Time worth dying for

„Time worth dying for” to nie jest książka o miłości. To nie jest kolejna książka o nastolatkach, którzy zakochują się w sobie. To książka o bratnich duszach, o osobach, którzy poznając siebie znaleźli swoją bezpieczną przystań, odnaleźli zrozumienie i ukojenie. O osobach, które siebie nawzajem uratowały. To historia pokazująca jak bardzo los jest nieprzewidywalny, że dziś jesteśmy, a jutro może nas już nie być, oraz o szansach, które również od niego dostajemy. O tym, że każdy zasługuje na szczęście.

A przede wszystkim, jest to historia o nastolatkach, którzy na nowo nauczyli się żyć.

Relacja Jacoba i Laury była wyjątkowa. Co prawda spontaniczna, nie do końca przemyślana i pełna zawirowań, lecz również wspaniała. Laura przez swoją chorobę nie chciała wchodzić w jakiekolwiek relacje z ludźmi, ponieważ chciała zostawić po sobie jak najmniej bólu. Jej nieplanowany związek z Jacobem miał być tylko głupim układem. Odskocznią od pochmurnej rzeczywistości, która otaczała Laure od dłuższego czasu. Chłopak również był chory śmiertelnie, dlatego Laura zgodziła się na ten układ. W końcu obydwoje umrą, co mogłoby pójść nie tak?

Jeśli mam być szczera, na podatku nie do końca mi się spodobała ta książka. Strasznie ciężko było mi przebrnąć przez pierwszą 1/3 i przez miesiąc zmuszałam się, by to skończyć. Co najgorsze - wpadłam przez nią w zastój.

Cieszę się, że ostatecznie przekonałam się do tej historii. Jestem pewna, że pozostanie ze mną na długo, bo wylałam ogrom łez, zwłaszcza przy zakończeniu. Uważam, że historia Laury i Jacoba była wspaniała. Może i nie była to miłość, jak wspomniałam na początku, lecz pasowali do siebie idealnie. Moim zdaniem byli bratnimi duszami, które po prostu za późno siebie odnalazły. Obydwoje nosili na barkach wiele problemów. Bo przecież nawet jeśli milion razy się zapewnia, że jest się pogodzonym z losem jaki nas spotkał, to kto jest tak naprawdę gotowy na smierć? Nikt nigdy nie jest na to przygotowany. W końcu los postanowił skrzyżować drogi Laury i Jacoba. Czy za późno? Myślę, że czas, który dostali na spędzenie ze sobą tych wspaniałych chwil, był mimo wszystko odpowiedni.

Ta książka zmiażdżyła mnie emocjonalnie. I choć przez pierwsze strony byłam zniechęcona, później czytałam jak w transie. Mam z nią trochę relacje hate-love, lecz wiem, że napewno pozostawiła ona ogromny ślad w mojej głowie.

Laura Justy to najodważniejsza dziewczyna na świecie. Chciałabym być choć w najmniejszym procencie tak odważna i silna jak ona. Przez większość książki jest pokazywana jakby godząc się z losem, również się poddała. Jej podejście do życia nie było jedne z lepszych. Lecz tak naprawdę ona nigdy się nie poddała. Laura Justy pokazała mi inne znaczenie happy endu. Nie zawsze szczęśliwe zakończenie musi się równać z baśniowym „i żyli długo i szczęśliwie”. Moim zdaniem zakończenie „Time worth dying for” było szczęśliwe. A przede wszystkim było piękne.

Historia Laury i Jacoba jest absolutnie wspaniała. Kocham ją całym sercem i śmiało mogę powiedzieć, że jest to jedna z najlepszych książek jakie przeczytałam. Wciągnełam się od pierwszej strony, od początku pokochałam też styl pisania autorki jak i humor tej książki. Boże ile ja się uśmiałam na tej książce. Ale dużo też płakałam, niektóre strony autentycznie są mokre od moich łez. Kreacja bohaterów jest cudowna, kocham ich wszystkich. A te pold twist cudowne, ale też rozwaliły mnie doszczętnie, na przykład ten 100 stron przed końcem książki. Co miało być ja się pytam.

Ta historia rozwaliła mnie doszczętnie, złamała moje serce na milion kawalków, ale dała też dużo do myślenia.

Powiem też że z wielką chęcią przeczytałabym kolejną książkę tej autorki więc mam nadzieję, że może taka się pojawi.

Sądziłam, że ta książka będzie mnie wprowadzać w smutny klimat, ale (na początku) było zupełnie inaczej. Od pierwszych stron uśmiech nie schodził mi z twarzy.

Zabrzmi to trochę okropnie, ale bardzo lubię książki z motywem śmierci lub jakieś choroby. Więc ta książka była idealna dla mnie. Zawiera w sobie wszystko co lubię.

Świetnie wykreowani bohaterzy, dynamiczna akcja i lekki styl pisana autorki, sprawił że przeczytałam książkę w jeden dzień. Jak już się wciągnęłam, to nie było możliwości aby ją odłożyć. A ten plot twist w środku, to był jakiś mało śmieszy żart. Historia Jacoba i Laury chwyta za serce od samego początku, aż do końca.

Nie da się nie pokochać tej książki. Więc czytajcie TWDF.

Ps. Nie badzie tak bardo naiwni podczas czytania tej książki tak jak ja, która liczyła na szczęśliwe zakończenie...

Recenzję tej książki piszę z ogromnym bólem serca. Decydując się na sięgnięcie po nią spodziewałam się silnych emocji, bólu, miłości, cierpienia. Niestety nie doświadczyłam tego na co tak bardzo liczyłam w książce o takiej tematyce.

Ciężko mi zrozumieć zachowanie każdego z wykreowanych przez autorkę bohaterów. Laura momentami zachowuje się jakby była dorosła i poważna ale wiakszość czasu jest po prostu dziecinna i to niestety najbardziej razi po oczach. Najbardziej irytujące były dialogi, kiedy główna bohaterka nie wiedziała co odpowiedzieć mówiła ,,palant", ,,debil" itp. Albo taki był zamysł na tą postać, albo sama autorka nie wiedziała co mogłaby napisać, aby podtrzymać dialog.

Następna w kolejce jest jej matka, która zachowuje się nadzwyczaj nierealnie. Z jednej strony nie pogodziła się z chorobą córki, zaś z drugiej popiera jej zachowanie, czym sama sobie przeczy. Do tego pojawia się jeden wątek, który po prostu zwalił mnie z nóg i to w złym tego słowa znaczeniu. Nie będę go przytaczać bo dla kogoś kto nie czytał książki będzie to ogromny spojler.

Pomysł na historię o osobach chorych i przeżyciu ostatnich miesięcy życia jak najbardziej mi się podobał. Jednak cała otoczka była za bardzo wulgarna i nierealna. Rozumiem, że jest to fikcja literacka, ale czegoś takiego nie jestem w stanie pojąć. Nie mniej jednak książkę czyta się szybko i na pewno znajdzie wielu zwolenników.

Cześć #bookstagram! Przychodzę do Was z recenzją „Time worth dying for” czyli debiutancką powieścią Karoliny Jakóbczyk.

[współpraca reklamowa]

Książka opowiada o losach siedemnastoletniej Laury Justy cierpiącej na nieuleczalną wadę serca oraz Jacoba Reevena, którego bohaterka poznaje na pierwszym spotkaniu w grupie wsparcia.

Justy wie, że może umrzeć w każdej chwili, dlatego nie chce dopuścić do siebie nikogo oprócz swoich rodziców i najlepszej przyjaciółki. Jednak chłopakowi pozwala się do siebie zbliżyć. Może być to spowodowane faktem, że on również jest chory i też umrze, bądź układem który jej zaproponował.

Bohaterka chce przeżyć swoje życie jak najlepiej, jednak przez chorobę jej czas jest zdecydowanie ograniczony. Mimo wszystko Jacob obiecuje jej, że zrobi wszystko, by dobrze przeżyła czas jaki jej pozostał. W tym zakochanie się.

Blondynka poznaje przyjaciół chłopaka, z którymi od razu łapie dobry kontakt. Nie zapomina jednak o swojej przyjaciółce, którą uważa za siostrę oraz z którą spędza dużo czasu, w tym większość wieczorów przy butelce wina.

Relacje z jej „chłopakiem” cały czas idą w dobrym kierunku. Jednak nic nie trwa wiecznie. Bo przecież inicjały J&R nigdy nie mają happy endu... I choć byłam świadoma, że ich historia nie skończy się dobrze tak jednak nie byłam przygotowana na takie zakończenie. Było ono tak niespodziewane i zaskakujące, że mi - jako czytelniczce - odebrało mowę.

Czytając ostatnie trzy rozdziały cały czas leciały mi łzy, których nie miałam zamiaru hamować. Bo jakżebym mogła to zrobić, gdy książka mnie kompletnie wciągnęła, a bohaterzy porwali moje serce?

Uwielbiam historię tych dwojga, jednak uważam, że autorka nie do końca wykorzystała ich potencjał i lepiej mogłaby ich wykreować. Co do pióra autorki (które bardzo przypadło mi do gustu) mogę powiedzieć tyle, że mimo trudnych tematów Karolina przedstawiła je w bardzo lekki i subtelny sposób.

Na koniec chciałabym pogratulować autorce cudownego debiutu oraz podziękować wydawnictwu za egzemplarz do recenzji. A wam z czystym sumieniem mogę polecić tą pozycję, jeśli szukacie wciągającej ale zarazem bolesnej i lekko napisanej książki!

17-letnia Laura cierpi na nieuleczalna wadę serca, przez co dziewczyna traci jakiekolwiek chęci do życia. Matka, postanawia wysłać ją na terapię grupową. I chodź Laura zostaje zmuszona aby tam iść, to dzięki temu poznaje 19-letniego Jacoba który ma glejaka. Ich znajomość przeradza się w przyjaźń a zarazem każde z nich znalazło swoją bratnią duszę. Dzięki tej znajomości, dziewczyna odzyskuje chęci do żyć, a przyjaciele pod wpływem impulsu zostają parą.

"-Czy chcesz dzielić ze mną oczekiwanie na to, co nieuchronne, jednocześnie odkrywając to, co najpiękniejsze?"

Nie oczekujcie tu niesamowitego romansu co to to nie, piękna a zarazem wzruszająca historia o miłości i walce o życie…

Matko jak ja nie wiem co mam Wam napisać."Time worth dying for" to historia o nieprzewidywalności życia i nieuchronności śmierci. Ale przede wszystkim o tym, że nigdy nie jest za późno, aby zacząć żyć. Ta książka była piękna, autorka poruszyła tu takie tematy że przez większość książki miałam łzy w oczach. Emocje jakie wzbudza są nie do opisania. Książka pokazuje nam jak ulotne jest życie, i że żyć możemy zacząć w każdej chwili. Bohaterowie cieszyli się z każdego dnia który im został i my również powinniśmy doceniać każdą chwilę.

Autorka nawet na minutkę nie pozwala nam odetchnąć i zaskakuje na każdym kroku, funduję nam taki wachlarz emocji że w jednej chwili się śmiejemy a za chwilę płaczemy. Ta książka pozwala nam uciec od codzienności i poczuć przez sekundę to co czują inni a strata, tajemnice i układy są dopełnieniem całej historii.

Polecam ❣️

Przepiękna historia! Nie jest usłana różami, ale ukazuje nam ważne wartości. Jest w niej mowa o nieprzewidywalności i nieuchronności życia. Główna bohaterka pokazuje, że warto wyciskać z życia ile się da, nawet jeżeli życie podkłada nam kłody pod nogi. Relacja miedzy Laurą a Camile idealnie przedstawia wizerunek prawdziwej przyjaźni. Są skłonne zrobić dla siebie wszystko i są dla siebie w każdej chwili. Pojawienie się Jacoba w życiu głównej bohaterki jest jak zesłanie losu, jak jakiś znak z zaświatów. Chce, aby dziewczyna swój pozostały czas spędziła jak najlepiej, chce aby uśmiech z jej twarzy nie znikał. Chłopak sam miał styczność z chorobą, więc wie jak to jest. Poprzez to są dla siebie wsparciem i zrozumieniem. Autorka stworzyła historię bardzo łapiącą za serducho, o której ciężko będzie zapomnieć.

𝐑𝐄𝐂𝐄𝐍𝐙𝐉𝐀 𝐙𝐀𝐖𝐈𝐄𝐑𝐀 𝐃𝐔𝐙𝐄 𝐒𝐏𝐎𝐈𝐋𝐄𝐑𝐘! 𝐂𝐙𝐘𝐓𝐀𝐒𝐙 𝐍𝐀 𝐖𝐋𝐀𝐒𝐍𝐀 𝐎𝐃𝐏𝐎𝐖𝐈𝐄𝐃𝐙𝐈𝐀𝐋𝐍𝐎𝐒𝐂!

,,Poznając Laurę Justy, poznałem najjaśniejszą z gwiazd. Tam, gdzie błyszczała teraz, już nigdy nie zapanuje ciemność.’’

O matko.. od czego zacząć? Ta książka doszczętnie mnie złamała i sprawiła, że po moich policzkach strumieniami płynęły łzy. Nie jestem w stanie opisać jakie emocje czułam podczas czytania. Od ekscytacji przez stres aż do smutku a potem do radości. Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, co stworzyła autorka. Historia tej dwójki jest jedną z piękniejszych jakie czytałam. Mimo, że aktualnie mam przez nią złamane serce, to i tak będę ją każdemu polecać, bo uważam, że zasługuje na ogromny rozgłos.

Totalnie nie spodziewałam się co się tutaj wydarzy. Do tej pozycji podeszłam z myślą ,,to pewnie lekka i urocza młodzieżówka, którą przeczytam przez jeden wieczór’’. Tak, historia bohaterów jest urocza i wspaniała, ale nie taka lekka jak może się komuś wydawać. Karolina przedstawiła nam realne problemy z którymi może spotkać się każdy z nas. Na świecie nie brakuje ludzi chorych.. codziennie umierają setki osób.. Bardzo mocno dotknęła mnie ta książka, ale również uświadomiła mi pare rzeczy (napewno nie tylko mi).

Życie jest ulotne. Momentami sama mam wrażenie, że dni przelatują mi między palcami, nie wspominając już o tygodniach czy miesiącach. Czasem śmierć czeka na nas za rogiem mimo, że tego nie wiemy. Osobiście jestem zdania, że nigdy nie wiemy czy wychodząc z domu w ogóle do niego wrócimy. Osoby zdrowe nie wiedzą kiedy umrą, są tej informacji nieświadomi. Natomiast osoby chore z wyznaczonym terminem ,,życia’’ widzą to z innej perspektywy, której osoby zdrowe nigdy nie poznają i nie zrozumieją. Podejrzewam, że takie życie jest ciężkie. Sama gdybym wiedziała ile czasu mi zostało, pewnie bym się załamała i poddała.

Laura patrzyła na swoje życie z boku. Nie przeżywała go. Po prostu obserwowała co się wokół niej dzieje. Chciała żyć jak każda inna osoba, ale nie potrafiła. W pewnej chwili w jej życiu pojawił się chłopak, Jacob. Był jej światełkiem w tunelu, deską ratunku. Nawet nie wiecie jaka szczęśliwa byłam gdy zaczęło się u niej układać, gdy zaczęła w końcu żyć jak inne dziewczyny w jej wieku. Kompletnie zapomniałam o ,,czarnej stronie’’ tej historii czyli o chorobie dziewczyny. A czas płynął, dzień za dniem.. minął jeden miesiąc.. a potem drugi..

W pewnym momencie książki zatrzymałam się. Miałam ochotę rzucić nią o ścianę i rozpłakać się jak małe dziecko. Nie, ja miałam ochotę wyć i zastanawiać się ,,czemu? czemu to tak musiało się skończyć?’’. Byłam okropnie rozgoryczona, ale gdy ochłonęłam i podeszłam ponownie do czytania zrozumiałam, że tak miało być oraz, że to wywoła nie tylko u mnie refleksję, ale także u innych. Teraz gdy patrzę na to po paru godzinach od zakończenia uważam, że ta historia od samego początku aż do końca była piękna. Piękna i wzruszająca. Napewno na długo zostanie w moim sercu i prędko o niej nie zapomnę, ale wiecie co? Nie chcę zapominać. Tak wspaniałej historii nie powinno się wymazywać z pamięci.

Z całego swojego serca polecam wam tą książkę. Jest ona kolejną z tych, które dużo uświadamiają, co sprawia że warto ją przeczytać. Pewnie będzie was boleć serce podczas przygody z nią, ale to dobrze. Czasem dobrze jest przeczytać coś, co łamie serce i wywołuje refleksję.

Jeszcze tak tylko na koniec dodam, że styl pisania autorki jest bardzo przyjemny dla oka, a cała historia idealnie dopracowana pod względem każdego szczegółu. Bohaterów pokochałam tak mocno jak to dzieło. Ogromne gratulacje kieruję do Karoliny, stworzyłaś coś cudownego za co Ci dziękuję!

To tyle z mojej strony, mam nadzieję, że was nie nastraszyłam😅Trzymajcie się ciepło moi kochani!💋

Najpiękniejsza, najbardziej bolesna i niesamowicie wzruszająca książka, która kopnęła, zmiażdżyła i brutalnie napluła na moje serce. Nie wyolbrzymiam, tak naprawdę jest.

Laura Justy to siedemnastolatka, która już w młodym wieku musi pogodzić się ze śmiercią. Po okropnej diagnozie staje się osobą, która żyje, ale nie PRZEŻYWA swojego istnienia. Po długich namowach rodziców staje przed drzwiami prowadzącymi do grupy wsparcia, co ma diametralnie odmienić jej życie. Jacob Reeve niespodziewanie wchodzi z butami do jej duszy i umysłu proponując pewien układ. Chłopak pokazuje jej, co to znaczy naprawdę ŻYĆ. Oboje, mimo usilnych starań Laury, coraz bardziej się do siebie przywiązują.

To opowieść o stracie. Stracie kogoś bliskiego, a przede wszystkim samego siebie. Ja również straciłam cząstkę mnie, oddając ją w ręce Karoliny Jakóbczyk.

Laura jest osobą, która wraz ze swoim ciętym, sarkastycznym językiem od razu trafiła w moje gusta i zaskarbiła sobie moją sympatię. Bardzo porywcza nastolatka cechująca się tym, że najpierw robi - później myśli. Niesamowicie podziwiam ją samą, jak i jej sposób myślenia. Żyje z dnia na dzień czekając na śmierć, która może nastąpić z sekundy na sekundę, a mimo to się z tym pogodziła i idzie przed siebie z uśmiechem na ustach. Nie sztucznym grymasem, ale prawdziwym uśmiechem. Brutalność tej rzeczywistości do tej pory mnie przeraża, a jestem już po trzecim rereadzie ,,Time worth dying for".

Jacob Reeve to postać niezwykle barwna. Poczucie humoru i jego podejście do rzeczywistości, jak i do oczekiwań, które poniekąd sam sobie stawia, sprawiają, że jestem pod niemałym wrażeniem. Jest kolejnym bohaterem, nad którym uroniłam masę łez.

Historię będę pamiętać już zawsze. Za pierwszym razem po wersji z wattpada przeczytanej w jedną noc nie mogłam się pozbierać. Kilka dni przeczytany przeze mnie tekst chodził za mną jak zmora. Do teraz, gdy tylko wracam do fragmentów, wylewa się potok łez.

Niezwykle wartościowy przekaz, lektura z morałem i napełniona łzami powieść. Czytajcie, jeżeli tylko nadarzy się okazja.

-Miśka.

Sięgając po tą książkę wiedziałam, że mnie poruszy. Po przeczytaniu pierwszego zdania byłam pewna, że będą mi potrzebne chusteczki! Moja intuicja mnie nie zawiodła - skończyłam książkę cała zapłakana.

Podczas czytania musiałam robić sobie przerwy na przemyślenia.

• tego jak kruche jest nasze życie

• jak wszystko wokół nas jest wbrew pozorom nietrwałe

• jak łatwo możemy zmienić swoje poglądy i perspektywę patrzenia na świat.

Szczerze przyznam, że uwielbiam książki z motywem śmierci czy nieuleczalnej choroby. Może dlatego, że smutne zakończenia wydają mi się poprostu.. prawdziwe?

Historia Laury i Jacoba jest bardzo poruszająca! Nie zabrakło plot twistu czy ciętych ripost, które uwielbiam❤️❤️ płakałam i płakałam, a chwilę później śmiałam się przez łzy, bo nie mogłam powstrzymać uśmiechu, który cisnął się na usta🥺

• nawiązanie do Rose I Jacka oraz Romea I Julii skradło serduchooo

Przywiązałam się do naszej dwójki i tej historii, jednak zabrakło mi głębszego wprowadzenia w psychikę bohaterów. Jest to dla mnie dość istotny punkt w takich historiach dlatego miałam nadzieję na więcej.

Styl jest bardzo lekki, książkę czyta się przyjemnie, lecz irytowały mnie powtarzające się zwroty, które mogły być bardziej różnorodne.

Nie licząc tych drobnych uwag, książka naprawdę bardzo mi się podobała i będę

polecać ją każdemu choćby dlatego, żeby pomyśleć o swoim nastawieniu do życia, przyszłości i tego co tu i teraz❤️

Wy nawet nie wiecie, jak bardzo kocham tą książkę. Jest dla mnie niezwykle ważna i oczywiście nie bez powodu. „Time worth dying for” to historia, przez którą się płynie (gdzieś po drodze gubiąc łzy, ale to taki fakcik). Jest pełna bólu i cierpienia, ale czy takich książek nie kochamy najbardziej? To one najczęściej nas ratują. Pokazują, że umiemy czuć i że możemy czuć. Pozwalają nam uciec od rzeczywistości i zapomnieć o wszystkich problemach, jakie nas otaczają. I to jest tak cholernie dobre. Bo właśnie ta historia pomogła mi uciec i zapomnieć o wszystkim złym. Pozwoliła mi zapomnieć o bólu, który przeżywałam w rzeczywistości i zastąpić go tym fikcyjnym.  Już zawszę będę podziwiała Karoline za to, że stworzyła tak piękną książkę o dwóch zagubionych duszach, które jedyne czego chciały to ucieczki od życia. Bo w sumie na tym opiera się większość tekstu.

Wszystkie cytaty stworzone przez autorkę dają nam naprawdę dużo do myślenia. Są piękne i prawdziwe, ale również bolesne i wzruszające. Kocham to, jak wyrażają prawdę o rzeczywistym świecie i o tym, ile bólu może w sobie skrywać jeden człowiek, który zdecydowanie nie zasługuje na takie cierpienie.

 

Plot twist, który pojawił się w książce, był totalnym zaskoczeniem. Sytuacja, której zdecydowanie się nie spodziewałam i przez którą wylałam większość łez. Bo od tamtej pory nic nie było takie samo i tak naprawdę wszystko zaczęło się sypać.

 

Tak, jak wspomniałam na początku książkę miałam przyjemność czytać już na wattpadzie. Oczywiście już tam zakochałam się w historii Jacoba i Lau. Obydwoje zawładnęli moim sercem. Teraz, półtora roku późnej, siedzę przy laptopie i piszę recenzję mojego najwspanialszego patronatu. Uwierzcie mi. Jest niezwykła i wspaniała i nigdy nie będziecie żałować łez wylanych na niej.

Naprawdę warto.  

Książka ma ogromny potencjał, niestety nie został on wykorzystany w stu procentach. Mam wrażenie, że akcja momentami szła nieco zbyt szybko i niezrozumiale.

Jednak temat, jaki poruszyła w niej autorka, jest bardzo trudny.

W powieści poruszane są takie motywy jak śmierć, choroba, kłamstwa, układ i strata.

Bardzo mocno płakałam i dość długą chwilę zajęło mi dojście do siebie.

Laura i Jacob, mimo pechowych inicjałów zyskali znacznie więcej niż miłość. To jak mogłam prześledzić ich losy, wczuć się w emocję jest naprawdę niesamowite.

Z drugiej strony mam wrażenie, że zabrakło tego czegoś, co nadałoby tej historii TO COŚ.

"-Czy chcesz dzielić ze mną oczekiwanie na to, co nieuchronne, jednocześnie odkrywając to, co najpiękniejsze?"

Czytając opis książki liczyłam na historię pełną bólu, łez i złamanego serca (przynajmniej mojego). Wiadomo- śmiertelna choroba, dziewczyna mająca całe życie przed sobą i chłopak, który niespodziewanie pojawił się w jej życiu - przecież to gotowy scenariusz na wyciskacz łez!

Czy tak było - otóż niestety nie. Mnie ta historia kompletnie niczym nie zachwyciła. A naprawdę bardzo chciałam, aby tak było i tylko dlatego brnęłam przez jej kolejne strony.

Główna bohaterka, Laura, tak mnie irytowała swoim zachowaniem, że ciężko było znieść jej zachowanie i odzywki do wszystkich dookoła.

Ja rozumiem! Była młoda i śmiertelnie chora. Jednak czy każde zachowanie i każdą zachciankę możemy tłumaczyć chorobą i słowami "niech sobie użyje życia bo niewiele jej zostało"? Czy spełniając wszystko czego sobie chora osoba życzy faktycznie działamy na jej korzyść? Jako matka nie jestem co do tego przekonana.

Na początku było mi trochę szkoda Jacoba. Zastanawiałam się co on widzi w tej dziewczynie i dlaczego pozwala aby tak go traktowała?

Niestety bohaterowie nie przypadli mi do gustu. Również ci drugoplanowi. Już pominę milczeniem, że matka chłodziła siedemnastoletniej chorej córce wino, aby ta napiła się po ciężkim egzaminie🙈 Rozumiem! Mogę to podciągnąć pod fikcję literacką tak samo jak łatwość w zdobywaniu przez niepełnoletnią młodzież alkoholu (dodam, że akcja dzieje się w USA -a tam wiadomo w jakim wieku jest się pełnoletnim. W niektórych stanach osobie poniżej 21rż nie można wejść do sklepu monopolowego a co dopiero robić tam zakupy). No ale już totalnie rozłożyła mnie na łopatki sytuacja, gdzie rodzice mając śmiertelnie chorą jedynaczkę zamiast spędzić z nią jak najwięcej czasu co chwilę wyjeżdżają bo szukają dziecka do adopcji🙈

Do tego w książce jest tyle wulgaryzmów,że to dodatkowo odebrało mi chęć czytania.

No ale taki pomysł na książkę i bohaterów miała autorka i takie Jej prawo.Wszystkim się nie dogodzi. A jak będzie z Wami - musicie sprawdzić 😉

Time Worth Dying For poznałam już na wattpadzie i wtedy po raz pierwszy pokochałam tę historię. Móc przeczytać to jeszcze raz, ale na papierze, jest niesamowite, szczególnie że mam duży sentyment.

Uważam, że postacie są wykreowane bardzo dobrze. Nie było momentu, w którym się nudziłam, ani w którym bym miała dość. Bardzo podobało mi się porównanie bohaterów do Rose i Jacka, Romeo i Julia z inicjałami.

Warto też wspomnieć o Camile, z którą Laura się przyjaźniła. Myślę, że to jedna z najlepszych książek, w jakiej została opisana prawdziwa przyjaźń.

W tej książce znajdziecie dużo śmiesznych sytuacji, jak i tych przykrych. Cóż, jak czytałam ostatnie 90 stron, to był po prostu śmiech przez łzy.

Myślę, że zakończenie z początku książki jest bardzo oczywiste i przewidywalne, jednak z czasem, gdy pojawia się propozycja odnośnie leczenia Laury, nic już nie jest takie łatwe. Dlatego też i wielki plus dla autorki, bo zamysł był naprawdę dobry.

Czytając tę historię, miałam nadzieję, że będzie inne zakończenie. Nie, dlatego bo mi się nie podobało (wręcz przeciwnie, uwielbiam, gdy bohaterowie tak kończą), tylko dlatego że już na wattpadzie sprawiło mi wiele bólu i bałam się, jak będzie w papierowej wersji. Cóż, o wiele bardziej płakałam na papierze, ale i mam wrażenie, że o wiele dokładniej zostało opisane.

Jeśli ktoś kocha wspominki o gwiazdach w książkach, tak jak ja, to macie kolejny powód, by przeczytać twdf. Oraz jeśli uwielbiacie ból, a zarazem śmiech w książkach to na co jeszcze czekacie?

Byłam bardzo ciekawa tej książki, nigdy nie czytałam nic związanego ze śmiertelną chorobą i z początku dawało mi to vibe „Trzy kroki od siebie”. Pióro autorki jest bardzo przyjemne i czytelne, bardzo mi się spodobało!

W książce znajdziemy dużo śmiesznych tekstów i sytuacji. Sam zamysł na fabułę jest według mnie bardzo ciekawy i oryginalny. Od początku mega się wciągnęłam w książkę i ciężko było mi przerwać, aż do pewnego momentu ale o tym później.

Bohaterowie podjęli się czegoś w stylu układu, ich relacja od początku nie była normalna, jednak to było wyjątkowe. Jacob od razu przypadł mi do gustu, według mnie jest cudowną postacią. Tak samo Laura i Cam. Te dziewczyny to idealne połączenie i każdy może pozazdrościć im takiej przyjaźni.

ᴏᴅ ᴛᴇɢᴏ ᴍᴏᴍᴇɴᴛᴜ ᴡʏsᴛᴇ̨ᴘᴜᴊᴀ̨ sᴘᴏᴊʟᴇʀʏ

Jednak nic nie trwa wiecznie i dochodzi do tego momentu w którym trzeba się pożegnać. Byłam zaskoczona, bo wydarzyło się to w takim momencie, że zostało jeszcze bardzo dużo kartek. I od tego momentu, jak wcześniej nie mogłam się oderwać, tak teraz nie mogłam się zmusić do dokończenia. Bardzo mi się dłużyło i dopiero pod koniec znów się wciągnęłam.

Jednak do momentu straty, tak to nazwę, akcja była naprawdę super, wystąpił dobry plot twist, którego bym się nie spodziewała. Naprawdę kibicowałam J i R, szkoda ze skończyło się to w ten sposób. Książka pełna humoru, ale także bólu.

Względem tej książki mam mnóstwo uwag czy to do stylu pisania czy do poprowadzenia, niektórych wątków. Jednak pomimo tego wszystkiego powieść wywarła na mnie spore wrażenie oraz wiele emocji.

Autorka podjęła się dość trudnego tematu jakim jest przedstawienie śmiertelnej choroby. Poznajemy Laure , której zostaje postawiona diagnoza śmiertelnej choroby serca od tego momentu dziewczyna poniekąd pogodziła się już ze swoim losem. Tym samym traci radość z życia oraz chęć do nabywania nowych doświadczeń. Dopiero gdy spotyka Jacoba zaczyna czuć, że naprawdę czerpie przyjemność z życia.

„Time worth dying for” to zdecydowanie historia z potencjałem jednak uważam, że nie został on w pełni wykorzystany. Oczekiwałam głębszego wniknięcia w myśli bohaterów tym samym bardziej wnikliwego opisu psychiki postaci.

„Time worth dying for” jest książką skierowaną głównie do młodzieży. Czytając czuć, że autorka chciała, żeby bohaterowie brzmiało jak prawdziwi nastolatkowie. W tym celu stosowała „młodzieżowy” język, który czasami był aż przesadzony. W głównej mierze mam tu na myśli ilość przekleństw, która spokojnie mogłaby zostać zredukowana. Tak duże natężenie tego typu wyrażeń było zbędne i sprawiało, że bohaterzy, w moich oczach, stawali się zbirami.

Wow, nie wiem od czego zacząć. Ile emocji we mnie wzbudziła ta książka…

Bardzo przyjemnie się ją czytało i strasznie zżyłam się z bohaterami. Po prostu uwielbiam styl i humor autorki i przysięgam, że na żadnej książce się tyle nie uśmiałam, co na tekstach występujących w tej!

Nieuleczalnie chora Laura unika nowych znajomosci, żeby pozostawić po sobie jak najmniej cierpiących. Jednak nie spodziewa się, że poznając Jacoba i wchodząc z nim w związek zmieni się jej całe dotychczasowe życie…

Jak cudownie było tutaj wszystko opisane, relacja między głównymi bohaterami, rozwijanie jej, po prostu coś pięknego. Na początku było miło, słodko, a potem zaczęła się prawdziwa karuzela emocji… Ta książka jest tak dobra, że brak mi słów jak mam wam to przekazać.

Naprawdę rzadko zdarza mi się płakać na książkach, ale tutaj nie dało się nie płakać:( Polecam wam z całego serca tę pozycję, bo uważam, że jest w stu procentach warta by ją przeczytać i poznać historię Laury i Jacoba.

Ja jestem po prostu zakochana i totalnie złamała mnie ta książka. Gwarantuję, że na długo pozostanie w waszej pamięci, bo tej dwójki po prostu nie da się zapomnieć.

Time worth dying for - Karolina Jakóbczyk 🌸

{ współpraca barterowa @wydawnictworomantyczne }

Do tej pozycji mam mieszane uczucia, podobała mi się ona i naprawdę szybko ja przeczytałam, jednak jednocześnie czegoś mi tutaj brakowało bym była w pełni zadowolona.

***

Kultowe historie miłosne często kończą się dramatem. Romeo i Julia zginęli tragicznie. Jack poświecił się, by Rose przeżyła katastrofę słynnego statku. Czy bilans złamanych serc wzrośnie, gdy los połączy ze sobą Laurę Justy i Jacoba Reeve`a? Czy z tak pechowymi inicjałami mają w ogóle szansę na szczęśliwe zakończenie? Siedemnastoletnia Laura żyje z diagnozą nieuleczalnej choroby. Każdy dzień może być jej ostatnim, więc stroni od nowych znajomości - nie chce, by ludzie cierpieli po jej odejściu. Jacob Reeve także doskonale wie, czym jest oczekiwanie na śmierć. Może dlatego z łatwością burzy mury, które zbudowała wokół siebie Laura. Związek, na który decydują się pod wpływem impulsu, wkrótce odmieni życia nastolatków. Nie spodziewają się bowiem, że ta relacja okaże się dla nich najcenniejszą lekcją od losu. Time worth dying for to historia o nieprzewidywalności życia i nieuchronności śmierci. Ale przede wszystkim o tym, że nigdy nie jest za późno, aby zacząć żyć.

***

Ogólnie książka naprawdę mi się podobała,była fajną ucieczka od rzeczywistości, ale wiem, że nie zostanie ze mną na długo, nie wzbudziła we mnie również wielu emocji, jak myślałam ze będzie. Szczerze ciężko mi coś o niej powiedzieć.

Styl pisania autorki był super, przyjemnie się czytało i czas spędzony przy książce leciał ogromnie szybko, zanim się obejrzałam już ją skończyłam.

Główna bohaterka jest naprawdę silna osobą, podziwiam ją, walczy z nieuleczalna choroba i musi żyć ze świadomością ze prędzej czy później odejdzie. Nie daje się nikomu poznać, nie chce by ktoś później cierpiał po jej stracie. Przez jedno spotkanie towarzyskie na które dała namówić się mamie poznaje Jacoba. On natomiast jest pewny siebie, otwarty i żyje pełnią życia, robi to czego zapragnie.

Coś co zdecydowanie było plusem tej książki to humor, wszelkie potyczki słowne bohaterów i żarty, były one naprawdę przyjemne dla oka.

Chłopak wchodzi z butami do jej życia i nie daje o sobie zapomnieć, zakręcił Laurze w głowie. Ich relacja wraz z upływającym czasem delikatnie się rozwija, czuć w tym wszystkim naturalność co jest świetne, poznają się coraz to bliżej i coś ich do siebie przyciąga. Bardzo polubiłam tę dwójkę. Jest to jedna z tych pozycji dzięki, której uświadomiłam sobie wiele ważnych rzeczy, nigdy nie wiemy kiedy nadejdzie moment w którym zabraknie nam bliskiej osoby, nie wiemy kiedy to my odejdziemy, dlatego trzeba korzystać z życia ile wlezie i żyć jego pełnią. Nie bać się niczego, bo nikt życia za nas nie przeżyje, to nasze wspomnienia które mają być piękne. Ich historia była naprawdę piękna i cieszę się, że dane było mi ich poznać. W głowie zapadli mi bohaterowie poboczni, czyli ich przyjaciele, najbardziej jednak zrobiła to przyjaciółka Laury która była dla niej niczym siostra, ich relacja była świetna i nie powtarzalna po prostu wyjątkowa, darzyły się niesamowitym zaufaniem, były dla siebie zawsze, nie ważne co się działo, szczerze kocham ich duet.

Nigdy nie sądziłam, że moje logo znajdzie się na jakiejś książce, a teraz siedzę tu i piszę recenzję patronacką. Myślę, że dzięki tej książce odnalazłam część siebie. Poczułam się mniej zagubiona i o wiele bardziej zrozumiana. Dziękuję.

——

Na samym początku muszę zaznaczyć, że nieważne co tu napiszę, ile tego napiszę i jakich słów użyję, to nigdy nie oddam tego, co czułam, czuję i będę czuć wobec tej książki. To coś, czego chyba nigdy nie będę w stanie opisać. Chciałabym wam naprawdę w całości pokazać to, co działo się we mnie, ale wiem, że nie potrafię oddać aż tak głębokich swoich uczuć. Wiedzcie, że ta książka jest dla mnie WSZYSTKIM i już zawsze będzie ponad wszystko inne.

Gdybym miała oddać swoje serce jednej książce, to byłaby to bez wątpienia ta książka. W sumie to po części już oddałam jej kawałek siebie.

To książka, która wywołała we mnie emocje, o których nie miałam pojęcia. Wydobyła ze mnie to, o czym nigdy bym nie pomyślała. Przeszłam tu przez całą gamę uczuć, od śmiechu poprzez zakochanie i szczęście do łez i prawdziwego załamania. Ze zdwojoną mocą czułam każdą łzę, która spłynęła po moim policzku.

To książka, która zniszczyła mnie w każdym tego słowa znaczeniu. A ja na to pozwoliłam. I gdybym mogła cofnąć czas i przeżyć to wszystko jeszcze raz, nie zawahałabym się. Dzięki tej historii poczułam, że żyję.

To książka, dla której przepadłam. Jest dla mnie ważniejsza niż wszystkie inne razem wzięte. Podczas jej czytania czułam, że mogę być sobą, że nie muszę już zakładać żadnej maski, bo nikt mnie nie oceni. Poczułam się zrozumiana tak, jak nigdy. Przywiązałam się do tych bohaterów tak bardzo, że nie chciałam się z nimi żegnać za żadne skarby. Jednocześnie tak bardzo pragnęłam przeżywać z nimi te wszystkie chwile, jak również odkładałam to w czasie tak długo, jak tylko mogłam. Ta książka jest dla mnie bezpieczną przystanią. Miejscem, do którego zawsze mogę przyjść i niczym się nie przejmować.

Laura i Jacob to postacie, z którymi mogłabym spędzić wieczność, a nawet i dłużej. Czuję się przy nich bardzo komfortowo i bezpiecznie. Zapytacie jak to możliwe, bo przecież to TYLKO słowa na papierze. Dla mnie to są AŻ słowa na papierze. Nigdy bym nie pomyślała o tym, że dwie tak bardzo mi nieznane i nieistniejące osoby, będą dla mnie wsparciem i zrozumieniem.

No właśnie. Zrozumienie. Dla tej dwójki to słowo znaczyło więcej niż tysiące innych. Byli dla siebie wsparciem. I choć żadne z nich nie pomyślałoby o tym nigdy, to byli dla siebie ważniejsi niż mogłoby się wydawać. Wystarczyło jedno spojrzenie, a oni wiedzieli już wszystko. Rozumieli się bez słów.

Wzbiera się we mnie frustracja i bezsilność na samą myśl o tym, że nie potrafię przedstawić tego, co czuję. Tak bardzo chciałabym podzielić się swoimi myślami, emocjami i wszystkim innym, ale po prostu nie potrafię. Jak już wspominałam, choćbym napisała, nie wiadomo ile słów, zdań, czy czegokolwiek innego, nie oddam nawet w połowie tego wszystkiego. Nawet teraz po skończeniu tej książki nie potrafię nazwać tego, co czułam. Od dłuższego czasu próbuję znaleźć odpowiednie określenie tego, ale chyba takowe nie istnieje.

Ta historia sprawiła, że odnalazłam kawałek siebie. Spojrzałam na niektóre sprawy z innej perspektywy i zrozumiałam to, czego nie byłam w stanie zrozumieć wcześniej.

Zaczynając TWDF, nie sądziłam, że aż tak się w tym zatracę. Kiedy czytałam, przenosiłam się do świata stworzonego przez Karolinę. Dokładnie czułam każdą emocję, którą opisywała. Jestem zakochana w tym, co Karolina tworzy. Przez książkę dosłownie się płynęło. Ja w jednej chwili byłam na początku tej historii, a po kolejnej chwili miałam już za sobą połowę. W bohaterach dosłownie się zatraciłam. Po prostu cudo.

Na koniec chcę podziękować Karolinie. Za wszystko. (Tak, wiem, że robię to już tysięczny raz). Stworzyłaś historię, w której zatraciłam się, oddając kawałek swojej duszy. Chcę Ci podziękować za to, że mogę być jej częścią. Znaczy to dla mnie naprawdę dużo.

Nawet nie wiem od czego zacząć, więc może od początku. Pióro autorki jest naprawdę bardzo przyjemne, przez co książkę czyta się szybko, pomimo tego, że historia w niej opisana wcale nie jest taka lekka. Chociaż od początku można się domyślać, jak może się zakończyć ta historia, to kompletnie nie byłam na to przygotowana. Książka to jest totalny wyciskacz łez, a podczas czytania robiłam wielokrotnie przerwy, żeby przeanalizować te wszystkie momenty, o których czytałam. Historia Laury i Jacoba idealnie pokazuje, że nigdy nie jest za późno na to, żeby zacząć żyć. Przechodząc już do samej książki i ich bohaterów. Pokochałam ich tam wszystkich. Każdy z nich miał coś w sobie szczególnego i do każdego w mniejszym lub większym stopniu się przywiązałam, chociaż mam chyba swoich ulubieńców. Oczywiście oprócz głównych bohaterów, moją uwagę już od początku zwróciła Camile i jej poczucie humoru. Zresztą pomimo głównego tematu tej książki przeplata się tutaj też dużo zabawnych scen i sama historia momentami jest opisana w dość zabawny sposób, co ja bardzo w książkach lubię. Końcówka oczywiście uderzyła we mnie dość mocno. Łzy poleciały jednak jeszcze starałam się jakoś trzymać. Moment, w którym było opisane jak Jacob poznał w barze dziewczynę, która również nazywa się Laura i to wszystko co wydarzyło się po ich rozmowie, to było jak prawdziwy cios. Gdy przeczytałam te kilka słów, o tym co stało się z tą dziewczyną poczułam w sobie… no właśnie sama nie wiem. Jakąś taką dziwną pustkę. Nagranie, które było na końcu książki rozwaliło mnie już całkowicie. Jeszcze długo po zakończeniu nie mogłam się pozbierać. Książkę pokochałam całym sercem, a historia Laury i Jacoba jeszcze na długo zostanie w mojej pamięci.

„Time worth dying for” książka, która mimo specyficzności potrafiła złapać mnie za serce kilkukrotnie i mocno poranić moją duszę.

Fabuła opowiada o Laurze Justy, która jest posiadaczką nieuleczalnej wady serca. W drodze na spotkanie z innymi chorymi spotyka chłopaka - Jacoba Reeve’a. Od samego początku dziewczyna uważała go za kogoś niezrównoważonego i niepoważnego.

Mimo pajacowania Jacob wysuwa rękę w stronę bohaterki jaką jest układ. Skoro i tak oboje umierają to co im szkodzi zaryzykować? Albowiem Laura nienawidziła wiązać relacji z nowymi osobami, gdyż nie chciała zranic ich swoim odejściem, tak niewiele myśląc wchodzi w związek z nowopoznanym chłopakiem.

Ich relacja jak już mówiłam jest niekiedy dziecinna, ale widać było że właśnie ON sprawił że Justy zapragnęła żyć nieco dłużej niż było jej dane. Oboje obdarzyli się uczuciem na tyle silnym, że trudnym do pojęcia.

Bolesne w tym utworze są kłamstwa, które niedość ze wykreowały relacje to i ją zakończyły, oczywiście wszystko było przemyślanym zamiarem.

Nie chcąc spolerować, chce jedynie powiedzieć, że myślałam i dalej myśle iż książka była dość prosta i z każdym wątkiem do odgadnięcia. Bardzo podobał mi się jej zamysł i ból jaki za sobą niosła jednak często kwestie bohaterów były jak to się powszechnie mówi „cringowe”. Lektura jest mega fajnym dodatkiem na pozbycie się zastoju, plus świetnym opowiadaniem, które złamie niejedno serce. W momencie będącym epicentrum utworu ryczałam jak dziecko, więc moment załamania psychicznego jak najbardziej na plus. Dosłownie pięć minut temu skończyłam czytać ostatni rozdział, po którym dalej szklą mi się oczy. Tak jak już mówiłam, uważam że książka była banalna i nie działo się w niej nic czego nie dało się przewidzieć, jednak bardzo rzadko nie jestem w stanie zdecydować o końcowej ocenie historii - a w tym przypadku jest mi naprawdę ciężko. Pokochałam tą uroczą dwójkę, niby zalatuje „klimatem z wattpada” i widać to, ale co z tego. Autorka napisała cudownie smutną opowieść, która zachwiała moim zdrowiem psychicznym.

-pseudoksiazkara

Powiedzieć, że płakałam przy tej historii to jak nie powiedzieć nic. Doszło do momentu w którym nie mogłam złapać oddechu przez łzy, a trwało to tak długo, że było mi już słabo. Nigdy wcześniej się z czymś takim nie spotkałam..

Skradła moje serce po to, aby następnie roztrzaskać je na milion kawałków.

Z czystym sumieniem polecam! Styl pisania, cytaty, wszystko w niej jest genialne.

Po samym opisie domyślałam się, jak zakończy się historia. Ale oczywiście nie mogło zabraknąć tysiąca plot twistów, które co chwilę napawały mnie niepewnością. Wszystko działo się tak szybko, nagle, bez żadnego uprzedzenia i to rozwalało mnie z każdą stroną coraz bardziej.

Uwielbiam Laurę i Jacoba, ich razem, i ich osobno. Świetnie wykreowane postacie, ale tak naprawdę to przy tej historii zapomniałam, że czytam..

Nie umiem w słowach wyrazić jak ta historia była piękna. Historia Laury i Jackoba była cudowna lecz za razem bardzo smutna. Ciszę się, że mimo tego ile książek jest teraz wydawanych nadal powstają te, które uczą i rozczulają. Przy tej historii towarzyszył mi śmiech jak i płacz. Zakończenie książki cóż co tu dużo mówić był płak totalny. Gratulację Karolinie wydania tak wspaniałej książki.

♡ Recenzja patronacka ♡

Książka ta wiele dla mnie znaczy. Na pierwszy rzut oka historia jak wiele innych para i nieuleczalna choroba która powoduje stare. Natomiast dla mnie ta historie niesie ukojenie pokazuje jak ważne jest życie i wiele z nas traktuje go bardzo pobieżnie, książka wywarła na mnie wiele emocji i często musiałam zatrzymywać się podczas jej czytania aby zastanowić się nad własnym myśleniem o swoim życiu. Książka otwiera oczy na problem jakim jest kruchość życia i jak na wiele rzeczy nie mamy wpływu. Nie jestem w stanie opisać jak bardzo kocham ta historie i mam nadzieje, że wy też dostrzeżecie piękno tej książki, bo to ona dała mi nadzieje na walkę. Czuje jakbym odnalazła cząstkę siebie i tą cząstka jest Time worth dying for. To historia przepełniona bólem wieloma cytatami i metaforami. Bohaterowie stworzeni przez Karolinę nie są wyidealizowanej i za to ich pokochałam, mała swoją zła store tak jak każdy człowiek. Prosty i przyjemny język Karoliny wprowadzi was w hipnozę a następnie złamie wam serca.

• Time Worth Dying For, to niesamowicie ważna dla mnie książka. Jedna z pierwszych przeczytanych przeze mnie książek na wattpadzie, pierwsza na której płakałam, mój pierwszy patronat.

• Mogę mówić wiele dobrego o setkach innych książek, jednak żadna z nich, nie będzie dla mnie lepsza od tej. W tej książce wszystko jest dla mnie idealne. Od chwytające za serce fabuły, bardzo przyjemnego stylu pisania Karoliny, aż do moich ukochanych Laury i Jacoba.

• Laura i Jacob to chyba moja ulubiona para bohaterów. Są idealni razem, ale i osobno. Laura, to postać, którą kocha się od pierwszych stron. Wszystko co się dzieje w jej życiu, przeżywa się razem z nią, czujemy każdą jej emocje. Zazwyczaj jestem dość wybredna, jeśli chodzi o damskie bohaterki, tu jednak nie mogę powiedzieć, że coś jest nie tak.

• Jacob Reeve bezapelacyjnie zajmuje pierwsze miejsce wśród moich ulubionych książkowych bohaterów. Może nie jest on idealny, ale zdecydowanie, zasługuje on na pierwsze miejsce w tym rankingu. Jest on taką postacią, o której mogłabym mówić naprawdę długo, ale, żeby nie przedłużać powiem jedno. Jacob skradł moje serce i mam nadzieję, że skradnie też wasze.

• Jeśli szukacie książki, która zachwyci was swoją fabułą, to w tym wypadku, także dobrze trafiliście. Time Worth Dying For, jest książką, przez którą się płynie. Może nie porusza ona łatwego tematu, jednak nie sprawia to, że książkę czyta się ciężko i trudno przez nią przebrnąć. Najbardziej uwielbiam te momenty Laury i Jacoba, których jest naprawdę sporo. Scena z ich pierwszą randką, oraz ta z ich wspólnym tańcem, są zdecydowanie moimi ulubionymi.

• O zakończeniu tej historii nie powiem wam zbyt wiele, bo nie chce spojlerować. Pamiętajcie jednak, by zaopatrzyć się w dużą ilość chusteczek, naprawdę się przydadzą. Jestem osobą, która płakała może na trzech książkach, ta właśnie jest jedną z nich.

• Nie jestem w stanie ocenić tej książki 5/5 bo ona jest czymś więcej, kocham tę książkę całą sobą i nigdy nie będę w stanie wyrazić swojej miłości do niej.

• Time Worth Dying For jest obowiązkową pozycją dla każdego, kto lubi mieć złamane przez książkę serce.