Przewina

Kiedyś sanatorium, teraz stało się miejscem o nazwie „Ostoja”. To tu osoby uzależnione zaczynają wszystko od nowa, wychodzą z nałogów, pośród ciszy, z dala od wścibskich oczów innych. Tak miało być również z Tadeuszem Cichoszem. Miał się „pozbierać”, aby być gotowy na kolejny etap w swoim życiu, wolny bez nałogów, szczęśliwy. Niestety stało się coś zupełnie innego, coś, czego nikt się nie spodziewał. Mężczyzna zostaje znaleziony martwy i to we własnym łóżku.

Sprawą zajmuje się Sonia Kranz. Tropów jest sporo, niektóre prowadzą do zdarzeń z przeszłości. Na dodatek okazuje się, że mężczyźnie daleko do bycia kryształowym, a wrogów miał wielu. Przed panią komisarz niełatwe zadanie, tym bardziej że poza prowadzoną sprawą, musi zająć się również swoim życiem osobistym. Co takiego się w nim dzieje? Co stało się w „Ostoi”. Kto stoi za śmiercią Tadeusza Cichosza? Czy Sonia odkryje, co tak naprawdę się stało?

Książka jest tomem trzecim z serii i oczywiście wszystkie czytałam, jednak recenzji tomu pierwszego u mnie nie znajdziecie. Co prawda każdy tom to zupełnie inna sprawa, którą musi rozwiązać Sonia, jednak moim zdaniem książki powinno czytać się po kolei. Zdarzenia w jej życiu się trochę łączą i może nam brakować wiedzy o tym, co było wcześniej.

Historia w książce była ciekawa, wciągająca, niebanalna. Mnie zdecydowanie się podobała i tak naprawdę, praktycznie do samego końca nie wiedziałam, jak się zakończy. Akcja sprawnie poprowadzona, ze zwrotami, które potrafiły mnie zaskoczyć.

Bohaterowie ciekawi, dobrze wykreowani. Sonię polubiłam już w poprzednim tomie. Według mnie jest osobą ciekawą, odważną, kochającą córkę, lubiącą swoją pracę.

„Przewina” to moim zdaniem ciekawa książka z niebanalną historią, z przyjemnością polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

„Przewina” to trzecia część cyklu opowiadającego o losach policjantki Soni Kranz, która zajmie się sprawą morderstwa w dawnym sanatorium, obecnie pełniącym rolę placówki dla osób uzależnionych.

W tej sprawie nic nie jest oczywiste – ani przyczyna śmierci, ani motywacje tego, kto do niej doprowadził. W toku śledztwa okazuje się, że więcej niż jedna osoba miałaby powód, żeby pozbawić bogatego biznesmena życia, a tropy prowadzą do historii, która wydarzyła się w tym miejscu kilkadziesiąt lat temu i ma związek z życiem osobistym Kranz.

To, co wyróżnia powieści Agnieszki Jeż, to bohaterowie – normalni, zwykli ludzie i ich emocje. Autorka jest wnikliwą obserwatorką i z ogromną wrażliwością opisuje targające nimi uczucia. Prym wiedzie tutaj postać Soni, to niepozbawiona wad, a przez to niezwykle wiarygodna bohaterka, z którą łatwo się utożsamić.

Poruszono tu temat specyfiki i mechanizmów uzależnień, przebiegu terapii i sposobu funkcjonowania ośrodków terapeutycznych.

Miejsce akcji, czyli Kowalowa istnieje naprawdę – to wioska leżąca w powiecie wałbrzyskim, idealna sceneria dla kryminalnych historii. Uwielbiam specyfikę małych miejscowości, w których obrębie funkcjonują zamknięte społeczności, gdzie wszyscy wiedzą o sobie wszystko, lecz milczą, gdy zjawia się ktoś z zewnątrz.

Główna intryga kryminalna jest tak samo ważna, jak warstwa obyczajowa. Dużo tutaj relacji międzyludzkich, rodzinnych więzi, traum z dzieciństwa. Czuć fascynację pisarki zgłębianiem ludzkiej psychiki oraz wpływu rozmaitych wydarzeń z przeszłości na charakter człowieka.

Na serię Agnieszki Jeż o policyjnych sprawach Sonii Kranz ostrzyłam sobie ząbki już od pierwszego tomu. Zawsze jednak było coś ważniejszego, jak na przykład kolejne nowości książek autorów, których twórczość już znam. Tak więc seria wpisana na listę czekała na swoje pięć minut. I ten czas właśnie nastał.

W moje ręce trafił trzeci już tom poświęcony kolejnemu śledztwu. Tym razem na tapecie policjantki pojawiło się samobójstwo w zamkniętym ośrodku. Wszystkie dowody świadczą o tym, że zmarły targnął się na swoje życie, ale… No właśnie okazuje się, że Sonia ma informacje, które nie do końca pokrywają się z zeznaniami świadków. I tutaj zaczyna się pogoń za prawdą, a może i za mordercą.

Jak już wspomniałam, przygodę z twórczością Agnieszki Jeż zaczynam trochę od środka. Autorka jednak zadbała o kilka szczegółów, które nawiązują do poprzednich tomów, dzięki czemu czytelnik może odczuwać, że historia jest pełna, ale również ma nieodpartą pokusę nadrobienia zaległości. Obecna historia od samego początku skupia się na głównej bohaterce. Okazuje się, że przyjazd rodzicielki może obudzić najgłębiej skrywane traumy. Krótki spacer może okazać się drogowskazem do rozwikłania zagadki. A dorastająca nastolatka w domu, to zawsze dodatkowe urozmaicenie w życiu prywatnym i służbowym.

Nie ukrywam, że po lekturze książki mam mieszane uczucia i nie umiem do końca w sposób jasny i pewny stwierdzić, że książka przypadła mi do gustu. Z jednej strony podobał mi się pomysł całego śledztwa. Z drugiej jednak strony zawiłość sprawy i wątki poboczne sprawiały, że chwilami się gubiłam. Przez co wracałam na początek, aby poukładać sobie w głowie bohaterów zamieszanych w sprawę. Dodatkowo rozmyślania Sonii i jej sprawy życia prywatnego były dodatkowym źródłem rozkojarzenia w sprawie. Kiedy jednak uporałam się z dodatkowymi bodźcami, udało mi się wyruszyć w wędrówkę po śladach. Poszukiwanie dowodów grzechu i przewinienia, jakiego dopuścił się… i tutaj zostawię Was z lekkim niedomówieniem, by nie zdradzić Wam nic, co zepsułoby Wam lekturę.

Choć jeszcze teraz walczę z odczuciami, jakie towarzyszyły mi przy lekturze książki, mogę z czystym sumieniem stwierdzić, że autorka wymyśliła naprawdę dobre śledztwo, które wymaga skupienia i żyłki detektywa, aby dostrzec to, co laik może przeoczyć. To nie jest książka dla zabieganych, tutaj trzeba się zatrzymać i dać się porwać fabule.

Papierowy Bluszcz

PRZEWINA to już trzecia część cyklu Spraw Soni Kranz, w którym autorka po raz kolejny udowadnia, że potrafi budować wciągającą fabułę, gdzie emocje, relacje bohaterów i zagadki kryminalne są doskonale zrównoważone.

Agnieszka Jeż umiejętnie łączy powieść kryminalną z wątkami obyczajowo-społecznymi, co sprawia, że zawsze z ciekawość sięgam po kolejne tomy tej serii. Polubiłam się z panią komisarz, ponieważ Sonia jest bardzo realną postacią, która zmaga się nie tylko z wyzwaniami zawodowymi, ale również z trudami życia codziennego. Najnowsza prowadzona przez nią sprawa również bardzo mnie zaciekawiła, chociaż finałowo nie zaskoczyła.

Nie mogę się doczekać, co przyniosą kolejne części cyklu, zwłaszcza, że autorka intrygująco zakończyła ten tom.

,,Ostoja” to nie jest ośrodek, w którym przebywa się dla wypoczynku, ale przede wszystkim dla leczenia uzależnień. W takim miejscu jest się, by wyjść na prostą, naprawić swoje życie, a nie by je zakończyć. Policja zostaje wezwana do samobójstwa jednego z pensjonariuszy, jednak szybko okazuje się, że przyczyna zgonu nie jest jasna. Tadeusz Cichosz, mężczyzna w sile wieku, biznesmen, człowiek zamożny i ustosunkowany, czy myłby targnąć się na swoje życie?

To już trzecie spotkanie z moją ulubioną bohaterką Sonią Kranz. Pani detektyw to osobliwa postać z umiejętnością obserwacji i dedukcji, taka, którą od razu darzy się sympatią. Tak jak w poprzednich śledztwach, tak i w tym musi połączyć w jedną całość wiele informacji tych bieżących i tych z przeszłości. Brak świadków, brak dowodów, brak poszlak. Jednak zabójca nie wie, że gdy Sonia uruchomi swój niezawodny instynkt połączony z intelektem i bystrym umysłem, to on nie ma szansy.

Agnieszka Jeż serwuje nam nie tylko kryminał, z zagadkowym morderstwem do rozwiązania, ale cała akcja umieszczona jest w realnym środowisku, w którym żyją i działają nasi bohaterowie. Którzy nie są pozbawieni prawdziwych ludzkich postaw i emocji, strachu czy złości, a ich czyny i myśli, tak jak każdego z nas, nie zawsze dają się racjonalnie uzasadnić.

Autorka to mistrzyni, która ma niezwykłą umiejętność łączenia kilku warstw: psychologiczna z kryminalną intrygą i pełną emocji obyczajówką. Bo tu życie prywatne bohaterki może mieć wpływ na dochodzenie, ale i odwrotnie, codzienność nie pozostanie bez wpływu na śledztwo.

„Przewina” to wciągająca zagadka kryminalna z wątkiem intymnym, wkraczająca w prywatność bohaterki. Policjantka bez reszty poświęcająca się swojej pracy, samotna matka, borykająca się z trudem wychowywania nastolatki. Skomplikowane relacje bohaterki z matką, zagmatwane uczucie do mężczyzny.

„Tadeusz nie żyje”

Tak zaczyna się kolejna część serii kryminalnej „Sprawy Soni Kranz”. Tym razem pani komisarz będzie próbowała ustalić co stało z Tadeuszem. Z mężczyzną, który przebywał w ośrodku dla uzależnionych „Ostoja”. Sonia jest sąsiadką owego sanatorium i widzi jak w poszczególnych pokojach zapalają się i gasną światła. Czy jest to jakaś podpowiedź? Czy może ślepy trop?

„Przewina” to już 3 część serii z komisarz Kranz, która sprawia, że czytając zapomina się o codziennych czynnościach. Bardzo polubiłam główną bohaterkę, która jest tutaj przedstawiona jako zwykła kobieta ze swoimi prywatnymi problemami życia codziennego. Dzięki czemu jest ona taka „swojska”. Ale oprócz tego wykonuje świetnie swoje zawodowe obowiązki.

Sprawa śmierci Tadeusza nie jest taka prosta jak mogłoby się wydawać. Są ślepe tropy i wiele osób, które mógłby życzyć źle zmarłemu. Akcja nabiera tempa gdy na jaw wychodzą fakty związane z wydarzeniami sprzed lat i gdy dochodzenie splata się z życiem osobistym Soni.

Autorka w tej książce nie od razu sprawia, że czuje się napięcie, ale buduje je z każdym kolejnym rozdziałem. Osobiście lubię gdy akcja powoli rozkręca się, ale nie za długo. I tutaj właśnie tak jest.

Jeśli lubicie kryminały, w których nic nie jest oczywiste, a kolejne tropy sprawiają, że czuje się coraz większą gęsią skórkę to bardzo polecam zarówno „Przewinę” jak i poprzednie dwie części tej serii. Może je czytać niezależnie od siebie, ale zachęcam do przeczytania całości, wtedy lepiej można poznać panią komisarz.

"Ile osób w tej spra­wie było win­nych? Ile nie­wła­ści­wych, złych czy­nów po­peł­niono – ce­lowo lub bez złych in­ten­cji? Ile grze­chów? Jak w za­pę­tlo­nej hi­sto­rii wska­zać tych, któ­rzy naj­bar­dziej przy­słu­żyli się złu?

Czym jest zło?"

************

Każdy kolejny tom tej serii wciąga mnie coraz bardziej. "Przewinę" przeczytałam praktycznie na raz.

W taki samym stopniu angażuje nas zagadka kryminalna jak i życie prywatne głównej bohaterki. A tajemniczy, mający za sobą niełatwą historię Dolny Śląsk, tworzy jedyny w swoim rodzaju klimat.

Podobnie jak w poprzednich częściach akcja toczy się tutaj nieśpiesznym tempem, pomału odkrywając co tak naprawdę kryję się za tajemniczym zgonem mężczyzny w sanatorium.

Niby nie dzieje sie dużo, ale idealnie przeplatające się wątki kryminalne i obyczajowe, tworzą historię od której trudno się oderwać.

Idealne rozpoczęcie jesiennego sezonu.

"Przewina" to kolejna powieść kryminalna Agnieszki Jeż, która dostarcza czytającemu solidnej rozrywki i wielu emocji. Komisarz Sonia Kranz musi wyjaśnić kolejną zagadkę tajemniczej śmierci Tadeusza Cichosza, który zostaje znaleziony martwy w swoim łóżku. Zaskakujące jest to, że mężczyzna obecnie przebywa w sanatorium dla osób uzależnionych. Dla Soni w tej sprawie nic nie jest oczywiste, ani przyczyna śmierci, ani motywacje, kto do tego doprowadził. Za tą zbrodnią może stać niejedna osoba. Jaki będzie finał? O tym sami musicie się przekonać.

Jest to moje kolejne spotkanie z twórczością autorki, które uważam za udane. Czyta się lekko i z zaciekawieniem. Autorka świetnie buduje napięcie, stopniowo odkrywając kolejne warstwy tajemnicy, co sprawia, że czytelnik z każdą stroną angażuje się coraz bardziej. W książce są zwroty akcji, jest tajemnica, jest zbrodnia i jest wina. Komisarz Sonia to silna kobieta borykająca się z własnym życiem osobistym. Inne postacie, dodają koloru i wzbogacają narrację. Fabuła rozwija się w stopniowym tempie, co może być zarówno zaletą, jak i wadą. Z jednej strony, można uznać to za plus gdyż pozwala to lepiej poznać zarys wydarzeń i motywacje postaci, a z drugiej strony jednak, może nudzić bardziej wymagającego czytelnika.

#przewina to ciekawy kryminał, który potrafi zaangażować i wciągnąć. To książka, która z pewnością przypadnie do gustu fanom kryminału, którzy szukają lekkiej lektury. Choć nie jest wymagający, dobrze spełnia swoją rolę jako rozrywka na wieczór. Czy polecam? Oczywiście. Przeczytajcie i wyróbcie swoje zdanie.

Kiedyś sanatorium, dziś ośrodek leczenia uzależnień. Placówka w Kowalowej miała być swoistą ostoją dla pacjentów. Miała być początkiem ich nowego życia. A jednak jeden z nich - Tadeusz Cichosz postanowił zakończyć swój żywot. Był w ośrodku zaledwie kilka dni.

Komisarz Sonia widzi feralnego poranka jak w różnych pomieszczeniach placówki gasną i na powrót zapalają się światła. Kiedy zagłębia się w sprawę okazuje się, że nie jest taka prosta. Znalazłoby się kilka osób, które nie darzyły biznesmena sympatią.

Przesłuchania zaczynają się w centrum wydarzeń, a więc w samym ośrodku. Pani komisarz stara się rozwikłać sprawę, jednak nie jest to takie łatwe jak mogłoby się wydawać. Wszystko zaczyna się łączyć ze sprawą sprzed wielu lat. Dodatkowo wszystko komplikuje życie prywatne Soni.

Bardzo dobrze zostały rozpisane dialogi. Wiadomo - z osobami uzależnionymi trudno się czasami rozmawia, więc w książce również pokazano jak to wygląda. Nie ma koloryzowania. Autorka zwodziła mnie i nie miała żadnych skrupułów co do tego. Zastosowała kilka zwrotów akcji, których się nie spodziewałam. Dzięki przejrzystemu stylowi Pani Agnieszki, momentalnie znalazłam się w samym centrum wydarzeń i zagadki kryminalnej.

Jednak w tym wszystkim jest też życie prywatne Pani komisarz. Problemy osobiste mają na nią niemały wpływ. Wciąż ma problem z zaufaniem drugiej osobie. Córka chce wyjechać do ojca, czyli byłego męża Soni, który układa sobie życie z nową partnerką. Do tego problemy w kontaktach z własną rodzicielką. Wiele rzeczy się złożyło na to, jaka teraz jest Sonia.

Czy mimo prywatnych problemów uda jej się doprowadzić sprawę do końca i rozwikłać zagadkę śmierci biznesmena? Myślę, że jeśli lubicie ciekawe i nieoczywiste kryminały to ten wam się spodoba.

To moje trzecie spotkanie z komisarz Sonią Kranz i już wiem, że nie ostatnie, z czego się ogromnie cieszę. Już po pierwszych dwóch tomach #pomroka i #pastwa wiedziałam, że autorka ma ogromny talent i powieści zrobiły na mnie ogromne wrażenie.

Podczas porannego spaceru z psem Sonia Kranz jest świadkiem dziwnych wydarzeń w ośrodku odwykowym Ostoja. Tego samego dnia w ośrodku zostaje znaleziony martwy Tadeusz Cichosz w swoim łóżku. W tej sprawie nic nie jest oczywiste, ani przyczyna śmierci, ani kto do niej doprowadził ponieważ wszystko wskazuje, że nie było to samobójstwo. Komisarz zaczyna prowadzić śledztwo i przesłuchania pracowników i pacjentów. Tropy prowadzą do historii, która wydarzyła się kilkadziesiąt lat temu.

Sonia Kranz nie tylko musi zmierzyć się ze śledztwem, ale również demonami przeszłości, które coraz częściej wracają jak bumerang.

To niesamowicie fascynująca historia, misternie zbudowana fabuła, co chwilę zwroty akcji i kiedy czytelnik myśli, że już nic go nie zaskoczy wtedy autorka odpala dynamit. To niewątpliwie kawał dobrego kryminału. Bohaterowie z krwi i kości, nie przerysowane postacie, które mają swoje wady i problemy. Bardzo zaskakujący finał śledztwa, który wgniata w fotel.

@agnieszkajeż we wspaniały sposób splata intrygę z warstwą obyczajową. Zagłębia się w ludzką psychikę. Pisze o relacjach międzyludzkich, traumach i koszmarach. Totalny sztos i must have książkowy.

Z wielką niecierpliwością czekam na kolejne tomy i już się zastanawiam jaki będzie nosić tytuł. Bo każdy tom zaczyna się na literę P i ma to znaczenie.

To sprawnie napisany kryminał, bez niepotrzebnych opisów i dłużyzn, ale też bez dróg na skróty. Autorka precyzyjnie wyważyła, co w tej historii jest istotne, perfekcyjnie zbudowała napięcie, a na koniec rzuciła haczyk, na który (tak myślę) złapią się wszyscy. Ja już z niecierpliwością wypatruję kolejnego tomu.

Delikatnie, ale dość dobitnie został poruszony temat homofobii i muszę za to panią Agnieszkę pochwalić. Niby tylko wspomniała, leciutko zarysowała problem, ale nie da się go nie zauważyć. Przy tym widać tu pełen obiektywizm, bez żadnych zapędów w stronę kampanii społecznej. Porusza i zmusza do myślenia, ale nikogo nie piętnuje. No, może poza jedną osobą, ale jej się akurat należało. Wara od kotów!

Pełna recenzja w serwisie W Roli Mamy

Komisarz Sonia Kranz, znana z poprzednich części cyklu, podczas porannego spaceru jest świadkiem dziwnych zdarzeń w położonym nieopodal jej domu ośrodku odwykowym “Ostoja”. Wkrótce okazuje się, że jeden z podopiecznych został odnaleziony martwy w swoim łóżku. Czy aby na pewno Tadeusz Cichosz sam doprowadził do swojej śmierci? Odpowiedź nie jest jednoznaczna i aby się tego dowiedzieć, Sonia rozpoczyna długie i skomplikowane śledztwo, podczas którego przyjdzie jej zmierzyć się z wieloma nieścisłościami. Komisarz przeprowadza przesłuchania pracowników i pacjentów, a jednocześnie mierzy się ze swoimi demonami w postaci toksycznych relacji ze swoją matką. Podejrzanych jest wielu, a tropy prowadzą do wydarzeń sprzed kilkudziesięciu lat.

Jak zwykle Agnieszka Jeż nie zawodzi. “Przewina” to tylko z pozoru spokojny kryminał, raczej z stylu Christie niż tych epatujących przemocą i brutalnością. Autorka skupiła się na psychologicznych pobudkach i motywacjach. W wysublimowany sposób opisuje stan psychiki bohaterów, kładąc nacisk na główną bohaterkę oraz jej trudne relacje z matką, budowanie więzi z nastoletnią córką i odzyskiwaniu zaufania do relacji damsko-męskich. Jest spokojnie, ale fabuła pełna jest mroku i ciężaru ludzkich traum i osobistych dramatów.

Osadzona praktycznie w jednym miejscu historia, dodaje klimatu i podsyca zaintrygowanie.

Ciekawa zagadka kryminalna oraz tropy i przypuszczenia sprawiają, że każdy może być podejrzany i mieć swój interes w śmierci Tadeusza. Kto tak naprawdę nosi w sobie tytułową “przewinę”? Polecam przeczytać tę książkę, szybko nie uzyskacie odpowiedzi a zakończenie sprawi, że podobnie jak ja będziecie mieć nadzieję na powstanie kolejnego tomu.

Książka zamiast kwiatka

“Przewina” Agnieszki Jeż jest trzecim tomem serii Sprawy Soni Kranz, który jednak opisuje osobną, zamkniętą zagadkę kryminalną, więc można po niego sięgnąć niezależnie od tomów pozostałych. Choć sama zachęcam do lektury również “Pomroki” i “Pastwy”, gdyż rola głównej śledczej, Soni Kranz, jej życia prywatnego, ma duże oddziaływanie na to, co wydarza się w jej życiu zawodowym, a także dlatego, że według mnie, to jest jedna z najlepiej wykreowanych postaci detektywów w polskiej literaturze kryminalnej.

Historia “Przewiny” rozgrywa się w dużej mierze w jednym miejscu - jest to ośrodek uzależnień. Tam dochodzi do potencjalnej zbrodni, tam toczy się spory kawałek śledztwa i to właśnie tam rozgrywają się sceny, która uważam za mistrzowskie - to sceny rozmów z pacjentami ośrodka, a jednocześnie potencjalnymi świadkami, a może i podejrzanymi? Ich dialogi, ta gra pomiędzy Sonią a jej rozmówcami, to jak na siebie oddziałują, co w czasie tych rozmów wychodzi - naprawdę dawno nie czytałam tak doskonale rozpisanych scen! Sama intryga też jest bardzo nieszablonowa, zaskakująca i wiąże zarówno tematów trudne psychologicznie, jak i historię tego miejsca, które jest przecież prawdziwe, albo przynajmniej na prawdziwym wzorowane. Ponadto bardzo ważny jest tutaj też wątek psychologiczny, zagadnień związanych i ze sprawą, i z prywatnym życiem głównej bohaterki, które powoli powinno wskakiwać w zdrowy rytm, ale jednak ciągle zdarzają się wyboje. To kryminał bliski codzienności, normalności, mówiący o emocjach i bolączkach, które dobrze znamy, z którymi, tak jak Sonia, mierzymy się na co dzień. Jeśli istnieją jeszcze wątpliwości czy kryminał może być głęboki, to “Przewina” raz na zawsze je rozwieje!