Po nitce do szczęścia. Stacja Jagodno. Tom 3

„Po nitce do szczęścia” to już trzeci tom Stacji Jagodno. Opowiada o relacjach matki z dorastającą córką. O problemach, które się z tym wiążą. Obok znanych nam już z poprzednich części bohaterów pojawiają się nowi, których losy zaczynamy z przejęciem śledzić.

Poznajemy problemy Małgorzaty, żony wójta. Wydawałoby się, że kobieta ma w życiu wszystko co najlepsze. Inteligentnego, zaradnego męża, piękny dom, pieniądze. Jednak to nie do końca prawda. Czuje się samotna, opuszczona, zaniedbywana przez wiecznie zabieganego męża. Czuje się jak przedmiot, który jest przestawiany z kąta w kąt. Wydaje jej się, że nic nie może sama zrobić. Już dawno przestała o czymkolwiek decydować, teraz wykonuje tylko polecenia i dostosowuje się do wymogów męża. W najcięższych momentach bezpiecznym azylem okazuje się biały domek babci Róży. Małgorzata zwraca się z prośbą o pomoc do Tamary i jej przyjaciółki Marzeny. Niespodziewanie ta druga odnajduje w żonie wójta bratnią duszę i kobiety zaczynają coraz więcej czasu spędzać razem. Wspólnie obmyślają strategię, która pomoże Małgosi stać się niezależną i silną kobietą. Potrafiącą postawić na swoim i walczącą o swoje zasady. Te działania przyniosą niespodziewane efekty. Kobiety będą miały okazję poznać gniew wójta. Jego zemsta dosięgnie również Tamarę, choć miała z całą sprawą najmniej wspólnego.

Marysia powoli zakochuje się w Kamilu. Nie wyobraża sobie życia bez niego. Boi się, że po jego wyjeździe na studia oddalą się od siebie. Boi się rozstania i zdrady, którą może przynieść związek na odległość. Dodatkowe problemy stwarza ojciec dziewczyny, który po latach przypomniał sobie o córce i chce wykorzystać ją do swoich planów.

Wokół Tamary piętrzą się problemy. Jest zrozpaczona zaistniałą sytuacją. Kobieta czuje się coraz bardziej samotna i zagubiona. W domu babci Róży zjawia się kuzyn hrabianek Leszczyńskich. Mężczyzna wpada w oko Marzenie, ale ich relacje są dosyć burzliwe. Niespodziewanie wychodzi na jaw kolejna skrywana przez lata tajemnica. Wywoła ona spore zaskoczenie.

Kolejny raz miałam przyjemność pobyć w białym domku babci Róży. Posłuchać jej prostych, ale jakże celnych uwag i porad. Książkę czyta się łatwo i szybko, ale poruszane w niej tematy wcale takie nie są. Zapewne są bliskie każdemu z nas. Nieraz spotkaliśmy się z tym, że pieniądze szczęścia nie dają. One tylko sprawiają, że łatwiej nam żyć. Czy mieszkańcom Borowej uda się dojść po nitce do szczęścia? Według babci Róży potrzeba do tego spokoju i wytrwałości. Szczęście samo nas odnajdzie w najmniej oczekiwanym momencie. Wystarczy iść do przodu i nie zamartwiać się na zapas. Jestem oczarowana tą sagą i mam nadzieję, że autorka jeszcze nie raz mnie czymś zaskoczy. Polecam przeczytać i samemu się przekonać czy warto spędzić w Jagodnie trochę więcej czasu.

"Po nitce do szczęścia" Karoliny Wilczyńskiej to kolejna część opowieści o Jagodnie. O ile poprzednie dwie przeczytałam niemal jednym tchem to ta nieco mnie rozczarowała. Oczekiwałam rozstrzygnięcia wątków, które zaintrygowały pod koniec cz. II np. z Łukaszem, czy panią Zosią. One tymczasem ustąpiły miejsca innym- nieszczęśliwej Małgorzaty, czy Marzeny i Janka. Szczególnie ten drugi z wymienionych wątków z kilometra pachnie tanim romansem rodem z "harlekinów". Tajemnica dziwnych hrabianek zostaje co prawda rozstrzygnięta, ale ta historia splątana z losami Róży jest mało przekonywująca, trąci sztucznością. O ile postacie u Wilczyńskiej są zarysowane zazwyczaj jako niejednoznaczne - a przez to żywe i wyraziste tak sylwetka Jan jest po prostu przesłodzona.

Pomimo tego książkę czyta się - podobnie jak poprzednie - dobrze. To niewątpliwie zasługa talentu pisarki, która kreując świat z pozoru całkiem zwyczajny wydobywa z niego niezwykłość. I choć po przeczytaniu nie krzyknie się "wow" to jednak czeka się na kolejną część, to niewątpliwie magnetyzm wynikający z klimatu, który towarzyszy książce. Być może kreacja pani Róży - która z pozoru stoi z boku i nie narzuca się ze swoimi dobrymi radami - dodaje tej magii. Jest jak dobra wróżka, która czuwa nad bohaterami tej książki.

Książki z cyklu Jagodno należą do tych, do których będzie się chciało wrócić i przeczytać jeszcze raz.

Masz dość stresu i codziennego pośpiechu? Zajrzyj do Jagodna i odpocznij wśród spokojnej zieleni i prawdziwych przyjaciół.

Karolina Wilczyńska ponownie zachwyca lekką akcją i przyjemnym w odbiorze językiem. Wracamy do Jagodna, by przekonać się kim jest tajemniczy kuzyn hrabianek i dlaczego (pozornie mająca wszystko, czego duszy potrzeba) żona wójta jest głęboko nieszczęśliwa. Tamara, Marysia i Ewa odbudowują więzi rodzinne, a wszystkich skłóconych oczywiście godzi niezawodna babcia Róża. I choć ta część wydawała mi się na początku nieco mniej dynamiczna niż poprzednie, to pod koniec książki musiałam zmienić zdanie. Autorka przygotowała dla nas małą rewolucję na koniec tomu. Nie mogę Wam więcej zdradzić, żeby nie popsuć fabuły, ale jestem pewna, że po raz kolejny spędzicie miło czas i będziecie zaskoczone.

Bardzo cenię cykl o Jagodnie za jego niespieszną akcję i ciekawych bohaterów. Już zdążyłam ich poznać na tyle dobrze, że czuję się tak, jakbym na kartach książki spotykała starych znajomych. Autorka ma talent do tworzenia niepowtarzalnych postaci, dzięki czemu z przyjemnością śledzę ich losy i zastanawiam się, co nowego wymyślą. Już po raz trzeci odwiedziłam Jagodno i znów mogłam się zrelaksować, śledząc losy bohaterów. Ten cykl kojarzy mi się z przyjemnym i ciepłym serialem, który oglądamy po to, żeby spędzić trochę czasu z ulubionymi postaciami. Tych, którzy już znają Panią Różę i jej najbliższych chyba nie trzeba dodatkowo zachęcać – trzeci tom jest równie ciepły i przyjemny w odbiorze, a przy tym znów odkrywa nowe tajemnice, w tym zaskakujący sekret Róży. Porusza też zupełnie nowe wątki i intryguje na tyle, że z niecierpliwością czekam na więcej! Jestem przekonana, że fani autorki będą zadowoleni.

Karolina Wilczyńska zauroczyła mnie tą serią, w której pośród miejskiego zgiełku rozgrywają się dramaty, które bohaterowie próbują rozstrzygać wśród zapachu lasu i szumu fal zalewu gminy Jagodno. A przecież na wsi też nie jest nudno bowiem autorka nie tylko podsuwa nam sielskie picie kompotu w sadzie czy pieczenie babeczek. Poznajemy nowych bohaterów, którzy przywołują demony przeszłości. Znane nam już postacie dostarczają tajemnic, szantaży, omdleń i zaskakujących decyzji. Ojciec Łukasza zasieje ziarno niepewności, zaś Leszek będzie próbował wymusić to i owo.

Wiele spraw mnie zaskoczyło, niektóre problemy wzbudzały żal czy smutek. Wraz z bohaterkami o ogromnych sercach pragnęłam wspierać tych, którzy tego potrzebowali. Tradycją staje się fakt, iż Wilczyńska w każdym tomie przekazuje czytelnikom w darze tajemnicę, która niewątpliwie staje się hitem. Umiejscowiona pod koniec tomu historia, jest zawsze niezwykle zaskakująca i wzruszająca. Tak było i tym razem... Choć patrząc przez pryzmat informacji z tego i poprzednich tomów, które jako malutkie - ale jakże intrygujące - wtrącenia pozwalały przypuszczać, iż to hrabianki będą królowały tym razem w dziedzinie skrywania sekretów. Takiego obrotu spraw się nie spodziewałam...

"...lepiej cieszyć się z dobrej teraźniejszości niż wyobrażać sobie niedobrą przyszłość" **

Sentymentalne dla mnie spacery po Kielcach, sielskość Borowej, zróżnicowane i ogromnie 'charakterne' postacie oraz liczne mądre przesłania, które nam przekazują nam - to wszystko składa się na magiczną powieść. Uzmysławiają jak ważna jest miłość, przyjaźń czy akceptacja drugiego człowieka takiego, jakim jest. Kierują naszą uwagę na to, iż powinniśmy się cieszyć, że widzimy naszych bliskich a będąc z nimi nie jesteśmy sami czy samotni. Oczywiście nie brakuje przeciwstawnych bohaterów, którzy są zarozumiali, samolubni i niewdzięczni. Nieustanna walka dobra ze złem nie ominęła tej powieści a dzięki temu lektura jest bardziej wiarygodna i życiowa.

Cudowna rzeczywistość, niezwykły klimat, świetni bohaterowie, humor, ale i strach o bliskich czy nadchodzące dni. W tej książce zakochają się wszyscy wielbiciele obyczajówek. Postacie drugiego dotąd planu wysforowały się do przodu i to ich historie pochłaniają nas najbardziej. Autorka zasiała w czytelnikach ziarno niepewności i oczekiwania rozpoczynając nowe wątki, wprowadzając nowe postacie a przede wszystkim sygnalizując, iż dopiero w następnych tomach możemy spodziewać się odkrycia tajemnic.

Podsumowując - jest to niezwykła i ciepła powieść o relacjach i tajemnicach rodzinnych, o zaufaniu, normalności i ciepłym posiłku, który zawsze się dla gościa znajdzie. O beztrosce młodych ludzi, rozmarzeniu w oczach, asach w rękawie a przede wszystkim o porządkach we włóczkowych kłębkach, które jednocześnie można odnieść do rozwiązywania życiowych problemów. Gorąco polecam Wam wizytę w małym, białym domku, gdzie każdy otrzyma wsparcie, pomocną dłoń i otrzyma radę o ogromnej mocy - najważniejsze to być sobą!

całość recenzji: [Adres usunięty]