Uwięziona w bursztynie. Obca. Tom 2

Podczas mojej niedawnej choroby mój brat, pożyczył mi książkę "Uwięziona w bursztynie". Na początku sceptycznie nastawiona, w końcu z nudów sięgnęłam po lekturę. Dosłownie zwaliła mnie z nóg. Potężna dawka przygody, zawiłych zwrotów akcji i niesamowita fabuła, sprawiają, że całość czyta się z zapartym tchem i niezwykłym zainteresowaniem. Osobiście uważam, że od lat nie miałam tak fenomenalnej książki w rękach.

Historia sama w sobie wciągająca, choć zdecydowanie ciekawszy był klimat pierwszej części.

Tym, co jednak razi w tej książce przeokrutnie, jest wyjątkowo niechlujne tłumaczenie. Tu wprost wylewają się z książki błędy logiczne, niespójności czy wręcz idiotyzmy, które dałoby się wyłapać choćby przy pomocy zwykłego translatora i odrobiny wiedzy ogólnej. Jak można choćby pomylić ospę prawdziwą (smallpox) z ospą wietrzną (chickenpox)?!

Razi to tym bardziej, że autorka na takie niechlujstwa i banialuki w oryginale sobie nie pozwala.

Zdecydowanie zespół tłumaczy w składzie: Ewa Spirydowicz, Katarzyna Popiel i Maciejka Mazan lepiej omijać szerokim łukiem.

Wciąż nie mogę uwierzyć, że miałem okazję przeczytać kolejną część przygód Claire i Jamiego. Jak wygląda sytuacja bohaterów? Udało im się przetrwać?

Uwięziona w bursztynie już na samym początku zaskoczyła mnie chronologią wydarzeń. Nie zdradzając dużo, po pierwszym tomie małżeństwo Fraserów uciekło do Francji przed Randallem. Tymczasem powieść rozpoczyna się od momentu, kiedy Claire powraca wraz z dorosłą córką, Brianną, do Szkocji. Warto wspomnieć, że jest to rok 1986. Wszystko zmierza w kierunku ujawnienia prawdziwej tożsamości ojca dziewczyny. Żona Franka będzie zmuszona powiedzieć prawdę o starodawnym kręgu kamiennym oraz miłości, która wykroczyła poza granice czasu.

Po kilkudziesięciu stronach znowu wracamy do 1745 roku. Jamie oraz Claire próbują zapobiec wybuchowi powstania pod wodzą księcia Karola Stuarta, które jest skazane na klęskę. Tymczasem sprawy nabierają jeszcze większego rozmachu, niż się spodziewali. Czy uda się nie dopuścić do bitwy o tron brytyjski?

Niesamowitym doświadczeniem była możliwość czytania tak długo wyczekiwanej serii. Dla osób, które nie wiedzą, wydawnictwo Świat Książki jakiś czas temu zrobiło niespodziankę fanom, robiąc dodruk. Uwięziona w bursztynie to drugi tom cyklu Obca. Spodziewałem się, że kontynuacja będzie ciekawa i czymś mnie zaskoczy. Były momenty zachwytu i zdziwienia… jednak w większości niezadowolenie. Dlaczego? Zbyt dużo polityki. Diana Gabaldon nie znalazła złotego środka pomiędzy sprawami zapobiegnięcia powstaniu w Szkocji, z góry skazanego na klęskę, a innymi wątkami. Ten, o którym wspomniałem, zdominował większość historii.

Wszelkie fragmenty odbiegające tematyką od próby przeprowadzenia zamachu stanu na tron brytyjski przez Karola Stuarta nie przyciągały tak bardzo uwagi. Zabrakło interesujących postaci drugoplanowych. W większości przypadków brak rozwinięcia i ich większego wkładu w fabułę. Spodziewałem się też ciekawego opisu Francji i zmagań głównych bohaterów. Nie było tego dużo. Przynajmniej nic, co by mnie zaintrygowało i skupiło moją uwagę na dłuższy czas. Czytając, bardzo mi się dłużyło. Czasami miałem wrażenie, że lektura nie chce się skończyć.

Cała recenzja na: CzasoStrefa