Wilczy trop

Patricia Briggs jak zwykle zachwyca. Książka wciąga od pierwszych stron. Czyta się ją jednym tchem. Obok żadnej z postaci nie przejdziesz obojętnie. Każda z nich wywołuje emocje. Inaczej mówiąc, jest to autorka, która umie budować społeczność opartą na wielu indywidualnościach. Jest to duża sztuka. Mam nadzieje, że wyjdą inne książki z tej serii. Powiem uczciwie, uwielbiam Mercedes Thompson, ale obawiam się, że ta książka wygrywa.

Fantastyczna książka, która porywa już od pierwszych stron i nie pozwala oderwać się od lektury, nim nie przeczytamy ostatniego zdania na ostatniej stronie. Patricia Briggs wykreowała w swojej powieści wspaniały, złożony świat wilczej gromady, pełen zależności i rządzący się zupełnie innymi od ludzkich prawami. A wszystko to jest spójne i logiczne, nadając całości wiarygodności, dzięki której można czuć, jakby to wszystko działo się tuż za rogiem. Bohaterowie, zarówno główni, jak i dalszoplanowi, to stado obdarzonych różnymi cechami indywidualności. Każdy z nich jest barwny, ma złożoną osobowość i sprawia, iż cała historia nabiera charakteru. Niektórych już od pierwszej chwili można obdarzyć sympatią, innych znienawidzić, a jeszcze kolejnych, dzięki temu, iż pełni są sekretów i tajemnic, intrygują i nie dają się tak łatwo przypisać do żadnej z grup. Akcję powieści w większość osadzono w górach Montany, ale jeśli ktoś sądzi, iż jest ona równie senna jak wspominane krajobrazy, to bardzo się myli, gdyż od samego początku do samego końca coś się dzieje.

Tak więc wszystkich niezdecydowanych zachęcam,

Wampiry i wilkołaki nie są moimi ulubionymi fantastycznymi stworzeniami, choć zdarzały się książki o tych istotach, które przypadły mi do gustu, chociażby „Cykl z Wampirem” Andrzeja Pilipiuka czy „Wampiry w ABW” Magdaleny Kozak. Obydwie serie opowiadają jednak o krwiopijcach, a nie przypominam sobie niestety żadnej powieści, gdzie główną rolę grałyby wilkołaki. Był to pierwszy z powodów sięgnięcia przeze mnie po tę książkę. Drugim jest uznane nazwisko Patricii Briggs, która zdobyła sobie w Polsce spore grono fanów, którzy zachęcają nowych czytelników do przeczytania jej książek. Właśnie tak wszedłem w posiadanie „Wilczego tropu”, który miał być dla mnie czymś nowym w mojej biblioteczce.

Początkowo książka zaczęła się ciekawie, w pierwszych akapitach poznajemy Annę, młodą dziewczynę, która została przemieniona w wilkołaka bez jej zgody. Do miasta przybywa Charles, syn Marroka, przywódcy wszystkich amerykańskich wilkołaków, by zając się stadem Leo, który przemienia kolejne osoby. Od samego początku Annę i Charlesa ciągnie do siebie, jednakże ich relacja była dla mnie chyba największym minusem całej książki. Drugą sprawą, która mnie rozczarowała jest miejsce akcji. Po pierwszych stronach liczyłem na to, że całość dziać się będzie w dużym mieście, tymczasem się tak nie stało, więc nie wiem czy nazwałbym tę pozycję urban fantasy.

Główni bohaterowie, czyli Anna i Charles nie przekonali mnie do siebie zbyt mocno, a zwłaszcza Anna, której decyzji często nie rozumiałem. O wiele bardziej zaciekawił mnie depresyjny brat Charlesa, Samuel oraz stary wilkołak Asil. Najbardziej wkurzała mnie jednak relacja dwójki głównych postaci, która według mnie rozwinęła się zdecydowanie za szybko, przez co całość cuchnęła dla mnie tanim romansidłem rodem ze „Zmierzchu”.

Po wytykaniu wszystkich błędów czas na zalety „Wilczego tropu”. Przede wszystkim spodobał mi się tajemniczy i mroczny klimat oraz lekki styl autorki, dzięki któremu pomimo wspomnianych wad, całość czytało się dobrze i sprawnie. Nie mogę powiedzieć, że zmarnowałem czas na lekturę tego tytułu lub że żałuję sięgnięcia po niego. Uważam „Wilczy trop” za dobrą powieść i prawdopodobnie sięgnę po kolejną część, by zobaczyć jak potoczyły się losy bohaterów, ale również by zobaczyć jak spodoba mi się inna powieść Patricii Briggs.

Więcej moich recenzji znajdziecie na Instagramie @[Adres usunięty]zje, gdzie serdecznie zapraszam