Podtrzymując wszechświat

Książka z początku była bardzo fajna tak jak i z środka, jedyne ale mam to do tego jak przebiegły ostanie sceny książki, szczerze powiedziawszy nie podobało mi się to jak to wszystko szybko przeleciało, mogłabym opisać ostanie strony jednym zdaniem ale nie chcę spojlerować. Ogólnie sama fabuła była po prostu rewelacyjna, książka opowiada o problemach dużych kobiet jak i o akceptacji oraz samoakceptacji.

Tekst pochodzi z bloga: [Adres usunięty]

LIBBY WRACA DO SZKOŁY

Po wielu traumatycznych przeżyciach - śmierci mamy, problemach z wagą i zdrowiem, Libby wraca do szkoły. I chociaż zachowuje się, jakby była pewna siebie, to jednak w środku ogromnie się boi. Ma w sobie wiele złości do świata, który ocenia ją tylko i wyłącznie ze względu na wagę. A ona po prostu chciałaby, by ktoś zobaczył w niej Libby - dziewczynę wyjątkową, błyskotliwą, roztańczoną.

Jennifer Niven wykreowała ją w niesamowicie realistyczny sposób. Nasza bohaterka jest z krwi i kości i nie ma mowy o jakiejś papierowości. Łatwo jest nam ją poznać, a także poczuć do niej sympatię. A przede wszystkim - dziewczyna nie denerwowała, a to wielka rzadkość wśród literackich bohaterek. Postać Libby oceniam jak najbardziej na plus.

JACK NIE PAMIĘTA SWOJEJ TWARZY

Chociaż z pozoru w życiu Jacka wszystko już powinno być w porządku, tak naprawdę cały jego świat się sypie. Problemy z rodziną są tylko początkiem. Chłopak cierpi bowiem na prozopagnozję i nie rozpoznaje twarzy, nawet swojej własnej. Chłopak pod cwaniackim uśmieszkiem skrywa ogromny strach, jaki towarzyszy mu każdego dnia. Walczy o to, by nie popełnić żadnej demaskującej go pomyłki. Czy Libby pomoże mu wreszcie poczuć się bezpiecznie?

Przyznam, że przed przeczytaniem książki nie miałam pojęcia o prozopagnozji. Nie wiedziałam nawet, że ta choroba istnieje naprawdę i cierpi na nią kilka znanych osób. Tym bardziej więc doceniam, że autorka pokusiła się o tak nietypowy wątek. Zwłaszcza, że zrobiła to naprawdę genialnie. Jack wypadł bardzo wiarygodnie i stał się kolejną postacią, którą szczerze w tej książce polubiłam. A kolejny plus Niven dostaje za to, że nasz Mass nie jest wyidealizowany. Ma wiele wad, a jego zachowanie zdecydowanie odpowiada zachowaniu, jakiego byśmy oczekiwali od nastolatka - nie zawsze odpowiedzialne, niekoniecznie przemyślane.

STRUKTURA

Podtrzymując wszechświat podzielone jest na krótkie rozdziały, prowadzone z dwóch perspektyw - Libby oraz Jacka. Dzięki temu mogliśmy poznać naszych głównych bohaterów o wiele lepiej, a także nawiązać pewną nić sympatii. Niewielka długość rozdziałów zaś, wpłynęła pozytywnie na dynamikę całej powieści, a także na to, że książkę czytało się niezwykle szybko i przyjemnie. Na pochwałę zasługuje również styl pisania autorki oraz to, że tekst wzbogacany był o różne wstawki, takie jak zestawienia sporządzane przez Jacka. Lubię takie smaczki, więc tym bardziej byłam zadowolona z lektury. Za kolejną zaletę uważam również swego rodzaju oryginalność tej historii, gdyż autorka pokusiła się o rzadko (lub nawet wcale) wykorzystywane w literaturze problemy nastolatków i wybrnęła z nich po mistrzowsku.

TO POTRAFI TYLKO JENNIFER NIVEN

Jeśli trochę już czytacie mojego bloga, wiecie, że pokochałam Wszystkie jasne miejsca tej autorki. Książka miała w sobie coś niezwykłego, co sprawiło, że pochłonęła mnie doszczętnie i nie byłam w stanie oderwać się od lektury. Tak samo było w przypadku Podtrzymując wszechświat. Historia zachwyciła mnie swoją prostotą, a jednocześnie oryginalnością i nietypowym podejściem do sytuacji. Jennifer Niven ma także niezwykłą zdolność do kreowania wyrazistych i nieprzerysowanych bohaterów, z którymi jesteśmy w stanie się w pewnym stopniu utożsamić, nawet jeśli nie cierpimy na nietypową chorobę i rozpoznajemy twarze swoich bliskich. Autorka snuje swoją opowieść w taki sposób, że znajdujemy jakieś elementy wspólne z bohaterami, że widzimy coś więcej niż wątki główne. Zaglądamy głębiej i wyciągamy wnioski. A to wszystko składa się na powieść młodzieżową, która jest ogromnie wartościowa i zasługuje na wyróżnienie wśród całej masy zwyczajnych poprawiaczy humoru.

PODSUMOWUJĄC

Podtrzymując wszechświat to piękna historia o bólu, strachu, dążeniu do akceptacji ze strony innych oraz samoakceptacji, a także o przyjaźni, rodzinie i miłości. Niesamowity pomysł na fabułę oraz świetna kreacja bohaterów składa się na opowieść, którą pochłoniemy z satysfakcją i poczuciem nie tylko spędzenia dobrze czasu, ale również i otrzymania jakiejś życiowej lekcji.

I chociaż jest to książka skierowana głównie do młodych, to sądzę, że dorośli również będą mogli coś z niej wynieść i cieszyć się lekturą.

Polecam z całego serca i już z niecierpliwością czekam na kolejną książkę autorki!

''(...) JESTEŚCIE CENNI. Czy jesteście duzi czy mali, niscy czy wysocy, zwykli czy śliczni, towarzyscy czy nieśmiali. Nie pozwólcie żeby ktokolwiek wmawiał wam, że jest inaczej. I sami też tego nie róbcie''.

Jack choruje na prozopagnozę, która objawia się tym, że nie rozpoznaje twarzy znajomych ludzi. Nikt o tym nie wie - ani jego rodzina, ani przyjaciele. Udaje kogoś innego, aby zatuszować swoją chorobę. W szkole jest pewny siebie, zabawny, ale w środku skrywa w sobie wiele żalu i złości. Na domiar wszystkiego dowiaduje się o sekrecie, który skrywa jego ojciec.

Libby jest znana jako ''najgrubsza dziewczyna Ameryki'' kiedy to trzy lata temu musiano zburzyć jej dom, aby za pomocą dźwigu wyciągnąć ją z domu. Po śmierci matki zamknęła się w czterech ścianach, zajadając swoje smutki jedzeniem. Wkrótce jej tusza doprowadziła ją do tego, że zagrażała jej życiu, a ona musiała zrobić wszystko, aby schudnąć. Jej tata zawsze był przy niej, wspierał ją i dbał najlepiej jak umiał.

Po kilku latach siedzenia w domu dziewczyna zamierza powrócić do szkoły. Jest gotowa przyjąć od życia wszystko: miłość, drwiny, przyjaźń, zaczepki i wszystko inne z czym dotąd nie miała styczności.

To w szkole poznaje Jacka. Chłopaka, który jest popularny i lubiany. Obydwoje wpadają w sidła okrutnej, szkolnej zabawy i są zmuszeni do udziału w terapii psychologicznej. Na początku oboje nie potrafią rozmawiać ze sobą normalnie. Są wściekli za zaistniałą sytuację. Jednak z czasem o są coraz bardziej sobą zainteresowani, a Jack uświadamia sobie, że Libby jest jedyną, którą tak naprawdę widzi.

Z twórczością Jennifer nie miałam dotąd styczności, chociaż nie ukrywam, że bardzo chciałam przeczytać jej ''Wszystkie jasne miejsca''. Autorka w ''Podtrzymując wszechświat'' przeplata teraźniejszość z przeszłością pozwalając nam poznać dokładnie poprzednie wydarzenia. Poznajemy głównie czas, kiedy Libby jest zamknięta w czterech ścianach, powody, które doprowadziły ją do takiego stanu oraz teraźniejszość podczas, której pojawia się w szkole. Niektórzy ją lubią, niektórzy ignorują, a nie którzy są dla niej wredni. Jednak ona nie do końca się tym przejmuje. Nie boi się wypowiadać własnego zdania, akceptuje siebie i nie potrafi zrozumieć dlaczego inni nie akceptują jej. Dlaczego nie chcą lepiej poznać jej charakter tylko z góry osądzają z powodu jej wyglądu? A Libby to naprawdę świetna postać - pozytywna, zwariowana, inteligenta, silna i odważna. Ma wiele dobrych dni, ale czasem zdarzają jej się słabsze, jednak nie rozczula się nad sobą i szybko staje na nogi. Najbardziej podoba mi się w niej to że się nie poddaje, a żeby odrobinę dodać sobie odwagi pisze na swoich trampkach pozytywne cytaty z książek. Potrafi śmiać się i wygłupiać przy innych ludziach i zaraża ich pozytywną energią.

Jeśli chodzi o postać Jacka jest jak dla mnie mało wyrazistą postacią jeśli porównywać go z Libby. Nie do końca się z nim polubiłam. Jednak zauważyła, że był troskliwy w stosunku do młodszego brata i swojej mamy.

''Podtrzymując wszechświat'' to powieść, która dostarcza wiele przemyśleń. O prześladowaniu, o życiu, żałobie, ale również o ruszaniu naprzód. Pokazuje, że nie można oceniać ludzi poprzez wygląd i na jego podstawie wydać opinię. Warto za to podejść i poznać się lepiej, bo może zaprzyjaźnimy się dzięki temu z wartościową osobą.

Ta książka nie jest emocjonalna, tak jakbym chciała, ale przyjemna, świetnie się przy niej bawiłam, a do postaci Libby poczułam ogromną sympatię. Jest to historia dla ludzi o każdym wieku, bo szczerze mówiąc, każdy - nie ważne czy młody, czy starszy powinien nauczyć się tolerancji i szacunku. Autorka porusza nie łatwy temat bazując na własnych doświadczeniach, ale jednoczenie wprowadza ciepły klimat, rozbawia, sprawiając, że przez książkę się płynie.

''Ludzie są wstrętni z wielu powodów. Niekiedy po prostu mają wstrętny charakter. Czasami ktoś inny był dla nich wstrętny i chociaż nie zdają sobie z tego sprawy, przenoszą to swoje wstrętne wychowanie na resztę świata i innych traktują w taki sam sposób. Niektórzy są wstrętni ze strachu. Jeszcze inni wolą zachować się wstrętnie wobec innych, zanim inni zachowają się wstrętnie wobec nich. To takie bycie wstrętnym w obronie własnej''.

Jennifer Niven zyskała w Polsce popularność powieścią "Wszystkie jasne miejsca", która podbiła serca czytelników - w tym moje! Pokochałam autorkę za jej styl i lekkość, z którą potrafiła przekazać stworzoną przez siebie historię. To właśnie dlatego w momencie pojawienia się pierwszych zapowiedzi jej najnowszej książki - "Podtrzymując wszechświat", wiedziałam, że koniecznie prędzej czy później ją przeczytam. Po prostu nie było innej opcji. Kiedy dostałam propozycję zrecenzowania tego tytułu, nie wahałam się ani chwili i od razu zgłosiłam się po swój egzemplarz. Czy decyzja o przeczytaniu kolejnej pozycji od Jennifer Niven była dobrym pomysłem? Czy historia głównych bohaterów zawładnęła moim sercem i duszą? Jeśli szukacie odpowiedzi na te oraz inne pytania - zapraszam do zapoznania się z dalszą częścią recenzji, w której z pewnością znajdziecie wszystkie przydatne informacje na temat tej książki.

Libby była kiedyś "najgrubszą nastolatką w Ameryce". Od tamtego czasu znacząco schudła jednak nadal swoją tuszą widocznie odstaje od swoich rówieśników. Wszyscy widzą w niej tylko grubą, nieszczęśliwą dziewczynę, nikt jednak nie stara się zrozumieć z jakiego powodu popadła w tak poważne problemy. Po śmierci mamy Libby zajadała się w czterech ścianach swojego domu, a jedzenie pomagało jej przezwyciężyć stres i smutek. Teraz bohaterka chce wrócić do normalnego życia - jest gotowa na szkołę, nowych przyjaciół oraz miłość, ale szybko okazuje się, że nie wszystko potoczy się tak kolorowo jak z początku mogło jej się wydawać. Jack to popularny i bardzo lubiany uczeń, jednak przez całe swoje życie ukrywa przed najbliższymi pewien sekret. Chłopak nie jest w stanie rozpoznawać twarzy - nawet rodzeni bracia wyglądają dla niego jak całkiem obcy ludzie. Każdy dzień jest dla niego trudny, nie dość, że musi zmagać się z dziwnym zaburzeniem, to jeszcze nie może zrobić nic co choć trochę zdradziłoby jego przypadłość. Jack i Libby, połączeni okrutną licealną zabawą, spotykają się na szkolnej terapii. Początkowa złość ustępuje miejsca zainteresowaniu, a bohaterowie chcą dowiedzieć się o sobie czegoś więcej. Wkrótce odkrywają, że im więcej czasu spędzają ze sobą, tym mniej czują się samotni i niepotrzebni. W jakim kierunku będzie zmierzać ich trudna relacja?

Fabuła książki jest bardzo ciekawa i niezwykle oryginalna. Przede wszystkim dobrym pomysłem okazało się połączenie problemu nadwagi głównej bohaterki z przypadłością nierozpoznawania twarzy. O ile z nadwagą i dodatkowymi kilogramami spotykałam się już wielokrotnie zarówno w literaturze jak i prawdziwym życiu, tak choroba powodująca niemożność rozpoznawania rysów twarzy była dla mnie ogromną zagadką i zaskoczeniem. Nigdy nie podejrzewałam jak trudna musi być codzienność człowieka, który nie jest w stanie zapamiętać nawet swoich najbliższych. Autorka poruszyła również bardzo ważny temat braku akceptacji ze strony rówieśników, z którym zmaga się duża część dzieci i młodzieży. W tak młodym wieku jedną z rzeczy, które nabierają ogromnego znaczenia jest właśnie akceptacja i poczucie przynależenia do jakiejś grupy, a kiedy tego brakuje pojawiają się problemy z depresją czy innymi poważnymi zaburzeniami psychicznymi. Cieszę się, że Jennifer Niven odważyła się ukazać czytelnikom jak wielką krzywdę mogą wyrządzić innym ludziom nasze słowa. Myślę, że każdy człowiek powinien mieć świadomość, że odpowiednio dobrane słowa stają się bronią, która rani bardziej niż niejeden nóż i żyletka.

Bohaterowie są bardzo dobrze wykreowani i przedstawieni. Całą historię poznajemy z dwóch perspektyw - Jack'a i Libby, dzięki czemu możemy jeszcze bardziej zagłębić się w toczące się wydarzenia, a także przekonać się jakie uczucia i emocje targają zarówno męskim jak i żeńskim głównym charakterem. Postacie wywołują w nas całą masę pozytywnych emocji. Chyba nie było momentu, w którym ich zachowanie bądź decyzja jakoś szczególnie by mnie zirytowały. Nie można zaprzeczyć, że bohaterowie książki "Podtrzymując wszechświat" są barwni i bardzo charakterystyczni. Jennifer Niven stworzyła osobowości, które mogą stać się wzorem dla młodych i zagubionych nastolatków zmagającymi się z brakiem akceptacji ze strony rówieśników.

Autorka posługuje się prostym i lekkim językiem. Od razu widać, że jest to powieść skierowana przede wszystkim do młodzieży, jednak uważam, że również starsi czytelnicy mogą się z niej wiele nauczyć. Jennifer Niven potrafi z zachwycającą lekkością opisywać trudne tematy i ciężkie doświadczenia głównych bohaterów, co sprawia, że z jednej strony jest to niesamowicie przystępna lektura, ale także bardzo pouczająca i wartościowa.

Podsumowując - moje drugie spotkanie z Jennifer Niven uważam za bardzo pozytywne i udane. Jeśli kiedyś w zapowiedziach pojawi się kolejna książka tej autorki - z pewnością nie będę się wahać z decyzją o jej przeczytaniu. Uwielbiam styl tej pisarki i trudne tematy, które ona porusza. "Podtrzymując wszechświat" polecam zarówno tym młodszym jak i starszym czytelnikom, którzy chcą z jednej strony oderwać się od przytłaczającej codzienności, a z drugiej - szukają lektury, która wpłynie w jakiś sposób na ich życie. Jeśli chodzi o twórczość Jennifer Niven to jestem zdecydowanie na TAK!

Libby była niegdyś okrzyknięta mianem „Najgrubszej Nastolatki Ameryki”. Załamana po śmierci matki i pozostawiona sama sobie, przez strawionego żałobą ojca, dziewczyn zajadała swój smutek. Teraz pełna nadziei i determinacji wraca do liceum, żeby mierzyć się z podłymi nastolatkami, którzy drwią z jej tuszy. Nieakceptowana i skreślana na samym wstępie jest typową szarą myszką.

Jack jest tym popularnym i lubianym uczniem. Zabawny, przystojny i niebagatelnie inteligentny chłopak musi codziennie walczyć ze swoim mózgiem, który nie jest w stanie rozpoznawać twarzy. Z tego powodu nastolatek w miarę możliwości dystansuje się od innych.

Wkrótce przepełnieni wściekłością lądują razem na szkolnej terapii, a to wszystko wina okrutnego żartu, jaki im zrobiono. Dzięki temu wydarzeniu tych dwoje ma okazję nieco się do siebie zbliżyć i lepiej poznać.

Jennifer Niven po raz kolejny zaserwowała nam niezwykle poruszającą i emocjonalną powieść. Historia przez nią stworzona przytłacza swoją brutalną szczerością. Fabuł jest wierną kopią rzeczywistości, w której żyjemy. Ubarwieniem powieści jest delikatny i subtelny wątek miłosny, który chwyta za serce. Opisywane przez autorkę wydarzenia mogłyby zaistnieć w naszym świecie i wcale nie byłyby tak dalekie od prawdy. Realistyczna kreacja postaci sprawia, że są one bliskie czytelnikowi już od pierwszych stron. Jennifer umożliwiła nam poznanie i przywiązanie się do dwójki głównych bohaterów, w równym stopniu dzieląc narrację pomiędzy tą dwójką.

Tą książką Niven pokazuje, jak ciężko jest zacząć życie od nowa. Że mimo chęć i ogromnych starań, nie da się zacząć z czystą kartą, bo ludzie nie zapominają i za każdym razem przypinają starą etykietkę, która to uniemożliwia. Jednak warto się nie poddawać i zapełniać kolejne karty życia.

Historia Libby i Jacka jest naprawdę istotna i wartościowa, czym mocno odcisnęła się w moim sercu i pamięci.