Para zza ściany

RECENZJA:

„Para zza ściany” to debiut Autorki i jak dla mnie bardzo udany.

Książkę przeczytałam w ciągu weekendu. Szczerze powiem, że modliłam się, żeby jak najszybciej uporać się z obowiązkami domowymi, by znów zasiąść z książką i dowiedzieć się co wydarzy się dalej. Jako mamie na początku trochę ciężko było mi uwierzyć, że rodzice, a w szczególności matka była w stanie zostawić swoje małe dziecko samo w domu, mimo tego, że zaglądali tam co pół godziny naprzemiennie z mężem i sprawdzali czy z Corą wszystko jest w porządku. Mieli ze sobą też elektroniczną nianie. Ale nie mnie oceniać ludzi pomyślałam, może i są rodzice którzy odważyliby się na coś takiego. Wiec czytałam i czytałam, a czym dalej, było coraz ciekawiej. Autorka bardzo umiejętnie buduje napięcie i sprawia, że chce się czytać dalej i dalej. Co chwile wydawało mi się, że domyślam się, co się stało, ale zaraz moje przekonanie okazywało się błędne. Książka jest na prawdę na wysokim poziomie jak ma debiut pisarki. Trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Pokazuje jak jedna chwila i zła decyzja może wywrócić życie człowieka do góry nogami. Anne i Marco mieli wszystko, piękny dom, pieniądze, siebie i córeczkę.

I cały ten ich spokój został zburzony w jednej chwili. Książka pokazuje też, że nie zawsze możemy ufać tak w 100 procentach innym… nawet tym najbliższym.

Zakończenie całej tej historii wprawiło mnie w osłupienie i tak na prawdę bardzo długo po skończeniu tej książki jeszcze o niej myślałam.

PODSUMOWANIE:

Reasumując, jeżeli chcecie dowiedzieć się, co wydarzyło się jeszcze w tej książce i czy Cora wróciła do domu cała i zdrowa, to przeczytajcie ja koniecznie sami. Ja powiem tylko, że na prawdę warto i gwarantuję, że nie będziecie się przy tej lekturze nudzić nawet chwili, a poświęcony dla niej czas nie będzie czasem straconym. Jeszcze raz gorąco polecam.

Anne i Marco są zgranym małżeństwem. Mają wszystko, dom, rodzinę i interesującą prace. Jednak, kiedy spędzają wieczór u sąsiadów, a ich malutka córeczka znika, okazuję się, że nie wszystko jest tak piękne, na jakie wygląda. Detektyw Rasbach robi wszystko, by odnaleźć dziewczynkę, lecz sprawa jawi się w ponurych barwach, a wszystkie podejrzenia padają na rodziców. Co stało się z Corą i czy jest szansa, by dziecko jednak żyło?

Pomysł na fabułę nie jest zbyt oryginalny, ale od pierwszej strony całkowicie zatraciłam się w tej książce. „Para zza ściany” napisana jest tak lekkim i przyjemnym językiem, że dosłownie płynęłam i nie pamiętam, kiedy ostatnio przeczytałam tak szybko książkę. Nie wiem jak autorka to zrobiła, ale spijałam każde słowo i upajałam się nim. Byłam szczerze zaskoczona, tym bardziej, że zazwyczaj sięgam po inne gatunki, jednak opis miał coś w sobie i cieszę się, że zdecydowałam się na lekturę.

Historia, można powiedzieć, z życia wzięta, lecz została troszkę podrasowana. Anne i Marco, pomimo rażącego błędu, który popełnili, są całkiem przyzwoitymi ludźmi. Nie udało mi się nawiązać bliższej więzi z żadnym z bohaterów, być może, dlatego że nie potrafiłam im zaufać. Mały wyjątek stanowi Anne, matka cierpiąca na depresję poporodową, która jest lekko rozchwiana emocjonalnie, lecz z pewnością darzy uczuciem swoją malutką córeczkę. Nie chce zgłębiać charakterów tej dwójki oraz postaci drugoplanowych, by nic wam nie sugerować. Cała przyjemność polega na poznawaniu ich stopniowo i krok, po kroku odkrywaniu prawdy.

Akcja toczy się na przestrzeni kilku dni i jest niezwykle szybka, a do tego kompletnie nieprzewidywalna, ale tylko do pewnego momentu. Z pewnością wielki plus dla narratora, który odwali tu kawał dobrej roboty. Zdradza myśli i czyny bohaterów, które są tajemnicą dla innych postaci. Lawiruje między bohaterami i sama zwątpiłam w swoje przypuszczenia. Jak się okazało, każdy posiada jakieś sekrety, które stopniowo i w przemyślany sposób są ujawniane. Kiedy cała sprawa zaczęła powoli się wyjaśniać, a ja obrałam na cel głównego podejrzanego i do tego słusznie, nie straciłam zainteresowania lekturą. Nadal czytałam z wielkim zapałem, bo pomimo ciężkiego tematu, książka jest lekka w odbiorze. Najwięcej pesymizmu wprowadza cyniczny, lecz poczciwy detektyw. Tak naprawdę liczyłam na więcej przemocy i dramatu, czuję z tego powodu mały niedosyt.

Jest to thriller z elementy kryminału i obyczajówki. Taki miszmasz wypadł bardzo dobrze. Chyba bardziej skupiłam się na tych szokujących sekrecikach, które wszyscy chcieli ukryć, oraz na stanie psychicznym Anne, niż na samej dziewczynce. To dialogi i pełne napięcia przesłuchania tak mnie zafascynowały. Z pozoru sztywne i oficjalne rozmowy ujawniają więcej niż pogadanki „od serca”. Każda zmiana zachowania oraz tiki nerwowe, rzucają się w oczy i nasuwają pytania i wątpliwości.

„Para zza ściany” to dobra i wciągająca lektura, która nieoczekiwanie zapewniła mi wieczór pełen wrażeń. Zakończenie pozostawiło mnie w skrajnym osłupieniu i nie wiem, czy mam śmiać się, płakać, czy też dokonać zbrodni na tej książce.  Polecam! 5-/6

Anne i Marco Conti to szczęśliwe małżeństwo, które pewnego dnia wybiera się na kolację do sąsiadów. W domu pozostawiają sześciomiesięczną córkę Corę, zabierając ze sobą jedynie elektroniczną nianię, która w razie czego ma powiadomić ich, kiedy dziecko wstanie. Po powrocie odkrywają, że córka zniknęła - od tej pory zaczyna się wyścig z czasem. Na jaw wychodzą różne brudy oraz tajemnice uświadamiające, iż największe rany potrafią zadać najbliżsi.

Kiedy zapoznawałam się z różnorodnymi opiniami na temat tej książki, moją uwagę przykuła informacja, że rodzice zostawili maleńkie dziecko w domu bez jakiejkolwiek opieki. Poznając tę historię, doznałam jeszcze większego szoku. Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, aby zostawić mojego syna nawet na pięć minut samego w domu, bo w tym pozornie niedługim czasie może wydarzyć się naprawdę wiele. Żadnym wytłumaczeniem nie jest dla mnie to, że rodzice byli w domu obok, mając przy sobie elektroniczną nianię. Dziecko może zachłysnąć się bądź przydusić w kilka sekund, więc nawet najlepsze urządzenia nie pomogą, gdy w pobliżu brakuje dorosłego.

Nie tylko pozostawienie dziecka samego w domu jest tu kwestią kontrowersyjną. Zirytowało mnie spożywanie alkoholu przez matkę i ojca, co jest niezwykle nieodpowiedzialne. Wychodzę z założenia, że jeśli jeden rodzic pije, to drugi musi być trzeźwy. Anne karmiąc piersią, powinna nieco przystopować z trunkami wyskokowymi, mając na uwadze to, iż po wypiciu pewnej dawki alkoholu może niechcący zrobić krzywdę maluchowi. Ponadto już na samym początku autorka serwuje bzdurę, utwierdzając mnie w przekonaniu, że niewiele wie o karmieniu piersią - matka Cory twierdzi, że po imprezie musi odciągnąć i wylać mleko skażone alkoholem. Drogie mamy, nie trzeba tego robić - wystarczy nie karmić dziecka przez czas, kiedy promile krążą w naszej krwi.

"Para zza ściany" okrzyknięty został wstrząsającym i najgłośniejszym thrillerem 2016 roku. Bardzo rzadko sięgam po ten gatunek literacki, więc nie mam doświadczenia w różnego rodzaju motywach i zagadkach, jakie przewijają się w takowych powieściach. Co prawda początkowo podejrzewałam dosłownie wszystkich o porwanie Cory z naciskiem na jedną osobę, która okazała się brać udział w tym zdarzeniu. Ku mojemu zdziwieniu, autorka już w połowie książki odkrywa karty, jednak później sytuacja nieco się komplikuje, a na jaw wychodzą kolejne fakty. Nie ukrywam, że pierwsza połowa trzymała mnie w nieustannym napięciu, które w końcu osłabło, a kolejne wydarzenia już mnie tak nie zaskoczyły. Za to już sama końcówka wprawia w osłupienie i nie mogę wybaczyć autorce braku epilogu, bo zakończenie jest na tyle otwarte, że można jedynie domyślać się dalszego ciągu.

Owa powieść dotyka kilku istotnych problemów, z jakimi ludzie borykają się na co dzień - depresja poporodowa, zaburzenia osobowości, problemy finansowe, utrata dziecka, zdrada, kłamstwa, niewyjaśniona przeszłość. "Para zza ściany" uświadamia, że zawsze trzeba być czujnym i nigdy nie można mieć pewności co do szczerości czyichś intencji. Do tego warto zastanowić się nad własnym sposobem opieki nad dzieckiem - polecam niektórym więcej ostrożności oraz rozwagi, bo do tragedii wystarczy niewiele.

[Adres usunięty]

Mieli pieniądze, ładny dom i siebie. Mieli też zdrowe dziecko. No właśnie, mieli. Wizja szczęśliwego życia młodych rodziców pęka jak mydlana bańka w chwili, kiedy tracą najważniejszego członka rodziny – córkę. Czy jednak ich codzienność faktycznie kolorowana była dotąd wyłącznie pozytywnymi barwami? Anne zmaga się z depresją poporodową, Marco – z zalotami kuszącej i pięknej sąsiadki. Czy ma to jednak jakiekolwiek znaczenie teraz, w obliczu tak wielkiej tragedii? A może właśnie ma…

Postawieni pod znakiem zapytania główni bohaterowie tej powieści nie są jedynym wzbudzającym wątpliwości elementem. Pojawia się grono postaci drugoplanowych, które mogą, choć nie muszą odegrać jednej z istotniejszych ról. Shari Lapena umiejętnie wzbudza poczucie braku stuprocentowego zaufania do którejkolwiek ze stron. Bo kiedy wszystko wydaje się jasne, tworzą się kolejne tajemnice, które sprzyjają chaosowi myśli.

Akcja powieści zostaje ograniczona do niewielkiego przedziału czasowego i w dużej mierze do jednego miejsca – domu porwanej dziewczynki. Nie ma jednak żadnych granic, jeżeli chodzi o hipotezy, niejasności, prawdopodobieństwa i wrażenia. Trudno tutaj cokolwiek przewidzieć, niełatwo znaleźć mocny i pewny punkt zaczepienia. A napięcie towarzyszy od pierwszej do ostatniej strony i nie opada, fundując wybuchającą bombę wtedy, kiedy wszystko zdaje się usypiać.

Czas teraźniejszy rozgrywanych wydarzeń działa na korzyść tej historii. Czytelnik zyskuje wrażenie uczestnictwa w śledztwie nie tylko jako widz, ale i zaangażowany w rozwikłanie sprawy członek zespołu. Już dawno nie włączyłam się tak mocno w żaden thriller. Szkoda tylko, że przygoda u jego boku skończyła się tak szybko. Zdecydowanie miałabym ochotę na więcej.

Tajemnice, zagadka, przestępstwo. Wiarygodni, choć enigmatyczni bohaterowie, niegasnące napięcie i zaskakujący finał. Wrażenia, które nie pozwalają odłożyć tej książki na bok. To klatka pełna emocji, zwłaszcza dla kogoś, kto potrafi wczuć się w rolę dręczonych wyrzutami sumienia rodziców.

Powieść z nagłaśnianą premierą, aczkolwiek taka, o której jeszcze przez długi czas będzie się gadało. Porywająca, dopracowana, niebezpieczna… Polecam wszystkim wielbicielom tego gatunku. Sięgając po thriller psychologiczny Shari Lapena czeka Was ostra przejażdżka, gdzie przez cały czas będziecie balansować na granicy dobra i zła, w ogłupiającej mgle. Czy jesteście na to gotowi? Polecam.

"Para zza ściany" to znakomicie napisany i przejmujący thriller. Bardzo realny, bardzo prawdziwy i oddziałujący na wyobraźnię.

Anne i Marco Conti to zgrane małżeństwo, które ma sześciomiesięczną córeczkę, Corę. Mają cudowny dom, dziecko, a jednak w ich związku pojawiają się rysy. Anne cierpi na depresję poporodową, a Marco ma problemy w swojej firmie. Rodzice Anne są bardzo bogaci i ogólnie mówiąc, niespecjalnie przepadają za zięciem.

Pewnego dnia sąsiedzi zza ściany zapraszają Contich na imprezę, ale nie lubią dzieci, więc Cora ma pozostać w domu z nianią. Dziewczyna jednak telefonuje, że tego wieczora nie może przyjść. Marco przekonuje żonę, że mogą zostawić Corę samą, bo przecież mają przy sobie elektroniczną nianię. Anne nie jest przekonana do tego pomysłu, kłócą się, jednak poddaje się i idzie na imprezę. Troski topi w kieliszku wina. Zabawa trwa w najlepsze, małżonkowie co pół godziny odwiedzają swoje dziecko na zmianę, aż w końcu po 1 w nocy idą do domu. Zastają uchylone drzwi wejściowe, a córeczki nie ma w łóżeczku. Są w szoku, wzywają policję i obiecują nagrodę dla porywacza za zwrot dziecka. Rodzice wspierają Anne, a policja podejrzewa Contich.

Sprawa zapętla się, a finał zaskakuje czytelnika. Kto porwał Corę? Przekonajcie się sami !

"Para zza ściany" to thriller, który wciąga czytelnika jak bagno. Ma swój specyficzny klimat, a akcja toczy się wartko. Wątki przeplatają się i wyprowadzają nas w pole, to co wydaje się oczywiste, za chwilę już takie nie jest. Cóż, porywacz okazuje się bliską osobą, ale sama Anne zaskakuje czytelnika. Rewelacyjne studium psychologiczne bohaterów to wielki atut tej powieści, a wątek porwania znakomicie go ubarwia. Przyznam, że dałam się zaskoczyć, a sam finał to majstersztyk.

Policja ma rację, sprawców zawsze najpierw trzeba szukać w najbliższym otoczeniu.....

Polecam!

[Adres usunięty]