Ukryte w ciszy

„Bez względu na to, jaką etykietkę nam nałożą, jaką rolę przypiszą, wewnątrz nas będzie prawda ukrywa w ciszy”

„Delektuję się chwilą. Chwilą, kiedy nie czuję się oceniana, gdzie nie ma ludzi, przed którymi muszę coś udawać lub którzy będą chciało mnie do czegoś namówić”

„Ponieważ w ciemności nadzieja jest potrzebna jak nigdzie indziej. Będę twoją nadzieją, twoim światłem”

„Każdy z nas ma wzloty i upadki i jak na diabelskim młynie kręci się w kółko góra- dół”

Piękna i wartościowa historia, którą mogę polecić każdemu, bez względu na wiek. Będzie idealna dla nastolatków, ale i osoby dorosłe znajdą tutaj dużo pięknych i mądrych rzeczy.

Mimo że, nie przepadam kiedy główni bohaterowie są aż tak mocno dotknięci przeszłością, to tutaj jest ona tak przedstawiona, że czytałam z wielkim zaangażowaniem i gdyby nie to, ta historia nie miałaby sensu.

Felicja może się wydawać normalną nastolatką. Wesoła, lubiana, sympatyczna oraz dobra uczennica. Jednak smutek zazwyczaj ukrywa się pod uśmiechem.

Nikodem również nie ma łatwego życia. Jest synem dyrektora szkoły, więc wydawałoby się, że nic nie może być złego. Oboje skrywają tajemnice, z którymi ciężko się podzielić. Na pozór różni, jednak więcej ich łączy niż rozdziela.

Autorka pięknie opisuje emocje, dylematy i myśli, że zakochałam się w historii Felicji i Niko. Są oni prawdziwi i autentyczni. Mają swoją ciężką przeszłość, ale mimo jej uzupełniają się i wspierają się. Wciągająca książka o akceptacji siebie, wspieraniu, problemach psychicznych, walce o najbliższe osoby i wiele innych.

Jak po samych cytatach można zauważyć będzie to dobra lektura, nie dość że historia ujmująca serce, to całe wydanie książki jest piękne. W niej się idzie zakochać od pierwszego wejrzenia.

Bardzo, bardzo wam polecam. Czytajcie.

Gdy zobaczyłam "Ukryte w ciszy" Karoliny Klimkiewicz to nie mogłam się oprzeć. Lubię książki poruszające ważne tematy. A że nie jest to debiut to tym bardziej przekonało mnie to do przeczytania.

Felicja, doskonała uczennica, dość lubiana w szkole. Fajne ciuchy, fajny chłopak. Na pierwszy rzut oka można jej wręcz zazdrościć. Nikt nie wie, z czym tak naprawdę zmaga się nasza bohaterka. Gdy poznaje Nikodema, destrukcyjnego syna dyrektora, coś zaczyna ich przyciągać do siebie. Jak czasami pozory mogą mylić…

Czytałam ostatnio inną, podobną pozycję dotyczącą problemów nastolatków. Oczywiście nie tylko ich, ale tutaj autorka skupia się głównie na nich. I ta jest o wiele lepszą pozycją. Ale nie o tym. Uważam, że książki poruszające takie tematy są naprawdę potrzebne. I dużo zależy od naszych przeżyć jak je odbierzemy. To przerażające jak człowiek może się czuć odrzucony, mimo że ma wokół siebie mnóstwo osób. Ale czy tak łatwo jest kogoś dopuścić do prawdziwego siebie? Felicji to się udaje. Wręcz podziwiam ją, że mimo swoich naprawdę niemałych problemów postanawia pomóc Nikodemowi, wystawiając siebie na jego zmienne nastroje, złe emocje oraz nawet czasami złość. Bardzo podobało mi się to, że autorka nie poszła w schemat, że miłość uzdrawia wszystko. Bo to tak nie działa. Nikodem dał sobie czas i wrócił wtedy, gdy wiedział, że nie skrzywdzi już Felicji. Książka mocno porusza. Sprawia, że sami zastanawiamy się nad swoim życiem. Skłania do refleksji. A ja uwielbiam jak ona tak pisze. Książkę oczywiście polecam.

To moje pierwsze spotkanie z autorką, ale na pewno nie ostatnie. Jestem oczarowana przeczytaną historią i zawartymi w niej emocjami.

Felicja to na pozór zwykła, szczęśliwa i dobrze się ucząca nastolatka. A tak naprawdę to dziewczyna, która musiała zbyt szybko dorosnąć. Opiekuje się nie tylko schorowaną babcią, ale również i siostrą. Ma sporo problemów, ale mimo tego, potrafi się uśmiechać.

Nikodem jest typem buntownika, który również walczy z demonami przeszłości. Na co dzień podobnie jak Felicja zakłada maskę, ukrywając prawdziwe emocje. Mogłoby się wydawać, że oboje są różni niczym dzień i noc, a jednak łączy ich więcej niż sami mogliby przypuszczać.

„Czuję się brudna, problem polega jednak na tym, że żadna kąpiel tego nie zmieni, ten brud jest we mnie. To brud zmęczonej, zakłamanej duszy.”

Karolina Klimkiewicz napisała historię której nie sposób zapomnieć, nawet gdyby się chciało. Przedstawia bowiem realnych bohaterów oraz realne problemy, które mogą dziać się gdzieś tuż obok nas. Nasi bohaterowie musieli zbyt szybko dorosnąć. Moglibyście pomyśleć, co tak młodzi ludzie mogą wiedzieć o życiu? A jednak po przeczytaniu tej powieści, wasze zdanie zmieniłoby się momentalnie. Otóż nawet tak młode osoby mogą wiedzieć o życiu bardzo wiele. Zarówno Felicja jak i Nikodem zmagają się z problemami, które starają się ukryć przed innymi. Gdy wychodzą na zewnątrz zakładają maskę pod którą skrywają swoje prawdziwe „ja”. W tym momencie należy zadać sobie pytanie: ile jest takich osób w prawdziwym świecie? Czy sami nie mieliście nigdy styczności z takimi osobami? Zapewne wam się to zdarzyło.

Autorka nie boi się poruszać trudnych, często bolesnych tematów, dzięki czemu my jako czytelnicy, odczuwamy na własnej skórze każde przeżycie naszych bohaterów. Oczywiście nie odkrywa nam wszystkiego na łapu capu, tylko delikatnie krok po kroku pozwala nam zapoznać się z postaciami. Niewątpliwie pokochałam Felicję, ale również i Nikodem skradł moje serce. Postacie te zostały dobrze wykreowane, są wyraziste, a nawet mogłabym rzec – namacalne. Cała powieść została napisana emocjami, które aż kipią na każdej stronie książki. Styl autorki jest lekki, a od książki nie sposób się oderwać. Podobało mi się to, że autorka poruszyła w swojej książce zaburzenia psychiczne i pokazała nam, że można z nimi żyć.

Tak naprawdę ciężko ubrać w słowa to co czuje się po przeczytaniu tej powieści, dlatego serdecznie zachęcam was do sięgnięcia po nią i przekonania się na własnej skórze jak ją odbierzecie. Wiem też, że książki nie ocenia się po okładce, ale ta jest niesamowita i przyciąga swojego czytelnika już od pierwszego spojrzenia. Muszę pochwalić wydawnictwo za wydanie tej pozycji, gdyż na żywo wygląda wspaniale.

"Ukryte w ciszy" to niebanalna historia dwójki młodych ludzi, których życie nie oszczędzało, ani na moment. To historia z tych, które zmuszają do refleksji i własnych wniosków. Gwarantuję, że jak już sięgniecie nie będziecie mogli się od niej oderwać. Polecam z całego serca.

"Ukryte w ciszy"

Książka, która początkowo wydaje się niepozorna, jednak i bardziej zagłębialam się w historie tym więcej emocji spotkałam. Dwójka bohaterów, którzy na co dzień zmagają się ze swoimi demonami. I mogłoby się co nastolatkowie wiedzą o życiu, przecież mają za zadanie tylko się uczyć. Ale właśnie ten czas dorastania jest najtrudniejszym okresem w życiu, a emocje jakie z nich szaleją, brak zrozumienia prowadzą do destrukcyjnych czynów. Tak też jest z bohaterami, Felicja za wszelką cenę starała się stworzyć idealny obrazek życia. Lubiana przez znajomych, pilna uczennica, idealny dom. Jednak nic bardziej mylnego, stworzyła bańkę dla znajomych a rzeczywistość wcale nie była w różowych kolorach. Codziennie toczyła walkę o przetrwanie i tylko jedna osoba dostrzegła w jej oczach ból i zmęczenie. Nikodem. Chłopak, który w swoim krótkim życiu przeżył ogromną tragedię, która mocno wpłynęła na jego życie. On nie chce żyć, jednak ten ostatni krok też nie jest łatwy. Cierpi każdego dnia, aż w końcu spotyka Felicję i mimo że są różni, oboje mają w sobie tajemnice i skrywają ból. Czy ta para ma szansę na normalne życie?

To moje drugie spotkanie z autorką i kolejny raz jestem bardzo zadowolona z przeczytanej książki. Autorka pisze o realnym życiu, tu nic nie jest przerysowane, a problemy z jakimi się między są jak najbardziej pożądane aby o nich mówić głośno. Stany lękowe, depresja to tematy o których nie powinniśmy milczeć. I coraz częściej to wszystko spotyka młodych ludzi, którzy dopiero wkraczają w dorosłe życie. Czytając tę książkę nie mogłam się oderwać, mocna mną wstrząsnęła ta powieść. Łzy przeszkadzały w czytaniu, ale nie sposób było je powstrzymać.

Tak więc polecam tę książkę każdemu bo warto zobaczyć że to co ukryte w ciszy ma ogromny wpływ na życie.

„Ukryte w ciszy” Karoliny Klimkiewicz książka swoją premierę miała 25.08.2021.

Felicja zdaje się być typową nastolatką, dobrze się uczy, ma paczkę przyjaciół, przystojnego chłopaka, super rodzinę, jest lubiana nie tylko przez rówieśników. Ale czy na pewno? Poznaje Nikolasa syna dyrektora, który jest typem buntownika. Mimo, że są zupełnie różni, coś ich łączy. Gdy zaczynają się poznawać okazuje się, że każdy z nich ma swoją głęboko skrywaną tajemnicę. Czy bohaterowie poradzą sobie z otaczającą ich rzeczywistością? Jakie tajemnice skrywają?

„Ukryte w ciszy” przeczytałam w ubiegłym tygodniu i jeszcze nie mogę o tej książce zapomnieć co chwilę wracam do niej myślami. Książka porusza wiele trudnych tematów, problemy nastolatków często bagatelizowane przez nas dorosłych. „Ukryte w ciszy” to tak naprawdę nieme wołanie o pomoc nastolatków, które pod swoją maską skrywają dużo emocji, rozterek i cierpienia. Mamy tu dwójkę bohaterów, którzy pochodzą z różnych środowisk. Codziennie odgrywają rolę, do których nikt ich nie przygotował, a oni nie koniecznie chcieli się w nie wcielić. Ubierają maski, a pod nimi ukryte są emocje, które tylko nieliczni mogą dostrzec. Zdarzenia z przeszłości mają konsekwencje w teraźniejszości, a bohaterowie muszą stawiać im codziennie czoła. Felicja jest nastolatką musiała szybko dorosnąć i wydorośleć, a na jej barkach spoczywa duży ciężar i podejmuje ważne decyzje, które mogą wpłynąć nie tylko na nią. Zmaga się z wieloma problemami jak na taki młody wiek jest bardzo zorganizowana i zaradna. Pomimo przytłaczających ja problemów nadal jest uśmiechnięta i z nadzieją patrzy w przyszłość. Nikolas zmaga się ze swoimi demonami samotnie, odrzucając pomocną dłoń najbliższych. Ma wysoką wrażliwość dostrzega więcej niż inni, przez to jest mu trudno funkcjonować. Ma swoje drogi ucieczki ale nie do końca są skuteczne. Bardzo polubiłam Felicje i Nikolasa kibicowałam tej dwójce do ostatniej strony, aby ich życie się ułożyło. Pierwsza miłość nastolatków powinna być szczęśliwa, szalona, beztroska. Dwójkę bohaterów zaczyna łączyć uczucie, które nie jest łatwe i proste. Felicja i Nikolas wchodząc w swoje dorosłe życie zmagają się z problemami z którymi dorosłe osoby mogłyby sobie nie poradzić.

Ta powieść to emocje, które wylewają się z każdej strony czujemy je całym sobą. Czytając odczuwałam złość, smutek, cierpienie bohaterów, a także wiele wątków wywołało uśmiech. Czyta się tę historię jednym tchem, nie da się jej odłożyć na później. Pierwszy raz czytałam książkę Kamili Klimkiewicz i na pewno nie ostatni. Jeśli szukasz powieści, która wywoła w tobie złość, łzy, nadzieję to jest to książka dla Ciebie.

"Ukryte w ciszy" to zdecydowanie jedna z tych powieści, jakie obezwładniają już od pierwszej strony i trzymają w swych hipnotyzujących sidłach jeszcze długo po zakończeniu czytania. Głęboka, poruszająca i zniewalająca, a wszystko to dopełnione doskonale nakreślonymi bohaterami, którzy musieli dorosnąć o wiele za szybko!

Już sam wstęp zapowiada, że autorka nie boi się trudnych tematów, a więc czytelnik otrzymuje gwarancję, iż będą się one przewijały przez całą, dotykającą duszy opowieść. Nadaje to historii szczególnie, angażującego, refleksyjnego charakteru. Kolejne sekrety, bolesne doświadczenia bohaterów odkrywane są stopniowo, po to, by w końcu przytłoczyć, rozsypać serce w drobny mak. Z każdą kolejną stroną historia przeszywa jeszcze mocniej, a pisarka gra na czytelniczych emocjach niczym prawdziwy wirtuoz. Bezsprzecznie, po tej lekturze naprawdę ciężko jest się pozbierać i nabrać dystansu.

Nie ma szans na przeszywającą na wskroś historię bez wyjątkowych, pokiereszowanych przez los postaci, z którymi będziemy przeżywać wszystkie rozterki i kolejne przeciwności okrutnego losu. Ogromny, wręcz przytłaczający bagaż doświadczeń ukształtował ich charaktery, wycofał z normalnej codzienności, zamknął serca na zdawać się może niepotrzebne emocje. Na co dzień, będąc pośród znajomych, udają, zdążyli już stworzyć sieć misternych kłamstw, w rzeczywistości są brutalnie poturbowani, samotni, skazani na niezrozumienie i skrajne emocje, z jakimi nie potrafią sobie poradzić. I choć mogliby stać się dla siebie wybawieniem, mogą być również wzajemnym upadkiem...

Język autorki jest nienaganny, cechuje go lekkość, przystępność oraz wyjątkowa sugestywność, dzięki czemu kartki same przelatują przez palce, a czytelnik z zapartym tchem śledzi nakreśloną historię. Wszelkie uczucia są niemal namacalne, obezwładniają, bywają wręcz nie do zniesienia, niestety już nie ma szans, by się od nich uwolnić.

"Ukryte w ciszy" jest chwytającą za serce, nieobliczalną, angażującą historią, która wciąga już od pierwszej strony i trzyma w niemiłosiernym napięciu do samego finału. Doskonale nakreślone postacie, które zbyt szybko musiały stać się dorosłymi, a co gorsza w walce z problemami zostały pozostawione same sobie, mroczne kłamstwa i tajemnice, jakie powracają, by burzyć spokój, kpiący los nieoszczędzający swoich ofiar i rodząca się miłość, przed którą postawiono zbyt wiele przeszkód, a wszystko to nakreślone niesłychanie przyjemnym i ekspresyjnym piórem! Polecam z całego serca.

Ulubiony cytat : Za to najbardziej lubię zdjęcia - potrafią zatrzymać czas, sprawić, że to co, nieuchronne i naznaczone przemijaniem, zostaje zapisane. W końcu wczoraj nigdy nie wróci i zawsze będzie inne od jutra.

Ukryte w ciszy to jedna z najbardziej poruszających książek, które czytałam w ostatnim czasie. Szczególnie dedykowana dla młodzieży, aczkolwiek pokusiłabym się o stwierdzenie, że jest idealna również dla rodziców nastolatków. Zrozumieć co dzieje się w głowie osoby wkraczającej w dorosłość jest nie lada wyczynem, ale dzięki temu możemy wspierać naszych najbliższych i pomóc im w ciężkich chwilach.

Autorka dostarcza ogromnej ilości przeróżnych emocji i uczuć. Więcej jest w niej tych negatywnych - żalu, zwątpienia, gniewu, wstydu, tęsknoty oraz smutku. Nie jest to lekka książka lecz wyciskać łez. Zdecydowanie jednak są potrzebne takie historie, aby zatrzymać się na chwilę i zastanowić nad sobą oraz otoczeniem. Ukrywamy w ciszy nasze przeżycia, staramy się żyć normalnie, udajemy na zewnątrz szczęśliwych lecz w środku jesteśmy rozsypani na milion kawałków. Mijamy codziennie tysiące osób i nie mamy pojęcia z czym muszą się mierzyć każdego dnia.

Felicja i Niko zabierają nas właśnie w taką podróż - pełną krzywd i skrywanych tajemnic. Ich życia różnią się od siebie diametralnie, ale wiele ich łączy. Przybierają maski, aby funkcjonować w społeczeństwie.

Najpiękniejsze jednak okazało się zakończenie książki. Jestem przekonana, że promyk nadziei na lepsze jutro rozgościł w sercu każdego czytelnika.

Oby powstawało więcej książek o współczesnych problemach, których nie należy bagatelizować.

Felicja to dziewczyna, która mogłoby się wydawać ma świetne życie, grupa przyjaciół przystojny chłopak, lubiana w szkole, jedna z najlepszych uczennic, mająca świetne rodzinne życie. Tylko czy na pewno? Za sprawą imprezy, w której bierze udział, poznaje Nikodema, syna dyrektora szkoły, buntownika i niesfornego chłopaka. Różni ich wszystko, jednak gdy się zaczynają bliżej poznawać, te różne wydają się nieistotne. Jakie tajemnice skrywają bohaterowie? Jakie demony nad nimi ciążą? Czy poradzą sobie z wydarzeniami, które na nich spadną?

Matulko Święta! Jaka to była genialna lektura. Moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, a tu wyszła taka miłość, że mi się w głowie nie mieści. Ile emocji ta historia we mnie wywołała, to niesamowite. To książka, która łamie serce na milion różnych sposobów i sprawia, że emocje się z nas wręcz wylewają. No ale dobra, czas przejść do konkretnej opinii, bo będę teraz tylko słodzić, jak ta powieść jest genialna!

Fabuła powieści z opisu może wydawać się banalna. Dwójka bohaterów, z dwóch różnych środowisk, którzy stają się sobie bliscy i przełamują schematy. Otóż nie, to tylko początek powieści, a prawda jest zupełnie inna. Bohaterowie przeżywają w swoim życiu tragedie i muszą się z tym mierzyć każdego dnia. To nie jest lekki, szkolny romans, gdzie słodycz aż razi w oczy. Mamy w niej poruszanych wiele trudnych i bolesnych wątków. Bohaterowie muszą uporać się z wieloma przeciwnościami i "grać" swoje role, na które się nie pisali. Skrywają w sobie ból, strach, niepewność i ogromny pokłady smutku, których inni kompletnie nie dostrzegają i nie reagują. Kilka zdjęć sprawia, że ich życie się zmienia.

Bohaterów pokochałam. Felicja to tak kochana, dobra i zaradna dziewczyna, że ją trzeba poznać. W młodym wieku musiała dorosnąć i zmaga się z wieloma problemami. W jednym momencie musiała przejąć kilka ról naraz. Jest zmuszona podejmować ważne decyzje, które mogą wpłynąć nie tylko na nią. Pomimo tego, dalej potrafi się uśmiechać i widzieć dobro w świecie. Dostrzega więcej niż jej rówieśnicy. Zaś Nikodem przechodzi swoją własną tragedię i codziennie zmaga się z demonami przeszłości. Nie jest rozumiany przez najbliższych, a jego problemy bagatelizowane. On sam buntuje się na wiele rzeczy i nie potrafi poradzić sobie z codziennością. Ma swoją drogę ucieczki, która sprawi, że choć na chwilę zapomina. Nie wie co ze sobą zrobić i jaki obrać cel. Ma wysoką wrażliwość i to sprawia, że trudno mu funkcjonować. Jego historia łapie za serducho i sprawia, że chcemy go przytulić i pomóc.

Stylistycznie ja nie mam co powiedzieć. To jedna, wielka bomba emocjonalna. Przez powieść się płynie, czyta się jednym tchem i nie można oderwać. Zatracamy się w niej i chcemy, by bohaterom się udało. Końcówka to już w ogóle majstersztyk i gdyby nie prolog, który się pojawił, ja chyba popadłabym w depresję, bo tak ta historia nie mogła się zakończyć!

Podsumowując, jeśli szukacie książki, która jest bombą emocjonalną, która wywoła łzy i zachwyci, to idealny tytuł. Po powieść, która wzruszy, wywoła łzy, złość i da iskierkę nadziei. Jeśli podobały się Wam książki, np. Martyny Senator lub Brigid Kemmerer, to w tej też się zakochacie. Ja czytałam "Z ciszy" i "Ukryte w ciszy" i jedna i druga wywołały u mnie podobne emocje. Dlatego dla wrażliwych osób, polecam do lektury zaopatrzyć się w kocyk i cały zapas chusteczek, uwierzcie przyda się! No i na koniec taki dodatkowy aspekt, jak oprawa wizualna, bo to małe dzieło sztuki, a kwiaty, które są tutaj ujęte też nie są ot tak sobie!

Znam kilka powieści autorki, ale tym czym uraczyła nas w ostatniej książce jest niewiarygodnie cudowne i godne podziwu. Uwielbiam jej pióro, ale tutaj każda kartka przepełniona jest takimi emocjami i słowami, że ze wzruszenia ściskało mi krtań a łzy obficie ciekły po policzkach.

Historia jaką tu poznałam jest bardzo rzeczywista, która może przydarzyć się każdemu z nas i na pewno wiele osób niestety to przeżyło. Najgorsze jest to, że pani Klimkiewicz ma rację. Poruszyła bardzo ważne tematy i mnie zawstydziła. Sama zabiegana i pochłonięta swoimi sprawami, często nie mam czasu na rozmowy i zajęcie się w odpowiedni sposób bliskimi i znajomymi. Jeżeli ktoś sam nie poprosi nas o pomoc to ciężko zauważyć, że tego potrzebuje. Przeważnie ukrywa swój ból pod maską i uśmiechem, który ciężko rozszyfrować. Jedną jedyną częścią ciała, która może zdradzić są oczy, bo to w końcu jest zwierciadło duszy.

W tej opowieści głównymi bohaterami są Felicja i Nikodem, nastolatkowie z ogromnym bagażem emocjonalnym. Poznali się przypadkiem i chociaż dzieliło ich prawie wszystko to zbliżyły ich traumatyczne przejścia. Tak poranione dusze są dla siebie oparciem i deską ratunku, gdy psychicznie nie można już więcej znieść a depresja i samobójcze myśli nie są do opanowania.

Co przeżyła ta dwójka? Z jakimi problemami się borykają już w tak młodym wieku? Czy mają szansę na normalne i szczęśliwe życie?

Gorąco zachęcam was do tej lektury, która mnie wciągnęła i wywarła na mnie ogromne wrażenie. To wartościowa powieść, którą powinniśmy przeczytać sami oraz zachęcić nasze pociechy. Z tej historii możemy się wiele nauczyć i zrozumieć jak powinniśmy postępować. Sama autorka pisze zrozumiałe, niczego nie ubarwia i ma fantastyczny styl, który i wam przypadnie do gustu. Ja po lekturze jestem w rozsypce, chodzę zadumana a moja głowa pęka od natłoku myśli. Nie żałuję ani chwili poświęconej czytaniu. Zaledwie 300 stron czyta się bardzo szybko, a uczucia jakie zawładną nami są niezapomniane i warte przeżycia. Polecam „Ukryte w ciszy” i z całego serca dziękuję autorce, że pisze takie przepiękne powieści, które na długo pozostaną w mojej pamięci.

Czy ostatnio czytaliście powieść, która poruszyła Wasze serca?

"Ukryte w ciszy" jest właśnie dla mnie tą książką. Poruszającą, bolesną, zakradającą się w najcichsze zakamarki duszy, ale dającą nadzieję na lepsze jutro i... Miłość. Temat dorastania nie dla każdego jest łatwy. Sami wiemy na własnych przykładach, że ten okres dla jednych jest łaskawy, dla innych walką o życie. I ta właśnie walka o życie, o lepsze jutro, to także wołanie nastolatków o pomoc. Najwrażliwszy czas młodego człowieka potrafi zmienić podejście o sto osiemdziesiąt stopni. Sytuacje rodzinne, stosunki między rówieśnikami, demony siedzące na barkach, które szepczą coraz to czarniejsze scenariusze także są mocnym argumentem, by móc tę walkę przerwać.

Historia Felicji i Nikodema może dotyczyć każdego z nas. Choć życie kładzie im kłody pod nogi, to starają się te nogi podnosić, by było jak najmniej upadków. Albo omijają przeszkody, ale czy one znikną? Kłamstwem i brakiem zaufania można kupić sobie chwilową aprobatę czy też spokój, ale na jak długo? Nie zawsze można poradzić sobie samemu z problemami i ta powieść jest tego dowodem.

"Dookoła ludzie, cały czas, a jednak wszyscy obok, a nie przy Tobie. Tak jakby jeszcze bardziej mieli przypomnieć, że samotność najdotkliwsza jest w tłumie."

Autorka przedstawia świat młodych ludzi w bardzo emocjonalnej odsłonie. Zakładają maski, by ukryć swoje problemy, złe samopoczucie, a jednak zdarza się cud i ktoś dostrzega ich takich, jakimi są. Widzą prawdziwą twarz. Czy osoba, która widzi to, czego inni nie potrafią dostrzec, może być dobrym przyjacielem? Powiernikiem mrocznych tajemnic?

"Bez względu na to, ile ton makijażu nakładam, ile masek przybieram i jak długo się uśmiecham, jedno pozostaje bez zmian - oczy. Zawsze smutne."

Najlepszym potwierdzeniem faktu, iż książka jest naładowana emocjami, jest to, że sama uroniłam łzy. Bohaterowie są tak prawdziwi, tak świetnie skonstruowani, że bliżej nich chyba nie można się znaleźć. Zwłaszcza, że historię tej dwójki poznajemy z obydwu stron. Uważam, że jest to trudna książka, ale jakże ważna, nie tylko dla młodzieży, ale dla dorosłych czytelników. Ból, cierpienie i nadzieja - te trzy słowa definiują książkę, ale jest na swój sposób cudowna.

„Jak ktoś tak wrażliwy i empatyczny może mnie skrzywdzić? – pyta szeptem, nie odkrywając ode mnie dłoni. – Jesteś pierwszą osobą, która dostrzegła mnie prawdziwą. Zobaczyłeś mnie, jakbym była naga, jakbyś umiał czytać mi w myślach, jakbyśmy byli jednością…”

💙💙💙

Niespełna siedemnastoletnia Felicja wydaje się zwykłą nastolatką. Lubiana, sympatyczna, jedna z lepszych uczennic. Na pozór jej życie jest idealne. Z powodu zbiegu okoliczności poznaje wybuchowego i zbuntowanego syna dyrektora – Nikodema, który nie chce podporządkować się panującym zasadom. Mimo że zupełnie różni, coś ich jednak łączy. Oboje skrywają bolesne tajemnice, które niszczą ich od środka.

💙💙💙

„Ukryte w ciszy” autorstwa Karoliny Klimkiewicz to książka, która u każdego powinna się znaleźć na liście MUST READ.

Dlatego też wyjątkowo nie będę czekać do końca swojej recenzji, by powiedzieć wam jak bardzo, ale to bardzo zachęcam was do sięgnięcia po nią.

Moglibyście, zapytać co jest w tej książce aż tak wyjątkowego?

Szczerze chyba nie jestem w stanie ubrać w słowa to, co czuję po przeczytaniu tej pozycji ani wyznać wam jak się czułam w trakcie jej czytania.

Tych emocji było naprawdę dużo. Serce mi biło jak szalone, gardło miałam ściśnięte, a do oczu napływały mi łzy.

Czułam się emocjonalnie przyduszona, ale mimo to nie mogłam przestać czytać. Musiałam dotrwać do końca. Czułam tę książkę całą sobą, pochłaniałam każde słowo i wsłuchiwałam się w krzyki bohaterów. To było tak diabelnie prawdziwe, że do tej pory na samą myśl dostaję gęsiej skórki.

Autorka stworzyła historię piękną, a zarazem pełną smutku. Główni bohaterowie to tak właściwie jeszcze dzieciaki, których nieodłącznym towarzyszem jest strach. Cierpią i czują się osamotnieni. Muszą sobie radzić z emocjami, które nie pozwalają im normalnie funkcjonować.

Naprawdę przecudowna książka. Wierzę, że długo ze mną zostanie, a już tym bardziej wierzę, że w przyszłości będę do niej wracać, gdyż takiej pozycji nie idzie odłożyć na półkę i o niej zapomnieć.

Jeszcze raz gorąco polecam.

🔑🔑🔑Recenzja🔑🔑🔑

Premiera 25.08.2021

"Ukryte w ciszy" - Karolina Klimkiewicz

Smutek ukryty za uśmiechem. Problemy i emocje skrywane pod maską buntownika. Ból i strach, który paraliżuje i pozostawia piętno.

Felicja, bardzo mądra i sympatyczna młoda dziewczyna. Ma znajomych, chłopaka i wydawałoby się, że jest szczęśliwa. Nic bardziej mylnego. Pod maską radości skrywa ból i smutek oraz tajemnice, która nie może ujrzeć światła dziennego.

Taka młoda a tak dużo spoczywa na jej barkach. Bardzo pracowita i lojalna osoba. Martwi się wszystkimi i wszystkim dookoła ale nie o siebie. Ma tyle na głowie ale świetnie to maskuje.

Można nazywać ją bohaterką. Jak przeczytacie jej historię to wszystko zrozumiecie.

Nikodem, zbuntowany i zły na cały świat młody chłopak. Po jego postawie można by rzec, że to dziwak. Nic to nie interesuje i ma wszystko gdzieś. Kolejna osoba, która pod taką maską ukrywa ból i cierpienie.

Tak naprawdę to wrażliwy chłopak, który widzi dużo więcej niż inni.

Demony, które nim rządzą, niszczą go powoli. Nie umie sobie z nimi poradzić ale także Nie chce niczyjej pomocy.

Ukojenie daje mu mało rzeczy ale za to są wyjątkowe i niezwykłe.

Tylko dwa smutne i pełne bólu serca będą wstanie sobie pomóc. Każde z nich chce sobie pomóc i pokazać, że świat jest piękny. Dwie zranione dusze, które rozumieją się jak nikt inny. Dostrzegają dużo więcej niż inni.

Ich relacja jest niezwykła. Trwają sobie w każdej sytuacji. Zarówno tej dobrej i szczęśliwej jak i w chwili ogromnego cierpienia.

Ich historię mogę porównać z "Trzy kroki od siebie" czy "Teraz i na zawsze". Jest tak samo pełna emocji i problemów, z którymi muszą się mierzyć nastolatkowie. Bycie nim powinno być lekkie i przyjemne. Powinno skupić się na nauce, znajomych I sobie. To nie czas w którym walczą o lepsze jutro. Nie umiem zliczyć ile razy płakałam przy tej historii. To jaki ból towarzyszy bohaterom udzielał się i mi. Wykrył wielką dziurę w moim sercu. Tak bardzo chciałam żeby im się ułożyło alby ich problemy zniknęły jak za dotknięciem magicznej różdżki. Jednak tak się nie stało. Autorka pokazuje nam, że życie ludzie składa się z dobrych i złych momentów. Sami nie damy rady ze złymi a z dobrymi trzeba się dzielić. Ważne jest żeby znaleźć osobę, która widzi i czuje więcej.

Pokazuje także, że ludzie noszą wiele masek. Skrywają prawdziwe uczucia pod sztucznymi uśmiechem, makijażem i chichotem. A cała prawdą czai się w oczach i zostaje ukryta w ciszy. Tylko nie liczni będą chcieli odkryć tę prawdę.

Kochani ta historia aż kipi od emocji. Na każdej kartce znajdziecie ich mnóstwo. Autorce udało się sprawić, że poczułam się częścią tej historii. Pragnęłam ich szczęścia, a kiedy dostałam jej namiastkę to mrok i smutek zapukały do drzwi i wprosiły się bez zaproszenia.

Warto czytać takie wartościowe ale bolesne historie. Dzięki nim możemy spojrzeć na ludzi z innej perspektywy. Możemy lepiej im się przyjrzeć.

11/10❤

Napisać o tej książce, że jest trudna w odbiorze, to nie napisać nic. Na kartach tej powieści szaleje emocjonalna burza z piorunami, która nadciąga, nawet gdy na horyzoncie majaczy delikatny deszcz. Nie fabuła jest tutaj najważniejsza. Ona nie mknie wartko przed siebie, nie zaskakuje w każdym rozdziale, rozwija się w powolny i spokojny sposób. Najważniejsza jest poruszona w tej opowieści problematyka, którą można by przyrównać do jazdy kolejką górską bez zabezpieczenia - nigdy nie ma się pewności, czy bezpiecznie dotrwa się do końca przejażdżki. Najgorsze uczucie na świecie? Bezsilność. Lęk można przezwyciężyć, smutek zagłuszyć, choć na chwilę, a gdy dotknie nas sytuacja, na którą nie mamy wpływu – los wytrąca nam z rąk każdy oręż. Autorka wniknęła w umysł osoby z zaburzeniem osobowości, a obraz tej kreacji jest dla czytelnika bolesny i druzgocący. Tęsknota za zrozumieniem, nagły przymus do wejścia w dorosłość, tragiczne doświadczenia z przeszłości w połączeniu z mrocznymi demonami, które wczepiają się w duszę bohaterów swoimi szponami, stanowią niebezpieczny ładunek wybuchowy. Każdą bombę można spróbować rozbroić – zawsze jest obawa, że wybuchnie nam w rękach, ale dla bliskich jesteśmy w stanie zrobić wiele. Książka „Ukryte w ciszy” jest świadectwem, że nie można oceniać kogoś, nie znając jego wnętrza, problemów i myśli. O takich historiach powinno być bardzo głośno. Ich poruszający wydźwięk dotyka wrażliwych strun czytelnika, uczy empatii i wyczucia. Co więcej, powieść skierowana jest do dorosłych odbiorców, jak i do młodych osób – proza życia i mrok uśpiony w naszej głowie nie baczy bowiem na wiek swojej ofiary, atakuje znienacka bez litości i bez wyjątków. Jedno ciało, dwie rzeczywistości i pozorne wrażenie braku szans na ucieczkę z więzienia, które otoczyło myśli. Przepiękna, emocjonalna i wstrząsająca historia o nadziei, miłości, pomocy i akceptacji. Do ostatnich stron trzyma w niepewności, czy możemy liczyć na słodko-gorzki finał czy będziemy musieli przełknąć niedobrą pigułkę refleksji. Siła to nie tylko pewność, że damy sobie radę. Odwaga kryje się w próbach zmagania się z życiem podejmowanych każdego kolejnego dnia wciąż i wciąż na nowo.