Audiobook Przedświt mp3

„Przedświt” Tomasza Michniewicza to poruszająca i refleksyjna podróż w labiryncie współczesnych dylematów. To jedna z tych powieści, które niczym lustro zmuszają nas do zajrzenia w głąb siebie i zrewidowania własnych przekonań, emocji oraz dróg, którymi podążamy. Debiutancka powieść Michniewicza nie tylko otwiera przed nami głębokie przemyślenia na temat pokolenia zagubionego pośród licznych wyborów, ale i kreśli obraz człowieka uwikłanego w struktury, z których nie sposób się wyrwać bez uszczerbku na własnej tożsamości.

Powieść otwiera scena, która – jak mówi sam Michniewicz – jest „przebłyskiem”, sygnałem przebudzenia. Bohater, mężczyzna z pokolenia 35-50 lat, mierzy się z dramatem rozwodu, doświadczeniem wywracającym jego życie i tożsamość do góry nogami. Rozwód – symboliczna „śmierć” dotychczasowej wersji siebie – okazuje się punktem zwrotnym, momentem redefinicji, rozliczeniem z przeszłością i próbą odnalezienia sensu w obliczu straty i rozbicia. Michniewicz snuje portret mężczyzny, który sam nie wie, kim jest, gdy znikają role, które dotychczas określały jego miejsce w świecie.

„Przedświt” to nie tylko opowieść o jednostkowym dramacie. Michniewicz precyzyjnie, choć bez zbędnych upiększeń, rysuje szeroki obraz współczesnego społeczeństwa – ludzi żyjących w epoce nadmiaru wyborów, które przynoszą nie satysfakcję, ale wątpliwości i lęki. Paradoksalnie, im więcej ścieżek staje się dostępnych, tym trudniej wybrać właściwą, a im bardziej się staramy, tym częściej ogarnia nas rozczarowanie. „Zagubieni pośród wyborów” – tak zatytułowałem niedawne spotkanie z Autorem na Targach Książki w Krakowie – idealnie oddaje przesłanie książki, ukazując pokolenie, które nie żyje już „w kieracie determinizmu”, lecz musi zmierzyć się z ciężarem własnych decyzji.

Relacje w „Przedświcie” są jak misternie utkane sieci – z jednej strony bliskość, z drugiej wszechobecna samotność. Postaci maskują prawdziwe emocje, zmagając się z wymogami ról narzucanych przez społeczeństwo. „Ludzie zakładają maski, żeby spełnić oczekiwania innych” – ten cytat wybrzmiewa w powieści jak echo w pustym pokoju, odbijając się w myślach bohatera. Relacje międzyludzkie, dialogi z terapeutką, spotkania, które powinny być wsparciem, stają się przerażającym świadectwem napięcia między indywidualizmem a potrzebą bliskości.

Pod powierzchnią fabuły Michniewicz kreśli głęboko przemyślaną diagnozę kryzysu egzystencjalnego, z jakim mierzy się dzisiejsze pokolenie. Wolność, którą posiadamy, jest ograniczona przez ramy naszych własnych lęków i oczekiwań społecznych. Bohater zastanawia się, czym jest „wolność w granicach dostępności”, a jednocześnie uświadamia sobie, że pogoń za sukcesem osobistym nie przynosi szczęścia. Bo czyż nie jestem prawdą, że “jak człowiek z pasji zrobi pracę to może i trochę zarobi, ale pasję straci”. To powieść o rozczarowaniu współczesnym życiem, o niezliczonych iluzjach, które tworzymy, aby jakoś wytrzymać.

„Przedświt” to literacka podróż do wnętrza człowieka zmuszonego do nieustannych wyborów, z których żaden nie przynosi ulgi. W świecie pełnym opcji, ról i emocji, których nie potrafimy nazwać, Michniewicz każe nam zadać sobie pytanie: Czy zdołamy znaleźć drogę wyjścia, czy skazani jesteśmy na wieczne zagubienie?

Głównego bohatera, dziennikarza, który spędza wiele czasu za granicą, poznajemy w momencie, gdy rozpoczyna terapię. Nagła zmiana w jego życiu powoduje, że zaczyna się gubić, szukać odpowiedzi na pytanie, dlaczego tak się stało, jak do tego doszło. Jak każda wielka zmiana, ta wywołuje niepewność. Nawet psychoterapeutka zauważa „Pan zawsze brał życie garściami, a teraz od niego ucieka, gdy ma ono inaczej wyglądać. Nieznany teren nagle zaczął pana przerażać?” Ale czy przerażanie w obliczu życiowej zmiany, wkroczenie na nieznane tory nie jest czymś, co może przerażać? Przecież nie bez powodu wielu ludzi tkwi latami w niewygodnych związkach, relacjach, pracy, gdyż boją się podjąć ryzyka, boją się tej wielkiej zmiany, wyjścia ze strefy komfortu, nawet tego niewygodnego, ale znanego.

Nocny spacer przemienia się w serię spotkań z postaciami z przeszłości bohatera, które przywodzą na myśl tak dobrze wszystkim znane duchy świąt bożego narodzenia z „Opowieści wigilijnej” Charlesa Dickensa. Każda ze spotkanych osób wymusza na bohaterze jeszcze głębsze wejrzenie w głąb siebie, zmierzenie się ze swoimi lękami, pragnieniami i rozterkami. Zmierzenia się z samotnością, uświadomienia, że sukces zawodowy, przyniósł mu rozczarowanie w życiu rodzinnym.

Bezimienny bohater balansuje między jawą a snem. Oniryczny klimat nocy tylko potęguje niepewność, wydłuża cienie, rozmywa kontury. W pewnym momencie miałam wrażenie, że są to rozmyślania człowieka, którego od śmierci dzielą ledwie chwile, policzalne uderzenia serca, człowieka, który musi się rozliczyć z przeszłością, aby móc w spokoju odejść. Jaka jest prawda? Chyba każdy czytelnik znajdzie własną interpretację.

Całość napisana poetyckim stylem zmusza do refleksji nad własnym życiem. Czy jest to życie, jakie chcemy wieść?

Na zakończenie pozwólcie, że zostawię wam cytat, który uderzył we mnie z bezlitosną siłą,

„A może by stąd po prostu pójść? Wyjść, na nic już nie czekać. Poddać się ostatecznie, co ma być to będzie, może nawet nie wiedzieć co. Nie próbować już na siłę, pogodzić się z tą niekompletnością, niewystarczaniem. Ciągle rozpamiętuję, co by było gdyby. Jaki to ma sens? Żaden.”

Moim zdaniem jest to lektura w sam raz na jesienne, deszczowe wieczory, które wymuszają melancholię i refleksje nad sensem życia.

Lubicie spać do późna czy wstawać o świcie?

„Przedświt” to powieść podszyta niepewnością i lękiem, w której jawa miesza się ze snem, a prawda z fikcją. To głęboko poruszająca historia, która stawia pytania o stracone szanse i miejsce człowieka we współczesnym świecie. To portret naszych czasów przesycony emocjami, których często sami nie potrafimy nazwać.

Początkowo miałam ogromny problem z wgryzieniem się w historię. Książkę odkładałam parę razy, aż w końcu poddałam się i popłynęłam w opowieść, która miesza się na jawie. Co jest prawdą, a co fikcją. Surrealizm, abstrakcja. Niepokój. Bohater zanurza się w swoich wspomnieniach, myślach. Granat przechodzi w szarość. W tym kolorze pogrąża się bohater. Nieoczywista opowieść, liczne zwroty akcji. Bohater, który doświadczył wielu rzeczy, ale wciąż goni za emocjami. Zastanawia się nad swoim życiem i szuka głębi. Rozmowa z terapeutą zabiera go na granice surrealizmu.

Czytając, momentami miałam wrażenie, że opowieść o każdym z nas. Można znaleźć odniesienia do swojego życia i skłania do refleksji. Autor w świetny sposób oddaje perypetie życiowe, przez które przechodzą bohaterowie. Skłania nas do zatrzymania na chwilę i zastanowienia nad podejmowanymi wyborami. Sytuacje zmieniają się, co dzieje się nagle i bez związku. Typowy oniryzm, za którym nie przepadam, ale autor poradził sobie świetnie. Miał bardzo trafne spostrzeżenia, szczere i przejrzyste wypowiedzi.