Szklane ptaki. Opowieść o miłościach Krzysztofa Kamila Baczyńskiego

Krzysztofa Kamila Baczyńskiego pewnie kojarzy wielu z Was z jego wojennych wierszy. Kim jednak był, jakim był mężczyzną, jak kochał? Książka Katarzyny Zyskowskiej z całą mocą udowodniła mi jak mało wiem i jakie luki pozostawiło w mojej głowie licealne nauczanie. Powieść napisana na trzy głosy pięknie wprowadza nas w świat burzliwych uczuć i dziwnego trójkąta jaki tworzył poeta ze swoją zaborczą matką i żoną. Barbarę poznał na wykładzie w ciasnym pomieszczeniu, poznał ją gdy za oknami czekał na nich tylko strach, a jednak uczucie które ich połączyło tak trudne w tamtych czasach było silne, poruszające, mocne niczym wichura, która zmiotła ich oboje i pozostawiła w tym samym, wspólnym punkcie. Matka tak zaborcza i traktująca syna jako swoją własność nie umiała się z tym pogodzić. Synowa była dla niej wrogiem, kimś kto ukradł jej ukochanego potomka. Jak wiec Barbara radziła sobie mieszkając z teściową na 30m?

Katarzyna Zyskowska zbeletryzowała tę historię w taki sposób, że daje słowo nie mogłam się oderwać od lektury i ponad 400 stron przeczytałam w jeden dzień. To opowieść, która wzrusza, wyciska łzy i porusza najczulsze struny czytelnika. Słowa o tym, że każda miłość jest inna i , że „kochać to nie znaczy zawsze to samo”. To też solidna dawka historii, którą pokazuje nam poetę jako chorowitego wrażliwca z wielkimi ambicjami, człowieka który pokonał swoje słabości by móc walczyć i na froncie zginąć.

Skończyłam czytać tę książkę już jakiś czas temu, a dalej mocno siedzi w mojej głowie i zupełnie nie pozwala o sobie zapomnieć. To jedna z tych historii, przez które czujemy się inaczej, przez którą czujemy się lepsi i bardziej chcemy kochać i być kochanymi.

Przeczytajcie tę książkę. Po prostu ją przeczytajcie.

Bardzo dobra i bardzo ciekawa książka, w której autorka oddaje głos trzem osobom z rodziny Baczyńskich, samemu poecie, jego matce i ukochanej Krzysztofa Kamila - Basi. To niezwykle poruszająca, pięknie napisana historia nie tylko trudnej choć niezwykle pięknej miłości, ale także uczucia, które musiało radzić sobie z otoczeniem i trudnymi czasami II wojny światowej.

Oprócz trudów wojennej rzeczywistości w książce mamy wielkie, przeogromne uczucie młodych ludzi i zaborczą, wręcz w wielu momentach obsesyjną miłość matki do syna. Ukochany syn, jedynak, matka darzyła go wielką, wręcz maniakalną miłością, zaborcza, bezwzględną, nie dająca miejsca i przestrzeni na oddech, na własne życie młodego człowieka. Do przewidzenia jest, iż Basia, ukochana Krzysztofa Kamila nie była jej syna godna, nie powinna się do niego zbliżyć, a tę miłość trzeba było zniszczyć.

Co z tego wynikło? Jak potoczyły się losy tej trójki trudne, naznaczone cierpieniem wynikającym z nich samych, a jednocześnie wojennym tragizmem? Tego dowiecie się z lektury tej niezwykłej książki.

Mimo, iż tak wiele się w Szklanych ptakach dzieje, z pewnością nie jest to książka akcji. Ogrom wydarzeń, które mają miejsce, wielka porcja uczuć, które wręcz kipią pomiędzy stronami ukazana jest powoli, niespiesznie.

Zaskakuje ogrom uczuć, ale i mnogość wydarzeń, zderzeń jednych aspektów z drugimi. Spokojny delikatnego zdrowia, bardzo wrażliwy Krzysztof Kamil, ogrom jego talentu, wielka miłość do matki, ale równie wielka do Basi, kobiety, w której zakochał się od pierwszego wejrzenia. Do tego tragedia ukochanej, okupowanej przez wroga ojczyzny i świadomość, że on, wrażliwy, o kiepskim zdrowiu musi iść walczyć i może już z tej walki nie wrócić.

Współczuję wszystkim, którzy musieli, muszą żyć w trakcie wojny. To ogromny dramat. Ale czytając tę książkę w dwójnasób współczułam Krzysztofowi Kamilowi. Jemu świat się zawalił w jednym momencie, wszystko na niego runęło, zaznał niewyobrażalnego szczęścia miłości, a jednocześnie tak wielu dramatów z nią związanych. Autorce udało się to wszystko świetnie zaprezentować, wpleść w magię i ogrom uczuć wojenne realia, Powstałą cudowna, porywająca książka, którą szczerze polecam.

,, Ubrania na chłopcach spaliły się całkiem, ich skóra zamieniła się w popiół. Ciała mieli sine od tego popiołu. A potem krwawe. I na początku nawet nie krzyczeli. To taki szok, co tłumi ból. Krzyk przyszedł później. Dziewczyna wciąż go słyszy w sobie. Przykrywała później umierających kolegów mokrymi prześcieradłami, by im trochę ulżyć, ale ropa, krew i krzyk wnikały szybko w polowe łóżka. Nawet morfina nie pomagała. I taka jest teraz Warszawa ".

Oj ale to była wzruszająca książka. Opisana w bardzo ciepły i poetycki sposób. Miłość wyczuwało się na każdym kroku, bez względu na to kogo dotyczyła hisoria. Miłości matki do dziecka, które wymodliła zwracając się do Boga w którego inni wierzyli. Po kilku poronieniach był on dla niej prawdziwym błogosławieństwem. Kolejne miłości opisuje nam sam Krzysztof Kamil Baczyński. Było ich klika, każda coś dla niego znaczyła i każda pozostawiła po sobie złamane serce i tęsknotę. Tylko ta ostatnia, chuda i wątła kobieta o znikomych piersiach i chudej postawie zaryła mu się w pamięci, pozostawiając mu coś w spadku. Oczywiście przeczytamy również o odczuciach samej Basi, gdzie inni odmawiali sobie jedzenia, by tylko ona mogła posilić nienarodzone jeszcze dziecko.

To pozycja pisana właśnie z tych trzech perspektyw, słowami tych trzech osób, których los zaszczycił nikłym szczęściem, by później swobodnie móc je odebrać. Jak sądzicie, czy pozwolili sobie na to? Czy czasy wojny były dla nich łagodne, czy sprawiały, że ktoś raz w tygodniu w dzień pracujący nie wkładał nic do ust? Każda z tych miłości była inna, ale oddaliby wszystko, by tylko móc zakończyć ją szczęśliwie.

Ta tęsknota o której czytałam nie tylko im rozdzierała serce. Lata 1941 dla nikogo nie były najlepsze. Czytamy tu również o wielu tajemnicach skrzętnie ukrywanych przed światem. Autorka zadała sobie ogrom trudu, by tak dokładnie i pięknie jednocześnie tą historię zobrazować. Osoby wrażliwe ogromnie ją przeżyją. Sama niedawno walczyłam o oddech mojego dziecka, więc tym bardziej odebrałam ją bardzo osobiście. Nie pamiętam, kiedy powieść tak mocno mną wstrząsnęła. Ukazała piękno bólu i rozpaczy, wyczekiwane nadzieje i tęsknotę za ulotnością. Ogromnie mocno ją polecam...

W tym roku piękniejszej książki o miłości już nie będzie, więc zanotujcie sobie ten tytuł jako MUST READ A.D. 2022 — Katarzyna Zyskowska „Szklane ptaki. Opowieść o miłościach Krzysztofa Kamila Baczyńskiego”. 10 na 10. Koniec.

Tutaj mogłabym skończyć, bo mam ogromną ochotę zostać sam na sam z emocjami, jakie towarzyszyły mi przy lekturze najnowszej powieści biograficznej Zyskowskiej, która po raz kolejny pozwala nam, czytelnikom, nie tylko poznać wyjątkową historię, ale też zanurzyć się w pięknym konstrukcie językowym, z którego niczym ciepły, łagodny zefir, owiewa nas piękno poezji Baczyńskiego, jego rozterki, uwielbienia i czułość.

„Szklane ptaki” to obraz miłości w każdym możliwym odcieniu, tej matczynej, oddanej, ale i zaborczej, i tej młodzieńczej, jaką czują do siebie piękni dwudziestoletni. Pępowina, jaka łączyła Krzysztofa i jego matkę, Stefanię, była niczym  węzeł gordyjski, nie sposób było mu się od niej uwolnić, choć z drugiej strony, czy tego pragnął?

Bez cienia wątpliwości pragnął Basi, którą pokochał za... a nie, miałam nie rozwodzić się nad szczegółami, pozostawiając to temu, kto zechce się w tę powieść zagłębić. Warto tak BARDZO! Pamiętajcie, zawsze jest dobry czas na miłość.

Szklane ptaki to historia o miłości i śmierci… historia pełna subtelności, namiętności, emocji, wzajemnych uśmiechów, czułych spojrzeń i słów, ale również łez cierpienia, smutku, strachu i momentami rozgoryczenia…

To opowieść, w której poznajemy trzy serca, a każde z nich bijące dla ukochanych osób. Serce matki, Krzycha i Basi, jego żony, o której od pierwszej chwili myślał z ogromną czułością i wiedział, już po pierwszym spotkaniu, czego pragnie mówiąc do mamy: „dzisiaj poznałem dziewczynę mego życia, mamo…”

Czasy, w których przyszło im żyć były niezwykle trudne, II wojna światowa, Powstanie Warszawskie, Warszawa pełna gruzów i "rozlanej" krwi, a mimo to próbowali odnaleźć w tym wszystkim siebie i choć jeden promyk nadziei każdego dnia, który starali się rozświetlić słowem, gestem, czynem, czy samą myślą o kochanej osobie.

Krzyś był taki delikatny, pełen wiary w jutro, pełen miłości dla bliskich, choć czasami trudno było mu dzielić swoje uczucia między kobiety życia, matkę i żonę, a przecież była jeszcze trzecia jego miłość… poezja.

Zatapiając się słowa wypowiedziane ustami Stefani, matki poety, Krzysztofa i Baś możecie dostrzec każdą emocję widoczną jak na dłoni. Oni nigdy nie udawali. Padały zdania pełne ciepła, zrozumienia , ale również troski i bólu. Każdy rozdział jest wyjątkowy, tak wiele w nich zdań, które zapisały mi się w pamięci: „Widzę w niej siebie - zagubiona we wszechświecie gwiazda, zrządzeniem losu odnaleziona… Jestem szczęśliwy i bardzo się boję. Czy czas miłości i śmierci może mieć wspólny mianownik? Nie wiem…"

Jeśli chcecie wedrzeć się w serca tych trojga to właśnie #szklaneptaki opowiedzą Wam ich historię…

𝒫𝑜𝓌𝓇ó𝓉

𝒦𝓇𝓏𝓎𝓈𝓏𝓉𝑜𝒻 𝒦𝒶𝓂𝒾𝓁 ℬ𝒶𝒸𝓏𝓎ń𝓈𝓀𝒾

„A kiedy deszcz srebmosiny

zapłacze za moim powrotem,

pomyśl, że to są łzy moje

perlone przez moją tęsknotę.”

O pięknej i tragicznej miłości, którą zabiła wojna

Moi Drodzy!

Napisałam już w swoim życiu setki recenzji, ale chcąc Wam opowiedzieć o najnowszej książce Katarzyny Zyskowskiej czuję ogromną tremę. Nie jest mi łatwo, bo boję się, że nie będę w stanie słowami oddać w pełni jej geniuszu . A jest ona przepiękna, smutna i romantyczna, eteryczna, bardzo intymna i chwytająca za serce. Mało który Autor potrafiłby słowami tak cudownie opowiedzieć dzieje jednego z najbardziej utalentowanych polskich poetów, który oddał życie w obronie Ojczyzny.

"Szklane ptaki" to zbeletryzowana biografia Krzysztofa Kamila Baczyńskiego oraz jego żony i matki. Dwóch najbliższych mu kobiet, które niewątpliwie go kochały, ale jedna z tych miłości była niestety toksyczna. Obie były prawdziwe i nieudawane. Jednak nie mogły obok siebie w zgodzie ze sobą współistnieć i funkcjonować. Rywalizacja nie wychodziła im na zdrowie i utrudniała i tak paskudną rzeczywistość.

Krzysztof zakochał się nagle i niespodziewanie, mocno i na poważnie. Z ukochaną Basią dość szybko zdecydowali o tym, że chcą wziąć ślub. Rodziny obu stron nie były zachwycone. Zwłaszcza matka przyszłego pana młodego. Zaborcza Stefania Baczyńska wpadła dosłownie w czarną rozpacz. I nie chodziło jej o argumenty, że wojna i ciężkie czasy. Dla niej ożenek syna równał się z jego utratą. Tragizowała jakby jej ukochany Krzyś miał być dla niej stracony bezpowrotnie. Basi przyszło mierzyć się z teściową z piekła rodem, tajnymi studiami, działalnością męża w konspiracji, ale i utratą bliskiej istoty, okropnościami wojny i śmiercią młodych ludzi, których znała. Jeśli jesteście ciekawi losów tego małżeństwa, jeśli chcecie odkryć osobę znanego poety jakiego do tej pory nie znaliście zapraszam do lektury powieści od której ja nie mogłam się oderwać.

Czytając chłonęłam wojenną rzeczywistość, ludzkie losy naznaczone śmiercią i tragedią. Nie będę ukrywać, że z moich oczu płynęły łzy. Dużo łez. Bo w tej historii jest tak wielka moc tragizmu, okrutności losu, a zarazem piękna i romantyzmu. Ci młodzi ludzi nie mieli czasu na szczęście, dlatego każdą chwilę życia wyszarpywali by poczuć to, co byłoby im dane bez pośpiechu w czasie pokoju.

Narracja tytułu jest trzyosobowa. Autorka oddaje głos każdej z trzech głównych postaci. Każdemu z trojga bohaterów pozwala przedstawić swoje myśli, pragnienia, marzenia. Wyżalić się, wyspowiadać z tego, co ich boli, co rani. Dzięki temu na całą rzeczywistość patrzymy z trzech stron, a każda z nich jest inna i odmienna.

Raz po raz przyrównywałam parę Baczyńskich do historii Romea i Julii, To byli dla mnie tacy wojenni Capuletti, którzy poczuli smak prawdziwego uczucia. Niestety los szybko im je zabrał, a parę złączyła dopiero śmierć i grób. W wielu momentach lektury zastanawiałam się jak Basia i Krzyś spędziliby ze sobą życie gdyby nie wojna, czy ich miłość by nie zgasła, czy nie pogubiliby się w wirze życia.

Ta książka nie ma minusów i wad. Jest niecodzienna i niesztampowa. Eteryczna, delikatna i brutalna zarazem, pełna uczuć i namiętności, ale i prozy życia, która ma to do siebie, że bywa okrutna. Czytałam ją z prawdziwą przyjemnością, a lekturze towarzyszył tak wielki ogrom emocji, że nie wygasały one do dziś. Myślę, że refleksje z lektury długo zostaną w mojej głowie, a ja tę publikację zapamiętam na zawsze. Z serca Wam ją polecam. To wyjątkowa książka po którą musicie sięgnąć. Koniecznie znajdźcie dla niej czas i zatopcie się w jej treści.