Śmiercionośne Fale

Jeśli przeczytaliście "Las Zębów i Rąk" i:

a) jesteście niepocieszeni z powodu powolnego rozwoju akcji...

b) irytowało was postępowanie niektórych bohaterów...

c) waszym zdaniem książka miejscami najzwyczajniej w świecie wiała nudą...

...to koniecznie przeczytajcie kolejny tom trylogii - "Śmiercionośne Fale"! Tak, mówię poważnie!

Akcja powieści osadzona jest w niedalekiej przyszłości w stosunku do poprzedniczki. Nie jest tajemnicą, że główna bohaterka - Gabry - to córka Mary, dziewczyny dobrze znanej nam z pierwszej części. Chociaż zniknął klaustrofobiczny nastrój otoczonej siatką, odciętej od świata osady, brak tu klasztoru z siostrą Tabithą czyhającą na nas w jego mrocznych zakamarkach, a na brzmiących niepokojąco "Nieuświęconych" woła się tu "Mudo", wcale nie jest mniej strasznie. Akcja już po kilku stronach rusza z prędkością rozpędzonego pociągu i gna w takim tempie aż do finału. Książka nabrała realizmu; dramaty bohaterów i relacje między nimi stały się bardziej prawdopodobne, a postaci - przynajmniej w moim odczuciu - nieco bardziej wyraziste i sympatyczne. Gabry nie jest heroską - ma swoje wady, lęki i słabości, dzięki czemu łatwiej się z nią identyfikować. Również jej przyjaciele oraz adoratorzy - Cira, Elias i Catcher - okazują się być dobrze przemyślanymi, głębokimi osobowościami, które wbrew pozorom nie raz zaskoczą czytelnika. Historia, jaką autorka zarysowała w pierwszym tomie dała jej ogromne pole do popisu, z czego Carrie Ryan korzysta po mistrzowsku. Młodość Mary, mimo usilnych starań, nie poszła w zapomnienie. Demony przeszłości znów dadzą o sobie znać - podobnie jak ci, którzy przeżyli morderczą wyprawę do Lesu Zębów i Rąk (nie będę zdradzać, kto to taki, lecz ten wątek z pewnością miłe połechce oddanych czytelników). Sceneria i klimat nadmorskiego miasteczka, opuszczonego parku rozrywki, starej latarni na plaży i niezapomnianego, zaludnionego potworami lasu raz jeszcze połączą piękno z horrorem, życie ze śmiercią, nadzieję ze zwątpieniem i lęk ze strachem. Na tle tych kontrastów zrodziła się wspaniała opowieść - opowieść grozy, w której równie ważne, a może nawet ważniejsze niż krew i trupy są miłość, przyjaźń, rodzina i oddanie.

"Śmiercionośne fale" okazały się wyjątkowo miłą niespodzianką, dlatego spokojnie mogę polecić ją wszystkim tym, którzy po lekturze "Lasu Zębów i Rąk" czuli niedosyt lub, wręcz przeciwnie, mieli ochotę na więcej.