Pieśń Lodu i Ognia. Tom 1. Gra o tron

Klasyka wśród książek z gatunku "fantastyka", także każdy, kto je lubi powinien przeczytać. Autor nie patyczkuje się - pisze bardzo życiowo, także nie ma tu postaci idealnych. Bohaterzy grzeszą strachem, naiwnością (wręcz głupotą), zazdrością i innymi. Rządzą nimi mroczne popędy, o których większość autorów nie wspomina. Także jeśli wyidealizowany świat to nie jest to, co czytający mnie Tygrysku lubisz najbardziej - polecam. Jak dla mnie piąteczka w pięciostopniowej skali :)

Grube, opasłe tomisko "Gry o tron" zapowiada podróż w szeroki, nieznany świat. I tak faktycznie jest. Już od pierwszej strony czytelnik zostaje wręcz zawalony mnogością bohaterów, imion, nazw, miejsc itd., czując się w tym gąszczu nieco zagubiony. Jednak - parafrazując pewne znane powiedzenie - im dalej w las, tym prześwit pomiędzy drzewami daje więcej światła. W przypadku "Gry o tron" im więcej przeczytaliśmy stron, tym sytuacja staje się klarowniejsza, a powiązania pomiędzy poszczególnymi bohaterami zaczynają się zrozumiale zacieśniać. Sporą pomocą w zorientowaniu się w sytuacji są poszczególne rozdziały, nazwane imionami najważniejszych bohaterów i opisujące właśnie ich losy. Z początku takie przeskoki, zmiany wątków i scenerii mogą nieco irytować, ale z każdym kolejnym rozdziałem czytelnik doceni ten zabieg autora, dający różnoperspektywiczne rzuty okiem na ruchy poszczególnych pionków w grze o królewski tron.

Słówko o głównych bohaterach - każdy z nich jest postacią oryginalną, niemożliwą do jednoznacznej oceny. Trudno określić, kto w tej powieści jest dobry, a kto zły; trudno więc z czystym sumieniem opowiedzieć się po którejkolwiek ze stron. W każdym razie kreacja bohaterów stworzona przez Martina zasługuje na spore słowa uznania. Z racji tematu powieści relacje międzyludzkie zostały wysunięte na pierwszy plan, co przyćmiło obraz reszty przedstawionego świata. Trochę szkoda, bo gdyby Martin pokusił się o szerszy i bardziej tajemniczy opis mroku poza Murem, gdyby baśniowy klimat czuć było jeszcze intensywniej, a zbyt często rzucane na wiatr powiedzenie, że "nadchodzi zima" niosłyby ze sobą groźniejsze przesłanie - powieść zyskałaby naprawdę wiele.

Mimo paru niedociągnięć "Gra o tron" jest książką bardzo dobrą. Intryga goni intrygę, wartka akcja co rusz zaskakuje czymś nowym, dynamiczna fabuła nie pozwala zasnąć, a ciekawość, jak zakończy się gra o tron Siedmiu Królestw, nie pozwala zbyt szybko odłożyć tej książki na półkę.

Gra jak to gra - są zwycięzcy i są przegrani; albo wygrywasz, albo umierasz; najokrutniejszym decydentem losu jest tutaj siła i będący w powszechnym użyciu miecz. Ponadto światem martinowskiej powieści rządzą zawile snute intrygi, wszechobecne spiski, wieloletnie sojusze, rodzinne koneksje, rodowe zależności, zdrady, barbarzyńskie praktyki i bezlitosny kodeks wojownika. A prowodyrem wszystkiego jest oczywiście człowiek - rządny władzy i tylko z pozoru kierujący się w swoim postępowaniu rycerskim honorem.

Czy przesadzę, gdy na koniec powiem, że "Gra o tron" to osadzona za Murem, wśród zamków, rycerzy i wilkorów, krwawa? "Moda na sukces"?

Dam dam daradamdam daradamdam daraaadaaam. Czy już ten mały wstęp, ukazujący moje zdolności muzyczne, coś wam mówi? Tak, Pieśń Lodu i Ognia dotarła i do moich uszu, jak i oczu i do tej pory nie daje o sobie zapomnieć. W moim przypadku na początku było to jedynie zafascynowanie serialem, ale jako osoba, która uwielbia pławić się w książkach, przekonałam się i do tego, by sięgnąć po książki Pana Martina. I jak zapewne sądzicie, zakochałam się po uszy. Chociaż jak to bywa w miłości, czasem nadchodzą te gorsze chwile, gdy ukochanemu trzeba wyrzucić, co zrobił źle.

Gra o tron dopiero się rozpoczęła, a końca nie widać, spiski rozgrzewają do czerwoności, a ziemia powoli zostaje skuta lodem, gdyż jak mawiał Eddard Stark: zima nadchodzi. I w tym wypadku się nie mylił.

Seria Pieśni Lodu i Ognia ma swoich zwolenników jak i przeciwników. Ja zaliczam się do tej pierwszej grupy i muszę przyznać, że dobrze się z tym czuję, bo Pan Martin naprawdę stworzył świetną historię. Można by go wrzucić do wora wielkich twórców, pfu raczej ustawić go na piedestale czołowych twórców fantastyki. Wykreował ON taki styl, że nie sposób mu nie bić brawa, gdyż w czterech literach ma swoich czytelników i tworzy kontrowersyjną serię, pełną bólu, cierpienia i zaskakujących zwrotów akcji. Czego tak naprawdę więcej byście chcieli? Wszystko w tej historii jest na swoim miejscu (no może poza tym, że gdy zaczynamy darzyć danego bohatera, to wiemy, że za niedługo umrze). Ma to jednak swoisty urok, bo twórczość i wyobraźnia Martina nie ma granic i za to mu dziękuję.

Jak już wcześniej wspomniałam, moja przygoda rozpoczęła się od serialu i uważam, że był to dobry wybór. Ponieważ dzięki temu, gdy czytam zlepki kolejnych zdań potrafię przywołać sobie w pamięci twarz danego bohatera, bo musicie uważać, ilość i mnogość bohaterów o podobnych imionach jest zatrważająca i dla zwykłego laika jest tego po prostu za wiele by móc się rozeznać w historii. Nie mniej jednak Autor ma lekkie pióro i potrafi dzięki wyrazom wykreować tak znaczące i wyróżniające się postacie, że zapadają one na dłużej w pamięci.

Osobiście posiadam własnych faworytów książkowych i to o nich, rozdziały czytam najchętniej. Do tych osób należy Arya (najmłodsza córka Eddarda) i Daenerys Targaryen. To dwie postacie i w dodatku kobiece, które wyróżniają się na tle tej historii, ale co ja plotę, tutaj każdy jest wyjątkowy.

Chociaż czytanie pierwszej części trochę mi zajęło, to uważam, że to nie jest czas stracony, ja po prostu się nią delektowałam i dawkowałam ją w odpowiedniej dawce, by moje serce nie pękło na pół. Jeżeli uwielbiacie fantastykę, to naprawdę musi być to pozycja, którą należy przeczytać. Zapamiętajcie również to, że to nie jest to historia na jeden wieczór, bo któż by przeczytał 777 stron w jeden dzień? (No cóż, jakiś świr by się znalazł)

Mam nadzieję, że to ponadczasowa opowieść fantastyczna, która będzie się cieszyć ogromną popularnością, nawet wtedy, gdy serial zakończy swoją żywotność, lub gdy kiedyś w przyszłości seria zostanie zakończona, gdyż jak na dzień dzisiejszy mamy możliwość rozciągnięcia przyjemności na pięć tomów, a dalsze się piszą… taką mam przynajmniej nadzieję.

Sięgnęłam po "Grę o tron", ponieważ bardzo lubię literaturę fantasy. Nie wiedziałam do końca czego mogę się spodziewać. Miałam już jakieś pojęcie na ten temat po obejrzeniu odcinka serialu. Jednak to było nic w porównaniu z ogromem całej tej sagi. Postanowiłam zaryzykować i zapoznać się z twórczością pana George'a R. R. Martina. Jest ON bardzo cenionym pisarzem fantastyki i zyskał sobie sławę na całym świecie dzięki wielotomowej sadze "Pieśń lodu i ognia".

"Kiedy spada śnieg i wieje biały wiatr, samotny wilk umiera, ale stado przeżyje. Latem jest pora na kłótnie. Zimą natomiast musimy chronić się nawzajem, ogrzewać, dzielić myślami. Dlatego jeśli już musisz nienawidzić, to nienawidź tych, którzy naprawdę mogą nas skrzywdzić."

Bohaterowie "Gry o tron" nadają niesłychany klimat powieści. Jest tam ich bardzo wiele i sądzę, że każdy może znaleźć swojego ulubieńca, którego chciałby wspierać do ostatnich stron książki. Na głównym planie pojawia się ród Starków i Lannisterów i to właśnie z punktu widzenia członków tych rodzin poznajemy powieść. Mamy tam także wątek zahaczający o ten główny, który opowiada o losie Daenerys Targaryen, córce obalonego króla Aerysa. Władzę po nim przejął Robert Baratheon. Gdy minęły lata pokoju, możnowładcy rozpoczęli grę o tron.

"Pozwól bękarcie, że dam ci pewną radę - mówił dalej Lannister. - Nigdy nie zapominaj o tym, kim jesteś, bo świat na pewno o tym nie zapomni. Uczyń z tego swoją siłę, a wtedy przestanie to być twoim słabym punktem. Zrób z tego swoją zbroję, a nikt nie użyje tego przeciwko tobie."

W książce pojawia się wiele wątków, które można by powiedzieć wprowadzają trochę zamieszania. Jednak nic nie zaćmiewa głównego celu bohaterów jakim jest gra o tron. W pewnym momencie książki, akcja zaczyna kręcić się coraz bardziej, właśnie wokół tego.

Były sceny które wzruszały i śmieszyły. Zwroty akcji zaskakiwały za każdym razem coraz bardziej. Autor potrafił uśmiercać bohaterów z niebywałą lekkością. Nikt w Westeros nie jest bezpieczny. Jedyną rzeczą, której mi brakowało był romans. Co prawda były wątki miłosne, ale to nie było to czego ja szukam w książkach. Pokładam ogromną nadzieję w następnych częściach, po które na pewno sięgnę.

Podsumowując książka jest wspaniała! Wszystko jest świetnie opisane i wciągające. Na pewno przeczytam dalsze losy tych bohaterów. Polecam wszystkim fanom fantasy i nie tylko. Książka jak najbardziej 5/5.

Polecam każdemu.Fenomen "Gry o tron" nie gaśnie od lat czego dowodem są fani płci męskiej ale i żeńskiej.W tej historii każdy znajdzie coś dla siebie.

Zdrada,intryga,silne kobiety,smoki,inni,rycerze...itd Zapraszamy do świata 7 królestw ;-) Zostaniesz tam na zawsze....

„Gra o tron” jest to dzieło genialnego człowieka. Ujął ON fantastykę w takim wymiarze, że ciężko się od niej oderwać. Świat przedstawiony w powieści jest niezmiernie ciekawy. Walki zwaśnionych rodów, elementy magii a także istoty nie z tego świata są swoistymi bodźcami, które wręcz zmuszają, aby czytać bez przerwy. Genialnie wykreowani bohaterowie pozwalają się ze sobą utożsamiać, gdyż mimo iż większość z nich pochodzi z wysoko postawionych rodzin i żyli w odległych czasach, posiadają cechy dzisiejszych ludzi. Lord Eddard, książę Joffrey, Ogar... Postacie ogromnie ciekawe jednak również kontrowersyjne.

„Gra o tron” jest lekturą idealną dla osób zainteresowanych fantastyką a także trybem życia znamienitych rodów w dawnych czasach. Jak również osoby które nie za bardzo kręci tego typu literatura znajdą w tej książce coś dla siebie.

W książce jeszcze więcej wątków, nawet jeśli się zaczęło przygodę z serialem, warto sięgnąć po książkę. Tym bardziej, że szybsi czytelnicy przegonią twórców serialu. :)

„Gra o tron” jest to dzieło genialnego człowieka. Ujął ON fantastykę w takim wymiarze, że ciężko się od niej oderwać. Świat przedstawiony w powieści jest niezmiernie ciekawy. Walki zwaśnionych rodów, elementy magii a także istoty nie z tego świata są swoistymi bodźcami, które wręcz zmuszają, aby czytać bez przerwy. Genialnie wykreowani bohaterowie pozwalają się ze sobą utożsamiać, gdyż mimo iż większość z nich pochodzi z wysoko postawionych rodzin i żyli w odległych czasach, posiadają cechy dzisiejszych ludzi. Lord Eddard, książę Joffrey, Sandor Clegane... Postacie ogromnie ciekawe jak również kontrowersyjne.

„Gra o tron” jest lekturą idealną dla osób zainteresowanych fantastyką a także trybem życia znamienitych rodów w dawnych czasach. Jak również osoby które nie za bardzo kręci tego typu literatura znajdą w tej książce coś dla siebie.

U mnie 5 punktów na 5 możliwych. Wciąga. Przerywam czytanie tylko, gdy "mówi" nielubiany przeze mnie bohatr. Wracam do lektury :D

Książkę kupiłam gdyż zaczęłam oglądać serial nakręcony na podstawie tej powieści - bardzo mnie wciągnął (raczej nie czytuję fantastyki). Książka świetnie napisana, czytam ją praktycznie w każdej wolnej chwili (dzisiaj pewnie skończę). Nie mogę doczekać się kolejnych części. Polecam gorąco - myślę, że powinna spodobać się praktycznie każdemu.

7 POWODÓW DLA KTÓRYCH WARTO PRZECZYTAĆ „GRĘ O TRON”, CZYLI KRÓTKA RECENZJA W PUNKTACH

1) Świat stworzony przez autora

Akcja książki toczy się głównie w Westeros, czyli krainie składającej się z 7 niegdyś niezależnych królestw, które ugięły się pod potęgą Targaryenów – rodu, który przejął władzę na kolejne setki lat. Kraina ta jest piękna i różnorodna. Kontrastują ze sobą na przykład mroźna i surowa północ oraz ciepłe i radosne południe. Obydwie części kraju chciałoby się zobaczyć na własne oczy – postawić stopę na Murze czy podziwiać zachód słońca w Królewskiej Przystani. Oglądać padający śnieg zza murów Winterfell czy też poznać bogactwa Casterly Rock. To wszystko sprawia, że Westeros jest miejscem magicznym – idealnym do osadzenia w nim akcji książki.

2) Fantastyczne stworzenia i rasy

Mówiąc o świecie, który wykreował Martin, nie można zapomnieć o całej masie stworzeń i ras, które w nim umieścił. Miłośników fantastyki na pewno ucieszą smoki odgrywające w sadze bardzo ważną rolę, natomiast zwolenników różnorodności zadowoli mnogość ras, które stworzył autor. Już w pierwszym tomie poznajemy Dothraków, Lhazareńczyków, Dzikich i Innych, chociaż w wypadku tych ostatnich trudno jednoznacznie stwierdzić czy to rasa czy stworzenia. Na zachętę dodam jeszcze, że pierwsza część to dopiero początek podróży po świecie Martina i poznawania ludzi w nim mieszkających.

3)Ogromna wyobraźnia autora

Dwa poprzednie punkty uporczywie zmierzały do jednego, mianowicie ogromnej wyobraźni autora. Jak już mogliście przeczytać, Martin stworzył doskonałe tło do swojej powieści, jednak to co przytoczyłam w poprzednich punktach to tylko ułamek tego, co tak naprawdę wykreował Martin. Zacznijmy może od tego, że akcja książki nie toczy się tylko w Westeros. Poznajemy również ościenne krainy i tereny leżące za Murem oddzielającym świat ludzi od niebezpieczeństw z północy. Ponadto w samym Westeros akcja rozgrywa się w wielu różnych miejscach – od północy po południe. Winterfell, Królewska Przystań, Orle Gniazdo, Riverrum – każde z tych miast czy twierdz jest niepowtarzalne i sworzone z pomysłem. Warto też wspomnieć, że w książce występuje niezliczona ilość rodów i lordów. Uwaga! Każdy z nich ma swój herb i dewizę. Wyobraźnia autora wybiega nawet w czasu na długo przed zawiązaniem akcji powieści. Przewracając jej kartki, stopniowo dowiadujemy się o przyczynach obecnej sytuacji politycznej kraju. Poznajemy historię buntu przeciwko staremu władcy i osadzenia na tronie nowego. Jakby tego było mało, możemy przeczytać również o czasach, które dla naszych bohaterów są już czasami legendarnymi. Warto też wspomnieć o religiach i zwyczajach, które wymyślił pisarz. Dodam, że nie jest to takie oczywiste, bo w końcu w której książce autor wymyśla kilka systemów wiary?

4) Bohaterowie

Recenzując tę książkę, nie mogłabym nie wspomnieć o jej bohaterach. Jest to bowiem gromada całkowicie różnych, do bólu rzeczywistych i nietuzinkowych postaci (oklaski za Tyriona Lannistera, a w późniejszych częściach Stannisa Baratheona). W książce nie występują typowi, schematyczni bohaterowie. Każdy ma swoje wady i zalety, wzloty i upadki. Najbardziej czerpią na tym tak zwane czarne charaktery. Nikt nie zostaje tu bowiem przedstawiony jako osoba zła, którą z góry trzeba nienawidzić i potępiać. O każdym trzeba sobie wyrobić własną opinię.

5) Narracja

Kolejną zaletą tej książki jest ciekawy sposób prowadzenia narracji. Wydarzenia poznajemy bowiem z perspektywy różnych bohaterów. Choć całą książkę napisano w narracji trzecioosbowej, te przeskoki od postaci do postaci sprawiają, że jest w niej coś wyjątkowego.

6) Tematyka

W recenzji tej książki nie mogłabym zapomnieć o tematyce sagi. Walka o władzę jest, według mnie, jednym z najciekawszych książkowych motywów. Przewracając strony powieści, dowiadujemy się coraz więcej o tytułowej grze o tron. W książce intryga goni intrygę, tajemnica skrywa jeszcze większą, groźba powoduje następną. To wszystko sprawia, że nie sposób się od niej oderwać.

7) Wieczne niespodzianki

Ogromną zaletą tej pozycji jest jej kompletny brak przewidywalności. Radzę nie przywiązywać się zbytnio do bohaterów, gdyż tak naprawdę w każdej chwili mogą zginąć :). A trup ściele się w tej książce bardzo gęsto. Zupełnie niespodziewane zgony, zdrady czy też posunięcia polityczne sprawiają, że książkę czyta się bardzo szybko, nawet nie zauważając kiedy się ją kończy. Dzieje się tak, gdyż tak naprawdę nigdy nie wiemy co pan Martin wymyślił dla naszych bohaterów.

Podsumowując, „Gra o tron” to książka absolutnie genialna. Polecam ją każdemu, zwłaszcza miłośnikom fantastyki – dla nich jest wręcz pozycją obowiązkową. Uważam jednak, że każdy znajdzie w tej serii coś dla siebie. Gwarantuję, że jeśli po nią sięgnięcie, zarwiecie wiele nocy, poznając dalsze losy Jona, Daenerys, Neda, Tyriona i innych.