Podróże z owocem granatu

Wspólna historia matki i córki

Trudno jest ocenić książkę tak intymną, odsłaniającą rozterki nie tyle bohaterek literackich, co dwóch jej autorek, dlatego tym razem napiszę tylko krótką notkę, nie recenzję. Na doskonały pomysł stworzenia tego swoistego dziennika, pamiętnika, wpadła młodsza z kobiet, córka Sue Monk Kidd, Ann. Jest to publikacja przemyślana i dopracowana, coś zupełnie innego, czego być może nie mogliśmy spodziewać się po autorce "Sekretnego życia pszczół". Pisarka pokazuje nam swoją prawdziwą twarz, mówi wprost o tym, co myśli i czuje, co ją martwi, co boli, nad czym zastanawia się intensywnie. To historia opowiedziana przez dwie kobiety: matkę i córkę, opowieść o tym, jak zmieniają się, dojrzewają, wreszcie starzeją. O tym, jak szybko biegnie czas, jak trudno złapać w biegu coś ulotnego, co za moment jest już tylko wspomnieniem...

"Może kobiety tak mają, sama nie wiem-ilekroć jednak udawało mi się na nowo rozbudzić w sobie świadomość i odnaleźć świeży impuls w mojej twórczości, relacjach z innymi i w samej sobie, odbywało się to poprzez zejście w coś na kształt świętej otchłani, poprzez głębokie przetrawienie doświadczeń i metafizycznych śmierci. Odwieczny cykl: życie, śmierć, odrodzenie." [1]

"Podróże z owocem granatu" to niespieszne relacje, refleksje nad życiem, nad przemijalnością, nad tym, co ważne w danej chwili. Obie autorki piszą ciekawie, każda z własnego punktu widzenia, ale stara się zrozumieć też tą drugą. Czuć ogromną więź między nimi, oddalają się od siebie dosłownie na moment, by wreszcie pojąć rozterki i dylematy, przed jakimi stoją. Dokonać wyborów właściwych. To nie tylko wędrówki po Grecji, Francji czy Turcji, ale także podróże w głąb siebie, by zrozumieć istotę własnej egzystencji, nazwać emocje i odczucia, jakie nimi targają. Nie jest to w gruncie rzeczy sprawa prosta i łatwa do nazwania, do zdefiniowania, ale mimo wszystko możliwa.

Podążymy szlakiem dwóch wrażliwych i inteligentnych kobiet, poznamy ich myśli, zanurzymy się w ten najbardziej osobisty świat pisarek. Dowiemy się, skąd wziął się pomysł na napisanie "Sekretnego życia pszczół", jak też, dlaczego Ann postanowiła stworzyć powieść. Stoją na rozdrożu, nie wiedzą, czego chcą, nie potrafią określić jasno i wyraźnie swoich uczuć. Choć każda z nich jest na innym etapie życia, tak naprawdę łączy je więcej niż początkowo mogłyby przypuszczać.

"Maszyna do szycia zaczyna buczeć nieopodal przymierzalni. Ten dźwięk przywodzi mi na myśl moją matkę i muzykę jej singera. Rozbrzmiewała po całym domu, kiedy matka szyła ubrania dla siebie, dla mnie, nawet dla moich lalek, które nosiły obszywane futrem kombinezony łyżwiarskie, rozkloszowane spódnice, zwiewne piżamy i dziesiątki innych kreacji, jakie tylko przyszły jej do głowy. Gdy wyszłam za mąż, podarowała mi swoją maszynę. Gorliwie uszyłam na niej trzy pajacyki dla Boba, kiedy był mały. To przedsięwzięcie okazało się jednak taką katorgą, że schowałam maszynę do szafy razem z marzeniami, by pójść w ślady matki." [2]

Sue i Ann stworzyły książkę wspólnie i to dodaje jej wyjątkowości. Lektura warta uwagi.

[1] Sue Monk Kidd, Ann Kidd Taylor "Podróże z owocem granatu" Wydawnictwo Literackie 2016, s. 87-88

[2] Tamże, s. 231-232

„Podróże z owocem granatu” to nie tylko pamiętnik z podróży, czy najbardziej osobista książka w dorobku Sue Monk Kidd (co oferuje nam tekst nad opisem), ale niesamowita historia opowiadająca o poszukiwaniu siebie. To także przejmująca opowieść o więzi, jaka może się odrodzić między matką i córką. Tak naprawdę to zapiski z kilku podróży… tych po własnym wnętrzu, relacjach matki z córką, jak i pięknych zakątkach świata, które miały wpływ na bohaterki książki. Obie kobiety stanęły na zakręcie, każda borykała się z własnymi problemami, lękami i uczuciami. Książka podzielona została na cztery części: utratę, poszukiwania, powrót i posłowie. Każda z nich przeplata się zapiskami Sue i Ann, dzięki którym odkryjemy, co im w duszy grało.

„Podróże z owocem granatu” to wulkan melancholii, realizmu, zwątpienia, emocji i optymizmu. To lektura obowiązkowa dla matek i córek. Dla kobiet szukających swojej drogi w młodości jak i tych pragnących spotkania ze Starą Kobietą. Czytając ma się wrażenie, że obie panie są z nami i opowiadają nam swoją własną intymną historię. Myślę, że jest w niej coś krzepiącego, prawdziwego i zarazem naturalnego. Coś, co poruszy i nakłoni do chwili refleksji nad swoim życiem oraz tym, co ucieka i czego tak naprawdę pragniemy. Jeśli chcecie wiedzieć jak narodziła się historia o pszczołach, jak obie Panie odnalazły wewnętrzny spokój i zyskały odpowiedzi, a także jak wiele może połączyć matkę i córkę to nie czekajcie tylko w dniu premiery biegnijcie do księgarni.

Wielu z nas w swoim życiu pisało pamiętniki. To najlepszy sposób na poradzenie sobie z niektórymi emocjami i rozterkami. „Podróże z owocem granatu” to pamiętnik w którym splatają się głosy matki i córki, stojących na rozdrożu życia. Czy uda im się odnaleźć właściwą drogę?

Sue zmaga się z kryzysem wieku średniego i właśnie jest w trakcie pisania swojej debiutanckiej książki „Sekretne życie pszczół”. Niestety dopada ją niemoc twórcza, przez co kobieta nie może uporać się z dokończeniem książki. Jej 22-letnia córka Ann ma złamane serce, coraz bardziej popada w depresję i ciężko jej odnaleźć życiowy cel. Matka i córka wyruszają w podróż do Grecji, Turcji i Francji. Wspólnie tworząc dziennik, który będzie zapisem więzi jaka je łączy.

Zwykle unikam wszelkich biografii, autobiografii lub prywatnych dzienników. Nie potrafię odnaleźć się w takiej książce i z reguły mam później problem z podzieleniem się swoimi wrażeniami po lekturze. Jednak dla Sue Monk Kidd zrobiłam wyjątek. Do tej pory czytałam dwie książki autorki, mianowicie: popularne „Sekretne życie pszczół” i „Opactwo świętego grzechu”. Oba tytuły zrobiły na mnie ogromne wrażenie, jednak „Sekretne życie pszczół” to książka która na długo pozostanie w moim sercu. Czytałam ją już dwa razy i jestem pewna, że jeszcze nie raz do niej wrócę. Wiedziałam, że „Podróże z owocem granatu” będą zupełnie inną książką, niż dotychczasowe powieści autorki. Po pierwsze dlatego, że jest to dziennik. A po drugie, dlatego, że została napisana w duecie z córką. To bardzo poruszająca, emocjonalna i osobista lektura, która pozwala czytelnikowi bliżej poznać postać Sue Monk Kidd i jej córki. Autorki dzielą się z nami swoimi przemyśleniami i wielokrotnie podczas czytania, możemy zauważyć jak ogromne znaczenie ma dla nich ta powieść.

Ciężko wyrazić mi swoje uczucia po lekturze tej książki. Miałam do niej dwa podejścia. Pierwsze zakończyło się fiaskiem. Przeczytałam pierwsze 30 stron i stwierdziłam, że nie jest to książka dla mnie. Parę dni temu zdecydowałam, że dam jej kolejną szansę. Za drugim podejściem było o wiele lepiej. Gdy wzięłam się za czytanie, ciężko było mi się od niej oderwać, a „Podróże z owocem granatu” nie tylko mnie zaskoczyły i zaintrygowały, ale również skłoniły do głębszych przemyśleń i refleksji. Trzeba zaznaczyć, że nie jest to łatwa lektura. Autorki poruszają wiele ważnych, trudnych, a czasami nawet dość kontrowersyjnych tematów. Nie boją się jednak wyrażać swoich poglądów i z wielkim zaangażowaniem oraz poświęceniem dzielą się z czytelnikiem odrobiną swoich rozważań. A robią to w niezwykły sposób. Uderzają trafnością spostrzeżeń, mądrością i wrażliwością. Pięknie wyrażają swoje emocje i uczucia, a my mamy okazję ujrzeć jak ogromna więź je łączy. I choć czasami ciężko im się porozumieć, to jednak widzimy jak wiele znaczą dla nich wspólne podróże i czas spędzony razem.

Istotną kwestią w całej książce jest postać Marii i Czarnej Madonny. I dla Ann i dla Sue stanowi ona pewien element i wyznacznik w życiu. Dla Sue, Maria jest główną ikoną oddania, symbolem boskiej kobiecości i muzą. Autorka wiele razy do niej wraca i widać jak wiele postać Marii dla niej znaczy. Można by nawet powiedzieć, że w pewnym sensie była dla niej inspiracją do napisania powieści „Sekretne życie pszczół”. Kto czytał, wie, że Czarna Madonna pojawia się tam bardzo często. Również dla Ann postać Marii jest bardzo ważna i wielokrotnie zaznacza to w swojej książce. Jednak dla niej kolejnymi ważnymi postaciami są Atena i Joanna d’Arc. To dzięki nim, Ann odnajduje swój życiowy cel, a także wiarę w siebie i swoje możliwości. Udaje się jej też pokonać depresję i uleczyć złamane serce. Sue natomiast zmaga się z kryzysem wieku średniego. Powoli wkracza w okres przekwitania, co nie jest dla niej łatwe. Staje się Starą kobietą, jak sama mówi o sobie. Jest to dla niej rozpoczęcie kolejnego rozdziału w życiu, a jej największym marzeniem jest zostanie powieściopisarką.

„Podróże z owocem granatu” to niesamowity zapis wędrówki dwóch kobiet - dojrzałej i dorastającej. Wędrówki w głąb samych siebie w poszukiwaniu odpowiedzi na nurtujące je pytania i nowej życiowej drogi. To również niezwykła opowieść o podróżach, o pięknej i malowniczej Gracji, Turcji i Francji. Autorki zwiedzają te zakątki świata i dzielą się z nami swoimi spostrzeżeniami. Pięknie opisują widziane krajobrazy i zabytki. Widać, że największe znaczenie ma dla nich Grecja, bo odwiedzają ją dwukrotnie. W całej książce pełno nawiązań do mitów i greckich bóstw, a Sue i Ann są niczym współczesne Demeter i Persefona. W niezwykły sposób wplatają mity w swoją historię, sprawiając, że staje się ona dużo bardziej intrygująca i magiczna.

„Podróże z owocem granatu” to książka która bardzo mnie poruszyła. I choć na początku nie mogłam się do niej przekonać, cieszę się, że dałam jej szansę. To wyjątkowa i bardzo osobista lektura, pełna znaczeń, snów i symboli. Niezwykle prawdziwa, refleksyjna i mądra. Przepełniona prawdziwymi emocjami i przeżyciami, które trafiają głęboko do serca i na długo tam pozostają. Sue Monk Kidd po raz kolejny pokazała, że jest mistrzynią pióra, a jej córka Ann Kidd Taylor to bardzo obiecująca pisarka. Ich wspólna książka to prawdziwy majstersztyk i piękny obraz pogłębiającej się więzi między matką a córką. To również opowieść o poszukaniu swojej kobiecości, odkrywaniu celu w życiu i dążeniu do realizacji swoich marzeń. Gorąco polecam!