Tylko jedna chwila

“Tylko jedna chwila” jest wielowątkową historią. Autorka bez zbędnego upiększania pokazała życie przeciętnej rodziny, w której skrywane tajemnice przyniosły wiele cierpienia jej członkom.

Warto też zwrócić uwagę na problem budowania życia rodzinnego na kłamstwie oraz manipulowaniu, knuciu intryg, aby samemu osiągać korzyści kosztem bliskich osób. Nie jest to cukierkowa, ale słodko – gorzka historia, taka jakie jest prawdziwe życie. Gdzie mieszają się dobre i złe chwile, ale zawsze jest nadzieja na lepsze jutro, a prawda zawsze ujrzy światło dzienne. I często jedna zła decyzja potrafi zniszczyć nam życie. Wystarczy chwila nieuwagi, brak prawidłowego ocenienia sytuacji, działanie pod wpływem emocji i nieszczęście gotowe.

„Nawet najtrudniejsze doświadczenia mogą być początkiem czegoś dobrego.”

Joanna mieszka w Skierniewicach, pracuje jako nauczycielka, jest samotna, jej związki z mężczyznami nie należały do udanych. Opiekuje się matką, która zmaga się z depresją i nadużywa alkoholu. Jej siostra Aleksandra, uznana malarka niespodziewanie ginie w wypadku samochodowym. Matka po tragedii, która je dotknęła coraz mocniej zatraca się w ciągu alkoholowym, obojętna na wszystko, bywa bardzo nieprzyjemna dla Joanny. Uważa, że los z niej zakpił zabierając ukochaną córkę, a zostawił z tę, która pokrzyżowała jej życiowe plany. Ich monotonne życie, niespodziewanie ożywia wizyta szwagra. Ten odkrywa przed Joanną prawdę o swoim małżeństwie i chce pod jej opieką zostawić córkę. Stopniowo odkrywana prawda o siostrze bardzo zaskakuje i jest nieprzyjemna. Jakby tego było mało, do miasta wraca mężczyzna, z którym przed laty łączyło ją silne uczucie.

Życie lubi zaskakiwać, a prawda o bliskich bywa bardzo bolesna. Następujące po sobie wydarzenia burzą pozorny spokój Joanny, jednak ona wie, że najważniejsza jest teraz siostrzenica, dziewczynka ma dopiero pięć lat. Akcja powieści toczy się swoim rytmem i wzbudza ogromne, skrajne emocje. Na duży plus zasługują dialogi, słowne przepychanki, cięte riposty, które wywoływały szczery uśmiech. Bohaterowie wiarygodnie ukazani, to ludzie o skomplikowanych osobowościach, naznaczeni, poturbowani przez życie. Narracja toczy się z kilku perspektyw, co daje nam szersze, wnikliwsze spojrzenie na rozwój wydarzeń. Joannę polubiłam od razu, to dobra, szczera, pracowita, serdeczna, młoda kobieta. Jej matka – Danuta jest bardzo niesprawiedliwa, bywa okrutna, na każdym kroku krytykuje, zachwalając przy tym wyimaginowane zalety nieżyjącej córki – trudno mówić o sympatii do niej. I Franciszka, siostra Danuty – cóż to pozytywna, pełna życiowej mądrości kobieta.

Autorka porusza szereg trudnych, złożonych problemów. Robi to z empatią, bez zbędnego lukrowania. Zbyt szybkie, nieplanowane rodzicielstwo, które kładzie się cieniem na dalsze życie. Poczucie życiowej porażki, depresja, problemy alkoholowe, faworyzująca miłość rodzicielska. Samotność, strata bliskich, choroba, poczucie pustki, niepewność, bezradność. Marzenia o licznej rodzinie, rezygnacja z własnych planów, poświecenie. Zdrada, zazdrość, ludzka zawiść, kłamstwa. Miłość, która nigdy nie wygasła…

Przez powieść się płynie, a emocje buzują! Poruszająca, nasycona mądrością, bardzo realna opowieść. Daje do myślenia i niesie nadzieję. Czytanie od początku do końca było ogromną przyjemnością. Ukazuje jak bardzo możemy się pomylić w ocenie innych, nawet najbliższych nam osób. Zakończenie… uch, nie mogło być innego, iskierka nadziei wyraźnie świeci. Serdecznie polecam! Tatiasza i jej książki :)

Rodzina to najważniejszy element naszego życia. Stanowi fundament- stabilny, silny, niezachwiany, od pierwszych chwil na świecie. I zarówno ta, z której się wywodzimy jak i ta, którą sami w dorosłych latach tworzymy, powinny być skałą, na której można się oprzeć każdego dnia. Jednak nie zawsze udaje się stworzyć tak silne więzi, w końcu pomimo szczerych chęci nie da się zmusić nikogo do miłości, nawet gdy dzieli się wspólny dach nad głową.

Joanna jest nauczycielką i mieszka w rodzinnym mieście w Skierniewicach. Nie udało jej się założyć własnej rodziny, a gdy ją poznajemy opiekuje się matką, która nie potrafi pogodzić się ze śmiercią drugiej córki. Joanna doskonale zdaje sobie sprawę, że nie jest ulubienicą rodzicielki, jednak stara się tym nie przejmować i wspierać ją w żałobie. Zrozumienie kiedyś uzyskiwała w ramionach ojca, obecnie może liczyć na nieco zwariowaną ciotkę Franciszkę. Kobieta miała lata na to, by pogodzić się z brakiem matczynej miłości, poczuciem bycia gorszą, grubszą, mniej zdolną, niepotrafiącą utrzymać związku i stanowiącą ciągłe rozczarowanie. Aleksandra, jej zmarła siostra, nie była wobec niej szczera i nie działała wobec niej z dobroci serca. Jednak dopiero, gdy jej zabrakło, na światło dzienne powoli zaczynają wychodzić tajemnice, które skrzętnie skrywała. Jak mocno zatrząsną one życiem Joanny?

"Tylko jedna chwila" to powieść, która fanów literatury obyczajowej zauroczy z miejsca. Dzięki temu, że wraz z główną bohaterką odkrywamy rodzinne sekrety wraz z upływem fabuły, ani na chwilę nie tracimy zainteresowania lekturą. Autorka w znakomity sposób rozbudza naszą chęć na poznanie prawdy nie tylko o prawdziwych losach Aleksandry, ale także powodach zachowania Danuty- matki Joanny oraz ujrzenia innej perspektywy związku Asi z Jakubem, który zakończył się wiele lat temu. W tej książce za pomocą bohaterów poruszone zostanie wiele istotnych tematów. Jak brak przejrzystej komunikacji między partnerami może zniszczyć najlepiej rokujące relacje. Jak różne są barwy siostrzanej miłości, która nie zawsze jest bezwarunkowa i taka, jaką być powinna. Jak traumy spowodowane dosłownie przez ułamki sekund, tytułowe tylko chwile, mogą wpływać na resztę życia człowieka, a przede wszystkim jego postawy względem innych. Ale ta powieść także uzmysławia jak wiele sekretów może skrywać zwyczajna rodzina i jak bardzo można pomylić się w ocenie najbliższych. To bardzo życiowa historia, która nie tylko zmusza do przemyśleń ale uważam, że wielu czytelniczkom pozwoli się także utożsamiać z Joanną. A pomimo wszystkich kwestii, które tu znajdujemy, trudności powodowanych nie tylko przez los ale także najbliższych ludzi, znajdziemy tu także nadzieję. W końcu nawet po najbardziej pochmurnych dniach zawsze wychodzi słońce. Szukając powieści realistycznej, o życiu, rodzicielstwie, miłości, zdradzie, kłamstwach ale także o nieokiełznanej mocy innych osób- pozytywnej i negatywnej, mającej ogromny wpływ na ludzkie losy, nie zapomnijcie o tej pozycji. Jest naprawdę warta uwagi.

Dosłownie na chwilę przed tym, zanim zaczęłam przygotowywać dla was posta, którego teraz czytacie, napisała do mnie jedna z czytelniczek mojego bloga z pytaniem, czy mogłabym polecić jej jakąś dobrą książkę. Dla mnie zawsze jest to bardzo miłe, że wybierając lekturę dla siebie, doceniacie moje osobiste rekomendacje, ale jednocześnie wiąże się z bardzo dużym poczuciem odpowiedzialności z mojej strony. A to dlatego, że pojęcie dobrej książki jest bardzo mocno elastyczne i zależy między innymi od indywidualnych preferencji każdego czytelnika, jego oczekiwań, a także potrzeb emocjonalnych i duchowych, jakie odczuwa w momencie, kiedy owego wyboru książki dla siebie dokonuje. Jeśli chodzi o mnie, to cenię sobie powieści, które poza walorem czystej przyjemności z ich czytania dostarczą mi również wiele okazji do zatrzymania się w biegu codzienności i przemyślenia także własnego życia. Zastanowienia się nad tym, co tak naprawdę jest w nim najważniejsze. Docenienia tego, co mam i zmienienia tego, co jeszcze zmienić mogę. Piszę wam o tym nie bez powodu. Otóż dziś przychodzę do was z recenzją najnowszego literackiego dziecka Sylwii Markiewicz „Tylko jedna chwila”, co do której już w momencie, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam jej zapowiedź, miałam przeczucia, że dla mnie może ona się taką dobrą książką stać. Jeśli jesteście ciekawi, czy moje przypuszczenia i odczucia okazały się słuszne, zapraszam do dalszej części recenzji.

Przystępując do jej lektury, trafiamy do Skierniewic. Miasta, którego mieszkankami są Danuta i Joanna Jasińskie. Matkę i córkę, główne bohaterki utworu. Kiedy trafiamy do ich domu, niemalże od razu wyczuwamy atmosferę napięcia między kobietami. Brakuje tam również radości, czemu nietrudno się dziwić, gdyż tę rodzinę niespełna miesiąc wcześniej dotknęła ogromna tragedia, bowiem w wypadku zginęła młodsza córka Danuty Aleksandra. Pogrążona w rozpaczy matka zamyka się przed całym światem, uciekając w alkohol, od którego uzależniona jest od wielu lat. Samą Joannę stan i zachowanie matki bardzo martwi, jednak Danuta nic sobie z tego nie robi, ponieważ to właśnie Aleksandra od zawsze była jej oczkiem w głowie do tego stopnia, że teraz ma żal do losu, że zabrał nie tę córkę. To przecież właśnie Aleksandra miała idealnie poukładane życie. Wspaniałą karierę malarki, wzorcowe małżeństwo, a więc wszystko to, czego rodzicielka dla niej pragnęła Natomiast Joanna, będąc nieustannie porównywaną do siostry, w oczach matki wypada bardzo słabo jako ciągle samotna zwykła nauczycielka. Gdyby nie wsparcie wspaniałej cioci Franciszki Joannie byłoby trudno poradzić sobie z depresją i nałogiem matki, a dodatkowo znosić jej kąśliwe uwagi.

"Joanna ma nieodparte wrażenie, że obojętnie jak się ubierze, matka za każdym razem znajdzie jakiś feler. Albo to ona jest po prostu tym felerem, który ją uwiera od jej urodzenia."

Niestety nasza bohaterka nie wie jeszcze, że już niebawem los niespodziewanie zmieni jej spokojną codzienność, nakładając na nią odpowiedzialność za pięcioletnią córkę Aleksandry, ale także ukaże zupełnie inny obraz zarówno osoby siostry, jak i jej życia, a wszystko za sprawą tajemnic, które teraz musi odkryć Joanna. Oczywiście nie napiszę nic więcej, aby nie popsuć wam możliwości samodzielnego dotarcia do prawdy. Powiem tylko, że wszystko, czego się dowiadujemy, zaskakuje zarówno samą Joannę, jak i czytelnika do samego końca. Aleksandra nawet po śmierci nie potrafi odpuścić i pozwolić zaznać siostrze spokoju. W nas czytelnikach rodzi się natomiast refleksja. My ludzie mamy tendencję do porównywania się z innymi. Zazdrościmy im życia, jakie wiodą, osiągnięć, kariery. Tylko czy naprawdę gra jest warta świeczki? Otóż nie. Każdy człowiek potrafi zakładać w swoim życiu wiele masek i upiększać je w wiele pozorów. I może się okazać, że to, co pokazuje światu, wcale nie jest prawdziwe. O tym jednak musicie przekonać się już sami podczas czytania książki.

Bywa, że życie innych ludzi wydaje się nam perfekcyjne – kariera, pieniądze, rodzina. Jednak to czasami tylko gra pozorów. Jak bardzo możemy się mylić? Czy każdy z nas ma mroczne tajemnice? Czy może się okazać, że tak naprawdę nie znamy naszych bliskich?

„Tylko jedna chwila” to powieść wielowątkowa i to, co do tego momentu wam o niej napisałam, to zdecydowanie nie wszystko, co autorka dla nas przygotowała. Kolejnym poruszonym na kartach książki problemem, na który zdecydowanie warto, a wręcz trzeba zwrócić uwagę i o którym warto mówić głośno, jest samotność osób starszych. Wokół nas jest wiele seniorów, którzy z różnych sobie tylko znanych powodów izolują się od innych. Być może życie zadało im zbyt bolesny cios, po którym nie są w stanie samodzielnie dać sobie możliwość odzyskania na nowo utraconej radości. Tymczasem trzeba naprawdę tak niewiele, aby na nowo poczuli się szczęśliwi. Wystarczy tylko trochę życzliwości, serdeczności. Miła rozmowa, spacer. Tymi gestami możemy osobom tym zwrócić wolność, którą sami sobie odebrali, nie mogąc udźwignąć ciężaru życiowych przeżyć i doświadczeń.

„Ludzie potrzebują innych ludzi, samotność, to też choroba i bardzo trudno ją wyleczyć, gdy człowiekowi jest już wszystko jedno”.

Wróćmy na chwilę do Joanny, którą przyznam szczerze, chwilami miałam ochotę mocno potrząsnąć i powiedzieć: Obudź się wreszcie i zawalcz o siebie i swoje marzenia. Ta dziewczyna od zawsze była tą, którą dawała swojej rodzinie bardzo wiele. Poświęciła swoje plany dla opieki nad matką. Zrezygnowała z siebie po to, by siostra mogła się rozwijać i zaistnieć ze swoim talentem malarskim. Ja rozumiem, rodzina jest ważna, ale czy naprawdę warto i należy się tak bardzo poświęcać. A co jeśli kiedyś obudzimy się z poczuciem, że nasze życie tak naprawdę nie jest nasze, tylko osób, które nie dały nam możliwości dokonywania własnych wyborów oraz podejmowania samodzielnych decyzji i ułożyły je za nas? Pamiętajcie odrobina samolubstwa i zdrowego egoizmu nie jest zła. Nikt nie ma prawa mówić nam, jak mamy żyć. Dlaczego doszłam do takich przemyśleń? To sprawdźcie już sami.

Jak widzicie „Tylko jedna chwila” porusza bardzo ważną i życiową tematykę. Ze wszystkim o czym, w tej książce przeczytamy, wielu z nas zmaga się na co dzień, przez co jestem przekonana, że z perypetiami jej bohaterek utożsami się wielu czytelników. Mało tego ta książka skłoni nas do tego, abyśmy nie tylko przenieśli refleksje po lekturze na płaszczyznę własnego życia, ale także spojrzeli inaczej na życie innych.

Na pewno niejako obserwując relację matka córka – matka Danuty z Joanną, czy też alkoholizm kobiety, pomyślimy sobie: Jak ona tak może faworyzować jedną córkę w kontekście miłości do drugiej? Jak kobieta może tak się upijać”? Sylwia Markiewicz zostawiła nam w swojej książce piękną lekcję, aby nie krytykować i nie oceniać, zanim nie dotrzemy do źródeł i nie dowiemy

się, dlaczego dana osoba zachowuje się i postępuje tak, a nie inaczej. Za każdym z nas stoi historia naszego życia i zanim nie poznamy jej od początku do końca, nie bądźmy zbyt surowi i pewni swego w osądzaniu innych.

„A jednak ta kobieta skrywa jakieś uczucia pod tą szorstką powierzchownością. Każdy człowiek ma w sobie dobro, ciepło, tylko niektórzy gdzieś głęboko schowane. Życie je schowało, samo życie”.

Już teraz mogę Was zapewnić, że moje przeczucia, że będzie to dobra książka, jak najbardziej się sprawdziły. Co tam dobra, ona jest wspaniała. Pochłonęła mnie bez reszty, zapewniła ogrom emocji i nie pozwala o sobie zapomnieć, mimo że skończyłam ją czytać. Z pewnością każdy znajdzie w niej coś dla siebie, ale to, jak ją odbierzecie i ile emocji, a także refleksji w was wywoła, według mnie zależy od tego, w jakim momencie życia obecnie jesteście i jak wiele sami w życiu przeszliście, gdyż ma ona szeroko rozbudowany aspekt psychologiczny.

Nie obawiajcie się jednak, mimo wagi poruszonej wątków tj. alkoholizm, żałoba, samotność, depresja, wątpliwości, czy tak naprawdę znamy dobrze członków naszej rodziny, poświęcenie dla bliskich nie zostaniecie w żaden sposób przytłoczeni, a to dzięki relacji Danuty i jej siostry Franciszki, których prześmieszne dialogi sprawiły że nie raz głośno się śmiałam.

Na zakończenie powiem wam tylko jeszcze, że bardzo zżyłam się ze wszystkimi bohaterami i żal mi było ich zostawiać. Najmocniej poruszyły mnie przeżycia Danuty. I choć to Joanna jest w powieści główną bohaterką, to jednak dla mnie była to Danuta, bo to od niej wszystko się zaczęło. Zadziałał mechanizm przyczynowo – skutkowy. Trzymałam też mocno kciuki za Joannę, by szczęście, na które niewątpliwie zasługuje, w końcu się do niej uśmiechnęło. Jeśli chcecie się przekonać, czy cel trzymanych kciuków został osiągnięty, nie pozostaje wam nic innego, jak tylko niezwłocznie zabrać się za czytanie książki, do czego całym sercem was zachęcam, bo ja nie zdradzę już ani słowa więcej.

Sylwia Markiewicz w swojej powieści przybliża nam relację między czterema bohaterkami. Pierwsza z nich to siostrzena między Joanną a Aleksandrą - córkami Danuty. Natomiast druga to między Danutą a Franciszką - siostrach po 50-ce. Jak to często się zdarza między siostrami, ich stosunki nie są idealne, narosło między nimi wiele tajemnic z przeszłości, niedopowiedzeń i żalu. Dochodzą do tego bieżące problemy, które dodatkowo sprawiają, że Joanna nie ma lekko.

Chyba nikt nie lubi, gdy ktoś próbuje za nas podejmować decyzje, wręcz układać nam życie. Tego doświadczyła Joanna. Ja takiemu stanowi rzeczy mówię zdecydowane: nie! To moje życie, moje wybory, nawet jeśli będę musiała zapłacić za to konsekwencjami. Życie powinno się przeżyć po swojemu, a nie tak, jak będzie lepiej dla rodziny lub co gorsza, bo tak wypada.

Autorka porusza temat matczynej miłości. Uczucie to powinno być bezwarunkowe, a matka powinna jednakowo kochać obie córki. Dlaczego w tym przypadku tak nie było? Tego nie mogę Wam wyjawić.

Kolejnym ważnym tematem jest wątek alkoholizmu. Widzimy jak nałóg może zniszczyć człowieka, jak cierpi na tym rodzina. Alkohol po cichu przejmuje nad człowiekiem kontrolę. Powód sięgania po butelkę? Mnóstwo. Może to być nieradzenie sobie z problemami czy trudne przeżycia. Autorka nie ocenia swoich bohaterów, co osobiście bardzo sobie cenię w książkach. 

Kolejnymi interesującymi wątkami są opieka nad schorowanymi rodzicami, poświęcenie, samotność czy depresja.

Jak już wyżej można zauważyć, postacie obdarzeni zostali wadami, słabościami, chorobami, zmartwieniami. Są po prostu tacy jak my, bo doskonałych ludzi nie ma. Uważam że każdy człowiek nosi w sobie coś, co chciałby ukryć przed światem. Ale z drugiej strony każdy człowiek ma w sobie pokłady dobra, o których nie zdaje sobie sprawy lub o nich zapomniał. Czasem to inni ludzie potrafią to dobro z człowieka wydobyć i zmienić go na lepsze.

Cieszę się, że w fabule pojawia się starsza osoba. Lubię w książkach rozpiętość wiekową, a przede wszystkim to, ile mogę wynieść z doświadczenia życiowego takich postaci.

Ale nie myślcie, że jest tylko smutno, wzruszająco. Bohaterki niejednokrotnie Was zaskoczą, dostarczą chwil radości czy podzielą się miłosnymi rozterkami. 

"Tylko jedna chwila" to życiowa, nieoczywista powieść o niełatwych relacjach rodzinnych, trudnych decyzjach. To historia skłaniająca do reflekscji, dająca nadzieję na lepsze jutro i motywację do życiowych zmian. Polecam bardzo!

👉Jedno wydarzenie powoduje,że życie wielu osób diametralnie się zmienia.Myślenie,że znaliśmy najbliższa osobę okazuje się błędne.Intrygi sprzed lat,szalone decyzji i tajemnice Aleksandy ujrzą wreszcie światło dzienne.

Joanna od lat była obarczona troską o najbliższych nie zaznajac od nich dobrego słowa i podziękowania.

Podziwiałam jej cierpliwość,dobroć i oddanie rodzinie kosztem własnego szczęścia.

Czytając książkę na przemian uśmiechałam się i wzruszyłam.

Bohaterowie mogliby być jednymi z nas.Doświadczali ogromu emocji spowodowanych odkrywanymi tajemnicami.

Trzymałam mocna kciuki za Joanne i jej walkę o swoje szczęście i lepsza przeszłość.

Historia pokazuje jak jedno wydarzenie burzy świat wielu osób.A osoba,która miała być przykładem i chlubą zostaje zdemaskowana-ukazując prawdziwe oblicze.

Lektura skłania do refleksji i przemyśleń.Prawda zawsze ujrzy światło dzienne a dobroć powróci do osoby,która okazuje go innym.

Bardzo wzruszająca i emocjonalna powieść,która gorąco Wam polecam💙Wielokrotnie łezka zakręci się w oku podczas czytania.

Czas spędzony z nią nie będzie stracony📖