Ścieżki przeszłości

,, Ścieżki przeszłości czasem zataczają kręgi, z którymi wcześniej czy później musisz się zmierzyć (...) Kiedy już stawisz im czoło i zrozumiesz je, łatwiej będzie ruszyć w dalszą drogę."

Nie tak dawno, bo w lipcu, dzięki uprzejmości autorki miałam okazję przeczytać ,,Ścieżki życia". Zachwyciła mnie swoim piórem, przyjemną narracją, spokojną fabułą, która przyjemnie umiliła mi podróż do babci. A dzisiaj przychodzę do was z kontynuacją przygód dobrze mi znanej Julki, która skradła moje serce.

,,Życie jest piękne, choć czasem przybiera ponure barwy. Najważniejsze, aby nawet w czerni potrafić odnaleźć plamkę błękitu.''

Bardzo byłam ciekawa jak tym razem potoczą się losy głównych bohaterów, których miałam możliwość poznać w poprzedniej części. Zastanawiałam się czym autorka mnie zaskoczy. Czy sprosta moim oczekiwaniom i czy lektura spodoba mi się tak jak wcześniejsza. Nie spodziewałam się, że aż tak pozytywnie mnie zaskoczy.

,,Swojego szczęścia nie można próbować budować na nieszczęściu innych. We wszechświecie jest równowaga i prędzej czy później zło, które wyrządziliśmy, powraca do nas. Miłości nie można kupić. Na prawdziwą miłość trzeba sobie zasłużyć. Na to, żeby móc kogoś kochać, też.''

Pewnej nocy życie trzynastoletniej Weronki zmienia się bezpowrotnie, gdy pod jej dom zajeżdżają niemieccy żołnierze. Od tamtej pory dziewczyna musi się zmagać z okrutnym losem, który wciąż podrzuca jej kłody pod nogi. Ponad siedemdziesiąt lat później Julka otrzymuje list z Danii, który odkryje przed nią rąbka tajemnicy na temat przeszłości jej ukochanej babci. Co się stało w życiu Weronki? Co sprawiło, że życie jej nie rozpieszczało? Czy Julka pozna prawdę o historii swojej młodej babci?

,,Czasem nam się wydaje, że życie nie ma sensu, straciło blask i jasność. I wtedy nagle gdzieś w oddali pojawia się nikły promyk światła. Pamiętaj, kiedy go zobaczysz, musisz iść do niego, żeby nie zgasł.''

Tym razem książka została podzielona na dwie części. Rozgraniczona na dwie różne strefy czasowe. Przeszłość i teraźniejszość. Mamy wgląd w życie babci i jej wnuczki. Poznajemy ich perypetie, myśli, przeżycia, emocje. Mamy okazję stać się cichym obserwatorem wydarzeń jakie mają miejsce. Poczuć wszystkimi zmysłami, to co chce nam przekazać autorka. Umiejętnie przedstawia obraz tego, co dzieje się wokół. Czytelnik przenosi się do czasów II wojny światowej, na własnej skórze może poczuć ból, cierpienie i śmierć, a także radość, miłość, która budzi się między bohaterami pierwszej części. W drugiej natomiast przenosimy się do teraźniejszości, poznajemy dalsze losy Julki, która ma niebawem wyjechać do Danii, by poznać przeszłość swojej ukochanej babci.

,,Miłość to piękna rzecz, ale tylko wtedy, kiedy daje szczęście.''

Edyta stworzyła przepiękną historię, która chwyta za serce. Czytając lekturę miałam łzy w oczach i przez długi czas nie potrafiłam się po niej pozbierać. Weronka, która w życiu przeżyła wiele, zawsze się podnosiła i kroczyła przez życie z uniesioną głową. A Julka po poznaniu straszliwej prawdy wybaczyła ogromną krzywdę. Czułam się jakby toczące się wydarzenia miały miejsce tuż obok mnie, jakby rozgrywały się tuż za ścianą, a autorka skrupulatnie mi je opisywała. Mają w sobie ogromną magię, ból, a zarazem ciepło, które otulają czytelnika niczym kołdra. Także miłość odgrywa tu ogromną rolę - wzrusza i doprowadza do łez. Emocje zawarte w lekturze są tak prawdziwe i niezwykłe, że nie chciałam się żegnać z losami bohaterów, których szczerze polubiłam i pokochałam.

''- Wiesz, że kocham cię, jak jeszcze nigdy nikogo nie kochałem. Chcę, żebyś była szczęśliwa. Zasługujesz na to jak nikt inny. Przeżyłaś bardzo wiele w swoim życiu. Dopilnuję, żebyś od dzisiaj już nigdy więcej nie miała powodów do smutku.

- Nie chce takich deklaracji. Życie nauczyło mnie pokory. Chce się cieszyć tym, co mam, tym,co mamy. Nie chcę myśleć, co będzie kiedyś. Ważne jest to, co teraz"

,,Ścieżki przeszłości'' otworzyły przede mną drzwi, przeniosły do zaskakującego świata, który nie raz mnie zadziwił i szokował. Autorka stworzyła cudowną opowieść smutną, a zarazem wesołą, pokazującą, że zawsze po burzy pojawia się słońce, a życie może przejść ogromną zmianę na lepsze. Od lektury nie sposób się oderwać. Chwyta w swoje macki i nie puszcza aż do samego końca. Gorąco polecam!

Zapierająca dech w piersiach kontynuacja losów bohaterów „Ścieżek życia”, w której młodzieńcza, chora fascynacja drugim człowiekiem może prowadzić do tragedii i zmienić losy pokoleń. Pytanie, czy po latach można odkupić grzechy własnej młodości?

Wrzesień 1939. Weronka widzi, jak Niemieccy żołnierze podpalają jej dom, zabijają matkę oraz młodszego braciszka. Z jedenastu rodzin, które spłonęły tej nocy, tylko jej jedynej udało się ocaleć. Po tych tragicznych wydarzeniach trafia pod opiekę swojej nauczycielki Leny, która mieszka ze swoim mężem, córką Agnieszką i synem Bronkiem. Jednak los nie był dla Weronki łaskawy i miał dla niej jeszcze coś w zanadrzu.

Książka Ścieżki przeszłości stanowi kontynuację Ścieżek życia. Napisana jest w formie pamiętnika, który spisuje dzieje w dwóch płaszczyznach czasowych. Lata 1939 – 1949 oraz czasy współczesne. Bardzo lubię zagłębiać się w historie, opowiadające o czasach wojennych i powojennych przeplatanych czasami dzisiejszymi. To historie bardzo życiowe i przepełnione ludzkimi emocjami. Pierwsza część jest bardziej nostalgiczna, natomiast w drugiej znajdzie się więcej humoru, ale w całości dostaniecie pełno nieoczekiwanych splotów zdarzeń.

W książce otrzymujemy galerię ciekawych postaci. Każdy z bohaterów jest postacią złożoną, przemawiającą do czytelnika, czuć ich obawy, rozterki, rozpacz. Często są pogrążeni w myślach i zadają pytania o przyszły los. Lubię wiedzieć, co bohaterowie myślą, co czują i jak sobie tłumaczą swoje poczynania. Główna postać ciągle miała rzucane kłody pod nogi, dużo wycierpiała w swoim życiu, jednak nie poddawała się i ciągle parła do przodu, oczywiście wcześniej musiała się odnaleźć w całkiem nowym świecie i zrozumieć, że musi dalej żyć. To historia nie tylko Weronki, ale także Julii, o której można przeczytać w Ścieżkach życia.

Kowalska przedstawia historię w sposób, który mnie bardzo porusza, ale przede wszystkim pisze językiem obrazowym, zrozumiałym i poprawnym, z dodatkowymi elementami humoru. Autorka realistycznie oddała klimat lat 1939 – 1949. Pomogły w tym wiarygodnie skonstruowane postaci, które wzbudzają zainteresowanie swą osobą, barwne opisy oraz przekonujące i żywe dialogi. Każdy kolejny rozdział owiany jest dozą niepewności, a chęć poznania prawdy pochłania w całości uwagę czytelnika.

Co cechuje tę książkę? Z pewnością mnóstwo tajemnic, śmierć, ból, samotność, nieoczekiwane zdarzenia i miłość w różnych postaciach: miłość między kobietą i mężczyzną – pierwsza, czysta i prawdziwa, miłość, która prowadzi do tragedii, miłość do ojczyzny i do rodziny.

Reasumując. Ścieżki przeszłości to lektura bardzo wnikliwa i interesująca, czyta się ją wyjątkowo płynnie i z dużym zainteresowaniem, ponieważ czujemy się tak, jakbyśmy słuchali czyjejś opowieści. Skłania do refleksji, zmusza do myślenia na temat ludzi, którzy żyli w czasach wojny i stracili bliskie osoby oraz namawia do analizy tego, co się przeczytało. Przedstawia, jak zaskakujące może być życie i jego ścieżki przeszłości oraz przed jakimi dylematami potrafią nas postawić. To wciągająca książką, o której nie da się szybko zapomnieć. Zakończenie jest otwarte i niejednoznaczne, czyżby w przyszłości ukazała się kontynuacja serii? To lektura, po którą koniecznie powinny sięgnąć osoby czytające Ścieżki życia. Gwarantuję, że nie pożałujecie, ponieważ czeka Was sporo niespodzianek. Tym, którzy nie mieli przyjemności poznać pierwszego tomu, zachęcam do przeczytania, ponieważ tam się dużo dzieje, ale w Ścieżkach przeszłości dostaniecie jeszcze więcej emocji i zaskakujących zwrotów akcji. Polecam.

Pierwsze spotkanie z twórczością Edyty Kowalskiej zachwyciło mnie gorzko-słodką historią opowiedzianą w lekki sposób nie ujmujący jej szczerości… Drugie… zaskoczyło…

Kiedy wybucha II Wojna Światowa, Weronka ma trzynaście lat. Jedna noc zmienia całkowicie jej życie. Odtąd już nic nie jest takie samo, dziewczynka musi radzić sobie sama. Siedemdziesiąt lat po tych wydarzeniach, wnuczka Weronki otrzymuje list z Danii. Zaskoczona kobieta decyduje się na wyjazd do obcego kraju, by dowiedzieć się czegoś więcej o swojej ukochanej i skrytej babci… Czy Julia pozna jej tajemnice? Czy dowie się, co wydarzyło się w życiu Weronki?

Decydując się na lekturę Ścieżek przeszłości, byłam nastawiona na historie równie lekką, jak ta, którą miałam przyjemność przeczytać w Ścieżkach życia. Jakież było moje zdziwienie, gdy okazało się, że tym razem jest zupełnie inaczej… Przynajmniej na początku…

Ścieżki przeszłości podzielone są na dwie części. W pierwszej czytelnik poznaje losy Weronki, babci Julii, w druga zaś, zaczyna się w momencie, w którym skończyły się Ścieżki życia.

Tym razem historia jest bardzo nostalgiczna, melancholijna. Autorka bardzo realistycznie przedstawia losy Weronki podczas wojny, jak i migracji do Danii, by po kilkudziesięciu stronach „wrócić do rzeczywistości” i ponownie wkroczyć w życie Julii, tak mocno związane z wydarzeniami z przeszłości.

I tym razem bohaterami są niezwykli zwykli ludzie. Tacy, jakich możemy spotkać obok siebie. Jednocześnie styl autorki sprawia, że ma się odczucie jakby ta konkretna historia była niezwykła… niecodzienna… niespotykana… Choć tak właściwie może być historią babci naszej przyjaciółki, czy naszej własnej… taką, bądź podobną…

Co prawda głównym wątkiem Ścieżek przeszłości są losy zarówno babci Weronki, jak i Julii, lecz tak naprawdę jest to historia o wyborach, które rzutują na nasze życie, ale także mogą i mają wpływ na życie następnych pokoleń. To także historia o różnych obliczach miłości. Tych dobrych i pięknych jej stron, ale i tych złych i mrocznych, bo przecież „miłość” nie jedno ma imię… twarz również… To historia o szczęściu, tak ulotnym, jak ulotna jest chwila… o kruchości tego stanu i jego nietrwałości… w końcu szczęście nie trwa wiecznie… pojawia się i znika…

Tak jak wspomniałam na początku, książka mnie zaskoczyła. Zaskoczyła bardzo pozytywnie. Pierwsza część tej opowieści urzekła mnie zarówno brutalnością, jaką potrafi zafundować życie, jak i tym, że nawet w ciężkich i okrutnych momentach ludzie potrafią dostrzec iskierkę nadziei, odnaleźć odrobinę szczęścia i poznać smak miłości.

Druga część… tak współczesna i taka bliska. Bliska ze względu na ukazane relacje rodzinne. To, jak reagują inni członkowie rodziny, gdy dowiadują się o „spadku po babci z zagranicy”… okazuje się wówczas, że „przecież każdemu się coś należy”, że „dlaczego ty, a nie ja?” … Prawdziwe? Znajome? Uwielbiam książki, w których autor z taką lekkością i sprawnością ukazuje wszelkie oblicza człowieka, zarówno obcych wobec siebie ludzi, jak i tych, których łączy bliższa, czy dalsza więź… Ścieżki przeszłości są tak po prostu prawdziwe, choć jednocześnie czytelnik ma świadomość, że to fikcja literacka…

A zakończenie… Cóż… Czuję, że autorka nie postawiła ostatniej kropki w tej historii… A przynajmniej mam taką nadzieję…

Podsumowując: Ścieżki przeszłości to przepiękna i urocza opowieść o miłości i jej obliczach. O szczęście, które nie trwa wiecznie… i pojawia się w życiu w najmniej spodziewanych momentach… Historia o znaczeniu przeszłości w przyszłości… I o tym, że nasze decyzje mają wpływ nie tylko na nas samych…

Obowiązkowa lektura dla tych, którzy mieli okazję i przyjemność przeczytać Ścieżki życia… i równie obowiązkowa dla tych, którzy chcą przyjemnie spędzić czas z historią, która porywa od pierwszej strony i podszeptuje, tak cichutko, by zastanowić się nad własnym życiem, nad naszymi wartościami.

Gorąco polecam!!