"Samotność przestrzeni", czyli zbiór kilkudziesięciu wierszy Emily Dickinson w nowym przekładzie Tadeusza Sławka, to prawdziwa uczta duchowa. Wiersze Emily Dickinson, jednej z najwybitniejszych poetek Ameryki, odkryte zostały w jej ojczyźnie dość późno. Być może dlatego, że ta metafizyczna poezja jest tak mało amerykańska, niekonsumpcyjna, nastawiona na życie wewnętrzne, na przeżywanie świata, refleksyjność i duchowość.
Za życia XIX-wiecznej poetki ukazało się zaledwie kilkanaście jej wierszy. Odnalezione po jej śmierci, zostały wydane w całości dopiero w połowie XX wieku. Dopiero wówczas Ameryka doceniła twórczość Dickinson. Tomy jej poezji doczekały się wznowień i przekładów na obce języki. Na język polski tłumaczyli je m.in. Iłłakowiczówna, Marjańska, Barańczak.
Obecny tom to nowe tłumaczenie. Przekład Tadeusza Sławka odkrywa przed czytelnikiem wartość tej poezji, refleksje filozoficzne dotyczące zachwytu światem, samotności, przemijania, śmierci.
Jest to liryka bardzo osobista, a jednocześnie niepozwalająca odsłonić do końca wielu tajemnic autorki. Ujawnione w wierszach emocje to poczucie zagubienia, przeżywanie samotności, wyobcowanie... Człowiek żyje przecież ze świadomością śmierci, zmaga się całe życie z egzystencjalnymi pytaniami.
Refleksyjna poezja Emily Dickinson pozwala czytelnikowi na zadumę, na zatrzymanie się w pędzie dzisiejszego życia. Po to, aby pomyśleć, przypatrzyć się światu, poczuć istnienie...
Za życia XIX-wiecznej poetki ukazało się zaledwie kilkanaście jej wierszy. Odnalezione po jej śmierci, zostały wydane w całości dopiero w połowie XX wieku. Dopiero wówczas Ameryka doceniła twórczość Dickinson. Tomy jej poezji doczekały się wznowień i przekładów na obce języki. Na język polski tłumaczyli je m.in. Iłłakowiczówna, Marjańska, Barańczak.
Obecny tom to nowe tłumaczenie. Przekład Tadeusza Sławka odkrywa przed czytelnikiem wartość tej poezji, refleksje filozoficzne dotyczące zachwytu światem, samotności, przemijania, śmierci.
Jest to liryka bardzo osobista, a jednocześnie niepozwalająca odsłonić do końca wielu tajemnic autorki. Ujawnione w wierszach emocje to poczucie zagubienia, przeżywanie samotności, wyobcowanie... Człowiek żyje przecież ze świadomością śmierci, zmaga się całe życie z egzystencjalnymi pytaniami.
Refleksyjna poezja Emily Dickinson pozwala czytelnikowi na zadumę, na zatrzymanie się w pędzie dzisiejszego życia. Po to, aby pomyśleć, przypatrzyć się światu, poczuć istnienie...