Fragment przedmowy M. Bamber
Stosowanie terapii farmakologicznej i radioterapii u pacjentów onkologicznych uległo w ostatnich latach znacznemu rozszerzeniu i zróżnicowaniu. Z jednej strony poszerzone zostały wskazania do leczenia adjuwantowego i neoadjuwantowego w przypadku różnych guzów litych, z drugiej strony zwiększona jest liczba również starszych pacjentów leczonych terapią systemową i/lub radioterapią. Jednocześnie znacznie zwiększyły się możliwości leczenia dzięki wprowadzeniu nowszych grup leków i leków opartych na biologii, takich jak specyfi czne inhibitory komórkowej kinazy tyrozynowej lub przeciwciała monoklonalne. Wiele unowocześnień w leczeniu nowotworów, jak również w wiedzy, że leczenie zmniejszające objawy stanowi również optymalną terapią współtowarzyszącą, pozwoliło w równym stopniu na zwiększenie znaczenia działań wspomagających u pacjentów onkologicznych. Ich celem jest zmniejszenie nasilenia ostrych i przewlekłych działań niepożądanych związanych z leczeniem i chorobą, aby właśnie w sensie paliatywnym poprawić jakość życia, a nie pogarszać jej poprzez prowadzenie leczenia.
