Pazur sprawiedliwości

Kolejna powieść i kolejna świetna zagadka kryminalna, rozwiązywana z bezpretensjonalnym wdziękiem przez uroczego bohatera, któremu towarzyszy wyjątkowa pod każdym względem afrykańska papuga żako. Najnowszą powieść Leonie Swann czyta się pięknie.

Znacie ten moment zawahania, gdy czarny kot niespodzianie przebiegnie drogę tuż przed waszym nosem? Albo chwilę nagłej paniki, gdy po wyjściu ze sklepu nie możecie sobie przypomnieć, czy zabraliście portfel? Wyobraźcie sobie teraz kogoś, kto w takim stanie tkwi permanentnie. Trzykrotnie sprawdza, czy zamknął drzwi, zawsze stawia najpierw lewą nogę, bezustannie szoruje sobie ręce i poleruje lśniące biurko, na którym wszystkie przedmioty stoją w nienagannym porządku i w tych samych miejscach. Obsesyjny pedant z nerwicą natręctw. Doktor Augustus Huff, wykładowca antropologii sławnego uniwersytetu w Cambridge. Gdy Elliot Fairbanks (z „tych” Fairbanksów), jeden z jego studentów, ginie w nieszczęśliwym wypadku, Augustus nie odzipnie, dopóki nie wyjaśni sprawy i nie przywróci swemu maleńkiemu, uczelnianemu światu pożądanego ładu.

„Teraz mieszkał w bajkowym mieście myślenia, lecz jeden z jego podopiecznych spadł z owych białych wież, pozostawiwszy po sobie nieapetyczną plamę brudu. (…) A teraz na Augustusa przyszła kolej sprzątnąć. Ale jak?”

Najlepiej z pomocą partnera, który posiada większą wiedzę o zaistniałych zdarzeniach, nawet jeśli trzeba pogodzić się z tym, że w miejscach publicznych wykrzykuje kompromitujące słowa i ma słabość do piosenki Lady Gagi „Bad romance”.

Po śmierci studenta Augustus Huff zostaje tymczasowym właścicielem jego papugi, małego, szarego filozofa o imieniu Gray. Co to jest za cudo! Nie sposób opisać.

Ta niecodzienna para, połączona wspólnym interesem, krok po kroku (od lewej!) zbliża się do rozwiązania zagadki, dostarczając nam przy tym wielu rozmaitych emocji i – jak to zwykle u Leonie Swann bywa – zjednując sobie naszą niekłamaną sympatię. Mimo braku doświadczenia oraz różnic gatunkowych, pedant i papuga tworzą zgrany duet (niczym Holmes z Watsonem).

Książki niemieckiej autorki mają swój niepowtarzalny klimat. Jest to proza subtelna, nieco odrealniona, podszyta ciepłem, niewymuszonym humorem i odrobiną absurdu, nieodmiennie wprawiająca w dobry nastrój. „Pazur sprawiedliwości” to kolejna niebanalna powieść Leonie Swann, którą polecam z przyjemnością.

SPRAWIEDLIWOŚĆ PAPUGI

Na polskim rynku wydawniczym Leonie Swann pojawiła się w roku 2006 ze swoją debiutancką, wydaną rok wcześniej powieścią „Sprawiedliwość owiec”, zdobywając serca czytelników i robiąc nieco medialnego szumu. Wydana pięć lat później kontynuacja przeszła już jednak bez większego echa, a na kolejną książkę niemieckiej autorki czytelnicy nad Wisłą czekać musieli pół dekady. Na szczęście Swann chyba na dobre zadomowiła się na półkach naszych księgarń, bo niespełna półtora roku po udanym ”Krocząc w ciemności” dostajemy właśnie znakomity „Pazur sprawiedliwości”, potwierdzający po raz kolejny klasę autorki.

Powieść zaczyna się jak na kryminał przystał – śmiercią. Cambridge. Młody człowiek wspina się na kościelną wieżę, z trudem wędruje po niej, znajdując się czterdzieści metrów nad ziemią, ale w końcu stopa trafia na pustkę. Mężczyzna zaczyna spadać, słysząc jedynie głos wrzeszczący z oddali: „Morderca!”.

Wyjaśnienia sprawy podejmuje się doktor Augustus Huff, wykładowca z Camridge i profesor martwego studenta, który uważa, że chłopak nie zginął w wyniku nieszczęśliwego wypadku. Wręcz przeciwnie, kto jednak mógłby go zabić i dlaczego? Augustus zaczyna własne śledztwo, a za pomocnika ma Graya, należącą do zmarłego afrykańską papugę. Jak się można spodziewać, to właśnie przemądrzałe ptaszysko stanie się kluczowe w rozwikłaniu całej zagadki.

Nieudolny profesor i papuga stanowiąca jego zupełne przeciwieństwo. Brzmi to absurdalnie, ale Leonie Swann zawsze uwielbiała nietypowych bohaterów, jakby żywcem wyrwanych z klasycznej literatury przygodowej, ale przeniesionych w nowe czasy. Z połączenia tych sprzecznych zdawałoby się elementów powstało dzieło, w którym przenikają się dziecięca niemalże naiwność i tęsknota, głębia oraz literacki hołd. Przede wszystkim jednak do rąk czytelnika trafia powieść, gwarantująca dobrą zabawę, odmienną od tego, co zaludnia półki z kryminałami/thrillerami.

Poza tym także pod względem stylu „Pazur sprawiedliwości” przedstawia się naprawdę dobrze. Autorka nie pisze w sposób typowy dla współczesnej literatury rozrywkowej, jej opisy mimo lekkości są pełne, a całość liryczna i niebanalna. Powieść bywa brutalna, bywa też zabawna, cały czas jednak pozostaje bardzo przyjemna, ciekawa i wciągająca.

Miłośnicy thrillerów i kryminałów znudzeni ich wtórnością i nijakością na pewno będą zadowoleni, podobnie zresztą, jak wszyscy ci, którym do gustu przypadły poprzednie utwory Leonie Swann oraz czytelnicy chcący czegoś innego, choć dobrze im znanego zarazem. „Pazur sprawiedliwości” to dobra, warta polecenia lektura.