Przekład i redakcja naukowa - Liliana Lewandowska
Gotthard Heinrici (1886-1971). W czasie I wojny światowej ciężko ranny podczas ataku gazowego. Służbę II wojnie rozpoczął od kampanii w Polsce w 1939 roku. W czerwcu 1940 r: otrzymał awans na generała piechoty. W wojnie z ZSRR początkowo dowodził XLIII Korpusem, a w styczniu 1942 4. Armią w Grupie Armii "Środek". Odwołany z frontu w 1943 r. na skutek zatargu z Hermannem Göringem. W roku 1944 głównodowodzący zgrupowaniem Armii "Środek", a po jego likwidacji w wyniku operacji "Bagration" dowódca formacji przygotowujących obronę linii Karpat, nazwanej Grupą Armii Heinrici. Dnia 3 marca 1945 r: odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami a 20 marca 1945 mianowany dowódcą Grupy Armii Wisła - obrony linii Odry przed ofensywą Armii Czerwonej. 8 kwietnia 1945 r. odmówił walki w obronie za wszelką cenę, za co został zwolniony przez Naczelnego Wodza Adolfa Hitlera. W maju dostał się do niewoli amerykańskiej. Gotthard Heinrici uważany jest za wybitnego specjalistę od walk w obronie, dbającego jednocześnie o swych żołnierzy. Z uwagi na niski wzrost, a jednocześnie siłę charakteru przez podwładnych nazywany Unser Giftzwerg (Nasz zjadliwy gnom).
Zapiski Gottharda Heinriciego pokazują wręcz modelowo sposób, w jaki konserwatywny oficer wpasował się światopogląd, politykę i ideologię wojny, zbrodniczą i pełną nienawiści względem ludzi. Nie zawsze był do tego stuprocentowo przekonany. Niekiedy odczuwał nawet pewien dyskomfort, a z biegiem czasu także i wzbierający sceptycyzm. Jednak to nie oportunizm, patriotyzm czy poczucie obowiązku zmusiły generała do walki o sprawę z góry przegraną, która prowadziła do ostatecznej porażki. Udział elit Wehrmachtu w dyktaturze i wojnie miał podłoże także w podobnych przekonaniach, które łączyły konserwatywnych nacjonalistów z Hitlerem i narodowymi socjalistami. Niniejsza edycja ukazuje ową polityczno-ideologiczną kompatybilność, podobnie jak jej okrutne konsekwencje: radykalne przekształcenie demokracji w dyktaturę, a także wojnę i zniszczenie, które siała ona w Europie.
Z przedmowy do polskiego wydania Johannes Hürter
Gotthard Heinrici (1886-1971). W czasie I wojny światowej ciężko ranny podczas ataku gazowego. Służbę II wojnie rozpoczął od kampanii w Polsce w 1939 roku. W czerwcu 1940 r: otrzymał awans na generała piechoty. W wojnie z ZSRR początkowo dowodził XLIII Korpusem, a w styczniu 1942 4. Armią w Grupie Armii "Środek". Odwołany z frontu w 1943 r. na skutek zatargu z Hermannem Göringem. W roku 1944 głównodowodzący zgrupowaniem Armii "Środek", a po jego likwidacji w wyniku operacji "Bagration" dowódca formacji przygotowujących obronę linii Karpat, nazwanej Grupą Armii Heinrici. Dnia 3 marca 1945 r: odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu i Mieczami a 20 marca 1945 mianowany dowódcą Grupy Armii Wisła - obrony linii Odry przed ofensywą Armii Czerwonej. 8 kwietnia 1945 r. odmówił walki w obronie za wszelką cenę, za co został zwolniony przez Naczelnego Wodza Adolfa Hitlera. W maju dostał się do niewoli amerykańskiej. Gotthard Heinrici uważany jest za wybitnego specjalistę od walk w obronie, dbającego jednocześnie o swych żołnierzy. Z uwagi na niski wzrost, a jednocześnie siłę charakteru przez podwładnych nazywany Unser Giftzwerg (Nasz zjadliwy gnom).
Zapiski Gottharda Heinriciego pokazują wręcz modelowo sposób, w jaki konserwatywny oficer wpasował się światopogląd, politykę i ideologię wojny, zbrodniczą i pełną nienawiści względem ludzi. Nie zawsze był do tego stuprocentowo przekonany. Niekiedy odczuwał nawet pewien dyskomfort, a z biegiem czasu także i wzbierający sceptycyzm. Jednak to nie oportunizm, patriotyzm czy poczucie obowiązku zmusiły generała do walki o sprawę z góry przegraną, która prowadziła do ostatecznej porażki. Udział elit Wehrmachtu w dyktaturze i wojnie miał podłoże także w podobnych przekonaniach, które łączyły konserwatywnych nacjonalistów z Hitlerem i narodowymi socjalistami. Niniejsza edycja ukazuje ową polityczno-ideologiczną kompatybilność, podobnie jak jej okrutne konsekwencje: radykalne przekształcenie demokracji w dyktaturę, a także wojnę i zniszczenie, które siała ona w Europie.
Z przedmowy do polskiego wydania Johannes Hürter
