Trzy Kaczki. Historia Pewnej Rodziny

Biorąc do ręki ten kolejny debiut, nie spodziewałam się, że ta historia tak bardzo we mnie uderzy i wywoła tyle skrajnych emocji.

Trzy siostry, na różnym etapie życia, dwoje pogubionych i nieumiejących sobie wzajemnie pomóc rodziców. Codzienny żal, smutek i strach o to co przyniesie jutro, czy ojciec znów "wybuchnie" i dojdzie do karczemnej awantury. Idealnie oddane emocje i stan ducha poszczególnych dziewczyn, z których dwie mieszkają już na "swoim" a mimo to nadal są pod olbrzymim wpływem reszty rodziny.

Książka niesamowicie wzrusza, ale i zmusza do refleksji. Nakłania do spojrzenia na własną rodzinę i zastanowienia się, czy w niej na pewno wszystko jest w porządku

Książkę czyta się bardzo szybko, choć jej tempo jest dość wolne i mało zaskakujące. Styl autorki bardzo przypadł mi do gustu. Jest lekki i przyjemny pomimo poruszenia trudnych tematów, czyta się bardzo przyjemnie.

Ciekawie wykreowani i różnorodni bohaterowie, roztaczają przed czytelnikiem całą gamę uczuć i zapewniają emocjonalną huśtawkę.

Naprzemienna narracja sióstr sprawia, że niezwykle łatwo "wejść w buty sióstr" i zrozumieć ich codzienne obawy i lęki. Zrozumieć ich postępowanie i negatywne nastawienie do rodziców, tym bardziej że nie do końca winnym jest tylko głowa rodziny.

Każdy z członków rodziny przykłada przysłowiową cegiełkę do powstającego i rozdzielającego rodzinę muru.

Trudno jest ocenić, kto tak naprawdę jest winny, choć początkowo wydaje się to oczywiste.

Otwarte zakończenie pozwala samemu sobie dopisać zakończenie, co daje nadzieję, że dziewczyny wyszły na "prostą", zapanowały nad swoim życiem i w końcu odnalazły szczęście- szczególnie Bogusia, najstarsza z sióstr która zapadła mi w serce najbardziej.

Autorka porusza niezwykle trudne tematy takie jak depresja, poronienie, przemoc fizyczna psychiczna i ekonomiczna. Zwraca uwagę, jak ważna jest zwykła ludzka rozmowa, ale i pomoc specjalisty, który spojrzy na problem z boku i pomoże wyjść z trwającego nawet kilka lat impasu. Potrzebna jest tylko chęć do zmiany siebie, choć w minimalnym stopniu.

Wbrew pozorom nie jest to trudna i bardzo smutna historia. To opowieść o marzeniach i pragnieniach, nadziei i wierze w lepsze jutro, oraz blaskach i cieniach codziennego życia.

W moim odczuciu jest to kolejny bardzo udany debiut i powieść, w której każdy się odnajdzie.

Z wielką ciekawością będę oczekiwać na kolejne historie pani Eweliny.

Czy polecam?

Zdecydowanie tak. Choć przedstawiona historia to fikcja, jednak nie jedne takie siostry są wśród nas. Polecam serdecznie!

POLECAM...

,, Zaraz za palcem znajdowała się twarz, a w niej oczy. Piękny, bardzo rzadko spotykany kolor. Jakby wylać trochę mleka na letnie niebo. Jasne, z roku na rok jaśniejsze i coraz straszniejsze. Z roku na rok coraz mniej było w nich kontaktu z rzeczywistością, odpływał gdzieś w obłęd, z którego nie dało się zawrócić".

Tak właśnie przedstawiał się ojciec trzech sióstr. Nie miały łatwego życia, a ich ojciec zdawał się nadeptywać na każde szczęście, które chciały osiągnąć. Jako dumny pan i władca, nigdy nie liczył się z opinią publiczną i nie myślał, że komuś mógł przeszkadzać jego cuchnący strój, czy też garujący oddech. Jego córki musiały to wszystko znosić i do tego mierzyć się z bezradnością matki. Biedne i roztrzęsione chowały się po kątach zaciskając oczy i uszy, by przetrwać uwłaczające i poniżające ich sytuacje. Najgorsze jest jednak to, że to wszystko ciągnie się dniami i nocami nawet wtedy, kiedy już są dorosłe. Ich marzenia są niewinniejsze niż uśmiech małego dziecka. Pragną tylko kochać i być kochaną. Niby tak niewiele i tak wiele zarazem. Czy uda im się zatem osiągnąć szczęście?

Przygotujcie się na bardzo poruszającą historię. Każda z sióstr opowiada swoją wersję z przebłysków pamięci. Każda ma swoje życie, które próbuje scalić. Autorka bardzo wnikliwie wszystko opisuje. Wiemy gdzie nasi bohaterzy mieszkają, co robią i jak żyją. Mamy bardzo drobiazgowe opisy, by każdą sytuację nie tylko zobaczyć, ale i poczuć. Powieść przepełniona żalem i niesprawiedliwością. Ta nostalgia i uraza do ojca, ciągnie się za nimi utrudniając życie.

Książkę czyta się długo, gdyż mamy tu mały druczek. Znajdziemy tu wiele wspomnień bohaterów, które mają na celu ukierunkowanie ich wyborów w obecnym życiu. Powiedziałabym, że cała powieść owiana jest jakby niewidzialną mgłą, która niesamowicie preferuje negatywne emocje. Wszystko tu płynie wraz z jakimś nurtem, którego nie można przyspieszyć. W tej powieści na wszystko przyjdzie czas. Nawet na jej koniec, który jednak warto poznać:-))))

"Trzy kaczki" to powieść o trzech siostrach, które nie miały łatwego dzieciństwa i dziś, jako już dorosłe kobiety, wciąż przeżywają to, co wydarzyło się w przeszłości. Dorastając w domu, gdzie przemoc psychiczna i ciągłe awantury były niemal na porządku dziennym. Agresywny ojciec, lęk przed każdym kolejnym dniem to trauma, z krórą teraz się borykają. Boją się wyjść ze swojej skorupy i zacząć żyć.

Bogusia, jest najstarszą z rodzeństwa. Pracuje w szkolnym sekretariacie, lecz po pewnym czasie rezygnuje ze stanowiska. Czuje się przytłoczona i popada w depresję. Mieszka z Marcinem, który nieustannie ją wspiera. Widząc, że kobieta coraz bardziej stroni od ludzi i zamyka się w sobie, pragnie jej pomóc i wydostać ją ze swojej strefy komfortu. Pragnie by zaczęła żyć. Ale ona nic z tego nie robi i nawet nie zauważa, że swoim zachowaniem rani najbliższe osoby. Po kłótni, w której pada zbyt dużo słów, Marcin pakuje walizki i odchodzi. Czy Bogusia pogodzi się z tą stratą? Czy jeszcze bardziej zamknie się w sobie?

Róża jest drugą z sióstr. Pracuje w przedszkolu i jest ta praca przynosi jej wiele satysfakcji. Jednocześnie pragnie mieć także swoje dzieci. Lecz kiedy dwókrotnie poroniła, traci nadzieję na macierzyństwo. Jest załamana. Jej partner robi wszystko, by ją wesprzeć i pocieszyć. Oświadcza się jej i niedługo potem biorą ślub. Czy Róża będzie miała szansę na to, by zostać matką?

Pola to ostatnia i najmłodsza z sióstr. Gdy Bogusia i Róża opuszczają rodzinny dom, mieszka teraz sama z rodzicami. Ma chłopaka Adama oraz grupkę przyjaciół, z którymi spędza czas. Jest szczęśliwą i szaloną nastolatką z licznymi planami na przyszłość.

Czy uda jej się spełnić swoje marzenia?

Bogusia, Róża i Pola to siostry skrzywdzone przez ojca. Każda w większej lub w mniejszej części boryka się z doświadczeniami i wydarzeniami, jakie miały miejsce w ich rodzinnym domu. Czy uda im się pogodzić z przeszłością? Czu uda im się od niej uwolnić?

Jeśli jesteście ciekawi, koniecznie sięgnijcie po książkę "Trzy kaczki"

Kim jestem, aby oceniać innych? Kim jestem, aby inni mnie oceniali?

„Trzy kaczki[…] historia pewnej toksycznej rodziny”, czy aby na pewno toksycznej? W moim odczuciu jest to historia po prostu rodziny dysfunkcyjnej. Rodziny, która ma swój bagaż doświadczeń i nie do końca wie jak sobie z nim poradzić. Główne bohaterki to trzy siostry – trzy różne charaktery, osobowości, temperamenty. Trzy różne marzenia i sposób postrzegania świata. Każda z nich jest inna i na próżno by szukać między nimi jakiegokolwiek podobieństwa… Czy aby na pewno? Poza bezwarunkową siostrzaną miłością łączy je jedno – trauma z przeszłości, teraźniejszości i być może przyszłości. To ojciec. Ojciec, który nie radzi sobie ze swoimi emocjami i w perfekcyjny dla choleryka sposób wybucha nie wiadomo kiedy i nie wiadomo czemu, robiąc awantury „o nic”. Czy, aby na pewno „o nic”? Z perspektywy sióstr tak to właśnie wygląda. Każda z nich w zupełnie inny sposób próbuje sobie z tym poradzić i ułożyć własne życie według schematu możliwie jak najbardziej odbiegającego od tego, który widziały w rodzinnym domu. Towarzyszą temu różne zwyczajne - po prostu ludzkie dramaty. Śmiało można by rzec, że jest to zwykła proza życia bez przesadnej pompatyczności która przyświeca serialom obyczajowym robiąc z nich trudne do przełknięcia tasiemce. W książce „Trzy kaczki” znajdziemy prawdziwy chłodny realizm. Poczujemy się jak w trakcie przejazdu kolejką górską, gdzie życie raz daje Ci porządnie w tyłek a innym razem pozwala na chwilę wytchnienia i podziwiania widoków. Sytuacje, które przytrafiają się każdej z głównym bohaterek pozwalają nam czytelnikom w pewien sposób utożsamić się z każdą z nich bez względu na to w jakim jesteśmy wieku. Wiele z tych codziennych zmagań bohaterek Autorka pozostawia w niedosycie czytelniczym. I wiecie co? Bardzo dobrze! Bowiem Autorka nie narzuca swojej interpretacji, ale pozostawia miejsce na naszą własną refleksję i przeanalizowanie danego zdarzenia. Pozwala wyciągać własne wnioski i przenosić je na płaszczyznę naszych rodzin czy też relacji z innymi ba nawet obcymi ludźmi. To od nas zależy na ile będziemy chcieli wcielić się w skórę każdej z sióstr. Co najbardziej urzekło mnie w tej książce? Różnorodność bohaterek. Każda inna… Inaczej widzi swój mały świat. W inny sposób realizuje swoje plany bądź kreśli swoją teraźniejszość i przyszłość. Na Koniec zostawię Was z pytaniem, które wielokrotnie stawia Autorka i jest swego rodzaju myślą przewodnią książki: „ Co jest gorsze strach czy wstyd?”

Czy warto przeczytać „Trzy kaczki?” Zdecydowanie warto. Choć nie jest to książka dla wszystkich. Pomimo tego, że czyta się ją bardzo lekko, a przejścia między życiem każdej z sióstr mają rozmytą granicę zupełnie tak jakby puścić kilka kaczek na wodzie i patrzeć jak powstałe kręgi łączą się ze sobą… to jednak po przeczytaniu w głowie zostaje wiele pytań i refleksji. Myślę, że każdy z Was inaczej książkę odbierze, ale jedno jest pewne – zastanowicie się nad własnym życiem, nad znaczeniem słowa empatia oraz nad tym jakim „drzewem” chcecie być. Czy „jabłonią mało odporną na zmiany, charakterną wiśnią” a może „solidnym dębem”?

„Trzy kaczki. Historia pewnej rodziny” to zwyczajna, ale niezwykła opowieść o życiu „normalnej” rodziny z małego miasteczka.

Jak przez dziurkę od klucza, przez dłuższą chwilę, podglądamy domowników mieszkania nr 7 na pewnym blokowisku. Codzienność trzech sióstr: Poli, Róży i Bogusi.

Kobiety są w różnym wieku, każda na innym etapie życia, wszystkie mają swoje cele i marzenia, swoje lęki i wspomnienia z dzieciństwa. Choć wychowały się w jednym domu ich spojrzenie na rzeczywistość nieco się różni. Łączy je miłość, która jest zarówno ich siłą, jak i słabością. Siostry dorastały w domu, w którym rządził nieobliczalny ojciec z ciężkim charakterem, po kątach krzątała się troskliwa matka, która w krytycznym momencie siedziała cicho jak mysz pod miotłą dając mu przyzwolenie na takie a nie inne zachowanie. Każdy miał tu wyznaczoną rolę i funkcję. Cykl od awantury do awantury stanowił standard. Jak tornado, które zrywa dach, ojciec, mając odpowiedni pretekst wpadał w szał. Warczenie, wyzwiska, oskarżenia, pretensje, trans przemocy psychicznej – „poezja agresji”. Strach i wstyd.. te uczucia towarzyszyły dziewczynom całe życie, nawet jak już stały się dorosłymi kobietami. Żyjąc wśród ludzi głuchych na problemy innych, ślepych na strach i milczących, gdy trzeba było zabrać głos – stały się ofiarami systemu, losu, nieuczciwego traktowania i agresji ojca. To co dla innych było przesadzaniem, panikowaniem, wyolbrzymianiem problemu, je naznaczyło na całe życie.

Czy kiedykolwiek będą potrafiły się od tego uwolnić?

Czy rany w końcu się kiedyś zabliźnią?

„Trzy kaczki. Historia pewnej rodziny” to opowieść o „bezradności, strachu, kilku kobiet i jednego mężczyzny, którzy tkwili w jednej przestrzeni, spętani niewidzialną liną”. O przemocy i niemocy. Książka wywołuje wiele emocji, skłania do refleksji i zastanowienia czy tkwienie w takich toksycznych relacjach stanowi wybór czy przymus.

Polecam..