Pasażer

Głównym bohaterem jest 28-letni Etienne, spokojny i ułożony mężczyzna, który rozpoczyna właśnie karierę nauczyciela akademickiego. Etienne ma prowadzić ćwiczenia z literatury fantastycznej, jednak do swojej nowej pracy podchodzi z lekką obawą, gdyż ten gatunek literacki jest mu całkiem obcy. Etienne z lekkim wyrzutem wspomina, że w dzieciństwie rodzice zabraniali mu czytać horrory oraz wszelkiego rodzaju powieści fantastyczne. Tłumaczyli, że izolowali go w ten sposób od przemocy i okrucieństwa. Etienne pamięta, że zaczęli się tak dziwnie zachowywać od momentu wypadku, któremu uległ ON jako 8-letni chłopiec. Podobno ojciec uderzył go przez przypadek drzwiczkami samochodu w głowę, Etienne dostał amnezji i ulotniły się wszystkie jego wspomnienia z okresu dzieciństwa. Do tej pory mężczyzna nie przywiązywał zbyt dużej wagi do swoich wspomnień z lat młodości. Jednak, kiedy podczas zajęć porusza ze studentami temat dzieciństwa oraz niewinności, zaczyna sobie uświadamiać, że rodzice chyba coś przed nim ukrywają. W dodatku te sny…. Etienne często widzi w nich siebie, kroczącego wąską leśną ścieżką. W oddali słychać krzyk dziecka. Pod jego stopami wiją się zaskrońce, gdzieś obok przejeżdża biały, dziecięcy rowerek i wydaje charakterystyczny odgłos tykania łańcucha. Na końcu ścieżki Etienne dostrzega ogromne zarośla, ale nigdy nie udaje mu się dostrzec, co się za nimi kryje, gdyż za każdym razem sen kończy się właśnie w tym miejscu.

Mężczyzna przeczuwa, że jest blisko rozwiązania zagadki z dzieciństwa. Zewsząd docierają do niego różne bodźce, które drażnią jego podświadomość. Jednak prawdziwym momentem zwrotnym jest dzień, w którym Etienne zabiera ze sobą autostopowicza – młodego mężczyznę o imieniu Alex, który mieszka obok rodzinnej miejscowości głównego bohatera. Początkowo Alex wydaje się bardzo sympatyczny i otwarty. Etienne umawia się z nim, że będzie go podrzucać dwa razy w tygodniu, w drodze powrotnej z uczelni do domu rodziców. Po pewnym czasie, spotkania z Alexem nabierają bardzo tajemniczego i niepokojącego charakteru. Etienne wydaje się, że skądś zna tego mężczyznę o ciemnych oczach i kręconych włosach. Jednak za każdym razem, kiedy pyta o to Alexa, ten wymijająco zmienia temat rozmowy. Etienne wpada powoli w obsesję. Postanawia, że za wszelką cenę dowie się, co znaczą te tajemnicze sny oraz jaką rolę odegrał w jego dzieciństwie Alex. Nie zdaje sobie jednak sprawy z tego, że od momentu poznania tajemniczego autostopowicza, sam stał się pionkiem w niebezpiecznej grze, której finał może przynieść tragiczne skutki…

„Pasażer” to powieść grozy, która wciśnie was w fotel. Nie będziecie w stanie się poruszyć, tak bardzo będziecie się bać tego, co Etienne może znaleźć na końcu leśnej ścieżki. Autor potęguje strach stopniowo i bardzo powoli. Chce, abyśmy sami zaczęli dostrzegać związki przyczynowo – skutkowe. Zmusza nas do logicznego myślenia. Podpowiada, ale nie wyjaśnia. Z rozdziału na rozdział będziemy dostrzegać coraz więcej wskazówek, jednak rozwiązanie zagadki następuje dopiero na samym końcu, przez co książkę do ostatniej strony czyta się z ogromną fascynacją i przerażeniem.

Na pochwałę zasługują również nakreślone przez Senécala postaci. Każda z nich jest bardzo wyraźna i dopracowana. Co prawda, bieg wydarzeń poznajemy wyłącznie z perspektywy Etienne, lecz pozostali bohaterowie są równie barwni i wyjątkowi. Taki sposób narracji sprawia również, że czytelnik łatwo utożsamia się z głównym bohaterem i w pełni mu zawierza, nie zdając sobie sprawy z własnej naiwności. Ale o tym ciiiiiii….. Nie powinnam chyba już nic więcej mówić :)

Gorąco polecam „Pasażera”. To krótka, lecz przerażająca historia o tym, jak wielki wpływ na dalsze życie mogą mieć wydarzenia z dzieciństwa oraz o tym, gdzie kończy się granica ludzkiej świadomości.