Pójdę do jedynej

1. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Beata M. w dniu 2017-09-22

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   Było ich dwóch - Karol i Paweł. To oni zostali wyznaczeni do roli głównych bohaterów w najnowszej powieści Kasi Bulicz-Kasprzak. Czy odnaleźli się w powierzonym zadaniu? Zdecydowanie.
   
   Powieść opowiada o dwóch młodych chłopach, którzy znaleźli się w centralnym punkcie swojego życia. Stając u progu dorosłości musieli podjąć decyzje, które zmieniły ich nie do poznania. Karol i Paweł wywodzili się z dwóch różnych światów, dzieliły ich bariery społeczne i poglądowe a jednak połączyła jedna najważniejsza rzecz - kariera zawodowego żołnierza. Czy ta decyzja pozwoli im ukształtować charaktery skoro zdecydowali się każdego dnia wykonywać czyjeś rozkazy? Czy w ten sposób odnajdą siebie?
   
   Jestem pod wrażeniem pomysłowości autorki. Pokazała w swojej najnowszej książce, że drzemie w niej duży talent i wielka wyobraźnia. Kto by pomyślał, że na zasadzie tak dużej skrajności charakterów można napisać piękną i przejmującą powieść? Autorka zestawiła ze sobą temperamentnego Karola, który do tej pory niewiele myślał ale zawsze rzucał się w wir przygody i Pawła, którego zadaniem było myślenie wyłącznie o swojej rodzinie. Wychował się na wsi, pośród całego grona rodzeństwa a decyzja którą podjął zmusiła go do opuszczenia rodzinnego domu. Śledząc zachowania tych dwojga mogłabym z miejsca uprzedzić się do Karola i poświecić całą swoją uwagę Pawłowi, ale wcale tak nie było. Przedstawienie ich charakterów w umiejętny sposób pokazało mi, że tych dwoje wcale nie różni się od siebie aż tak bardzo przez to mogłam pozwolić sobie na przyjrzenie się obu młodzieńcom i wyciągnąć wnioski o nich dopiero na podstawie życia jako zawodowy żołnierz.
   
   Temat trudny i niełatwy do napisania, ale autorka świetnie sobie z nim poradziła. Jestem pod wrażeniem zaangażowania i poświęconej uwagi jeśli chodzi o bohaterów. To oni wiedli prym w historii, więc na ich barki spadło przyciągnięcie uwagi czytelnika. Połączyła ich żołnierska przyjaźń, która mimo częstej rozłąki przez wykonywane zadania, wciąż trwałą. Przekonałam się, że nie trzeba wiele by zdobyć sojusznika na dobre i złe.
   
   Tak naprawdę powieść opowiada o zwykłym życiu. Może w trochę niecodziennej formie, bo w końcu nie każdy przechodzi na zawodowe żołnierstwo, ale to tylko przykład. Bohaterowie powieści "Pójdę do jedynej" to bardzo wiarygodny obraz prostego człowieka, w którego żyłach krąży całą masa nieodgadnionych emocji. Trudne wybory, życiowe decyzje i walka dobra ze złem to kluczowe motywy tej powieści. Jednak to co w niej najistotniejsze to życie, widziane w dialogach, opisach i na podstawie rozgrywanych wydarzeń. Kasia Bulicz-Kasprzak napisała piękną, wartościową powieść od której nie sposób się oderwać.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
2. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Paulina K. w dniu 2017-08-13

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   Kasia Bulicz-Kasprzak dała się poznać czytelnikom polskich powieści obyczajowych z jak najlepszej strony. Nic więc dziwnego, że miałam ogromną ochotę na lekturę nowości ,,Pójdę do jedynej".
   
   Autorka tym razem skupia się na dwóch młodych chłopcach, Karolu i Pawle, którzy zostają wciągnięci do wojska. Paweł, zakochany w Isi, myśli, że ta droga kariery doprowadzi do tego, że dostanie przydzielone mieszkanie, w którym będzie mógł mieszkać z ukochaną. Okazuje się jednak, że to wszystko wygląda tylko tak kolorowo w teorii, bo w praktyce różnie bywa. Karol zaś zakochany w Krysi ma nadzieję na wspólną przyszłość. Tymczasem okazuje się, że serce nie sługa... To historia dwóch młodych mężczyzn, których losy przeplatają się w jednostce na Dolnym Śląsku, zostają przyjaciółmi, odwiedzają się, zakładają rodziny. Nieoczekiwanie uporządkowane życie przerywa wydarzenie, którym ten tom się kończy. Mam nadzieję, że powstanie kontynuacja tej historii.
   
   Kasia Bulicz-Kasprzak chyba po raz pierwszy w swojej twórczości stworzyła powieść opartą na kartkach z pamiętnika. Poznajemy historię Karola, Pawła, Isi, Krysi. Ich losy wciąż przeplatają się ze sobą, obserwujemy proces dojrzewania mężczyzn, od czasów, gdy byli w szkole, aż po czas, gdy służą już kilka lat w wojsku. Zapoznajemy się z ich emocjami, historiami, przyjaźniami, które zawierają. Poznajemy najważniejsze fakty z życia ich rodzin. Autorka czaruje słowem, sprawia, że trudno od jej najnowszego dzieła się oderwać. Bohaterowie zostali świetnie wykreowani - myślę, że niejeden człowiek żyjący, dorastający w tamtych czasach odnajdzie na kartach tej pozycji swoje losy.
   
   ,,Pójdę do jedynej", najnowsza powieść wybitnej polskiej pisarki sprawia, że trudno przejść obok tej publikacji obojętnie. Cieszę się, że postanowiłam się z nią zapoznać. Bardzo chciałam się ją przeczytać, dlatego też możecie sobie wyobrazić moją radość, gdy na spotkaniu A może nad morze? Z książką 5 w Sopocie okazało się, że znajduje się ona w mojej paczce od Sponsorów. Mam nadzieję, że nie dane będzie nam zbyt długo czekać na kontynuację tej porywającej historii.

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
3. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 3/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Z Książką W. w dniu 2017-07-22

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   Muszę przyznać, że zazwyczaj nie sięgam po takie książki, których akcja toczy się w przeszłości. Wolę powieści współczesne, najlepiej jak najbardziej aktualne. Jednak czytając opis na okładce „Pójdę do jedynej” coś mnie tchnęło i zdecydowałam, że pozycję tę muszę koniecznie przeczytać!
   
   „Pójdę do jedynej” to bardzo intrygująca powieść o dwóch chłopcach - Pawle i Karolu, którzy u progu swej dorosłości, podejmują odważny krok mający radykalny wpływ na ich życie. Obydwaj postanawiają wybrać karierę zawodowego żołnierza. Główni bohaterowie bardzo różnią się od siebie i z różnych powodów wybierają taką a nie inną przyszłość. Paweł jest osobą rozważną, pochodzącą z tradycyjnej wielodzietnej rodziny. Zdecydował się na taką karierę głównie ze względu na możliwość dostania mieszkania. Natomiast Karol jest chłopakiem lekkomyślnym i impulsywnym. Niestety decyzji o pójściu do wojska nie podjął samodzielnie...
   
   ~*~
   
   Książka naprawdę pozytywnie mnie zaskoczyła! Kasia Bulicz - Kasprzak swą najnowszą powieścią zabrała nas do lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku w doskonały sposób oddając ich klimat i zwyczaje. Czytając książkę miałam wrażenie, jakbym urodziła się i wychowywała w tamtych czasach. Jestem pod wrażeniem również tego, że autorka przyłożyła się do języka w dialogach, adekwatnego do owych czasów. Sprawiło to, że opowieść stała się jeszcze bardziej autentyczna i prawdziwa.
   
   Największym plusem, jak dla mnie, jest kreacja bohaterów. Kasia Bulicz - Kasprzak doskonale przedstawiła dwie postaci, które diametralnie się od siebie różnią. Bardzo lubię, kiedy autorzy przykładają się do tego aspektu i tworzą różnych, wyrazistych a przede wszystkich prawdziwych bohaterów, którzy mogliby żyć pośród nas. A tacy są właśnie Paweł i Karol. Dodatkowo nie zostali oni podzieleni na „bohatera tego złego” i „bohatera tego dobrego”. Choć Paweł na początku może wydawać się tym lepszym, bo jest bardziej rozsądny, ON również popełnia w swoim życiu błędy, gubi się, nie może znaleźć swojej drogi. W książce tej świat nie jest tylko biały i czarny. Pojawiają się, jak w prawdziwym życiu, szarości. Pisarka duży nacisk położyła również na przedstawienie przyjaźni i jaki wpływ ma ona na nasze życie. Ta piękna relacja między chłopcami rozpoczęła się na początku ich kariery wojskowej i trwała pomimo wielu zawirowań, na dobre i na złe. Autorka za sprawą książki chce nam przekazać, że prawdziwa przyjaźń zwycięży wszystko.
   
   Autorka przedstawiając Karola i Pawła, przybliża nam również wojskowy świat, panujące tam zwyczaje i codzienność. Okrasiła to szczyptą humoru ukazując zabawne sytuacje, żarty i dowcipy jakie robili sobie żołnierze. Jestem również pod wrażeniem tego, jak autorka - jako kobieta, w tak dobry sposób zdołała „wgryźć się” w męski świat i autentycznie przedstawić myślenie mężczyzn. Książka składa się w większym stopniu z podrozdziałów, które prowadzone są z punktu widzenia Karola i Pawła. Naprawdę uważam, że za takim wyczyn należą się autorce ogromne brawa.
   
   Podsumowując, „Pójdę do jedynej” nie jest to może książka „górnolotna” o której myśli się długo po zakończeniu lektury. Jest to bardziej książka lekka, przyjemna i niewymagająca. Niemniej jednak urzekła mnie swoją mądrością, poruszaniem trudnych tematów i świetną kreacją świata i bohaterów. Krótko mówiąc - polecam!

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
4. 

   Super Recenzent

   Ocena: 5/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Monika H. w dniu 2017-07-15

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   1 z 1 osób uznało recenzję za przydatną

   Osoby wkraczające w dorosłość nie mają łatwo. Stoją na rozstaju dróg, zastanawiając się, która będzie najwłaściwsza, najmniej kręta i forsowna. Muszą podjąć decyzje niełatwe, mające ogromny wpływ na ich przyszłość. Ale ci młodzi ludzie mają też marzenia, plany, własne wyobrażenia. Często dają im ponieść w swoich wyborach, odrzucając na bok racjonalne pobudki. Zdarza się również, że decyduje za nich ktoś inny - rodzice, sytuacja w domu, środowisko rówieśnicze. Ale plony zbierać będą sami, własnymi rękami.
   
   Karol i Paweł, główni bohaterowie powieści, znajdują się właśnie na takim etapie życia. Dzieciństwo muszą zostawić za sobą, przed nimi wyboista ścieżka prowadząca ku dorosłości. Paweł wychowuje się w ubogiej, wielodzietnej wiejskiej rodzinie. Jest chłopcem wrażliwym, opiekuńczym, spokojnym i dobrze ułożonym. Pomaga ojcu w prowadzeniu gospodarstwa, czułością otacza młodsze rodzeństwo i matkę. Marzy o lepszym życiu, o wyrwaniu się z biedy i odciążeniu rodziców, którzy z trudem wykarmiają gromadkę dzieci. Karol natomiast pochodzi z dobrze usytuowanej rodziny trzymanej twardą, męską ręką. Hulaka z niego, żartowniś i lekkoduch. Bywa porywczy i obcesowy. Ale pod płaszczem niefrasobliwości tkwi jego prawdziwa natura. Wrażliwego, niedocenionego dziecka. Imprezy, pijaństwo i głupie wybryki są tylko ucieczką od życia pod presją, wygórowanych oczekiwań rodziców, a przede wszystkim od wiecznego niezadowolenia i despotyzmu ojca.
   
   Zarówno Paweł, jak i Karol podejmują kluczową w życiu decyzję - służba wojskowa. A właściwie wyboru dokonuje za nich samo życie. Kariera żołnierza wydaje się jedyną rozsądną alternatywą. Idą zawalczyć o lepsze życie, o siebie, o przyszłość. Żaden z nich nie przypuszcza, jak trudna i znojna to będzie droga. Wojsko to przecież nie przelewki - musztra, dyscyplina, ciągła gotowość na rozkazy, złośliwi "koledzy" i surowi przełożeni. Któregoś dnia ścieżki obu młodzieńców się krzyżują. I chociaż bohaterowie tak różnią się od siebie, nawiązuje się między nimi nić porozumienia. Przez lata wojskowego drylu ich relacja przeobraża się w prawdziwą męską przyjaźń. I jak się okaże, będzie to jedna z najtrwalszych rzeczy w ich życiu.
   
   Autorka umiejętnie przeniknęła do tego specyficznego, męskiego świata wypełnionego testosteronem, brutalnością i... morzem alkoholu. Idealnie oddała wojskowy klimat, gdzie żołnierz żołnierzowi wilkiem, gdzie relacje międzyludzkie są kanciaste, oschłe i nie zawsze szczere. Do tego sprawnie i wiernie odtworzyła atmosferę lat siedemdziesiątych w Polsce, czasów niezbyt kolorowych, raczej trudnych, złożonych i przez starsze pokolenia wspominanych z pewną nutą melancholii. Jestem pozytywnie zaskoczona tym, jak precyzyjnie Kasia Bulicz-Kasprzak przedstawiła nie tylko ówczesne społeczeństwo, ale również żołnierskie środowisko. Jak wniknęła w męską psychikę, ukazując jej walory, ale i obnażając największe słabości.
   
   Na pochwałę zasługuje kreacja bohaterów, zarówno głównych, jak i drugoplanowych. Powieść stanowi kompozycję różnorodnych charakterów. Karol, z zewnątrz hardy i nieokrzesany, w środku wrażliwy i pragnący miłości i ciepła. Paweł, spokojny, wyważony, odpowiedzialny, z duszą marzyciela. Jadwiga (Isia), młodzieńcza miłość Pawła, rozkapryszona i wiecznie niezadowolona, choćby nie wiadomo jak jej narzeczony się starał. Krystyna, naiwna, głupiutka dziewczyna przepełniona romantyczną wizją przyszłości. Poznajemy tych młodych ludzi w krótkich rozdziałach, które przypominają kartki powyrywane z kilku różnych dzienników. A jednak fantastycznie się uzupełniają i zebrane wszystkie razem stanowią jedną, spójną całość. Towarzyszymy bohaterom w ich codzienności, odkrywamy ich myśli, pragnienia, obawy. Obserwujemy, jak przeskakują, często nieporadnie, kłody rzucane im pod nogi przez los. Jak zmieniają się wraz z upływem lat. Albo jak nieustępliwie trwają w swoich postanowieniach.
   
   "Pójdę do jedynej" nie jest pierwszą książką Kasi Bulicz-Kasprzak, jaką miałam przyjemność czytać, ale zdecydowanie najlepszą. To wspaniała, wciągająca i poruszająca opowieść o przyjaźni i miłości, o stałych i zmiennych w ludzkim życiu. O wolności, którą nie zawsze da się tak prosto zdefiniować. To również realistyczny obraz czasów PRL oraz wojskowego światka, który fascynuje sam w sobie, a za sprawą barwnego języka, dobrze oddającego klimat tamtych czasów, pochłania czytelnika bez reszty. Gorąco polecam!

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz
5. 

   Recenzenckie Mistrzostwo Świata

   Ocena: 3/5

   Opinia użytkownika sklepu

   Dodana przez Sylwia Ł. w dniu 2018-10-20

   Recenzja dotyczy produktu typu: książka
   0 z 0 osób uznało recenzję za przydatną

   Pawła i Karola dzieli bardzo wiele, jednak łączy decyzja o zostaniu żołnierzem zawodowym. Nie jest to łatwy zawód, dlatego podjęcie się tego wpływa także na losy ich rodzin. Mężczyźni zaprzyjaźniają się, co okazuje się jednym z nielicznych jasnych punktów w ich życiu.
   
   "Możesz człowieka znać całe życie, a nie poznać go wcale, a możesz znać kogoś chwilę i wiedzieć, jaki jest naprawdę." *
   
   Czasami jeden incydent sprawia, że życie człowieka skręca w zupełnie niezamierzonym kierunku. Wspaniale jeśli konsekwencje są całkiem pozytywne, a główny zainteresowany nie żałuje. Gorzej dzieje się, gdy ktoś zbyt mocno próbuje ingerować w nasze decyzje oraz drogi, jakimi pragniemy kroczyć. Ta historia przedstawia także różne odcienie miłości - tej, która niekiedy przychodzi dopiero po kilku latach związku, jak również miłości totalnie ślepej i prowadzącej donikąd oraz takiej, gdzie jedynym wyjściem jest długie docieranie się i nauka kompromisu.
   
   "Pójdę do jedynej" to książka, którą czyta się szybko za sprawą krótkich rozdziałów z podziałem na konkretnych bohaterów oraz daty. Niemal cała akcja rozgrywa się w latach osiemdziesiątych - autorka bardzo zgrabnie oddaje klimat tamtych czasów, a przynajmniej tak mi się wydaje, bo na tym etapie to jeszcze moi rodzice byli małymi dziećmi, dlatego o moim istnieniu nawet nikt nie myślał. Większość bohaterów pochodzi ze wsi, zatem ich podejście do życia jest ciekawie pokazane. Nie da się ukryć, że kilkadziesiąt lat temu łatwo było odróżnić osoby mieszkające na wsi od tych miastowych, co aktualnie jest dużo trudniejsze. Plusem jest również poznanie pracy w wojsku - ujrzenie, jak to wszystko wygląda od środka.
   
   "Miałeś kiedyś wrażenie, że w pewnym momencie twoje życie potoczyło się w niewłaściwym kierunku? Jedno wydarzenie sprawiło, że wszystko poszło inaczej, niż powinno? I nawet kiedy masz nadzieję, że w końcu uda ci się je naprostować, to i tak dalej się pieprzy?" **
   
   W kwestii bohaterów - Paweł i Karol zdobyli moją sympatię, chociaż niekiedy miałam ochotę potrząsnąć tym drugim. Niemniej naiwna i niezdecydowana Krystyna, a także wiecznie naburmuszona Jadwiga, to kobiety, które irytowały mnie na każdym kroku. Jestem niezwykle zdziwiona, jak potężna może być miłość, skoro główni bohaterowie tak dzielnie znosili humory swoich towarzyszek.
   
   Tak jak "Inna bajka" Bulicz-Kasprzak bardzo przypadła mi do gustu, tak z "Pójdę do jedynej" mam spory problem. Mam wrażenie, że akcja z jednej strony leci niekiedy zbyt szybko, a z drugiej jest nieco niedopracowana i kończy się w nieodpowiednim momencie, co usprawiedliwiłabym, wiedząc o powstaniu drugiego tomu. Poznajemy życie bohaterów, ale pewne wnioski możemy wysnuć jedynie pomiędzy wierszami, bo tak naprawdę nie ma w tej opowieści nic naprawdę konkretnego.
   
   * cytat ze str, 214
   
   ** cytat ze str. 347
   
   [Adres usunięty]

   Czy ta recenzja była przydatna? tak | nie
   Napisz pierwszy komentarz

Pokaż pozostałe 1 recenzje

Komentarz

Twoja ocena:

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Jestem użytkownikiem produktu i opinia jest moim własnym zdaniem. Potwierdzam zapoznanie z zasadami dodawania i pisania recenzji

Dodaj recenzję