Rozum kontra serce

Każdego z nas od czasu do czasu dopada chandra. Co zrobić, aby na twarzy znów zagościł szeroki uśmiech? Zdradzę Wam ten sekret. Na spadek nastroju najlepsza jest dobra komedia romantyczna. I ja znalazłam taką przezabawną perełkę. Na początek kilka słów o fabule.

Anna Sikora jest twardo stąpającą po ziemi policjantką. Singielka z wyboru, uważa, że mężczyźni to same kłopoty. Tymczasem na horyzoncie pojawia się dwóch przystojniaków. Niestety obydwoje mają rażące wady. Czy mimo to któryś z mężczyzn zdobędzie jej serce? A może rozsądek wygra w walce z pożądaniem?

Joanna Kupniewska pochodzi z Choszczna, urokliwego miasta w Zachodniopomorskiem. Od dwudziestu lat fizjoterapeutka, matka i żona, od zawsze niepokorna dusza. Hobby- jazda konna w każdej postaci i ilości. Od niedawna próbuje stawiać pierwsze kroki w świecie zabawnej, kobiecej literatury. ''Rozum kontra serce'' to druga po ''Dysonanse i Harmonie'' powieść w dorobku autorki. Można potraktować ją jako kontynuację lub jako całkowicie oddzielną książkę.

Czegoś takiego właśnie potrzebowałam, czyli lekkiej, wesołej historyjki, która rozbawi mnie do łez. Już od pierwszych stron śmiałam się co niemiara. Mamy niezależną, energiczną, z ciętym językiem i poczuciem humoru policjantkę, która zarzeka się, że poważne związki są nie dla niej. Ale jak to w życiu bywa, los lubi płatać nam różne figle. Na jej drodze pojawiają się dwaj mężczyźni: Jacek – napakowany osiłek z gołą glacą, lider choszczeńskich kajakarzy oraz Ajron – czarujący weterynarz, z którym od dawna utrzymuje czysto przyjacielskie stosunki. A teraz pomyślcie, co się stanie, gdy jednorazowy partner zapragnie czegoś więcej, a przyjaciel nagle zacznie budzić motyle w brzuchu?

Autorka stworzyła przezabawny wątek miłosny pełen nieporozumień, wpadek i absurdów. Z jeden strony jest facet o wielkim ego i zerowej inteligencji, z drugiej babiarz jakich mało. Tak źle, i tak niedobrze. Anna próbuje omijać z daleka obu adoratorów. Niestety nie zawsze dobre chęci idą w parze ze skutecznością. Przygotujcie się zatem na błyskotliwe dialogi, cięte riposty i bezkompromisowe rozmowy pełne sarkazmu i ironii.

Niewątpliwą zaletą powieści są barwni, wyraziści bohaterowie. Każdy z nich jest inny i wnosi coś ciekawego do fabuły. Pierwsze skrzypce gra oczywiście temperamentna Anna. Mimo silnej osobowości i niewyparzonego języka, jest ciepłą, życzliwą osobą, co widać zwłaszcza w jej kontaktach z rodziną i przyjaciółmi. I chociaż ukrywa się za maską za samowystarczalności, to w głębi duszy, jak każda kobieta łaknie ciepła, bliskości i poczucia bezpieczeństwa. Ciekawą postacią jest także Jacek - dosłownie rozwala system. Jego bezmyślne wypowiedzi idealnie pasują do listy dowcipów o blondynkach.

W tle przewija się też wątek związany z tropieniem kłusowników, którzy zastawiają swoje sidła na zwierzęta leśne. Złapane w nie zwierzęta giną w okrutnych męczarniach, trwających nawet kilka dni. Kim jest barbarzyńca i czy uda się policji złapać go gorącym uczynku? Mogę jedynie zdradzić, będzie trochę nerwów i dreszczyku emocji.

Książka napisana jest lekkim, potocznym językiem, bez zbędnych udziwnień i rozwlekłych opisów. Na dodatek okraszona masą wymyślnych gagów, efektownych aluzji, które rozbawią każdego, nawet największego ponuraka. Akcja ma żwawe tempo, cały czas coś się dzieje. Natomiast epilog to przysłowiowa wisienka na torcie. Lubię TAKIE zakończenia.

Podsumowując. Świetna powieść, zakręcona jak baranie rogi. Żartobliwie pokazuje, że z miłością nie wygrasz; przychodzi kiedy chce i rządzi się swoimi prawami. Dlatego czasami lepiej się poddać, niż prowadzić wojnę. W skrócie - najlepszy antydepresant bez recepty. Gorąco polecam!

W życiu lepiej słuchać serca czy rozum? Rozum każe postępować nam zgodnie ze zdrowym rozsądkiem, natomiast serce mówi, kochaj szalej, nie pytaj co dalej. Kto jest lepszym doradcą? Myślę, że powinniśmy słuchać jednego i drugiego, idąc drogą serca, przeżyjemy niezapomniane przygody, a rozum w porę ostrzeże nas przed niebezpieczeństwem.

Książka Rozum kontra serce to druga książka w dobytku Joanny Kupniewskiej. Autorka ta zadebiutowała książką Dysonanse i harmonia. Dla mnie jest to pierwsze spotkanie z piórem Pani Joanny, a z lekturą zapoznałam się dzięki konkursowi zorganizowaniu przez redakcję Essentia.

Anna policjantka z zawodu i singielka z wyboru. Nie szuka mężczyzny, żyje własnym życiem i cieszy się z tego co ma. Na początku historii dostajemy opis z poranka po sylwestrowej zabawie, obok Anki budzi się Jacek, tajemniczy mięśniak, którego kobieta poznała na balu z okazji zakończenia roku. Och to takie banalne pomyślicie... no, ale nie w tym przypadku! Przygoda Anki, Jacka i pośrednich bohaterów nie jest wcale banalna, jak mogłoby się wydawać.

Narracja w powieści jest trzecioosobowa, narrator pokazuje nam życie Anki, ale też innych postaci. Bardzo podobało mi się to, w jaki sposób została poprowadzona narracja, dostajemy namiastkę życia innych bohaterów, przez to powieść staje się wielowymiarowa. Podobało mi się genialne przedstawienie rodziny Anki, szczególnie do gustu przypadła mi Ola - bratowa głównej bohaterki. Jest to osoba żywa, prawdziwa i wykreowana w sposób niezwykle realny. Myślę, że nie jeden z nas zna taką Olę, co wszystko wie i jest najlepszym doradcą i świetnie sprawdza się w sferze domowej.

Sama główna bohaterka jest również postacią sympatyczną, odnalazłam z nią wspólne cechy, przez co łatwiej było mi się z nią utożsamiać. Podobał mi się jej ironiczny humor i niezwykle cięty język. Prawdziwa baba z krwi i kości, na co dzień zakłada maskę bezczelnej ignorantki, ale w głębi serca, jest wrażliwą i ujmującą kobietą.

Nie mogę również nie wspomnieć o postaci Jacka to, w jaki sposób autorka wykreowała tego bohatera, jest godny podziwu. Typowy mięśniak, który prowadzi zdrowy styl życia, a wszystkie niepotrzebne kilogramy uleciały z jego ciała, obawiam się, że uleciały one razem z mózgiem i inteligencją. Moment, w którym Anka pyta go czy wykonuje regularnie cytologię, a ON odpowiada twierdząco... chyba więcej nie muszę o nim mówić. Polubicie go, bez niego ta książka byłaby mdła. Znaczącą pozycję odgrywa też jego siostra, ale o niej nic mówić, aby nie zdradzić znaczących faktów.

,,[...] - Fajnie było. Możemy to jeszcze kiedyś powtórzyć.

Jacek wahał się jeszcze, stojąc w progu. Anka siłą wypchnęła go za drzwi.

- Wpadnij trzydziestego lutego.

- Super - ucieszył się - Nara. - Krzyknął ze schodów."

Fabuła książki jest prosta, nie wymaga głębszej analizy, pozwala na całkowite wyłączenie się i zrelaksowanie. Pomysł może nie jest niezwykle oryginalny, ale historia wygląda na realną. Pani Joanna stworzyła świat, w którym nic nie dzieje się przez przypadek. Jest śmiesznie, dostajemy potężny zastrzyk dobrego humoru, ale też są mimochodem poruszane ważne sprawy codziennego życia. Podobało mi się, że autorka wspomina o takich problemach, jak narkomania, dostajemy krótki rozdział z pogadanki z dziećmi, na tematy uzależnień. Dostajemy też, motyw rodziny zastępczej, który jest tylko delikatnie wspomniany, a pozwala na odszukanie realizmu w całej tej sytuacji. No i najważniejszy wątek - kłusownictwo. Właściwie wkoło tego motywu wszystko zaczyna się kręcić, a na jaw wychodzą dziwne fakty, no i dostajemy ciekawy i znaczący wątek z weterynarzem.

Na samym początku książki, delikatnie uwierał mnie styl autorki, nie mogłam się wczytać i nie czułam lekkości jej pióra. Jednak początki zwykle są trudne, już po kilku rozdziałach, wciągnęłam się w historię i dałam się pochłonąć. Autorka bardzo często używa języka potocznego, szczególnie w dialogach pojawia się wiele kolokwializmów, jak dla mnie, dodaje to swoistego realizmu powieści, przecież nikt z nas nie rozmawia z przyjaciółmi, nie używając do tego potocznych zwrotów.

Rozum kontra serce to lekka i przyjemna lektura gwarantuje nam przeprawę przez zwykłe życie zabawnych ludzi. Możemy się przy niej odprężyć i zapomnieć o codzienności. Autorka stworzyła prozę idealnie pasująca na scenariusz komedii romantycznej, przyznaję szczerze, że chętnie zobaczyłabym przygody Anki, na dużym ekranie.

[Adres usunięty]

Anna jest kobietę niezależną. Choć czy w obecnych czasach jest to możliwe? Nawet ją trafia w końcu starzała Amora, choć stara się zapierać rękoma i nogami przed wkraczającą powoli i boleśnie w jej życie miłością. Czy czterdziestoletnia policjantka, która za nic ma związki, uczucia i przywiązanie, podda się jej? Co się stanie, gdy grom trafi podwójnie i za Anną latać będą nie jeden, a dwa szczeniaki? Czy serce z lodu będzie w stanie się roztopić i otworzyć na nowe sympatie? Czy może posunąć się za daleko i żałować? Zapraszam do lektury!

Przyznam się, że od jakiegoś czasu zafascynowana jestem kryminałami. Jednak dobrze się składa, że lubię również od czasu do czasu zrobić sobie jakiś przerywnik i przyssać się do czegoś innego, odmiennego, przyjemniejszego niż wszechobecna śmierć i wina. I bardzo się cieszę, że taką właśnie przerwę wypełniłam tak przezabawną historią. Przy wielu momentach śmiałam się do rozpuku, aż bolał mnie brzuch, a współlokatorka patrzyła na mnie współczującym wzrokiem, dopóty sama nie wyrwała mi lektury i nie zatopiła w niej swoich spragnionych dobrej literatury ząbków.

Niestety były momenty, kiedy fabuła mnie nudziła. Myślę, że przyczyna nie tkwi w słabej akcji, lecz w moim przyzwyczajeniu do dynamicznego działania bohaterów w książkach.

A teraz przejdę do bohaterów książki. Moje serce od początku skradła główna bohaterka. Ze swoim ciętym językiem i dobrą ripostą upiększała mi mój dzień. Solidaryzowałam się z nią i miałam wielką ochotę bardzo często przybić jej piątkę za tak dobre teksty. Z drugiej jednak strony było mi jej żal, bo czym jest człowiek bez miłości? A człowiek, który jej pragnie, lecz za bardzo się boi? A nie ukrywając, była z niej niezła babka, dlatego szkoda, by tak się marnowała, uciekając gdzie pieprz rośnie przed uczuciami.

Swoim kurzym móżdżkiem rozbawiał mnie również Jacek, który jest na drugim miejscu w drodze do mojego serca! Gdyby nie on, to mogłabym się trochę nudzić! Z pewnością nie byłaby to tak dobra opowieść!

Ostatnie, choć wcale nie gorsze miejsce zajmuje Hania, siostrzenica Anny, która jest nad wyraz mądrą dziewczynką, wszędzie wsuwającą swój nosek!

Jednak czym byłaby powieść bez czarnego charakteru? I tu bezapelacyjnie wygrywa wydra! Kiedy tylko widziałam ją w tekście, to na usta cisnęły mi się brzydkie słowa. Całe szczęście naszej bohaterce nawet ona nie straszna! Znajduje mnóstwo sposobów, by naszą lalunię doprowadzić do białej gorączki! I za to podziwiałam ją najbardziej. Mimo przeciwności losu zawsze znajdzie jakieś wyjdzie. No, może do czasu.

Książkę polecam tak jak i sobie- w przerywnikach pomiędzy poważniejszymi lekturami! To właśnie ona rozładuje napięcie i rozweseli jak mało która! Jeśli więc nie wiesz co ze sobą zrobić, smutek pożera Ci radość z życia, kompleksy niszczą Twoją duszę, to weź książkę do ręki i zanurz się w tej historii, która z romantycznością nie ma tak dużo wspólnego jak przede wszystkim z komedią!

Recenzja znajduje się na [Adres usunięty]