Pod pokładem

Książka pełna bólu. Bólu ciemnofioletowego. Bólu brudnopurpurowego. Bólu... i wody. Wody, która jest wszędzie, rozlewa się aż tu. I tam. W każdą stronę. Całymi kilometrami. Wody, od której nie ma ucieczki. Która siedzi głęboko w głowie, w duszy. I w ciele. Ciało zawsze pamięta...

To jedna z tych historii, których się nie zapomina. Które zagnieżdżają się głęboko w głowie i choćby nie wiem co, nie chcą wyjść. Które dostarczają ogromu bólu, współczucia, strachu. Które zmuszają do refleksji, analizy. Które ciągle przeżywa się na nowo. Które przerażają, ale jednocześnie imponują i wręcz zachwycają pięknem. Bo właśnie tak ta książka jest napisana - pięknie. Niesamowicie bolesna, trudna, rozdzierająca serce, ale opowiedziana w sposób magiczny. Głęboki. Poetycki.

Powieść z niezliczoną ilością magicznych metafor. Metafor, które inspirują, czarują. Metafor, które dodają dramatyzmu sytuacji, która sama w sobie jest dramatyczna. Coś niespotykanego.

To powieść, której się nie czyta. Przez nią się płynie. Z wiatrem, może czasami pod wiatr, ale mimo to szybko, prędko, pospiesznie.

Przeczytajcie, naprawdę warto.

Kiedy uczucie ciepła ma kolor czerwony, głos kobiety wybrzmiewający z porannych wiadomości barwi pokój na morelowo, cisza jest zielona, a rozdzierający ciało ból przybiera purpurowe odcienie... Synestezja. Zdolność do postrzegania rzeczywistości na wiele sposobów, kiedy doświadczenia jednego zmysłu wywołują równocześnie wrażenia charakterystyczne dla innych zmysłów. Synesteci to zwykle ludzie o niezwykłej inteligencji, obdarzeni niesamowitą wyobraźnią.

Taka właśnie jest Liv, główna bohaterka opowieści "Pod pokładem". To podzielone na trzy części dzieło rozpoczyna się historią 21-letniej dziewczyny, która rezygnuje ze stażu w branży ekonomicznej i wyrusza z poznanym przypadkowo żeglarzem Mac'iem i jego niewidomą przyjaciółką Meggie w podróż wokół australisjkich wybrzeży. Kolejny fragment życia, w którym towarzyszymy starszej o kilka lat Liv, to wypłynięcie w morze, w celach zarobkowych. Dostała tę pracę chociaż nie było łatwo, bowiem kapitan pięcioosobowej, męskiej załogi niechętnie zgodził się na jedyną w ich gronie kobietę. Rejs trwa pod znakiem nierównego traktowania, ciągłej krytyki i całkowitego braku zrozumienia względem dziewczyny. Kończy się...gwałtem i zupełnym pozbawieniem podstawowych cech człowieczeństwa. W ostatniej części, po całkowitym odcięciu się od morskiego życia, nasza bohaterka jest mieszkanką Londynu, pracuję w galerii sztuki, współorganizuje wystawy i prowadzi zwyczajny tryb życia. Poznaje Hugo, z którym tworzy na pozór zwyczajną, zakochaną w sobie parę. Wszystko przybiera ciemniejszych barw kiedy wspomnienia przeszłości powracają do niej jak bumerang.

Ta przepięknie, poetycko napisana historia jest niespokojnym i zagadkowym rejsem po oceanie zwanym życiem. Sophie Hardcastle namalowała, napisała, a nawet wyrzeźbiła dla nas słowami dzieło, które dotyka naszego serca i wywołuje łzy wzruszenia. To żagiel na wodzie poszukujący idealnego wiatru, takiego, który wskaże drogę do wnętrza siebie. Autorka zaprasza nas do bycia częścią łodzi. Łodzi, która nawet kiedy przestaje płynnie falować na morzu, wciąż próbuje sobie poradzić na betonowych ulicach miast. I chociaż jesteśmy już z bohaterką gdzie indziej, cieszymy się, że doświadcza pozytywnych, pięknych emocji, sukcesów czy miłości, to wciąż pamiętamy o przeszłości.Niemy krzyk, chociaż niemy, słyszymy między wierszami na każdej stronie. Mamy ochotę krzyczeć głośniej, ze wszystkimi kobietami, które zostały skrzywdzone, żeby w końcu ktoś nas usłyszał, żeby w końcu wybrzmiało to, co skrywane pod pokładem. Bo przeszłości, a szczególnie tej bolesnej, nie da się tak po prostu skreślić, skasować jak plików z komputera, wyciąć i wyrzucić. Przeszłość powraca, zaskakuje, a nawet paraliżuje. Historia atakuje nas i odbija się echem jak dźwięk nad przepaścią. Tylko, że ten tutaj, bezsilny krzyk Liv, jest jakby bezdźwięczny, niesłyszalny, jest pod powierzchnią...

Dorosła kobieta, decydująca się wypłynąć z pięcioma mężczyznami na głębokie wody i jej nieme krzyki rozpaczy wśród fal, wzburzonego oceanu.

"Pod pokładem" Sophie Hardcastle to niezwykle poruszająca i poetycka powieść, o kobiecie, która przeżyła piekło na wzburzonych falach oceanu, gdzie nikt nie mógł jej pomóc. O tym, że nasza kobieca siła i wzajemne wsparcie może nas bardzo daleko doprowadzić, a także o tym, jak ważne jest poszukiwanie własnego "ja", zaakceptowanie siebie i wszystkich zmor przeszłości. Autorka napisała tę książkę bardzo głębokim i poetyckim językiem, jednak niesamowicie lekko przedstawiła nam bardzo trudne tematy, takie jak gwałt i trauma związana z tym wydarzeniem, odrzucenie przez rodzinę, toksyczne relacje. Pokazuje nam także ludzką brutalność, zachowania, które są karygodne i bezsilność osoby pokrzywdzonej. Dialogi poprowadzone przez autorkę i zachowania bohaterów są bardzo realistycznie opisane. Wszystkie emocje jakie chciała w nas wywołać autorka, przychodzą z czasem, a język jakim się posługuje bardzo to jej ułatwił. Podczas czytania tej książki w mojej głowie, kłębiło się mnóstwo myśli, emocje sięgnęły zenitu, ciarki opanowały całe ciało. Momentami byłam bliska krzyku, a z drugiej strony czułam się totalnie bezsilna. Czułam się tak, jakbym była świadkiem wszystkich wydarzeń. Kreacja głównej bohaterki jest tu na najwyższym poziomie, jej myśli, jej przeżycia, to kim później się staje, wywiera w nas, czytelnikach poczucie przerażenia, oraz dumy. Zakończenie niesie ze sobą ogromny przekaz, jednak nie będę zdradzać jaki, to każdy z Nas powinien odczytać osobiście. Do tej książki trzeba zdecydowanie dojrzeć emocjonalnie, by czerpać garściami wszystkie ważne wartości, ukryte między wierszami.

zaczytana_owieczka

Olivia jest synestetyczką, odbiera słowa kolorami. Dzięki temu jej opowieść nabiera poetyckich barw i my sami zaczynamy tak widzieć świat. Bardzo chętnie wysłuchałabym tej książki jako audiobooka. Przy dobrym lektorze można byłoby oderwać się od wszystkiego, co dzieje się wokół.

To jedna z piękniejszych powieści, jakie czytałam. Jednak jest też niezwykle trudna. Był moment, gdy moje serce rozpadło się na kawałki w trakcie czytania. Usłyszałam niemy krzyk pośród fal i nie będę potrafiła o nim zapomnieć. Przerażające było to, co stało się po tym wydarzeniu. Czułam, jak gotuje się we mnie krew.

Niektórzy bohaterowie pojawiają się tylko na chwilę, ale każdy z nich wnosi coś do tej historii. Specjalnie nie chcę mówić o nich zbyt dużo, bo zabiorę Wam możliwość poznania ich i przekonania się o tym, jakie motywy nimi kierowały.

Nie znajdziecie tu zbędnych dialogów czy nudnych opisów. To przemyślana historia. Jestem pod ogromnym wrażeniem. Nieco obawiałam się tej poetyckości, ale była dla mnie czymś magicznym. Nie umiem porównać tej powieści do żadnej innej.

To książka, do której nie sposób podejść bez emocji. Można przy niej śmiać się i płakać. Zdecydowanie odradzam czytanie jej w środkach komunikacji miejskiej. Lepiej zaszyć się z nią w domu i chłonąć całym sobą.

Ta poetycka choć trudna opowieść o dorastaniu, trudnych wyborach i przemocy seksualnej to książka, o której powinno być głośno.

Główna bohaterka Olivia w wieku 21 lat, żyje beztrosko wraz z ukochanym dziadkiem, mimo, że staruszek rozpamiętujący nadal śmierć żony traktuje dziewczynę raczej oschle.

Po pewnej imprezie Olivia znajduje schronienie na łodzi Maca - żeglarza, z którym serdecznie się zaprzyjaźnia. Przyjaźń ta, owocuje w wyprawę razem z nim i Meggi, podczas której Olivia zakochuje się w oceanie i żeglowaniu. Ku zaskoczeniu wszystkich rezygnuje z poukładanego życia i stażu, mającego być początkiem błyskotliwej kariery i żyje jako najemnik na jednostkach morskich.

Jedno z tych zleceń okaże się dla niej tragiczne i będzie rzutować na dalsze życie i decyzje.

Powieść podejmuje trudne tematy: straty bliskich, dążenie do zaspokojenia oczekiwań, gwałtu, poszukiwania siebie i dorastania.

Niezwykle barwnie opisane piękno przyrody, kolory emocji i obecność sztuki dodatkowo wzbogacają tło wydarzeń.

Jeśli więc macie ochotę przeczytać opowieść, która w artystyczny sposób przekaże Wam najważniejsze prawdy o niezłomności ludzkiej natury - sięgnijcie po tę książkę. Polecam ją całym sercem ❤

"Na morzu nikt nie dosłyszy krzyku" ...

"Pod pokładem" Sophie Hardcastle to znakomity przykład literatury pięknej. Piękno tej książki ukryte jest w bolesnej historii.

Już na wstępie warto zaznaczyć, że w książce mamy do czynienia z główną bohaterką, która jest jednocześnie zwykłą i niezwykłą postacią.

Zwykłą - ponieważ jej życie jest typowym życiem dwudziestokilkulatki.

Niezwykłą - ponieważ jest synestetyczką, co oznacza, że słyszy kolory.

"Pod pokładem" jest bardzo emocjonalną książką o niewypowiedzianych słowach, żalu i stracie. Jest podróżą po oceanie oczekiwań. Zmaganiem młodej kobiety z samą sobą, z rodzicami, z mężczyznami. W historii Olivii jest coś, co porusza serce a wydarzenia rozgrywające się na morzu stanowią doskonałe tło dla dramatu, jaki przeżywa.

Jestem pod ogromnym wrażeniem tej powieści i autorki, która na niecałych 300 stronach potrafiła wyrazić całą gamę emocji. Potrafiła subtelnie zaniepokoić czytelnika, zachwycić prostotą słów, pobudzić wyobraźnię.

Dlatego polecam Wam tę książkę, gdyż łatwo jest się w niej zatracić. Przekonajcie się sami czy historia Olivii stanie się też trochę Waszą ❤️.

Sophie Hardcastle Pod pokładem,

Do tej pory życie dwudziestojednoletniej Olivii, odczuwającej intensywnie świat za pomocą barw było jak łódka, która płynie przed siebie, nie zważając na jakiekolwiek przeciwności. Kiedy jest się młodym nie straszne są wysokie, pełne niebezpieczeństw fale, a powzięty kurs można zawsze zmienić.

Nadchodzi jednak moment, w którym dziewczyna czuje, że potrzebuje radykalnej zmiany. Podejmując decyzję o rezygnacji z niedawno otrzymanego stażu w banku, wraz z poznaną parą żeglarzy wyrusza w rejs wzdłuż wybrzeży Australii. Z tej podróży wróci odmieniona. I zakochana w morzu. Niestety jak się okaże później, bez wzajemności, bo morze odsłoni również swoje drugie oblicze. Kiedy wspólnie z pięcioma innymi żeglarzami będzie transportować jacht pomiędzy portami, wypowiedziane przez nią słowo "nie" stanie się tylko niezrozumiałą partykułą, a krzyku nie będzie chciał usłyszeć nikt.

Wstrząsnęła mną niezwykle ta opowieść. Przepełniona ogromnym bólem, samotnością, nieustannym poszukiwaniem swojego miejsca na ziemi, jednocześnie pokazująca jak ważne jest zabieranie głosu dotyczącego naruszania granic cielesności i jak trudno jest potem budować intymne relacje. Na wskroś przeszywająca i brutalna, bo sprowadzająca człowieka do pozycji przedmiotu. A przy tym opowiedziana w sposób z jednej strony niezwykle sugestywny, z drugiej zaś malowniczy i poetycki. Atramentowe opowieści, jaskraworóżowe łzy, przeszywający ciało prąd stonowanych czerwieni, których doświadcza Oli, poruszają wyobraźnię. Plastyczne obrazy, które malują się przed oczami wzbogacone gamą przeróżnych dźwięków powodują, że opowieść staje się jeszcze bardziej wyrazista. I jest kolejnym ważnym głosem w dyskusji na temat wytyczania i poszanowania granic cielesności oraz pozostawania w całkowitym osamotnieniu z wyrządzonymi krzywdami.

"Pod pokładem" podzielona jest na cztery części, z których każda nosi oryginalny związany z morzem bądź przyrodą tytuł. Każda z nich niesie ze sobą nieco inny, choć równie silny, ciężar emocjonalny, ciężar zmagania się ze sobą, poszukiwania swojego miejsca na ziemi, odciskającej piętno traumy czy determinującego dalsze życie ciągłego strachu. To wszystko otrzymujemy począwszy od pierwszego zdania prologu aż do spinającego całość zakończenia, które w moim odczuciu, autorka pozostawiając otwartym do czytelniczej interpretacji, uczyniła jeszcze bardziej intrygującym.

“(...) życie to ciąg słów niepoprawnie wstawionymi znakami przestankowymi, a gdy zechcesz wziąć oddech okazuje się że ktoś usunął przecinek więc, musisz nabrać powietrza właśnie wtedy a jeśli ci się nie udało to wielka szkoda już za, późno.”

Oliwia ma 21 lat, kiedy rezygnuje ze stażu w banki, żeby żeglować wokół wybrzeży Australii razem z przyjaciółmi. Odkrywa nowe, fascynujące możliwości. Jest synestetyczką - czyli widzi słowa i dźwięki w kolorach, przebywanie na morzu działa magicznie ja jej zmysły i postrzeganie świata.

Po kilku latach Oli postanawia wziąć udział w rejsie w towarzystwie pięciu mężczyzn. Mają dostarczyć jacht z Nowej Kaledonii do Auckland. Oliwia przekonuje się, że na morzu, pod pokładem, nikt nie usłyszy krzyku…

Po przeprowadzce do Londynu, część jej życia związana z życiem na morzu to już przeszłość. Kiedy poznaje Hugona, traumatyczne wspomnienia spod pokładu ożywają.

Wiedziałam, że “Pod pokładem” będzie ciężką historią, ale nie myślałam, że aż tak.Autorka porusza tu temat nie tylko gwałtu, ale także odrzucenia przez rodzinę, dorastania i samotności. Autorka ma świetne pióro, czytając czułam jakbym była na morzu.

Fabuła “Pod pokładem” jest pełna bólu, cierpienia, siły i wrażliwości.

Pierwszy raz spotykam się z literaturą tworzoną za pomocą obrazów, ruchów pędzla, pełną kolorów, rozmaitych barw, niezwykle liryczną i poetycką. Sophie Hardcastle to również malarka i jej artystyczna dusza wybrzmiewa niemal w każdym zdaniu. Ta fabuła jest niezwykle esencjonalna, a każde słowo sprowadza się do ruchu pędzlem. Wszystkie emocje, uczucia i przeżycia autorka ubiera w kolory.

"Słyszę śpiew walenia w odcieniach fioletu i błękitu pruskiego. Świadomość, że błękit nieba to tylko złudzenie, wyznacza kres niewinności i narodziny wyobraźni, tak słuchanie śpiewu daleko jest zarazem końcem i początkiem."

Jednak znaczenie kolorów jest tu czysto symboliczne, czerwony to sygnał ostrzegawczy to gwałt na ciele i duszy, natomiast niebieski i odcienie fioletu kojarzą się z oceanem i najpiękniejszym chwilami.

Autorka porusza tu wiele kwestii i książkę można by interpretować na wiele sposobów. Główna bohaterka zmaga się z odrzuceniem przez najbliższych, traumą spowodowaną gwałtem, odnajduje też przyjaźń w ramionach zupełnie nowych ludzi. Ale to nie wszystko! Ta opowieść przyniesie nam dużo refleksji nad ociepleniem klimatu, nad przemijaniem, nad tym jak traumatyczne zdarzenia mogą rzutować na naszą przyszłość. Autorka porwała się na naprawdę trudny temat, ale nadała mu iście majestatyczną odsłonę, oddała mu hołd ubierając zdarzenia w słowa poetyckie, kunsztowne.

Literatura lubi postaci kobiece silne i odważne i Oli taka właśnie jest. Choć jej jedna decyzja wydaje mi się mało zrozumiała, bo jak można wybrać się na rejs z nieznajomymi mężczyznami i nie mieć ani chwili wahania, zastanowienia się, dlaczego nie zapaliło się wtedy żadne światło ostrzegawcze?

W tej chwili można snuć jedynie domysły, taka była widać wola i zamiar samej autorki, aby poprowadzić wydarzenia.

Jeśli szukacie powieści, którą można rozkładać na czynniki pierwsze i analizować zdanie po zdaniu, a przy tym zachwycać się jej pięknem nie mogliście lepiej trafić. Niektóre zdania czytałam po kilka razy, dlatego odważę się stwierdzić, że autorka jest prawdziwym wirtuozem słowa.

Niechętnie odkładam ją na półkę. Jedyna jej wada to chyba to, że zbyt szybko się skończyła. Uwielbiam takie książki.

Coraz częściej zdarza mi się sięgać po książki z gatunku literatura piękna. Wcześniej nie byłam przekonana, zazwyczaj styl pisania autora mi nie pasował.

.

"Pod pokładem" to powieść o przemijaniu i dorastaniu. Olivia - główna bohaterka ma duszę artystki. Wszystko wokół widzi w kolorach, wydarzenia czy czynności potrafi nazwać kolorem. Świetnie czytało mi się opisy, które nie były ani długie ani zbyt krótkie. Jak zazwyczaj nie przepadam za sporą ilością opisów tak tutaj naprawdę łapały mnie za serce.

.

Opowieść podzielona jest na cztery części, każda opowiada o innym okresie życia Olivii. Podczas lektury bardzo dobrze poznajemy dziewczynę, jej myśli, jej historię. .

.

W opisie od wydawcy możemy przeczytać "Na morzu nikt nie dosłyszy krzyku. Horyzont jest nieprawdopodobnie daleko". Ten cytat sprawił, że nie zastanawiałam się nad przeczytaniem. Totalnie nie żałuję i mimo, że nie czytam książek więcej niż raz z tą mam ochotę postąpić inaczej.

Macie swoją ulubioną książkę, taką najulubieńszą, którą śmiało możecie nazwać książką Waszego życia? "Pod pokładem" to właśnie taka książka. Chciałabym nie znać jej treści, i móc przeczytać ją jeszcze raz, poznać na nowo, odkryć w niej nowe przesłania, rozkoszować się tym poetyckim językiem. Zawsze czytam z nadzieją, że wśród oceanu książek znajdę perłę. I znalazłam ją.

Oli to wchodząca w dorosłość dziewczyna, z fenomenalną perspektywą na przyszłość; studia, staż w banku, o jakim marzą jej znajomi. Jednak pojawia się coraz więcej wątpliwości, czy to na pewno dla niej? Spełnia marzenia swoje, czy rodziców, aby wpasować się w ich obrazek?

Postanawia zmienić swoje życie i wraz z dwójką nowo poznanych osób zaczyna żeglować wokół wybrzeży Australii. Wtedy jeszcze nie wie, że będzie to przyjaźń od serca.

Po paru latach śmiało może nazwać się wilkiem morskim, ma ogromne doświadczenie na łodzi, a potrzebując pieniędzy zaciąga się na morze w towarzystwie pięciu mężczyzn. Z czasem pozornie niewinne gesty, omyłkowy dotyk, staną się zwiastunem tragedii do jakiej dojdzie na otwartym morzu, pod pokładem. Ta trauma zostanie z nią już na zawsze, a dotyk kochanej osoby będzie palił jak rozżarzony węgiel.

Uderzyło mnie zdanie wypowiedziane przez jednego z członków załogi, który dowiedział się o zajściu. "Skoro nie chciałaś seksu, czemu po prostu nie krzyczałaś?".

"Pod pokładem" to przejmująca historia o poszukiwaniu siebie oraz o doświadczeniu gwałtu i radzeniu sobie z traumą. Nigdy nie przeczytałam książki tak bogato poetycko, tak obrazowo używając porównań z którymi nigdy się nie spotkałam. Opisy emocji sprawiły że byłam w stanie poczuć to co bohaterka, ten sam paraliżujący strach, radość od której rosło serce w dobrych momentach, słyszałam skrzypienie desek pokładu i delikatny szum wody.

Żadna przeczytana przeze mnie książka nie miała stron tak gęsto usianymi znacznikami, prawie na każdej stronie był fragment, który chciałam zachować.

Po zakończeniu lektury pozostał mi jedynie strach że nie spotkam pozycji, która będzie tak bardzo "moja", jak właśnie "Pod pokładem", że żadna kolejna nie wzbudzi we mnie tylu emocji co książka ze zdjęcia. To sprawia że ze strachem sięgam po kolejną lekturę, chcąc zachować jak najdłużej w głowie obraz jej poprzedniczki. Nigdy nie rozumiałam, jak niektórzy mogą wracać do książek, których treść już znają, czytać po raz kolejny. Teraz już rozumiem, i tęsknię do czasu w którym znowu ją sobie przypomnę

Początkowo po przeczytaniu zapowiedzi na okładce, obawiałam się ogromu nieszczęść, jakie spadną na główną bohaterkę. Tymczasem Sophie Hardcastle nie tyle skupia się na ofierze, ile na przeżyciach i doświadczeniach, jakie ono spowodowało. Do rzeczy. Olivia spełnia życzenia i marzenia swoich rodziców, głównie ojca. Z tego też powodu, mimo, że fascynuje się sztuką, studiuje ekonomię i otrzymuje propozycję stażu w renomowanej firmie. Oli widzi świat kolorami, odczuwa inaczej, mocniej. Ma również chłopaka Adama, który... no cóż, opinia innych jest dla niego ważniejsza, niż komfort swojej wybranki. Do tego nie do końca panuje nad swoimi emocjami. Są jednak w życiu głównej bohaterki także pozytywne postaci - Mac, żeglarz i właściciel Róży Morskiej oraz jego towarzyszka życia Maggie, kuratorka sztuki.

To właśnie od znajomości z tą dwójką zaczyna się miłość Olivii do żeglugi. To oni uczą ją wszystkiego, czego wiedzą o podróży oraz przeżywaniu siebie. A o tym drugim szczególnie dużo może powiedzieć Maggie, która obecnie jest niewidoma. Są z Ol tak dla siebie podobne. Widzą świat kolorami. Niestety, dla bohaterki przychodzą i czarne barwy, kiedy kilka lat później postanawia w celu zarobku wyruszyć w rejs z czterema mężczyznami. To właśnie tam, na pełnym morzu dzieją się rzeczy, których nie da się wyrzucić ot tak z pamięci. Czy prawie 30-letnia kobieta będzie w stanie uporać się z traumatycznymi przeżyciami i wyruszyć w głąb siebie, by odnaleźć kobiecą siłę? Odpowiedź oprócz czytelników zna także sama Sophie Hardcastle.

Szczerze powiem, że ,,Pod pokładem: jest tak wyśmienicie napisana i przemyślana, że byłam w głębokim szoku, kiedy okazało się, że przeczytałam już ostatnią stronę. Tej powieści się nie czyta, przez nią się płynie. Tak, jak płynie się w czasie żeglugi morskiej. Poznajemy wzloty i upadki, większe i mniejsze zawirowania, które niczym fale zmywają to, co udało się zbudować. Czy Olivia zdoła zbudować stabilny związek, czy postawi się rodzicom, czy będzie realizowała swoją pasję. Czy, czy, czy... te pytania mnożą się, jednak nie czujemy niedosytu. Sophie Hardcastle stworzyła tak piękną historię, że wątek traumy jest jakby tłem do pokazania nam, kobietom, że możemy przenosić góry, że każda z nas ma na koncie jakieś traumatyczne wydarzenia, ale tylko od nas zależy, czy się po nich podniesiemy i wyjdziemy z nich silniejsze. Tego Ci życzę. Siły, wytrwałości, niezachwianej przyjaźni!

W tej książce wszystko ma swój kolor: szloch jest rozbielonym błękitem, jedynka bladą żółcią, środa krwistoczerwona, a głos ma kolor liliowego aksamitu. Olivia jest synestetyczką, dla niej każdy wyraz, a nawet cyfry mają swój kolor.

"Wstrzymuję oddech. Czy oddychanie to kwestia wyboru? Nie wiem. (...) Żałuję, że nie powiedziałaś mi o tylu rzeczach. Na przykład o tym, że gdy zobaczę w końcu zielonkawy blask, okaże się ON zarazem niezwykły i nijaki. Albo że życie to ciąg słów z niepoprawnie wstawionymi znakami przestankowyki, a gdy chcesz wziąć oddech okazuje się że ktoś usunął przecinek, więc musisz nabrać powietrza właśnie wtedy a jeśli ci się nie udało to wielka szkoda już za, późno."

Olivii właśnie zmarł dziadek u którego mieszkała, zerwała z chłopakiem, a perspektywa stażu w banku nie napawa jej optymizmem. Pewnego dnia po imprezie budzi się na jachcie nieznajomego. To przypadkowe spotkanie kończy się... przyjaźnią i niezapomnianym rejsem wokół Australii w towarzystwie Maca i Maggie. To właśnie od nich uczy się fachu i zakochuje się w żeglarstwie. Wspólnie z nią zachwycamy się pięknem natury, śpiewem walenia i rafami koralowymi... Po kilku latach Oli staje się specjalistką w przeprowadzaniu jachtów. Postanawia przeprowadzić jacht w towarzystwie pięciu mężczyzn. Wkrótce niestety przekona się, że na morzu nikt nie dosłyszy jej krzyku, a horyzont jest nieprawdopodobne daleko.

"Pod podkładem" to niesamowita opowieść o dorastaniu i pasji. To historia równie piękna, jak i bolesna... Zachwyt, który towarzyszył nam dotychczas podczas czytania, zamienia się w przenikliwy ból. "Jesteś pewna Oli? Pracowałaś już na morzu, Oli? Nie wiesz, że trzeba blokować szafki, Oli? Zgwałcił cię czy nie, Oli? Czemu poprostu nie krzyczałaś?" Te pytania bodzą ją do żywego.

Kilka lat później, po powrocie do Londynu wydaje się, że jej morskie przygody są już przeszłością. Jednak kiedy spotyka Hugona, bolesne wspomnienia spod podkładu powracają.

To książka wpisująca się w ruch #meetoo, ale także uniwersalna opowieść o dorastaniu, próbie dopasowania się do oczekiwań innych, kobiecej sile, ale także słabości. Czy jedna traumatyczna sytuacja w życiu może wpłynąć na naszą przyszłość?

Dwudziestokilkuletnia Olivia mieszka z pogrążonym w smutku dziadkiem. Kiedy budzi się na łodzi, nie wiedząc jak się tam dostała, poznaje mężczyznę, Maca, który zmienia jej życie na zawsze. Razem z Macem i jego przyjaciółką, Maggie, Oli uczy się żeglować po otwartym oceanie. Wiele ją łączy z Maggie – obie słyszą świat w kolorach.

Cztery lata później Olivia, biegle władając językiem morskim, jest jedyną kobietą na jachcie z Noumea do Auckland. Jednak dziewczyna szybko się dowiaduje, że w ciemności, pod pokładem, nikt nie usłyszy jej krzyku…

Po przeprowadzce do Londynu, Oli porzuciła życie na morze na rzecz sztuki, do której od zawsze pałała miłością. Na swojej drodze spotyka Hugo, a wspomnienia wracają jak bumerang.

Podczas lektury, cały czas znajdujemy się w głowie Olivii, śledząc jej myśli. Jej życie można określić jako skomplikowane i trudne. Występują w nim chwile rozpaczy, zagubienia, rozczarowania, ambicji, miłości i strachu. Bycie częścią życia Olivii było burzliwe, przejmujące i parzące.

Polecam serdecznie.

Nie wiem, czy kiedyś mieliście tak, że czytaliście książkę i odczuwaliście ból, tak jakby to wydarzenie, historia dotyczyło was. Jeśli tak to wiecie jakie dziwne to jest uczucie. Czytając "Pod pokładem" odczuwałam właśnie taki ból. Nie dlatego, że książka mi się nie podobała. Dlatego, że autorka tak posługuje się słowami, że można wyczuć każdą emocję bohatera, czuć wszystko nawet kolory. Po moich słowach można wnioskować, że fabuła kręci się tylko i wyłącznie wokół bólu. Trochę tak jest, ale mamy też ukazany motyw siły kobiet, które w najtrudniejszych momentach pomagają, dając sobie siłę i wiarę w siebie. Bohaterka zmaga się również od małego z obowiązkiem przypasowania się do społeczeństwa. Nie może decydować sama o sobie. Wszystko, co robi jest tak jak rodzice chcą. Nie jest to łatwa lektura. Ja polecam ją wam z całego serca, ale robię to ze strachem. Dlaczego? Bo wiem, że nie każdemu spodoba się styl autorki, jak i wolne tempo historii. Autorka starannie dobiera każde słowo, opisuje wiele rzeczy kolorami. Wiem, że wiele osób doceni ten tytuł i to, co jest w nim zawarte. Jeśli macie wątpliwości czy to coś dla was przeczytajcie jeden lub dwa rozdziały na Legimi i zdecydujcie sami, czy czytać dalej.

To nie jest łatwa książka. Jest przejmującą historią, do tego przepięknie napisaną, jednak traktuje o tak bolesnych sprawach, że trudno czytać ją bez emocji. To opowieść o dojrzewającej kobiecej sile, która wykuwa się w cieniu traumy i krzywdy. To hołd dla kobiecości jako siły samej w sobie i dla wiary, że nawet najgorsze doświadczenia, mogą być fundamentem do budowy dobrej przyszłości. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że porusza też ważny problem, jakim jest kobieca zdolność do usprawiedliwiania mężczyzn. Pełna przejmujących, niemal poetyckich tego jak główna bohaterka postrzega rzeczywistość. Urzeka szczerością i nadzieją. Serdecznie polecam.