Wytańczyć marzenia

Trudno wierzyć w siłę marzeń, gdy nad głowami słychać wystrzały, gdy codziennie ogląda się czyjąś śmierć. Jednak to nadzieja umiera ostatnia, mimo przeciwności…

Od dziecka interesuję się baletem. Pamiętam te niezdarne momenty, gdy naśladowałam słynne baleriny i hasałam po pokoju ubrana w różową spódniczkę. Moja fascynacja wzięła się od „Dziadka do orzechów” — całkiem klasycznie. Z racji tego nieprzemijającego uczucia postanowiłam przeczytać właśnie taką książkę. W pierwszej chwili sądziłam, że to fikcja literacka, bo nie skojarzyłam nazwiska autorek. Już po kilku stronach wiedziałam, że to ta słynna Michaela DePrince! Troszkę o niej słyszałam, ale kompletnie nie powiązałam faktów. Patrząc na okładkę pomyślałam, że tancerka wygląda niczym obsypana brokatem. I ten ładny, szczery uśmiech… A treść jest równocześnie ciężka i pokrzepiająca. To była mocna lektura, ale też sprawiająca, że otwierałam szeroko oczy, z niedowierzania. I przyznam, iż uroniłam kilka łez wzruszenia. A historia Michaeli długo siedziała mi w głowie. Do tego stopnia, że nabrałam ochoty, aby poczytać o niej więcej.

Mabinty Bangura jest jeszcze kilkuletnim dzieckiem, gdy traci ukochanych rodziców. Żyje w przerażającym Sierra Leone, gdzie wojna to codzienność. Dziewczynka trafia do sierocińca, gdzie posyła ją okrutny wuj. Mabinty musi szybko dorosnąć, ale mimo rozpaczy umie znaleźć przyjaciół i kilka dobrych chwil. Nie załamuje się, a pokrzepia ją znaleziona przypadkowo okładka ze starego magazynu. Znajduje się na niej zdjęcie pięknej baletnicy, która z gracją zastyga w tanecznej pozie. Mabinty strzeże tego kawałka papieru niczym skarbu, a jeszcze nie wie, że wkrótce jej los się odmieni…

Książka Michaeli nie jest typową autobiografią. Momentami przecierałam oczy ze zdumienia nie mogąc pojąć, że jakiekolwiek dziecko na świecie może przejść przez taki ogrom cierpienia. Jak można łatwo się domyślić, historia Michaeli ma szczęśliwe zakończenie — zaadoptowana przez parę Amerykanów wydostała się ze Sierra Leone i rozpoczęła nowe życie. Jednak i w Stanach Zjednoczonych trafiała na kłopoty, gdy spotykał ją rasizm. Społeczeństwo jest przyzwyczajone do białych baletnic, filigranowych i kruchych. Przez lata wmawiano Michaeli, że nic nie osiągnie, bo „jest źle zbudowana, Murzynki tak mają”. Czytałam te słowa z prawdziwą złością. Ten, kto tak twierdzi chyba nigdy nie widział tańczącej DePrince albo Misty Copeland.

Jasne miejsca, które widziałam na okładce nie są brokatem. To bielactwo, choroba sprawiająca, że skóra pokrywa się białymi plamami. Na takie właśnie schorzenie cierpi Michaela — życie jej nie oszczędza. Kolejny powód wzbudzający kompleksy i odczucie poniżenia. Bardzo poruszyła mnie ta historia, bo trudno czytać o tym, że kogoś spotyka aż tyle nieszczęść. Na szczęście drugoplanową rolę gra kobieta-anioł, czyli adopcyjna mama Michaeli. Wspaniała osoba, która ma w sobie wiele mądrości życiowej. Pomogła córce w napisaniu tej książki i ciągle czuć jej uspokajający cień.

W „Wytańczyć marzenia” na pewno nie ma przerostu formy nad treścią. Książka jest napisana bardzo przystępnym językiem. Często ta prostota jest wręcz rozbrajająca, gdy trafia się na fragment opowiadający o brutalnej śmierci nauczycielki. Dlatego czuć w tym siłę prawdy. Zero ubarwień, niepotrzebnych ozdobników. Smutna i sucha rzeczywistość. To nie jest gruba pozycja, pochłonęłam ją w ciągu dnia, tak byłam ciekawa dalszych przygód Michaeli, zwanej wcześniej Mabinty. Rozdziały są krótkie, więc kończy się na tym, że obiecujemy sobie „tylko jeden”, a w efekcie czytamy całą książkę. DePrince to młoda dziewczyna, ledwo dwudziestoletnia. Jednak przekazuje tyle optymizmu, radości i konsekwencji, że można się od niej wiele nauczyć.

„Wytańczyć marzenia” nie jest klasyczną autobiografią. Będę wracała do tej pozycji wielokrotnie. Zawsze, gdy znajdę się w trudnej sytuacji, na zakręcie. Wówczas przypomnę sobie pokrzepiające słowa Michaeli DePrince i jeszcze raz zachwycę się drogą, którą przeszła. Ta dziewczyna jest absolutnie skazana na sukces!

Marzenia. Każdy z nas jakieś ma. Jedni je realizują w stu procentach, a inni zniechęcają się w połowie. Są też tacy, którzy odkładają je na później, bądź z góry zakładają, że się nie spełnią. No i faktycznie nie. Bo samo nic się nie zrobi. Nawet marzenia same się nie spełnią ot tak. Trzeba zrobić jakiś ruch, krok w kierunku wymarzonego celu. Jednak czasami wymaga to dużo nadziei, siły, wytrwałości, energii i co ważne poświęcenia. O czym każdy z nas wie, ja też, jednak po lekturze „Wytańczyć marzenia” widzę, jakim trzeba być uparciuchem by do tego celu dojść i się nie poddać przy pierwszej lepszej okazji.

Kim była i jest Michaela De Prince? Dziewczynką, która wykazała się nie lada odwagą i siłą. Sierotką porzuconą i dotkniętą bielactwem, co w oczach niektórych czyniło ją dziwadłem. Zdolną osóbką, w którą wierzyli biologiczni rodzice, a następnie ci adopcyjni. Romantyczka kochająca swoją rodzinę, balet i pływanie. Zwyczajnym człowiekiem, który musiał pozbyć się nie jednej traumy, walczyć z rasizmem i uwierzyć, że białe plamki na ciele podczas tańca mienią się jak magiczny pył. A co ważne kobieta, która chce w życiu zrobić coś więcej poza tańcem. Michaela jest tak pozytywną osobą (taki obraz wyłania się z kart tej książki), że aż chce się ją poznać osobiście.

„Wytańczyć marzenia” to wspomnienia Michaeli De Prince, którymi dzieli się z czytelnikami. Pokazuje jak wyglądało życie w Sierra Leone. Co to głód, strach, odtrącenie i pustka po stracie rodziców. Słowami naszkicuje nam obraz rodzinnego domu, sierocińca, zbrodni dokonanych na oczach dziecka i okrucieństwa starszych. Opisze swoje początki w nowym miejscu i w nowym wcieleniu. Zabierze do nowego domu, pachnącego aromatami, ciepłem, miłością i cennym wsparciem. Zobaczymy, czym jest balet od podstaw i jak ciężko trzeba pracować, żeby odnieść sukces. Wszystko to zostało napisane lekko i optymistycznie. Czytamy o rzeczach, które podnoszą ciśnienie, a mimo wszystko nie odczuwamy prawdziwego ciężaru. Z każdego słowa płynie nadzieja, optymizm i ciepło. Ta młoda kobieta dzieli się swoim doświadczeniem. Książkę czyta się ekspresowo, nie przytłacza, nie nudzi, a opisywane wydarzenia nie ciągną się w nieskończoność. Michaela chciała pokazać, że ciemnoskóre dzieci również mogą spełniać marzenia, mogą zostać tancerzami, choć nie jest to łatwe. Rasizm nie ominął nawet grona artystów. To opowieść dziewczynki, nastolatki i kobiety, która swoje życie zawdzięcza życzliwości pewnej rodziny z Ameryki, która zaadoptowała ją wraz z jej przyjaciółką z sierocińca. To dzięki nim zaznała nie tylko lepszego życia pełnego wygód, ale zakosztowała stabilności i miłości, których jej brakowało, kiedy była jeszcze Mabinty Bangura. Po lekturze tej książki doszłam do wniosku, że czasami potrzeba również szczęścia (życzliwych ludzi), aby nasze życie mogło wpaść na odpowiednie tory, które poprowadzą do spełnienia marzeń.

Mała Mabinty Bangura, bo tak pierwotnie na imię miała bohaterka niniejszej książki, urodziła się w Afryce, w czasach kiedy rebelianci zupełnie opanowali małe wioski, siejąc miażdżące spustoszenie wśród miejscowej ludności. Dziewczynka przyszła na świat z kłopotliwym defektem zwanym bielactwem — jej skóra pokryta była białymi cętkami. Jednak zupełnie nie przeszkadzało to jej niestereotypowym rodzicom, którzy obdarzyli ją wielką miłością, pragnąc, aby ich córeczka w przyszłości była mądrą i wykształconą dziewczynką. Ciężko pracowali, by zdobyć wystarczające środki pieniężne na jej edukację. Niestety okrutny los nie obszedł się z nimi łaskawie, mała Mabinty najpierw straciła ojca, w niedługim czasie umarła także jej mama. Przygarnięta przez nikczemnego wuja ostatecznie została oddana do sierocińca, w którym nadano jej imię „dwadzieścia siedem”. Niemniej jednak los czuwał nad małą Mabinty i wreszcie dziewczynka w ramach adopcji, trafiła do amerykańskiej rodziny. Tam otrzymała nowe imię i nazwisko, odtąd Mabinty Bangura stała się Michaelą De Prince.

Nie jest to publikacja traktująca wyłącznie o kulturze i trudach życia w Afryce, chociaż pierwsze rozdziały opisujące traumatyczne przeżycia Mabinty i jej rodziny ogromnie poruszają, wywołując swoisty ból i cierpienie. Michaela De Prince przede wszystkim opowiada o swoim marzeniu, które wydawało się niemożliwe do spełnienia. Jednak dziewczynka trafiła do rodziny, która obdarowała ją nadzwyczajną miłością, okazała jej ciepło i dała wsparcie. Niniejsza książka ukazuje niebywałą dobroduszność, altruizm i niezwykłą mądrość rodziców adopcyjnych, gdyby nie oni oraz upór, talent i ogromna siła charakteru Michaeli, dziewczyna nigdy nie spełniłaby swoich pragnień, aby zostać primabaleriną. Niniejsza publikacja doskonale ukazuje trudny i bezwzględny świat związany z całokształtem sztuki baletowej.

„Wytańczyć marzenia” Michaeli De Prince — mimo trudów, przez które przeszła autorka — jest opowieścią, która ostatecznie wyzwala wiele pozytywnych emocji. Chociaż chwilami ogromnie smuci i szalenie wzrusza — to jednak docelowo daje nadzieję, obnażając niezwykły hart ducha oraz ogromną siłę i pasję. Michaela De Prince pokazuje, że warto marzyć i dążyć do obranego celu, nigdy się nie poddawać mimo tak wielu przeciwności losu. Ponadto przedstawia niezwykłość ludzkich charakterów, które cechuje ogromna bezinteresowność. Cieszę się, że na świecie są ludzie, którzy potrafią przekazywać miłość i wsparcie bliźnim, osobom potrzebującym — bez względu na ich rasę, czy jakąkolwiek odmienność.

Książkę polecam czytelnikom lubiącym poznawać historie pisane przez życie, dla których kunszt i literackie doświadczenie w tego typu publikacjach nie mają nadmiernego znaczenia, gdyż przekłada się ON na emocje płynące z głębi serca.

[Adres usunięty]

"To nadzieja sprawiła, że ośmieliłam się marzyć, i to nadzieja pomogła mi spełnić te marzenia."

Wspaniała książka, urzekająca swoją prawdziwością i szczerością, jednocześnie przekazująca czytelnikowi ogromne pokłady optymizmu, nadziei na uśmiech losu, a także wiarę we własne siły i możliwości w walce o spełnianie marzeń. Biografię czyta się z wielkim zainteresowaniem, ciepła i wciągająca narracja, dynamiczna akcja, pojawia się wiele interesujących osób, zaskakujących splotów wydarzeń, przypadkowych zrządzeń losu. Bardzo wzruszająca historia Mabinty Bangura, uświadamiająca nam jak dramatyczne przeżycia z dzieciństwa wpływają na postrzeganie rzeczywistości i kształtowanie charakteru człowieka. To mocno chwytająca za serce opowieść o krętej drodze od wojennej sieroty do gwiazdy baletu, ale również gorący apel i zwrócenie uwagi na sytuację setek tysięcy afrykańskich dzieci, żyjących w tragicznych warunkach, pozbawionych rodzin, jedzenia, ubrań, możliwości nauki, dla których kolorowe zdjęcie z magazynu staje się symbolem upragnionego, lecz niedostępnego świata.

Wydawałoby się, że osierocona w tragicznych okolicznościach, czarnoskóra dziewczynka, dotknięta chorobą zwaną bielactwem, nie ma już szans na udane i szczęśliwe życie. Skazana jest na nieprzychylność ludzi, przebywanie w obskurnym sierocińcu, nieustanną walkę o przetrwanie w okrutnym świecie, wypełnionym przerażającym obliczem wojny domowej. Jednak Mabinta głęboko wierzy, że kiedyś będzie mogła tańczyć, marząc o balecie znajduje antidotum na ciemne barwy życia. Ma zaledwie cztery lata, ale już doskonale wie, co pragnie robić w przyszłości, to bardzo bystra, dumna i obdarzona wielką wyobraźnią osóbka. Szczęśliwie, zostaje adoptowana przez parę ze Stanów Zjednoczonych. Nową rodzinę wypełniają mądrość, zrozumienie, akceptacja i miłość, a to pomaga w stopniowym zabliźnianiu się ran duszy. Teraz już jako Michaela dePrince, rozwija taneczną pasję, uczy się i uczęszcza na dodatkowe zajęcia. Śledzimy jak silną wolą i mocnym trwaniem przy swoich postanowieniach, dziewczyna pnie się po szczeblach baletowej kariery. Coraz mocniej jest zafascynowana i zauroczona baletem, podziwiamy jak doskonale odnajduje się na scenie. Nie zrażają ją zazdrość, stereotypy, ani rasowa nietolerancja, z którymi często styka się, także w baletowym środowisku, pokazuje jak sobie z tym radzić i dystansować się emocjonalnie. Dla Michaeli to właśnie taniec jest synonimem szczęścia, a o szczęście trzeba z całą stanowczością i determinacją walczyć, zawsze wzniecać w sobie płomień nadziei.

[Adres usunięty]

Mabinty Bangura była bardzo zdolną dziewczynką. Szybko uczyła się języków, w wieku trzech lat znała już litery i potrafiła je pisać. Czytanie szło jej coraz lepiej. Miała kochających rodziców, którzy planowali zadbać o jej edukację. Mabinty miała też jasne cętki na brązowej skórze, które były objawem bielactwa. Wiele osób z jej otoczenia nie zdawało sobie sprawy z ich pochodzenia dlatego też były one powodem drwin i wytykania palcami. Mabinty przyszła na świat w czasie wojny domowej, a ta bezlitośnie odebrała jej rodziców. Wtedy zaczął się drugi etap jej życia - pobyt w sierocińcu. To w tym miejscu poznała najlepszą przyjaciółkę i tam poczuła, że ma szansę na więcej. Wojna postępowała a Mabinty powoli traciła nadzieję. Wtedy w jej ręce wpadł magazyn, na okładce którego widniała piękna pani w błyszczącym stroju i śmiesznie sterczącą spódnicą. Jeszcze nie wiedziała na co patrzy, mogła jedynie przypuszczać, że jest to jakiś rodzaj tańca. W tamtym momencie postanowiła, że pewnego dnia, zatańczy tak jak pani na fotografii. W kolejny etap swojego życia wkroczyła już jako Michaela DePrince. To był pierwszy przystanek na drodze do spełnienia obietnicy.

Opowieść Michaeli porusza delikatną kwestię codzienności w afrykańskim sierocińcu. Autorka bardzo dokładnie opisuje sposób w jaki opiekunki traktowały dzieci - poniżały je i niejednokrotnie wymierzały kary cielesne. Niestosownym więc będzie stwierdzenie, iż Mabinta miała ogromne szczęście trafiając do sierocińca. Jednak tak właśnie było, to dzięki pobycie tam zyskała nową rodzinę. Trochę niewiarygodne jest to, jak potoczyły się jej losy. Od momentu przekroczenia progu sierocińca do chwili, gdy zamieszkała z nowymi rodzicami i rodzeństwem jej życie było serią zbiegów okoliczności. Gazeta ze zdjęciem baleriny, która przypadkowo trafiła w jej ręce. Nowa rodzina, przekraczająca najśmielsze oczekiwania i spełniająca marzenia. Najlepsza przyjaciółka, która z dnia na dzień staje się siostrą. To wszystko brzmi jak scenariusz bajki o Kopciuszku. Od głodującej sieroty do światowej sławy baleriny.

Droga do sukcesu wcale nie była prosta. Dziewczyna musiała zmierzyć się ze swoimi słabościami, uporać się z uprzedzeniami ludzi do osób czarnoskórych. To kolejna delikatna sprawa - nietolerancja. Michaela nie zdawała sobie sprawy, że kolor skóry może stanąć na drodze do spełnienia marzeń. Zaakceptować siebie i zrezygnować z wielu przyjemności aby w pełni oddać się treningom. Dzięki wsparciu rodziny, determinacji i ogromnemu poświęceniu udało jej się zajść bardzo daleko. Balet jest jednym z najbardziej wymagających sportów. Aby nauczyć się poprawnie tańczyć iodpowiednio wyćwiczyć ciało należy zacząć treningi w dzieciństwie. Niewiele dzieci wytrzymuje intensywność zajęć.

Książkę tę czyta się bardzo szybko, język jest prosty i zrozumiały. Jednak w tekście jest mnóstwo fachowych zwrotów baletowych, które osobie nie orientującej się w temacie nie mówią kompletnie nic. Aby wiedzieć o czym czytam niejednokrotnie musiałam przerywać lekturę i sprawdzać jak wyglądają wspomniane kroki taneczne, a także dowiadywać się czegoś więcej na temat ludzi. Michaela wspomina o wielu znaczących osobach w świecie baletu. Wymienia swoje osiągnięcia i miejsca, w których szkoliła się na baletnicę. Wiele mówi też o Dziadku do orzechów, zmusiło mnie to do zapoznania się ze spektaklem. To naprawdę piękne widowisko. Na podstawie historii Michaeli nakręcono film, Pozycja pierwsza reżyserii Bess Kargman, o którym wspomina na kartach książki.

Wytańczyć marzenia to opowieść młodej dziewczyny, która osiągnęła sukces dzięki determinacji i ciężkiej pracy. To historia o tym, jak spełniać swoje marzenia i dążyć do celu. To obraz bezgranicznego oddania, licznych poświęceń i wyrzeczeń w imię pasji. Michaela DePrince powinna być przykładem dla osób walczących o marzenia, motywatorem dla tych, którzy zwątpili we własne siły. Nie chcę oceniać książki pod względem historii, bo jest to opis czyjegoś życia i nie czułabym się z tym dobrze. Napiszę tylko, że czytając wspomnienia Michaeli spędziłam bardzo miłe chwile. Opowieść ta wzruszyła mnie, rozbawiła i sprawiła, że z jeszcze większym podziwem i szacunkiem patrzę w stronę balerin.

[Adres usunięty]

Historie niektórych osób są zdumiewające, każą się zastanowić jak wiele czynników wpływa na ludzkie życie. Czasami trzeba dużo szczęścia ale i wytrwałości, żeby znaleźć się w miejscu, którym jest się obecnie. Niektóre życiorysy są tak zdumiewające, że nikt nie wymyśliłby takich zmian jakie stawia przed nami życie.

Michaela De Prince, a może Mabinty Bangura urodziła się w owładniętym wojną domową Sierra Leone. Państwo bardzo mocno ucierpiało przez ciągłe walki wewnętrzne. Rebelianci za nic mieli ludzkie życie, zabijali dla zabawy. Mabinty miała wiele szczęścia rodząc się w rodzinie, gdzie jako dziewczynka nie została uznana za gorszą i miała możliwość uczyć się. Niestety bardzo szybko straciła ojca i matkę, a potem trafiła do sierocińca. Jako kilkuletnie dziecko przeżyła tak wiele zła, że długo później dochodziła do siebie. Kres jej nieszczęścia nastąpił, kiedy została adoptowana przez amerykańską rodzinę i miała szansę rozwijać swoje wielkie marzenie - taniec w balecie.

Książka jest pewną formą pamiętnika, czytając historię bohaterki, która dziś przekroczyła ledwie dwudziesty rok życia, zastanawiałam się nad wieloma zbiegami okoliczności i życiowemu szczęściu dziewczyny, ale jednocześnie próbowałam zrozumieć ogrom zła, który Michaela przeżyła jako kilkuletnie dziecko i który przeżywało w ówczesnych latach całe społeczeństwo Sierra Leone.

Historia jest pisana prostym i bardzo zrozumiałym językiem, ale jednocześnie nie jest toporna. Podczas lektury pojawiają się przemyślenia bohaterki na temat swojego życia, na temat podejścia innych ludzi i kwestie społeczne, jak choćby kolor skóry, który bardzo szybko odkryła przybywając do Ameryki.

Michaela miała dużo szczęścia, po pierwsze rodząc się w takiej rodzinie, tym bardziej że miała porównanie do rodziny swojego wuja, a po drugie trafiając do amerykańskiej rodziny, która tak bardzo pomogła jej w życiu. Zarówno matka jak i ojciec bardzo mocno wpłynęli na dziewczynę i jej siostry. Nie tylko adoptowali je zmieniając ich smutne życie, pomogli odkryć radość, ale także zrobili wszystko, żeby dziewczyny rozwijały swoje, nierzadko bardzo kosztowne, pasje. Bardzo wyraźnie na kartach tej książki można wyczytać wielką miłość i wdzięczność Michaeli do rodziców, którzy pomogli jej w każdy możliwy sposób.

Michaela i jej siostry jeszcze długo po przybyciu do Stanów musiały zwalczać liczne traumy, niektóre z nich zostały z nimi do dziś. Niestety sytuacje, których były świadkami w rodzinnym kraju zmieniły ich psychikę.

Gdzieś w połowie książki bohaterka coraz większą wagę zaczyna zwracać na balet. Jej marzenie z ogarniętego wojną kraju spełnia się zaraz po przybyciu do USA. Rodzice zapisują ją do szkoły baletowej, która wymaga dużo samodyscypliny, treningów i wyrzeczeń, ale która sprawia bardzo dużo radości Michaeli. Dziewczyna z roku na rok staje się coraz lepsza, marzy o profesjonalnym balecie i coraz bardziej widzi problem swojego koloru skóry. Okazuje się bowiem, że czarnoskórych balerin jest niesamowicie mało, praktycznie nie występują w klasycznym balecie, o którym marzy bohaterka.

Lata ciężkiej pracy okazały się owocne, otrzymała liczne stypendia dzięki którym mogła się uczyć tańca, a potem zaczęła tańczyć w Holenderskim Balecie Narodowym. Ta młoda dziewczyna ma przed sobą wspaniałą przyszłość, której początków nigdy nie podejrzewała biedna sierota z ogarniętego wojną afrykańskiego kraju.

Książka napisana przez Michaelę razem mamą niesie ze sobą bardzo duże pokłady emocji. Pozwala chociaż odrobinę poznać przerażające sceny z wojny domowej w Sierra Leone, widzianej oczami dziecka, a także zobaczyć pasję przyszłej baleriny, jej dążenie do spełnienia swojego marzenia, przy bardzo dużej pomocy kochającej rodziny. "Wytańczyć marzenia" to wartościowa lektura, która daje dużo do myślenia i odkrywa przed nami kolejne, nieznane dotąd, zakątki świata. Sięgnijcie i poznajcie historię Mabinty Bangura.

Michaela DePrince to 21-letnia amerykańska tancerka baletowa. Urodzona w czasie trwania wojny domowej w Sierra-Leone nie miała łatwego dzieciństwa. W rodzinnej miejscowości była traktowana jako odmieniec, dziecko diabła, a wszystko spowodowane było niesamowitą ciemnotą afrykańskiego ludu. Dziewczyna choruje na bielactwo, ale dowiedziała się tego dopiero przybywając do Ameryki. Jak zatem doszło do tego, że biedna, chora dziewczynka z krajów trzeciego świata została słynną primabaleriną?

Autorka snuje swoją opowieść w formie pamiętnika, co dla czytelnika jest bardzo atrakcyjną formą. Tancerka przeszła w życiu naprawdę wiele i cieszę się, że zdecydowała się opisać swoją historię. Przeczytałam ją w jeden dzień. Choć Michaela trafiła do kraju w którym ponoć żyje się lepiej, oraz w którym żyje mnóstwo ludzi, szybko przekonała się, że Ameryka zupełnie nie jest gotowa na czarnoskórą baletnicę. Uprzedzenia i rasizm dały jej w kość.

Historia Michaeli jest wprost bajkowa, ale te bajka nie miałaby szans się wydarzyć gdyby nie jej adopcyjni rodzice. Współautorka książki Elaine i jej mąż Charles wzbudzili mój ogromny szacunek i podziw. W powyższych wspomnieniach obie kobiety skupiają się na historii Michaeli, ale osobiście bardzo chciałabym przeczytać więcej o Pani i Panu DePrince. Zaadoptowali oni mnóstwo dzieci, chorych, zaniedbanych, czarnych i białych oraz dali im tyle miłości, że wprost nie sposób w to uwierzyć. We wspomnieniach Michaeli naprawdę czuć tę miłość i wdzięczność. Ja sama czuję się oczarowana myślą, że istnieją ludzie tacy jak Elaine i Charles.

"Wytańczyć marzenia" to naprawdę inspirująca historia. Daje nadzieję, że warto marzyć i ciężko pracować, ponieważ nigdy nie wiemy co szykuje dla nas los.

Ile razy zadawaliście sobie pytanie: moje marzenie jest nierealne? Ile razy porzucaliście je, bo nie starczyło już siły by je spełniać, a nawet nie zaczynaliście działać, bo kosztowało was za dużo zachodu? Ja miałam tak wiele razy. Nie zliczę ile drobnych bądź większych pragnień porzuciłam, znajdując lepsze lub gorsze wytłumaczenie. Całkiem inaczej sprawa przedstawia się w przypadku Michaeli, bohaterki "Wytańczyć marzenia".

Mabinty, bo tak pierwotnie brzmiało imię Michaeli, miała nieszczęście przyjść na świat podczas trwania wojny domowej w Sierra Leone. Te niespokojne czasy dostarczyły jej samych cierpień: straty najbliższych, braku miłości, poznania śmierci i okrucieństwa. Szczęściem w nieszczęściu, Mabinty została oddana przez okrutnego wujka do sierocińca, a ten krok umożliwił jej zmianę dotychczasowego życia i opuszczenie Afryki. Zanim jej się to udało dziewczynka musiała zmagać się z prześladowaniem i wyszydzaniem z powodu bielactwa oraz uporać się sytuacją, której była świadkiem - ciężarna nauczycielka została na jej oczach zamordowana przez okrutnych rebeliantów. To właśnie wtedy w ręce Mabinty wpadł (i to dosłownie) kolorowy magazyn przedstawiający zdjęcie primabaleriny. Od tamtej chwili dziewczynka marzyła, by w przyszłości zostać tancerką.

Już w Ameryce Michaela, dzięki pomocy i życzliwości przybranych rodziców, zaczęła realizować swoje największe marzenie. Jej trud został okupiony brakiem czasu, hektolitrami potu i niewyobrażalnym wręcz wysiłkiem oraz niezliczonymi kontuzjami. Efekt jest jednak jednoznaczny i niepodważalny - Michaela de Prince jest dzisiaj jedną z najlepszych i najbardziej rozpoznawalnych tancerek baletowych, która mimo uprzedzeń na tle rasowym, na swój splendor ciężko zapracowała i z całą pewnością, na niego zasługuje.

Historia Michaeli zwraca uwagę na wiele ważnych życiowych aspektów. Przede wszystkim uderza wola walki dziewczyny i jej niezachwiane poczucie, że balet jest tym, co kocha i dzięki czemu się realizuje. Nawet w Afryce, kiedy Michaela nie miała pojęcia czym są tutu i pointy, marzyła i starała się swe pragnienia urzeczywistnić.

Podziwiam bohaterkę za jej upór i determinację. Za to, że nigdy się nie poddała i nie dała zaklasyfikować jako biedne, głodujące dziecko, cierpiące na bielactwo. Michaela ukazała swym dotychczasowym życiorysem, że każde, nawet najbardziej nieprawdopodobne marzenie, może się spełnić i każdy na jego realizację zasługuje.

Książka Wytańczyć marzenia zwróciła też moją uwagę na inny, niezwykle frapujący i dość delikatny aspekt, jakim jest adopcja afrykańskich dzieci. Do tej pory tkwiłam w przekonaniu, że polskie sierocińce są tak przepełnione, że warto dać szansę najpierw swoim krajanom i tylko dla polskich dzieci stworzyć dom. Wstyd mi za takie podejście i myśli po przeczytaniu o ogromie cierpień, jakiego doświadczają afrykańskie dzieci. Żadne i podkreślam to z całą stanowczością, żadne dziecko nie zasługuje na głód, brak odpowiednich warunków sanitarnych, czy też oglądanie porzuconych ciał z odrąbanymi kończynami. Szczęściem znajdują się ludzie, którzy chcą stworzyć dla takich maluchów ciepły, rodzinny dom, w którym znowu, jeśli nie po raz pierwszy, poczują się bezpieczne.

"Wytańczyć marzenia" nie jest sztampową historią ukazującą przejście od tzw. pucybuta do milionera. Autobiografię Michaeli de Prince czyta się z zapartym tchem już od pierwszej strony. Przedstawiona w niej historia jest niewiarygodna, a przez to niezwykle prawdziwa. Co jednak jest w niej najważniejsze, daje nadzieje na lepsze jutro i podkreśla, że warto marzyć, bo jak powiedział kiedyś Rysiek Riedel: "człowiek, który przestaje marzyć, umiera."

Książki oparte na faktach zawsze wzbudzają we mnie duże emocje ponieważ wiem, że to co czytam zdarzyło się naprawdę, a fabułę napisało życie. Studiując początkowe strony „Wytańczyć marzenia” do moich oczu napływały łzy. Bohaterka książki pochodzi z Sierra Leone, gdzie straciła rodziców, a wuj oddał ją do sierocińca. W tym biednym kraju przekonała się czym jest głód, strach, ból, niesprawiedliwość. Była karana, bita i poniżana przez pracownice ośrodka opiekuńczego, widziała na własne oczy morderstwo ukochanej nauczycielki, niejednokrotnie sama ledwo uchodziła z życiem. Adopcja przez amerykańską rodzinę była dla niej wybawieniem, nadzieją na lepszą przyszłość i szansą na rozwój pasji. Nie potrafię sobie nawet wyobrazić co przeżyła mieszkając w Afryce. Siedząc w domu, mając pod dostatkiem jedzenia i dóbr cywilizacyjnych w postaci technologii często zapominamy o tym, że gdzieś w Afryce ludzie walczą o przetrwanie, mieszkają w prymitywnych, prowizorycznych chatach, toczą wojny, a dziewczynki nie mają dla swoich rodziców żadnego znaczenia. W miejscach tych występuje analfabetyzm i skrajne ubóstwo. Powinniśmy cieszyć się każdym dniem i dziękować za to, że mieliśmy szansę urodzić się w cywilizowanym świecie, z lepszymi warunkami na starcie.

Michaela de Prince wyrosła na piękną i mądrą kobietę. Jest wdzięczna za to co otrzymała od losu. Nie zapomina o miejscu z którego pochodzi, ale też nie chce wracać do niego wspomnieniami. Przez całe swoje dotychczasowe życie ciężko pracowała na marzenia. Droga do pozycji światowej sławy baletnicy była dla niej okresem ciężkiej nauki, licznych kontuzji, nieustających prób, walki z rasizmem. Kobieta nie miała łatwo również przez swoje bielactwo z którym się urodziła. Będąc dzieckiem rówieśnicy wytykali ją palcami, a ona sama wstydziła się swoich „cętek”. O ile zachowanie dzieci można jeszcze wytłumaczyć, to kompletnie nie rozumiem dorosłych ludzi, którzy naśmiewali się z niej nazywając gepardem.

„Wytańczyć marzenia” to krótka książka, ale mająca wielką siłę przekazu. Bohaterka, a zarazem autorka uchyla przed czytelnikiem rąbka tajemnicy zabierając go w podróż w głąb siebie. Przedstawia historię, która dogłębnie porusza serca. Mimo, iż Michaela opowiada o wszystkim bez tabu, to nie są to wyłączne smutne chwile. Po przeprowadzce do Ameryki przeżyła szczęśliwe dzieciństwo, spełniła swoje marzenia, zdobyła mnóstwo przyjaciół, a przed nią jeszcze wiele cudownych chwil. Gorąco polecam tę pozycję. Uważam, że historie takie jak ta powinny być nagłaśniane. Osobiście jestem przekonana, że książka ta na długo zostanie w mojej pamięci.