Słodko-gorzkie lato

Swego czasu nasłuchałam się dużo dobrego o Siobhan Vivian i jej powieści "Słodko-gorzkie lato". Oglądałam kiedyś pewną zagraniczną booktuberkę, która mocno chwaliła sobie tę historię i już wtedy zapragnęłam poznać ją osobiście. Dlatego kiedy pojawiła się jej polska zapowiedź, oczywiście się skusiłam. Letni klimat, lodowa historia, to wszystko bardzo kusiło. Ale jak wypadło w rzeczywistości?

Amelia odkąd rozpoczęła szkołę średnią pracowała w Lodziarni Meade, która sięga jeszcze czasów wojennych. Od jej założenia jest to miejsce, w którym swe siły łączą kobiety, mogą na sobie polegać, nawiązują się nowe przyjaźnie. Teraz skończyła szkołę i razem z przyjaciółką Cate mają spędzić ostatnie lato, pracując razem w lodziarni. Podekscytowana swoją nową rolą kierowniczki, Amelia gotowa jest na zabawę swojego życia, zanim musiała będzie wyjechać do college'u. Niestety kilka dni przed otwarciem dziewczyna dowiaduje się o śmierci właścicielki, Millie Meade i przyszłość lodziarni staje pod znakiem zapytania. Na pogrzebie starszej kobiety Amelia poznaje Grady'ego - chłopaka, który jest ciotecznym wnukiem pani Meade i przejmuje po niej lodziarnię. Ta wiadomość sprawia, że w lodziarni zaczyna panować chaos. Dziewczyny nie są zadowolone, że po raz pierwszy od zawsze do ich grupy dołącza facet, a na dodatek największym problemem jest kwestia brakujących przepisów na lody, których z dnia na dzień zaczyna brakować. Gdy Amelia i Grady łączą siły, aby je znaleźć, wszystko inne zaczyna się walić i wkrótce przyjaźnie zostaną poddane próbie, a losy lodziarni się zachwieją.

"Słodko-gorzkie lato" to bardzo przyjemna młodzieżówka. Bardzo podobała mi się kreacja postaci, bo chociaż nie wszystkie osoby zyskały moją sympatię, to jednak muszę przyznać, że wypadły bardzo realistycznie. Niemalże czułam, że mogłabym ich znać w prawdziwym życiu. Moją ulubioną bohaterką została Amelia, głównie dlatego, że w wielu sytuacjach przypominała mi mnie. Myślałyśmy podobnie i cieszę się też, że koniec końców postawiła na swoim i nie dała nikomu sobą pomiatać. Jeśli chodzi zaś o samego Grady'ego, to w wielu sytuacjach nie wiedziałam co o nim myśleć. Czasami bardzo przypominał swojego ojca, wielkiego biznesmena, ale z drugiej strony pokazywał też tą swoją miękką, słodką stronę, dzięki której bardzo go polubiłam. Trzeba było trochę czasu, aby pokazał swoją głęboko schowaną warstwę, ale jak już to zrobił, natychmiastowo zyskał moją sympatię. Natomiast niestety nie polubiłam się z Cate, przyjaciółką Amelii, która zbyt często zachowywała się nieodpowiedzialnie, samolubnie, nawet czasami miałam wrażenie, że chce, aby wszyscy jej nadskakiwali. Nie wiem, może to po prostu nie mój typ osoby, niestety nie potrafiłam się do niej przekonać.

Fabuła opowiedziana jest z perspektywy trzeciej osoby, co nie ukrywam, na początku troszkę utrudniło mi czytanie. Chociaż ostatnio mam z nią trochę więcej do czynienia, to nadal jestem przyzwyczajona do czytania oczami głównych bohaterów. Tutaj jednak ten zabieg się przydał, bo dzięki temu fabuła nie skupiła się jedynie na Amelii, ale również na wielu innych wątkach. Przede wszystkim mamy tu historię o sile kobiet i ich przyjaźni. Chociaż dalej trochę narobiło się bałaganu, to nadal była to powieść o dziewczynach, które razem próbowały prowadzić lodziarnię, która miała za sobą tak długą, wyjątkową historię. W międzyczasie wiele rzeczy poszło nie tak, pojawiły się nieporozumienia, kłótnie, a nawet łzy, ale jak na młodzieżówkę przystało, koniec końców wszystko kończy się dobrze.

Mamy także wątek miłosny między Amelią, a Grady'm, ale tutaj przyznam, że nie jest ON moim ulubionym. Zabrakło mi między tą dwójką czegoś, może jakiejś głębi, która przekonałaby mnie o ich uczuciu, bo mam wrażenie, że za szybko przeszli od niechęci, do dziwnej relacji (przyjaźni?) i pocałunków. Lubiłam ich, żeby nie było, ale raczej nie zapadną na dłużej w mojej pamięci. Chociaż nie ukrywam, niektóre ich wspólne momenty były urocze. Tego typu młodzieżówki niestety często to do siebie mają, że miłość ukazywana jest niewinnie, nie na siłę, jedynie jako dodatkowy wątek, więc nie mogę powiedzieć, że się tego nie spodziewałam. Mimo wszystko żałuję, że autorka nie rozwinęła ich relacji jakoś głębiej.

"Słodko-gorzkie lato" to historia, która raczej nie zapada na dłużej w pamięci, ale na chwilę jest przyjemną odskocznią od świata. Jeśli szukacie czegoś idealnego na te ostatnie dni lata, to da pozycja świetnie się do tego nada. Do przeczytania w chwilę, niewymagająca i po prostu przyjemna. Na plus jest to, że historia ukazuje siłę kobiet i przyjaźni, a gdzieś w tle rozwija nawet wątek historii starszej kobiety, która zapoczątkowała losy lodziarni. Polecam tę książkę szczególnie tym, którzy lubią wrócić do czasów niewinnej młodości, a może sami się nią nadal cieszą. Dla wymagających czytelników nie będzie to jednak satysfakcjonująca lektura.

Recenzja z bloga [Adres usunięty]

Amelia od jakiegoś czasu co roku pracuje w Lodziarni Meade. Budka cieszy się ogromną popularnością wśród mieszkańców miasteczka, a wszystko za sprawą cudownych lodów, które mają niepowtarzalne smaki. Tajemnicza właścicielka lodziarni umiera na kilka dni przed otwarciem, a Amelia zaczyna się niepokoić o przyszłość budki. Na dodatek dziewczyna miała zostać w tym roku kierowniczką i sprawiać pieczę nad nowymi pracownicami. Kiedy traci już nadzieję, w mieście pojawia się Grady, wnuk Molly Meade, który postanawia przejąć biznes. Upragniony spokój jest jednak daleko, gdyż zapasy lodów się kończą, a nigdzie nie ma na nie przepisów, a Amelia zaczyna coraz bardziej interesować się swoim nowym pracodawcą...

Główną bohaterką tej powieści jest Amelia. Dziewczyna jest inteligentna, miła, przyjazna, troskliwa, a także pomocna. Jest to naprawdę sympatyczna bohaterka i przypadła mi do gustu. Jednak nie zżyłam się z nią jakoś wybitnie, więc nie potrafię niestety powiedzieć o niej nic więcej. Dla mnie była po prostu dopełnieniem tej historii, ale gdyby jej nie było, to też by było dobrze.

Grady, czyli wnyk właścicielki lodziarni, to młody chłopak, który jest inteligentny, poważny i zawsze skupiony na swojej pracy. Choć prowadzenie budki z lodami z początku wydaje się dla niego bułką z masłem, to potem przekonuje się na własnej skórze, że jednak to nie jest aż takie proste. Sama nie zdawałam sobie sprawy, z jak dużą odpowiedzialnością się to wiąże, więc miło było się tego dowiedzieć. Autorka naprawdę dobrze przedstawiła wątek prowadzenia takiej działalności i choć jest to powieść typowo młodzieżowa, to można się z niej trochę nauczyć.

Sama Molly Meade była dla wszystkich ogromną tajemnicą. Nikt do końca nie wiedział, czy ma w ogóle jakąś rodzinę oraz co tak naprawdę wydarzyło się w czasach wojny z jej ukochanym. Nikt nawet nie wiedział, dlaczego jej lody kryjące się pod nazwą Jak u mamy, miały tak niepowtarzalny smak i przywodził na myśl dzieciństwo. Zaciekawiła mnie ta postać właśnie swoją tajemniczością, ale z każdym kolejnym rozdziałem jej historia zostawała w jakiś sposób wyjaśniana. Właśnie ten wątek jest według mnie, jedną z zalet tej książki.

Siobhan Vivian napisała powieść, którą czyta się bardzo szybko i przyjemnie. Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, więc odczuwałam jeszcze większą ekscytację związaną z lekturą tej książki. Jak wspomniałam wyżej, cieszę się, że autorka oprócz takiej typowej historii dla nastolatek, przedstawiła, jak działa taka lodziarnia i jak wygląda mniej więcej zarządzanie nią. Za to otrzymuje ode mnie ogromnego plusa.

Choć książka skierowana jest do młodzieży trochę starszej, to z powodzeniem mogą sięgać po nią i sami dorośli. Choć wiem, że temat pierwszej miłości, przyjacielskich kłótni i tego typu sprawy nie do końca wszystkich interesują, to jednak jest to historia na tyle ciekawa, że znajdzie swoich miłośników właśnie wśród tej dorosłej grupy odbiorców.

Nie da się zaprzeczyć, że ta książka ma coś w sobie. Jest może i dość banalna, ale ja po jej skończeniu czułam radość, ale i smutek, że to już koniec. Uważam, że jest to idealna pozycja na lato, ponieważ sama akcja dzieje się podczas wakacji, więc pozwala to, na jeszcze większe wciągnięcie się w tę historię. Ja jestem zauroczona tą pozycją i gorąco Wam ją polecam. Owszem, kreacja bohaterów mogłaby być lepsza, ale Słodko-gorzkie lato zasługuje na uwagę nawet ze względu na fabułę.

"Słodko-gorzkie lato" wydawało mi się bardzo dobrą książką na wakacje- lekką i przyjemną, jednak nie spodziewałam się, że autorka w jakiś sposób będzie mogła mnie zaskoczyć (a przynajmniej opis na to nie wskazywał).A tu taka niespodzianka!

Cała fabuła tak naprawdę opiera się na wydarzeniach kręcących się wokół Lodziarni Meade. Po śmierci założycielki zaczyna rodzić się wiele problemów. Kto teraz będzie właścicielem Lodziarni? Kto będzie wyrabiał lody? Czy Molly (założycielka) zostawiła komuś przepis na lody? Z czasem tych pytań zaczyna gromadzić się coraz więcej i więcej...

Bardzo podobało mi się to, że autorka nie zarzuca nas tymi wszystkimi problemami od razu, tylko robi to stopniowo. Każdy czyn ma swojej konsekwencje i ta książka jest tego dobrym przykładem.

Bohaterów również bardzo polubiłam. Każdy z nich ma jakiś wkład w fabułę i wynikają z ich czynów albo dobre, albo złe rzeczy. Amelia jest z jednej strony słabą postacią, jednak z drugiej udaje jej się odnaleźć ducha walki. Grady także zdobył moją sympatię, chociaż na początku myślałam, że kompletnie go nie polubię.

Gorąco polecam tę książkę, bo naprawdę warto ją przeczytać. Idealna historia na lato i nie tylko ;)