Co może Ci dać starożytna filozofia? Więcej, niż się spodziewasz! “Rozmyślania” Marka Aureliusza niezmiennie inspirują i zachwycają.
Starożytny Rzym, drugi wiek po Chrystusie. To tutaj cesarz Marek Aureliusz, pozostający pod wpływem takich myślicieli jak Zenon z Kition czy Lucjusz Seneka, zapisuje swoje rozważania w dziennikach. Nie spodziewa się, że na długo po jego śmierci "Rozmyślania" staną się jedną z najczęściej czytanych książek filozoficznych na świecie.
Co przysparza tej pozycji, bez wątpienia wchodzącej w absolutny kanon filozofii stoickiej, takiej popularności? Najprawdopodobniej jej praktyczność. Lektura ta nie rozważa skomplikowanych, a dla przeciętnego człowieka niezbyt interesujących kwestii metafizycznych czy epistemologicznych. Jej celem jest raczej znalezienie odpowiedzi na pytanie "jak żyć, aby być szczęśliwym".
Marek Aureliusz sposób na to widzi w pogodnej akceptacji swojego losu, niewalczeniu z tym, czego pokonać się nie da, nieprzywiązywaniu się do tego, co łatwo stracić, ciągłym doskonaleniu siebie, a wreszcie - chętnym i dokładnym wypełnianiu swoich obowiązków: rodzinnych, zawodowych, prywatnych. Taka recepta wydaje się idealna dla człowieka zabieganego, nieustannie pędzącego do przodu i goniącego za szybko przemijającym. Czy i Tobie pomogą wskazówki antycznego mędrca? Przekonaj się sam!
Ze Wstępu redakcji
(…) Często powtarza się alegoryczne powiedzenie, żewosobie Marka Aureliusza „filozofia zasiadła natronie”: urzeczywistnił się Platoński ideał władcy- filozofa. Wcesarskiej tytulaturze Marka Aureliusza obok tytułów związanych zezdobyczami militarnymi pojawił się przydomek „filozof”. (…) Hypomnemata [Rozmyślania] Marka Aureliusza różnią się jednak znacznie odinnych tego typu zapisków. Nie są tylko zbiorem własnych icudzych myśli, nagromadzeniem aforyzmów icytatów. Są dialogiem zsamym sobą, solilokwium dyscyplinującym myśli ikształtującym piszącego moralnie. Są rekolekcjami. Ćwiczeniami duchowymi uprawianymi według ustalonej metody, zgodnie zestoicką doktryną.
O autorze
Marek Aureliusz (121-180) łączy w sobie dwie wielkie postaci: władcę Imperium Rzymskiego i filozofa. W obu tych rolach sprawdził się doskonale, będąc jednym z najwybitniejszych przedstawicieli stoicyzmu, a także przeprowadzając swoje państwo przez bardzo trudny dla niego okres.