Wszystko zaczyna się wiosną

Marta Alicja Trzeciak to wielokrotnie nagradzana pisarka. „Wszystko zaczyna się wiosną” jest jej ostatnio wydaną książką. Debiutowała kilka lat temu, ale z twórczością pani Alicji spotkałam się po raz pierwszy.

Baltazar Szafranek od zawsze wie, że jest wyjątkowy. Przyszedł na świat w księgarni, a zaraz po urodzeniu został okryty stronami dawnych legend. W życiu czeka go wiele niespodzianek, a jednym z jego przystanków jest dom państwa Miezynków. W nim znajdzie ciepło i kochają rodzinę. Losy Baltazara zostały opisane w każdej z pięciu części, na które jest podzielona książka.

Wojtka od dziecka się krytykuje i przekazuje złe wartości. Chłopiec wywyższa się i jest egoistą, ale to w jego rękach znajduje się los głównego bohatera. Przed Baltazarem stoi wielkie wyzwanie, a jego życie otacza ogromna tajemnica. Dynamiki historii nadają również pozostali bohaterzy. Niektórzy z nich są fantastyczni, dlatego wprowadzają do powieści nutę magii.

Ciężko jednoznacznie określić gatunek książki, ale nie przeszkadza to w odbiorze i płynnym czytaniu. Opowieść pochłania od razu, dlatego czas przed wystawianiem ocen w szkole nie jest najlepszym momentem na jej przeczytanie. Powieść mnie zaskoczyła, z każdą następną stroną robiła się coraz ciekawsza. Polecam ją przede wszystkim czytelnikom, którzy lubią niekonwencjonalne lektury. Warto sięgać po polskich autorów, zwłaszcza po książki dla kobiet i we własnej wyobraźni przekonać się, że mamy kim się pochwalić.

Agnieszka, lat 16

źródło: [Adres usunięty]

„Wszystko zaczyna się wiosną” Marty Alicji Trzeciak to piękna, wzruszająca historia chłopca o imieniu Baltazar. Jego matka umiera przy porodzie i dziecko trafia do rodzinnego domu dziecka u Miezynków. Stefa i Witek wychowali w swoim domu kilka pokoleń dzieci odrzuconych, niechcianych, w różny sposób poturbowanych przez życie. Ich dom jest pełen miłości, troski. Dzieci uczą się przede wszystkim miłości i zaufania, ale również pracowitości, zaradności i wiedzą, że zawsze znajdzie się ktoś, na kim można polegać.

W tym domu wychowuje się Baltazar. Bohater ma różne zdolności, których nie do końca rozumie. Wciąż poszukuje swojej przeszłości, tajemniczego domku z fotografii swojej matki, ma nadzieję, że może gdzieś znajdzie ojca, o którym nic nie wie. Często myśli też o swoim imieniu, dlaczego takie nadała mu matka. Nie wierzy, że to na cześć jednego z książkowych bohaterów. Czy intuicja go nie zawiedzie?

Chłopiec miewa też prorocze sny, w których nawiedza go Kostucha. Dzięki tym snom, swojej mądrości, swoim ciężko pracującym rękom pomoże wielu ludziom.

W tej samej godzinie co Baltazar urodził się też Wojtek. Losy młodzieńców splotą się, a konsekwencje tego spotkania mogą okazać się tragiczne.

Książka moją uwagę przykuła już samą okładką. Rozmarzony chłopiec, w tle ogromny księżyc.

W powieści znajdziemy trochę magii, trochę życiowych mądrości, przesłań. Każde z wychowanków Miezynków poszło swoją drogę. Właśnie dzięki miłości i dobroci opiekunów nie stoczyli się na dno. W tym miejscu książka nam udowadnia, że mimo trudnego startu, jesteśmy w stanie iść właściwą drogą.

Bardzo ważną rolę odgrywa tu opowieść Zyty. Jeżeli ktoś sięgnie po tą książkę, z pewnością zwróci na nią uwagę. Doceńmy to co mamy, to czym obdarował nas los i wykorzystujmy to do budowania swojego szczęścia. Nawet z resztek można ugotować coś pysznego.

Przewija się tu tyle różnych postaci, z różnymi problemami, słabościami. Każdy z nich ma swoje marzenia i każdy z nich na swój sposób o nie walczy i w różnych momentach życia odnajduje swoje powołanie, swoją drogę.

A zakończenie? Oczywiście nie zdradzę, powiem tylko, że miałam nadzieję na inne, chociaż w podświadomości czułam, że tak to się zakończy, zimą. Po przemyśleniu wiem, że wszystko ułożyło się w pewną całość i ma to sens.

Książkę polecam.