Smocze kły

Trochę wstyd się przyznać, że taka wielka fanka Parku Jurajskiego i dinozaurów zaczęła swoją przygodę z książkami Michaela Crichtona od Smoczych kłów, a nie od wspomnianego wcześniej tytułu (choć miałam na myśli film). Choć osobiście nie żałuję, bowiem ta powieść była naprawdę świetna, aczkolwiek muszę jak najszybciej nadrobić pozostałe powieści autora, zwłaszcza Park Jurajski i Zaginiony świat, które już od lat spoglądają na mnie z półek z niesamowitym wyrzutem. Jednakże na chwilę obecną mogę z czystym sumieniem przeanalizować najnowszą pozycję Crichtona wydaną przez Dom Wydawniczy Rebis.

Akcja Smoczych kłów rozgrywa się w roku 1876 na Dzikim Zachodzie. To idealne połączenie tego, za czym przepadam w powieściach przygodowo-sensacyjnych. Mamy tutaj do czynienia z Indianami, archeologią, rywalizacją i klimatem, który nawiązuje lekko do westernów. Trochę mieszanka wybuchowa, ale idealnie zgrana w fascynującą i naprawdę wciągającą całość. Przyznam szczerze, że nie miałam pojęcia, czego mogę się spodziewać po twórczości Crichtona, bo jak już wyżej napisałam, nie miałam z nią wcześniej do czynienia. Uważałam jednak, że to w pełni dojrzały autor, który wie, w którym kierunku zmierza i co chce pokazać czytelnikowi, i chyba się nie pomyliłam. Chociaż mam wrażenie, że przedstawiona w tej książce historia to zaledwie część tego, na co go stać.

Michael Crichton pisząc tę książkę inspirował się prawdziwymi wydarzeniami, które miały miejsce w świecie archeologii. Pojawiają się tutaj dwie postacie słynnych naukowców, którzy toczyli ze sobą zaciekłą walkę. Być może rywalizacja była dla nich siłą napędową do działania, bowiem oboje zapisali się na kartach historii. Pierwszym z nich jest Othniel Charles Marsh, drugim Edward Drinker Cope. Ich zaciekłe współzawodnictwo miało miejsce w latach 1870-1890, jednak to nie oni są tutaj głównymi bohaterami. Do bezwzględnego świata archeologicznych zmagań trafia młody student, William Johnson, który nie zdaje sobie sprawy z tego, jak niebezpieczna okaże się misja, której ma zamiar się podjąć. Głupi zakład sprawił, że stał się towarzyszem profesora Marsha. Głupi przypadek z kolei skierował go do profesora Cope’a. A potem to wierzcie mi, że nadeszło tornado.

Wydawałoby się, że praca paleontologa to nudna robota. Siedzisz i grzebiesz w piachu. Szukasz kości, oznaczasz je. Jednak nie w przypadku Crichtona. Jeśli choć trochę znacie Park Jurajski, to na pewno wiecie, że ten facet potrafi urozmaicić naukowcom pracę… Tutaj nie mamy do czynienia z ożywianiem prehistorycznych gadów, ale z czystą paleontologią, jednakże nie brakuje innego rodzaju doznań i wrażeń, takich jak pojedynki z plemieniem Siuksów, którzy są wrogo nastawieni do obcych, a ich hobby to oskalpowanie tych, którzy wchodzą na ich teren. Nie brakuje jednak też tych dobrych, pomocnych Indian, którzy starają się wspierać głównego bohatera, a także resztę paleontologicznej wyprawy. Jednakże musimy sobie zdawać sprawę z tego, że takie podróże zawsze niosą ze sobą spore ryzyko, a jeżeli weźmiemy pod uwagę czas i miejsce akcji, to zdecydowanie będzie ono jeszcze większe. Nie wszyscy powrócą do domu…

Nie sposób nie odczuć tej charakterystycznej atmosfery Dzikiego Zachodu. Nie brakuje tutaj bandytów rodem z westernów, którzy tylko wypatrują na szlakach łatwych ofiar. A czyż młody student z Yale nie jest tutaj rasowym przykładem nieporadnej istoty, którą z łatwością można obrabować? Zgodnie z powiedzeniem „Przede mną przepaść a za mną wilki”, William Johnson natrafia to na bandytów, to na wrogo nastawionych Indian. Nieprzewidywalność fabuły tylko podsyca tę atmosferę. Zbrodnie, intrygi, potyczki. Pasja, rywalizacja, wielkie dokonania. To wszystko znajdziecie w powieści Crichtona, która została napisana w oparciu o bogatą bibliografię.

Smocze kły to naprawdę porywająca powieść, która pozwoli Wam zapomnieć o otaczającym Was świecie. To znakomite połączenie przygody, sensacji i westernu, które wciągnie Was już od pierwszych stron.

[Adres usunięty]

Michael Crichton, to pisarz którego nikomu nie trzeba przedstawiać. Całkiem niedawno minęło 10 lat od jego śmierci, jednak jego świetne powieści pozostały i będą cieszyć zapewne i kolejne rzesze czytelników. A jest ON autorem takich powieści jak:

„Kula”

„Park Jurajski”

„Człowiek terminal”

„Andromeda znaczy śmierć”

i inne.

Praktycznie każdą z tych powieści sfilmowano, że wspomnę tu o „Jurassic Park”, czy „Kula”.

Crichton był także autorem scenariuszy, reżyserem. Spod jego pióra wyszedł słynny film „Świat Dzikiego Zachodu”, nie tak dawno adaptowany na serial”Westworld” i o wiele więcej.

Tym razem do moich rąk trafiła książka”Smocze kły.

Tym razem przenosimy się w czasy, kiedy to dyliżansy przewoziły pocztę, Indianie co rusz napadali na podróżnych, a banki były nieustannie na celowniku bandytów.

Dziki Zachód roku 1876 nie był miejsce przyjaznym.

Wojsko prowadzi niekończącą się walkę z indiańskimi plemionami, gorączka złota rozprzestrzenia się po całym kontynencie, a jednocześnie jesteśmy świadkami jedynej w swoim rodzaju wojny, jaką prowadzą pewni profesorowie, gotowi na wszystko, aby odnaleźć szczątki wymarłych jaszczurów.

William Johnson, to człowiek, którego nie można nazwać rozsądnym. Po zawarciu pewnego zakładu, nasz bohater wyrusza jako fotograf, z pewnym paleontologiem, na wyprawę-zdawałoby się-życia. Jednak nie spodziewa się jakie kłopoty go czekają, kiedy profesor zwalnia go, uznając go za szpiega konkurencyjnej ekspedycji. W mieście występku jakim jest Cheyenne, brak rozsądku może Williamowi nie wyjść na dobre…

Perełka wśród książek, które dane mi było przeczytać w nie tak odległej przeszłości. Przenosimy się w czasy, o których wszyscy słyszeli i doświadczamy na własnej skórze tej ponurej atmosfery. Jednocześnie dokonujemy epokowych odkryć i nie raz drżymy o naszego nierozważnego Johnsona.

Który, między nami mówiąc, robi się niezwykle irytującym człowiekiem. Ale to zasługa dobrego pióra. Nie każdy tak potrafi przedstawić postać, że mamy ją ochotę udusić co najmniej.

Jak napisano w posłowiu-Michael Crichton pisze tak że człowiek wierzy w każde słowo. Czy będą to przywrócone do życia- z kropli bursztynu -dinozaury, czy zabójcze nanoroboty, próbujące przejąć kontrolę nad światem. Mamy wiarę i staramy się przetrwać z bohaterami. Nie mam zastrzeżeń. Polecam gorąco.

"Wojna o kości"

W dniu wczorajszym, czyli 9 czerwca 2018 roku, minęło dokładnie dwadzieścia pięć lat od powstania "Jurassic Parku", słynnego filmu Stevena Spielberga o dinozaurach , który oparty jest na powieści Michaela Crichtona z 1990 roku. W tym roku w listopadzie mija też dziesięć lat od śmierci tego słynnego pisarza, mającego w dorobku ponad trzydzieści książek, na podstawie których powstało całkiem sporo dobrych i głośnych filmów. Wspominam o tym, ponieważ całkiem niedawno została wydana pośmiertnie jego książka "Smocze kły", która jest swojego rodzaju preludium do "Parku Jurajskiego" właśnie. Biorąc pod uwagę, że bardzo lubię zarówno książkę, jak i film, którego notabene kolejna część aktualnie wyświetlana jest na ekranach polskich kin, sięgnąłem ochoczo po najnowszą powieść Amerykanina.

William Jason Tertullius Johnson to najstarszy syn filadelfijskiego armatora, który jest zdolnym, przystojnym, wysportowany, ale także upartym, leniwym i rozpuszczonym chłopakiem. Ojciec narzeka na syna nieroba, który nie ma żadnego znaczącego celu w życiu, a już osiągnął odpowiedni ku temu wiek. Sytuacja jednak się zmienia, kiedy William zakłada się o tysiąc dolarów ze swoim największym rywalem, Marlinem, że weźmie udział w podróży ze słynnym profesorem paleontologii, Othnielem C. Marshem. Zdeterminowany i zdecydowany wygrać zakład rzeczywiście dołącza do zespołu profesora jako fotograf. Marsh jednak jest przekonany, że chłopak jest szpiegiem jego największego rywala i wroga, profesora Cope'a, więc przy nadarzającej się okazji porzuca Johnsona w Cheyenne. Młodzieniec jest zdruzgotany, że został tak bezwzględnie i okrutnie porzucony, ale niebawem spotyka Cope'a, który proponuje mu dołączyć do jego zespołu. Wspólnie dokonają historycznego odkrycia, ale jego ochrona zmusi Williama do stawienia czoła niebezpieczeństwom, o jakich mu się nie śniło.

"Smocze kły" to książka, która powstała w 1974 roku, ale wydana została dopiero pośmiertnie w zeszłym roku przez żonę autora, Sherri Crichton, która odkryła maszynopis wśród archiwów męża. Powieść nie mogła zostać na stałe porzucona i zakurzona, bo każdy fan chciałby mieć dostęp do książki, w której wyraźnie widać już tak wczesne zafascynowanie ulubionego autora do historii, nauki i badań dotyczących pradawnych zwierząt, o których po kilku latach napisał w bestsellerowym "Jurassic Parku", który zapewnił mu sławę. Nie jest to jednak technothriller, czyli gatunek, którym najczęściej posługiwał się autor w swoich książkach, a bardziej miks powieści historycznej z thrillerem, powieścią przygodową i westernem.

(...)

Całość na: [Adres usunięty]

"Jak szybko wady mogą zmienić się w zalety!"

Ciekawa książka, dająca przyjemną rozrywkę czytelniczą, poprowadzona w rytmach Dzikiego Zachodu. Thriller nie trzyma mocno w napięciu, jednak sympatycznie przeszywa dreszczykiem fabułę. Wciągnęłam się w przedstawiany scenariusz zdarzeń, odnalazłam w zaproponowanym klimacie, na kilka chwil przeniosłam do Ameryki z tysiąc osiemset siedemdziesiątego szóstego roku. Frapująco było przyglądać się początkom paleontologii, poszukiwaniom kości zmarłych przed wieloma milionami lat dinozaurów, a przy tym obserwować trudy w wykonaniu fotografii, ale przede wszystkim wczuć się w rywalizację między dwoma światowej sławy naukowcami.

Autor zajmująco zaplótł intrygę, wzbogacił ją elementami sensacyjnej przygody, atrakcyjnymi incydentami, wartko poprowadził narrację. Do tego zgrabnie uchwycone polityczne tło wydarzeń, amerykańskich wojsk prowadzących zaciętą walkę z indiańskimi plemionami, a także masowe osadnictwo, rozwój kolei, wymieranie bizonów, czy darwinowska teoria ewolucji. W tle migoczące drobiny złota, hazard przy stołach, kowbojska muzyka i powszechne odgłosy strzelanin. Jak przetrwać w bezprawiu, jak nie narobić sobie wrogów, jak unikać konfrontacji? Zwłaszcza kiedy w skrzyniach cenny ładunek, a droga koleją, dyliżansem i konno zatrważająco daleka i wielce niebezpieczna. Podobało mi się nawiązanie do prawdziwych postaci, nadanie im odpowiedniego kolorytu, wyważonego i nieuprzedzonego.

William Johnson, syn filadelfijskiego armatora, student Yale College, który dopiero poszukuje własnej tożsamości i wartościowego sposobu na życie, rozpieszczony przez bogatych rodziców, skłonny do żartów i kawałów, nieroztropnie zakłada się. Nie wie, że podjęte przez niego wyzwanie stanie się krokiem milowym w przeznaczeniu. Los przecina ścieżkę jego i dwóch znakomitych profesorów, Marsha i Cope'a, łowców skamielin, sprawia, że może uczestniczyć w odkryciu o historycznym znaczeniu. Na wyprawę na Zachód udaje się jako nieco naiwny i łobuzerski młodzieniec a wraca jako pewny siebie i naznaczony blizną mężczyzna. Dobrze bawiłam się przy książce, dostałam od niej to, czego oczekiwałam, chwilę wytchnienia i możliwość literackiej podróży w czasie.

[Adres usunięty]

PRZED „PARKIEM JURAJSKIM”

W tym roku mija ćwierćwiecze od powstania „Jurassic Parku”, filmu opartego na powieści Michaela Crichtona z 1990 roku. W tym roku mija także dziesięć lat od śmierci pisarza. Wspominam o tych dwóch rzeczach nie przypadkiem, bowiem właśnie na rynek trafiła najnowsza powieść amerykańskiego autora. „Smocze kły”, bo o niej mowa, to książka napisana w roku 1974, ale wydana dopiero pośmiertnie. A jest to pozycja ważna, bo stanowiąca zapowiedź „Parku Jurajskiego” właśnie – i przy okazji naprawdę udana, choć fakt, że nie wydano jej za życia kazał domniemywać coś zupełnie innego.

Rok 1876, Ameryka, Dziki Zachód. Czas kowbojów, walk z indiańskimi plemionami, gorączki złota, bezprawia, niewyobrażalnego okrucieństwa, a zarazem przygód. William Jason Tertullius Johnson, jak wskazuje już samo jego nazwisko, pochodzi z elit. Syn armatora z Filadelfii, student Yale College, jak wielu mu podobnych, jest rozpuszczony, leniwy i chce przede wszystkim spełniać swoje zachcianki. Ale jego życie wywraca się do góry nogami, kiedy jeden z jego kolegów, a zarazem rywali, podpuszcza go do wykazania się męstwem. William, chcąc dorównać koledze, który był w Kansas City, oznajmia, że ON także zamierza wybrać się na Dziki Zachód. Pierwsze, co przychodzi mu do głowy, to ekspedycja sławnego paleontologa, profesora Marsha. Zakład zostaje przyjęty, żaden z chłopaków nie zamierza przegrać, William cudem dostaje się do ekipy naukowca, jako fotograf, niestety szybko Marsh uznaje go za szpiega swojego konkurenta, Cope’a, a student zostaje porzucony w samym środku miasta, w którym nie chciałby się znaleźć. Tak zaczyna się jego wielka przygoda u boku samego Cope’a, która pokaże mu prawdziwe oblicze Dzikiego Zachodu…

Michael Crichton był autorem niezwykłym. Być może wystarczyłoby wspomnieć fakt, że jest jedynym pisarzem, który w jednym roku miał na swoim koncie najbardziej popularny film, serial i powieść, ale byłoby to wielkim niedomówieniem. To ON bowiem dał nam takie książki, jak sfilmowane „Andromeda znaczy śmierć”, „Kongo”, „Kula”, „Wschodzące słońce” czy „Park Jurajski”, stworzył też serial „Ostry dyżur”. A to, oczywiście, między innymi. Ja, co prawda, nigdy nie byłem wielkim fanem jego twórczości. Doceniałem i doceniam naukową stronę powieści Crichtona, zagłębianie się w temat, ukazywanie nam jak najbardziej realnych wizji i niezwykłą wyobraźnię, jednak zawsze było w tym coś zachowawczego. Pewna sterylność typowa dla tekstów z gatunku literatury faktu, co nie do końca pasowało mi w twórczości z założenia przecież przygodowej.

W „Smoczych kłach” jest podobnie. Znajdziecie tu pewien dystans, mający przekonać nas, że mamy do czynienia z relacją z prawdziwych zdarzeń, a nie fikcją (o czym dodatkowo zapewnia mnóstwo postaci historycznych, pojawiających się na kartach powieści), ale też i niezwykłą siłę wyobraźni. Przygodę, klimatyczną treść i zapowiedź największych pomysłów pisarza. „Smocze kły” śmiało można uznać nawet za prequel „Parku Jurajskiego”, opowiada w końcu o początkach paleontologii. I to w fascynujący sposób – tym ciekawszy, że przecież ta gałąź nauki nie kojarzy nam się zbytnio z Dzikim Zachodem.

Poza tym Crichton pisze dobrze – lekko, prosto, przyjemnie. Dużo tu faktów, dużo wiedzy, ale podanej w przystępny sposób i włożonej w interesujące ramy. Miłośnicy nauki, jak również westernów, fantastyki i książek przygodowych będą z tej powieści bardzo, bardzo zadowoleni. Ja ze swej strony polecam gorąco, bo „Smocze kły”, mimo mojego narzekania, to naprawdę świetna lektura, a mi osobiście przypomniała dziecięce marzenia o zostanie paleontologiem. Marzenia zbudowane przecież na fali popularności tematyki dinozaurów we wczesnych latach 90., która była zasługą Crichtona właśnie.