Wszystkie jasne miejsca

„Wszystkie jasne miejsca”- Jennifer Niven

„Największym problemem ludzi jest to, że zapominaj, iż najczęściej liczą się właśnie drobiazgi. Wszyscy są tak bardzo zajęci czekaniem w Poczekalni. Gdybyśmy zatrzymali się na chwilę i uświadomili sobie, że istnieje coś takiego jak Purina Tower i taki widok jak ten, bylibyśmy szczęśliwsi.”

„Mógłbym zejść na dół, powiedzieć mamie jak się czuję-o ile w ogóle jest w domu-ale na pewno kazałaby mi wziąć ibuprom ze swojej torebki, i stwierdziłaby, że muszę się zrelaksować i się tak nie nakręcać, bo w naszym domu nie ma mowy o chorobie, jeśli nie można jej zmierzyć termometrem. Wszystko jest albo czarne, albo białe-zły humor, złość, utrata opanowania, smutek, chandra.”

Niesamowita opowieść o dwóch osobach, które starają się pomóc sobie nawzajem. Finch i Violet oboje szukają ratunku przed własnymi myślami i chęcią zakończenia swojego życia. Ta książka tak niesamowicie porusza, że jest to wręcz zaskakujące. Kiedy sięgałam po tę lekturę spodziewałam się jednej z wielu książek dla młodzieży, odnalazłam jednak niesamowitą historię przepełnioną wzruszeniami i ogromnym smutkiem, której tematyka w dzisiejszych czasach jest nie tylko aktualna, ale nadal objęta ogromnym tabu. Polecam tę książkę każdemu. Uważam, że jest ona jak najbardziej warta poświęcenia chwili. Dodam jeszcze, że polecam przeczytać słowa od autorki, która zdradza dlaczego postanowiła napisać tę książkę i opowiada odrobinę o własnych doświadczeniach.

Okładka książki, która obecnie jeszcze jest w moim posiadaniu, jest filmowa. Widzimy dwójkę ludzi, którzy się obejmują i uśmiechają do siebie. Nie posiada niestety skrzydełek, przez co nie ma dodatkowej ochrony przed uszkodzeniami mechanicznymi. Ma kremowe strony, czcionkę wystarczającą dla oka, marginesy i odstępy między wersami zostały zachowane. Podzielona została na rozdziały Fincha oraz Violet.

Jest to moje pierwsze spotkanie z piórem autorki, nie wiedziałam, czego się spodziewać. Czyta się nieźle, bez blokad, dosyć szybko. Jednak nie zrobiła na mnie wrażenia. Owszem, podejmuje się trudnych tematów, tego nie mogę jej zabrać, jednak chyba jestem za duża na tę powieść dla młodzieży. Nie zachwyciła mnie może ze względu na to, że temat śmierci jest mi znany, miałam z nim styczność i nie wzbudza we mnie już takich emocji, a może po prostu to sposób, w jaki opisała to autorka? Całkiem możliwe. I nie twierdzę, że śmierć, samob*jstwo mnie nie rusza, bo rusza bardzo, ale w tym przypadku było tak po prostu nijak, zwyczajnie...

Na ten moment w ogóle nie czuje się przekonana, żeby sięgać po dalsze pozycje od autorki. Może gdybym czytała te książkę będąc młodsza osobą, bardziej by mi przypadła do gustu, kto to wie...

Postacie wykreowane są dobrze, są to młodzi ludzie, których możemy, ale nie musimy polubić. Są specyficzni i jedno z nich tak bardzo chciałoby zacząć żyć pełną piersią, a drugie wręcz przeciwnie. I jak wiecie, że przeciwieństwa się przyciągają, tak nasi bohaterowie nawiązują nić porozumienia.

Jednak nie przypadli mi do gustu na tyle, bym ich polubiła. Szczerze im współczułam, bo to, co działo się w ich życiu nie było łatwe. Czy to, co było w przeszłości, a wciąż bolało. Rozumiałam ich, ale nie potrafiłam polubić, niestety...

Książka jak najbardziej odpowiednia dla młodszych czytelników, przez wzgląd na tematykę, jakiej dotyczy. Tematy tabu, o których nikt nie chce rozmawiać, bo są trudne... ale trzeba uświadamiać innych, że w porę udzielona pomoc może naprawdę wiele zdziałać. Młodzi mogą potraktować tę powieść jako przykład, kiedy jest za późno, kiedy brak wyciągniętej ręki nie zwróci drugiej osoby, kiedy brak rozmowy, hejt, wyśmiewanie może doprowadzić człowieka na skraj urwiska...

Uczy i to jest ważne. Dlatego młodszemu gronu serdecznie polecam.

Reasumując jest to smutna, trudna książka (dla młodszych może być trudna w odbiorze), którą możecie przeczytać. Ja, jako że książek z tym tematem mam wiele za sobą, nie zrobiła na mnie wrażenia, ale to nie oznacza, że jestem nieczuła na krzywdę innych ludzi, szczególnie młodych, pogubionych, niezrozumianych. Nie raz sama spotykałam się z hejtem, który naprawdę wyrządzić może duże szkody w naszej psychice. Dlatego zawsze TRZEBA ROZMAWIAĆ!!! I wyciągać dłoń po pomoc, póki nie jest za późno. Może obejrzę na Netflixie film, by sprawdzić jak to wygląda na ekranizacji. Warto ją przeczytać, ze względu na poruszaną tematykę. Mnie do końca nie przypadła do gustu, ale wiem, że wielu osobom może się spodobać i wywołać lawinę emocji. I tego Wam życzę. :)

KSIĄŻKA GODNA POLECENIA. OPOWIADA O LUDZIACH PO PRZEJŚCIACH, KTORZY DZIĘKI SWOJEJ PRZYJAŻNI I MILŚCI CHOCOAŻ PRZEZ PEWIEŃ CZAS SĄ SZCZĘŚLIWI. PODRÓŻE TYCH MŁODYCH LUDZI POKAZUJĄ, ŻE WARTO WALCZYĆ I NIE PODDAWAĆ SIĘ. SZKODA TYLKO , ŻE FINCH POMIMO, ŻE MIAL OBOK SIEBIE OSOBĘ, KTÓRA GO POKOCHAŁA POSUNĄŁ SIĘ DO SAMOBUJSTWA. ALE MOŻE DZIĘ JEGO DECYZJI INNA OSOBA UŚWIADOMIŁA SOBIE, ŻE ŻYCIE JEST ZBYR KRUTKI.

Autor: Jennifer Niven

„To, że umarli, nie znaczy, że muszą być dla nas zupełnie martwi.”

Teodore Finch nie jest zwykłym nastolatkiem. Codziennie myśli nad sposobami pozbawienia się życia, ale szuka też jakiejś rzeczy, która mogłaby go przed tym powstrzymać. Tak poznaje Violet Markey. Znajduje dziewczynę sześć pięter nas ziemią i postanawia jej pomóc. Czy to będzie dobra rzecz, która zatrzyma Fincha przy życiu?

Wszystko zachęca do przeczytania tej książki. I opis i okładka. Historia Violet i Fincha nie jest łatwa. Opowiada o próbach samobójczych, samotności, depresji, chorobie dwubiegunowej i tym podobnych.

Emocje bohaterów są świetnie opisane. Czułam je całą sobą. Finch jest barwną i ciekawą osobowością. Nie wiem jednak jak jego bliscy mogli nie widzieć jego problemów.

Oprócz smutnych momentów mam też i te dobre. Rodzące się uczucie między nastolatkami, zwiedzanie przepięknych miejsc... Człowiek aż miał ochotę spakować się i przeżyć z nimi tę podróż. Zakończenie sprawia, że w oczach stoją łzy.

Autorka ma przyjemny i przejrzysty styl pisania, a to co ukazuje w „Wszystkie jasne miejsca” jest warte przeczytania. W wolnej chwili obejrzę ekranizację tej powieści.

pełna recenzja na bookstagramie: [Adres usunięty]er

Treść tej książki silnie mnie poruszyła, wzbudzając wiele emocji, od nadziei po smutek, żal i frustrację. Przesłanie tej historii, mimo prostego sposobu jej przekazu, jest naprawdę dosadne, a prawdziwość treści skłania czytelnika do wielu refleksji.

Dwójka nastolatków- Violet i Theodore poznają się w trudnym okresie swojego życia- oboje zmagają się z własnymi problemami, które ich przerastają. Spotykając się po raz pierwszy raz na dzwonnicy, gdzie oboje mieli ze sobą skończyć, rodzi się ich znajomość, będąca nowym początkiem w życiu bohaterów. Violet i Theodore, zwiedzając Indianę, zaczynają się wzajemnie wspierać i darzyć uczuciami, jednak czy to wystarczy, by jedno ocaliło drugie?

,,Wszystkie jasne miejsca” to książka poruszająca trudne tematy utraty bliskich, zagubienia bohaterów, braku wsparcia i skutkujących tym chorób psychicznych. Tytuł ten ukazuje, że życie młodych ludzi nie jest usłane różami, a w rzeczywistości to droga pełna wyzwań, wiążąca się z koniecznością radzenia sobie z ciężarem straty i stawiania czoła własnym problemom w pojedynkę.

Pióro autorki niestety nie do końca mnie przekonało, momentami wręcz przeszkadzało- to samo tyczy się bohaterów, których kreacja jest dosyć schematyczna, typowa dla książek kierowanych do tej grupy wiekowej. Rekompensuje to jednak wyczucie autorki oraz sposób, w jaki opisuje ona uczucia, doświadczenia Theodore’a i Violet, co pozwala czytelnikowi lepiej zrozumieć te postacie. Jennifer Niven stworzyła emocjonalną i angażującą historię, przeplataną humorem, w której bohaterowie zmagający się z najciemniejszymi zakątkami własnych umysłów, odnajdują wzajemnie swoje jasne miejsca.

3.5/3.75⭐

Historia o szukaniu siebie, sensu życia i powodu by zostać na tym świecie.

Violet i Finch poznają się dokładnie sześć metrów nad ziemią na szczycie budynku z którego oboje mieli zamiar skoczyć. Dla Fincha obecność Violet staje się powodem dla którego rezygnuje ze skoku ratując jej życie.

Dla obojga jest to nowy początek: ona przestaje liczyć każdy przeżyty dzień, a on zaczyna być przy niej szczęśliwy. Oboje zmagają się z poważnymi problemami. Czy poproszą o pomoc, której bardzo potrzebują?

Uważam, że przed przeczytaniem książki powinniście zapoznać się z ostrzeżeniami i zapytać sami siebie czy jesteście gotowi na tę historię❤️ są tutaj poruszone tematy takie jak próba samobójcza, strata czy depresja

Myślę, że w czasach kiedy młodzież zmaga się z takimi problemami każdy powinien poczytać jak pomóc takiej osobie, jak reagować i odczytywać sygnały.

Dowiedziałam się sporo nowych rzeczy. Jestem wdzięczna za kolejną historię, która wniosła coś do mojego życia i pokazała mi z czym zmaga się wiele ludzi na całym świecie❤️

Historia angażuje i wciąga swoją autentycznością! Jest bolesna i trudna ale przez to prawdziwa🤍🥺

Tylko Violet i Finch są w stanie zrozumieć siebie nawzajem. Im więcej czasu spędzają razem, tym bardziej zaczynają żyć. Książka jest pełna miłości i przygody, ale chwyta za serce z zupełnie innego powodu. Przedstawia to, jak strata i żałoba wpływają na ludzi, jak ich zmieniają. Widzimy, że życie nastolatków może być pełne trudów i wyzwań, zwłaszcza bez odpowiedniego wsparcia. W książce rodzice głównych bohaterów zostali przedstawieni jako nie rozumiejący i nie wspierający co może być złudne, bo zawsze znajdzie się ktoś kto zechce Wam pomóc!❤️

Końcówka książki szczerze mnie wzruszyła i skłoniła do przemyśleń!

Historia Fincha oraz Violet uświadamia nas , że nie jesteśmy sami, każdego z nas może spotkać podobna historia i mamy prawo do szukania pomocy❤️

• myślę, że właśnie ta historia dla niektórych z Was stanie się jasnym miejscem❤️‍🩹🙏🏻

☁️🌠

,,W naszym domu nie ma mowy o chorobie, jeśli nie można jej zmierzyć termometrem".

(fragment książki)

Violet i Finch to nastolatkowie, których życie od jakiegoś czasu spowite jest ciemnymi chmurami. Violet nie może się pozbierać po tragicznej śmierci siostry, a Finch toczy nierówną walkę z chorobą, której bliscy zdają się nie zauważać.

Gdy pewnego dnia ogromny smutek popycha ich do przetestowania własnych granic, spotykają się na szczycie szkolnej dzwonnicy. Wydarzenie to staje się początkiem wyjątkowej relacji, a jej rozwojowi sprzyja praca przy wspólnym projekcie szkolnym, polegającym na odkrywaniu ciekawych miejsc Indiany.

🌌🪐

Jest to moje drugie spotkanie z tą książką, lecz lektura wzbudziła we mnie równie silne emocje co za pierwszym razem.

Jennifer Niven stworzyła wyjątkową, angażującą emocjonalnie historię o dwójce młodych ludzi, którzy próbują poradzić sobie z ciężarami, jakie spadły na ich barki.

Autorka w swojej powieści nie ucieka od trudnych tematów, takich jak problemy ze zdrowiem psychicznym, żałoba czy nieodpowiednie postawy rodzicielskie w obliczu choroby.

Myślę, że ze względu na strukturę powieści i oryginalność wykreowanych postaci, ta książka ma szanse się spodobać fanom Johna Greena.

Historia Violet i Fincha po raz kolejny wycisnęła ze mnie łzy. Polecam!

🗺️🌥️

Kiedy po raz pierwszy wzięłam do rąk tę książkę, myślałam, że będzie to kolejna młodzieżówka z źle ujętym, a jakże trudnym tematem związanym z depresją oraz samobójstwami. Jednak w miarę czytania kolejnych rozdziałów akcja cudownie się rozwija, mimo smutnego końca. Polecam każdemu, kto stara się zrozumieć z czym zmagają się osoby z depresją oraz te, które doświadczyły samobójstwa bliskiej osoby.

"wszystkie jasne miejsca". Nie mam pojęcia za co, tak naprawdę, się zabrać. Myślę, że najlepiej zająć się przesłaniem. W końcu o to w niej chodzi. Theodor. Cudowny, oryginalny, zraniony nastolatek. Nie ma dnia, w którym nie rozmyślałby o śmierci. Theo ma zdecydowanie ciężkie życie. Ojciec znęca się nad nim, matka ani siostra nie interesuje się jego życiem, nikt tak naprawdę nawet nie próbuje mu pomóc. Mimo wszystko chłopak do ostatnich chwil zauważa piękno świata. Potrafi dostrzec głębię nawet rzeczy typowo brzydkich, w opinii innych. Książka jest przepełniona jego myślami, metodami i ciekawostkami na temat samobójstw. Dowiedziałam się z niej bardzo dużo rzeczy, szczególnie zainteresowała mnie euthanasia coaster. Szczególnie utkwił mi w pamięci jedno w wielu niesamowitych słów Theo, mianowicie "niektórzy ludzie umierają poprzez skok z dachu, a inni zatruwają się mięsem innej istoty żywej". Historia tego wspaniałego nastolatka cholernie uczy. Musimy pamiętać, by nie pozostawać obojętni na cierpienie innych, nieważne w jakiej postaci. Samobójcy uznawani są za podludzi, idących na skróty. Jednak wcale tak nie jest. Powinniśmy wszyscy otworzyć oczy, inaczej ofiar będzie przybywać. Ta książka po prostu mnie zniszczyła. Rozerwala mnie na kawałki. Całą noc płakałam i napewno jeszcze nie raz wyciśnie ze mnie łzy-tego jestem pewna. Poprzez moją przygodę z Theodorem chciałam topić się w jego myślach, słowach, w jego samym. Chciałam utonąć. Wciąż chcę. Nigdy tego nie zapomnę. Theo był, jest i będzie promieniem w moim życiu. Poprzez jego historię zmieniło się moje życie. Jeśli kiedykolwiek przeczyta to ktoś, kto miałby myśli samobójcze. Proszę nie rób tego, słońce. To zbyt wielka strata dla świata

"Wszystkie jasne miejsca" to piękna, ciekawa, a zarazem wstrząsająca historia dwójki zagubionych nastolatków Fincha oraz Violet. Książkę wręcz pochłaniałam nie mogąc się od niej oderwać. Autorka ma bardzo przyjemny styl pisania.

•

Bohaterowie nie są płytcy i bez głębi, wręcz przeciwnie mają całkiem różne upodobania oraz posiadają wiele warstw.Do obojga zapałałam sympatią, jednak z Theodorem czuje się bardziej związana, a nawet w jakimś stopniu się z nim identyfikuje.

•

Finch to zakręcony i niedoceniany chłopak mający wiele problemów, które umiejętnie skrywa. Człowiek o wielu twarzach, łaknący zmian i nie umiejący usiedzieć w miejscu. Violet natomiast jest dość cicha i lubiana. Należy, a właściwie należała do elity, a jej hobby to pisanie. Przez spędzenie czasu z Theodorem bardziej się otwiera, a nawet ośmielę się o stwierdzenie, że rozkwita.

•

Tę niesamowitą historię uznaję za przestrogę i ostrzeżenie by uważać, na to co i do kogo mówimy. Bo słowa zawsze mają moc, mniejszą lub większą bez znaczenia, zawsze mogą zaboleć. Jeżeli chcecie dowiedzieć się czegoś więcej to najmocniej i najserdeczniej jak można zachęcam do przeczytania.

Książka, która do końca życia pozostanie w mojej pamięci.

Porusza temat depresji, gdzie wiele książek i filmów chce ją przedstawić-ale traktuje zbyt delikatnie. W tej książce, jest pokazana ona bez ukrywania ważnych elementów. ,Pobiegaj i będzie Ci lepiej' ,Znajdź przyjaciół to już wtedy zniknie' - stereotypowe działania w tej tematyce-tu są odrzucane (dzięki Bogu) :) Płakałam, śmiałam się, przeżywałam każdy rozdział. Polecam wszystkim, niezależnie od wieku.

"Today is your great day.

You're off to Great Places!

You're off AND away!

(...)

Your mountain is waiting. So... get ON your way!

Dr. Seuss, Oh, the Places You'll Go!"

Chciałam powiedzieć, że tym optymistycznym akcentem rozpoczynamy, ale ciężko powiedzieć, że książka o samobójstwie takim akcentem jest. Choć nowa powieść Jennifer Niven pod tym względem różni się od reszty. Nie jest to tylko banalne ostrzeżenie pt. Jeśli chciałeś się zabić, to tego nie rób, bo zniszczysz życie nie tylko swoje, ale i innych. To bardziej historia dwóch zagubionych w świecie osób, których drogi (nie do końca przypadkiem) się krzyżują. I to spotkanie odmienia ich życie.

Theodore Finch codziennie rozmyśla nad różnymi sposobami pozbawienia się życia, a jednocześnie nieustannie szuka czegoś, co pozwoliłoby mu pozostać na tym świecie.

Violet Markey żyje przeszłością i odlicza dni do zakończenia szkoły. Marzy o ucieczce z małego miasteczka w Indianie i od rozpaczy po śmierci siostry.

Kiedy Finch i Violet spotykają się na szczycie szkolnej wieży, sześć pięter nad ziemią, nie do końca wiadomo, kto komu ratuje życie. A gdy ta zaskakująca para zaczyna pracować nad projektem geograficznym, by odkryć "cuda" Indiany, ruszają - jak to określa Finch - tam, gdzie poprowadzi ich droga: w miejsca maleńkie, dziwaczne, piękne, brzydkie i zaskakujące. Zupełnie jak życie.

Wkrótce tylko przy Violet Finch może być sobą - śmiałym, zabawnym chopakiem, który wcale nie jest takim wariatem, za jakiego go uważają. I tylko przy Finchu Violet zapomina o odliczaniu dni, a zaczyna je przeżywać. Uczy się żyć od chłopaka, który pragnie umrzeć.

Książka ta od razu zwróciła moją uwagę (przyznaję się, trochę ze względu na okładkę). Wydawała się być interesująca - to nie mogło być tylko kolejne lekkie love story, skoro jest w nim mowa o samobójstwie. Po lekturze Byłam tu Gayle Forman (recenzja niedługo) byłam ciekawa, jakie podejście do tego tematu ma Jennifer Niven. I nie mogę powiedzieć, żeby mnie zawiodła.

Główni bohaterowie patrzą na świat z innej niż wszyscy perspektywy.

W życiu Fincha występują na przemian dwa etapy: sen i obudzenie. Nie ma na nie wpływu. Gdy zasypia, wyłącza się, popada w ciemność. Gdy się budzi, znów zaczyna dostrzegać otaczający go świat, ale ten stan zwykle trwa krótko. Myśli więc o ucieczce, ucieczce od bólu, od snu, od życia, którego sens już dawno stracił.

Mimo to, nie jest ON wiecznie ponury - raczej opisuje wszystko z uderzającą lekkością i szczerością (trochę przypomina mi Holdena Caufielda z Buszującego w zbożu).

Dzień w dzień bawi się myślą, jak mógłby się zabić. Odnajdywanie i gromadzenie różnych faktów na ten temat staje się jego prywatną małą obsesją.

Jednocześnie zachowuje się nieobliczalnie, po prostu dziwnie. A jednak, gdy spotyka Violet, coś w nim się zmienia - przy niej Finch to normalny, żeby nie powiedzieć zwyczajny chłopak.

"Najlepiej mi się myśli w nocy, kiedy wszyscy śpią. (...) Nikt nie przerywa, nie ma hałasu. Lubię czuwać, kiedy nie ma nikogo."

Violet to, zdaniem jej rodziców, cień jej dawnego ja. Nieśmiała, wrażliwa dziewczyna, której nikt nie zauważa w szkole. Choć od wypadku, w którym zginęła jej przebojowa siostra, Eleanor, minęło już tyle czasu, Violet wciąż nie może otrząsnąć się ze smutku i rozpaczy. Bo czy w ogóle można żyć jak dawniej po tym, jak straciło się najbliższą osobę? Dzięki Finchowi Violet przestaje żyć w poczuciu winy. Już nie nosi okularów siostry, chcąc nigdy o niej nie zapomnieć. Zaczyna znowu odczuwać radość z życia, razem z Finchem odkrywa nowe "jasne miejsca".

"Gaszę światło i zamykam oczy, kiedy nagle zdaję sobie sprawę, że dziś po raz pierwszy zapomniałam wykreślić dzisiejszy dzień z kalendarza. Wstaję, (...) podnoszę czarny pisak, który zawsze trzymam pod ręką, zdejmuję zamknięcie i wtedy moja ręka zawisa w powietrzu. Spoglądam na dni, które zostały do końca roku szkolnego i mojej wolności, i czuję dziwny ucisk w klatce piersiowej. (...) Zamykam pisak, chwytam za kalendarz i zrywam go z drzwi. Zwijam, upycham w kącie garderoby, wrzucam tam też pisak. A potem wymykam się na palcach z pokoju."

Niven stworzyła postacie, które są realistyczne, a nie denerwujące czy płytkie. Z dwójki bohaterów chyba bardziej polubiłam Fincha - miejscami się z nim utożsamiałam (nie, nie mam myśli samobójczych, spokojnie). Choć przez cały czas nie byłam w stanie sobie do końca wyobrazić, jak wygląda, podobała mi się jego wrażliwość, jego koncepcja podróży tam, gdzie oczy poniosą (Wy też marzyliście, że wyjdziecie z domu i dacie się poprowadzić drodze, znajdziecie niezwykłe miejsca? Moje marzenia przygniótł realizm, ale kiedyś i tak to zrobię. Na pewno).

Zaletą tej książki jest także fabuła: choć miejscami może wydawać się schematyczna (np. fakt, że Finch i Violet zakochują się w sobie, pracując razem nad projektem do szkoły - klasyka), nie jest do końca przewidywalna.

Tak naprawdę powieść ta opowiada o tym, jak żyć, a nie tylko egzystować. Jak z biernego obserwatora stać się uczestnikiem tej niezwykłej przygody. Jak odcisnąć swoje piętno na ziemi. I jak ważna w tym wszystkim jest miłość.

Jeśli szukacie książki, której nie zapomnicie w tydzień po przeczytaniu, to już nie musicie szukać dalej. Nie jest to dzieło wybitne, ale z pewnością warte polecenia.

Tematyka samobójstw jest dość często poruszana w pozycjach dla młodzieży. Myślę, że jest to temat, który należy zgłębiać. Wszystkie jasne miejsca to nie tylko lektura dla młodzieży, dorośli również powinni sięgać po takie książki, aby w jakimś stopniu przybliżyć się do problemów nastolatków, aby nauczyć się pomagać, a nie bagatelizować objawy...

Finch młody chłopak, z natury burzliwy i powszechnie uważany za szaleńca. Cierpi na stany depresyjne, które sprawiają, że rozmyśla nad popełnieniem samobójstwa. Violet młoda piękna dziewczyna, po bolesnych przejściach. W wypadku samochodowym straciła siostrę, w której miała także przyjaciółkę. Wraz z utratą bliskiej osoby, jej życie legło w gruzach. Tych dwoje poznaje się w dość nietypowych okolicznościach. Czy dwójka młodych ludzi, po ciężkich przejściach, jest w stanie się wzajemnie uratować? Czy może raczej skończą jak Romeo i Julia?

Wszystkie jasne miejsca nie jest kolejnym schematycznym new adult. Cechuje się czymś głębszym, pod płaszczykiem zwykłej opowieść autorka porusza wiele ważnych spraw i dotyka samego dna młodzieńczych problemów. Na okładce znalazłam informację, że powieść ta jest dla wszystkich fanów Gwiazd naszych wina. Ja tej książki nie czytałam, ale jeżeli jest, choć w połowie dobra, tak jak jasne miejsca, to muszę w końcu ściągnąć ją z półki i przerobić.

,,[...] dowiedziałem się, że na tym świecie istnieje dobro, tylko trzeba go odpowiednio mocno szukać[...]"

Styl, jaki wyrobiła sobie Jennifer Niven, jest piękny, język plastyczny, a znaczenia słowa dopieszczone w każdym calu. Znajdziemy w książce wiele cytatów, ze znaczących dzieł literatury światowej. Jestem pod ogromnym wrażeniem pomysłu na historię, jak i wykonaniem. Tej książki się nie czyta, ją się czuje, przeżywa. Kreacja bohaterów jest również dopracowana w najmniejszym calu, Finch jest zniszczony do szpiku kości, jego życie było pasmem niepowodzeń, nie potrafi sobie rodzić z agresją, jest wybuchowy. My poznajemy głębszy sens jego działania. Myślę, że o pomoc nie wołają tylko osoby aspołeczne, wyciszone. Myślę, że jeżeli ktoś zachowuje się agresywnie, głośno, również może wołać o pomoc. Nie jestem psychologiem i nie mnie oceniać tę sytuację, ale myślę, że zachowanie Fincha jest typowym zwracaniem na siebie uwagi.

Violet również wiele przeszła, potrafi się otworzyć dopiero przy chłopaku powszechnie uważanym za wariata. Tych dwoje ma przed sobą piękną przyszłość, tylko miłość - uczucie silniejsze od śmierci - może ich uratować.

,,Czasami [...] czujemy, że coś jest prawdziwe, nawet jeśli takie nie jest."

Akcja biegnie swoim rytmem, nie za szybko, ale daleko jej do mozolnej. Z każdą przeczytaną kartką zbliżamy się do postaci. Myślimy jak oni, żyjemy ich problemami, pragniemy im pomóc. Autorka zastosowała mój ulubiony rodzaj narracji, mamy narrację pierwszoosobową stosowaną naprzemiennie. W jednym rozdziale narratorem jest Finch w drugim Violet. Daje nam to przejrzysty obraz całości i pozwala trzeźwo ocenić zaistniałe sytuację.

Jeżeli szukacie w książce skrajnych emocji, to dobrze trafiliście. Na stronicach powieści, moje serce przechodziło przez wiele uczuć, jednym razem byłam wzruszona innym zaskoczona, cieszyłam się kiełkującym szczęściem pary bohaterów. W połowie książki byłam przekonana, że przewidziałam zakończenie, jednak tak się nie stało, na zakończenie wbiło mnie w fotel. Jest spójne z całością, ale nie takie, jakie sobie wyobraziłam.

Dialogi w książce, są piękne, ale nie jestem przekonana czy takimi pięknymi słowami potrafią rozmawiać młodzi ludzie. W niektórych momentach wypowiedzi Fincha były dla mnie zbyt dojrzałe, jednak jeżeli chciałabym patrzeć na to z drugiej strony, to przecież nie wiek metrykalny świadczy o naszej dojrzałości, a wydarzenia, przez jakie przeprowadza nas życie.

Czy uważam, że książka będzie miała znaczący wpływ na młodzież? Tego nie jestem w stanie zagwarantować, ale myślę, że powinni ją poznać też dorośli. Może to przybliży ich do problemów, z jakimi borykają się młode osoby, może to da im do myślenia i okrze jak nie należy traktować dzieci. Książka jest bardzo refleksyjna, po zakończeniu czytania, długo siedziałam i wpatrywałam się w okno, rozmyślając o tym, jakie jest życie i jak z niego najlepiej korzystać.

Jak już wspomniałam, Wszystkie jasne miejsca to opowieść o pięknej sile miłości. Jednak warto patrzeć ponad to, co jest napisane, a dostrzeżemy znacznie więcej. Przede wszystkim ta książka mówi o poszukiwaniu samego siebie, o trudnej drodze do odnalezienia własnego ,,ja". Podoba mi się podejście Fincha, który cieszy się chwilą, nie myśli o tym, co będzie za rok czy za dwa, cieszy się tym. co przyniesie dzień. Chyba za bardzo sobie wyidealizowałam tego bohatera, ale wdarł się zupełnie niespodziewanie w moje serce i czuje, że zagości w nim na dłużej. Spodziewałam się po tej lekturze wszystkiego, ale nie tego, co dostałam, a dostałam o wiele więcej niż oczekiwałam.

Wszystkie jasne miejsca to powieść o trudach dorastania, o pięknej, prawdziwej miłości, ale nie tylko. Jest to również opowieść o poszukiwaniach swojego ja, o trudach jakie niesie za sobą dojrzewanie, o potrzebie bliskości i przynależności. Widzimy, że prawdziwi przyjaciele często okazują się tylko kolegami, a my zostajemy sami ze swoimi problemami. Ta książka pokazuje, jak ważny jest wpływ rodziny na kształtowanie się osobowości, oraz jak trudno jest pozbierać się po traumatycznych przejściach. Polecam z czystym sumieniem i ostrzegam, przygotujcie chusteczki.

Wzruszyłam się, gdy w piątej części Harry’ego Pottera umarł Syriusz. Płakałam i nie umiałam się uspokoić, gdy oglądałam film Gwiazd naszych wina (przy czytanej lekturze, tylko łza gdzieś zakręciła się w oku). Jednak to przy Wszystkich jasnych miejscach płakałam jak bóbr, nie nadążałam sięgać po chusteczki, ale jednak z zamazanym wzrokiem czytałam dalej. Dobrze, że czytałam w nocy i nikt tego nie widział, bo by pomyślał, że w rodzinie musiał mi ktoś umrzeć. Ostrzegam, ta książka zdecydowanie doprowadzi was do łez.

Finch i Violet spotykają się w nietypowym miejscu, bo na szczycie szkolnej wieży. I nic nie jest pewne, a w szczególności to: kto kogo z tej sytuacji ratuje? Potem zdaje się, że ta para ma się ku sobie, ale czy to możliwe, by myśl o samobójstwie odeszła w zapomnienie?

Tak naprawdę zanim sięgnęłam po tę książkę, to myślałam, że czeka mnie zwykła literatura dla młodzieży, których tak naprawdę wiele w księgarniach. I im dalej brnęłam w historię, tym bardziej do mojej głowy wpływała myśl, że to jest coś niezwykłego, tak pięknego i tragicznego zarazem. Nigdy bym nie pomyślała, że jakakolwiek lektura jest w stanie tak na mnie wpłynąć, a przede wszystkim doprowadzić mnie do takiego stanu, że nie potrafię się od tamtej pory zagłębić w pełni w innej książce, bo nie jest to historia Fincha i Violet.

Wiecie co to jest kac książkowy? Właśnie ten czas po przeczytanej lekturze, gdy nic nie wydaje się takie samo, a najchętniej przenieślibyśmy się w czasie, by móc nie zaczynać tej lektury. Rozerwała ona moje serce na kawałki, jestem w strzępach i potrzebuję jakiegoś ukojenia, ale nie potrafię go nigdzie znaleźć.

Co tyczy się samej lektury, to porzućmy już te wszystkie uczucia i zajmijmy się właściwymi rzeczami. Może zacznijmy od bohaterów? Violet i Finch są dość nietypowi. W szczególności Finch, któremu zarazem daleko do łatki wariat. To bohater tragikomiczny i to jest w nim nieszablonowe. Poznajemy go, a raczej chcemy poznać i nawet nie wiem, czy możemy nazwać to mianem poznawania, ponieważ tak wiele jeszcze o nim nie wiemy, ale zarazem kochamy go miłością bezgraniczną. A co tyczy się Violet, to prawie typowa nastolatka, która wiele przeszła i za sprawą Fincha powoli odzyskuję wiarę w normalne życie.

Fabuła jest ciekawa i zapiera dech w piersiach. Czujemy, że dzięki tym wysublimowanym emocjom, nas samych przeszywa pierwsze zauroczenie, chwile zwątpienia i mamy nadzieję na lepsze jutro. Tylko czy te lepsze jutro ma szansę nadejść? Czytając tę książkę marzymy tylko o tym, by numery stron nie rosły w tak zastraszającym tempie. A one nas po prostu nie chcą słuchać.

Każdy szanujący się fan gatunku powieści młodzieżowych, lecz nie tylko, powinien sięgnąć po tę książkę i pozwolić się rozbić na milion kawałków. Ona przenika do wszystkich komórek ciała. Nie obiecuję, że coś zmieni w twoim życiu. Nie twierdzę, że momentami cię rozbawi, by potem wbić ci nóż w plecy. Wszystkie jasne miejsca musisz przeczytać i tylko wtedy docenisz, że żyjesz. Po tej lekturze trudno o oddech, ciężko wykrzesać uśmiech, ale ostatecznie zrozumiesz, że bez tej książki nie wyobrażasz sobie jutra.

„Jeśli szukasz książki na miarę „Gwiazd naszych wina” – to jest to”. – Guardian

Jennifer Niven znana jest z głównie z książek dla dorosłych, „Wszystkie jasne miejsca” to jej pierwsza książka dla młodzieży. Pierwsza, ale miejmy nadzieję, że nie ostatnia, ponieważ autorka pisze bardzo ciekawym, i zarazem niesamowicie wciągającym, stylem, który sprawia, że rzeczywiście bardzo ciężko jest oderwać się od czytania.

„Wszystkie jasne miejsca” to opowieść o dwojgu nastolatków, o ich codziennym życiu, ich problemach, trudnościach, a także chwilach szczęścia i zadowolenia. Oboje mają bardzo różne doświadczenia, jednak w ich życiu wydarzy się jedna chwila, która ich trwale połączy…

Violet – kiedyś była uważana za najbardziej przebojową dziewczynę w szkole, jednak po wypadku, w którym zginęła jej siostra wiele się zmieniło. Violet, mimo że minęło już wiele czasu od śmierci jej starszej siostry, ciągle nie może pogodzić się z tą sytuacją i stale obwinia się o spowodowanie wypadku.

Theodore Finch – przez wielu jest uważany za wariata. Rzeczy, które kiedyś zrobił spowodowały, że sporo osób przykleiło mu „łatkę osoby, którą nigdy nie chciał być”. Rodzice jednak nie przejmują się problemami chłopaka; uważają, że „on już po prostu taki jest”. Theo ze wszystkimi problemami musi radzić sobie zupełnie sam, co nie zawsze jest dla niego łatwe.

„Dowiedziałem się, że na tym świecie istnieje dobro, tylko trzeba go odpowiednio mocno szukać. Przekonałem się, że nie każdy - w tym ja - jest rozczarowujący, a licząca sobie 383 metry górka wydaje się wyższa niż dzwonnica, o ile stoi się obok właściwej osoby.”

W życiu obojga nastolatków, wiele zaczyna się zmieniać, gdy pewnego razu oboje spotykają się na szkolnej dzwonnicy. Czy to mógł być przypadek, że oboje w tym samym czasie myśleli o tym samym? Nie wiedzieli, co mają zrobić ze swoim życiem, przyszli pomyśleć, zapomnieć, na chwile zwolnić…

Violet i Fincha wiele dzieli – ON jest uważany za wariata, a ona uchodzi za jedną z bardziej lubianych osób w szkole. Jednak to jedno spotkanie na wieży - spotkanie osób, które mają niby tak różne, a jednak bardzo podobne problemy - wiele w ich życiu zmieni – trwale ich połączy. Para będzie dla siebie także wzajemną inspiracją – Finch dla niej będzie gotowy wiele zmienić w swoim zachowaniu, zrobi wszystko, by tylko zwróciła na niego uwagę; także Violet dzięki Finchowi gotowa będzie zapomnieć o przeszłości i zacząć wszystko jeszcze raz, a także – znowu wrócić do pisania!

„Zastanawiam się, czy ON także ze mną pojedzie, czy też koniec szkoły będzie jednocześnie końcem naszego związku.”

Oprócz „spotkania na dzwonnicy”, Violet i Finch wspólnie będę robili projekt na geografię. Projekt ten będzie wymagał od nich wielu poświęceń, ale także przyczyni się do tego, że będą mogli spędzać więcej czasu razem. Ich zadanie polega na tym, że mają odwiedzić i opisać najciekawsze miejsca w Indianie. Choć ogólnie Indiana jawi się dla nich jako dość nieciekawy stan, dzięki temu projektowi odkryją miejsca, które będą miały dla nich później wielkie znaczenie – wszystkie jasne miejsca.

„Czasami wpadam w takie nastroje, nie mogę się ich pozbyć (…) Taka depresyjna czerń. Myślę, że tak mniej więcej wygląda sam środek tornada, kiedy wokół panuje wielki spokój, a jednocześnie czujesz się oślepiony.”

Szczególnie ważny temat, na który warto zwrócić uwagę to problem Fincha, który okazuje się nie takim „zwykłym problemem”. Finch ma wrażenie, że nikt nie potrafi mu pomóc, że jest ze wszystkim całkiem sam, także nie chce nikomu w pełni zaufać, uważa że nikt nie może go w pełni zrozumieć… Violet była dla niego jedynym „ratunkiem” w każdej sytuacji, przy niej czuł się wyjątkowo, czuł się potrzebny, kochany. Ale, czy Violet zawsze z nim będzie i czy będzie umiała mu pomagać?

***

„Wszystkie jasne miejsca” to książka pełna tajemnic, którą czyta się z zapartym tchem do samego końca. Przez cały czas ma się nadzieję, że wszystko dobrze się skończy, że kiedyś musi nadejść ten „idealny dzień”, który może wszystko zmienić, wszystko naprawić. To książka, która przełamuje tabu, przerywa milczenie; która otwarcie mówi o problemach nastolatków i pokazuje wyraźne sposoby ich rozwiązania. Dlatego, uważam, że powieść Jennifer Niven można zaliczyć do tych, które są jednocześnie ciekawe i pożyteczne. „Właściwie każdy żyjący człowiek powinien ją przeczytać”.

Jako osoba nałogowo czytająca książki, szukając kolejnych perełek literackich, natrafiłam na kolejną pozycję wydawniczą.

Wydawało by się, że „Wszystkie Jasne Miejsca” to książka, która opowiada po prostu

o problemach nastolatków. Jednak opowiada o dość trudnym temacie, jakim jest samobójstwo wśród młodych ludzi. Jennifer Niven doskonale poradziła sobie

z opowiedzeniem tego skomplikowanego tematu, sama zresztą kilka lat temu znalazła swojego chłopaka, który popełnił samobójstwo. Jej pradziadek natomiast przed jej narodzinami strzelił do siebie z broni palnej. Jest to pierwsze dzieło tej autorki, które zostało przetłumaczone na język polski. Na swoim koncie ma kilka publikacji dla dorosłych.

„Co czterdzieści sekund ktoś na świecie umiera na skutek samobójstwa. Co czterdzieści sekund ktoś zostaje i musi uporać się z poczuciem straty i żałoby.”

Violey Markey nie mogąc pogodzić się ze stratą siostry, każdego dnia na nowo przeżywa wypadek i odlicza dni do końca szkoły, aby wyjechać z miasta. Jednak nie pokazuje tego na co dzień, uśmiech nie znika z jej twarzy. Theodore Finch codziennie obmyśla sposób zakończenia swojego życia, choć jednocześnie cały czas poszukuje czegoś, co pozwoliłoby mu pozostać na tym świecie. W szkole uchodzi za największego „dziwaka”. Kiedy pewnego dnia ta dwójka nastolatków spotyka się na szczycie szkolnej dzwonnicy,

6 metrów nad ziemią, nie do końca wiadomo, kto komu ratuje życie. Po tym wydarzeniu nastolatkowie zbliżają się do siebie. Spędzają wspólnie dużo czasu, pracując nad projektem geograficznym. Violet uczy się żyć od chłopaka, który pragnie umrzeć. Jaki będzie finał tej historii?

Nie jest to zwykły utwór literacki. Żadna przeczytana wcześniej książka (a było ich dość sporo) nie wywołała u mnie takich emocji. Kiedy czytałam to dzieło, nie myślałam, że jest to wytwór czyjejś wyobraźni, tylko przeżywałam każdą chwilę tak, jakbym to ja była Violet czy Finchem. Przy tej historii można się śmiać i płakać. Bohaterowie uświadamiają czytelnikowi, że należy się czasem zastanowić, czy zachowanie drugiego człowieka nie ma na celu ukrycia jakiejś niechcianych emocji. Ten bestseller skłania czytelnika do refleksji nad własną egzystencją. Powieść Jennifer Niven porusza do głębi, jest także wzruszająca, a momentami zaskakująca. Autorka pisze językiem bardzo prostym i lekkim. Jest to zaskakujące, biorąc pod uwagę temat jaki opisuje. Mam wrażenie, jakby każde słowo w tej książce nie znalazło się tam przypadkiem. Kiedy zaczniesz ją czytać, nie będziesz mógł oderwać się od niej, a gdy przeczytasz ostatnią stronę, nie uwierzysz, że to już koniec. Po przeczytaniu niektórych książek ma się tzw. „kac książkowy”, jest to brak możliwości sięgnięcia po kolejny wytwór. Po skończeniu „Wszystkich Jasnych Miejsc” kac był co najmniej 10 razy większy niż po każdej wcześniejszej opowieści. Przygody Violet

i Fincha zapadają głęboko w pamięć i nie da się nie wspominać chwil spędzonych z tą lekturą. Idealnie pasuje tutaj twierdzenie „nie oceniaj książki po okładce”.

Publikacja otrzymała pierwsze miejsce w kategorii „najlepsza powieść młodzieżowa 2015” strony [Adres usunięty]. Jest to bestseller magazynu New York Times oraz książka miesiąca serwisu [Adres usunięty]. Ten utwór literacki zdobył również 1 miejsce „książka dla dzieci na zimę 2014/2015”. Była w najlepszej 10 powieści młodzieżowych „Ratujących twoje życie” dziennika The Guardian. W lato 2016 ruszą prace do ekranizacji „Wszystkich Jasnych Miejsc”. W rolę Violet wcieli się Elle Fanning, znana z udziału w takich filmach jak „Czarownica” i „Ciekawy przypadek Benjamina Buttona”.

Dzieło Jennifer Niven łamie serce i duszę, ale trzeba pamiętać, że to historia dwojga młodych ludzi, stojących na krawędzi. Jest warta przeczytania z tysięcy powodów. Zgadzam się w stu procentach w opinią magazynu Justine „każdy fan powieści Eleonora

i Park raz Gwiazd Naszych Wina, a właściwie każdy żyjący człowiek, powinien to przeczytać”. Tej powieści po prostu nie da się opisać w słowach, trzeba ją po prostu przeczytać. Myślę, że jeżeli sięgniesz po nią, będziesz nią oczarowany.

"Wszystkie jasne miejsca" przykuły moją uwagę ze względu na zapowiadane podobieństwo do twórczości John'a Green'a. Powieść ma bardzo urokliwą okładkę, a do tego naprawdę intrygujący opis, który sugeruje historię pełną emocji i niezapomnianych wrażeń. Trudna tematyka, którą porusza autorka dodatkowo zachęca czytelnika, sprawiając, że obok tego tytułu nie da się przejść obojętnie. Jeśli jesteście ciekawi jakie wrażenie zrobiła na mnie ta lektura, zapraszam do zapoznania się z dalszą częścią recenzji, z której z pewnością się tego dowiecie.

Theodore Finch bardzo często myśli o śmierci, chociaż ma tylko siedemnaście lat. Rozważa różne sposoby popełnienia samobójstwa, ponieważ życie stało się dla niego bezsensowne. Pomimo tego, gdzieś w głębi siebie szuka powodu, który pozwoli mu chociaż odrobinę wstrzymać się przed ostateczną decyzją. Violet Markey odlicza dni do ukończenia szkoły i patrzy w przyszłość, aby uporać się ze śmiercią siostry, co jest dla niej bardzo trudne. Pewnego dnia oboje spotykają się na gzymsie szkolnej dzwonnicy. Znajdują się w tym miejscu z zupełnie różnych powodów. Kto kogo tak naprawdę uratował? Kiedy w szkolnym projekcie tworzą parę i muszą odwiedzić "cuda" Indiany, łączą swoje siły. Jedno zapomina na chwilę o przeszłości, a drugie przestaje gonić za przyszłością. Jak potoczą się losy tej dwójki?

Bohaterowie wykreowani są bardzo autentycznie, jesteśmy w stanie ich dobrze poznać i zrozumieć. Zagłębiamy się w przyczyny, które doprowadziły ich do takiego stanu, co pozwala nam bardziej zżyć się z nimi. Stworzone postacie oddają wszystkie emocje, które przenoszą się na czytelnika. Theodore jest chłopakiem, który sporo przeszedł, ale jego tajemniczość, a również w pewnym sensie upór, aby dziewczyna przekroczyła swoje blokady sprawia, że bardzo szybko nastawiamy się do niego pozytywnie. Violet od samego początku pokazuje, że jest bardzo zagubiona, i że usilnie stara się zapomnieć o wypadku, przez który tyle straciła. Ta postać jest naprawdę przyciągająca - sprawia, że czytelnik czuje jej żal i rozgoryczenie. Muszę przyznać, że przekonałam się na własnej skórze jak silnie jej charakter oddziałuje na czytelnika podczas lektury.

Język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki i naprawdę przyjemny w odbiorze. W pełni możemy skupić się na fabule i tym co Jennifer Niven chce nam przekazać. Są to bardzo barwne i skrupulatnie opisywane wydarzenia. Mamy tutaj pełny i niezwykle rzeczywisty obraz sytuacji, która wprowadza czytelnika w klimat i pozwala mu zjednoczyć się z bohaterami. Autorka z pewnością wie jak wywołać w nas przeróżne uczucia - od uśmiechu, przez wzruszenie, a nawet doprowadzić do łez.

Akcja całej powieści jest bardzo dobrze rozbudowana. Od samego początku jest niezwykle hipnotyzująca, dzięki czemu ciężko jest się od niej oderwać. Jennifer Niven wie jak budować napięcie i podkreślać emocje, które z pewnością udzielą się niejednemu czytelnikowi. Jeśli liczycie na przewidywalną fabułę z jasnym zakończeniem to na pewno nie odnajdziecie tego tutaj.

Podsumowując - "Wszystkie jasne miejsca" to powieść, która skłania do refleksji i wywołuje burzę emocji, które pozostają w nas jeszcze długo po zakończeniu lektury. To książka, którą mogę polecić każdemu - wspaniała lekcja życia oraz przestroga. Z pewnością nie jest to denna książka dla młodzieży i właśnie dlatego jest ona taka wartościowa.