Marvel Now 2.0 Życia minione. Staruszek Logan. Tom 6

STARUSZEK MINIONY

Jeff Lemire przejął pisanie Staruszka Logana, kiedy seria na stałe weszła do kanonu Marvela. Nie miał łatwego zadania, bo przed nim opowieścią tą zajmowali się wybitni scenarzyści, którzy – Millar w szczególności – uczynili z niej przełomowe dzieło. Lemire jednak dał radę i chociaż nie stworzył komiksu genialnego ani też z nadmiarem ambicji, o dziwo udało mu się stworzyć przyjemnie ponurą i depresyjną, a jednak nie wolną od nadziei opowieść superhero. A teraz wszystko to dobiega końca i jest to koniec sentymentalny i satysfakcjonujący.

Odkąd ujrzał przyszłość w przerażającej wizji, Logan nie przestaje myśleć o dziecku, które pozostawił na Ziemiach Jałowych. Żeby je ocalić, musiałby jednak wyprawić się w inne czasy, i to z pomocą superłotra, który może się okazać groźniejszym sojusznikiem niż wrogiem. Czy podróż w czasie pomoże Loganowi pogodzić się z przeszłością? Czy też zmuszony jeszcze raz przeżyć swoje najtrudniejsze chwile Wolverine ulegnie pokusie i znów spróbuje odmienić bieg historii?

Superbohater przeżywający jeszcze raz najważniejsze chwile swojego życia? To zna każdy miłośnik komiksów. Wątek ten zresztą został znakomicie i chyba niedoskonałej wykonany w znanej także w Polsce opowieści Amazing Spider-Man: Wszystkiego najlepszego. Nie zmienia to jednak faktu, że Lemire zbudował na tym bardzo udaną historię. Zresztą wszystkie komiksy superhero, jakie wyszły spod jego ręki były skonstruowane na podstawie ogranych już pomysłów, jak chociażby Moon Knight, gdzie po raz n-ty wykorzystano ideę przebudzenia bohatera w szpitalu psychiatrycznym, gdzie okazuje się, że nigdy herosem wcale nie był. A jednak i tak każdy z nich – a przynajmniej większość – był udany i dostarczał dobrej zabawy.

I tak samo jest z tym tomem Staruszka Logana, w którym akcja jest dobra, ale nie przesadnie szybka, a na dodatek bardzo sentymentalna. Fabuła, jak zawsze jest dobrze pomyślana, konkretnie rozpisana, ma do tego odpowiednie tempo, a Lemire stara się zbudować należyty klimat. Na nudę nie ma tu miejsca, , a postacie zostały naprawdę dobrze nakreślone. Co ważne, chociaż Staruszek Logan to świetna lektura, która może i mocno czerpie z dorobku poprzedników, ale nie wymaga od czytelnika znajomości zawiłych losów postaci. Chociaż warto pamiętać, że dla długoletnich fanów znajdzie się tu kilka smaczków.

Jeśli chodzi o grafiki, Filipe Andrade to rysownik, którego może nie uwielbiam, a na początku mnie nie kupował, jednak teraz w końcu się do niego przekonałem. Słabiej wypada Eric Nguyen, ale jako ogół Życia minione to po prostu dobry komiks dla miłośników Wolverine’a i X-Men. Dobra zabawa gwarantowana.

Wolverine jest mutantem, którego cechuje zdolność szybkiej regeneracji uszkodzonych tkanek ciała i kostne pazury chowane w przedramionach obu rąk (później jego szkielet i szpony zostały zespolone z adamantium). A adamantium to materiał praktycznie niezniszczalny, wymyślony aby wytłumaczyć niektóre niezwykłe cechy bohaterów ze stajni Marvela. Ale to na marginesie. A wracając do naszego bohatera, którego możemy nazywać również Rosomakiem, a także Loganem – trzeba także wspomnieć, że należy on, albo należał do X- Menów. A sam Wolverine należy do grupy moich ulubionych bohaterów z Kapitanem Ameryką i Spider – Menem na czele. Całkiem niedawno zapoznałem się już z szóstym tomem serii „Staruszek Logan. Życia minione”.

O komiksie możemy przeczytać, że:

Odkąd ujrzał przyszłość w przerażającej wizji, Logan nie przestaje myśleć o dziecku, które pozostawił na Ziemiach Jałowych. Żeby je ocalić, musiałby jednak wyprawić się w inne czasy, i to z pomocą superłotra, który może się okazać groźniejszym sojusznikiem niż wrogiem. Czy podróż w czasie pomoże Loganowi pogodzić się z przeszłością? Czy też zmuszony jeszcze raz przeżyć swoje najtrudniejsze chwile Wolverine ulegnie pokusie i znów spróbuje odmienić bieg historii?

Podsumowując.

Wielu już bohaterów podróżowało w czasie i przeżywało swoje życie na nowo. Wolvie przeżywać ma co i robi to w dobrym stylu. Co prawda całość jest okrojona i skrótowa ale nadal gwarantuje świetną sentymentalną zabawę.

Mimo zmiany rysownika, ilustracje praktycznie nie uległy zmianie. Aż szkoda, że to już koniec, bowiem Lemire zrobił świetną serię a kolejny tom nie zapowiada się zbyt ciekawie. Jednak seria warta jest poznania i dobrze że mogliśmy się nią cieszyć po polsku.