Rzekomo fajna rzecz której nigdy więcej nie zrobię eseje i rozważania

Autor “Krótkich wywiadów z paskudnymi ludźmi” zabiera nas w kolejną, intelektualną podróż. Rozważania o matematyce, pogodzie i tenisie mieszają się tutaj z analizą fenomenu alei Tornada i wpływu telewizji na amerykańską prozę. Znajdziemy tu również miażdżącą krytykę twórczości Davida Lyncha oraz życia w otoczeniu pustych i upstrzonych tandetną estetyką nadmiarach luksusu.


Zaserwowany przez Wallace’a opis rejsu liniowcem na Karaiby godny jest Sławomira Mrożka, a krytyka intelektualnego ubóstwa ogromnych mas społeczeństwa (nie tylko amerykańskiego) wstrząśnie nawet najbardziej sceptycznym pod tym względem umysłem. Bo też żonglerka tematyką i środkami wyrazu to wyznacznik twórczości tego wybitnego, współczesnego pisarza zmarłego w 2008 roku.


“Rzekomo fajna rzecz, której nigdy więcej nie zrobię” to zbiór siedmiu esejów autorstwa amerykańskiego postmodernisty Davida Fostera Wallace’a. Książka oszałamia swoim intelektualnym i artystycznym rozmachem. Te teksty potrafią jednocześnie bawić i poruszyć do głębi. Ich lektura nie pozostawia Czytelnika takim, jakim był dotychczas. I tak właśnie powinno przecież oddziaływać dzieło wybitne, a takim z pewnością jest niniejszy zbiór.


Wallace dzięki swojej twórczości jest porównywany do wielu pisarzy w rodzaju Jamesa Joice’a. Nie chodzi tu bynajmniej o podobieństwo stylu czy treści. Raczej o rolę, jaką obaj pełnili w literaturze i czytelniczej świadomości.


Wallace szokuje formą. Jego teksty tryskają wprost intelektualizmem i to na wielu płaszczyznach. Trzeba przecież ogromnego literackiego talentu i wyczucia, by operować zarówno słowem, jak i rytmem, fakturą opowieści i ukrytymi między wierszami aluzjami czy znaczeniami, do których dotrzeć może jedynie uważny, wnikliwy czytelnik.


Z pewnością niebagatelna jest w tym zasługa tłumacza. Bo oto książki Davida Fostera Wallace’a ukazują się wreszcie na polskim rynku wydawniczym nakładem wydawnictwa W.A.B. Przekładu dokonała Joanna Kozak, podobnie zresztą jak w przypadku poprzedniej książki autora zatytułowanej “Krótkie wywiady z paskudnymi ludźmi”. Jest to prawdziwe mistrzostwo świata sztuki translatorskiej. Joannie Kozak udało się w stu procentach odzwierciedlić styl, rozmach i sarkastyczny humor twórczości tego wybitnego, amerykańskiego pisarza. Możemy więc mieć nadzieję, że to jeszcze nie koniec i kolejne tytuły Wallace’a ukazywać się będą już niebawem w języku polskim.