Pokój dla artysty

Są takie powieści, które kocha się od pierwszego wejrzenia. Na widok okładki mocniej tłucze serce, pocą się dłonie, a głowa krzyczy: Muszę ją mieć! Po prostu muszę! Cały pic polega na tym, że okładka to jedno, natomiast nasuwa się pytanie o treść pod rzeczoną okładką. Często jest tak, że powieść rozczarowuje i do pięt nie dorasta okładce. Najczęściej jednak piękna szata graficzna idzie w parze z doskonale opowiedzianą historią. No właśnie. Przypuszczam, że w przypadku "Pokoju dla artysty" zdania są podzielone, a im bliżej z opinią do męskiej populacji czytelniczej, tym ocena jest słabsza. Na szczęście ja jestem kobitką i dla mnie treść książki jest równie świetna, co okładka.

Na pierwszym planie powieści posadowiony jest dom. Piękny zaniedbany, z duszą i charakterem. Dom rodem z historii o wielopokoleniowych rodzinach, w którym jedni umierają inni się rodzą... Dom jakich mało. Jasza i Marta również czuja ten klimat i zakochują się w zaniedbanym dworku bez pamięci. Postanawiają położyć na szali swoje dotychczasowe życie i za fundusze uzyskane ze sprzedaży całego swojego majątku (łącznie z mieszkaniami) remontują stare domostwo i organizują w nim dom dla artystów. Od początku jednak nad domem (albo jego nowymi właścicielami) wisi klątwa.

Wątek o Jaszy i Wiktorii to jedno. Czytelnik śledząc romantyczne i tajemnicze losy domu jednocześnie poznaje Ewę - osóbkę młodą, ale nie do końca szczęśliwą. Życie Ewy wydaje się pasmem pechowych zbiegów okoliczności. Mroczne dzieciństwo, niezbyt udana młodość... Ewa nie chcąc kusić licha, żyje sobie cichutko i samotnie w domu bez przyjaciół i rodziny. Pomaga jej jedynie dobrotliwa ciotka. Ale życie toczy się swoim torem. Dzięki zbiegom okoliczności (których w powieści jak widać nie brakuje) Ewa spotyka Piotra - sfrustrowanego policjanta będącego na życiowym zakręcie. Ewa z Piotrem stanowczo przypadli sobie do gustu od pierwszego wejrzenia. Jednak Piotr policjant nie bardzo wierzy w pecha i przypadkowe zbiegi okoliczności. Wydarzenia dookoła Ewy zaczynają Mu "śmierdzieć". Kiedy młodzi dowiadują się, że w grę wchodzi spadek, Piotr utwierdza się w przekonaniu, że bezpieczeństwo Ewy jest zagrożone. Postanawiają na jakiś czas przenieść się do Nałęczowa do Domu dla Artysty prowadzonego przez Jaszę i Martę. Po prostu z deszczu pod rynnę.

Powieść wprowadziła w moim mózgu rozdwojenie jaźni. Tak naprawdę czułam się tak, jakbym czytała dwie powieści naraz. Jedna opisująca mieszkańców domu dla artysty i zdarzenia w nim się rozgrywające, druga to związek Piotra i Ewy. Nawet, kiedy losy tych drugich przenoszą się do domu, nadal miałam wrażenie, że ktoś na siłę wtłoczył pomiędzy jedną powieść, kartki z zupełnie innej. Oczywiście historia zgrabnie się zazębia, a zakończenie powala z nóg, ale poczucie rozdwojenia jaźni pozostało.

Pomimo powyższego utyskiwania wyraźnie podkreślam, że całość powieści podobała mi się. Nawet bardzo. Pani Ulatowska jest znana z pięknych, ciepłych, romantycznych historii i Jej pióro wyraźnie nadało powieści pastelowych barw. Historia kryminalna jest również niczego sobie, a wymyślona intryga naprawdę mnie zaskoczyła. No i oczywiście wisienką na torcie są opisy nałęczowskiego domu - pięknego, klimatycznego dworku, kryjącego w sobie zapewne niejedną tajemnicę. To, co nasi autorzy uczynili z moją psychiką umiejscawiając w takim miejscu kryminalną część powieści, to przechodzi ludzkie pojęcie. Wyobrażacie sobie tragiczne wydarzenia w starym dworku? Cud miód i orzeszki.

Świetna historia przy której nie ma czasu na nudę. Naprawdę polecam każdemu, kto ma wolny wieczór i ochotę na relaksującą książkę.

Książki pani Ulatowskiej bardzo lubię, świetne powieści obyczajowe. I jakoś nie spodziewałam się jej w innym gatunku. Przyznam, że podczas lektury powieści Pokój dla artysty spotkało mnie wielkie i bardzo pozytywne zaskoczenie. Otóż nie spodziewajcie się w nim słodkiej opowieści - znajdziecie tutaj tajemniczy dworek, duchy, artystów i całą gamę tajemniczych śmierci w dworku. Trup ściele się gęsto, niby śmierć w naturalnych warunkach, ale.....jak się okazuje nie do końca.

Powieść zaczyna się lekko i przyjemnie - dwójka pisarzy, podczas pobytu w Nałęczowie, robi zdjęcia zrujnowanemu dworkowi, który budzi ich zachwyt. W ramach żartu wrzucają zdjęcia do netu, z dopiskiem, że kupują ten dworek i zamieniają go w dom pracy twórczej. Z żartu rodzi się konkretny projekt, zgłasza się mnóstwo ludzi, chcących im pomóc w realizacji tego pomysłu. Marta i Jasza, mocno popychani przez znajomego prawnika, decydują się sprzedać swoje mieszkania i kupić dworek. Zakładają fundację i starają się o pieniądze unijne na remont. Dość szybko udaje im się wyremontować dworek i ich dom dla artystów może otworzyć swoje podwoje. Wtedy umiera pierwsza osoba - jest nią zaprzyjaźniony prawnik, który usiłuje załatwić swoje interesy i nakłania pisarzy na sprzedanie dworku. Dochodzi do szamotaniny i mężczyzna spada przez uszkodzoną balustradę. Krzyki słyszy przechodzący obok kuracjusz, policjant, który przybywa na pomoc. Sprawa zostaje umorzona, a policjant zaprzyjaźnia się z pisarzami.

Akcję śledzimy dwutorowo - towarzysząc Marcie i Jaszy w ich dworku oraz policjantowi i jego Ewie, w powrocie do Warszawy. Ewę nękają dziwne zdarzenia, które jej mężczyźnie wydają się podejrzane. Chcąc sprawdzić temat, wywozi Ewę w bezpieczne miejsce - czyli do dworku w Nałęczowie. Tam dochodzi do kolejnych śmierci. Policjant swoim nosem czuje, że coś nie gra - efekt jego śledztwa będzie zakakujący....

"Pokój dla artysty" to opowieść o pasji tworzenia i artystach, o miłości, zazdrości i... śmierci. Przez powieść przewija się plejada niezwykle barwnych postaci, świetnie nakreślonych i bardzo oryginalnych. Fabuła, z początku zwyczajna, z czasem mrozi krew w żyłach. Całość napisana jest lekko, z dużą dawką humoru i dowcipu, jednak powieść ma specyficzny klimat, tajemniczy i mroczny. Artystyczne dusze zamieszkujące dworek dodają mu barw, a wątek kryminalny zagęszcza atmosferę i intryguje czytelnika. Czytałam z zachwytem i dużym zaskoczeniem. A Marta i Jasza jakoś samoistnie kojarzyli mi się z autorami książki (choć o zmysł mordowania ich nie podejrzewam :) ), a sam dworek kojarzy się z domem aktorów-weteranów w Skolimowie. Świetny pomysł na fabułę został wykorzystany w 100%. Pochłonęłam powieść błyskawicznie, korzystając z pięknej weekendowej pogody. Bardzo podobała mi się najnowsza powieść duetu Ulatowska -Skowroński. Uwielbiam, kiedy autorom uda się mnie zaskoczyć - a tutaj tak było! Sięgałam po powieść obyczajową ( tak kojarzyła mi się okładka i autorka), a dostałam niezły thriller :) Polecam serdecznie!

Piękna okładka, taka idealnie wpisująca się w aktualną porę roku, w aurę, w piękną złotą polska jesień. Można by rzec sielsko, anielsko. Nie ukrywam, okładka mnie uwiodła, ale i zwiodła. Bowiem podobnie klimatycznej, sielskiej opowieści spodziewałam się rozpoczynając lekturę. Bardziej chyba nie mogłam się pomylić.

Pokój dla artysty to..współrzędnie złożona literacka kombinacja. Ufff...już wyjaśniam...to takie połączenie powieści obyczajowej, kryminału, romansu z elementami prosto z życia wziętymi i thrillera. Brzmi intrygująco. I taka jest ta książka. Jej sercem jest magiczny Nałęczów, a w zasadzie jeden z jego budynków. W nim znajduje się dom dla artystów, a jego gośćmi są ludzie mniej lub bardziej znani, ale zawsze związani ze sztuką i to taką przez wielkie Sz.Co ważne, w domu tym zawsze znajduje się miejsce dla osób, którzy obecnie znajdują się na życiowym zakręcie, od których na dłużej lub krócej odwróciło się szczęście. Książka doskonale napisana, intrygująca, wielowymiarowa i bardzo zmienna zarówno pod względem narratora (akcję śledzimy z punktu widzenia dwóch osób) jak i tempa oraz kwintesencji całej fabuły. Trudno bowiem jednoznacznie określić o czym jest książka. Nie da się tego zawrzeć w jednym-dwóch zdaniach. Z pewnością jest to opowieść o miłości i pasja w ich najróżniejszych aspektach i przejawach. Poza tym...autorzy pozostawiają sporo miejsca na własną interpretację.

Pokój dla artysty to tego typu książka, którą każdy czytelnik w pewnym stopniu odbierze inaczej. Gorąco zachęcam do lektury.