Rana

Wciągająca lektura, ciekawa fabuła, interesujące portrety psychologiczne bohaterów książki - to tak w skrócie. Ale zacznę od początku. Podchodziłam do tej książki z dużą rezerwą. Poprzednie z Wojciechem Chmielarzem w ogóle mnie nie usatysfakcjonowało i lektura była dla mnie dość męcząca. Postanowiłam dać mu jednak jeszcze jedną szansę i z czystym sumieniem muszę powiedzieć, że było warto.

Główną bohaterką jest Klementyna - nauczycielka u progu emerytury z burzliwą przeszłością. Po latach niepracowania w zawodzie rozpoczyna pracę w elitarnej prywatnej szkole podstawowej w Warszawie. Jest pełna obaw, ale sądzi, że w końcu w życiu uśmiechnęło się do niej szczęście - dostała wymarzoną pracę i zacznie wychodzić na prostą. Niestety to szczęście nie trwa długo. Podczas pierwszego dnia w pracy, do szkoły dociera informacja o śmierci jednej z uczennic pod kołami pociągu. Okazuje się, że dziewczynka prawdopodobnie była w ciąży. Ta śmierć nie podoba się Elżbiecie - nauczycielce języka polskiego, z którą Klementyna zdążyła się zaprzyjaźnić już pierwszego dnia. Elżbieta rozpoczyna prywatne śledztwo, podczas którego sama ginie. W domu Klementyny pojawia się Gniewomir - uczeń szkoły, którego bohaterka podejrzewa o to drugie zabójstwo. Jest to chłopiec nieprzystosowany społecznie, słabo się uczący i nie potrafiący okazywać uczuć ani odczuwać empatii.

Fabuła jest gęsta od pierwszej strony, a książka trzyma w napięciu i zaskakuje do samego zakończenia. Autor porusza współczesne problemy patologii w rodzinie, nieletnich ciąży, biznesowych przekrętów, a przede wszystkim do czego może prowadzić brak miłości i zainteresowania drugą osobą między najbliższą rodziną.

Książka przeczytana dzięki portalowi CzytamPierwszy.

Każdemu normalnemu rodzicowi zależy na dobru jego dziecka, dlatego jest w stanie wiele uczynić, aby pociecha miała komfortowe i szczęśliwe życie. Dotyczy to wielu aspektów, w tym wyboru dobrej szkoły. Niestety nie zawsze to, co z pozoru prezentuje się okazale i nieco wytwornie z zewnątrz, okazuje się porządne w środku.

Prywatna szkoła na warszawskim Mokotowie szczyci się wieloma osiągnięciami. Wszystko zaczyna komplikować się, kiedy najpierw ginie jedna z uczennic, a później nauczycielka. Jedynymi osobami, które cokolwiek widziały i nie są bezpośrednio zamieszane w te zbrodnie, są Gniewomir, nieprzystosowany społecznie uczeń zafascynowanymi zabójstwami, a także Klementyna, nauczycielka, której życie nieustannie się sypie. Oboje nie chcą angażować się w tę sprawę, ale nie potrafią przejść nad tym do porządku dziennego. Kiedy machina ruszy, nikt jej nie zatrzyma...

Chmielarz często posługuje się wulgaryzmami i scenami, które niejedną osobę mogą odrzucić, zatem na pewno nie jest to proza dla każdego. Niezmiernie żałuję, że wydawnictwo w opisie książki zawarło zbyt wiele informacji dotyczących bohaterów, którzy zginą - zdecydowanie lepiej pochłaniałoby się tę historię, nie wiedząc, kto zostanie pozbawiony życia. Chociaż z drugiej strony nie ma tutaj nikogo, kto wzbudziłby we mnie nić sympatii, jakby po świecie chodzili sami źli ludzie, a każda rodzina była patologiczna. Niestety tak prezentuje się rzeczywistość u Chmielarza - wszyscy nadużywają alkoholu i innych używek, gwałcą, zabijają, zdradzają, wdają się w ciemne interesy, a do tego kompletnie nie przejmują się bliskimi. Zdaję sobie sprawę z tego, iż tacy ludzie chodzą po świecie, ale w "Ranie" nie istnieją.

"Rana" to książka, którą ciężko odłożyć, bo przedstawiona historia wciąga i sprawia, że czytelnik ciągle o niej myśli. Długi czas byłam przekonana, że to będzie jeden z najlepszych kryminałów, jakie czytałam. Niestety mam wrażenie, że ostatnie sceny były pisane na kolanie, aby jak najszybciej skończyć z powodu goniących terminów. Zakończenie kompletnie nie przemówiło do mnie, ponieważ spodziewałam się czegoś bardziej zaskakującego, może zwalającego z nóg, a było tak... zwyczajne i jednocześnie nieco przerysowane.

[Adres usunięty]

Kolejna książka jednego z najpopularniejszych współczesnych polskich autorów kryminałów, Wojciecha Chmielarza, jak zwykle zapewnia ogromną dawkę emocji.

Uczennica prywatnej ginie pod kołami pociągu. Polonistka Ela zaczyna śledztwo na własną rękę. Wnet i ona ginie. Ginie jej ciało, choć na pewno widział je Gniewko i matematyczka. Gniewomir wie, że nie może wrócić do domu, bo zostanie ukarany za morderstwo, którego nie popełnił. Oskarżenia padają na niego, gdyż jego fascynacja seryjnymi mordercami i zbrodniami nie jest czymś normalnym. Nastolatek jest nieprzystosowany społecznie, brak mu empatii, ledwo czyta, trudno mu skupić uwagę – idealna ofiara. Z pomocą zwraca się do nowej nauczycielki, Klementyny Jastrzębskiej. Zmusza ją szantażem, ma na nią haka! Oboje nie chcą angażować się w śledztwo, lecz nie mają wyjścia. Dokąd ich to zaprowadzi?

Ekskluzywna prywatna szkoła w Warszawie prowadzona przez małżeństwo skrywa wiele tajemnic. Nauczyciele też mają swoje sekrety. Szkoła to biznes, klient płaci i wymaga, dlatego skandale są zbędne. Dyrektorka trzyma wszystko twardą ręką. Jej decyzje personalne nikomu nie służą. Manipuluje ludźmi, mobbinguje, pokazuje, kto tu rządzi i kto ma rację. Także mężowi, z którym się kłóci. Ciekawe, dlaczego starsza pani, mieszkająca niedaleko szkoły, twierdzi, że pracują w niej źli ludzie…

Dwie śmierci to tylko początek. Gniewko z Klementyną prowadzą swoje śledztwo. Drugie ojciec nastolatka, któremu syn zniknął z oczu. Na własną rękę także Sławek szuka swego młodszego brata, a przy okazji zauważą Karolinę, ofiarę przemocy domowej. Sam to przechodził i zna ten mechanizm ryjący mózg. Dyrekcja szkoły też jest zaangażowana, choć nieco inaczej. Skomplikowane powiązania personalne i śledcze prowadzą do finału. Autor zafundował scenę rodem z horroru.

Niektóre sceny są brutalne. Boli postępowanie rodziców wobec dzieci. Ich rygorystyczne wychowanie, a czasem jego brak. Traktowanie dziecka jak przedmiot; jak swego adwokata w sprawie przeciwko drugiemu rodzicowi; jak zwierzątko, które się tresuje. Czym to się może skończyć? Czym zaowocować w przyszłości? Autor ukazał mroczne i bolesne tajemnice skrywane w domach, zło, jakie jest wyrządzane dzieciom na różne sposoby i jego skutki. Rany cielesne zabliźnią się, a psychiczne…? Relacje rodziców z dziećmi opierające się na przemocy fizycznej i słownej to samo zło, a autor ukazał je w powieści w kilku odsłonach. Pamięć ludzka, podświadomość, instynkt samozachowawczy, zadawnione urazy razem stanowią bombę z opóźnionym zapłonem. „Rana” to przykład literackiego wybuchu takiej bomby, uśpionego zła, otwarcia zadawnionej rany.

Na uwagę zasługuje kompozycja powieści – to dzień z życia szkoły: przed szkołą, lekcje naprzemiennie z przerwami, po lekcjach.

Odniosłam wrażenie, że Wojciech Chmielarz napisał tę powieść ku przestrodze dla rodziców, by zajmowali się dziećmi w natłoku swoich dorosłych zajęć i wychowywali je, wychowali zgodnie z ogólnymi normami społecznymi, poświęcali im czas. Ta książka siedzi w głowie. Pozwól się zranić i poczuj ból.

Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy.

Wydarzenia „Rany” toczą się wokół jednej z warszawskich prywatnych szkół podstawowych. Do pracy w środku roku na stanowisko nauczycielki matematyki zostaje przyjęta starsza pani, Klementyna, która ma za sobą wiele lat przerwy w tym zawodzie. Jest bardzo niepewna siebie, zakompleksiona, boi się świata. Jednak dyrektorka nie ma obaw, przyjmuje ją do pracy bez wahania i traktuje mocno entuzjastycznie. Szybko okazuje się, że szkoła nie jest rajem na ziemi, panuje w niej dziwna, niezdrowa atmosfera, jest sporo problemów z uczniami... Kolejne wydarzenia wstrząsają szkołą i powodują lawinę, której nie sposób zatrzymać...

Od razu przyznam, że „Rana” przerosła moje oczekiwania. Jest to powieść mądra, dojrzała, mocno przemyślana. Porusza masę aktualnych zagadnień, problemów. Wzbudza wiele emocji, porusza i zwraca uwagę na to, co naprawdę jest ważne. Znajdziemy tutaj przejmującą do bólu analizę relacji rodzice – dziecko w rodzinach pozornie bezpiecznych, jednak faktycznie patologicznych. Znajdziemy też wiele prawd i krytyki dotyczących współczesnego sposobu życia i aktualne problemy, z którymi borykamy się w naszym kraju. Styl powieści jest spokojny, uważny, narrator jest świetnym i mądrym obserwatorem rzeczywistości. Książka wstrząsnęła mną do głębi. Chmielarz ciągle pozostaje moim numerem 1.

Książkę zdobyłam dzięki portalowi czytampierwszy

Wojciech Chmielarz jest jeszcze bardzo młodym pisarzem i dziennikarzem, niemniej jednak zdążył stworzyć już mnóstwo interesujących opowieści z gatunku kryminał czy thriller. Powiedziałabym nawet, że oba gatunki często można połączyć ze sobą w jednym tekście, co jest jeszcze bardziej wciągające.

Ogromne zainteresowanie książkami Wojciecha Chmielarza współgra z uczciwe zdobytymi nagrodami literackimi- mam na myśli choćby Wielki Kaliber czy Złoty Pocisk, a to nie wszystkie przykłady. Piękne w tym wszystkim jest to, że najczęściej to my, fani autora, odpowiadamy za przyznanie mu konkretnej nagrody. Oby najwyższe noty były motorem napędowym dla pisarza, by tworzył więcej, więcej i więcej. Sama po raz trzeci czytam książkę autorstwa Wojciecha Chmielarza i z całą pewnością to nie jest ostatnie podejście. „Rana” to, według mnie, strzał w dziesiątkę- podczas czytania odczuwałam strach, niepokój, rozmyślałam o zawiłej i zniszczonej życiem psychice ludzkiej, co z całą pewnością było celowym działaniem pisarza. Oczywistym jest, że natura człowieka potrafi nas zaskoczyć, tylko czy zawsze na plus? No właśnie…

Akcja powieści toczy się głównie w prywatnej szkole podstawowej. Czesne jest tutaj dość wysokie, a zatem do takiej placówki powinny uczęszczać bogate i mądre dzieci. Budynek jest własnością Zofii, pani dyrektor, a także jej męża, Michała. Pata ma także nastoletnią córkę Karolinę, która jest uczennicą tejże szkoły. W pierwszej chwili sądziłam, że dziewczyna będzie żyć beztrosko, w końcu co Karolinie mogą zrobić nauczyciele, skoro jest ona córką wymagającej pani dyrektor? Warto zagłębić się w poplątane życie nastolatki i dowiedzieć się, co uczennica przeżywa w domu rodzinnym. Czy jest tam spokój? Czy Zofia i Michał to idealne małżeństwo kochające swoje dziecko? Dość szybko każdy czytelnik znajdzie odpowiedzi na powyższe pytania.

W szkole Zofii notorycznie zwalniają się nauczyciele, a ciągłe luki w kadrze nauczycielskiej na pewno nie są dobrą reklamą dla rodziców chcących posłać tu swoje dzieci. Nową nauczycielką matematyki zostaje niejaka Klementyna Jastrzębska. Kobieta mała bardzo długą przerwę w nauczaniu, a była ona spowodowana opieką nad chorymi rodzicami. Teraz sama musi podszkolić się w zawodzie, ale usilna potrzeba zarobku powoduje, że Klementyna szybko oswaja się z nową podstawą programową. Mówi się przecież, że nauczanie jest podobne do jazdy na rowerze- tego się nie zapomina. Postawa matematyczki, a przede wszystkim jej zachowania PO pracy udowadniają, że tytułowe rany z przeszłości nigdy nie znikają. Dlaczego Klementyna wszystkiego się boi? Czuje się zastraszona, mimo, że mieszka sama? Czego doświadczyła bohaterka, która obecnie nie za bardzo umie otwierać się do ludzi? Kiedy Ela, polonistka, proponuje jej spotkania i po prostu chce nawiązać z Klementyną bliższą relację, jest to dla nauczycielki matematyki niecodzienna sprawa. Klementyna i przyjaciele? To niemal absurd…

Szkoła, w której uczy Klementyna, staje się coraz bardziej demoniczna. Można tak powiedzieć, gdyż w krótkich odstępach czasowych giną dwie osoby. Pierwszą z nich jest Marysia, biedna córka zapracowanej kucharki. Dziewczyna ma talent, dobrze się uczy, ale pod względem materialnym nie za bardzo paduje do otoczenia. Dlaczego ginie pod kołami pociągu? Dlaczego okazuje się, że tak młoda dziewczyna była w ciąży? Skąd miała kilka nowych, ale drogich rzeczy, których to sama nigdy by sobie nie mogła kupić? Drugą zamordowaną postacią jest… Ela. Polonistka zostaje znaleziona w swojej sali wraz z narzędziem zbrodni. Czy oba mordy mają coś ze sobą wspólnego? Jaka naprawdę była Elżbieta- lubiana przez uczniów i kadrę nauczycielską? Jak wyglądało jej małżeństwo z Bartkiem? Nie warto zdradzać więcej szczegółów, gdyż dochodzenie do prawdy, niczym po nitce do kłębka, jest fascynujące, nieprawdaż?

Długo nie zapomnę też innego ucznia Klementyny, a mianowicie Gniewomira. Chłopak o iście egzotycznym imieniu nie zachowuje się jak normalny czternastolatek. Interesuje się on seryjnymi zbrodniarzami, a jego zeszyty wypełnione są notatkami o tych właśnie osobach. Opowiadanie o zabijaniu jest dla niego czymś normalnym, porównywalnym do rozmowy o pogodzie. Czy chłopak związany jest z powyższymi morderstwami? Dlaczego jest taki dziwny i jak wygląda jego życie w domu rodzinnym, obok równie dziwnych, rozwiedzionych rodziców? Dlaczego też jego starszy brat, dawno pełnoletni Sławek, musi poświęcać mu najwięcej czasu? Z całą pewnością wątek Gniewomira będzie dla czytelników niezapomnianym przeżyciem.

„Rana” to książka mająca nieco ponad 400 stron, a czyta się ją błyskawicznie. Wszystkie wątki są wciągające, a podział na rozdziały i podrozdziały sprawia, że wszystkie niewiadome zaczynają do siebie pasować niczym puzzle. Nic tu nie jest przypadkowe, niczego nie można pominąć. Jedyne, co bym tu zmieniła, to tytuł. Nadałabym mu po prostu formę liczby mnogiej, bo rany, zarówno psychiczne, jak i fizyczne, bolą tu nie tylko jednego bohatera.

Książkę jak najbardziej polecam i nie dziwię się, że treści Wojciecha Chmielarza często rekomenduje jedna z moich ulubionych pisarek, mam na myśli Magdalenę Majcher. Autorka wyśmienitych obyczajówek, a w ostatnim czasie tekstów z rodzaju true crime, bardzo chwali teksty tworzone przez autora „Rany”. Oboje zresztą wspierają się w swoich poczynaniach, a możemy o tym dowiedzieć się poprzez ich konta typu Faceebok czy Instagram.

Czytanie tej książki nie będzie straconym czasem.

Jeśli ktoś jest miłośnikiem mocnych thrillerów psychologicznych, "Rana" na pewno porwie go w czytelniczy trans. To w mojej opinii jedyny mankament Chmielarza, iż czyta się go właśnie niezwykle intensywnie, w całkowitym oderwaniu od rzeczywistości, więc lepiej nie czytać w pociągu, bo można przegapić stację, na które trzeba wysiąść. Z drugiej strony styl książki sprawia, że czyta się szybko, nawet pomimo emocjonalnego skomplikowania postaci i zwrotów fabularnych. Znakomity warsztat, świetna lektura.

Nazwisko autora zapowiada jakość książki. Chmielarz jest bez wątpienia mistrzem gatunku, w którym tworzy, być może nawet w skali ponadkrajowej. "Rana" jest psychologicznie wciągającą, a zarazem okrutna i miejscami brutalna; raczej dla czytelników o mocnych nerwach, choć podejrzewam, że miłośnicy pisarza doświadczali już podobnych wrażeń w jego wcześniejszych powieściach. Jeśli - tak, jak ja - dobrze odnajdują się w takim klimacie, to i w tym przypadku na pewno się nie rozczarują. Z serca polecam. 

Do twórczości Wojciecha Chmielarza przekonała mnie swoją opinią żona, która literacko ceni szczególnie psychologiczne komplikacje i wciągający nastrój. Jej upodobanie do autora "Rany" nie jest więc zrządzeniem przypadku, a ja podążyłem tym tropem i staję się coraz większym fanem tego autora. Osobiście rozczarowuje mnie nieco rozwiązanie głównego wątku ale zdradzanie czegokolwiek odbierałoby całą przyjemność z lektury. Tej natomiast zyskuje się mnóstwo, czytając tak misternie skonstruowaną książkę.

Jestem wielkim fanem twórczości pana Wojciecha Chmielarza, zatem z nieukrywaną przyjemnością zabrałem się za lekturę niniejszego dzieła. Także i tym razem pan Wojciech nie zawiódł moich oczekiwań. Fabuła trzyma w napięciu i nie pozwala nam oderwać się od powieść. Muszę przyznać, że sam przeczytałem całą powieść w zaledwie dwa wieczory. Bohaterowie dzieła również na zachowują się w sposób infantylny, co sprawia, że możemy identyfikować się z ich zachowaniem. Z czystym sumieniem polecam każdemu fanowi kryminałów. 

Byłam niezwykle podekscytowana, słysząc o wydaniu tej książki i entuzjastycznych opiniach na jej temat od znajomych. Z wrodzonej przekory, bardzo chciałam się z nimi nie zgodzić i... nie udało się. Po lekturze "Rany" uważam, że to na pewno czołówka w kategorii thrillerów psychologicznych obecnie, może nie tylko na krajowym podwórku literackim. W moim przekonaniu jest też to dzieło, które jest bardzo reprezentatywne dla stylu autora, eksponuje najlepsze cechy jego pióra. Rzecz świetna, godna polecenia

Rana (Wojciech Chmielarz)

Z autorstwem Wojciecha Chmielarza nie miałam styczności. Po tej lekturze bardzo żałuję.Jest to trochę mroczna książka, a przynajmniej tak mi się wydaje. Faktem jest to, że nie można się od niej oderwać. Szkoda czasu aby wziąć łyk herbaty, tak bardzo ciągnie do przodu i chce się czytać i czytać. Autor przedstawia trudne tematy, które są wszystkim bardzo potrzebne, otwierają oczy. Zdecydowanie sięgnę jeszcze po inne pozycje tego autora, bo jeśli są tak dobre jak ta to będę w szoku.

Już od pierwszych stron coś ciągle się dzieję. Od małych, pozornie nic nie znaczących wydarzeń, rodzinnych i prywatnych problemów, docieramy do prawdziwej tragedi w zakończeniu. Wątek kryminalny przerzucany między bohaterami- autor myli tropy. I chociaż podejrzewałam kto jest seryjnym mordercą, zakończenie i tak mnie zaskoczyło :)

Tę książkę trudno nazwać kryminałem. Jest to raczej mroczny dramat psychologiczny z wątkiem kryminalnym. Przerażająco realna. Kiedy zaglądamy za drzwi mieszkań ludzi uważających się za elitę, widzimy samą patologię. Dzieci pozostawione bez jakiejkolwiek opieki, rodzice zajęci pracą lub sobą. Z dzieci tak wychowywanych wyrośnie następne pokolenie zimnych, nieczułych rodziców. Przeszłość bohaterów jest mroczna jak ich umysły, chwilami budzą odrazę, nie sposób im współczuć. Dzieciom współczujemy , że muszą dorastać w takim świecie. Przeżyte traumy zostaną w nich na zawsze.

Po latach przerwy w nauczaniu, Klementyna dostaje etat nauczycielki w prywatnej szkole. Od samego początku widzi, że dzieją się tam dziwne rzeczy. Nauczyciele szepczą po kątach, dyrektorka jest dwulicową despotką, piętnastoletnia uczennica ginie pod kołami pociągu, potem ktoś morduje młodą polonistkę w jej klasie. Klementyna widzi miejsce zbrodni i ofiarę, ale nie wzywa pomocy, ucieka w popłochu. Dlaczego? Czy ma coś do ukrycia? Czego się boi? Komu zależy na przeinaczeniu faktów? Czy zabił ten, którego wszyscy podejrzewają? Warto przeczytać! Pozostaję pod wrażeniem, długo tej książki nie zapomnę.

Doskonała, kolejna doskonałą książka Wojtka Chmielarza.

Tym razem to nie kryminał, a mistrzowsko skonstruowana powieść obyczajowo-społeczno-psychologiczna z lekkim, leciutkim wątkiem kryminalnym. Ów wątek jest jednak tylko pretekstem do pokazania czegoś innego.

Autor główną oś wydarzeń umieścił w elitarnej, warszawskiej szkole. Wszystkie wydarzenia tam się rozgrywają. Czasami tylko ich efekty uboczne, niczym drobiny sączące się z ran wypływają w inne miejsca. Ta szkoła stwarza wrażenie swoistego mikrokosmosu, samowystarczalnego świata, w którym kiszą się nagromadzone, żale, urazy, krzywdy, traumy, nienawiści, paprzą się psychiczne rany.

Książka ma same atuty. Jednym z nich są doskonale skrojeni, świetnie nakreśleni bohaterowie. Poczynając od prowadzących szkołę Zofii i Michała, których zadaniem jest usuwanie, tuszowanie, likwidowanie wszelkich przeszkód, poprzez Elę, nauczycielkę języka polskiego, aż do najbardziej przeze mnie lubianej nauczycielki w wieku 45+ Klementyny.

To stara panna, po traumatycznych przejściach w których prześladowczynią była jej matka, z ogromnym bagażem życiowych doświadczeń.

W książce znajdziemy też wiele innych, wartych uwagi bohaterów.

Każda z tych postaci jest pełnowymiarowa, każda zasługuje na uwagę, każda wzbudza jakieś uczucia. W książce nie ma bohatera wobec którego pozostajemy obojętni.

Tytułowe rany ma każda z postaci. Każdy bohater jest poraniony i na ogół są to rany poważne, sięgające w głąb psychiki. Nie skutkuje gojenie się ran, po których w psychice zostają potężne blizny. Rany sączą się, sączą, wypływa z nich coraz więcej. Nic nie pomaga. Nie skutkuje też milczenie na temat ran. Rana w duszy pozostaje na zawsze i daje o sobie znać w najmniej oczekiwanych momentach.

Chmielarz położył mocny nacisk na psychologiczną warstwę książki, na psychologiczny rys bohaterów. I wyszło mu to znakomicie.

Rany niektórych postaci napawały mnie obrzydzeniem, ba w stosunku do jednego bohatera pomyślałam mściwie...a dobrze ci tak. Jednak w przypadku kilku osób było mi ich po prostu niesamowicie żal.

Wspomniałam, iż w książce jest lekki wątek kryminalny. Zgadza się. Jest trup, ale dopiero mniej więcej koło 100-110 strony. Trup, zbrodnie są jednak tylko pretekstem dla autora do ukazania czegoś znacznie ważniejszego, co dotyczy żyjących.

Gorąco zachęcam was do lektury. I niecierpliwie czekam na kolejną książkę Wojciecha Chmielarza. Na żadnej do tej pory się nie zawiodłam.

Powieść kryminalna autorstwa Pana Wojciecha Chmielarza pt. '' Rana'' od samego początku wzbudzała we mnie ogromne zainteresowanie ze względu na podjęty temat szkoły prywatnej, opisywane i występujące problemy, z jakimi na co dzień mają do czynienia nauczyciele w niej pracujący.

Wiele tajemnic związanych z przebiegiem funkcjonowania rytmu w szkole i sposobu jak pracują nauczyciele, było trudnym wyzwaniem, gdyż pracowali dzielnie, ale nie zawsze podobało się to pani dyrektor. Była ona dla mnie twardym orzechem nie do rozgryzienia. Wzbudzała, we mnie lekki niepokój budząc, strach. Nie miała autorytetu wśród uczniów i pracowników jej szkoły. Nie wiedziała tak naprawdę jakie ma oczekiwania względem swojej rodziny, a szczególnie córki Karoliny, którą zaniedbywała.

Jedyną osobą, która chciała dokonać zmian była nauczycielka języka polskiego — Elżbieta. Miała niezwykłe umiejętności komunikacyjne z nauczycielami i uczniami. Potrafiła dostrzegać w ludziach dobro i zło. Pomagała słabszym uczniom oraz oceniała, sprawiedliwie sytuacje mając, na uwadze ich przebieg wiedząc o tym, że ma zawsze racje.

Polubiłam ją bardzo, gdyż znała rozwiązanie wielu spraw, ale chciała i marzyłaby poczuć się potrzebna.

Moim zdaniem czuła, że gdzieś w głębi brakuje jej motywacji do dalszego działania.

Na szczęście poznała nową koleżankę — Klementynę Jastrzębską. Zabrakło może jedynie czasu, aby Klementyna mogła bardziej zagłębić się w świat strachu, który pojawiał się od chwili nagłych wprowadzanych zmian wymiany nauczycieli, czy choćby nawet nagłej śmierci uczennicy.

Autor przedstawił trafnie problemy, z którymi właściwie sami dorośli nie są w stanie sobie poradzić. Liczy się pieniądz, dobra ocena. Brakuje jedynie miłości, czasu do młodzieży, które są konieczne i potrzebne w najtrudniejszym dla nich okresie dojrzewania.

Każdy z występujących w tej powieści kryminalnej bohaterów jest na szczęście inny, charakterystyczny, silny, niezależny.

Rodzice Gniewomira i Sławka za pomocą pieniędzy i przemocy lubią załatwiać problemy, z którymi mają do czynienia, jeśli chodzi o wychowanie synów.

Nieumyślnie szkoła prywatna przyczyniła się do tego, że dotychczasowe życie w niej zamienia się w prawdziwą szkołę przetrwania.

Sztuką nie jest napisać dobry kryminał, ale stworzyć bohaterów, którzy nie ujawniają swojego cierpienia na zewnątrz.

Pan Wojciech Chmielarz udowodnił kolejny raz, że nie boi się opisywać trudnych i mocnych wyzwań, które pełne są wrażeń, a dodatkowo trafnie dobrał fabułę do całości.

Polecam przeczytać tę powieść kryminalną.

O rany! Doznałem szoku! Coż to jest za powieść! Genialna! Wojciech Chmielarz stworzył historię, która wyzwala emocje, trzymając je w kleszczowym uścisku. „Rana” to idealnie skomponowana fabuła, to kryminał, który wyrywa się wszelkim regułom gatunku. Owszem mamy tu zbrodnie (i to niejedną), lecz to nie o morderstwo tu chodzi. Przesłanie, jakie zawarte jest na kartach tej książki, uderza niczym piorun. W tej książce nic nie dzieje się bez powodu, nic tu nie jest dziełem przypadku. Wszystko jest po coś. Wojciech Chmielarz fenomenalnie skonstruował fabułę, w której każdy element układa się w jedną całość, tworząc obraz, którego widok przeszywa nas do szpiku kości. Na łamach tej powieści poznajemy Klementynę Jastrzębską, która po latach przerwy powraca do pracy nauczycielki. Obawy wynikające z tak długiej przerwy są niczym wobec tego, jakiej traumy kobieta doznała w latach dzieciństwa. Despotyczni rodzice, od których wielokrotnie doznawała ciosów odcisnęli piętno na jej psychice. Nękanie psychiczne i fizyczne skutecznie skaleczyło psychikę bohaterki tworząc w jej umyślę ranę, która nie tylko nigdy się nie zagoiła, lecz widoczne blizny dają o sobie znać przez całe życie. Książkę adresuję nie tylko miłośnikom kryminałów, lecz również rodzicom, tak by uświadomili sobie, jak wychowanie dziecka w ciągłym poczuciu strachu przed nimi samymi może zniszczyć ich całe życie. Dziecko w rodzicach powinno czuć wsparcie, bezpieczeństwo. A gdy tego zabraknie, a co najgorsze zastąpione ono zostanie lękiem, życie dziecka może w przyszłości być kalką losów Klementyny. I nie przesadzę również twierdząc, iż „Rana” powinna zostać wpisana do kanonu lektur szkolnych. Nie tylko dlatego, że jej akcja rozgrywa się w szkole, lecz, by uświadomić młodzieży jak ważne jest dojrzałe rodzicielstwo, a jego brak może wywrzeć negatywne skutki. Klementyna brutalnie doświadczona przez życie budzi we mnie pozytywne emocje. Często, poznając historię kobiety, towarzyszył mi smutek. I nawet jej grzech, którego się dopuściła, jest przeze mnie usprawiedliwiony. Czyn, którego dokonała, jest haniebny i zasługuje na karę, lecz kobieta dokonała go, nie do końca z własnej winy. Myślę, że odpowiedzialność za jej grzech ponoszą rodzice, którzy dawali jej negatywne wzorce naładowane agresją. Klementyna od najmłodszych lat karmiona była złymi zachowaniami. Nie miała pozytywnych wzorców, twierdząc, że tak właśnie trzeba. Błędy jej dorosłego życia są pokłosiem przeżyć z dzieciństwa. Wojciech Chmielarz nie tylko stworzył historię Klementyny. Poznajemy losy nauczycieli oraz kilku uczniów. Ich historie również niosą przesłanie, które dla nas powinno być lekcją na całe życie. „Rana” to powieść, która uzmysławia nam, jak bardzo ból cierpienia może sączyć się w naszych sercach i umysłach. Autor pokazuje nam, że urazy nigdy nie zasklepiają się, lecz pozostawiają widzialne i odczuwalne strupy na naszej psychice. Konstrukcja powieści zawarta nie jest w zwykłych rozdziałach, lecz podzielona jest na siedem lekcji, w których historia daje nam pełen obraz. Między lekcjami w rozdziałach „Przerwa” Autor wplótł wspomnienia z przeszłości, które w życiu teraźniejszym powracają w najgorszych snach głównej bohaterki. Wówczas dorosła już Klementyna dręczona sennymi koszmarami na nowo stawała się „tą małą dziewczynką, skuloną we własnym łóżeczku”. Doznane ciosy z dzieciństwa oraz błędy z przeszłości nie dają o sobie zapomnieć. Wydarzenia wyryły głęboką ranę, której nawet czas nie jest w stanie zagoić. Nawet poczucie winy nie jest w stanie ukoić uczucia pustki, bólu i żalu. Ostatnie trzy strony zawarte w rozdziale „Po lekcjach” nokautują niczym cios Mike’a Tysona. Wojciech Chmielarz rozłożył mnie na deski. Po lekturze „Rany” leżałem znokautowany, doznając kołatania myśli, które niczym wiertło wwiercały się w mój umysł, powodując ranę w mym sercu. Za egzemplarz książki „Rana” z całego serca dziękuję Wydawnictwu Marginesy [Adres usunięty]

Poprzednio czytałam Żmijowsiko i byłam nią zachwycona. Ta książka wydawała mi się nieco słabsza, ale i tak nie odczułam tego jakoś bardzo mocno. Była po prostu dobra.

Bardzo ciekawe było to, że akcja dzieje się w środowisku szkolnym. Tak mało Autorów z tego korzysta, a prawda jest taka, że to bardzo ciekawe miejsce do tworzenia takiego rodzaju historii.

Ciekawy był również dobór postaci. Każde z tych osób jest po przejściach. Nie ma tutaj przelewów, jest czysta rzeczywistość, dość brutalna. W sumie, w odniesieniu do postaci i ich cech charakteru, możemy bardziej wywnioskować, że jest to powieść psychologiczna. Stale tutaj mamy pokazane odkrywanie charakterów postaci, wchodzenie w ich głąb, ich przemyślenia, odczucia. To nam bardzo wiele daje i wiele wyjaśnia. Miejscami można nawet powiedzieć, że jest to jedna z lepszych książek pod tym względem. Rzadko kiedy Autorzy ,,wchodzą" aż tak głęboko w psychikę głównych bohaterów, można powiedzieć, że to miejscami było aż przerażające.

Bohaterowie są zepsuci, pod każdym względem. Boją się życia, dlatego korzystają z narkotyków, alkoholu seksu... Przykre jest to, że ich zepsucie sięga bardzo głęboko i raczej nie da się już z tego wyjść.

Ogromny plus za krótkie rozdziały. Uwielbiam wręcz takiego rodzaju formę, ponieważ książkę czyta się zdecydowanie trzy razy szybciej niż normalnie. A po drugie trzeba przyznać, że kończą się one akurat w takich miejscach, że trzeba od razu przejść do kolejnego.

Opis fabuły

Akcja toczy się głównie w murach szkoły. Jedną z bohaterek była Marysia, dziewczyna która zginęła pod kołami pociągu. Elżbieta, jej nauczycielka ma wrażenie, że to jednak nie było zwyczajne zabójstwo,jest pewna, że tu chodzi o coś znacznie więcej, dlatego próbuje prowadzić śledztwo na własną rękę. Wplątana w śledztwo, nie zauważa, że jej samej zaczyna grozić niebezpieczeństwo i wkrótce potem sama ginie.

Zaś jedynym z osób, które co nieco wiedzą na temat tej sprawy jest Gniewomir. Osoba, która jest zafascynowana zabójstwami. Oraz jeszcze jedna osoba, Klementyna, do której los się uśmiechnął, bo wreszcie dostała pracę w prestiżowej szkole.

Oboje nie chcą angażować się w tą sprawę, jednak ostatecznie nie mają wyboru. Nie wiedzą jednak do czego będą zmuszeni i co ich tak naprawdę czeka...

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Marginesy.

"Rana" wciągnęła mnie od pierwszej strony, co naprawdę nie zdarza się zbyt często. Mimo, że nie jest to miła i przyjemna opowieść. Wręcz przeciwnie. Książka przepełniona jest bólem, krzywdą, smutkiem, zaniepokojeniem. Wydawałoby się, że to zbyt ciężkie tematy, żeby dało się o nich lekko pisać i czytać, ale nic bardziej mylnego. Autor tak dobrze przedstawia tematy, że te wszystkie przytłaczające sytuacje nie wpływają tak bardzo na nasz komfort. Akcja dzieje się w środowisku szkolnym. Zarówno z punktu widzenia uczniów, nauczycieli, rodziców. Pokazane są kontakty i relacje między nimi. Podobało mi się też to, że nie jest to typowy kryminał. Mamy co prawda do czynienia z zabójstwem, ale nie jest ono wysunięte na pierwszy plan. Bardziej skupiamy się na tej płaszczyźnie obyczajowej, relacjach bohaterów i ich problemach. Naprawdę, nie chciałabym znaleźć się na miejscu żadnego z nich. Nie mogę się doczekać, kiedy przeczytam poprzednie książki tego autora. Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy.

To moje pierwsze spotkanie z autorem i muszę przyznać, że jest niezwykle udane. Już od samego początku wyczuwa się napięcie i pewną nutkę tajemnicy zawartą w kartach powieści. Emocje rosną z każdą przeczytaną stroną i nie ma szans by zmalały.

Akcja jest wartka, napędzana nieprawdopodobnymi, lecz nie niemożliwymi zdarzeniami. Świetny, warsztat pisarski, dopracowanie tworzą mocno krwawą historię, której nie sposób odłożyć na półkę. Dopracowani bohaterzy, z których każdy ma określone miejsce w opowieści, realistyczne dialogi, a zależności między postaciami są jak żywe. Chmielarz to już znane nazwisko w świecie kryminałów i nie kończy ON na laurach. Klimat jaki tworzy, może przerazić, a z drugiej strony tak bardzo pociąga tajemnica jaka jest do odkrycia. Nieszablonowe zakończenie jakiego nie będą spodziewać się najbardziej wytrawni fani. Polecam, jeśli szukacie dobrej książki na jesienne wieczory. Książka z Czytam Pierwszy.

Emocjonalnie-mocna do bólu. Prawdziwa, brudna. Chwilami przerysowana, ale myślę, że to tylko wzmaga efekt. Bardzo dobra książka, która nie raz wbije Was w przysłowiowy fotel. Szczególnie pierwsza połowa tej opowieści zrobiła na mnie bardzo duże wrażenie. W każdym z bohaterów czai się zło, każdy ma dużo na sumieniu. Nikt nie jest typowym dobrym charakterem. Takiego Chmielarza lubię, takiego chcę czytać więcej! Polecam! I mam nadzieję, że będzie o tej książce głośno.

Moja pierwsza książka Pana Wojciecha Chmielarza! Słyszałam już o nich tyle dobrego, a dopiero przy okazji tej premiery udało mi się sięgnąć po jego twórczość. Od razu się wciągnęłam. Ta książka po prostu czyta się sama i naprawdę jest ciężko się od niej oderwać. Od początku czułam się jak w serialu "Belfer", który bardzo lubię! Mamy rozpieszczonych nastolatków, prywatną szkołę, dziwną dyrektorkę i Klementynę, kobietę, która po latach przerwy pragnie wrócić do zawodu i trafia właśnie tutaj.

W książce jest bardzo dużo charakterystycznych postaci, które na pewno od razu zapadną Wam w pamięci. Tutaj od razu widać doświadczenie autora! Wie, co robi, wszystko od początku do końca jest przemyślane, a Wy nawet przez moment się między nimi nie zgubicie. Każdy od razu zapadnie Wam w pamięć. Książka jest również bardzo ciekawie podzielona, mamy lekcje i przerwy. Rozdziały zwięzłe, ale mają w sobie wszystko!

Dla mnie jest to powieść obyczajowo-sensacyjna. Mamy morderstwo, mamy prywatne dochodzenie, ale głównie mamy przeszłość, dom i rodzinę. Mamy bohaterów z problemami, rozpieszczone dzieci i kłócące się małżeństwa. Nasza główna bohaterka cały czas będzie zmagała się z ciężkim dzieciństwem i śladem, jaki ono po sobie pozostawiło. Podczas jej czytania nawet przez moment nie będziecie się nudzili. Książka dopracowana w każdym calu! Szczerze ją Wam polecam.

Książkę odebrałam z serwisu Czytam Pierwszy :)

Podobno czas leczy rany. Jednak niektóre nigdy się nie zabliźniają.

Wojciech Chmielarz – polski pisarz i dziennikarz. Autor książek z cyklu Jakub Mortka, publikował między innymi dla „Pulsu Biznesu”, „Polityki”, „Nowej Fantastyki”. Siedmiokrotnie nominowany do Nagrody Wielkiego Kalibru. Zostaje jej laureatem w 2015 roku powieścią Przejęcie. W 2019 laureat nagrody „Złoty Pocisk” w kategorii najlepszy kryminał, za książkę Żmijowisko. Zdobywca Grand Prix Warszawskiego Festiwalu Kryminału (2019). Na podstawie bestsellerowego Żmijowiska powstaje serial dla Canal+.

Nareszcie udało mi się spotkać czytelniczo z Wojciechem Chmielarzem i cieszę się, że nasze pierwsze randez vu miało miejsce właśnie w tym momencie. Bo Rana to książka stworzona dla mnie. Ja jej nie przeczytałam. Ja ją pochłonęłam i chciałam więcej. Rana to powieść, której lektura boli. Jeżeli ktoś tego nie rozumie, to jestem pewna, że pojmie, gdy sam po Ranę sięgnie. To nie jest błaha historyjka o niczym, to nie jest ot takie zwykłe czytadełko dla zabicia czasu. To kawał porządnej literatury, która robi niesamowite wrażenie i jestem pewna, że prędko o niej nie zapomnę.

„Rana” w dużej mierze mówi o błędach, jakie powtarzamy po swoich rodzicach. Żeby prowadzić samochód, trzeba zdać trudny egzamin, a dziecko może mieć każdy. (wywiad z Wojciechem Chmielarzem – Ewa Cieślik dla LC)

Moja mama mawiała, tak jak pan Wojciech, że dziecko może mieć każdy. No właśnie. Czy faktycznie każdy może mieć? Może. Ale nie każdy powinien. Ranę przeczytałam dwa tygodnie temu i cały czas się zastanawiam, co mam wam o niej opowiedzieć. Nie trzeba czytać tej książki, żeby przyznać rację i panu Wojciechowi, i mojej mamie i na pewno niejednej osobie. Rana to powieść o szkole [bo w szkole dużo się dzieje]. Ale Rana to również, a może przede wszystkim historia rodzin. Rodzin, które wydają się na pierwszy rzut oka normalne; rodzin dysfunkcyjnych i patologicznych; rodzin pełnych i niepełnych. A poznajemy ich kilka: Karoliny, Gniewka i Sławka, Marysi, Elżbiety i chyba najważniejsza, wracająca we wspomnieniach Klementyny.

To jest szkoła prywatna.

Co to znaczy?

To znaczy tyle, że klient płaci i klient wymaga. Lepiej się przyzwyczaj, jeśli chcesz tutaj pracować.

Klementyna Jastrzębska jest nowo zatrudnioną nauczycielką matematyki w szkole prywatnej. Klementyna nie jest pierwszej (a nawet drugiej) młodości. Faktycznie to zbliża się nieuchronnie do wieku emerytalnego. Kobieta sądzi, że złapała szczęście za nogi dostając tę posadę. Ogromną miała przerwę w nauczaniu. Niby szkoła to szkoła, a nauczyciel ma robić swoje i tyle. Lecz to jest szkoła prywatna, do tego wydaje się (a może tak jest w rzeczywistości), że każdy w niej ma jakiś sekret, każdy coś ukrywa i prawie każdy ma coś na sumieniu: Klementyna, dyrektorka, nauczyciele, wychowankowie...

Czasami myślę, że zmarnowałam swoje życie. Nie, nie myślę. Ja wiem. Zmarnowałam je.

Najpierw w tragicznych okolicznościach, pod kołami pociągu ginie uczennica ostatniej klasy, bardzo zdolna uczennica, Marysia. Samobójstwo, czy ktoś jej pomógł? Niedługo po tym w jednej z sal lekcyjnych znalezione zostają zwłoki jednej z nauczycielek, a jedynymi osobami, które są świadkami tej sytuacji to Klementyna i Gniewomir, społecznie nieprzystosowany nastolatek. Chcą czy nie, zostali właśnie wmieszani w sprawę morderstwa i na własną rękę będą próbowali ją rozwikłać. Żadne tego nie chce, ale chyba nie mają innego wyjścia. Bo na drugi dzień okazuje się, że ciała nie ma i że nic się nie stało...

Rana Wojciecha Chmielarza to książka bardzo prawdziwa, bo niestety takie sytuacje znamy z życia. Nieobce nam są układy, przekupstwo, szpiegowanie; zdarzają się niechciane nastoletnie ciąże, rozwody, zdrady; coraz częściej bicie, katowanie, a nawet zabijanie dzieci. Chmielarz niby nic nowego nie wymyślił, ale przelał na papier, to o czym często boimy się mówić; ubrał te wszystkie sytuacje w słowa; i ważne jest jak to napisał. Książka robi ogromne wrażenie. Jest wstrząsająca. Wciąga nas od pierwszych stron i czyta się ją z zapartym tchem. Czy to jest kryminał? Też. Bo również powieść obyczajowa i psychologiczna. Ale po co w ogóle wrzucać ją do jakiejś przegródki? Rana to powieść świetna, na wskroś autentyczna i wiarygodna.

Znowu śniła ten sam sen. Miała w nim sześć lat. Leżała w łóżku, z kołdrą podciągniętą pod samą szyję i otaczała ją ciemność (…) Oddychała płytko, cichutko, ledwo, ledwo. Za to serce jej waliło. Raz, dwa, trzy. W tempie szalonej perkusji. Raz, dwa, trzy. Jak młot pneumatyczny. Za mocno, za głośno. Zamknęła oczy. Zaciskała powieki z całych sił. Jakby to mogło pomóc.

Chcecie przeczytać bardzo dobrą książkę? To rzućcie wszystko i zabierajcie się za Ranę. Ale ostrzegam, to nie będzie przyjemna opowieść. Napisałam na początku, ale powtarzam, bo może komuś umknęło – lektura tej książki boli. Gorąco polecam.

Marysia- uczennica ekskluzywnej szkoły ginie pod kołami pociągu. Elżbieta, jej nauczycielka postanawia dowiedzieć się prawdy i rozpoczyna prywatne śledztwo, jednak niedługo po tym sama ginie. Klementyna – nowa nauczycielka, kobieta w kryzysie, kryjąca w sobie przerażającą tajemnicę i Gniewomir aspołeczny i zafascynowany morderstwami uczeń, postanawiają odkryć, co tak naprawdę się stało…

„Koszmary trwały od tak dawna, że czasami miała wrażenie, że stały się jej immanentną częścią. Nowym organem ciała, chociaż bolesnym i niepotrzebnym. Nowotworem snów”.

Wojciech Chmielarz jest jednym z nielicznych autorów, którego książki, z racji tego, że nie mogę wytrzymać, muszę przeczytać świeżo po wydaniu. Przez to inne, czekające w kolejce książki muszą jeszcze dłużej poczekać. Zawsze wychodziłam na tym bardzo korzystnie. A jak było tym razem? A no tak samo :D Historia strasznie wciągająca, dobrze zarysowane postaci, prosty styl, nadający idealnego tempa czytaniu – to wszystko znajdziecie w „Ranie”. Kolejny plus za tematy poruszone w książce, które są ważne i aktualne – alkoholizm, brak czasu na opiekę nad dzieckiem i tego konsekwencje, pracoholizm, przemoc, zdrady i ich wpływ na rodzinę. Zwraca też uwagę na istotną kwestię, o której czasami ludzie zapominają- nieważne czy człowiek jest młody, stary, dobrze usytuowany, czy biedny – każdy z nich może być okaleczony – fizycznie, jak i psychicznie. Smaczku dodaje też realizm opisów przeżyć bohaterów, szczególnie w wątku Karoliny.

„Jeśli musiała, kłamała i brała na siebie ciosy przeznaczone dla innych. Na tym polegało jej życie. Zakochanie się obudziło w niej marzenie, żeby było inaczej”.

Reasumując, książka bardzo ciekawa, wciągająca, idealna dla czytelników o mocnych nerwach. Osobiście mam ochotę na więcej i dlatego nie mogę doczekać się kolejnej książki Pana Wojciecha. Polecam serdecznie!

Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy.

Klementyna ma za sobą kłopotliwą przeszłość, która może mieć ogromne znaczenie dla jej kariery zawodowej. Nieoczekiwanie los się do niej uśmiecha i dostaje propozycję pracy w prywatnej placówce, gdzie nikt nie wnika w jej dawne losy.

Jednak szkoła także ma swoje tajemnice…

Ginie jedna z uczennic, a tuż po niej nauczycielka starająca się odkryć prawdę na temat rzekomego samobójstwa dziewczyny. Klementyna zmuszona przez jednego z uczniów, postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i za wszelką cenę odkryć prawdę o sekretach szkoły. Nie wie jeszcze jak ogromny wpływ na jej życie będzie miała ta decyzja.

***

"To dziwnie brzmi, melodramatycznie, babsko wręcz, ale tamtej nocy coś w nim umarło. Może z powodu kłamstwa. Może dlatego, ze tak długo ukrywała przed nim prawdę."

***

Ciekawa książka, która wciąga już od pierwszej strony.

Autor uknuł intrygę w taki sposób, że na żadnym etapie czytania nie da się jednoznacznie wskazać winnego i powiedzieć : To on! Aż ciarki przechodzą po plecach na myśl, że ktoś mógłby uczyć się w takiej szkole

Jedynym minusem jaki znalazłam, a który poważnie mnie drażnił, jest postać głównej bohaterki Klementyny. Już dawno nie spotkałam się tak nudną i szarą postacią prowadzącą czytelnika. Nie ma w niej nic co mogłoby człowieka urzec i zmusić do mocniejszych emocji. Ja nie potrafiłam wykrzesać ani miłości ani nienawiści w stosunku do Klementyny, a nawet jakichkolwiek bardziej żywych uczuć poza rozdrażnieniem wywoływanym jej pojawianiem się. Na szczęście ta historia nie jest jedną z tych opierających się w stu procentach na głównym bohaterze, wiec pomijając nudną Klementynę było o czym czytać.

Mnie historia wymyślona przez Chmielarza zaintrygowała. Stale zadawałam sobie pytanie czy ludzie w rzeczywistości są aż tak zepsuci, że potrafią krzywdzić innych za najmniejsze przewinienie. Ale przede wszystkim zastanawiałam się a co, jeśli gdzieś na świecie jest taka szkoła? Jeżeli fakt, że jest to placówka prywatna powoduje, że wiele rzeczy można ukryć tylko po to aby ratować majątek.

Nie żałuję nawet chwili, którą spędziłam z „Raną” i z czystym sumieniem mogę polecić ją osobom, które lubią intrygi. Dla mnie było to pierwsze spotkanie z autorem, ale po tej historii jestem pewna, że nie ostatnie.

Książkę odebrałam za punkty w serwisie czytampierwszy.

Wojtek Chmielarz to dla mnie już marka sama w sobie - to gwarancja jakości i dobrej lektury. Po jego książki sięgam w ciemno i zawsze czekam na kolejną. Są różnorodne tematycznie, zawsze doskonale dopracowane i co ważne, zaskakujące.

Rana to thriller psychologiczny, którego akcja odbywa się w jednej z warszawskich. prywatnych szkół, do której uczęszczają dzieci z bogatych rodzin, rozpieszczone, roszczeniowe i często trudne wychowawczo, ale również wśród nich uczy się stypendystka z biednej rodziny, Marysia. To doskonale wpływa na wizerunek szkoły, a dyrektorka ma się czym pochwalić. Jednak atmosfera w szkole jest kiepska, a nauczyciele często odchodzą. Do tej szkoły trafia na rozmowę o pracę Klementyna, samotna kobieta po przejściach, która chce wrócić po latach do zawodu. Niedawno zmarła jej matka i została zupełnie sama. Po rozmowie z dyrektorką i peanach na temat szkoły, dostaje pracę jako nauczycielka matematyki. Poznaje jedną z nauczycielek i słyszy o drugiej stronie medalu w wizerunku szkoły, o rysach na idealnym obrazie odmalowanym przez dyrektorkę, jednak bardzo zależy jej na pracy i rozpoczyna nowy rozdział w swoim życiu.

Dostosowuje się do wymagań, angażuje w pracę, aż do chwili, kiedy pewnego dnia jedna z uczennic skacze pod pociąg i popełnia samobójstwo. Sytuacja staje się jeszcze gorsza, kiedy ginie jedna z nauczycielek, z którą Klementyna się zaprzyjaźniła. Pod presją jednego z uczniów, wspólnie postanawiają wyjaśnić okoliczności tych śmierci, a finał okaże się przerażający.....

Rana to znakomite studium psychologiczne maltretowanego dziecka, które przenosi zachowania poznane w dzieciństwie do swego dorosłego życia. To, co powinno być odbierane jako złe - jest normalnością i to taką normalnością, która jest powtarzalna.... Szokujące, ale jakie prawdziwe.

Wojciech Chmielarz doskonale przygotował sylwetki swoich bohaterów, są głębokie, mocno zarysowane i oryginalne. Każda z nich jest bardzo wyrazista i zapada w pamięć, co w połączeniu ze znakomitą fabułą daje nam efekt świetnie napisanej powieści, którą czyta się jednym tchem.

Dla mnie to była ogromna przyjemność - jak zawsze przy lekturze książek Wojtka Chmielarza!

Polecam gorąco :)

[Adres usunięty]

Są pewni autorzy których książki jeszcze przed przeczytaniem uznajemy za dobre, najczęściej są to nasi ulubieni pisarze których twórczość czytamy z ochotą. "Rana" Wojciecha Chmielarza zawładnęła social mediami, wszędzie widziałam tą różową książkę więc sięgnęłam po nią i ja.

Klementyna po wieloletniej przerwie wraca do pracy w szkole, bardzo się stresuje ale pomaga jej w tym Ela, nauczycielka języka polskiego, razem potajemnie chodzą palić papierosy co je odpręża. "Potrzebowała tej pracy. Potrzebowała najbardziej na świecie. I wiedziała, że być może po raz pierwszy w życiu spotkało ją niewiarygodne szczęści." Kiedy w niewyjaśnionych przyczynach pod kołami pociągu ginie uczennica Marysia, Elżbieta postanawia sama spróbować wyjaśnić okoliczności jej śmierci, niestety sama ginie z rąk nieznanego sprawcy, ciało widzi tylko Klementyna i Gniewomir, uczeń szkoły, a potem ono znika. "Tysiące myśli przemknęło jej przez głowę, ale dwie były najważniejsze. Pierwsza: nie powinna tu być. I druga: jeśli ją tu znajdą, wszystko wyjdzie na jaw." Misternie utkane plany zaczynają się sypać, czy ofiar będzie więcej?

Kiedy przeczytałam opis z tyłu i wiedziałam że ktoś umrze to czekałam aż to się stanie żeby coś wreszcie zaczęło się dziać, zawsze kiedy ktoś ginie w niewyjaśnionych okolicznościach akcja zaczyna nabierać tępa. Długo zastanawiałam się kto miał motyw do zabicia dwóch ofiar i tak jak to bywa w dobrych książkach, nie zgadłam prawie do końca, lubię to bo kiedy w połowie jestem pewna kto zabija przechodzi mi ochota na czytanie.

Autor dobrze potrafi budować napięcie, wielu bohaterów nie potrafiłam rozgryźć i dopiero z czasem kiedy dowiadywałam się o nich coraz więcej faktów, rozumiałam ich zachowanie. Prawie każda postać jest pogubiona, przytłaczają je problemy z przeszłości, problemy z partnerem lub po prostu ich przekręty finansowe zaczynają wymykać im się spod kontroli, każde z nich szuka wsparcia albo przeciwnie kozła ofiarnego którego mogą oskarżyć o wszystkie życiowe porażki.

Historia pokazuje nam że jedno kłamstwo pociąga drugie, a prawda prędzej czy później wyjdzie na jaw, dobro zwycięża zawsze chociaż trzeba na to poczekać. Książkę odebrałam za punkty z portalu Czytam Pierwszy.

„Rana” to kolejna powieść Wojciecha Chmielarza, która nie mieści się w żadnych znanych mi ramach. Nie jest to do końca kryminał, ani thriller, ani tym bardziej powieść sensacyjna. To połączenie wielu gatunków i przez to książka jest tak bardzo nieprzewidywalna. No nie mogłam się oderwać!

Opis wydawcy na okładce zdradza wiele szczegółów, niepotrzebnie, dlatego w tym wypadku byłam wdzięczna sobie, że nie zajrzałam z ciekawości o czym jest „Rana”. Poszłam na żywioł i się opłacało.

Tajemnice przeszłości

Klementyna, po wielu latach przerwy wraca do zawodu nauczyciela matematyki, a pracę znajduje w prywatnej szkole. Z miejsca zaprzyjaźnia się z dużo młodszą Elą, nauczycielką języka polskiego. Wspólne ukrywanie się w toalecie i palenie papierosów w sekrecie przed surową dyrektorką zbliża kobiety. W tym czasie do szkoły dociera wiadomość o śmierci jednej z uczennic, a nie długo po tym ginie jedna z nauczycielek. Klementyna chciałaby coś zrobić, ale ma sekret. Każdego dnia drży ze strachu, że ktoś wyciągnie jej przeszłość na światło dzienne. Pewnego dnia na biurku znajduje wydruk z gazety sprzed lat.

Kocha, lubi, bije

Wojciech Chmielarz stworzył bohaterkę, którą polubiłam, ale jednocześnie nienawidziłam. Denerwowała mnie, ale jej kibicowałam. Bardzo dziwne uczucie. Sekret Klementyny jest tak przerażający, że nie mogłam przejść obok niego obojętnie.

Od samego początku miałam wielu podejrzanych, a informacje dawkowane przez Wojciecha Chmielarza raz po raz wykluczały zabójców, by za chwilę ponownie rzucić na nich cień podejrzenia. I kiedy myślałam, że już wszystko wiem, było jeszcze gorzej. Mistrzowskie zwroty akcji.

„Rana” porusza bardzo ważny temat – przemocy domowej, a ponieważ nikt tak bardzo nie rani, jak najbliżsi, książka jest pełna emocji. Wiele razy chciałam krzyknąć by bohaterzy coś sobie wreszcie wyjaśnili.

Czytajcie Chmielarz. Warto.

[Książkę zamówiłam na portalu C[Adres usunięty]]

„Rana” Wojciecha Chmielarza to kolejna lektura tego autora, którą przeczytałam w ciągu jednego wolnego dnia. Książka ta tak bardzo wciąga, że nie można jej zostawić na później. Chmielarz w swoich książkach potrafi w bardzo ciekawy sposób pokazać to, co się dzieje wokół nas pod otoczką tzw. „dobrych domów”, „dobrego środowiska”, a to właśnie tam bardzo często dzieją się najgorsze rzeczy. Po środowiskach dysfunkcyjnych mówimy, że wszystkiego można się spodziewać, ale po tych dobrych to dopiero zaskoczenie dla wszystkich, jeżeli ujawniają się morderstwa, kombinacje, znęcanie nad członkami rodziny, czy alkoholizm. Prywatne szkoły dla bogatych, „porządnych” to nic innego jak chęć ukrycia problemów przed większą społecznością, tam nic nie wyjdzie na zewnątrz, tam za milczenie płaci się niemałe pieniądze. I ma być tak, jak rodzic chce, bo płaci. W tej książce to wszystko jest zawarte, akcja toczy się w szkole lub jest z nią związana, z trójką uczniów, dwiema nauczycielkami i rodzinami tych nastolatków. Kombinacje i zachłanność rodziców nie zna granic, potrafią poświęcić nawet swoje dzieci. Czytając tę pozycję, cały czas zastanawiałam się, dlaczego akurat taki tytuł i dopiero na koniec pomyślałam, że to może być rana, którą w sercu nosi jedna z nauczycielek lub może lepiej rany, które są zadawane przez najbliższych swoim dzieciom. Tak do końca nie wiem na pewno, co autor miał na myśli, ale to już jego tajemnica, nam pozostają tylko domysły. Po tej lekturze możemy się chwilę zastanowić, czy my nie zadajemy czasami takich ran innym bardziej świadomie lub mniej. Główni bohaterowie i okrucieństwo, które tam się pojawia, pozostaną w naszych myślach. Bardzo polecam tę książkę zwłaszcza na wolny od pracy dzień, bo tak jak już pisałam, nie można się od niej oderwać.

Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy

„Rana” Wojciecha Chmielarza jest powieścią wielowątkową. Mogłabym o niej mówić godzinami. Posiada niesamowity klimat mrocznej i tajemniczej historii, która przyprawia o dreszcze. Okazuje się, że nic nie jest takie jakim się wydaje. Każdy z bohaterów skrywa swoje tajemnice i motywacje, a ich ujawnienie jest szokujące dla czytelnika. Świetnie wykreowani bohaterowie, którym autor poświęcił odpowiednio dużo czasu, by stali się ludźmi z krwi i kości, z wadami i zaletami.

Powieść zaskakuje nie tylko swoim zakończeniem. Już w trakcie czytania czytelnik poczuje, że będzie musiał na nowo podjąć typowanie sprawcy, bo każda informacja burzy dotychczasowe dochodzenie. Gorąco polecam fanom kryminałów, którzy oprócz wykrycia sprawcy, chcą się również zagłębić w ludzki umysł i przezywane przez postacie emocje.

Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy.

„Ranę” otrzymałam dzięki portalowi [Adres usunięty] na ponad miesiąc przed premierą i jestem ogromnie wdzięczna, że ten czas nie był krótszy, bo chyba bym się nie wyrobiła z napisaniem recenzji przed oficjalnym trafieniem książki na półki sklepowe. Powodem jest dość ciężka tematyka i przez to zrobiłam sobie w czytaniu dłuższą przerwę.

Sama historia jest opowiedziana naprawdę dobrze, a czytałam wersję przed korektą, gdzie często jest mnóstwo błędów, literówek, a tutaj to wygląda tak, jak bym dostała gotową już do wydania powieść. Brawo Panie Chmielarz. Widać też warsztat Autora i to, że temat był przemyślany, wątki zaplanowane. A czasami jest odwrotnie, pisarze lecą na pełnym spontanie podczas pisania. I być może dlatego w tym przypadku tak dobrze się czyta, wręcz się pochłania książkę.

Fabuła opiera się na wydarzeniach w pewnej szkole. Nie jest lekko, ale prawda jest taka, że takie rzeczy zdarzają się i to nie raz, nie dwa. Nastoletnie ciąże, morderstwa, zdrady. Przecież to nic dziwnego. A jednak opowiedziane w taki sposób uderza o psychikę. Tutaj przeczytacie o perypetiach równych ludzi, z różnymi problemami. I wydaje mi się, że tytuł jest adekwatny do treści, mówi naprawdę wiele. Smutne jest to, że tak niewiele osób widzi, że takie rzeczy się dzieją i mimo, że Autor zwraca na to uwagę, to wiele osób powie, że to bzdury i wymysły. Niestety, świadomość w naszym kraju jest coraz bardziej zapychana możliwością otrzymania świadczeń i niezmuszaniem do pracy, ale nikt nie mówi o tym, że z edukacją jest coraz gorzej, że społeczeństwo zamiast zmuszać do rozwoju, pomagać w tym, to się je wręcz cofa. I skutki są takie, jak opisane w tej książce. Przemoc wobec dzieci, bo przecież to dla niektórych normalne. I tragedia gotowa… dobrze, że w książkach są poruszane takie tematy i szkoda tylko, że tak niewiele osób czyta w tym kraju, a jak już czyta to nie tak wartościową lekturę, jak ta.

Chmielarz pokazuje, że bardzo dużo czynników wpływa na psychikę ludzką, na zachowania człowieka, jego przyszłość. Ciekawe jest to, że opisuje kilku bohaterów, ich uczucia, przeżycia, rozterki i problemy ale w taki sposób, że można się wczuć w każdego. Takie ustosunkowanie się do okrutnej rzeczywistości przez Autora i jednocześnie narratora, wiele o nim samym mówi. Doświadczenie jako dziennikarz i felietonista na pewno pomaga w obserwowaniu otaczającego go świata. Natomiast jako pisarz tak zgrabnie operuje językiem, że czytelnik zagłębia się w książkę w całości, bez reszty i pochłania ją mimo tego, że nie jest to łatwa lektura.

Powieść ta jest podpięta pod kategorię kryminał, ale tak naprawdę jest ona jego odmianą i nie wiem, czy jednak nie powinna być też oznaczona jako dramat, bo typowym kryminałem to ona nie jest. Natomiast mogę śmiało powiedzieć, że jeśli ktoś lubi ten właśnie gatunek literacki, to znajdzie w „Ranie” powieść dla siebie, ale i osoby, które chcą poczytać dramat, też będą zadowolone z doboru lektury.

Moja ocena, to 7/10. Książkę jak najbardziej polecam, ale nastawcie się na mocną, ciężką opowieść zmuszającą do przemyśleń.