„Kafka pokazał wtej powieści wtargnięcie prawa wżycie człowieka, pokazał je niejako in abstracto. Nie uczynił tego konkretnie napodkładzie rzeczywistego, jednostkowego losu. Nie dowiadujemy się dokońca, naczym polegała wina Józefa K., nie poznajemy tejformy prawdy, jaką życie jego miało wypełnić. Kafka daje jedynie atmosferę zetknięcia życia ludzkiego zpozaludzką, najwyższą prawdą, jego klimat iaurę. Genialny czyn artystyczny tejpowieści leży wtym, żeKafka znalazł dla tych spraw nieuchwytnych iniewyrażalnych wjęzyku ludzkim – jak gdybyadekwatną cielesność, jakiś materiał zastępczy, wktórym buduje iwyprowadza aż donajdrobniejszych szczegółów strukturę sprawy”.
(fragment posłowia B.Schulza)
– Przyznaję – rzekł K. już bez dalszej przerwy – żejestem bądź co bądź bardzo zaskoczony, alegdy się żyje naświecie trzydzieści lat isamemu musiało się przez życie przebijać, jak tomnie przypadło wudziale, człowiek staje się odporny inie bierze już tak poważnie żadnych niespodzianek. Zwłaszcza takich jak ta dzisiejsza.
– Dlaczego zwłaszcza takich jak ta dzisiejsza?
– Nie mówię, żeuważam towszystko zażart, nato poczynione przygotowania
wydają mi się jednak zbyt daleko idące. Musiałyby być wto wmieszane wszystkie osoby pensjonatu, atakże wy wszyscy, ato byprzekraczało granice żartu. Nie chcę więc mówić, żeto jest żart.
– Całkiem słusznie – powiedział nadzorca iobliczał, ile było zapałek wpudełku zzapałkami.
– Zdrugiej zaś strony – ciągnął dalej K. izwrócił się przy tym dowszystkich, achętnie bysię był nawet zwrócił jeszcze dotych trzech przy fotografiach – zdrugiej zaś strony cała ta sprawa nie może być jednak ważna. Wnioskuję toztego, żejestem wprawdzie oskarżony, alenie mogę znaleźć najmniejszej winy, októrą można mnie było oskarżyć. Aleitotakże jest kwestią drugorzędną. Kto mnie oskarża? – oto zasadnicze pytanie. Jaka władza prowadzi dochodzenie? Czy pan jest urzędnikiem?
(fragment powieści)
(fragment posłowia B.Schulza)
– Przyznaję – rzekł K. już bez dalszej przerwy – żejestem bądź co bądź bardzo zaskoczony, alegdy się żyje naświecie trzydzieści lat isamemu musiało się przez życie przebijać, jak tomnie przypadło wudziale, człowiek staje się odporny inie bierze już tak poważnie żadnych niespodzianek. Zwłaszcza takich jak ta dzisiejsza.
– Dlaczego zwłaszcza takich jak ta dzisiejsza?
– Nie mówię, żeuważam towszystko zażart, nato poczynione przygotowania
wydają mi się jednak zbyt daleko idące. Musiałyby być wto wmieszane wszystkie osoby pensjonatu, atakże wy wszyscy, ato byprzekraczało granice żartu. Nie chcę więc mówić, żeto jest żart.
– Całkiem słusznie – powiedział nadzorca iobliczał, ile było zapałek wpudełku zzapałkami.
– Zdrugiej zaś strony – ciągnął dalej K. izwrócił się przy tym dowszystkich, achętnie bysię był nawet zwrócił jeszcze dotych trzech przy fotografiach – zdrugiej zaś strony cała ta sprawa nie może być jednak ważna. Wnioskuję toztego, żejestem wprawdzie oskarżony, alenie mogę znaleźć najmniejszej winy, októrą można mnie było oskarżyć. Aleitotakże jest kwestią drugorzędną. Kto mnie oskarża? – oto zasadnicze pytanie. Jaka władza prowadzi dochodzenie? Czy pan jest urzędnikiem?
(fragment powieści)
Bestsellery z kategorii Literatura piękna >>
