Zabójcza biel. Cormoran Strike. Tom 4

Długo czekałam na "Zabójczą biel" ale opłacało się czekać.Kiedy zobaczyłam to ogromne tomisko,to pomyślałam sobie,że autorka chyba przesadziła z ilością bo jaka intrygę można zamknąć w 650 stronicowej powieści.A jednak..

Mamy kolejne spotkanie z Cormoranem Strike oraz jego asystentką a właściwie już wspólniczką Robin. Jak u Strika bywa jego życie nadal nie jest poukładane a i Robin pomimo małżeństwa przeżywa również swoje rozterki.Wydaje się ,że ani Cormoran nie może obyć bez Robin ani ta bez wspólnika.Ta chemia pomiędzy nimi ciągnie się już przez cztery tomy i wydaje się, że w tym tomie nadal nie znudzi czytelników.

Czy w końcu będą razem kiedy?

W tej części autorka dała upust swoim emocjom i wplątuje naszych bohaterów w niecodzienna intrygę.I to nie jedna intrygę.W życiu nie spodziewałam się takiej akcji.Z początku było ciężko bo ogrom wątków ,postaci wkurzał mnie po prostu.Poukładać je,dopasować to była nie lada gratka.Ale jak to u Rowling bywa im dalej tym lepiej i ciekawiej.Wymyślona intryga jest prawdę rewelacyjna,a zakończenie jak zawsze nie do odgadnięcia.Brawo,lubię takie niecodzienne zakończenia.

"Zabójcza Biel" to kawał porządnej powieści,wypełnionej różnymi szczególikami,które jak domino napędzają akcję.

KOLEJNE ŚLEDZTWO CORMORANA

Po trzech latach od wydania „Żniw zła”, J.K. Rowling powraca jako Robert Galbraith z nowym kryminałem o przygodach Cormorana Strike’a. Wszyscy, którym podobały się poprzednie części, mogą zacierać ręce, bo autorka utrzymała ich poziom. Tych jednak, których nie kupiły trzy wcześniejsze tomy, nie kupi także i ten. Jedno jednak trzeba powiedzieć: mimo swoich minusów, powieści z tej serii to całkiem udana literatura rozrywkowa, która miłośnikom gatunku potrafi dostarczyć niezłej zabawy na kilka długich popołudni.

Od wydarzeń opisanych w „Żniwach zła” minął rok. Cormoran obawiał się, jak zyskanie rozgłosy wpłynie na jego pracę, jak się bowiem nie raz już przekonał chwilowa popularność nie idzie w parze z zyskami. Co gorsza, się teraz jeszcze bardziej rozpoznawalny, a jak ma sobie radzić w zawodzie prywatny detektyw, który powinien pozostać anonimowy? Jednakże popularność Cormorana nie słabnie, jego firma rozrasta się, przybywa pracowników i wszystko zmierza w dobrym kierunku. Aż wkrótce sprawy zaczynają się komplikować. Kiedy w agencji zjawia się Billym, młody mężczyzna twierdzący, że był świadkiem morderstwa dziecka, wszystko wskazuje na to, że detektywom trafił się wariat. Stan psychiczny mężczyzny też nie pozostawia żadnych złudzeń. Jednakże w jego historii jest coś, co sprawia, że Strike postanawia zająć się tą sprawą. Nie ważne, że rzekomej zbrodni dokonano, kiedy Billy był dzieckiem. Zaangażowanie się w tą zagadką ściąga jednak na Cormorana uwagę wyższych sfer, a ON sam wplątany zostaje w o wiele bardziej skomplikowaną sprawę, niż mógłby sądzić. Na niego i Robin czeka trudne zadanie, które zaprowadzi ich w nieoczekiwane miejsca…

Tam, gdzie kończą się inne książki, ta się zaczyna. W rozpisanym na blisko trzydzieści stron prologu trafiamy bowiem na ślub Robin, gdzie jednocześnie ważą się losy jej przyszłej kariery. Jak się możecie jednak domyślić, wielkich zaskoczeń nie ma. Powiedziałbym nawet, że wątek ten jest zbędny, bo – i nie trzeba tego podkreślać sprzeczkami małżeńskimi, jak robi to Rowling – od samego początku serii nie wierzyłem w ten związek ani w to, że autorka mnie tu zaskoczy, skoro swoją twórczość oparła na oczywistych schematach. Ale czy to wyklucza dobrą zabawę? Wszystko zależy od czytelniczego podejścia, choć dla mnie wątek ten można było pominąć.

Ale skupmy się na tym, co najważniejsze, czyli kryminale. Jak zwykle mamy tu do czynienia ze zbrodnią, zagadką, którą trzeba wyjaśnić i rzeszą ludzi w to zamieszaną. Rowling, która swoje opus magnum, cykl o Harrym Potterze, oparła na schematach thrillera, powinna się pod tym względem czuć jak ryba w wodzie. I w pewnym sensie czuje, ale jednocześnie podąża dość utartymi ścieżkami, stawiając nie na świeżość, a dobre odtwórstwo. Przy okazji w pewnym sensie kopiuje także konstrukcję fabularną znaną fanom przygód jej nastoletniego czarodzieja. Jednakże wszystko to jest udane. Książkę, choć liczy sobie ponad 650 stron i ma sporo leniwych momentów, bo pisarska lubi tworzyć rozbudowane opisy, czyta się szybko, lekko i przyjemnie. Styl Rowling co prawda wciąż korzeniami tkwi w literaturze młodzieżowej, ale nie na tyle, by miało to kogokolwiek odrzucić. Owszem, czasem przydałoby się więcej ciężaru i mroku, ale i tak jest dobrze.

Nieźli są też bohaterowie. To nie psychologicznie frapujące kreacje na miarę prozy Rotha, Irvinga czy Flanagana (że wymienię tylko współczesnych autorów), ale nie są też szczególnie płaskie i uproszczone. W tle zdarzają się schematyczne postacie, ale kto by się nimi przejmował. Podobnie, jak pewnymi oczywistościami fabularnymi.

I chociaż wolałbym, żeby Rowling darowała sobie pisanie powieści dla dorosłych i wróciła do świata Pottera, miłośnikom jej twórczości i współczesnych kryminałów serię o Cormoranie Strike’u polecam z czystym sercem. To niezła, niewymagająca rozrywka w sam raz na długie, zimowe wieczory. Tym bardziej, że „Zabójcza biel” nie traci poziomu, do jakiego przyzwyczaiła nas autorka w poprzednich tomach.

Głównym bohaterem książki jest weteran wojenny Cormoran Strike, oraz jego wspólniczka Robin Ellacott, którzy prowadzą razem agencję detektywistyczną. Pewnego dnia w agencji pojawia się Billy, który desperacko prosi o pomoc w rozwikłaniu zagadki z czasów jego dzieciństwa, a mianowicie morderstwa dziecka, którego był świadkiem. Mimo wątpliwości, oraz podejrzeń, że Billy jest niespełna rozumu ambitny detektyw podejmuje się tego trudnego zadania.

"Zabójcza biel" jest kolejną, już czwartą częścią powieści napisanych pod pseudonimem Robert Galbraith, przez moją ukochaną J.K. Rowling, którą przede wszystkim znamy i kochany za napisanie serii książek z Harrym Potterem. Tym razem autorka postawiła na kompletnie inny gatunek literacki a mianowicie na powieść kryminalną. Na początku myślałam, że będzie to kompletny niewypał, gdyż byłam przyzwyczajona do innego stylu pisania autorki, ale zdecydowanie się myliłam. Główny wątek jest inny niż w trzech poprzednich tomach. Natomiast losy głównych bohaterów są kontynuacją z poprzednich części, wiec jednak warto zacząć czytać, tę serie od pierwszego tomu, który widnieje pod nazwą „Wołanie kukułki”

Minęły już ponad trzy lata od wydania ostatniej części z Cormoranem i byłam przekonana, że książka będzie odbiegała od pozostałych tomów, będzie nudna i naciągana, jednak książkę czytało się przyjemnie. Nie można powiedzieć, że jest to górnolotna i wymagająca lektura, lecz polecam ją wam z czystym sumieniem. Jedynie do czego się doczepie to to, że akcja książki budowana jest stopniowo, i rozkręca się po mału, co niby jest ok, ale ja jednak zdecydowanie wolę, gdy akcja wciąga mnie po same uszy, już od pierwszych przeczytanych stron.

@gusiolec

Nareszcie jest kolejny tom z przygodami prywatnego detektywa Cormorana Strike’a i jego asystentki Robin – trzy lata czekania, ale było warto! Przyznam, że mnie bardziej odpowiada forma kryminału w wykonaniu pani Rowling, bo fanką Pottera (wstyd się przyznać..) nie jestem.

Jak ja lubię Cormorana – dla mnie to takie połączenie porucznika Colombo z Jackiem Reacherem. Prawy, zaangażowany, mający swoje priorytety w życiu, a przy tym bardzo normalny facet, niedoskonały, który ma swoje troski i radości. W mojej wyobraźni to lekko utykający facet w wygniecionym prochowcu zaabsorbowany swoimi myślami, a przy tym bystry obserwator, któremu nic nie umknie.

Zabójcza biel nawiązuje do poprzedniego tomu Żniwa zła. Od wydarzeń tam opisanych minął rok, a Cormoran nadal unosi się na fali popularności po schwytaniu bardzo niebezpiecznego przestępcy. Ta popularność wpłynęła na rozwój jego agencji i ilość spraw, które do niej wpływają, jednak rozpoznawalność przeszkadza mu w wykonywaniu prac operacyjnych, które zdecydowanie bardziej preferuje niż prace biurowe. Robin wzięła ślub z Matthew, co zaskoczyło jednak Cormorana, lecz ich relacje są dość chłodne jak na świeżo upieczonych małżonków. Powodem niesnasek jest praca Robin u Cormorana, do której wróciła po powrocie z podróży poślubnej.

Do biura Cormorana zgłosił się młody chłopak, Billy, który zwrócił uwagę Cormorana swoim bardzo dziwnym zachowaniem znamionującym chorobę psychiczną i opowieścią o zabitym dziecku. Chłopak uciekł, a Cormoran był na tyle zaintrygowany historią, którą usłyszał, że postanowił go odnaleźć. Idąc śladami chłopaka, był coraz bardziej zaintrygowany ponieważ z obrzeży Londynu sprawa zaprowadziła go do Parlamentu i powiązań ludzi na szczycie władzy z sprawą, o której opowiadał Billy. Tropy doprowadzą ich w niebezpieczne miejsca…. Czy i tym razem uda im się pomyślnie zakończyć sprawę i odsłonić tajemnice z przeszłości? J.K Rowling postawiła sobie wysoko poprzeczkę i pod pseudonimem wydała naprawdę znakomity cykl kryminalny, który diametralnie różni się od jej poprzednich powieści o małym czarodzieju. Postać Cormorana, którego wykreowała wzbudza ogólny szacunek i podziw oraz sprawia, że czytelnicy kibicują jego poczynaniom. Bohater jest bardzo wyrazisty i zapada w pamięć czytelników. Fabuła została doskonale przemyślana i skonstruowana, a pomysł wykorzystany w 100%. Przeczytałam z ogromną przyjemnością i zaintrygowaniem. Tylko jedna rzecz nie pasuje mi do całości cyklu – okładka Zabójczej bieli, która została przygotowana w zupełnie innej konwencji i na półce odstaje od całego cyklu. Więcej uwag nie mam i serdecznie zachęcam do lektury :)

[Adres usunięty]

„Zabójcza biel” Roberta Galbraitha (vel. J.K. Rowling) to czwarty cyklu o detektywie i weteranie wojennym Cormoranie Strike’u. Tym razem wydarzenia powieści toczą się na tle Igrzysk Olimpijskich 2012, których gospodarzem była Anglia. Bohaterowie zostają zatrudnieni przez polityka, przez to akcja przenosi się do Parlamentu i na spotkania grupy oporu, jak i arystokratycznej rodziny ich pracodawcy. Dodatkowo sytuacja osobista bohaterów też nie należy do najłatwiejszych, szczególnie u Robin, partnerki zawodowej Cormorana. Ogólnie książka nie wzbudziła we mnie aż takiego entuzjazmu jak tom poprzedni, ale myślę, że głównie ze względu na polityczne wątki powieści – ja po prostu nie specjalnie lubię takie tematy. Trochę też moim zdaniem było za dużo powtórzeń dotyczących rozterek uczuciowych Strike’a i tych, przypominających o wcześniejszych wydarzeniach w serii. Niemniej jednak książkę czytało się łatwo i przyjemnie, a zagadka była na tyle zagmatwana, że ciężko ją rozwikłać samodzielnie. Bohaterowie jak zawsze przedstawieni z dużą uwagą i różnorodnością. Dalej uważam, że jest to naprawdę fajna seria kryminalna i już odliczam dni do premiery tomu piątego! Jestem niesamowicie ciekawa co autorka wymyśliła tym razem :) Książkę polecam tym, którzy lubią skomplikowane zagadki kryminalne, niespieszną akcję i brytyjski klimat, jednak uprzedzam – ze względu na dużą uwagę przywiązaną do wątku prywatnego bohaterów, tomy serii najlepiej czytać po kolei od tomu pierwszego.