Pierwsza przychodzi miłość

Emily Giffin to jedna z moich ulubionych pisarek. Przeczytałam wszystkie jej powieści i wciąż wypatruję nowych. Ma niezwykle lekkie pióro i wspaniale potrafi pisać o głębi ludzkich uczuć. Jej powieści są bardzo prawdziwe, mądre i wzruszające - prawdziwa dobra babska literatura na wysokim poziomie.

Wreszcie w Polsce, nakładem Wydawnictwa Otwarte, ukazała się najnowsza powieść pisarki pt. Pierwsza przychodzi miłość, Pięknie wydana, gruba - idealna na weekend :)

Josie, Meredith i Daniel to trójka rodzeństwa, w której prym wiedzie Daniel - najstarszy, najmądrzejszy. Idealny brat i syn, rodzinna duma, a przy tym ciepły i wrażliwy młodzieniec. Studiuje, ma swoją ukochaną, z która planuje dalsze życie. Wszystko przerywa wypadek, w którym chłopak ginie. Nikt nie może się z tym pogodzić, a rodzina rozpada się i nic już nie jest takie same. Rodzice z czasem rozstają się, a Josie i Meredith nie znajdują wspólnego języka. Śmierć Daniela zbliża jego najbliższego przyjaciela, Nolana, i Meredith. Biorą ślub, mają dziecko, lecz upływ czasu nie leczy ran. Wręcz zaczyna rozdzielać małżonków...

Josie również nie układa się najlepiej. Jest nauczycielką i kocha dzieci, jednak nie posiada własnych. Pomimo, że zbliża się do czterdziestki nie ma stałego partnera, a mieszkanie dzieli z przyjacielem, Gabe'em i psem. W końcu chęć posiadania staje się tak mocna, że Josie postanawia skorzystać z banku spermy, co nie znajduje poparcia w rodzinie. Budzi też kolejny rozdźwięk między siostrami.

Czy uda im się w końcu pojednać? Jak potoczą się ich dalsze losy?

"Pierwsza przychodzi miłość" to głęboka i mądra opowieść o rodzinnych więziach, o stracie, miłości, przyjaźni - słowem o życiu. A życie, jak wszyscy wiemy, ma wiele barw. Kiedy wydaje nam się, że już nie powstaniemy, a troski i smutek nas przytłaczają, znowu wychodzi słońce i nastają piękne dni. Nie można się więc poddawać i trzeba w te ciemne i złe dni wypatrywać promyków nadziei.

Emily Giffin sprawia, że historia przemawia do naszych serc i wyobraźni, skłania nas do refleksji i odrywa od otaczającej nas rzeczywistości. Bardzo lubię jej książki, bo są bardzo realne i doskonale napisane. Sceny przewijają się przed oczami jak kadry w filmie, a książkę pochłania się w mgnieniu oka.

Tak trudny temat jak śmierć bliskiej osoby i radzenie sobie ze stratą, jest tutaj podany lekkim i plastycznym językiem. Nie przytłacza, ale skłania do myślenia i postawienia się w sytuacji naszych bohaterów. Nie jest to łatwe, ale uzmysławia nam, co w życiu jest ważne.

Polecam powieści Emily Giffin - niby są zwyczajne, a jednak niezwykłe... :)

[Adres usunięty]

"Kiedy pragniemy cieszyć się chwilą, ta mija w mgnieniu oka, a coś, co chcemy mieć szybko za sobą, ciągnie się w nieskończoność."

Josie i Meredith są siostrami, które potwierdzają stwierdzenie, że z rodziną wychodzi się dobrze tylko na zdjęciach. Josie to singielka, jest bezpośrednia i nie liczy się z opinią innych. Meredith ma męża i córkę, jednak nie jest szczęśliwa. Każda z nich marzy o innym życiu – zazdroszczą sobie nawzajem, co prowadzi do kolejnych konfliktów i rozczarowań. Miały kiedyś brata, idealnego, radosnego, łączącego całą rodzinę – słowo miały ma ogromne znaczenie w tej historii, bo w pewnym momencie go straciły i wówczas wszystko się skomplikowało.

To wielopoziomowa powieść. Mamy dwie narratorki – Josie i Meredith, przez co fabuła jest jeszcze ciekawa i nabuzowana emocjami. Akcja dzieli się na tajemniczą przeszłość, retrospekcje tragedii sprzed lat, teraźniejszość i przyszłość, która jest wciąż nieodgadniona. Decyzje bohaterów wywołują wątpliwości i kontrowersje, relacje pomiędzy siostrami są trudne i nie sposób zdecydować, która z nich ma rację? Komu kibicować? Temat ich brata nawet po wielu latach wciąż miesza w ich życiu, niewygodne sekrety w końcu zostają ujawnione i wówczas akcja pędzi rozpędzona niczym burza. To z całą pewnością emocjonalna książka, wątek tragedii rodzinnej i jej późniejszych konsekwencji zawsze sprawia, że podczas czytania mam gulę w gardle.

Przyznam się, że subiektywnie bardziej polubiłam Josie. Jest mi bliższa i to jej losy śledziłam najpilniej. Podoba mi się motyw zagadki, to, że opowieść o Danielu, czyli bracie bohaterek zostaje odkrywana powoli, co rodzi pewne napięcie i oczekiwanie na reakcje reszty postaci na poznanie prawdy. „Pierwsza przychodzi miłość” oraz wiele innych książek Giffin niesie za sobą uniwersalną wartość, jaką jest rodzina – i choć czasem się jej nienawidzi, to i tak na końcu mimo wszystko się do nie wraca. Rodzina jest czymś istotnym dla autorki, współcześnie waga więzi rodzinnych jest umniejszana, często nawet krytykowana, dlatego tym bardziej warto sobie przyswoić to przesłanie i zastanowić się nad własnymi kontaktami z bliskimi.

Autorka ponownie wprowadziła do swojej powieści znane już nam postaci z jej wcześniejszych książek. Tym razem jest to Ellen i Andy, o których możecie przeczytać w „Sto dni po ślubie”. Cieszę się z tego powodu, bo byłam bardzo ciekawa, jak ich życie potoczyło się dalej – zakończenie „Sto dni po ślubie” było dosyć burzliwie i stawiało pod znakiem zapytania ten związek. Giffin potrafi niepostrzeżenie opowiedzieć dalsze losy swoich bohaterów – nie musi w tym celu wydawać drugich tomów, wystarczy, że napisze kolejną książkę, niby z odrębną fabułą, a jednak to wciąż ten sam świat!

Akcja jest dynamiczna, bohaterowie wykreowani wyraziście, z mocnymi charakterami i poglądami. Zarówno Josie jak i Meredith to silne kobiety, mające swoje zdanie, które wciąż wywołuje pomiędzy nimi spory – ale i tak wciąż są siostrami , które szukają u siebie pomocy i wsparcia.

W powieści pojawia się wiele kontrowersyjnych tematów, które mogą wywołać u Was lekki szok – cieszę się, że Giffin nie pisze utartych kalek znanych już nam historii, że idzie do przodu i stara się wydać wartościową powieść, a nie kolejną książkę, która przyniesie jej zysk. U pisarek, które mają już spory dorobek, dosyć często widać, że to już nie to, że nowa książka nie jest tak dobra, jak powieść debiutancka – u Giffin widzę rozwój, dojrzałość i rozsądne podejście do ukazania relacji pomiędzy bohaterami. Jak już wspomniałam, nie są to nierealne historie, ale takie, które można zaobserwować w prawdziwym życiu.

[Adres usunięty]

"Według Einsteina właśnie na tym polega definicja szaleństwa (...). Powtarzasz te same błędy, oczekując innych rezultatów".

Stwarzanie pozorów to jeden z głównych elementów dzisiejszego świata. Pozornie idealne, rodzinne szczęście, pozornie nadzwyczaj poprawne, ludzkie relacje. Wymieniać można bez końca; ważne, żeby pozory zostały zachowane, a wtedy wykreowanych zostaje mnóstwo perfekcyjnych ludzi, sytuacji, przypadków. Jednak to tylko błaha otoczka, nie mająca nic wspólnego z realnością, bowiem wszelako pojęta codzienność jest poraniona, naznaczona ułomnościami, zahartowana nieustającą walką o zbliżenie się do wyolbrzymionego ideału. Podobnie i w najnowszej powieści pani Giffin, wspólny mianownik losów głównych bohaterów stanowi tu gra pozorów.

Meredith i Josie to siostry, którym do rewelacyjnych siostrzanych relacji niestety daleko. Pierwsza z nich to pozornie szczęśliwa żona Nolana i mama czteroletniej Harper. Poukładana pani prawnik, z maniakalną wręcz obsesją na punkcie czystości gubi się jednak w swoim życiu, gdyż nie do końca wie, czy decyzje podjęte w przeszłości, oraz te podejmowane na bieżąco były/są słuszne. Josie to panna po trzydziestce, nauczycielka w szkole podstawowej, która uważa, iż zaczyna przegrywać życie z powodu nieposiadania męża ani dziecka, o czym marzy od lat. Obie siostry wmawiają sobie i innym, iż sytuacje życiowe, w jakich się znajdują im odpowiadają, jednak prawda jest zupełnie inna; bardziej prozaiczna, a może nawet brutalna? W kręgu owego rodzeństwa był jeszcze Daniel, najstarszy brat, wpatrzony w swoje siostry, zawsze ich broniący i strzegący ich dobrego imienia, zwłaszcza Josie, której do spokojnego ducha było daleko. Jednak pewnego dnia Daniel ginie w wypadku samochodowych i od tego czasu nic już nie jest takie, jakie było wcześniej. Akcja powieści zaczyna się piętnaście lat po tragicznych wydarzeniach w rodzinie, udowadniając, jakie może mieć znaczenie tłumiony żal, ból, oraz smutek po stracie najukochańszej osoby.

Tragiczne wydarzenia sprzed lat odcisnęły się piętnem na życiu każdego członka rodziny; rodzice Meredith i Josie się rozwiedli, nie mogąc poradzić sobie ze śmiercią dziecka, oraz z alkoholizmem ojca, Meredith zaczyna dostrzegać pochopność podjęcia decyzji o małżeństwie, a Josie żyje po swojemu, nie bardzo przejmując się opinią kogokolwiek. Dwuosobowa narracja, prowadzona raz z perspektywy Meredith, a raz z punktu widzenia Josie, zagłębia się w przeszłość, rozdzierająco opisuje czas bieżący, by zaczynać nawet spekulacje na przyszłość. Gdzie jest granica wewnętrznej krzywdy? Jak bardzo trzeba cierpieć, by w końcu pozbyć się bólu, o ile jest to w ogóle możliwe? Ile trzeba znieść, by zrozumieć, kto jest w życiu najważniejszy i jakie sprawy naprawdę mają znaczenie? Czy warto uszczęśliwiać innych, zamiast pomyśleć o sobie? Albo czy warto być totalnym egoistą, nie przejmując się kompletnie losem najbliższych osób? Czy jest sens walczyć o swoje marzenia, nie raniąc przy tym innych?

"Obrazy, które wolelibyśmy wyrzucić z pamięci, wracają z uporem i brutalną wyrazistością, a szczegóły, które pragniemy zatrzymać, wymykają nam się niczym sen tuż po przebudzeniu".

Powieść Emily Giffin zjednuje sobie serca Czytelników swoją prostotą, oraz wyczerpaniem tematu w jednej zasadniczej kwestii: że najważniejsza w życiu jest MIŁOŚĆ; i to niekoniecznie ta między kobietą a mężczyzną. Uczucie to może obezwładnić matkę, która oddałaby życie za swoje dziecko, siostrę, która zrobiłaby wiele dla rodzeństwa, mężczyznę, który jest gotów poświęcić się dla swojej przyjaciółki, byleby ona była szczęśliwa. Prawdziwa MIŁOŚĆ ma wiele twarzy i nie zawsze przychodzi pierwsza; czasem najpierw pojawiają się przywiązanie, ogrom zaufania, nabieranie pewności, stateczność, by dopiero później właściwa magia mogła znaleźć ujście. Niezaprzeczalnie jednak ta potęga, najmocniejsza z uczuć jest NAJWAŻNIEJSZA, bo dzięki niej istnieje ów świat; dzięki niej znamy cel życia, a widząc go, chcemy jakoś funkcjonować. Pani Giffin poprzez swoje klarowne przesłania trafia prosto w serca Czytelników, zwłaszcza Czytelniczek, które idealnie mogą się utożsamiać z bohaterkami powieści; zobaczyć siebie poprzez pryzmat ich zachowań czy odczuwania emocji, zawirowań, wahań, konieczności podejmowania decyzji niejednokrotnie ciężkich i trudnych do zrozumienia. Jednak zawsze wypływa esencja, iż nie wolno się nigdy poddawać, bo tym co umiera ostatnie, jest nadzieja. Dopóki ona i prawdziwa MIŁOŚĆ trwają, trwa i cały świat.

Polecam, może nie jest to najlepsza książka Emily Giffin w jej dorobku, jednak klimat został zachowany; płynie się przez nią z niebywałą lekkością, kończąc z właściwym przeświadczeniem. Że teraz już wiadomo, co tak naprawdę liczy się w życiu.

[Adres usunięty]

"Obrazy, które wolelibyśmy wyrzucić z pamięci, wracają z uporem i brutalną wyrazistością, a szczegóły, które pragniemy zatrzymać, wymykają nam się niczym sen tuż po przebudzeniu."

Powieść mająca w sobie mnóstwo ciepła, wrażliwości i zrozumienia motywów ludzkich działań, mocy ukrytych pragnień i marzeń, nieustannego podążania za szczęściem, choć nie zawsze najprostszą z możliwych dróg. Najczęściej to właśnie nagromadzone wątpliwości, niepewności i nieufności powodują błędne podejmowanie decyzji, a później konieczność ponoszenia ich konsekwencji. Życie potrafi bardzo zaskoczyć, trudno jest na bieżąco wyłapać właściwe znaczenie przytrafiających się uśmiechów losu, szczęśliwych trafów i zbiegów okoliczności. Wielokrotnie nie potrafimy dostrzec tego, co ofiarowuje nam świat, inni ludzie, my sami. Za szybko wycofujemy się ze ścieżki spełnienia, nie wierzymy w swoje umiejętności i zdolności, nie odnajdujemy wystarczającej pewności w poczuciu własnej wartości. Dodatkowo, traumatyczne zdarzenia z przeszłości mogą zaburzyć właściwe postrzeganie rzeczywistości i w znaczący sposób rzutować na nasze myśli. Pewnych rzeczy nie da się cofnąć czy naprawić, jednak można i trzeba nauczyć się radzić sobie z nimi. Dopiero po wyzwoleniu się spod ich negatywnego wpływu jesteśmy w stanie śmiało podążać dalej z podniesioną głową. Ale na tym właśnie polega istota i piękno sztuki życia, jednocześnie nieidealne i perfekcyjne, gorzkie i słodkie, bolesne i radosne.

Autorka świetnie przedstawia nam różnorodne aspekty relacji między ludźmi, skomplikowane odniesienia w związkach i rodzinach, problemy związane z zaakceptowaniem indywidualności, szukanie wspólnych płaszczyzn porozumienia. Takie powieści przemawiają do nas, angażują w bezpośrednie odnoszenie się do intrygującej fabuły, sugestywnie wpływają na postrzeganie z różnych perspektyw następujących po sobie wydarzeń, zachęcają do głębszych przemyśleń i refleksji. Bardzo przyjemna lektura, doskonale rozładowująca napięcie towarzyszące codzienności, pozwalająca na podróż po meandrach ludzkich losów, czerpania z nich inspiracji, pozytywnego nastawienia do życia i świata. Podczas czytania powieści towarzyszy nam duża dawka emocji, wzruszenia i napięcia. Narracja umiejętnie drażni zmysły, odwołując się do empatii, ułatwiając utożsamianie się z postaciami. Reakcje na sytuacje stają się nam bliskie poprzez odniesienia do własnych doświadczeń życiowych, ich podobieństw i zbieżności. Czujemy rozterki i obawy targające bohaterkami, przeżywamy ich wewnętrzne walki, rozpacz i ukojenie, tracenie i zdobywanie zaufania, odbudowywanie wiary i nadziei.

Dwie siostry, diametralnie różne charakterologicznie, kierujące się odmiennymi przepisami na szczęście, a jednak wciąż go poszukujące. Josie i Meredith bardzo dużo dzieli, wydaje się, że niewiele mają ze sobą wspólnego, nie potrafią rozmawiać, każde ich spotkanie kończy się kłótnią. Działają sobie na nerwy, wytykają wzajemne ułomności, oskarżają o wiele rzeczy, choć tak naprawdę dążą się miłością i niezmiernie wzajemnie potrzebują. Pomimo upływu piętnastu lat, nie otrząsnęły się jeszcze po nagłej śmierci ich brata, nie potrafią sobie z nią poradzić, szukając pocieszenia tam, gdzie nie można go znaleźć, a jedynie dostać jego zafałszowaną i pozorną namiastkę. Dramatyczne przeżycie bardzo mocno w nich tkwi, poczucie winy wpływa na podejmowane decyzje i działania. W pewien sposób karzą się za to, co się stało, nie dopuszczają w pełni do siebie bliskich odczuwając ogromny lęk przed ponowną bolesną stratą. Otoczone ludźmi żyją w pewnej samotności, rezygnacji, niezrozumieniu i niespełnieniu. Co musi się wydarzyć, aby ich życie nabrało barw i blasku? Czy dadzą sobie szansę na realizację pragnień i spełnienie marzeń? Jakie oblicze miłości może wyzwolić w nich wielką determinację i nadzieję na prawdziwe szczęście? Kiedy zrozumieją, że trzeba pogodzić się z przeszłością, bo i tak nie mamy już na nią wpływu, a skupić na tym, co dzieje się obecnie, bo to w teraźniejszości odbywa się nasze życie? I niezwykle ciekawe pytanie, jak bardzo niezniszczalne są więzi łączące rodzeństwo?

[Adres usunięty]