Słoneczniki po burzy. Saga rodziny z Ogrodowej. Tom 1

,, Duch Izy zawsze nawiedzał ich rodzinę. Przez lata. Jak całun śmierci, który okrywa twoją duszę, jak zadra w sercu. Tamtej wiosny rodząca się do życia ziemia zabrała również ją. Małą dziewczynkę, która nigdy nie dorosła".

Niesamowita książka. Taka czuła i dobra, choć pokazuje nam wszystko z perspektywy pewnego chłodnego życia. Z perspektywy bólu i krzywd bohaterów, których niestety nie brakuje. W książce podobało mi się to, że wewnątrz okładki znalazłam drzewo genealogiczne, które przedstawiało mi wszystkie pokrewieństwa, jakie są w niej zawarte. I tak na pierwszym planie poznałam okropne życie Liliany, które przypominało mi zgniecioną puszkę po piwie z której jeszcze kapały kropelki płynu. Tym płynem było jej życie i córki. Pewnego dnia czara się przelała i kobieta uciekła od mężczyzny z którego wiał tylko buntowniczy jad. Zaszła się w domku rodzinnym mając nadzieję, że jeszcze nie jest za późno, by odratować przyszłość córki. Pozna tam zupełnie inne osoby, które znacznie przyczynią się do nowego życia. Czy zatem jednak będzie to zmiana na lepsze? Czy przeszłość ponownie da o sobie znak?

Książka wciąga od pierwszej linijki. Zaczaruje nas swoim spokojem i burzliwością życia bohatwrów. Postacie wyzwolą was dwa rodzaje emocji, a będzie nimi współczucie i ciepłota, jaką okażą niektórzy. Taka dobra opowieść która niesie przesłania i ukazuje jak nasze decyzje wpływają na życie nasze i bliskich. Przepełniona ozdobnikami, cudownymi opisami, które jakby sprawowały funkcję pocieszyciela. To dzięki nim czuliśmy, że jeszcze na nic nie jest za późno. Jakbym trafiła do ogrodu pełnego przepięknych kwiatów, a tylko gdzieniegdzie wypełniały je chwasty, które zasadził mężczyzna.

Nie sądziłam, że tak bardzo zaabsorbuje mnie książka. To zaledwie tom pierwszy, więc cała reszta jest jeszcze przede mną.

Bardzo dobrze wykreowani bohaterzy, którzy trzymają się swoich racji. Podzieleni na dobrych i złych, zawistnych i współczujących. Z końca książki wnioskuję, że lepiej czytać po kolei. Mnie urzekła:-)

„Słoneczniki po burzy” były debiutem autorki, który okazał się być jak najbardziej udany. Styl pisania pani Mantyckiej jest lekki i przyjemny w odbiorze nawet jeżeli poruszana tematyka wcale nie jest taka łatwa.

Książka ma swój niesamowity klimat i chwyta za serce. Opowiedziana historia jest tragiczna, ale i na swój sposób piękna. Główna bohaterka - Lilka i jej córeczka Kaja przeszły przez życie piekło. Być może w głowach wielu czytelników zaświeci się lampka, dlaczego ta dziewczyna tak długo zwlekała z ucieczką od męża. Ktoś może powiedzieć, że jest złą matką i sama jest sobie winna wielu rzeczy. Jednak pamiętajcie, jeżeli nie byliście nigdy w takiej sytuacji to nie oceniajcie. Teraz może się wydawać, że zrobilibyście wszystko inaczej, ale prawda jest taka, że w obliczu takich tragedii człowiek nie zawsze działa racjonalnie. Autorka ukazała nam portret poturbowanej przez życie kobiety, która znalazła w sobie siłę na walkę o lepsze życie i szczęście córeczki. Jednak czym byłby romans bez miłości? Tak jak w życiu, pojawia się ona niespodziewanie i wystarczy się na nią otworzyć. Po przejściach nie jest to proste, ale nie warto skazywać się na samotność do czego doszła nasza bohaterka.

Saga po raz kolejny porwała mnie w niesamowity świat sielankowej i ciepłej prowincji, gdzie życie toczy się całkiem inaczej niż w wielkim mieście. Mała miejscowość i dwór Rozalii Żmudzkiej okazał się być miejscem azylu i szczęście nie tylko dla Lilki, ale i dla mnie. Za sprawą książki zapomniałam o codzienności i przyglądałam się trudnym wyborom bohaterki oraz jej nowemu życiu.

Zachęcam Was do sięgnięcia po „Sagę rodziny z Ogrodowej”. Jestem pewna, że będziecie nią zachwyceni. Na szczęście nie będziecie musieli długo czekać na kontynuację, a gwarantuję, że będziecie na nią czekać z niecierpliwością.

Przeczytałam już wiele książek, gdzie ukazano przemoc domową zarówno fizyczną jak i psychiczną. Jest to dla bardzo emocjonujący wątek, jednak w tej powieści przeżyłam go o wiele intensywniej i ogarniała mnie rozpacz.

Na pewno zdziwicie się dlaczego akurat ta lektura rozdarła moje serce i doprowadziła do wielkich łez. Już wyjaśniam. Pastwienie nad żoną, jest okropnym piekłem oraz wstrętne i nieludzkie. Jednak dręczenie oraz znęcanie się nad niewinnym dzieckiem, jest dla mnie nie do przetrawienia i przyjęcia. Taki kat nie ojciec, powinien pójść na tortury, by sam przekonał się co to ból w każdym jego znaczeniu.

Tym tyranem okazał się być Paweł, który poślubiając Liliannę, miał zapewnić jej miłość i rodzinne szczęście. Niestety pięć lat małżeństwa zmieniły jej światopogląd, pokazały, że życie z ukochanym mężem to droga przez męki, nie tylko dla niej, ale także i dla ich czteroletniej córeczki.

Miłość matczyna, która ma niezwykłą siłę i moc, pozwoliła jej wyrwać się z pod dyktatury tego potwora.

Ze złamanym sercem, załamana i wycofana Lilka wraca do rodzinnego dworku, gdzie z otwartymi rękoma powitała ją rodzina.

Jednak czy ta trzydziestodwulatka odnajdzie w sobie siłę i zapomni o traumatycznej przeszłości? Czy ułoży sobie życie na nowo? Czy zdoła jeszcze kiedyś zaufać mężczyźnie? Czy aby na pewno już nic nie zagraża jej i córeczce ze strony Pawła?

Ta przepiękna, wzruszająca i wstrząsająca powieść mnie porwała, zawładnęła moją duszą. Od pierwszych chwil kibicowałam bohaterce, przeżywałam każdy jej ból, ale także i radość. Fale szczęścia ogarniały me serce, gdy czytałam jak Kaja na łonie ciepła rodzinnego w Nawiedzonym dworze odżywa, jak się zmienia i zaczyna przeżywać szczęśliwe chwile. Tą dziewczynkę pokochałam mocno jak własne córki.

Autorka fabułę osądziła w przepięknej scenerii polskiej wsi, gdzie chce się żyć. Ukazuje siłę więzów rodzinnych, jej ciepło i wsparcie, na które można liczyć zawsze. Udawania też, że po mimo beznadziejności i ciężkich przeżyć można odnaleźć szczęście a nawet miłość, bo ona zawsze przychodzi w najmniej spodziewanym momencie.

Zachęcam i polecam tę świetnie napisaną powieść, którą przeczytałam w jedną noc. Zarwałam spanie bo nie mogłam przerwać czytania. Napisana jest przystępnym, lekkim piórem i świetnym stylem, który mi odpowiada.

Jest to idealna lektura na jesienne wieczory ale i nie tylko. Zapewniam, że warto sięgnąć i pozwolić się pochłonąć rodzinnej sadze.

Ja wypatruję kolejnego tomu, bo intrygujące mnie tajemnice i klątwy z przeszłości nie zostały jeszcze odkryte a ja uwielbiam zagadki.

To nie bedzie recenzja a prośba aby można było dostać dalsze tomu Sagi rodziny z 0grodowej.. Bardzo mi sie podobała.

Ja jakoś często nie czytam powieści obyczajowych, ale nie ukrywam, że często mam na takie książki ogromną ochotę. Zanim jeszcze zaczęłam Słoneczniki po burzy, myślałam, że będzie to właśnie taka zwyczajna obyczajówka, którą przeczytam i zaraz o niej zapomnę. Jednak przepadłam już od pierwszych stron.

Główną bohaterką jest Liliana. Kobieta o niezwykłej odwadze i sile, ponieważ udało jej się odejść od męża tyrana. Nie dała się zastraszyć i rozwiodła się z nim. Lęk wzbudza niej tylko świadomość tego, jak mogło wpłynąć to na jej czteroletnią córeczkę Kaję. Kobieta ta wzbudziła moją ogromną sympatię i choć chwilami podnosiła mi ciśnienie, to nie jestem w stanie powiedzieć o niej nic złego.

Jej córeczka z kolei to chyba najbardziej urocza dziecięca postać, jaką miałam okazję poznać. Jestem kompletnie zauroczona tym dzieckiem i jest mi okropnie przykro, że przeżyła, to co przeżyła.

Moją sympatię zyskał również Fabian. Jest to mężczyzna pracowity, troskliwy i bardzo lojalny. Z trudem zniósł zdradę swojej byłej narzeczonej i na razie nie spieszy mu się z powrotem do związków. Mimo tego, że może wydawać się ON trochę gburowaty, to tak naprawdę jest to bardzo zabawny i mądry facet. Poza tym, która dziewczyna nie poleciałaby na mechanika? ;)

W momencie, kiedy jestem już po przeczytaniu tej pozycji, jestem w ogromnym szoku. Nie mogę uwierzyć, że tak dobra książka jest debiutem literackim autorki. Proszę tutaj, żeby nikt nie zrozumiał mnie źle. Mam raczej na myśli to, że chyba po raz pierwszy zdarzyło mi się, żeby polska debiutująca autorka pisała lepiej niż niejedna popularna autorka obyczajówek. Biję brawo dla pani Eweliny i gratuluję!

Autorce udało się zaintrygować mnie tajemnicą związaną z dworkiem oraz śmiercią pewnej bohaterki. Od momentu, kiedy tylko został poruszony ten temat, poczułam niepokój i na każdym kroku wypatrywałam potencjalnego rozwiązania tej sprawy. Oczywiście, na nic się to zdało, ponieważ nadal pozostaję w niepewności.

Dla mnie ta książka jest kolejnym odkryciem tego roku i z pewnością wspomnę o niej w najlepszych książkach roku. Jest to powieść przepełniona miłością, ciepłem, niepewnością, a momentami także strachem. Bardzo przypadła mi ta pozycja do gustu i z niecierpliwością czekam na możliwość przeczytania kolejnych tomów tej sagi.

Jeżeli na co dzień chętnie sięgacie po powieści obyczajowe, to powinniście zapoznać się z twórczością Eweliny Marii Mantyckiej, ponieważ z pewnością trafi w Wasz gust.

„Słoneczniki po burzy” Ewelina Maria Mantycka Wydawnictwa Videograf SA

„Ich znajomość rozkwitała jak słoneczniki, które po burzy mogą się w końcu odrodzić i z ufnością kierować głowy w stronę słońca”

„Słoneczniki po burzy”, to książka, którą bardzo chciałam przeczytać . Dlaczego? Zainteresowała mnie historia, historia, która w pewnym stopniu przypomniała mi moja własną.

Liliana Kłosowska-Maj przez 5 lat trwała w toksycznym związku z mężczyzną, którego miałam ochotę powiesić za… Na wszystko to patrzyłam ich córeczka Kaja, która stała się strachliwa i nieufna. Dla jej dobra Liliana ucieka z miasta do miejsca, w którym się wychowała, do wsi Czarnów. Znajduje tam spokój, odzyskuje siły, radość życia. Nawet Kaja zaczyna się uśmiechać, zapomina o przeszłości. Lilka bardzo ją chroni, boi się, ze jej niezrównoważony były mąż odbierze jej dziecko. W momencie, gdy wszystko zaczyna iść w dobrym kierunku, przeszłość znów puka do drzwi. Jak się to skończy?

Na horyzoncie pojawia się też nowe uczucie. Lilka się boi, boi się, że znów będzie cierpieć. Nie umie zaufać. Ma blizny na sercu. Przecież kochała Pawła. Mieli być szczęśliwą rodziną. Jednak okazało się, że Paweł inaczej sobie wszystko wyobraża.

On także jest po przejściach. Zostawiła go narzeczona. Czy uda im się przezwyciężyć demony przeszłości ? Czy stworzą związek? Czy narodzi się z tego piękne uczucie ?

W tle rozgrywają się też inne perypetie członków rodziny. Wraca przeszłość, pojawiają się tajemnice, które mam nadzieje wyjaśnią się w kolejnych częściach .Jestem bardzo ciekawa tajemnicy babci Rozalii a także czy wróci żona Raja. Dlaczego Klaudia wróciła ? Czy Paweł w końcu zostawi Lilkę i Kaję w spokoju? Jednak najbardziej ciekawi mnie zakończenie, co tam się wydarzyło …..Zapoznajcie się z lekturą. Warto, polecam 😊🙂😍

Książkę czyta się szybko. Napisana jest lekkim językiem. „Słoneczniki po burzy”, to mądra i ciekawa powieść o sile więzów rodzinnych. Ukazuje, ile siły ma w sobie zraniona kobieta. Pokazuje ludzkie zahamowania, dramaty. To taka prawdziwa opowieść idealnie wpasowana w dzisiejsze czasy. Przecież historia Lilki, to historia wielu kobiet, wielu zranionych kobiet, które walczą o szczęście dziecka. Autorka pokazuje, że po każdej burzy wychodzi słońce. Nie zawsze jednak zycie jest sielanką. Trzeba jednak nauczyć się radzić w każdej sytuacji i wyciągać z niej wnioski. Ważne tez są więzy rodzinne, przyjaciele, osoby, które wesprzą w trudnych chwilach.

„…słoneczniki są silne, bo przetrwają każdą burzę, a potem są już tylko dojrzalsze i bardziej odporne…”

Moja ocena to 10/10

Z niecierpliwością czekam na kolejne części

Bardzo udany debiut. Ciekawa opowieść o odzyskiwaniu równowagi po trudnym związku. Ujęły mnie relacje w rodzinie Liliany, to jak bardzo wszyscy ją wspierali w trudnych dla niej chwilach. Fabuła dość przewidywalna, ale przyjemna w odbiorze. Zaskakujące zakończenie. Z przyjemnością przeczytam kolejne tomy sagi. Za możliwość przeczytania dziękuję autorce Ewelinie Mantyckiej oraz wydawnictwu Videograf. Moja ocena 7/10.

"Słoneczniki po burzy" to pierwsza część sagi rodziny z Ogrodowej i przyznam szczerze, że już nie mogę się doczekać kolejnej części! Książkę czytało się naprawdę dobrze, pochłonęłam ją w dwa dni.

Akcja rozpoczyna się kiedy Lilka- 32letnia kobieta, uciekając przed byłym mężem, wyjeżdża wraz z córeczką, Kają, z Warszawy i postanawia zamieszkać w rodzinnym dworku, w którym spędziła dzieciństwo. W tej części, główną bohaterką jest właśnie Lilka, ale mniej lub bardziej poznajemy również innych członków rodu Żmudzkich.

Dla Lilki najważniejsza jest córka, która, chociaż ma dopiero kilka lat, panicznie boi się własnego ojca, a co za tym idzie, również innych ludzi, jest nieśmiała, zlękniona. Jej matka ma nadzieję, że w dworku córka odżyje. Po tym co przeżyła, Lilka również ma ogromne problemy z zaufaniem, nie potrafi wyobrazić sobie, żeby mogła kiedykolwiek jeszcze uwierzyć jakiemuś mężczyźnie, nie bać się go. Jednak na horyzoncie pojawia się Fabian. Kilka lat młodszy, męski, przystojny i zarazem o dobrym sercu chłopak. Chłopak po przejściach. Czy pomiędzy tą dwójką może się coś wydarzyć?

Czytając, czułam ogromną sympatię do większości bohaterów! Sam dworek, to takie miejsce z duszą, aż chciałoby się tam pojechać, w odwiedziny do Żmudzkich, usiąść razem z nimi, napić się herbaty, pobawić z Kają, która jest tak bardzo rozkosznym dzieckiem! :D

Pomimo poruszenia cięższych tematów, jest to bardzo ciepła historia, pokazująca siłę rodziny, pokazująca to, że czasem trzeba się odważyć zmienić coś aby móc zacząć naprawdę żyć. Szczęściu trzeba pomóc, trzeba oderwać stopę od podłoża i zrobić ten pierwszy krok :)

Naprawdę bardzo polecam tę książkę, myślę, że tak jak ja, spędzicie z nią bardzo przyjemny czas!

Czy ktoś zna "Słoneczniki po burzy" 🌻🌻🌻? Raczka do góry 🙋.

.

Oczywiście ja 😊. A resztę proszę o nadrobienie, bo warto.

.

Muszę przyznać, że książka bardzo mnie zainteresowała. Wszystko mi się podobało i właśnie tego potrzebowałam.

.

Autorkę polubiłam, jej styl jest taki jaki lubię. Czyta się szybko i przyjemnie. Fabuła mimo, że jest trochę przewidywalna wciąga i zaciekawia, momentami śmieszy. Jednak w swojej książce autorka porusza bardzo ważny temat - jakim jest przemoc domowa... i bardzo się cieszę, że mogłam poznać tę historię.

.

Lilka po rozwodzie wraca w swoje rodzinne strony, na piękną i usłaną słonecznikami wieś. Jednak już teraz nie jest sama. Ma dla kogo żyć. Owoc jej nieudanego małżeństwa jest drobny i kruchutki, a zarazem delikatny. To czteroletnia córeczka Kaja. O mężu pragnie jak najszybciej zapomnieć. On zniszczył ją psychicznie, fizycznie też jej nie oszczędzał. Wiecznie pijany i awanturujący się, bił ją, gwałcił, upokarzał na każdym kroku. Zniewolił.

Kobieta rozpoczyna nowe życie. Jest pełna obaw i niepokoju. Nie ma pieniędzy, dachu nad głową i żadnych perspektyw na przyszłość. Ale jednego jest pewna, wyleczyła się z mężczyzn i ma już dość związków. Jednak czy oby na pewno? Zamieszkuje w domu swojej siostry Natalki, która wyjechała za granicę, a przy okazji opiekuje się starszym już dziadkiem. W codziennym życiu może liczyć na pomoc kuzyna Raja, który zawsze i wszędzie służy jej pomocą, opiekuje się nią jak swoją siostrą. Jest już zaprawiony w boju, sam wychowuje trójkę nastolatków, po tym, jak żona go opuściła nagle, z dnia na dzień. Ale ON się nie poddaje, jest świetnym ojcem, a zarazem przyjacielem dla Lilki.

Czas mija, i w życiu rodziny pojawia się sąsiad, znajomy Raja, Fabian. Na co dzień prowadzi warsztat samochodowy, ale w każdej wolnej chwili naprawia stare zabytkowe auto, które podarował mu dziadek Lilki. Zawsze służy im pomocą, to naprawi bojler, wykosi trawę, naprawi cieknącą rurę. Z dnia na dzień jest również bliżej Lilki, zakochuje się w niej od pierwszego wejrzenia. Jednak ona trzyma go na dystans, jasno daje do zrozumienia, że nie ma ochoty na nowy związek. Czy jednak Lilka spojrzy łaskawym okiem na Fabiana i da mu szansę? Czy odważy się ponownie zaufać mężczyźnie? A może trauma po rozwodzie jest zbyt świeża i bolesna?

Słoneczniki po burzy to bardzo mądra i pełna walorów powieść o niepojętej sile więzi rodzinnych, o nadziei na lepsze, ciekawsze i spokojniejsze jutro, o zwycięskiej walce z własnymi uprzedzeniami i zahamowaniami. Pokazuje, jaka moc tkwi w kobiecie zranionej i jak wielką może obudzić w niej chęć i radość do życia, jak niewiele potrzeba, aby zauważyła, że słoneczniki mają piękny złoty kolor, słoneczko świeci tylko dla niej, ptaszki ćwierkają tylko w jej obecności … Trzeba nauczyć się radości i miłości do życia, wyjść szczęściu naprzeciw, a nie nieustannie uciekać przed nim. Należy chwytać chwilę i się nią delektować, dobre i pozytywne myśli przyciągają same miłe chwile.

„Ich znajomość rozkwitała jak słoneczniki, które po burzy mogą się w końcu odrodzić i z ufnością kierować głowy w stronę słońca”.

Ciekawie zapowiada się zasygnalizowany w powieści tajemniczy wątek z babcią Rozalią i jej tajemnicą. Mam nadzieję, że kolejne tomy powolutku będą odsłaniać jej tajemnice. Z niecierpliwością czekam na dalsze rozwinięcie tego wątku.

Autorka miała odważny pomysł na całą rodzinną sagę i jestem pewna, że odniesie sukces. Mnie zaintrygowała od pierwszych chwil. Ciepła, pełna radości i serdeczności powieść. Ewelina Mantycka pisze prostym i zrozumiałym językiem, w locie chwytającym za serce. A przy okazji świetnie się ubawiłam przy tej powieści. Dużo dobrego i ciepłego humoru, chwil radości i rozbawienia. Można się przy niej świetnie relaksować, ale też niesie wiele mądrych i cennych życiowych rad. Każdy, czytając uważnie, wychwyci perełki nadające sens życiu i niosące dobre fluidy.

Autorka daje niezapomnianą lekcję patrzenia z ufnością i wiarą w przyszłość, przeszłość nakazuje pozostawić za sobą i do niej nie wracać. Należy pamiętać, że zawsze po burzy wychodzi słońce i właśnie na nie trzeba zawsze cierpliwe czekać. Zawsze się pojawi, wcześniej czy później, ale się pojawi. Tak samo w życiu, są złe i trudne chwile, ale one bezpowrotnie miną i nadejdzie lepsze jutro.

Świetnie zapowiadający się cykl, ciepły i pozytywnie nastawiający do życia, pełen cudownych i refleksyjnych chwil. Ociepli każde serce, szczególnie te zranione i z utęsknieniem czekające na miłość. Pamiętajmy też, aby szczęścia nie odtrącać, lecz chwytać je garściami, ile tylko się da.

Obok tej powieści nie da się przejść obojętnie, zwłaszcza, gdy zza horyzontu nieśmiało zerka i mruga do nas słoneczko, niosące radość i ukojenie każdego dnia. Tytułowe, złote i dorodne słoneczniki, napawają optymizmem i wlewają w serca morze radości i pokoju.

Główną bohaterką jest Liliana Kłosowska-Maj. Kobieta po kilku latach małżeństwa, odważyła się odejść od męża, który się nad nią i jej pięcioletnią córką znęcał. Po wielu rozprawach sądowych uzyskała rozwód, ale na tym jej kłopoty z byłym mężem nie skończyły się. Przeprowadza się wraz z córką Kają, do rodzinnego dworku swojego dziadka na podlubelską wieś. W niedalekim gospodarstwie mieszka tam część jej rodziny. Ciotka z synem Rajem – samotnym ojcem trójki nastolatków – czternastoletnich bliźniaków oraz szesnastoletniej córki. Dzieci szybko zaprzyjaźniają się z kilkuletnią Kają. Dzięki nim dziewczynka powoli otwiera się na obcych ludzi. Bohaterka stara się stanąć na nogi w sprzyjającym otoczeniu. Zapisuje dziewczynkę do przedszkola i zamierza szukać pracy, aby nie być zależną od rodziny.

Do dziadka Janka przychodzi mechanik samochodowy - Fabian, któremu Liliana bardzo się podoba. Wie, że kobieta jest po ciężkich przeżyciach z mężem, ale mimo wszystko próbuje zainteresować ją swoją osobą. Liliana jest nim zainteresowana ale boi się zaufać. Obiecała sobie, że już nikt nigdy nie skrzywdzi jej i jej córki, która jest dla niej najważniejsza.

Ta książka zaintrygowała mnie swoją tajemnicą, losami Lilki i jej córki, rodzącym się wątkiem miłosnym i pięknem wsi. Polubiłam bohaterów i z zapartym tchem będę czekała na ich dalsze losy.

Pierwszy tom Sagi rodziny z Ogrodowej – zdecydowanie spełnił moje oczekiwania. Słoneczniki po burzy to powieść o sile rodziny. Książkę czyta się lekko, a przedstawiony zarys tajemnicy o babci Rozalii – czarownicy z Ogrodowej, jest bardzo zachęcający. Mam nadzieję, że w kolejnych tomach poznam całą prawdę o Czarownicy.

Okładka pierwszego tomu sagi autorstwa Eweliny Marii Mantyckiej czaruje pięknymi słonecznikami. Czy kwiaty te są wstępem do interesującej fabuły? Myślę, że wiele zależy od tego, czego czytelnik oczekuje od lektury. Tutaj możecie spodziewać się w dużej mierze zwyczajnej historii obyczajowej, raczej bez niespodzianek.

Główną bohaterką tego tomu jest Liliana Kłosowska-Maj, rozwódka, która właśnie uciekła od znęcającego się nad nią męża. Kobieta odważyła się po pięciu latach odejść, głównie dla dobra dziecka, kilkuletniej Kai. Teraz mieszka w niewielkiej wsi, wraz z trochę już przygłuchym dziadkiem Jankiem, którym się opiekuje. Niedaleko stoi dom jej kuzyna Raja, samotnego ojca trójki sympatycznych dzieciaków. Do gospodarstwa dziadka zagląda też pewien przystojny młody mężczyzna, któremu Lilka szybko wpada w oko. Czy coś wyniknie z jego prób zainteresowania kobiety swoją osobą?

Mimo poruszonego w powieści trudnego tematu przemocy domowej, zdarzają się fragmenty zabawne, szczególnie dialogi, w których uczestniczy Raj. To zdecydowanie moja ulubiona postać. Fantastyczny, chociaż ciut nadopiekuńczy, ojciec dwóch bliźniaków, Oliego i Kajtka, oraz starszej od nich trochę Kingi, bardzo wzbogacił i ocieplił fabułę swoimi wypowiedziami.

Język powieści jest lekki i nieskomplikowany. Książkę czyta się szybko, a opisy pozwalają wyobrazić sobie plenery, w których rozgrywają się kolejne wydarzenia. Akcja toczy się jednak dość wolno, a sporo miejsca zajmują opisy samopoczucia Liliany po rozstaniu z mężem i jej rozważania dotyczące bezpieczeństwa córeczki i ich przyszłości. Znajdziecie tutaj również wątek romansowy, choć nie taki typowy, jak w wielu innych powieściach. Lilka w końcu sporo przeszła i wcale nie jest zainteresowana amorami...

Czas na wyjaśnienie, gdzie podziały się dwa punkty z oceny. Otóż, tradycyjnie - korekta. Ja wszystko rozumiem, literówki zdarzają się wszędzie, ale zdejmowanie kurtki dwa razy w tej samej scenie, przez tę samą postać, to lekka przesada... Poza tym wychodzi na to, że bliźniaki Raja "zimowały" ze dwa razy, bo mając czternaście lat chodzą do... szóstej klasy. I zachowują się trochę jak dwunastolatki, więc może założenie było takie, że są jednak w wieku szóstoklasistów, tylko ktoś źle policzył ich wiek? Nie wiem :-) Drugi punkt z oceny odpadł w chwili, kiedy zmęczyło mnie wszechobecne imię głównej bohaterki. Używanie go po 3 - 5 razy na stronie, to jednak trochę za dużo. Po pewnym czasie ten zabieg zaczyna trochę irytować i nadawać sztuczności rozmowom, bo nikt tak w rzeczywistości nie mówi.

Cykl składać się będzie z kilku tomów, a w każdym z nich czekać będzie opowieść o życiu kolejnych bohaterów.

"Dopóki żyjesz, da się naprawić wszystko, nawet najgorszy wrak." Pierwsze co rzuca się w oczy to piękne, staranne wydanie, które mnie oczarowało i mnóstwo słoneczników, które na dodatek są moimi ulubionymi kwiatami. Sagi rodzinne to taki rodzaj książek gdzie z jednej strony przeżywamy problemy bohaterów, ale z drugiej także cieszymy się razem z nimi z lepszych chwil. I tak jest też w Słonecznikach po burzy. Jednocześnie czułam, że jestem z rodziną Żmudzkich w Czarnowie dzięki temu, że to co wyczarowała @ewelina_maria_mantycka jest takie bliskie i realistyczne, ale także odczuwałam, że jestem obserwatorem, czytelnikiem. W tej książce zapoznałam się z rodzinną historią, która jest ciepłą powieścią w postaci koca okrywającego nas w chłodny, wiosenny wieczór na działce. To książka, która opatula swoją wyjątkowością, prostotą wsi i pięknym językiem, którym została napisana. Znajdziecie tutaj tajemnice z przeszłości, pokrzepiającą serce teraźniejszość i nadzieję na lepszy los w przyszłości. A co ważniejsze pokochacie jej bohaterów! - Lilkę, Fabiana, przesłodką Kaję i każdego innego członka tej rodziny. Czyta się tę książkę powoli, ale nie jest to wada, bo dzięki temu można się nią delektować strona po stronie. Cały czas utrzymuje się klimat charakterystyczny dla wspomnień mieszkających w starym domu. Jeżeli chcecie dowiedzieć się czy Lilka zazna chociaż odrobiny miłości i spokoju po bolesnej przeszłości to na co jeszcze czekacie? Czytajcie Słoneczniki po burzy! Mam nadzieję, że szybko poznamy dalsze losy rodziny Żmudzkich, a mój niepokój wywołany zakończeniem okaże się niepotrzebny.