Zapomnij, że istniałem. Tom 1

Autorka stała się moim numerem jednego wśród polskich autorek. Nigdy nie czytałam tak świetnej książki, która jest pisana prostym językiem. A historia Rafała i Luizy mnie urzekła. Do Milikowa wprowadza się tajemniczy mężczyzna. Rafał, który ma za sobą przykrą, a do tego ciemną przeszłość. Był kimś, a pewnego feralnego dnia, jakby umarł. Jego serce stało się, jak głaz, a życie straciło sens. Wprowadzając się do nowego miejsca, nie miał pojęcia, że jego serce na nowo zacznie bić. Że jeszcze raz zazna jakichkolwiek uczuć, prócz bólu. I to za sprawą jednej młodej kobiety. Luiza, zarozumiała perfekcjonistka, która pełniła funkcję Sołtysa w małej wsi. Myślała, że jej życie jest idealne, ale dzięki Rafałowi spojrzała na nie z innej strony. Dostrzegła wiele spraw, a w tym fałszywość swojego narzeczonego. Luiza i Rafał mieli między sobą układ, który przeradzał się w coraz większe doznania. Jednak żadne nie chciało zdradzać swoich uczuć. Snarski miał nadzieję, że jego przeszłość nie będzie się za nim ciągnąć, jednak nadzieja matką głupich. Dla dobra Luizy posunął się do złych czynów, ale nie dbał o to, co robi, bo jej bezpieczeństwo było dla niego najważniejsze.

Zapomnij, że istniałem... Czy to takie proste jest, zapomnieć?

Jakie tajemnice skrywał Rafał? Co się wydarzyło kilka lat temu, że stał się takim człowiekiem? A jakie były ich dalsze losy, gdy Luiza dowiaduje się prawdy? Nie będę wam zdardzać. Tego musicie dowiecieć się sami, czytając tę fantastyczną książkę. Jedynie mogę dodać, że Epilog mnie zaskoczył. Wielkie brawa dla autorki ❤

"Gdybyś była tępą dzidą, byłoby łatwiej. Znacznie łatwiej"

Luiza Mleczko to twardo stąpającą, choć zadufaną w sobie kobieta. Do tego jest uparciuchem i zadziorną, pyskatą dziewczyną. Zostaje sołtysem wsi. Ma chłopaka, ale nie wydaje się być szczęśliwa ze skąpym chłopakiem. Pewnego dnia, w jej wiosce zjawia się przystojny, ale gburowaty Rafał Snarski. Jest niedostępny i nieufny wobec innych, a wszystko przez swoją przeszłość, która porządnie dała mu w kość.. Wścibska Luiza, pod pretekstem wypełnienia papierów, zjawia się w domu mężczyzny. Między dwójką dochodzi do potyczek słownych. Czy Luiza odpuści sobie tego przystojniaka? Czy między dwójką pojawi się przyjaźń lub miłość? Z czym będą musieli się zmierzyć? To moja drugie spotkanie z piórem autorki. Zdecydowanie bardziej podobała mi się ta książka. Poczułam klimat wsi, szczególnie gdy mowa była o pszczołach, które sama posiadam. Nie ma zbędnych, długich, nudnych opisów. Akcja jest dynamiczna, ale wciągająca. Sceny erotyczne są gorące, ale napisane są ze smakiem. Jeżeli mam do czegoś przyczepić, to będzie to narracja. Przyjemnie było patrzeć, jak Rafał odkrywa się przed Luizą. Pomimo jego podłego charakteru polubiłam go. Tak wiele przeszedł... Wydało się, że tej dwójki nigdy nic nie połączy, lecz los lubi płatać figla.🤭

Od początku trzymałam za nich kciuki. Ciekawe ile będzie trwała sielanka...? Epilog nie zapowiada nic dobrego i Rafał będzie musiał zmierzyć się z demonami przeszłości... 😢 Jedno wiem na pewno, muszę przeczytać kolejną część! JA CZYTAM

Nie mogę uwierzyć, że tak długo zwlekałam z przeczytaniem tej książki. Gdybym tylko wiedziała, jak przyjemnie spędzę z nią czas, już dawno wskoczyłaby do paczki z księgarni internetowej. Zapomnij, że istniałem to wprost niezwykła historia ukazana na tle dobrze nam znanej rzeczywistości. Dla mnie prawdziwe mistrzostwo.

Luiza jest jednym z najmłodszych sołtysów w kraju. Do swojej roli przykłada się najlepiej, jak potrafi, a przy tym całkiem za darmo. Jej rodzice prowadzą świetnie prosperujące gospodarstwo, a narzeczony uchodzi za najlepszą partię w okolicy. Czego chcieć więcej? Może obłędnie zbudowanego, nowego sąsiada, na którego widok wariuje puls? Proszę bardzo! W życiu Luizy pojawia się tajemniczy Rafał. Ich znajomość zaczyna się od kilku dokumentów i pszczelich rodzin, a kończy… O tym musicie przekonać się już sami.

To jedna z tych historii, w której dwójka ludzi zaczyna od wzajemnej niechęci i uprzedzeń. Pierwsze wrażenie potrafi zmylić głównych bohaterów, ale też czytelnika. Ja na przykład czułam odrobinkę niechęci do głównej bohaterki, by pod koniec powieści mieć dla niej jedynie ciepłe uczucia. To świetne przypomnienie, że czasami warto wstrzymać się z pochopną opinią.

Zapomnij, że istniałem to historia przede wszystkim o miłości, ale też o żałobie i trudnych wyborach. Przy tym znajdzie się też trochę akcji i sensacji. Bohaterowie są spójni przez całą powieść pomimo tego, że gdzieś po drodze odrobinę się zmieniają

Beata Majewska opowiada tą historię z perspektywy narratora wszechwiedzącego. Robi to szalenie zgrabnie i umiejętnie. Potrafi zaskoczyć obrotem spraw i to nie raz. Szczególnie zakończenie zwala z nóg i każe gnać do księgarni w poszukiwaniu kontynuacji.

Zapomnij, że istniałem to niezwykła opowieść, a przy tym bardzo realna. Wszystko dzięki precyzyjnie skonstruowanemu otoczeniu, w którym rozgrywa się historia. To wszystko mogłoby dziać się zaraz obok, w którejkolwiek z Polskich wsi. Wrażenie trwa od samego początku do ostatnich kart powieści i jest wprost bezbłędne.

To szalenie romantyczna, ale jednocześnie w pewien sposób rzeczywista powieść, z wiarygodnymi, choć oryginalnymi bohaterami. Czytało1 mi się ją lekko i nadzwyczaj przyjemnie, a po drodze nabrałam ochoty na więcej. Beata Majewska skutecznie wzbudziła moją ciekawość co do dalszych losów bohaterów, ale też tak zwyczajnie, po ludzku pozwoliła mi odpocząć. I tak, niczego się nie czepiam, bo i po co mam wymyślać na siłę. Zapomnij, że istniałem to po prostu świetna książka i tego się trzymajmy. Przyjemnej lektury!

Zaczęłam wczoraj czytać tę powieść i po prostu nie mogłam przestać, dopóki nie dobrnęłam do końca. Ależ emocji mi zaserwowała Beata Majewska. Ta historia wciąż siedzi głęboko we mnie.

Rafał Snarski, niezwykle przystojny były bokser. Przenosi się do Milikowa, by uciec przed przeszłością. W życiu spotkało go wiele złego, dlatego teraz jest arogancki, chamski i bezpośredni. Nie bawi się w jakieś uprzejmości, a tym bardziej w uczucia, bo doskonale wie, że nie warto. Kiedy poznaje na swojej drodze Luizę, panią sołtys jest wobec niej wredny. Luiza pomimo tego, nie zraża się do końca i oferuje pomocną dłoń przy pasiece. Oboje czują, że coś ich do siebie przyciąga.

„Snarski był jak ogień, jak fala tsunami, jak wicher, który spada bez uprzedzenia, kręci jak oszalały i miota.”

Muszę przyznać, że ta historia jest tak interesująca, tajemnicza, a zarazem zaskakująca, że nie sposób się ode niej oderwać. Autora zafundowała nam bombę emocjonalną, bohaterów z krwi i kości oraz historię, która na długo zapada w pamięci. Tutaj cały czas coś się dzieje, na jaw wychodzą sekrety z życia Snarskiego, pojawiają się gangsterzy, także jest całkiem ciekawie. Poziom adrenaliny wzrasta z każdą przewróconą stroną powieści.

Rafał Snarski to mężczyzna pozbawiony wszelkich skrupułów. Dawno temu zapomniał co to uczucia, gdyż los pozbawił go czegoś najcenniejszego w życiu. Potrafi być miły i uprzejmy, jednak częściej zdarza mu się być chamskim i pogardliwym. Z początku Luiza drażni go na każdym kroku, jednak z każdym kolejnym dniem zaskakuje go coraz bardziej. Później wręcz łaknie jej towarzystwa.

Luiza Mleczko, sołtys Milikowa, kobieta, która zawsze oferuje pomocną dłoń nie oczekując niczego w zamian. Wierna i oddana swojemu narzeczonemu. Jednak kiedy poznaje Rafała, coś zaczyna się w niej zmieniać. Kiedy trzeba potrafi pokazać swoje pazurki i zawalczyć o swoje. Snarski jest dla niej jedną wielką zagadką. Nie zna go, a ON jest bardzo tajemniczy. Uczucia jednak nie jest w stanie wyprzeć, bo to, że z każdym dniem zakochuje się w tym facecie jest pewne.

Czy człowiek, który umarł za życia, potrafi jeszcze raz pokochać? Czy jest w stanie oddać swoje serce w ręce kobiety, która z całą pewnością na niego oddziałuje? Czy można wyprzeć się miłości? O tym przekonacie się, sięgając po tę pozycję.

„Najgorsza jest bezradność. Stan, kiedy człowiek nie może nic zrobić, ale tak absolutnie nic. Nie może nawet dowiedzieć się czegokolwiek.”

Życie nie zawsze nas rozpieszcza. Jesteśmy szczęśliwi, a tu nagle jedna chwila zmienia to o 180 stopni. Z dnia na dzień, przestaje nam zależeć na życiu, bo dla nas nie ma ono już większego sensu. Idziemy dalej do przodu, ale tak naprawdę pozbawieni jego sensu. Aż pewnego dnia odnajdujemy go (sens) ponownie. Znów czujemy, że powoli wracamy do żywych. A potem znowu jedna chwila sprawia, że to wszystko pęka jak bańka mydlana. Znów czujemy żal, złość i gniew. Ale nie jesteśmy już w tym wszystkim sami, mamy obok siebie kogoś, kto pomimo wszystko trwa u naszego boku, choć my tego nie dopuszczamy do siebie. Pragniemy zniknąć, gdzieś się zakopać, ale ta osoba wciąż podaje nam swoją dłoń. I życie powoli znów wraca na właściwe tory. Właśnie tak w skrócie mogłabym opisać tę powieść.

Muszę przyznać, że Beata Majewska wznieciła ogień, a nawet pożar i to niejednokrotnie w moim sercu. Wspólnie z bohaterami przeżywałam ich historie, mocno trzymałam kciuki by wszystko szczęśliwie się ułożyło. By życie stało się dla nich promykiem słońca, a nie tylko burzą gradową. A zakończenie okazało się kompletnym zaskoczeniem. Koniecznie muszę przeczytać dalsze losy.

"Zapomnij, że istniałem" to historia z tych, która nie pozwala się od siebie oddalić choć na moment. Historia, którą żyjemy my sami. Wciągająca, tajemnicza i pełna ognia. Zachęcam do przeczytania.

Rozbawiła mnie historia panny Mleczko, bo też jestem sołtysową... Akcja i przebieg wydarzeń bardzo intrygujący. Polecam

Kiedy sięgnęłam po część 1, było ciężko wdrożyć mi się w styl pisania autorki. Motyw wsi i jej mieszkańców był dla mnie za ciężki. Gwara i cale to społeczeństwo lokalne do mnie nie trafiło. 🤷 Bohater...hmm, dla mnie zbyt grubiański, obcesowy. Miałam wrażenie, że nie potrafił się wysłowić. 🤔 Same wątki śmierci mafijnego świata były mocno podkoloryzowane. Jednak polubiłam bohaterkę i to sprawiło, że dążyłam z nią do końca. A koniec sprawił, że chciałam więcej i więcej.

Już za kilka dni swoją premierę będzie miała druga część cyklu "Zapomnij, że istniałem" autorstwa @augustadocher_beatamajewska , tymczasem ja przychodzę dziś do Was z pierwszym tomem. 😊

Widząc okładkę byłam pewna, że będzie to książka raczej z tych ostrych, pełnych gorących scen erotyków. 🔥🙊 A okazała się dość lekką obyczajówką z nutką romansu i domieszką kryminału. Co absolutnie nie sprawiło, że byłam zawiedziona. 😅

Luiza, młoda, dumna pani sołtys i Rafał, były bokser i gangster w jednym, co może ich ze sobą połączyć? Wiadomo... 😉 Ale nie jest to jedyny temat tej powieści. Mamy tu wiele wątków pobocznych, sielski klimat wsi, przełamany porachunkami mafijnymi. Ciekawe zestawienie, czyta się przyjemnie i szybciutko. A chyba o to chodzi w tego typu książkach. 🙂 Zakończenie pozostawia niedosyt i ma się ochotę natychmiast sięgnąć po kontynuację. 🤩 Mam nadzieję, że wkrótce uda mi się ją dorwać. ☺

Od czasu, gdy w moje ręce wpadł "Konkurs na żonę" Beaty Majewskiej, darzę jej książki szczerym uwielbieniem. Dlatego też, widząc informację o nowej premierze, nie zastanawiałam się ani chwili. Wątpliwości pojawiły się dopiero później...

Rafał Snarski to człowiek ciężko doświadczony przez życie. Odkąd w wypadku samochodowym stracił żonę i 3-letniego synka, czuł się tak, jakby i ON sam umarł wraz z nimi. Kupując stary dom w małej miejscowości, nawet się nie spodziewa, co jeszcze go czeka. Wbrew pozorom o świętym spokoju będzie musiał zapomnieć, głównie za sprawą młodej pani sołtys.

Chociaż wiedziałam mniej więcej, czego się spodziewać, przez większą część powieści zastanawiałam się, w co ja się wpakowałam. O ile Luiza okazała się całkiem interesującą bohaterką i z czasem udało mi się ją polubić, o tyle Snarski zupełnie nie przypadł mi do gustu. Owszem, współczułam mu, ale własne nieszczęścia nie dają nikomu prawa do unieszczęśliwiania innych i traktowania ich w taki sposób. Był przystojny i umięśniony, ale na tym kończyła się lista jego zalet. Bo chamstwo, grubiaństwo i brak wychowania z całą pewnością do nich nie należały.

A zaczęło się tak dobrze. To właśnie prolog wywarł na mnie największe wrażenie. Autorka wlała w tę część tyle emocji, że dosłownie wyciskały łzy z oczu. Po tak mocnym początku spodziewałam się kontynuacji w podobnym tonie. I chociaż tak się nie stało, na brak wrażeń też nie mogę narzekać. Postać Luizy ciekawie się rozwijała i z każdym kolejnym rozdziałem moja sympatia do niej rosła. A zakończenie... Przeżyłam taki szok, że praktycznie musiałam zbierać szczękę z podłogi, co ostatecznie przechyliło szalę na korzyść tej powieści.

"Zapomnij, że istniałem" czytałam z mieszanymi odczuciami. Świetny początek mocno mnie poruszył, ale też ustawił poprzeczkę naprawdę wysoko. I choć działo się całkiem sporo, a Luizę szczerze polubiłam, nie mogę niestety tego samego powiedzieć o Snarskim. Czekałam cierpliwie, aż zmieni się jego sposób bycia lub pojawi się ktoś nowy na horyzoncie, bo ten typ faceta sama omijałabym szerokim łukiem. Przyznam, że trochę się zawiodłam. Niemniej zakończenie okazało się tak intrygujące, że przekonało mnie do sięgnięcia po dalszy ciąg tej historii.

Wczoraj udało mi się przeczytać "Zapomnij, że istniałem" Beaty Majewskiej i bardzo mile mnie ta książka zaskoczyła.

Już w prologu poznajemy Rafała, który został mocno doświadczony przez los. Dotąd się zastanawiam, jak ON dał radę po tym funkcjonować. Na skutek tych wydarzeń zamieszkuje ON w Milikowie i jak to na wsi, jest to bardzo mała społeczność. Wszyscy wszystkich znają i plotkują o nich na potęgę. Jednak tutejsza pani Sołtys bardzo się wyróżnia. Zawsze osiągała sukcesy i tym razem udało jej się zdobyć to stanowisko jako najmłodsza w dziejach. Jednak przez status majątkowy rodziców oraz własne osiągnięcia jest troszkę zarozumiała. Gdy Luiza ściera się z Rafałem powstaje wybuchowa mieszanka. Jakie ścieżki zgotuje im los?

Książka naprawdę mnie urzekła. Ta wieś, ci ludzie tam mieszkający i ta atmosfera.. Wszystko było takie swojskie, znajome. Nawet na Luizkę nie można się było gniewać, gdyż to jej zarozumialstwo wynika z rozpieszczenia jej przez rodziców. Jako jedynaczka nie odmawiali jej niczego. Ale jakie ona miała wsparcie od rodziców! Bezwarunkową miłość i pewność, że cokolwiek się zdarzy oni będą przy niej. Strasznie mi się to podobało. Postać Rafała nie jest bez wad. Jest gwałtowny, porywczy nawet i cham! Ale w gruncie rzeczy martwi się i troszczy, choćby chciał być postrzegany inaczej. Wątek sensacyjny też mi się podobał tylko na końcu tak ciut te sprawy z tym świadkiem koronnym takie już mało prawdopodobne mi się wydały. Ale to jak już bym miała się do czegoś przyczepić. Czyta się ją mega szybko. Język autorki jest naprawdę lekki i przystępny. Postacie świetnie zarysowane. No i zakończenie. Nie powiem, szczęka mi trochę opadła i bardzo się cieszę że już 16 września będzie miał premierę drugi tom "Pamiętaj, że byłam".

Pochłonął mnie całkowicie świat Luizy.Nie mogę się doczekać aż kolejna część będzie w moich rękach

Super książka polecam. Nie mogłam się oderwać.

Kolejna powieść autorki, którą miałam przyjemność przeczytać. Tym razem sygnuje ją swoim przeciwnym nazwiskiem. Poprzednie dwie książki to fanfici klasyki, pisanie pod pseudonimem Augusta Docher.

Tak jak fanfici wyszły autorce naprawdę dobrze, tak do tej historii nie mogłam się przekonać. Nie byłam w stanie wyczuć się w historię. Czegoś mi w niej brakowało. Takiej iskry.

Historię rozpoczynamy mocnym akcentem, który bardzo mocno odbija się na naszym głównym bohaterze Rafale. Jest ON byłym bokserem i członkiem gangsterskiego pół światka. Przekonał się, że z mafii nie można odejść kiedy człowiekowi się odwidzi. Po starcie, której doświadczył postanowił wyjechać i zaszyć się w małej wiosce, której sołtysem jest trzydziestoletnia Luzia Mleczko. Jak na młody wiek jest sztywna, ale bardzo elegancka, a dodotakowo uparta, pyskata, rezolutna, a za swoją pracę nie bierze ani grosza.

Rafał jest skrzywdzonym przez los człowiekiem. Przez co jest zamknięty w sobie, szortski, nieprzyjemny i nie ma zamiaru z nikim zawierac bliższych relacji. Chce żyć w spokoju, odciety od cywilizacji. Skrywa wiele mrocznych tajemnic, które mogą zniszczyć ich oboje.

Luzia na początku działała mi na nerwy. Moja rówieśniczka, a zachowywała się co najmniej na połowę młodszą osobę. Bezczelna, rozkapryszona, skupiona wyłącznie na sobie.

Więcej na: [Adres usunięty]

Książka petarda!! Historia Rafała i Luizy jest romantyczna i zarazem zabawna. Z niecierpliwością czekam na kolejny tom który ma się ukazać już jesienią :)

"Wystarczyło jednak spojrzeć mu w oczy i już wiedziała, że to on, a równocześnie czuła, że teraz stanie się coś strasznego, znacznie gorszego niż tam, na dole. Że nastąpi katastrofa, koniec świata – jego świata i jej."

Rafałowi Snarskiemu wydawało się, że nic nie jest już w stanie rozbudzić jego tkwiącego od lat w letargu serca. Luiza Mleczko przekonana z kolei była, że w objęciach ukochanego narzeczonego pośród urzędowych papierków jest w stanie być prawdziwie szczęśliwą. Czyhające tuż za rogiem przeznaczenie jednak w najmniej spodziewanych okolicznościach skrzyżowało ich drogi, gburowatym językiem kreśląc rysy pierwszego spotkania. Pochodzą z różnych światów, skupiają na innych priorytetach, a jednak to właśnie w swoich ramionach odnajdują pożądane ocalenie. Skrywane tajemnice zwiastują jednak czające się w mroku zło, które powolnie odbiera im tak potrzebną nadzieję.

"Zapomnij, że istniałem" – trzy pozornie nic nieznaczące słowa stają się balansującą na granicy obezwładniającego niebezpieczeństwa bronią, a nam czytelnikom obiecują pełną wstrząsających emocji historię, ja jednak po jej zakończenie czuję się jedynie nieosobliwie rozczarowała. Już w momencie kiedy ta książka do mnie dotarła, kiedy zobaczyłam jakim językiem jest ona napisała, wiedziałam, że ta lektura może być trudna. Ale nie spodziewałam się, że jednocześnie będzie uosobieniem tak piekielnie niewykorzystanego potencjału.

Luizka jest szalenie specyficzną bohaterką – taką, którą mamy wręcz ochotę udusić za lekkomyślne, momentami naprawdę pobłażliwe zachowanie chociażby wobec własnych rodziców. Bywa irytująca, rozpieszczona i leniwa, ale jej pełna zadzierania nosa postawa mimo wszystko lśni prawdą – pośród codziennych wydarzeń z łatwością możemy bowiem dostrzec, że wychowana w dość obiecujących warunkach niczego nie udaje i od czasu do czasu zaskoczy nawet najbardziej wymagającego czytelnika bystrością. Polubiłam ją jeszcze zanim w jej zachowaniu nastąpiły zaskakujące zmiany, które owszem, również ucieszyły moje oko, jednak jednocześnie dość rozczarowały, gdyż niestety dopadły Luizę z dnia na dzień, w dość wyolbrzymiony sposób.

Rafał z pozoru także jest niesamowicie irytującym gburem, ale z czasem i w jego osobowości możemy dostrzec równie mamiącą prawdę; w obliczu naznaczonej stratą przeszłości, widzimy bowiem, że jest to człowiek, który tęskni, człowiek, który podjął w życiu niejedną złą decyzję, człowiek naznaczony wieloma skazami – i to naprawdę mnie w nim urzekło, chociaż jednocześnie nie sposób byłoby nie zauważyć, że poza suchymi, pozornie nacechowanych zdaniami, niemal jak w udanym streszczeniu, trudno szukać i w jego własnej historii fragmentów, które naprawdę mogłyby dotrzeć w głąb serca.

Fabuła miała w sobie wiele intrygujących aspektów – sam pomysł na to w jaki sposób zacieśnić więzi między głównymi bohaterami niesamowicie mnie rozbroił, podobnie zresztą jak gdzieś tam mimochodem wpleciony w tło fragment dotyczący hodowania pszczół, czy wątek mafijny, który chociaż odrobinę przekoloryzowany, mimo wszystko zaskoczył swoją niepozornością – i z początku naprawdę czułam buzujące pod skórą oczekiwanie w związku z jej dalszym rozwojem wydarzeń. Byłam także w stanie uwierzyć w tworzące się między Rafałem i Luizą napięcie, a także w to, że oni naprawdę chcą, ale najzwyczajniej w świecie boją się iść dalej, jednak czym głębiej błądziliśmy wśród ich obaw, tym rzadziej chyliłam się ku stwierdzeniu, że ich naprawdę łączy lub może połączyć coś więcej niż niczym niepodparta płytka namiętność. Chwilę później na dodatek już przeskakiwaliśmy z taktownego flirtu, łagodnie eksponowanego zauroczenia, do bezbarwnie nabudowanego uczucia przez co, gdy do gry wkroczyły wydarzenia, które w jasny sposób miały nakreślić przyszłość, nie byłam w stanie utożsamić się z towarzyszącymi im emocjami.

Ostatecznie czuję się trochę wręcz oszukana, bo naprawdę widziałam w tej historii ogromny potencjał, gdy tymczasem z wielkim oporem przebrnęłam przez jej początek, a przy jej końcu z kolei znów zabrakło mi jakichkolwiek uczuć. Chciałam płakać wraz z Luizą, chciałam dzielić ciążące na ramionach obawy z Rafałem, a także wraz z nimi wierzyć, że gdzieś tam czeka na nich piękna, wspólna przyszłość; tymczasem poza ogólną sympatią do bohaterów, nie poczułam nic.

Za możliwość przeczytania dziękuję wydawnictwu Jaguar.

Po więcej recenzji zapraszam na bloga lub Bookstagrama: [Adres usunięty]

Muszę Wam powiedzieć, że mam dość mieszane uczucia co do Zapomnij, ze istniałem, choć jednak przewyższają chyba te negatywne. Z jednej strony historia mnie zaciekawiła, z drugiej strasznie irytował mnie styl autorki, oraz główna bohaterka. Nie odpowiadała mi także narracja w tej książce. Autorka skakała z jednego bohatera na drugiego, nie ograniczając się tylko do głównych bohaterów, ale także tych drugoplanowych. Czytało się to zdecydowanie ciężej, niż książki napisane w narracji pierwszoosobowej, skupiające się na perspektywach głównych bohaterów, bądź jednego z nich, z którymi styczność mam najczęściej.

Przez pierwsze kilkadziesiąt stron czytanie Zapomnij, że istniałem szło mi naprawdę opornie, dopiero potem akcja ruszyła odrobinę do przodu i udało mi się przez nią jakoś przebrnąć.

Jeśli chodzi o bohaterów, to też niespecjalnie ich polubiłam. Byli nijacy i jednocześnie okropnie irytujący. Luiza, od początku strasznie mnie denerwowała. Jest to zdecydowanie jedna z tych bohaterek, których po prostu nie da się lubić. Jej zachowanie było okropnie infantylne. Jest rozpieszczona, rozkapryszona, sztywna i zadufana w sobie. Nie przekonała mnie do niej nawet jej późniejsza przemiana.

Rafał natomiast jest dość gburowaty, chwilami bezczelny i szorstki. I choć nie mogę powiedzieć, że jakoś szczególnie polubiłam tego bohatera, to zdecydowanie wypada lepiej w zestawieniu z Luizą.

Kolejna rzecz, która mnie drażniła, to nastrój jaki panował w tej książce. Autorka zabiera nas na małą, mam wrażenie, trochę przereklamowaną wieś, w której wszyscy wszystko wiedzą, a plotki roznoszą się z szybkością światła. Nie zabrakło też typowych pijaczków spod sklepu, niezbyt mądrych zresztą. Czytając tę książkę, miałam wrażenie, że autorka przedstawia w niej wieś sprzed kilkunastu lat, taką typową wieś zabitą dechami. Ten klimat był wyczuwalny aż za bardzo, co mnie osobiście wkurzało.

Nie była to też książka, z którą jakoś szczególnie dobrze spędziłam czas. Nie była ani zabawna, ani wzruszająca. Nie wywołała w moim sercu właściwie żadnych większych emocji. Niemniej jednak książkę czytało się w miarę szybko, a zakończenie na tyle mnie zaintrygowało, że być może sięgnę po kontynuację, która zapowiadana jest na jesień tego roku.

Choć muszę przyznać, że jestem też trochę zaskoczona, bo spodziewałam się kolejnego, rażącego po oczach erotyku, a okazało się, że jest to obyczajówka z mieszanką romansu, erotyku i sensacji. Były co prawda ze dwie, trzy sceny intymne pomiędzy bohaterami, i choć nie były one napisane w sposób, jaki ja lubię, to mimo wszystko cieszę się, że nie jest to kolejne porno przelane na papier.

Nie jest to na pewno książka, którą będę polecała, bo tak jak mówię, pomysł na fabułę był ciekawy, ale cała reszta wypadła bardzo przeciętnie.

[Adres usunięty]

Zarówno Luiza, jak i Rafał to irytujące postaci. Są warci siebie, naprawdę. Jak tak zastanowię się po dłuższym namyśle, to ani jej, ani jego nie polubiłam.

Od początku ciężko mi się było wczuć - ale oprócz tego ciężko też mi się czytało. Odniosłam wrażenie, że styl był jakiś specyficzny, ale ciężko mi tutaj wskazać coś konkretnego.

Sama fabuła mnie zaskoczyła - chociaż nie wiem, czy wątek sensacyjny, który pojawia się później, tutaj pasuje. Myślę, że mi przeszkadzał, a przez to całość nabrała innego wymiaru. Tą drugą część czytało mi się jeszcze gorzej, właśnie przez niego, bo nie zrobił na mnie pozytywnego wrażenia. Ale pomimo tych wad (w mojej ocenie), to Autorce udało się mnie zaskoczyć na sam koniec! Na tyle, że na pewno sięgnę po kontynuację, kiedy już powstanie :)

Czy można zapomnieć o kimś, jeśli się go kocha?

Czy jesteśmy w stanie zapomnieć o kimś kto dał nam szczęście i pokazał co to znaczy radość i prawdziwa miłość?

Luiza Mleczko to młoda kobieta która jest Sołtysem małej wsi. Sztywna, elegancka, uparta i pyskata. Jednak każdy ją kochał. Każdemu zawsze pomagała. Była zaręczona i wierzyła, że to mężczyzna który da jej rodzinę i przytulne gniazdko. Do czasu.

Na wieś wprowadza się "mężczyzna z miasta". Tajemniczy Rafał Snarski robi wszystko aby nikt nic o nim nie wiedział. Plotki, jak to w małej wsi, pojawiły się bardzo szybko. Ale nikt nie wiedział czy to tylko puste słowa, a może jest w nich ziarnko prawdy. Luiza, jak na Sołtyskę przystało musiała go sprawdzić i zanieść mu odpowiednie papiery. Żadne z nich nie sądziło, że pierwsze spotkanie okaże się być początkiem ich uczucia. Rafał skrywał wiele tajemnicy. Luiza dowiadywała się o nich powoli a o jednej, niestety dowiedziała się o nieodpowiednim czasie i w złym miejscu. Nikt nie spodziewał się, że ułożona Sołtyska zakocha się w łobuzie. Ale, czy to może się udać?

Książkę przeczytałam w dwa dni, nie chcąc rozstawać się z bohaterami. Czyta się ją szybko i bardzo przyjemnie. Bohaterowie są bardzo ciekawie wykreowani na dodatek nie są płascy i nudni. Nie sądziłam, że w Luizie nastanie taka zmiana, jednak wszystko działo się na plus. Ale zakończenie.. Nie pasuje mi do całej książki. Jakoś obawiam się kolejnej części. Chociaż z drugiej strony to nie może być ta kobieta, bo.. no niby jak? Liczę, że kolejna część będzie równie ciekawa i dowiemy się czegoś więcej o Rafale i jego dawnym życiu.

"Zapomnij, że istniałem" jest książką, która bardzo mnie zaskoczyła. Okładka mi się podoba, pasuje do głównego bohatera.

Rafał i Luiza znajdują się na różnych biegunach, dzieli ich praktycznie wszystko. Autorka w bardzo dobry sposób przedstawia ich relację. W tle głównych wydarzeń, toczy się spokojne życie na wsi. Całość cechuje dosyć leniwe tempo, które pod koniec książki bardzo przyspiesza, wydarzenia przeskakują w czasie o kilkanaście miesięcy, co niezbyt mi się podobało. Książkę czyta się bardzo dobrze i szybko. Autorka zaskakuje pomysłami na rozwinięcie akcji i wprowadzenie nowych bohaterów. Podoba mi się, że Czytelnik jest zaskakiwany, w momencie kiedy odkrywa, w jakim kierunku poprowadzona została akcja. W interesujący sposób odmienia bohaterów oraz ich losy. Decyzje jakie podejmowali zaskakiwały czasami nawet ich samych. Styl pisania Autorki przypadł mi do gustu, fabuła książki jest przemyślana i podoba mi się jej realizacja. Historia ma otwarte zakończenia, będące zapowiedzią tego, czego możemy spodziewać się w drugiej części, której już nie mogę się doczekać.

Książka trzyma w napięciu do samego końca. Dużo niespodziewanych zwrotów akcji. Wspaniała

Czytałam już kilka książek Docher vel Majewskiej i niesamowicie cenię je za to, że każda kolejna jest zupełnie inna od poprzedniczki. Również tym razem autorka zaskoczyła mnie pomysłem. Z jednej strony mamy tajemniczego, wytatuowanego samotnika z mroczną przeszłością i kilka bardzo gorących scen, czyli nieodzowne elementy pikantnych romansów, a z drugiej sielski obrazek polskiej wsi rodem z serialu "Ranczo", tak charakterystyczny dla klasycznych kobiecych obyczajówek. Z takim połączeniem jeszcze się nie spotkałam, ale jeśli myślicie, że te dwie wizje do siebie nie pasują, jesteście w błędzie. Historia zaczyna się dosyć spokojnie i sielsko, ale z czasem robi się coraz bardziej mroczna i niebezpieczna. "Zapomnij, że istniałem", to ciekawe połączenie gorącego romansu i klasycznej obyczajówki z gangsterskim twistem na koniec. Przy tej historii będziecie się śmiać i płakać. Zrelaksujecie się i rozmarzycie, by za chwilę w napięciu oczekiwać na kolejny szokujący zwrot akcji. Bohaterowie pewnie nie raz wzbudzą w was sprzeczne emocje, a zakończenie pozostawi w szoku i niedowierzaniu. Ja w trakcie lektury bawiłam się świetne i czekam z niecierpliwością na więcej.

Literatura obyczajowa w wyśmienitym wydaniu. Romans, humor, szczypta sensacji i garść pikanterii. „Zapomnij, że istniałem” jest lekturą lekką i przyjemną. Dostarcza emocji i rozrywki. Czego chcieć więcej od dobrej książki?

Luiza Mleczko jest panną mieszkającą na wsi z rodzicami. Jest nieco sztywna i pedantyczna. Jest również kobietą upartą, konserwatywną, zachowawczą. Nie zapomnijmy, że Luiza lubi być zadbana i ma słabość do rzeczy pięknych. Czy jest też pusta i bezwartościowa? Otóż, nie! Lubi pomagać i dbać o innych. Dlatego właśnie została sołtysem. Kiedy we wsi pojawia się nowy mieszkaniec Luiza zaraz udaje się do niego, aby załatwić wszystkie formalności związane z gospodarstwem. Rafał Snarski to ten typ mężczyzny, którego Luiza nigdy wżyciu nie poznała. Przystojny, wysportowany, arogancki, emanujący pewnością siebie i seksem. Niebezpieczne połączenie, które fascynuje trzydziestoletnią Panią Sołtys. Rafał szuka na wsi spokojnego miejsca, w którym mógłby się ukryć (dosłownie i w przenośni). Nie chce zawierać przyjaźni a tym bardziej nie szuka związku. Jednak wszystko zaczyna się zmieniać, kiedy poznaję Luizę. Między tą dwójką nawiązuje się nić porozumienia i przyjaźni. Nie trudno zaprzeczyć, że z dnia na dzień rośnie między nimi napięcie seksualne. Tylko czy skromna i sztywna Luiza zaryzykuje romans z niebezpiecznym i nieokrzesanym Rafałem? I czy oboje zdołają odciąć od siebie emocje? Kiedy między Luizą i Rafałem zaczyna tworzyć się delikatna więź wszystko zaczyna się komplikować. Rafał musi zmierzyć się z demonami przeszłości a Luiza musi zdecydować, czy ufa mężczyźnie na tyle, aby zaryzykować swoje serce i reputację.

„Zapomnij, że istniałem” to naprawdę przyjemna lektura. Na początku historia może wydawać się prosta i oklepana, ale w miarę czytania akcja przyspiesza i zaskakuje. Autorka świetnie pokazała hermetyczną społeczność wsi. Znakomicie wykreowała głównych bohaterów, którzy są skaranie różni a jednak łączy ich pragnienie bliskości i bezpieczeństwa. Książka napisana jest językiem lekkim i błyskotliwym językiem. Lektura jest po prostu przyjemna i sprawdzi się idealnie na letnie wieczory.

Skłamię gdy napiszę, że lubię styl autorki i czytam ją w ciemno, bo to nieprawda. Jednak w porównaniu z ostatnią książką spod jej pióra, a tą - to niebo a ziemia. Nawet napiszę, że to była dobra książka, ot taka lekka i relaksacyjna.

Początkowe perypetie Luizy, głównej bohaterki, przypominają serialowe "Ranczo". Jest wieś, "podsklepowi" goście i ambitne sprawowanie funkcji sołtysa. Potem pojawia się tajemniczy nowy mieszkaniec i klimat powieści diametralnie się zmienia na bardziej mroczny, a nawet gangsterki. Ciężko przez to nie wyczuć nierówności w fabule, zachowanie bohaterów ulega zmianie, a z wiejskiej sielskości nie zostaje prawie nic. I to chyba najbardziej mi przeszkadzało. Powieść jest z rodzaju tych niewymagających, czyta się sama, a zakończenie zmusza do sięgnięcia po kolejną część. Wątek, który autorka wykorzystała, jest bardzo ciekawy i oryginalny, nie wiem jak z jego realnością, ale na to przymykam oko.

To powieść typowo rozrywkowa, z charakterystycznymi bohaterami, momentami zabawna i niedająca się odłożyć. Może to brzmieć nieprawdopodobnie, ale podobała mi się na tyle, że chcę przeczytać kolejny tom i dowiedzieć się jak to się skończy. Liczę na to, że autorka z książki na książkę będzie mnie tak zaskakiwać.

Beata Majewska wydała już 18 książek. Miałam okazję zapoznać się z najnowszą z nich.

Luiza, młoda pani sołtys, wiedziała, że prędzej czy później będzie musiała zajrzeć do nowego mieszkańca, Rafała Snarskiego. Ich pierwsze spotkanie nie do końca wyglądało tak jak to sobie wyobrażała, ale później pojawiły się kolejne. W ich trakcie zajmowali się także np. pszczołami. Czy Luizę i Rafała miało połączyć uczucie?

Atutem tej książki na pewno jest wątek kryminalno-gangsterski, który dodaje emocji całej fabule i powoduje, że czyta się te fragmenty z zapartym tchem. Uczucie rodzące się między dwójką bohaterów także jest warte naśladowania. Niemniej, nie wszystko mi w tej książce pasowało.

Niektóre zachowania bohaterów, czy wątki są tak absurdalne, że z całą pewnością nie miałyby prawa się naprawdę wydarzyć. Rozumiem, że bohaterowie mogą mieć różne cechy charakteru, ale nie aż do tego stopnia.

,,Zapomnij, że istniałem" Beaty Majewskiej to książka względem której mam mieszane uczucia. Fabularnie całkiem mi się podobała, najbardziej wątki kryminalne, czyta się też całkiem szybko, jednak niektóre wątki są aż za bardzo przejaskrawione.

Czy jesteście w stanie sobie wyobrazić utratę wszystkich bliskich? Nowy start? Czy powstalibyście z kolan?

Rafał po naprawdę wielkiej tragedii rodzinnej postanawia ułożyć swoje życie na nowo. Zdala od swojego dawnego życia. Tak trafia do małej wsi Milików, gdzie kupuje dom z całym dobytkiem.

Luiza została wybrana jedną z najmłodszych sołtysek w Polsce. Mimo, że ma dużo zapału i chęci to jednak wciąż mieszka z rodzicami i jest na ich utrzymaniu.

Para głównych bohaterów zbliża się do siebie, by w pewnym momencie rozniecić prawdziwy ogień między nimi.

Jednak w pewnym momencie przeszłość Rafała uderza nie tylko w niego, ale także w Luizę i jej bliskich. Czy ich realacja ma szanse na szczęśliwe zakończenie?

Bardzo, a to bardzo podobała mi się pierwsza część książki. Mieliśmy naprawdę fajną obyczajówkę z nutką fajnie rozwijającego się romansu. Bohaterowie bardzo dobrze rozpisani, wszyscy. Zarówno pierwszoplanowi jak i dalszego planu. Postacie naprawdę są super realistyczne i wierzę, że czytając nie jestem tylko widzem ale także uczestnikiem.

Jednak... poczułam zgrzyt. W momencie, kiedy dowiadujemy się o przeszłości głównego bohatera wszystko zaczyna mi się sypać. Fajna historia zamienia się w scenariusz do amerykańskiego filmu. Jestem naprawdę zawiedziona, bo miałam cichą nadzieję na lepszy rozwój akcji. Dla mnie to było przesadzone.

Końcówka, a zwłaszcza sam epilog powoduje, że na pewno sięgnę po drugą część, która ma swoją premierę już w sierpniu!

Zapomnij że istniałem

Jest to książka w której patrzymy na świat oczami Rafała i Luizy. Przez to uczymy się doceniać to co mamy oraz rozumieć ludzi który wszystko stracili. Wszystko to pojęcie względne. Mając to na myśli chodzi mi o rodzinę, bliskich i miłość. Tak jak właśnie w tej książce. Rafał nie stracił pieniędzy czy czegoś co można w każdej chwili nabyć, kupić. Stracił coś o wiele cenniejszego.

Ta stracą zrobiła z niego bardzo gorzkiego człowieka. Wrednego, aroganckiego. Mimo tego że był bokserem, gangsterem teraz stał się okropny względem innych. Dużo gorszy niż na ringu.

Jakoś można powiedzieć ledwo to przetrwał. Postanowił zaszyć się w małej wsi z dala od innych. Kupił dom gdzie chciał zgnić i stać się zgorzkniałym do końca. Tak aby nikogo nie pokochać i już nikogo nie stracić. Nie być z nikim zbyt blisko.

Miał nadzieję że wszystko ułoży się według jego planu.

Aż pewnego dnia odwiedziła go pani sołtys. Jest to piękna kobieta, mądra i zadziorna. Te odwiedziny zniszczyły jego idealny plan.

Opowiada mu o byłych właścicielach i o tym czego dokonali w tym domu.

Udało jej się namówić go na wznowienie pasieki po dawnych właścicieli. Spotkania pszczelarskie bardzo zbliżyły ich do siebie.

Narodziło się między nimi uczucie. Z początku przyjaźń ale z czasem....

Jak myślicie co wydarzy się między bohaterami?

To moja pierwsza przygoda z panią Beatą Majewską i jakże obiecujący początek znajomości😊 Nie wiem czy wiecie, ale pani Beata publikuje książki również pod pseudonimem Augusta Docher.

Zapomnij, że istniałem to książka, w której znajdziemy wątek kryminalny, miłosny, poznamy bohaterów, którzy mimo tego, że wiele przeszli zachowali silny charakter.

Rafał Snarski traci dwie najważniejsze osoby w życiu, żonę i syna. Jest to ogromna tragedia, z którą nie może się pogodzić. Trafia do Milikowa, gdzie zaszywa się w swoim domu. Jest zgorzkniały, stroni od ludzi i żyje jak odludek. Przez przypadek poznaję Luizę Mleczko, tutejszą panią sołtys. Luiza to dziewczyna, która nie musi się przejmować codziennością, ma wszystko podane na tacy. W pewnych okolicznościach poznaje Rafała. Na początku nie przypadają sobie do gustu. Jednak wygląd i postura Rafała sprawiają, że Luiza coraz częściej o nim myśli, ale wie, że nie może sobie pozwolić na wiele, bo ma narzeczonego Damiana. Mężczyzna jest zazdrosny o częste wizyty narzeczonej u Rafała, dlatego postanawia się zemścić. Luiza decyduje, że to odpowiedni moment, żeby przejrzeć na oczy i zakończyć relację z Damianem.

Kiedy Rafał myśli, że w końcu wychodzi na prostą i ma w miarę stabilne życie, jego sytuacja zmienia się diametralnie, ponieważ ktoś z jego przeszłości przypomina o swoim istnieniu i składa mu propozycję nie do odrzucenia. Rafał wie, że nie ma wyjścia jak tylko się zgodzić, bo chodzi tu o życie Luizy, która jest mu coraz bliższa. Jak ma do wyboru rozstanie, bo po tym co zrobi Luiza z pewnością nie będzie chciała z nim być, z jej życie, oczywiście decyduje się na to pierwsze. Jednak chyba jeszcze nie przekonał się o tym, że Luiza potrafi być zdeterminowana i nie da sobie „w kaszę dmuchać”.

Luiza to dziewczyna z silnym charakterem i potrafi walczyć o swoje. Bardzo podobała mi się ta postać. Myślę, że można brać z niej przykład. Mimo tego, że jest trochę rozpieszczona to robi wszystko, żeby pomagać innym, bardzo dużo robi dla swojej wsi, udziela się charytatywnie. Ma wspaniałych rodziców, którzy też zasługują na kilka miłych słów. Pani Kazia i pan Józef bardzo dbają o córkę, rodzina jest dla nich najważniejsza. Luiza przekona się, że mimo wszystko zawsze może na nich liczyć. Negatywna postacią książki jest Damian. To mężczyzna, który dba tylko o siebie i o swoje interesy, do tego lubi manipulować ludźmi.

Książka bardzo mi się podobała. Skłania do refleksji nad własnym życiem i tym co jest w najważniejsze. Jest bardzo emocjonująca z nieoczekiwanymi zwrotami akcji .

Tytuł : Zapomnij, że istniałem

Autor : Augusta Docher vel Beata Majewska

Wydawnictwo Jaguar

"W końcu został sam i dopiero teraz na spokojnie mógł przeanalizować wszystko, co zdarzyło się w ciągu kilku ostatnich godzin. Cóż. Przegrał tę walkę z kretesem, każdą rundę, od tej w remizie, gdy Luiza stwierdziła, że nie musi po nią przyjeżdżać, aż po chwilę pożegnania. Za każdym razem sędzia ogłaszał punkt dla panny Mleczko"

Rafał w swoim życiu doświadczył nie jednej straty.

Były bokser i gangster, po tragedii jaka spotkała jego rodzinę zaszywa się na wsi, pragnąc jedynie spokoju.

Luiza to młoda kobieta, która jest sołtysem wsi.

Wykształcona i zaradna chętnie służy innym pomocą.

To właśnie przez to, że pragnęła pomóc nowemu mieszkańcowi wsi, jej losy skrzyżowały się z nowo poznanym mężczyzną.

Co dokładnie wyniknie z ich relacji?

Jakie będą tego skutki?

Mimo chęci, przeszłość Rafała nie daje o sobie zapomnieć.

Czasami by chronić innych, trzeba coś poświęcić.

Czy jednak to poświecenie przyniesie pożądany skutek?

Łatwo powiedzieć "Zapomnij"

Jednak, to co myślimy, a to co czujemy, nie zawsze idzie w parze.

********

"Zapomnij, że istniałem" to moje drugie spotkanie z piórem autorki. Choć na półce posiadam jeszcze inne 4 książki. Poza książką której dotyczy ta opinia, czytałam jedynie "Rozdroża" a tak naprawdę nie mam co porównać tych książek , bo są niesamowicie różne :)

Może to śmieszne, i tylko ja mam takie odczucia, ale wiecie z czym mi się ta książka kojarzy? Z serialem Ranczo, i nie jest to żadna ujma dla tej powieści, bo akurat ten serial uwielbiam. Całe te wiejskie towarzystwo razem z panią sołtys, radnym, sąsiadami którzy wszystko o sobie wiedzą, pijaczkami którzy przesiadują pod sklepem, plotkami które rozchodzą się w tempie błyskawicy - tak, zdecydowanie z tym serialem mi się ta książka kojarzy :)

Odnaleźć mi się w tej powieści nie było trudno, bo sama mieszkam na wsi i doskonale znam wszystkie schematy tu przedstawione.

Można śmiało powiedzieć, że ta historia jest prawdziwa. Niby zwyczajna, a jednak nie. I choć początek trochę mi się dłużył, po przekroczeniu mniej więcej 1/4 książki przepadłam..

Bardzo lubię postacie nieidealne. Takie, z którymi łatwo się utożsamić.. Bohaterowie jakich stworzyła autorka byli niezwykle przekonujący. Bo tak naprawdę, to nie jest historia tylko głównych bohaterów. To opowieść przedstawiona oczami kilku osób, a które wiele wnoszą do tej historii.

Jak dla mnie książka ciekawa, zaskakująca, momentami zabawna i wzruszająca.

Czytało mi się bardzo szybko i byłam niezwykle ciekawa, jak potoczą się losy bohaterów.

Oczywiście, jak to ja, zanim zaczęłam czytać nie sprawdziłam, że to dopiero pierwszy tom, więc zakończenie było dla mnie jednym wielkim zdziwieniem. Teraz zadaje sobie pytanie co dalej? Jak to wszystko się potoczy? Chciałabym już znać odpowiedź, jednak przyjdzie mi na to poczekać do jesieni.

Ze swojej strony jak najbardziej polecam.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Jaguar

Powiem Wam, że chyba czegoś innego oczekiwałam po tej książce. Historia Rafała i Luizy nie do końca mnie przekonała...

Ale od początku...

.

W prologu przeczytałam poruszającą historię Rafała Snarskiego, który stracił swoją rodzinę i przeprowadził się do małej wioski do Milikowa by zacząć życie na nowo.

Całymi dniami ćwiczy, dba o swoje ciało (jak na boksera przystało) i zajmuje się hodowlą pszczół. Niestety nie za dobrze mu to idzie i swoją pomoc oferuje mu seksowna Pani sołtys - Luiza.

Luiza z kolei jest pedantką. Dba o siebie jak i o papiery. Wszystko w mieście idzie po jej myśli aż do momentu spotkania Rafała, który nie wspomina jej o swojej przeszłości. Po krótkim czasie połączył ich namiętny i przygodny sex, bo Rafał "nie chce" się z nikim wiązać.

Należy tutaj również wspomnieć, że Luiza miała narzeczonego - Damiana, który zniszczył innymi rękoma ule Rafała.... Wiecie... ja naprawdę nie wiem po co ten wątek tutaj był... Chyba tylko po to, żeby Luiza mogła zakończyć jeden związek i wejść w drugi.

.

Głównym bohaterom niby na sobie zależało, ale nie okazywali sobie niczego prócz namiętnego

seksu.

Historia nabiera tempa na ostatnich stronach książki i kończy się tak, że czytelnik ma ochotę poznać kolejną część :)

.

Osobiście mnie historia nie porwała, ale w przyszłości chętnie dowiedziałbym się jak się to potoczyło. Na razie muszę dać sobie czas 🙈😋

.

Jeżeli macie jakieś opinie dotyczące książki to podzielcie się ze mną! Ja jak zawsze polecam, bo każdy ma inne wrażenia po przeczytanej książce.

.

Za egzemplarz dziękuję @wydawnictwojaguar mniej

Rafał Snarski przeszedł w życiu bardzo wiele. Były bokser i gangster ukrywa się teraz w małej wiosce, gdzie ma nadzieję, nikt go nie znajdzie. Pewnego dnia odwiedza go Luiza, młoda i ambitna Pani Sołtys. Choć początkowo Rafał uważa kobietę za lalę zadzierającą nosa, z czasem przekonuje się, że to inteligentna i wartościowa osoba. Mimo pozornego bezpieczeństwa nad Rafałem zbierają się czarne chmury. Czy jego relacja z Luizą przetrwa ten zły czas? Czy mężczyzna, który przeszedł tak wiele może być jeszcze szczęśliwy?

Jednym z plusów bycia recenzentem jest to, że wielokrotnie mamy możliwość przeczytać książkę jeszcze przed premierą. Niestety jest też tak (jak w tym przypadku), że źle wpływa na nas czytanie przed lub krótko po premierze. No, bo jak to? Mam teraz czekać do jesieni na ciąg dalszy? Jak można w takim momencie zakończyć książkę? No jak? Jedno jest pewne. Jak tylko dostanę w swoje ręce kolejną część, rzucam wszystko i czytam :) Bardzo podobała mi się ta historia i z zapartym tchem czekałam co jeszcze się wydarzy. Bohaterów polubiłam, choć na początku nic na to nie wskazywało, bo Luiza wybitnie mnie irytowała swoją postawą księżniczki. Ze strony na stronę mogłam jednak obserwować jak zmienia się w dojrzałą i rozsądną kobietę. Rafał, to typ złego chłopca, ale w głębi duszy jest wrażliwy i uczuciowy. To, co go spotkało złamało mi serce :( Autorka ciekawie również przedstawiła postać Damiana, narzeczonego Luizy. Niezłe z niego ziółko :) Oprócz romansu znajdziemy tutaj również wiele intryg, tajemnic i kłamstw. Bohaterowie zostają zmuszeni do podjęcia bardzo trudnych decyzji, które niestety będą rzutować na ich przyszłość. Czy okażą się one słuszne? To jednak jeszcze nie wszystko. Autorka zostawiła nam na koniec niespodziankę. Chociaż niespodzianka, to bardzo łagodne określenie. Dostajemy bowiem prawdziwą bombę, która wywołała u mnie szok i niedowierzanie. Kompletnie nie spodziewałam się czegoś takiego. Oj, będzie się działo w kolejnej części. Jeśli jeszcze nie czytaliście tej książki, musicie nadrobić! :)

Druga szansa od życia, nowy strat, ale co jeżeli przeszłość nie daje szansy, by się od niej uwolnić ?

Rafał Snarski jest mężczyzną, którego doświadczyło życie. Stracił już wiele i na więcej nie ma już siły. Woli uciekać, nie być w centrum zainteresowania i nie zaprzyjaźniać się z nikim. Jednak gdy Luiza dziarskim krokiem wkracza w jego, już i tak pokręcone życie, nie jest w stanie nic jej zaoferować oprócz kilku upojnych nocy.

Luiza Mleczko jest kobietą specyficzną. Chce aby wszystko było po jej myśli, nie lubi gdy ktoś mówi jej co ma robić. Jest śmiało, można powiedzieć nadąsaną damą, która wywyższa się tylko przez to, że jest najmłodszym sołtysem. Na pozór ma poukładane życie, jednak na pozór to właśnie słowo klucz.

Wzajemne spędzanie czasu budzi w nich ciche uczucia, jednak nie ma to dłuższej racji bytu. Niestety przeszłość nawet na cichej wiosce dogania Rafała. Czy Luiza w końcu dorośnie i chwyci życie za rogi ? Czy Rafał zdecyduje się oddać swojej serce kolejnej kobiecie ?

Przyznam, że przyjemnie czytało mi się ten tytuł i w końcu miałam okazję poznać autorkę, która już od jakiegoś czasu pojawia się na polskich salonach wydawniczych. Książka jest napisana z pomysłem, uważam, że pióro autorki jest przystępne dla wszystkich. Jednak mam problem z postaciami, które wykreowała. Nie polubiłam Luizy, jej zachowania były dziecinne i raczej wskazywały na zachowania piętnastolatki. Rafał był bardzo zagubionym bohaterem, który nie może pogodzić się z całym swoim dotychczasowym życiem. Jednak czegoś mi w tej relacji brakowało, mam nadzieję, że druga część rozwiąże wszystkie zagadki i wpłynie na dojrzałość bohaterów.

„Zapomnij, że istniałem” jest fajnie zapowiadającą się pierwszą częścią przygód Rafała i Luizy. Całość oceniam na mocną 8 i zdecydowanie sięgnę po kolejną część.