Pax

„PAX”

Autor: Sara Pennypacker

Nie ukrywam, że czytanie „PAX-a” wciąga. Już sama okładka zwróciła moją uwagę. Lis, niczym symbol z „Małego Księcia”. Przeczytałem pierwszą stronę… drugą, trzecią… Wiedziałem, że muszę ją przeczytać ... całą. Wydawać by się mogło, że Sara Pennypacker przedstawi zwykłą relację dziecka i zwierzęcia. Owszem, na pozór, wydaje się. Jest więc przyjaźń i tęsknota, która popycha do podejmowania niecodziennych wyzwań. Opisana w lekki i przyjemny sposób historia dotyka też kwestii trudnych wyborów i potrafi być bardzo dosadna. Nic co wypracowaliśmy i zdobyliśmy nie jest nam przypisane na stałe. Czasami skłania to do refleksji. Moja była taka:

Czasami trzeba coś stracić, aby wiele zyskać. Dając wolność, pokazujesz jak bardzo ktoś jest dla Ciebie ważny. Dzięki temu odkrywasz siebie na nowo. Poświęcenie czegoś buduje Twoją dojrzałość.

Tutaj mamy obraz wojny. Walki o lepsze jutro. A w tym wszystkim losy dziecka splecione z dzikim lecz jak bardzo delikatnym zwierzęciem. Jak się okazuje lis też ma uczucia. Cierpi, czeka, próbuje się przystosować. W końcu dostrzega, że miłość którą ktoś go kiedyś otoczył można przekazać dalej. Z drugiej strony mamy małego chłopca. Niby to tylko dziecko. Jednak doświadczone przez los. Niby mały człowieczek, a jednak potrafi docenić rolę przyjaźni. Fabuła tak skrzętnie oplata dwie postaci, że nie sposób oderwać się od „Paxa”!

W książce znalazłem też kilka fajnych cytatów.

1) „Pax położył się obok niego i mocno się przytulił. Mógł mu zaoferować jedynie swoje towarzystwo, ale nic innego nie było potrzebne.” (s.165)

2) „Wszyscy rzemieślnicy są sługami rzemiosła. Kiedy zdecydujesz, co chcesz zrobić, twój projekt zaczyna tobą rządzić.” (s. 179)

3) „… czasem nie wiedział, o co chodzi jego lisowi, ale czuł to samo… Koncepcja buddyjska zwaną niedwójnią… Dwie rzeczy są w istocie jedną rzeczą.” (s. 193)

4) „Zwyczajną prawdę bywa najtrudniej dostrzec, kiedy dotyczy ciebie samego. Jeżeli nie chcesz poznać prawdy, zrobisz wszystko, żeby ją ukryć.” (s.196)

Zdecydowanie najlepsza książka jaką kiedykolwiek czytałamNiesamowicie wciągająca książka! Polecam każdemu! Zarówno dzieciom jak i dorosłym :)

Bardzo fajna ksiazka!

Po ksiazke siegnelam, bo miala byc podobna do "Malego Ksiecia" i nie zaluje!

Jest o przyjazni liska i Petera, ktorych rozdzielila wojna.

Gdy tata chlopca dolaczyl do wojska, dziadek zaopiekowal sie chlopcem, a lisek musial sobie poradzic w lesie.

Milosc miedzy Paxem a Peterem, sprawilo ze chopiec wyrusza po pozostawionego lisa napotykajac rozne przygody .

Droge utrodnia fakt ze chlopczyk w drodze zlamal noge, ale sie nie poddaje.

Ksiazka jest o wielkiej przyjazni, przywiazaniu i odpowiedzalnosci za przyjaciela.

Wydawnictwo IUVI wydało właśnie książkę "Pax" Sary Pannypacker. Amerykanka jest autorką bestsellerów i cenionych książek i opowieści dla dzieci.

W powieści poznajemy chłopca Petera i jego oswojonego lisa Paxa. Już od pierwszych stron książka wciąga nas w swój świat kiedy, to chłopiec zostawia nagle swojego lisa w lesie, sam wyjeżdża daleko od domu do swojego dziadka, bo ojciec idzie na wojnę. Lis jako oswojone zwierze nie radzi sobie na wolności, tym bardziej że cały czas czeka na swojego pana, który zawsze się nim opiekował i byli nierozłączni. Peter już pierwszego dnia u dziadka postanawia wrócić po swojego przyjaciela, jednak dzielą ich setki kilometrów, a chłopiec jeszcze łamie nogę, a przecież tutaj liczy się czas...

Książkę czyta się bardzo szybko. Momentami naprawdę możemy się wzruszyć, gdyż autorka porusza wiele trudnych tematów: stratę najbliższej osoby, oziębłość uczuciową w stosunku do dziecka, wojnę i jej konsekwencje, ale i piękne więzi jakie łączą dzieci i zwierzęta, zwyczaje lisów, które naprawdę są interesującymi zwierzętami. Historię dopełniają świetne ilustracje Jona Klassena.

Bardzo polecam tę lekturę młodym czytelnikom, ale i starszym, bo ta opowieść naprawdę chwyta za serce.

Dory, lat 17

źródło: [Adres usunięty]

Lubię książki przeznaczone dla młodszych Czytelników i szalenie cenię sensownych autorów literatury dziecięcej i młodzieżowej. Problem polega jednak na tym, że nie ma ich aż tak dużo, a przynajmniej ja ich na mojej czytelniczej ścieżce spotykam zdecydowanie zbyt rzadko. Rynek przepełniony jest różnego rodzaju publikacjami dla dzieci, jednak przeglądając je przez zakupem, często rezygnowałam na ostatniej prostej – w drodze do księgarnianej kasy. Po prostu nie były warte swojej ceny i mojego zainteresowania. Teraz trafiłam na „Paxa”, co w odniesieniu do literatury dziecięcej było najlepszym, co mogło mnie spotkać.

Nowa książka Sary Pennypacker, autorki popularnej serii o Klementynce, w mediach przedstawiana jest jako lektura na miarę „Małego Księcia”, co mogło stanowić zarówno największą z możliwych nobilitacji, jak również przesadność, nadużycie graniczące wręcz z bezczelnością i – przede wszystkim – ogromne rozczarowanie dla rzeszy Czytelników, których to hasło nakłoni do zakupu. Teraz, świeżo po lekturze, mogę z czystym sumieniem wyznać, że moje oczekiwania zostały spełnione w stu procentach.

„Pax” to historia Petera, nastoletniego chłopca, którego wojna zmusza do rozstania z ukochanym zwierzęciem – oswojonym liskiem, przez pięć lat przebywającym pod jego opieką. Peter i Pax – nierozłączni przyjaciele, których rozdziela smutna i tragiczna rzeczywistość. Prawdziwa przyjaźń jest jednak w stanie przetrwać wszystko i pokonać wszelkie przeciwności. Nawet – a może zwłaszcza – jeśli jest to przyjaźń człowieka ze zwierzęciem.

Czy da się oswoić dzikość? Czy możliwym jest zatracenie instynktu? Czy potrafimy wybrać dobro przyjaciela, nie bacząc na własne pragnienia? Do jakich poświęceń jest skłonne dziecko? To pytania przewodnie „Paxa”, wokół których autorka snuje swoją ponadczasową opowieść. Ale jest jeszcze jedno, być może najważniejsze ze wszystkich. To pytanie o koszty, jakie niesie ze sobą wojna.

A te dostrzegamy w książce na każdym kroku. Widzimy je w pełnej smutku scenie rozstania chłopca i jego liska (lub liska i jego chłopca). Nie brak ich przy przesiedleniach i zamykaniu kolejnych stref włączanych do działań wojennych, w ludzkiej tułaczce i opuszczaniu rodzin. W opowieści o losach poznanej w życiowej podróży Voli, której wojna odebrała coś więcej niż pamięć i pełnię zdrowia, bo wojna od tego po prostu zaczęła – potem wzięła pewność siebie, radość i niewinność młodzieńczych lat, w zamian dając jedynie garść wyrzutów sumienia oraz czas, mnóstwo czasu w samotności na ponowne rozgrywanie minionych wydarzeń we własnej głowie i przydomowej szopie. I w końcu – skutków wojny nie brak także w krzyku porzucanych, ranionych i zabijanych zwierząt, w przerażającej ciszy opuszczonych domostw, gdzie jeszcze niedawno rozbrzmiewał śmiech i w syczącym dźwięku palonych kabli, które już za chwilę, za kilka sekund spowodują wybuch, w którym ktoś ucierpi. To wszystko są właśnie koszty wojny, o których powinno się mówić. I to chyba najważniejsze przesłanie utworu Sary Pennypacker.

Moje odczucia po lekturze? Więcej niż pozytywne. Dawno nie miałam w rękach czegoś tak wdzięcznego, subtelnego i jednocześnie tragicznego. Nie jedną i nie dwie łzy można uronić, czytając tę książkę – mimo wszystko warto, to swego rodzaju katharsis, nie tylko dla najmłodszych. Polecam w zasadzie nie tylko Czytelnikom w przedziale wiekowym 6-12 lat, do których przede wszystkim skierowana jest publikacja. Polecam każdemu, kto zechce mieć przed oczyma obraz prawdziwej, bezinteresownej przyjaźni – uczucia, bez którego trudno sobie wyobrazić życie. Na koniec chciałam jeszcze wspomnieć o tym, że podczas lektury przez cały czas towarzyszyły mi słowa zapożyczone z „Małego Księcia”, które często sama powtarzam: jesteś odpowiedzialny za to, co oswoiłeś. Nie, to nie była przesada. To jest właściwe porównanie – „Pax” to klasyka na miarę noweli Antoine’a de Saint-Exupéry’ego.

[Adres usunięty]

W poszukiwaniu prawdy o sobie

„Stajesz się odpowiedzialny na zawsze za to, co oswoiłeś”- te słowa pochodzące z książki Antoine de Saint-Exupery'ego „Mały Książę” niosą ze sobą głębokie przesłanie. Niestety – pomimo upływu czasu – zapominamy lekcję, jaką Małemu Księciu udzielił Lis, zapominamy o tak podstawowych wartościach, jak przywiązanie, lojalność, wierność. Doskonale jest to widoczne w stosunku ludzi do swoich bliźnich, a także do zwierząt. Prawda jest taka, że niekiedy nasze zachowanie cechuje fałsz, podłość, wyrachowanie, wyrządzamy innym krzywdę tylko dla własnej satysfakcji, kierując się niskimi pobudkami. Nawet zwierzęta mają niekiedy więcej honoru niż my – ich instynkt jest instynktem przetrwania i w obronie życia są w stanie walczyć i ginąć. Ich zachowanie pozbawione jest typowego dla ludzi wyrachowania, fałszu, a jeśli kogoś pokochają, ktoś stanie się ich przyjacielem, to są w stanie zrobić dla niego wszystko.

Takim oddanym zwierzęciem był Pax – pięcioletni lisek, wychowany w otoczeniu ludzi. Przed laty od śmierci ocalił go mały chłopiec, Peter, wydobywając drżące ciałko z nory, w której z głodu zginęli jego bracia i siostra. Lisek stał się wiernym towarzyszem Petera, wspólnie z chłopcem bawił się, wspólnie z nim też się smucił, kiedy ten wspominał zmarłą matkę czy bał się oziębłości bądź wybuchów ojca. Żaden z nich nie spodziewał się jednak, że nadchodzi kres idealnego tandemu, który stworzyli.

Nadciąga wojna, zaś ojciec Petera zgłosił się na ochotnika do armii, dlatego też chłopak musi wyjechać do swojego dziadka. Nie ma tam miejsca na lisa, dlatego też ojciec podejmuje decyzję o wypuszczeniu zwierzęcia na wolność. Mimo próśb i błagań Petera, mężczyzna pozostaje niewzruszony choć jest zapewne świadomy faktu, iż oswojony lis szybko zginie w dzikich odstępach lasu – jeśli nie zabiją go zwierzęta to przyzwyczajony do regularnych posiłków podawanych przez człowieka, umrze z głodu. Czy rzeczywiście tak będzie? Przekonamy się o tym zagłębiając w polecaną przez rzesze czytelników książkę „Pax”, autorstwa Sary Pennypacker. Książka opublikowana nakładem wydawnictwa IUVI, mimo iż została napisana przez autorkę specjalizującą się w książkach dla dzieci, niesie ze sobą prawdę, którą powinni zrozumieć wreszcie dorośli. To bowiem nie tylko opowieść o więzi pomiędzy zwierzęciem a człowiekiem, ale i o bohaterstwie, lojalności, odpowiedzialności, o dorastaniu, poszukiwaniu siebie i przekraczaniu ograniczeń.

Chłopiec dopiero będąc u dziadka zdaje sobie sprawę, jak zawiódł Paxa, jak wielką krzywdę mu wyrządził pozostawiając go samego, skazując go na pewną śmierć. Postanawia wrócić po niego za wszelką cenę, ucieka zatem z domu podejmując wyzwanie przemierzenia ponad pięciuset kilometrów. Wędruje nocą, tak bowiem jest bezpieczniej, tyle tylko że wskutek nieuwagi łamie sobie nogę. Rannego chłopca znajduje samotna, niepełnosprawna kobieta, Vola. Ta cierpiąca na zespół stresu pourazowego była sanitariuszka, po utracie nogi zaszyła się na odludziu, zamieszkując w starym rodzinnym domu i tu – wśród ciszy – już od dwudziestu lat poszukuje prawdy o sobie, poszukuje swojego prawdziwego ja. W wolnych chwilach struga z drewna postacie, pragnąc za pomocą własnoręcznie wykonanych lalek opowiedzieć historię Sindbada uciekającego od ptaka Roka. Vola zawiera z Peterem umowę – pomoże mu wyzdrowieć i dotrzeć do Paxa pod trzema warunkami …

Zanim poznamy całą historię z jej niezwykle wzruszającym, ale i niosącym głęboką myśl zakończeniem, swoją opowieść snuje również Pax. Autorka umożliwiła nam bowiem śledzenie wydarzeń zarówno z punktu widzenia Petera, jak i lisa, który będzie musiał przejść przyspieszony kurs dorastania i nabyć wiele cennych umiejętności, jeśli chce przeżyć. Te dwa sposoby narracji przeplatają się ze sobą tworząc spójną całość, wzruszając, budząc zdumienie, ale i podziw. Siłę odbioru potęgują jeszcze ilustracje Jona Klassena, wykonane ostrą kreską, w odcieniach szarości, a mimo to głęboko zapadające w nasze serca. Ta piękna i mądra lektura z pewnością wywoła lawinę łez i pozostawi nas przepełnionych bólem, ale i życzliwością. Na zawsze już zapamiętamy, jak wielką wartość ma poczucie odpowiedzialności, lojalności, a także przyjaźń w której nie istnieją drogi na skróty…

Justyna Gul

Qultura słowa

Gdy Peter był małym chłopcem, znalazł w lesie liska, którym postanowił się zaopiekować. Wydawać by się mogło, że od tego momentu nic nie jest w stanie ich rozłączyć. Jednak gdy nadchodzi wojna, najgorsza z chorób w historii ludzkości, przyjaźń tej dwójki zostaje poddana trudnej próbie. Pax zostaje wypuszczony na wolność. Musi nauczyć się jak żyć i przetrwać w dziczy. Ojciec Petera zaciąga się do wojska i opuszcza syna, który zmuszony jest zamieszkać z dziadkiem, z którym nigdy nie miał najlepszych relacji. Chłopiec jeszcze tego samego dnia ucieka z domu i wyrusza na poszukiwanie przyjaciela. Czy pokona przeszkody i odnajdzie swojego zwierzaka?

Zacznę od tego, że okładka tej książki jest po prostu cudowna. Może wydawać się trochę dziecinna, ale to tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że w bardzo prosty sposób można przekazać czytelnikowi wspaniałe wartości. "Pax" to opowieść o chłopcu, który miał liska i o lisku, który miał chłopca. To właśnie jest najpiękniejsze w powieści Sary Pennypacker. Jest ona odpowiednia dla osób w każdym wieku. Jestem pewna, że zachwyci również moją dziesięcioletnią siostrę, która właśnie zaczęła poznawać historię tej niezwykłej przyjaźni.

Główny bohater jest bardzo dojrzały jak na swój wiek. Chłopiec przeżył śmierć matki, a w trudnych chwilach może liczyć na pomoc tylko ze strony swojego zwierzaka. Jest wytrwały, a wręcz uparty i bardzo trudno go do czegoś zniechęcić. Żałuje, że zostawił swojego przyjaciela i za wszelką cenę pragnie go odnaleźć. Wyruszając, nie wiedział na co i na kogo natknie się po drodze...

Bardzo zaintrygowała mnie postać Voli, weteranki wojennej, którą Peter spotyka podczas swoich poszukiwań. Kobieta mieszka samotnie i stara się odnaleźć dawną siebie. Z pozoru można ją wziąć za zwykłą wariatkę z drewnianą nogą, ale to właśnie ona wyciągnęła do dwunastolatka pomocną dłoń, kiedy najbardziej jej potrzebował. Vola dźwiga na swoich barkach ogromny ciężar i od wielu lat nie może się go pozbyć. Wystarczył jeden chłopiec, aby całkowicie odmienić jej życie.

Dzięki Pax'owi poznajemy świat ludzi z punktu widzenia zwierząt. Sposób w jaki wyczuwają nasze emocje i odbierają niektóre zachowania. Autorka wspaniale ukazuje relację między człowiekiem i jego zwierzakiem, która opiera się na przywiązaniu i lojalności.

"Pax" to świetna książka dla czytelnika w każdym wieku. Słyszałam, że porównuje się ją do "Małego Księcia", ale dla mnie powieść autorstwa Antoine’a de Saint-Exupéry’ego zawsze pozostanie jedyna i niepowtarzalna. Pani Sara Pennypacker stworzyła niezwykłą, klimatyczną historię, z którą każdy powinien się zapoznać.

Głównymi postaciami ksiażki jest Peter oraz udomowiony przez niego lisek PAX, którego chłopiec znalazł w lesie po śmierci swojej matki. Po kilku latach gdy wybucha wojna ojciec Petera wstępuje do wojska więc ten przeprowadza się do dziadka a PAXa zmuszony jest porzucić w lesie. Jednak relacja obu jest tak silna, że chłopak już pierwszego dnia postanawia wrócić po przyjaciela, który wiernie na niego czeka gdyż wierzy, że chłopak jest inny niż ludzie zarażeni wojną. Dopiero głód i zbliżające się niebezpieczeństwo zmusza go do opuszczenia swojego posterunku. W książce śledzimy próbę odnalezienia się obu przyjaciół oraz osób i zwierząt, których spotykają na swojej drodze.

Wydawać by się mogło, że Sara Pennypacker przedstawi relację dziecka i zwierzęcia. Bo jest tu przyjaźń i tęsknota, która popycha bohaterów do podejmowania niecodziennych wyzwań. Opisana w lekki i przyjemny sposób historia dotyka jednak kwestii trudnych wyborów, wolności, odpowiedzialności, tęsknoty, radzeniu sobie z rozstaniem czy wojny i jej okrucieństwie. Jednak według mnie przede wszystkim przypomina o szacunku do zwierząt. To książka głęboka, mądra i wartościowa, którą jest dla mnie bardzo pozytywnym zaskoczeniem i serdecznie Wam ją polecam!

Książka wzruszająca do łez o przyjaźni i wierności. Jeszcze młody chłopak Peter zamieszkuję u Dziadka, ponieważ jego Ojciec wstępuje do wojska z powodu nadchodzącej wojny z tego, także powodu muszą zostawić swojego Liska Paxa. Chłopak po niedługim czasie ucieka od Dziadka w poszukiwaniu Paxa oddalonego o ok. 400 km. W czasie drogi łamie nogę i na jakiś czas zamieszkuję u Violi. Kobiety bez nogi... Jak zakończy się historia? Przeczytajcie sami.

Czyta się miło i przyjemnie, książka wzruszająca, dla każdego

Odkąd Peter znalazł osieroconego liska i nazwał go Pax, są nierozłączni. Robią wszystko razem i nie widzą świata poza sobą. Jednak ojciec Petera idzie do wojska, chłopiec zostaje wysłany do dziadka, a liska niestety muszą wypuścić do lasu. Chłopiec szybko ucieka od dziadka i wyrusza na ponowne poszukiwania swojego najlepszego przyjaciela. W międzyczasie Pax musi nauczyć się żyć w dzikim lesie i zdobywać pożywienie, ale nigdy nie traci nadziei na to, że jego chłopiec wróci i zabierze go do domu.

Z początku obawiałam się tej książki, gdyż za bardzo kojarzyła mi się z Małym Księciem. Byłam przekonana, że to będzie marna próba skopiowania tego, co pokazał w swojej książce Antoine de Saint-Exupery, jednak okazało się, że Pax kompletnie nie jest jak Mały Książę. Owszem, mamy tutaj również małego chłopca i lisa, jednak ich historia nie jest taka sama jak ta ukazana w Małym Księciu i naprawdę bardzo cieszę się, że ta powieść tak pozytywnie mnie zaskoczyła.

Rzadko sięgam po książki skierowane do młodszych czytelników, jednak Pax od razu przyciągnął mnie okładką i uroczym opisem. Wiedziałam, że to będzie jedna z tych historii, które na długo zapiszą się w moim sercu i które pokocham, mimo tego, że prawdopodobnie rozerwą mi serce na małe kawałki. I rzeczywiście tak było. Uwielbiam tę historię, jednak w trakcie jej czytania były takie sytuacje, przez które moje serce krwawiło i bardzo często łzy stawały mi w oczach... Niestety historie ze zwierzętami w roli głównej zawsze na mnie mocno działają. Bardzo podoba mi się tutaj motyw przyjaźni jaki pokazuje Sara Pennypacker. Nie jest to zwykła przyjaźń, bo między człowiekiem a zwierzęciem, jednak autorka potrafiła przedstawić ich relacje w tak niezwykły sposób, że od razu ma się ochotę jeszcze mocniej przytulić swojego zwierzaka, psa lub kota. Uwielbiam też to, że widzimy świat oczami Paxa - rozdziały opisane z jego punktu widzenia są tak niesamowicie urocze, że po prostu nie da się tej historii nie pokochać. Lisek jest niesamowicie wierny swojemu człowiekowi, stara się jak może, by przeżyć i żyć w zgodzie z wszystkimi zwierzętami, jakie spotka po drodze i to jest najsłodsza historia, jaką kiedykolwiek czytałam.

Peter wyrusza na poszukiwania swojego liska w czasie kiedy wszędzie panuje wojna. Pax to po łacinie 'pokój', więc można powiedzieć, że chłopiec szuka nie tylko swojego zwierzątka, ale również pokoju w czasach wojny. Wtedy gdy wszystko otacza zniszczenie, a jego ojciec wyjechał na wojnę, dziecko nie potrafi sobie poradzić z tymi rzeczami, których jest świadkiem, więc jego podróż w poszukiwaniu liska może być również metaforycznie traktowana jako chęć odnalezienia pokoju w trakcie wojny. Peter jest zresztą naprawdę ciekawą postacią, gdyż zdaje sobie sprawę ze swojego błędu, w trakcie drogi ma sporo przeszkód do pokonania, jednak nic nie jest w stanie go powstrzymać przed odnalezieniem swojego ukochanego zwierzątka. Ja naprawdę niesamowicie kocham tę historię i z pewnością zostanie ona na długo w mojej głowie. Zakończenie książki trochę rozerwało mi serce, tak jak niektóre wydarzenia, które tutaj się działy, jednak i tak jestem naprawdę bardzo szczęśliwa, że udało mi się przeczytać coś tak ciekawego i wartościowego.

Pax to taka książka, w której nie można się nie zakochać. Historia od pierwszych stron podbija nasze serca, a my odkładamy książkę dopiero wtedy, gdy zabraknie nam kolejnych stron do czytania. Ja przeczytałam tę powieść w ciągu kilku godzin i nie żałuję żadnej sekundy spędzonej na jej czytaniu. Jeżeli szukacie książki dla dziecka to ta z pewnością będzie idealna, a dodatkowo może spodobać się każdemu dorosłemu!

Abigail Jailette, [Adres usunięty]

Bardzo intensywnie śledzę rynek wydawniczy w Polsce, również ten dziecięco-młodzieżowy. Niestety, niewiele jest książek z tej kategorii, które przykuwają moją uwagę, jednak w ostatnim czasie trafiłam na kilka perełek. Książka Sary Pennypacker zdecydowanie jest jedną z nich.

"Pax" to historia o wielkiej przyjaźni i poświęceniu. Poznajemy w niej Petera, dwunastolatka, którego nadchodząca wojna zmusiła do rozstania z ojcem, ale przede wszystkim z ukochanym zwierzakiem lisem Paxem. Paradoksalnie imię pupila, oznacza pokój. To właśnie Chłopcu i lisowi autorka na przemian oddaje głos, by przeprowadzili nas przez tą opowieść. Wędrówka Petera, stała się nie tylko wyprawą, by odzyskać przyjaciela, ale przede wszystkim wyprawą w głąb siebie i próbą odnalezienia sensu w otaczającej rzeczywistości. To historia o wojnie, o kosztach jakie niesie za sobą, o stracie i samotności. Bohaterką drugoplanową powieści jest bowiem Vola, poturbowana życiowo, była sanitariuszka, która opowiada chłopcu o swoich losach, o tym kim się przez chorobę zwaną wojną stała.

"Pax" to historia właściwie na jeden wieczór, ale zdecydowanie wymagająca naszej uwagi i skupienia. To trudna lektura, ale bardzo wdzięczna i wartościowa. Ja czasami potrzebuje takich książek.

Na uwagę zasługują również ilustracje Jon Klassen. Jak byłam mała, byłam święcie przekonana że podczas wojny świat był czarno biały (tak jak filmy o wojnie z tego okresu). Bezkolorowe ilustracje z tej książki, przypomniały mi tamte moje wizje... umocniły też wrażenia jakie miałam czytając tę historię.

Bardzo polecam, nie tylko dzieciom.

[Adres usunięty]

Chłopiec ma liska, czy lisek ma chłopca? Mają siebie nawzajem. Są nierozłączni. Do czasu.

Odkąd Peter uratował osieroconego liska, ON i Pax zaprzyjaźnili się. Lisek był głodny i zziębnięty, nieprzyzwyczajony do samotności, gdyż urodził się jako jeden z czwórki rodzeństwa. Jednak jeden po drugim jego bracia i siostra umierali, aż w końcu w zimnej norze biło tylko jedno lisie serduszko. I wtedy zjawił się Peter. Zabrał liska ze sobą nie pozwalając mu umrzeć. Zaopiekował się nim. Połączyła ich niezwykła przyjaźń, ale również obowiązek ochrony i odpowiedzialności. Pewnego dnia dzieje się jednak coś, czego Peter nigdy by się nie spodziewał. Jego ojciec idzie do wojska, a chłopiec musi przeprowadzić się do dziadka, którego bardzo słabo zna i nie lubi (z wzajemnością). Dziadek nie jest miłym, kochanym staruszkiem, ale człowiekiem, który praktykuje wychowanie w dyscyplinie. Niestety, chłopak musi pozbyć się liska - wypuścić go do lasu. Dziadek nie zgodzi się na tak dziwnego zwierzaka. Jednak już pierwszej nocy tęsknota za zwierzakiem bierze górę. Chłopiec wymyka się z domu i wyrusza do lasu oddalonego o setki kilometrów, by odnaleźć ukochanego Paxa. Lis w tym czasie musi nauczyć się, jak przetrwać w dzikim lesie, na nowo odkryć świat dzikich zwierząt, ale i ludzi. Nigdy jednak nie traci nadziei, że chłopiec wróci. Peter zaś nie traci nadziei, że Paxowi uda się przeżyć...

"Pax" to przepiękna opowieść o chłopcu i jego lisie. Wzruszająca i inteligentna. O bólu, jaki niesie za sobą strata najlepszego przyjaciela, prawdziwej przyjaźni między zwierzęciem a człowiekiem, ale przede wszystkim o miłości, dzikiej naturze, wojnie i konsekwencjach jakie za sobą niosą. Autorka prezentuje przejmujący obraz wojny, oryginalnie zrelacjonowany - nie tylko z perspektywy ludzi, ale i zwierząt. W książce rozłąka przedstawiona jest z dwóch perspektyw: Petera i Paxa. Na zmianę przeplatają się rozdziały prezentujące perypetie lisa i chłopca. I to jest w tej książce najpiękniejsze. Sara Pennypacker z niebywałą lekkością, a zarazem niezwykle szczegółowo opisuje uczucia liska, ale i jego zwierzęcą naturę. Udało jej się wejść w skórę i psychikę zwierzęcia.

Sara Pennypacker stworzyła coś, przy czym nie sposób się nie wzruszyć. Wiek nie gra roli. Historia liska i chłopca poruszy niejedno małe i duże serce. To klasyka na miarę "Małego Księcia". Porusza ważne tematy, ale przede wszystkim ponadczasowe wartości. Niezwykle emocjonalna i głęboka. Powieść ukazuje mechanizmy działania ludzkiej psychiki i natury człowieka. Tłumaczy dzieciom, że zwierzęta również mają uczucia, a złość jest czymś naturalnym. Bowiem każdy z nas - człowiek, czy zwierzę ma w sobie "bestię", którą należy oswoić. "Pax" nie jest zwykłą książką. Rodzice mogą wykorzystać ją jako narzędzie, by wytłumaczyć dzieciom różnice między dobrem a złem. To również niezwykłe źródło niezwykłej wiedzy i emocji. Uważam, że powinna obowiązkowo znaleźć się w kanonie lektur szkolnych.

Recenzja również na: [Adres usunięty]

Pax został uratowany przez Petera z zimnej nory, w której skazany był na śmierć. Jego matka zaginęła, a rodzeństwo umarło. Został sam.

I wtedy pojawił się chłopiec, który zabrał ze sobą liska. Czteronożny przyjaciel od razu go pokochał swoim małym, lisim serduszkiem. Chciał dbać o niego i zapewnić mu bezpieczeństwo. Od tamtej pory byli nierozłączni, razem spędzali każdą chwilę. Wydawało się, że Pax i Peter trwale się połączyli.

Ale przyszedł nieoczekiwany moment, kiedy tych dwoje musiało się pożegnać. Ojciec chłopca wyjeżdżał na wojnę, a Peter trafił do dziadka, bez swojego liska. Został zmuszony do pozostawienia go w lesie, samego, zdanego na siebie, wychowanego wśród ludzi, nie potrafiącego polować.

Nie minęło wiele czasu, nie minął dzień u dziadka, gdy Petera dopadły wyrzuty sumienia. Tęsknił za swoim liskiem bardzo mocno.

Dwunastoletni chłopiec postanowił wyruszyć po swojego przyjaciela. Dzieliło go od niego 500 km. Planował przejść tę drogę pieszo.

Czy mu się uda? Czy Peter dotrze do swojego przyjaciela i go odzyska? Co stanie się z samotnym liskiem?

"Pax" to książka, która jest niesamowita, wzruszająca i piękna. Wyciska z czytelnika wszystkie łzy, jakie w sobie posiada, łamie serce, przekazuje wiele wspaniałych mądrości i pokazuje prawdziwą przyjaźń. Jest idealna dla dzieci, ponieważ uczy, jak być dobrym człowiekiem. Wpaja do głowy prawdziwe wartości, które powinien każdy znać - miłość, przyjaźń, odwagę.

Tak niesamowitej i mądrej książki już dawno nie czytałam.

Fabuła wyzwala u czytelnika mnóstwo głęboko ukrytych emocji. Nie brakuje smutku i łez. Pokazuje, że warto walczyć i dbać o przyjaciół, że najlepszym przyjacielem są zwierzęta, które mimo krzywd są oddane człowiekowi, bez względu ma wszystko.

Niesamowite jest to, jak autorka prowadzi czytelnika przez książkę. Język Sary Pennypacker jest lekki, przyjemny i trafiający do serca. Sprawia, że już od pierwszych stron czujemy się zaintrygowani całą historią.

Narracja jest bardzo fajnie poprowadzona, czytamy książkę z perspektywy Petera, jak również Paxa. Daje to nam szeroki pogląd na emocje i myśli dwóch głównych bohaterów tej książki. Dzięki temu możemy wczuć się w książkę jeszcze bardziej i poczuć, jak przenika przez nas.

Całość dopełnia oprawa graficzna. Już sama okładka wiele obiecuje, a rysunki zawarte w środku sprawiają, że czytanie staje się przyjemniejsze i nadają książce wyjątkowego charakteru.

"Pax" to historia o wielkiej przyjaźni, miłości, wytrwałości, determinacji. Jest to idealna pozycja dla dzieci, jak i dorosłych. Z pewnością poruszy każde człowiecze serce, a zakończenie... ono będzie jednocześnie cieszyć i rozłamywać serce na pół.

Zachęcam was bardzo do poznania tej pozycji. Jeśli czytaliście "Małego Księcia" i wam się podobał, to ta pozycja jeszcze bardziej do was przemówi. Z całą pewnością warto dać ją dzieciom, które wyniosą z niej wiele wartości.

Od momentu, gdy tylko pojawiła się zapowiedź książki "Pax", wiedziałam, że po prostu muszę ją przeczytać, bowiem zaintrygował mnie opis. A także zapragnęłam mieć ją w swojej biblioteczce, abym mogła co jakiś czas spoglądać na tę przepiękną, urzekającą i hipnotyzującą okładkę. Moim zdaniem to jedna z piękniejszych oprawek, która nie tylko przyciąga uwagę i zachęca do poznania wnętrza książki, ale zapewne jest też tą, którą się zapamiętuje na zawsze i która wywołuje wspaniałe emocje. Jeszcze przed jej lekturą zapoznałam się z kilkoma recenzjami, które były niezwykle pozytywne i przejmujące, w których często porównywano tę powieść do znakomitej książeczki "Mały Książę". To tym bardziej nakłoniło mnie do sięgnięcia po tę książkę, na którą czekałam z niecierpliwością. Jakie są zatem moje wrażenia po lekturze książki "Pax"? Zapraszam na moją opinię.

Sara Pennypacker jest autorką serii o Klementynce (na liście bestsellerów "New York Timesa"), cenionych powieści oraz książek dla dzieci. Dzieli czas pomiędzy Cape Cod w stanie Massachusetts a Florydę. Można ją odwiedzać na: [Adres usunięty]

Jon Klassen dorastał w Niagara Falls w Kanadzie, a obecnie mieszka w Los Angeles. Jest autorem i ilustratorem kilku książek z listy bestsellerów "New York Timesa", m.in. "Gdzie jest moja czapeczka?', za którą otrzymał Medal Caldecotta. "Extra Yarn", książeczka dla dzieci autorstwa Maca Barnetta z ilustracjami Jona, uzyskała nagrodę "Boston Globe" Horn Book Award. Można go odwiedzać na: [Adres usunięty]

(źródło: okładka książki "PAX")

Od dnia, kiedy Peter znalazł i uratował osieroconego liska, ON i Pax stanowią zgrany, przyjacielski i nierozłączny duet. Niestety po pewnym czasie, chłopiec dowiaduje się, że jego ojciec idzie na wojnę, tym samym ON będzie musiał pojechać do dziadka, gdzie spędzi najbliższe pół roku, a swojego ukochanego liska wypuścić do lasu. Czas rozłąki z liskiem jest dla Petera ogromnie bolesnym przeżyciem. Jednak wie, że nie ma innego wyjścia, ojciec był stanowczy i bezwzględny w tej kwestii. Rzuca zatem w głąb lasu żołnierzyka, którym Pax uwielbia się bawić, wiedząc, że ten pobiegnie za drobiazgiem. Lisek - zupełnie niczego nieświadomy- udaje się w poszukiwania swojej ukochanej zabawki. Tymczasem chłopiec z ojcem odjeżdżają, a gdy Pax orientuje się w sytuacji, jest już za późno.

Peter już pierwszej nocy opuszcza dom dziadka, zabierając ze sobą najpotrzebniejsze rzeczy i wyrusza do swojego domu, oddalonego o ponad pięćset kilometrów, mając nadzieję, że zastanie tam Paxa. W tym samym czasie lisek spędza długie godziny w pozostawionym miejscu, czekając na swojego chłopca. Jednak ten się nie pojawia. Pax uświadamia sobie, że będzie musiał nauczyć się przetrwać w lesie, zdobyć pożywienie i znaleźć porozumienie z innymi zwierzętami. Nieustannie ma nadzieję, że chłopiec po niego wróci...

Czy chłopcu uda się dotrzeć do domu? Co wydarzy się w trakcie jego wędrówki? Czy odnajdzie Paxa? Jak lisek poradzi sobie w nieznanym mu dotąd, nowym otoczeniu? Czy chłopiec i lis się jeszcze spotkają? Jak potoczą się ich dalsze losy?

Głównymi bohaterami powieści są chłopiec o imieniu Peter oraz lisek Pax. Peter to dwunastolatek mieszkający z ojcem, mama nie żyła od kilku lat. W moim odczuciu chłopiec był bardzo samotnym młodym człowiekiem, pozostawionym samemu sobie, któremu brakowało miłości i poczucia bezpieczeństwa, a przede wszystkim zainteresowania ze strony bliskiej osoby. Dlatego tak bardzo zaprzyjaźnił się z liskiem, który nagle zjawił się w jego życiu. Połączyła ich przepiękna więź, opiekowali się sobą nawzajem, darzyli czułością, świetnie się rozumieli i doskonale wyczuwali swoje nastroje. Chłopiec często wspominał mamę, ich wspólnie spędzane chwile i drobne gesty. Z ojcem nigdy nie miał idealnych relacji, nawet za bardzo za nim nie tęsknił, kiedy ten ruszył na wojnę. Peter miał do niego żal, że ten nie liczy się z jego uczuciami, że zawsze decyduje za niego i nie pozwala mu dojść do głosu. Peter starał się nigdy nie okazywać słabości, ale rozstanie z liskiem - jego jedynym i najbliższym przyjacielem - sprawiło, że pierwszy raz w swoim życiu płakał. Wiedział, że nie powinien zostawiać wtedy liska w lesie, obwiniał siebie za to. Był zdeterminowany, aby go odnaleźć i przeprosić za swoje zachowanie. Natomiast Pax był liskiem osieroconym, doświadczonym przez los. Od razu obdarzył miłością i sympatią Petera, który go uratował i się nim zajął. Dzięki niemu nigdy nie czuł się samotny czy nieszczęśliwy. Zawsze wyczekiwał chwili, kiedy chłopiec wróci ze szkoły, aby mogli się bawić. Tamtego dnia, kiedy pozostawiono go w lesie, przeczuwał, że z chłopcem dzieje się coś niedobrego, ale nie dopuszczał tej myśli do siebie. Był przekonany, że jadą do lasu, aby się zwyczajnie pobawić i miło spędzić czas. Nie spodziewał się jednak, że zostanie tam całkiem sam, że chłopiec go opuści. Aczkolwiek wierzył, że Peter do niego wróci, że ten dzień kiedyś nastąpi i że znów będą razem. Tymczasem musiał sobie poradzić na obcym terenie, musiał walczyć o przetrwanie i każdy kolejny dzień.

Nie ukrywam, że obu bohaterów pokochałam od pierwszej strony powieści. Moją sympatię wzbudziła też Vola - była sanitariuszka, kobieta samotna i zagubiona, z ogromnym poczuciem winy, nie potrafiąca poradzić sobie z tragiczną przeszłością. To ona pomogła chłopcu i zaopiekowała się nim, kiedy tego potrzebował. W jakich okolicznościach się poznali i jak ta znajomość wpłynęła na ich dalsze losy? Tego nie zdradzę, aby nie odebrać Wam przyjemności z lektury.

Przyznaję, że gdy tylko otrzymałam książkę "Pax" od razu zaczęłam ją wertować i się nią zachwycać (choć przyznaję, że trochę byłam rozczarowana czarno-białymi ilustracjami). Spodziewałam się kolorowych ilustracji, w odcieniach podobnych do ujętych na okładce. Jednak, im bardziej zagłębiałam się w przedstawioną historię i im częściej spoglądałam na obrazki, tym bardziej mi się podobały. Bez wątpienia każdy rysunek ukazany w powieści jest uroczy, piękny, krótko mówiąc cudowny i skrada serce, a także perfekcyjnie odzwierciedla poszczególne momenty opowieści i pokazuje najważniejsze etapy wędrówek zarówno chłopca, jak i lisa. Coś pięknego i niezwykle ujmującego.

Powieść pochłonęłam w dwa wieczory, ponieważ niesamowicie mnie wciągnęła. To jest książka, której się nie czyta, ale którą się przeżywa całym sobą. Bez względu na to, co napiszę, to i tak w żadnym stopniu nie będę w stanie w pełni odzwierciedlić wszystkich odczuć towarzyszących mi w trakcie jej lektury. Każda kolejna kartka, każdy następujący po sobie rozdział przesiąknięte są emocjami, niekiedy bardzo skrajnymi. Już zaledwie po paru pierwszych stronach moje oczy zaszkliły się łzami. Chwila rozłąki chłopca z lisem bardzo mnie rozczuliła. Było mnóstwo sytuacji, kiedy pojawiały się łzy wzruszenia, bowiem opowieść jest przepełniona bólem i tęsknotą. Ale bywały też momenty, kiedy na mojej twarzy gościł uśmiech i robiło się ciepło na sercu, ponieważ powieść ta jest również o pięknej i bezinteresownej miłości i przyjaźni łączących chłopca ze zwierzęciem. Przyznaję, że trochę żałuję że tak szybko przeczytałam tę książkę, że mogłam sobie ją stopniować i powoli delektować się każdą zapisaną kartką. Fakt, że opisana historia jest niezwykle intrygująca, śledziłam ją z ogromnym napięciem i ciekawością. Pragnęłam jak najszybciej dotrzeć do ostatniej strony, aby poznać wreszcie zakończenie, mając nadzieję, że będzie ono szczęśliwe. Dla mnie "Pax" to książka zdecydowanie za krótka. Napisana jest bardzo lekkim, przyjemnym w odbiorze językiem, a dodatkowo dużą czcionką, co sprawia, że po prostu błyskawicznie się ją czyta. Bogata jest w mnóstwo mądrych i wartościowych cytatów i myśli, przy których warto się na chwilkę zatrzymać i poddać refleksji.

Autorka zastosowała w książce narrację trzecioosobową. Cała opowieść została ukazana zarówno z perspektywy Petera, jak i liska. Dzięki temu pomysłowi, bardzo dokładnie poznajemy uczucia głównych bohaterów; targające nimi myśli; przeszkody, jakie muszą pokonywać każdego dnia; ich wspomnienia ze wspólnie spędzanych chwil (przed rozłąką); trasę, jaką muszą przebyć, aby odnaleźć siebie nawzajem; ich ból (fizyczny i emocjonalny); przemyślenia na temat życia, a także analizowane przez nich pewne zaistniałe sytuacje, a tym samym wysnuwane wnioski.

"Pax" to urzekająca, poruszająca i niebywale wzruszająca, a niekiedy nawet przerażająca powieść o miłości, przyjaźni, tęsknocie, oddaniu, śmierci, samotności, niesprawiedliwości, stracie, okrucieństwie, bólu, cierpieniu, przetrwaniu, walce z przeciwnościami losu, radzeniu sobie z przystosowywaniem do otaczających warunków, a przede wszystkim o poszukiwaniu upragnionego pokoju. Zdecydowanie jest to pozycja godna uwagi, której odbiorcą może być każdy, zarówno dziecko, jak i osoba dorosła. Książka zawiera niejedno cenne przesłanie, wzbudza ogrom emocji i zmusza do refleksji. Zapewne niejednokrotnie wraz z córką będziemy do niej wracać i za każdym razem wynosić nowe i istotne wartości. Serdecznie polecam i zachęcam do lektury!

Peter wychowywał Paxa od maleńkiego. Jednak teraz idzie wojna, ojciec musi zostawić chłopca u dziadka, a starszy pan nie może zajmować się i dzieckiem, i lisem. Dlatego wywożą Paxa do lasu i puszczają go wolno. Niestety, Peter nie może pogodzić się ze stratą. Rusza w drogę, by odszukać swojego przyjaciela. W tym czasie Pax, który całe życie żył wśród ludzi, poznaje inne lisy i próbuje je przekonać, że człowiek wcale nie jest ich wrogiem. Przynajmniej nie zawsze. Jednak czy Peter nadal jest jego przyjacielem, skoro zostawił go samego w lesie?

Pax Sary Pennypacker to powieść, w której narracja pokazuje naprzemiennie losy dwóch bohaterów – chłopca i lisa. Rozdziały się uzupełniają, opowiadając dwie historie. Jedna dotyczy Petera i jego prób odszukania lisa, druga – Paxa i tego, jak radzi sobie z sytuacją, w której się znalazł.

Peter to młody chłopak, którego najlepszym przyjacielem jest lis. Ocalił Paxa od śmierci i postanowił zostawić w domu. Niestety, wojna, która się zbliża, wymusiła na ojcu Petera decyzję o zostawieniu Paxa w lesie. Chłopiec cierpi, ale nie sprzeciwia się ojcu. Jednak potem dopadają go wyrzuty sumienia i postanawia, że nie zostawi tak tej sprawy. Rusza w podróż, by odnaleźć Paxa i sprowadzić go do domu.

Pax natomiast wiernie czeka na swojego przyjaciela. Nie umie sobie jednak poradzić w lesie – poznaje nowe lisy, które nie są mu przychylne. Czują zapach człowieka i zachowują rezerwę. Pax, by przetrwać i doczekać powrotu chłopca – bo jest przekonany, że Peter po niego wróci – musi nauczyć się polować, znaleźć schronienie i wodę.

Historia chłopca i liska jest poruszająca. Przyjaźń, która ich łączy, nie jest typowa. Peter czuje, że doskonale rozumie się z Paxem i dlatego nie może sobie wybaczyć, że zostawił go w lesie całkiem samego. Jednak wyprawa, w którą się udaje, nie jest łatwa, szczególnie dla tak młodego chłopca. Na dodatek Peter nie ma szczęścia i po drodze spotykają go problemy, które uniemożliwiają mu na jakiś czas podróż. Nie zniechęca się jednak. Jego silna wola i motywacja, by odszukać przyjaciela, są godne podziwu.

Jeśli chodzi o rozdziały poświęcone Paxowi – są naprawdę pięknie napisane. Czytelnik może zobaczyć, jak widzą nas zwierzęta, co o nas myślą i jak żyją w lesie. Pax musi się wiele nauczyć, by przetrwać, ale jest tak samo zdeterminowany jak jego przyjaciel, Peter.

Tekst uzupełniają ilustracje Jona Klassena. Są dość proste, ale świetnie pasują do tej opowieści i nawiązują do przepięknej okładki. Co ciekawe, warto zwrócić uwagę, że rozdziały dotyczące Petera i Paxa zostały spersonalizowane – zaczynają się albo głową chłopca, albo głową lisa.

Pax to piękna opowieść o przyjaźni, oddaniu, miłości i tęsknocie. Bardzo dobrze się ją czyta. To powieść chwytająca za serce i wzruszająca. Skierowana raczej do młodszych czytelników, ale i dorośli znajdą tu coś dla siebie. Warto przeczytać, bo to naprawdę śliczna opowieść.

Sara Pennypacker jest autorką serii o Klementynce (na liście bestsellerów „New York Timesa”), cenionych powieści oraz książek dla dzieci. Dzieli czas pomiędzy Cape Cod w stanie Massachusetts a Florydę. Można ją odwiedzać na: [Adres usunięty].*

Lubię od czasu do czasu sięgać po książki, których zadaniem jest poruszyć czytelnika, zmusić go do zastanowienia się nad pewnymi kwestiami. Wybór padł na Paxu. Czy jestem zadowolony?

Pax to młody lis, który został przygarnięty przez Petera. Po kilku latach swojej przyjaźni, muszą się rozstać. I to w dość bolesny sposób. Czy będą potrafili żyć bez siebie?

Dzieło to opowiada przede wszystkim o przyjaźni, a wręcz miłości człowieka do zwierzęcia. Jest tu też mowa o wojnie, wolności, „pokonywaniu samego siebie”.

Książka została napisana lekkim językiem. Nie ma tutaj jakiejś trzymającej w napięciu akcji czy jej zwrotów. Historia biegnie bardzo płynnie i w miarę szybko. Autorka potrafi poruszyć człowieka i wzruszyć go niemal do łez. Przedstawia opinię zwierząt na temat ich zachowań.

Wewnątrz utworu znajdują się przepiękne ilustracje, które swoją prostotą ilustrują wydarzenia oraz przedstawiają bohaterów książki.

„Co to jest wojna?” Szary zamyślił się. „Jest taka choroba, która czasami dopada lisy. Sprawia, że przestają być sobą i atakują obcych. Wojna to taka choroba, tylko u ludzi.”

Spodziewałem się o wiele większej dawki emocji. Chciałem, aby „Pax” rozłożył mnie na łopatki. Nie do końca tak się stało, niemniej nie czuję się zawiedziony. Uważam to za jedną z lepszych książek młodzieżowych, jakie miałem okazję ostatnio czytać, bo przekazuje ona ważne treści.

Podsumowując, polecam książkę tę przede wszystkim tym, którzy zakochali się (tak jak ja) w utworze Mały Książę. Są to tak samo dwa cudowne dzieła, które krytykują świat dorosłych.

Tytuł: „Pax”

Tytuł oryginału: „Pax”

Autor: Sara Pennypacker

Wydawnictwo: IUVI

Korekta: Katarzyna Kierejsza

Przełożyła: Dorota Dziewońska

Ilustracje: Jon Klassen

Opracowanie graficzne okładki: Stefan Łaskawiec

Wydanie: I

Oprawa: miękka (ze skrzydełkami)

Liczba stron: 288

Data wydania: 26.10.2016

ISBN: 978-83-7966-028-5

* Źródło – skrzydło książki.

Może i jest to historia nieco nierealistyczna, ale ja mam to gdzieś głęboko. Pax to podobizna Lessie, wróć ale w lisim wydaniu, a któż z nas nie lubi lisów? W tej książce kryje się odpowiedź na pytanie, czy przyjaźń, a nawet miłość między człowiekiem i zwierzęciem jest możliwa. Jak wiele trzeba stracić, by wiedzieć, że to co się miało było wyjątkowe? To dzieciaki potrafią dokonać niemożliwego, ponieważ nie myślą tak jak dorośli i to właśnie w tym jest najpiękniejsze. Całą książkę czytałam z zapartym tchem i często tego oddechu mi brakowało - z całego serca polecam.

"Zwyczajną prawdę bywa najtrudniej dostrzec, kiedy dotyczy ciebie samego. Jeżeli nie chcesz poznać prawdy, zrobisz wszystko, żeby ją ukryć..."

Czasami wydaje nam się, że niektóre książki skierowane są przede wszystkim do jednej grupy wiekowej. Być może wiele osób widząc krótki opis historii zawartej w książce "Pax" autorstwa Sary Pennypacker pomyślało sobie, że będzie to raczej historia dla młodszego pokolenia. Jednak sama, będąc już po przeczytaniu tej książki, jestem w stu procentach pewna, że ta przepiękna opowieść dotrze do każdego z Was, jeżeli tylko jej na to pozwolicie. To urocza i wzruszająca historia o przyjaźni, lecz także o miłości i przywiązaniu czy też stracie, wolności oraz wojnie.

Peter i Pax są nierozłączni, od kiedy chłopiec znalazł małego liska, tym samym ratując mu życie. Od tamtej pory zawiązała się między nimi prawdziwa przyjaźń. Dlatego też, gdy ojciec chłopca musi iść do wojska, wszystko zmienia się diametralnie. Peter ma zamieszkać u dziadka, a liska wypuścić do lasu. Jednak już pierwszej nocy w nowym domu chłopiec zdaje sobie sprawę, że postąpił źle. Postanawia przejść pięćset kilometrów, by odnaleźć Paxa. Natomiast lisek będzie musiał przez ten czas nauczyć się na nowo żyć w lesie... Jak zatem potoczą się ich losy? Czy Peterowi uda się odnaleźć swojego przyjaciela? Jak Pax, dotychczas przyzwyczajony do życia w domu, poradzi sobie na wolności? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie sięgając po książkę Sary Pennypacker.

Ilekroć myślę o tej historii, to pierwsze, co pojawia się na mojej twarzy to ogromny uśmiech, ale jednocześnie wraz z nim czuję pewnego rodzaju nostalgię. Przede wszystkim pierwszą myślą, jaka pojawiła się w mojej głowie, kiedy dotarłam do samego końca, było: "Co, to już? O nie, ja chcę więcej i więcej..." Autorka stworzyła przepiękną opowieść o chłopcu i jego najlepszym przyjacielu - lisie, lecz tak naprawdę wraz z tym głównym wątkiem pojawia się wiele uniwersalnych prawd o tym całym naszym życiu. Jest to przede wszystkim, jak wspomniałam w tytule, opowieść o przyjaźni i jej ogromnej sile. Pokazuje, że to, co łączy człowieka z jego zwierzęciem jest czasami silniejsze niż nawet relacje z innymi ludźmi. Chociaż tutaj również pojawia się postać, z którą Petera połączyła nić porozumienia, więc zdecydowanie jak wspomniałam, to opowieść o sile przyjaźni. Co więcej, to historia o miłości i przywiązaniu, a jednocześnie stracie i tym, jak wiele szkód jest w stanie ze sobą nieść. Uświadamia, że kiedy nagle ktoś, kogo kochamy, zostaje nam odebrany, to ten nasz mały świat wydaje się całkowicie obcy. To także opowieść o wolności, gdyż pokazuje, że czasami dopiero, gdy jej zaznamy, to zrozumiemy, jak cenną wartością jest w naszym życiu. A skoro o wolności mowa, to także jest to historia o wojnie, jaka tę wolność niejednokrotnie odbiera, lecz co więcej - sieje spustoszenie i sprawia, że nic nie jest takie, jak wcześniej... To zatem naprawdę mądra książka, o której nie zapomina się zaraz po odłożeniu jej na półkę.

Co więcej, styl autorki niezwykle przypadł mi do gustu. Jest jednocześnie lekki w odbiorze, dzięki czemu całość pochłania się błyskawicznie, a z drugiej strony nie jest zbyt banalny. Dzięki temu miałam okazję zaznaczyć sobie znowu kilka ciekawych cytatów, do jakich to na pewno kiedyś z przyjemnością powrócę. Spodobało mi się też to, że rozdziały naprzemiennie ukazują losy Petera, jak także Paxa. Autorka pięknie opisywała zarówno wydarzenia towarzyszące chłopcu, jak także te, które na swojej drodze spotykał lisek. Kolejnym plusem tej książki są zdecydowanie ilustracje. Pewnie by się bez nich obyło, lecz to, że pojawiają się co ileś stron, dodaje całości jedynie uroku. Bo w gruncie rzeczy ta opowieść jest po prostu urocza. Nie zabrakło w niej jednak także emocji. Co rusz towarzyszył mi zarówno uśmiech, jak także strach o bohaterów czy moment wzruszenia, bo tak Moi Drodzy, i bez jakiejś łezki się nie obyło. Muszę przyznać, że czytałam tę historię z taką przyjemnością, że być może, podobnie jak to było w przypadku "Małego Księcia", kiedyś jeszcze do niej powrócę. Wewnętrznie czuję, że warto co jakiś czas przypominać sobie właśnie takie książki, bo dzięki nim w jakiś sposób odkrywam w sobie na nowo, zaszyte gdzieś głęboko, dziecko, nie tracąc jednak poczucia, że ta książka jest idealna dla każdej grupy wiekowej. Piękna opowieść, którą z całego serca Wam polecam, bo uwierzcie mi, że warto.

Bohaterowie zostali wykreowani bardzo dobrze. Peter to chłopiec, który z jednej strony jest wciąż tym trochę zagubionym dzieckiem, lecz z drugiej wchodzi ON już w wiek nastoletni i odkrywa w sobie cechy, o jakich wcześniej nie miał pojęcia. Dopiero strata najlepszego przyjaciela uświadamia mu, że ma w sobie siłę, by walczyć z przeciwnościami losu, byle przekonać się, że jego lisek wróci bezpiecznie do domu. Podobała mi się jego postać i bardzo szybko go polubiłam. Natomiast Pax - cóż, niby tylko lisek, a jednak ten świat zwierząt został pokazany w taki sposób, że śledziło się losy Paxa z ogromnym zaciekawieniem. Niezwykle istotną postacią tej książki jest również Vola - kobieta, która dużo wniosła w życie Petera. Nie chcę Wam zdradzać za wiele, by nie spoilerować, ale powiem tylko tyle, że podobała mi się jej kreacja i też pewnego rodzaju metamorfoza, jaką przeszła. Stąd też uważam, że autorka stworzyła naprawdę dobrych bohaterów.

Podsumowując, książka "Pax" to urocza, a jednocześnie emocjonalna historia, obok której nie da się przejść obojętnie. Zdecydowanie polecam ją każdej grupie wiekowej, bo mam wrażenie, że stanie się ponadczasową książką, po którą będzie chciało się sięgać kilkakrotnie. Osobiście mnie chwyciła za serducho i wiem, że jeszcze kiedyś do niej powrócę.

[Adres usunięty]

Czy wierzycie w mocną więź między dwiema osobami, więź stabilną, trwałą, nierozerwalną mimo pojawiających się przeszkód i przeciwności? A czy wierzycie w taką więź między człowiekiem a zwierzęciem, np. lisem? Czy możliwa jest jedność dusz i wyczuwanie emocji, radości i smutku, tej drugiej strony nawet wtedy, kiedy dzielą je setki kilometrów? Czy to wszystko jest możliwe?

Pax to młody lisek, który całe dotychczasowe życie spędził u boku swojego chłopca, będącym zarówno jego opiekunem, jak i najlepszym przyjacielem. Jednak sielskie życie z Peterem nie trwa wiecznie i kończy się zupełnie niespodziewanie. Zbliża się wojna, ojciec chłopca idzie walczyć, Petera wywozi do dziadka, a liska do lasu, zostawiając go samemu sobie. Czy zwierzę poradzi sobie w dzikim lesie? Czy będzie potrafiło zdobyć jedzenie, zdobyć nowych przyjaciół, po prostu zacząć nowe życie? Czy może tęsknota okaże się zbyt silna i nie do przezwyciężenia dla młodego liska?

A co z chłopcem? Czy tak po prostu pogodzi się ze stratą swojego przyjaciela czy być może będzie chciał go odzyskać, uciekając od dziadka i planując samotne pokonanie setek kilometrów? Czy wystarczy mu siły fizycznej i psychicznej, aby pokonać tak odległą drogę? Czy Peter podda się w pewnym momencie czy może do końca będzie walczył o odnalezienie swojego liska?

Książka "Pax" wzrusza i to nie tylko młodych czytelników. Dedykowana jest osobom od 11. roku życia, ale moim zdaniem czytelnicy mający znacznie więcej lat będą nią równie wzruszeni i zafascynowani (a może nawet i bardziej). Pięknie napisana, przejmująco i plastycznie, a jednocześnie na tyle prosto i bezpośrednio, by trafiać dokładnie w samo serce czytelnika. W jednym rozdziale czytamy o chłopcu, jego przeżyciach i odczuciach, w kolejnym natomiast śledzimy losy liska. Bałam się, że rozdziały opisujące Paxa będą nieco nudne i monotonne, ale autorka tak pięknie przedstawiła jego perypetie w lesie, a także wyraźnie zarysowała jego emocje, że nie tylko z wielką przyjemnością czytałam te rozdziały, ale i mocno się przy nich wzruszałam.

Powieść jest piękna, co tu dużo mówić i jeśli zastanawiacie się nad prezentem książkowym dla swojego dziecka, nad książką, która z pewnością stanie się jedną z jego ulubionych pozycji, a wreszcie nad pozycją, która i Was wzruszy, "Pax" będzie idealny :-)

Książka "Pax" skusiła mnie głównie swoją okładką. Ten lisek jest przeuroczy! Opis też wydawał się ciekawy i to porównanie do "Małego Księcia", którego osobiście bardzo lubię. Nie mogło być inaczej, skoro książka zapowiadała się w podobnym klimacie, jak "Mały książę". Domyślałam się zatem, że powieść Pennypacker będzie wartościowa i refleksyjna. Moje domysły okazały się trafione.

Właściwie w opisie jest zawarte całkiem niezłe streszczenie, więc ja skupię się głównie na moich odczuciach. Nie będę zagłębiała się w opis fabuły, dlatego też moja opinia może nie będzie zbyt długa.

Autorka przedstawiła czytelnikowi fabułę w sposób dwutorowy. Śledzimy losy lisa i Petera ich oczami, naprzemiennie. Osobiście bardzo lubię taki zabieg, ponieważ umożliwia ON wczucie się w rolę narratora. Przeżywanie jego emocji i możliwość zrozumienia jego poczynań. To jest jeden z plusów tej historii. Następnym plusem będzie nieskomplikowany i przyjemny w odbiorze język, jakim posługuje się autorka.

Kolejną rzeczą na plus jest przesłanie, jakie autorka umieściła w swojej powieści. W zasadzie ja znalazłam kilka przesłań, ale te najmocniejsze to oddanie, przyjaźń, miłość i szacunek do słabszych - relacja człowiek - zwierze. Na przykładzie małego liska i chłopca, który go uratował, zaprzyjaźnił się z nim i opiekował od maleńkiego. Autorka pokazała nam, że człowiek wcale nie musi być dla zwierząt wrogiem, a często niestety właśnie tak bywa. Coraz częściej słyszy się o okrucieństwie wobec zwierząt. Kolejnym przekazem jest wojna - która ukazana została jako wszechogarniające i niszczące wszystko na swojej drodze okropieństwo. Wojna nie oszczędza niczego i nikogo. Słabsi są przeszkodą, a ludzie tracą zmysły. Wolność na przykładzie udomowionego, dzikiego zwierzęcia, jakim jest Pax również jest fajnie pokazana. Poniekąd Peter uratował liska, ale odebrał mu wolność. Dopiero kiedy Pax wraca do swojego naturalnego środowiska, dowiaduje się o sobie więcej. Z początku jest ciężko, ale później odkrywa w sobie, cząstka po cząstce prawdziwą naturę.

Sporo jest tych plusów. A sama książka jest skierowana - tak, jak "Mały książę" - do każdego. Nie tylko do młodszego czytelnika, ale do każdego, który szuka czegoś niewinnego, pełnego refleksji i przyjemnego dla oczu (ze względu na piękne ilustracje) i serca.

Jest jednak małe "ale", do którego się przyczepię. Otóż nie zgodzę się co do "dynamicznej akcji". Jakoś mało było mi tutaj porywających zwrotów akcji, aczkolwiek nie uważam, że to minus. Absolutnie nie, uważam jednak, że dynamicznej akcji - przez co ja rozumiem akcję, która doprowadza czytelnika do utraty tchu - w tej książce potrzeba. Raczej sądzę, że akcja jest wolna, ale dostosowana do całej powieści idealnie.

Tyle na temat książki "Pax". Osobiście polecam ją każdemu - jak każdą książkę, która niesie ze sobą mądry przekaz.

sol-[Adres usunięty]