Urodzeni by żyć

bardzo dobra książka dla kogoś kto interesuje się tą tematyką

"Urodzeni, by żyć" to znakomita książka przedstawiająca koleje losu trzech ciężarnych Żydówek, które przeżyły długą podróż do obozu Mauthausen. Opowieść rozpoczyna się od przedstawienia bohaterek, oraz ich życia przed czekającym ich koszmarem wojny. Ich gehenna rozpoczyna się, od momentu gdy trafiają do obozu Auschwitz II-Birkenau, stając oko w oko przed Aniołem Śmierci. Umiejętnie ukrywając ciążę udaje im się uniknąć pewnej śmierci. Kolejny koszmar przeżyją podczas trwającej siedemnaście dni podróży do Mauthausen. Zachęcam do przeczytania tej wzruszającej historii, która poruszy niejedno serce.

„Urodzeni, by żyć” to przejmująca i napisana z kronikarską precyzją publikacja, stanowiąca świadectwo tego, że człowiek, wykorzystując ogromne nakłady samozaparcia, może przetrwać niewyobrażalne piekło.

Wendy Holden – angielska dziennikarka i pisarka – zaprezentowała historie trzech młodych kobiet, połączonych na zawsze podobieństwem losów oraz niezłomnością matczynych serc. To kolejna obowiązkowa pozycja, stanowiąca element zbiorowej pamięci o okrutnych czasach II Wojny Światowej oraz funkcjonowaniu obozów masowej zagłady, w których życie straciły tysiące istnień ludzkich, a nielicznym przeznaczonym do eksterminacji udało się je przeżyć.

Przedstawione w książce Priska, Rachela oraz Anka nigdy nie miały okazji się spotkać, jednak ich cudem ocalałe z nazistowskiego pogromu dzieci, które przyszły na świat wbrew wszystkiemu i na przekór śmiercionośnym czasom, odnalazły się po latach i dzięki nim ten wyjątkowy reportaż trafił do rąk czytelników na całym świecie. O tym, że ocalały zadecydowała śmiała decyzja każdej z trzech kobiet – ukrycie przed „aniołem śmierci” Josefem Mengele w czasie selekcji w obozie koncentracyjnym Birkenau swojego błogosławionego stanu. Ta jedna decyzja paradoksalnie dodała im sił i myślę, że bardziej podświadomie niż w sposób uświadomiony prowadziła je w jedynym słusznym kierunku – ku wolności, wyszarpanej rękami aliantów z ramion niemieckiej machiny zagłady oraz resztkami życia tlącego się w tych, którzy cudem doczekali wyzwolenia.

Mimo że tematyka wojenna oraz obozowa nie jest mi obca i lekturę wielu książek w tym nurcie mam za sobą, to podczas czytania tej właśnie pozycji wielokrotnie przełykałam łzy smutku, a wzruszenie łapało mnie za gardło, ponieważ tak bolesne, a jednocześnie pełne nadziei i walki z samym sobą są wspomnienia Słowaczki, Polki i Czeszki. Ponadto autorka dołożyła starań, aby zaprezentować również tło historyczne opisywanych zdarzeń, zatem czytelnik nie tylko z zapartym tchem śledzi narrację z perspektywy głównych bohaterek, ale i odtwarza sobie charakterystyczne dla tamtych czasów kwestie, jak chociażby zasady funkcjonowania niemieckich kolei, zaprzęgniętych do transportu więźniów do obozów, czy przebieg frontów i organizację alianckich nalotów na terytorium III Rzeszy, jak również dramat tych, którzy po zakończeniu wojny nie mieli dokąd wracać.

Przeczytanie tej książki to swoisty obowiązek naszego pokolenia, które okrucieństwa wojny zna tylko z podręczników historii, filmów dokumentalnych oraz rodzinnych wspomnień, którymi być może zdążyli się podzielić nasi dziadkowie czy pradziadkowie. Naszym obowiązkiem jest również powstrzymanie wszelkich przejawów nienawiści do innego człowieka wynikających jedynie z faktu, że należy bądź nie do jakiejś grupy – narodowościowej, wyznaniowej, społecznej. Nie wolno nam zapomnieć, tym bardziej że żyjących naocznych świadków holocaustu i zbrodni wojennych pierwszej połowy XX wieku jest wśród nas coraz mniej.