Rodzinne selfie z menażerią w tle

Rodzinna codzienność z przymrużeniem oka oczami Eweliny Gierasimiuk-Merty.

„Wychowywanie dziesięciolatka to nie bułka z masłem… W drugim tomie zapisków z życia rodzinnego Ewelina Gierasimiuk-Merta z właściwą sobie wrażliwością i humorem opowiada o perypetiach związanych z macierzyństwem. Nietuzinkowa pasja jej syna, Miłosza, sprawia, że w ich domu pojawiają się kolejne zwierzaki: kot, wąż, szczury i… tabuny mrówek. Zabawne anegdoty z życia rodzinnego przeplatane są słodko-gorzkimi refleksjami autorki dotyczącymi miłości rodzicielskiej i małżeńskiej, własnych słabości, ograniczeń i umiejętności radzenia sobie z nimi. Przekonajcie się, jak niezwykła może być zwykła rodzinna codzienność!”

"Skoro daję wam takie szczęście, to czemu ciągle się na mnie wydzieracie?"

„Rodzinne selfie z menażerią w tle” jest kontynuacja powieści „3600 gramów szczęścia”. Część pierwsza skupiona była wokół wspomnień związanych z długo wyczekiwanym dzieckiem. Czytając książkę nie sposób było nie uronić łzy. Autorka zaprosiła nas wówczas do swojego świata, świata cierpienia, straty, łez, doczekanego macierzyństwa, trudu wychowywania syna ale jednocześnie radości z tym związanej.

Druga część pokazuje życie z dorastającym Miłoszkiem, powiększaniem się rodziny o kolejne zwierzątka, np. mrówki. W tej części Ewelina Gierasimiuk-Merta skupiła się na wychowywaniu synka, chwil radości, ale również nieporozumień, jakie pojawiają się w momencie dorastania chłopca. Na łamach książki możemy poznać rodzinne rozterki, fochy synka, hobby rodziców. Autorka pokazuje jak ważna jest więź rodzinna, słuchanie siebie nawzajem czy odpowiadanie dziecku na nurtującego go pytania, np. związane z dojrzewaniem. Że nie można zamiatać pod dywan trudnych pytań tylko się z nimi mierzyć. Nie ma tutaj nic naciąganego, cukierkowego, idealnego życia. Gierasimiuk-Merta pokazała swoją rodzinę od każdej strony, tej dobrej i złej. Autorka pokazuje, że dla niej macierzyństwo jest wartością ponad inne. Pisze: Niczego mi nie odebrało, a dało całą paletę uczuć, całą symfonię dźwięków i kompletną feerię barw i smaków. Jeśli szukacie lekkiej i przyjemnej lektury – śmiało sięgajcie.

"(...)macierzyństwo jest wartością ponad inne. Niczego mi nie odebrało, a dało całą paletę uczuć, całą symfonię dźwięków i kompletną feerię barw i smaków. Macierzyństwo mnie wzbogaciło, ulepszyło, zmotywowało i zaispirowało do samorozwoju."

"Rodzinne selfie z menażerią w tle" to dalsze losy Eweliny, którą poznaliśmy w książce "3600 gramów szczęścia". Jej synek -Miłosz- ma już dziesięć lat i swoje własne sporzenie na świat i otaczającą go rzeczywistość. Ewelina skrupulatnie stara się wypełniać rolę matki, nie zapominając także o swoim życiu zawodowym oraz pasjach. Lecz na pierwszym miejscu zawsze stawia dobro swojego dziecka. Pragnie być dla niego oparciem i opoką, nauczycielką i przyjaciółką, matką i psychologiem..

W książce, autorka przedstawia swoją codzienność. Raz barwną i humorystyczną, raz trudną i bolesną.

Macierzyństwo jest misją, najpiękniejszą misją dla kobiety 🥰

Każdy dzień życia mamy jest inny.

Każdy dzień przynosi nowe doświadczenia, nowe wrażenia i odkrycia.

"Rodzinne selfie..." to humorystyczba i refleksyjna powieść, która powinna znaleźć się na półce każdej mamy ❤

Dziękuję @wydawnictwo_novaeres za egzemplarz książki

Panią Ewelinę miałam okazję poznać przy jej pierwszej powieści i zaraz debiucie „3600 gram szczęścia”. Już wtedy mentalnie zbijałam z nią piątki, wiedząc, że przeżyła wszystko to, co i ja przeżywam przez wiele dni. Łzy, rozpacz, siedzące w głowie staranie się o dziecko i trudna droga do ciąży. Chyba jest przesilenie wiosenne, bo ostatnimi czasy, ciągle szukam takich „pocieszaczy” w tej tematyce.

W pierwszym tomie czytamy o wyboistej drodze do ciąży. Co, jak i z czym. Teraz w nasze dłonie zostaje oddana kolejna cząstka życia Eweliny, kiedy Miłosz ma dziesięć lat. Cieszę się, że mogę zajrzeć do ich domu i rodziny, by sprawdzić czy wszystko u nich gra :) Świetnie było odkryć, że jednak nie jesteśmy z Kruszynem wyjątkami i rozmówki małżeńskie „w naszym stylu” również trafiają się innym (w tym i Autorom!). Znacie takie łażenie – marudzenie za wybrankiem serca i wypytywanie go gazylion razy czy Was kocha? Tak? To piąteczka!

Humoru tutaj są kilogramy, ale czy tylko? Mamy takich słów kilka odnośnie tego jakie Autorką targały obawy w momencie wydania pierwszej książki. Jak bała się, że fala hejtu i zniszczenia poleje się na nią strumieniami. Chodź minęło trochę czasu od wydania „3600 gramów szczęścia” nadal płaczę przy tych fragmentach. W bardzo pozytywny i przystępny sposób Ewelina piszę o swoich obawach względem Miłoszka i okresu dojrzewania, cenię ją bardzo za to, że stawia „kawę na ławę” i głośno wypowiada to czego się boi. Czym wyróżniają się pozycje od pani Gierasimiuk-Merta? Prawdziwością, nie ukrywaniem faktów, które bolą, cieszą czy wzbudzają obawy. Za to ogromnie ją cenię!

Anegdoty o zamiłowaniach Miłosza, małżeńskie przekomarzanki, hasła, które każdy z nas słyszał na pewno (co najmniej!) raz w swoim życiu. Wzruszyłam się ogromnie przy wypadku podczas biegania kiedy „w zdrowiu i chorobie” możemy okazać sobie wzajemnie na żywo, a nie tylko słowami. W dobie komputerów bardzo łatwo zagubić tę chwilę dla siebie, czas, w którym czy to się wspomina czy też cieszy chwilą obecną. To właśnie tym przekonuje mnie do siebie Ewelina i jej proste, szczęśliwe i smutne historie, które czytam z wielkim uśmiechem na twarzy, bo w końcu ktoś ma tak samo jak i ja!

Pozycja ta bardzo mi się podobała. Wesołe sytuacje, niebanalne rozwiązania i miłość rodziny przebijają przez tę historię. Napisana lekkim, zabawnym językiem wciąga, uczy i bawi. Polecam wszystkim rodzicom, którzy jedyne co mają, to kurczaka w zamrażalniku.