Trzymaj się, Mańka!

Małgorzata Kalicińska porwała mnie swoim Rozlewiskiem. Bardzo lubię ten cykl, ale nie znoszę jego ekranizacji. Bardzo byłam ciekawa, co Autorka zaserwuje mam w najnowszej powieści. No i zostałam zaskoczona. Co powiecie na miłość w Korei i na wątki opowiadające o polskich emigrantkach żyjących na świecie? Bo właśnie to znajdziecie w powieści Trzymaj się Mańka :)

Książka jest oryginalna i nieco egzotyczna. Zwiedzimy z naszą główną bohaterką Koreę, polecimy na Fuerteventurę i na Bali. Spotkamy zaskakujące historie Polek wędrujących po świecie, które odmieniło swoje życie. Małgorzata Kalicińska nie tylko opowiada mam historię Marianny, ale pokazuje różne style życie i radość z nich płynącą.

Marianna jest dojrzałą kobietą po przejściach. Rozwiedziona, dorosły syn mieszka za granicą, a ojciec na wsi. Niedawno pochowała swoją zmarłą siostrę i nie bardzo może się pozbierać. Pieniędzy zaczyna być coraz mniej, a jeszcze sąsiedzi zalali jej mieszkanie. Marianna wyprowadza się do ojca na czas remontu i szuka pracy. Jest dziennikarką, wolnym strzelcem, jest jej bardzo trudno wrócić na rynek pracy. Ojciec żyje swoim życiem, na ma u siebie studentów i starsza panią Anię, które sprząta, gotuję i opiekuje się starszym panem, aż Mańka jej nie ufa.....

Kobieta idąc za impulsem, wyjeżdża do Korei odwiedzić znajomego Antka, który tam pracuje i żyje na emigracji. Poznaje nowe miejsce, pracuje zdalnie i czuje, że znowu zaczyna żyć. Tosiek okazuje się świetnym facetem i jest im razem dobrze. Na tyle dobrze, że Marianna po powrocie do Polski znowu leci do swego przyjaciela.

Trzymaj się Mańka to ciepła i optymistyczna opowieść o przyjaźni, miłości i życiu poza krajem. Napisana lekkim i plastycznym językiem. Czytałem z wielką przyjemnością, tylko jakoś za mało mi było Korei w Korei. Liznęłam temat, ale czuję niedosyt.

Książka na swój niepowtarzalny klimat i jest bardzo ciekawie skonstruowana. Bardzo fajnym elementem są historie polskich emigrantek, które Marianna zbiera do artykułów - ubarwiają one powieść i dodają jej smaku.

Polecam serdecznie - mnie ujęła :)

[Adres usunięty]

Kalicińskiej udało się stworzyć świetną, mogącą być pozytywnym wzorcem, poprawiaczem złego nastroju bohaterkę.

Jej Marianna to kobieta licząca kilkadziesiąt wiosen,z dorosłym synem, kobieta dojrzała, po przejściach, z bagażem niezbyt ciekawych życiowych doświadczeń, samotna, bez pracy.

Wielu osobom zdaje się, iż takie kobiety nie czeka już nic ciekawe, że powinny cieszyć się jeżeli nie jest im żle. Otóż nic bardziej błędnego.

Marianna w momencie, gdy wydaje jej się, że gorzej już być nie moze, dopiero rozpoczyna życie, zaczyna je czerpać pełnymi garściami i to na każdym polu.

W książce co prawda nie ma nagłych zwrotów akcji, ale jest mnóstwo mądrych zdań, ciekawych refleksji, spojrzeń na banalne zdawałoby się sprawy z innego punktu widzenia. Jest także dużo uśmiechu, kilka łez i są niezwykłe podróże, jak np. ta do Korei Południowej, gdzie na Mariannę czeka prawdziwe szczęście.

Ogromnym plusem książki są także drobiazgowo i ciekawie nakreślone portrety bohaterów. Dotyczy to każdej, nawet pojawiającej się tylko na chwilę postaci.

Choć z pozoru zdawałoby się, iż książka ta to zwyczajny romans, to jednak gwarantuje wam, iż to coś więcej. Trzymaj się Mańka to powieść ciepła, optymistyczna, poprawiająca nastrój, przywracająca wiarę, ze warto. Ot taki balsam na duszę, często zbolałą, naruszona przez jakieś życiowe problemy.

Jednak to nie tylko powieść dla poharatanych życiowo. Jest to książka dla wszystkich- dla tych, którym się nie wiedzie, ale i dla tych, którym wszystko idzie doskonale, dla młodych i starszych, dla zakochanych i samotnych. Kalicińska napisała świetną lekturę, która jestem przekonana, zadowoli większość kobiet niezależnie od wieku, miejsca zamieszkania, wykształcenia, czy stanu rodzinnego. Polecam.

Marianna od pogrzebu Lilki, swojej przyrodniej siostry, prawie nie wychodzi z domu, ani z nikim nie rozmawia.

Jest ustabilizowaną kobietą w średnim wieku, po rozwodzie, mającą dorosłego syna, który jest samodzielny. Jedyną jej pociechą jest wyjazd do ojca na wieś lecz, gdy dowiaduje się, że ojciec po siedemdziesiątce pragnie sobie ułożyć życie, bo się zakochał, to ręce jej opadają, a do tego jeszcze sąsiad zalał jej mieszkanie, które i tak dla niej samej jest za duże. Czasem tak jest, że jak się wali, to wszystko.

Mania koresponduje ze swoim znajomym, który pracuje w Korei Południowej i coraz więcej czasu zaczyna mu poświęcać i myśleć o nim.

Aż pewnego razu Antoni postanowił zaprosić ją do siebie. Mężczyzna jest także po rozwodzie i ma dorosłą córkę.

Mania jest dodatkowo załamana, że jej kolorowe czasopismo padło, a żadne inne się o nią nie upomina, bo rynek wypełniony jest po dziurki w nosie dziennikarkami.

W liście do Antka pisze, że „jestem na jakimś cholernym zakręcie i chyba mnie to przerosło”, dlatego w przypływie chwili pakuje bagaż i wyjeżdża do Antka.

Mężczyzna mieszka w Ulsan-w Korei Południowej, w małym wynajętym mieszkanku. Poznają się bliżej.

Antek z pewnością nie jest uwodzicielem, nie używa pustych okrągłych słówek pełnych słodkiego syropu, ale za to świetnie całuje.

Pracuje w stoczni.

Marianna jest raczej zadziwiona Koreą Południową. Spodziewała się przepięknych widoków, a tu budownictwo wielkopłytowe na wyciągnięcie ręki.

Postanawia zatem, że opisze Polkom jaki świat jest wielki, ciekawy i, że można w nim żyć na wiele sposobów.

Mania pisze zatem książkę o kobietach-Polkach żyjących i pracujących w świecie niestereotypowo.

Antek to bardzo zwyczajny facet, zaradny i zorganizowany.

W weekendy zwiedzali razem Koreę, a w tygodniu Mania gotowała mu posiłki, razem chodzili na basen, albo do parku.

Prawie sielanka, gdyby nie Dominika-córka Antka.

Czy córka zaakceptuje Mariannę?

Co dalej będzie z ich związkiem?

Wszak przecież oboje się do siebie bardzo przywiązali i dobrze im razem.

Przepiękna i ciepła historia.

Autorka z wielką precyzją kreśli portrety swoich bohaterów, nie ucieka także od trudnych tematów takich jak: śmierć, ból, cierpienie, a także w przepiękny i malowniczy sposób opisuje Koreę Południową i Bali.

Marianna przeżywając miłość w wieku dojrzałym czuje się młoda i piękna. Znalazła swoją drugą połówkę i jest szczęśliwa.

Czy to szczęście jest ulotne?

Zachęcam Cię Drogi czytelniku. Proszę pochyl się nad tą książką, poświęć jej trochę swojego cennego czasu, a na pewno nie pożałujesz.

W książce nie brakuje romantyzmu, spacerów, rozmów, pocałunków, a także niepewności, oczekiwań i marzeń.

Nie brakuje też uśmiechów, wspomnień i snów o ukochanym.

Ot taki lekki romans, na który Was gorąco zapraszam.

Mnie się bardzo podobało!

Przekonajcie się i Wy!

Polecamy, zespół [Adres usunięty]