Jak mniej myśleć. Dla analizujących bez końca i wysoko wrażliwych

Książka, po którą sięgnęłam, gdy ciężko mi było poradzić sobie z kołowrotkiem myśli. Masz czasami tak, że marzysz o tym, by wyjąć sobie mózg i odłożyć na półkę? Żałujesz, że na głowie nie ma magicznego pstryczka, którym dałoby się wyłączyć myślenie? Cóż, tego nie mogę Ci niestety dać, ale za to mogę polecić lekturę "Jak mniej myśleć". Dzięki niej lepiej poznasz, jak działa Twój mózg i przekonasz się, że wcale nie musi być ON Twym wrogiem i utrudniać Ci życia. Nauczysz się, jak zrobić z niego prawdziwy użytek i jak obrócić na swoją korzyść fakt bycia osobą wysoko wrażliwą (jeśli nią jesteś:). Polecam — warto przeczytać, a potem jeszcze wracać do tej lektury.

Autorka potrafi przedstawić naukowe pojęcia w bardzo przystępny i łatwy do zrozumienia sposób. Serdecznie polecam książkę wszystkim, dla których nieustanne myślenie i lęk przed podjęciem decyzji są nieodłączną częścią życia. Po jej przeczytaniu na pewno będziesz jeszcze długo zastanawiał się, dlaczego przez tyle nadwydajnych lat nie natrafiłeś na ,, Jak mniej myśleć''!

Książka "Jak mniej myśleć" została mi polecona przez znajomą, która była nią zachwycona. Ja natomiast podeszłam do książki dość sceptycznie, ponieważ właśnie taki mam stosunek do różnej maści poradników. Nie umiem sobie bowiem wyobrazić, że można dać uniwersalne rady, gotowe rozwiązania dla każdego. Czytając książkę, z każdą kolejną stroną byłam coraz bardziej przerażona. Nie, nie dlatego że czytałam o czymś dziwnym, wręcz przeciwnie! Każda kolejna strona była jeszcze bardziej o mnie. Tak! Czytałam o sobie.

Moim zdaniem, książka ta może być dobrym początkiem na podjęcie decyzji o rozpoczęciu pewnych zmian w swoim życiu, na poukładaniu sobie pewnych zagmatwanych spraw. Jednak samo przeczytanie tej książki nie wystarczy. Trzeba się nad nią poważnie zastanowić, wszystko dokładnie przeanalizować, i to może właśnie nie raz czy dwa, ale więcej. Czy w moim życiu coś się zmieniło po przeczytaniu tej książki? Czy zaczęłam myśleć mniej? Wręcz przeciwnie, mam teraz w głowie znacznie więcej myśli, ale są to myśli konstruktywne, a nie destrukcyjne. To z pewnością duży plus, bo przecież nie chodzi o to, aby przestać myśleć, ale aby ukierunkować je inaczej, w tę dobrą dla nas stronę.

Książka została napisana prostym językiem, na pewno zrozumiałym dla każdego. Nie znajdziemy tam nadmiaru naukowych określeń czy rzadko używanych słów. Momentami można odnieść nawet wrażenie, że książka jest napisana zbyt prosto. Okładka książki jest ładna, a tytuł choć chwytliwy, może wprowadzać w błąd. Nie dostaniemy bowiem odpowiedzi na tytułowe pytanie, a przynajmniej nie wprost.

Trudno polecić lub odradzić komukolwiek tę książkę. Trzeba sięgnąć po nią samemu i sprawdzić na sobie, czy było warto. Każdy jest inny, każdy potrzebuje innych rad, ale nie można wykluczyć, że te zawarte w tej książce nie będą dla Ciebie odpowiednie. Przeczytaj, przeanalizuj i spróbuj zmienić swoje życie, swoje myślenie. Jeśli jednak ta książka nie jest w tej chwili dla Ciebie, to nic straconego... Kto wie? Może to, co w niej przeczytasz, przyda się w przyszłości?

Bardzo rzadko sięgam po poradniki. Można wręcz pokusić się o stwierdzenie, że prawie nigdy. Co więc skłoniło mnie do sięgnięcia po "Jak mniej myśleć" Christel Petitcollin? Zacznijmy od początku, a więc okładka - przesympatyczny leniwiec i turkusowy, wręcz cyjanowy odcień oprawy, od razu przyciągnęły mój wzrok, a także tytuł:"Jak mniej myśleć?", pomyślałam sobie, wreszcie dowiem się jak poradzić sobie z atakującymi mnie myślami, najbardziej w nocy, nie dającymi spać, dowiem się co powinnam uczynić by wyciszyć swój nadaktywny mózg. I czy dowiedziałam się tego czego chciałam po lekturze tego poradnika? Czytajcie dalej to się przekonacie ;)

Niestety nie znam się na psychologii, co prawda miałam na studiach pedagogicznych ten przedmiot, ale był to ułamek wiedzy z tej ogromnej dziedziny, dlatego kojarzyłam pewne pojęcia czy przytaczanych przez autorkę psychologów, ale trudno mi stwierdzić jak bardzo pomocne pod względem psychologicznym jest owo dzieło. Poradnik ten czyta się szybko, jest to jego zaletą, nie da się ukryć, ale... no właśnie, zawsze jest jakieś ale 😂, sama autorka nie jest psychologiem licencjonowanym, że tak powiem, przedstawia się nam jako mówczyni i trenerka w zakresie komunikacji i rozwoju osobistego, dlatego myślę, że należy ten poradnik traktować z przymrużeniem oka, by nie uczynić sobie krzywdy przez wyszukiwanie i przypisywanie sobie cech osób nadwydajnych mentalnie, jak określa ich autorka. Bowiem wymienione przez nią cechy charakteryzujące te osoby pasują do każdego z nas. A przypuszczenia autorki, które snuje w trakcie tej książki, że ludzie z zespołem Aspergera czy autyzmem to właśnie tacy "nadwydajni mentalnie" ludzie, ale zniechęceni próbami dostosowania się do otaczającego ich świata, zasad i reguł, są dość ryzykowne. Dobrze chociaż, że autorka podkreśla, że to jej subiektywne odczucia czy przemyślenia.

Poradnik ten podzielony jest na trzy części. Odnajdziemy w nich omówienie struktury umysłowej ludzi "nadwydajnych" czy określanych przez autorkę w dalszej części poradnika mianem "prawopółkulowców"; poznamy takie pojęcia jak hiperestezja i jej rodzaje( wzrokowa, słuchowa, ruchowa, węchowa i smakowa), ejdetyzm, synestezja, poczytamy tu także o nadwrażliwości, naduczuciowości, hiperempatii, hiperprzenikliwości osób nadwydajnych mentalnie; autorka prezentuje także różnice między prawą a lewą półkulą mózgu człowieka, dowiemy się paru ciekawostek o myśleniu rozgałęzionym, pamięci i problemach ze snem takich osób, a także jak im zaradzić;

autorka prezentuje tu również różne formy nadwydajności mentalnej, porusza kwestię zespołu Aspergera jako szczególnej nadwydajności i zastanawia się nad sensem przeprowadzania testów na imteligencję. W drugiej części autorka skupia się na oryginalnej osobowości ludzi nadwydajnych, omawia [Adres usunięty]. ich pustkę tożsamościową, niskie poczucie własnej wartości, lęk przed odrzuceniem, a także przedstawia strategie przystosowawcze( dewaluacja samego siebie i przygnębienie, ucieczka w marzenie, arogancja, naśladownictwo), omawia w tej części także zagadnienie fałszywego "self", w dalszej części poradnika omawiane są idealizm i pragnienie doskonałości ludzi nadwydajnych, a także ich słabe punkty w systemie wartości, a także trudności w kontaktach międzyludzkich. Poświęca w tej części także uwagę ludziom "myślącym normalnie"/ "lewopółkulowcom" (tak na marginesie te podziały strasznie mnie irytowały) i pokazuje czym różnią się nadwydajni od normalnych.

Ostatnia część dotyczy rad autorki jak dobrze żyć ze swoją nadwydajnością. Przybliża ona nam tu etapy godzenia się ze swoją wyjątkowością ( ulga, tor przeszkód, negacja, złość, negocjacje, depresja, akceptacja); co do rad dla ludzi nadwydajnych by żyło im się lepiej, to powinni oni porządkować i organizować swoje myśli, tworzyć mapy myśli, które im to ułatwią, a także trzymać się poziomów logicznych (otoczenie, sposoby postępowania, zdolności, wartości i przekonania, tożsamość i poziom duchowy), odbudować swoją integralność psychiczną, a także podnieść poczucie własnej wartości, autorka prezentuje tu czytelnikowi jak może ją podnieść, oraz zoptymalizować funkcjonowanie swojego mózgu, poprzez lekkie przepracowanie, zaspokajanie pięciu podstawowych potrzeb prawej półkuli mózgu( nauka, sport, rozwój kreatywności, sztuka).

Tę część autorka kończy dopowiadając jak mieć udane życie towarzyskie mimo swojej nadwydajności mentalnej i emocjonalnej.

Wracając do pytania czy dowiedziałam się po lekturze poradnika tego, czego chciałam, odpowiadam: nie. Niestety, nie dowiedziałam się jak mniej myśleć. Zamiast tego dowiedziałam się, że istnieją ludzie nadwydajni mentalnie i normalnie myślący, i czym się oni charakteryzują, dowiedziałam się że tacy wyjątkowi ludzie nie mają łatwo w życiu, ale że są bardzo inteligentni, że narażeni są na ataki ze strony ludzi, którzy są mistrzami w manipulacji i wampirami energii, a także jak tacy nadwydajni ludzie powinni sobie radzić w życiu, z otoczeniem, sami ze sobą. Nie powiem, że nie było to ciekawe, poznałam wiele ciekawych rzeczy, a ja lubię odkrywać coś nowego, nie jestem psychologiem, więc nie mnie to oceniać, czy ten poradnik jest szkodliwy czy nie, spotkałam się z takimi opiniami, ale tak jak podkreślałam na początku swojej opinii, nie traktowałabym tego poradnika na poważnie. To selekcjonowanie ludzi na takich i owakich, sugerowanie, że autyzm, zespół Aspergera, schizofrenia czy borderline może być nadwydajnością mentalną błędnie zdiagnozowaną, jest oburzające i niebezpieczne. Dlatego przeczytać z ciekawości, z otwartości umysłu na poglądy innych( bo autorka nie popiera swoich wywodów badaniami, co słusznie zauważali inni czytelnicy, których opinie czytałam, a jedynie na obserwacjach i rozmowach ze swoimi "pacjentami", klientami, nie wiem jak nazwać tych którzy udają się do coacha czy trenera 🤔) czy spostrzeżenia, ale nie brać tego poradnika za źródło prawd objawionych, sposób domowej terapii, czy lekarstwo na nasze dolegliwości natury psychicznej, emocjonalnej. Jeśli czujesz, że potrzebujesz pomocy udaj się do lekarza psychiatry(nie, to nie jest żaden wstyd) czy do psychologa, oni mają papiery, kompetencje i lata doświadczenia by Ci pomóc poradzić sobie z emocjami, myślami, niepokojem czy lękami.

Podsumowując, ani nie polecam ani nie odradzam czytania tego poradnika, każdy sam podejmuje decyzje co czyta, ale miejcie na uwadzę moje uwagi co do tej pozycji 😁

Za egzemplarz dziękuję wydawnictwu Feeria.

Bardzo ciekawa pozycja. Myślę, że każdy kto ma wrażenie, że nie pasuje do otoczenia powinien się z nią zapoznać. Dużym atutem książki jest bardzo przystępny język jakim jest napisana, co sprawia, że czyta się ją bardzo przyjemnie.

Super, polecam całą serię tej autorki. Pomaga w uzyskaniu perspektywy.

Nie tego się spodziewałem kupując tę książkę. Generalnie mam wrażenie, że przekaz i obserwacje autorki można zmieścić na około 100 stronach, reszta to lanie wody. Po około 150 stronach odechciało mi się czytać, musiałem się wręcz zmusić, aby dokończyć. Wierzę, że jest to lektura, która może niektórym pomóc z ich problemami, lecz osobiście zachęcam do zainteresowania się innymi tytułami związanymi z psychoanalizą i samorozwojem.

Do poradników zawsze podchodziłam sceptycznie. Uważałam, że treści w nich zawarte będą nudne i nieprzydatne. Książka Jak mniej myśleć pokazała mi, że się myliłam.

Autorka w lekki i przyjemny sposób pokazuje jak funkcjonują ludzie, którzy za dużo myślą. W 80% zgadzam się z tym, co jest tam napisane. Czytając, miałam wrażenie, że Christel Petitcollin dobrze mnie zna. Czułam się tak, jakbym rozmawiała z nią podczas terapii.

Pierwsze spotkanie z nowym typem książek uważam za bardzo udane i z chęcią sięgnę po kolejne książki Christel.

Polecam dla wszystkich, którzy za dużo myślą i analizują bez końca.

Już dawno tak bardzo nie żałowałam zakupu książki...

"Jak mniej myśleć" C. Petitcollin rozczarowuje nie tylko ze względu na to, że nie udziela odpowiedzi na tytułowe pytanie. Czytelnikom niezaznajomionym z naukowymi podstawami psychologii i/lub faktycznie poszukującym w książce porad życiowych, poradnik ten może wyrządzić więcej krzywdy niż przynieść dobrego. Jeśli chodzi o wartość merytoryczną książki, to warte uwagi są jedynie pierwsze rozdziały mówiące o synestezji. Cała reszta to, sprzeczna z aktualną wiedzą psychologiczną, reklama terapii autorki. Christel Petitcollin najpierw pisze o tym, że każdy jest inny, a następnie do końca książki trudno się oprzeć wrażeniu, że autorka ukazuje "nadwrażliwych" jako wyjątkowych, posiadających niezwykłe umiejętności i przez to lepszych od reszty społeczeństwa. Dodatkowo, wrzuca wszystkich do jednego worka na podstawie zaledwie kilku przesłanek. Czarę goryczy przelał moment, w którym autorka zachęca do korzystania z homeopatii...

Każdemu z nas może się zdarzyć odczuwać natłok myśli i czuć, że nie panuje się nad swoimi emocjami, ale to zdecydowanie za mało by przypisywać człowiekowi niezwykłe umiejętności. Jeśli ktoś faktycznie czuje, że jego mózg pracuje na innych obrotach, nie radzi sobie z tym i potrzebuje pomocy, to powinien się udać na wizytę do psychologa by odnaleźć przyczynę problemu, a nie machnąć na wszystko ręką w przekonaniu, że jest po prostu wyjątkowy, a to świat go nie rozumie. Nie tędy droga, a taką drogę zdaje się wskazywać Pani Petitcollin. Nie polecam tej książki. Nikomu.

To, że książka wydaje się Wam tak bardzo o Was, wynika z tego, że autorka wykorzystuje w swoich opowieściach efekt horoskopowy. Każdemu podpasuje. Zignorujcie rzeczy, które nie pasują. I gotowe. Voila. Niestety tak to działa, a teoria przedstawiona przez tę panią nie ma nic wspólnego z prawdziwą psychologią.

Bardzo fajnie wyjaśnia zjawisko hiperwrażliwości u ludzi (zarówno wrodzoną jak i nabytą przez trudne doświadczenia). Książka podobała mi się póki nie natknęłam się na polecenie autorki, że w sprawach zdrowotnych może przynieść pomoc homeopatia... Nie rozumiem jak można o niej wspomnieć w książce, gdzie na początku wspomina się instytucje naukowe i badania a potem wyskakuje o homeopatii od czapy. Zaufanie do reszty treści runęło i popsuło wrażenie całej książki.