Pan Lodowego Ogrodu. Tom 4

Seria Mistrzowie Polskiej Fantastyki to dla mnie nowa przygoda. Nigdy w tak dużym stopniu nie angażowałam się w ten gatunek a tutaj, po raz czwarty już, miałam możliwość przeczytać powieść typową dla tego gatunku. Muszę jednak przyznać, że nie spodziewałam się, że lektura powieści Jarosława Grzędowicza dostarczy mi tak dużej przyjemności i z nostalgią sięgnę po ostatni tom serii Pan Lodowego Ogrodu.

Jeśli mieliście okazję czytać wcześniejsze tomy wiecie jak emocjonujące jest oczekiwanie na finał i zamknięcie wszystkich rozpoczętych przez autora wątków. Przez trzy wcześniejsze tomy niemal wystawiał ON swoich czytelników na cierpliwość i gdy już myśleliśmy, że w końcu dwutorowa akcja zderzy się ze sobą we wspólnej historii - drogi dwóch pozornie nie związanych ze sobą bohaterów na nowo się rozchodziły. Wiele pozostawionych bez odpowiedzi pytań w końcu miało uzyskać ostateczne rozwiązanie a na samym środku akcji miała rozegrać się ostateczna bitwa o losy planety Midgaard.

Tak jak ostatnio autor rzuca czytelnika w wir pędzącej akcji bez wstępu i żadnych wyjaśnień. Punkt zakończenia wcześniejszego tomu jest jednocześnie miejscem startowym dla kolejnych wydarzeń. Dla kogoś kto wcześnie zrobił sobie przerwę między tomami lub długo musiał czekać na kolejny tom może być to problematyczne - nie jest łatwo odnaleźć się w fabule na samym początku, ale im dalej w las tym więcej znajomych drzew i z czasem łatwiej jest rozpoznać znanych nam już bohaterów. Jednak i to nie jest takie oczywiste, ponieważ wiążą się nowe sojusze, wrogowie nagle stają się przyjaciółmi i ci, którzy wcześniej stali po przeciwnych stronach barykady - zamieniają się miejscami. Autor postawił na pomieszanie z poplątaniem bohaterów, umieszczając ich na stanowiskach, których wcześniej nigdy bym im nie przypisała. Czy słusznie? To zależy jak na to patrzeć, ponieważ z jednej strony pojawiły się elementy zaskoczenia, ale z drugiej: przesadzone rozwiązania.

Samo tempo akcji w tym tomie również spowalnia. Miałam wrażenie, że skończyły się pomysły na akcję i miejscami autor próbował wybrnąć z wydarzeń bez większego przekonania. Tam, gdzie kiedyś była dynamika i tempo, nagle opadł poziom emocji i zrobiło się nieciekawie. Pojawiły się przestoje w fabule a także same odpowiedzi zamykające napoczęte wątki nie zawsze mnie satysfakcjonowały. Przyznaję, że liczyłam na wybuch emocji patrząc z perspektywy trzech wcześniejszych tomów a otrzymałam jedynie coś pośredniego między zwykłą historią fantasy a ciekawą wielowątkową powieścią. Dużą wagę przykładałam od samego początku do losów Vuko oraz Filara, z zaciekawieniem śledząc ich przecinające się ścieżki i zastanawiając się w jaki sposób autor połączy te dwie postacie. W rezultacie ich spotkanie okazało się... spotkaniem. Zwykłym i nie wymagającym większej uwagi. Szkoda, bo tym samym spadło całe napięcie wiszące w powietrzu i chociaż wszechobecny klimat wykreowanego przez autora świata wciąż pozostał nienaruszony, tym razem nie był w stanie udźwignąć niedociągnięć.

Obawiam się, że fani serii mogą poczuć się rozczarowani czwartym tomem. Nie jest to historia, którą przekreśla się już na starcie, bo w powietrzu wciąż są wyczuwalne wszystkie dobre strony twórczości autora, ale to nie ten finał, na jaki liczyłam. Podeszłam do ostatecznie rozgrywki z wielkimi nadziejami, a wyszłam z niej jedynie z dobrym finałem i ciekawą kontynuacją losów głównych bohaterów. Dla mnie nie był to czas stracony, ale uważam że potencjał finału nie został w pełni wykorzystany. Tym samym decyzję o wyborze lektury pozostawiam Wam.

Przez długi czas byłam ciekawa twórczości Jarosława Grzędowicza. W końcu udało mi się po nią sięgnąć. Zaczęłam od jego chyba najpopularniejszych książek, czyli serii „Pan Lodowego Ogrodu”. I to był dobry wybór. Pierwsza część bardzo mi się podobała i z wielką chęcią sięgnęłam po kolejne. Dotarłam do ostatniej części, czyli czwartej, która na pierwszy rzut oka trochę mnie przestraszyła, bo była najgrubszym tomem, ale w końcu nie wytrzymałam i ją przeczytałam.

„Pan Lodowego Ogrodu. Księga 4” to dobry powrót do znanego mi już świata z poprzednich części. Po raz kolejny zostałam wciągnięta i tak łatwo ta historia mnie nie wypuściła. Kiedy książka ma prawie dziewięćset stron, to nie ma możliwości o mówieniu, że szybko się ją przeczytało. To musiało trochę potrwać. Ale zdecydowanie był do przyjemnie spędzony czas. Polubiłam bohaterów już w pierwszej części i z niemałą chęcią przyglądałam się ich przygodom. Zakończenie okazało się być dosyć łaskawe. Po skończeniu czytania tej książki czułam, że dostałam już wszystko co chciałam od tej serii i nie potrzebuję dalszej historii.

Seria „Pan Lodowego Ogrodu” jest zdecydowanie warta zapoznania. Zostałam oczarowana pierwszą częścią i z wielką chęcią podążałam kolejnymi ścieżkami wraz z bohaterami. Ostatnia część momentami mi się dłużyła, ale jestem bardzo zadowolona, że ją przeczytałam i znam historię w całości. To na pewno nie było moje ostatnie spotkanie z twórczością Grzędowicza. Polecam wszystkim tym co jeszcze nie mieli okazji poznać twórczości autora.

Mam nadzieję, że wszyscy jesteście gotowi na zakończenie tej serii i to z dość ciężkim ponad ośmiuset stronnicowym przytupem. Recenzje pojawiają się jedna po drugiej, jednak lepiej jest skończyć ją za jednym zamachem, niż wracać i znowu nie być pewnym co do niektórych postaci i wątków. Tak więc oto przed nami nie tylko koniec, ale też podsumowanie wszystkich czterech tomów. Mam nadzieję, że będzie krótsze, niż to dotyczące Wojen makowych, bo obawiam się, że nie każdy może doczytać to do końca.

Chciałabym jeszcze dodać, że zdjęcia w końcu pojawiły się w okresie, gdzie tytułowy Lodowy Ogród może oddać swój klimat w pełni zimowo!

Jako że recenzja poprzedniego tomu pojawiła się przed kilkoma dniami i jednocześnie wątpię, że ktoś zabierałby się za jej czytanie, jeśli nie zapoznałby się z poprzednimi częściami, to pominę przedstawianie całej fabuły i przejdę do konkretów.

Osiemset czterdzieści siedem stron nie wzięło się znikąd, a autor nie zmienił swojego stylu pisania. Tak więc opisów czynności, przemyśleń, czy też otoczenia, jest bardzo dużo. Chociaż w porównaniu do księgi trzeciej, są ciekawsze i jakoś tak poczułam nawet trochę klimat tomu pierwszego.

Było też wiele wątków, które nie zostały w żaden sposób zakończone - nie wiem czy to ze względu na ich nieistotność w serii, czy może autor zwyczajnie w świecie zapomniał o nich skupiając się na tych głównych.

Rozpoczęcie cyklu przez czytelnika i jego niedokończenie nie ma sensu, ponieważ nic bez czwartego tomu nam z całej historii nie wynika. Chwilami czytanie sprawia wrażenie brnięcia przez mękę i to nie ze względu na brak akcji, ale ze względu na opisy, opisy i jeszcze raz opisy. Miałam wrażenie, że całość była specjalnie wydłużana, jakby autorowi nie chciało rozstać się ze stworzonym przez siebie światem, a pod koniec wszystko znowu zostało upchnięte jak w tomie trzecim, żeby zakończenie było szybkie i chyba w zamiarze bezbolesne, a jednak bolesne.

Pierwszy tom był najlepszy z całej serii, a drugi niewiele gorszy. Natomiast dwa ostatnie w moim odczuciu były zbyt przeciągane i prowadziły donikąd, tylko po to, żeby wepchnąć czytelnikom nijakie i szybkie zakończenie. Spodziewałam się trochę większego linczu i może dłuższego podsumowania, jednak chciałabym już zakończyć ten cykl, bo zwyczajnie mnie zmęczył.

Mam nadzieję, że jednak są tutaj fani tego czterotomowca, którzy świetnie bawili się podczas przygody Vuko i reszty, który zakończenie przypadnie do gustu, a całość nie zmęczy ^.^

Muszę niestety przyznać, że odrobinę się zawiodłam, choć była to całkiem niezła rozrywka. W tej części akcja utraciła swoją dawną dynamikę i mam wrażenie, że autor bardziej skupił się na dość zbędnych opisach świata niż na tym, co dalej zrobić z bohaterami i jak poprowadzić ich przygody. Mimo tego, że dość dobrze bawiłam się podczas lektury i z przyjemnością śledziłam poczynania moich ulubionych postaci, to jednak czegoś mi tu zabrakło.

Szczególnie po ostatnich stu stronach, gdy akcja bardzo ruszyła do przodu spodziewałam się czegoś bardziej spektakularnego i oryginalnego, jednak zakończenia najważniejszych wątków okazały się zbyt przewidywalne i sprawiło to, że pozycja nie wyróżnia się zbytnio na tle innych historii z tego gatunku, a szkoda bo autor początkowo miał naprawdę ciekawy i oryginalny pomysł na fabułę i świat.

Podsumowując, jest to całkiem dobra książka, jednak jest ona dość nierówna i w gruncie rzeczy najmniej mi się podobała z wszystkich części. Pierwsze dwie moim zdaniem były najlepsze i najbardziej angażujące, ta natomiast jest w porządku uzupełnieniem serii, ale nie zrobiła na mnie tak dużego wrażenia. Jeśli miałabym oceniać całą serię razem, bez rozdzielania na poszczególne tomy, to była ona bardzo ciekawa i warta przeczytania i jestem pewna, że jeszcze kiedyś do niej wrócę 😊.

Czwarty i zarazem ostatni tom PLO jest bardzo obszerny i trochę czasu zajęło mi przeczytanie go, ale wspomagałam się audiobookiem, więc nie tylko miałam przyjemność zachwycania się ilustracjami w książce, ale w codziennych zajęciach towarzyszył mi głos świetnego lektora - Jacka Rozenka ☺️ i chyba właśnie Jego interpretacja miała wpływ na mój bardzo dobry odbiór tej części PLO.

Przyznam, że początkowo ta seria nie wciągnęła mnie za bardzo, choć pomysł na połączenie SF z fantasy był ciekawym zabiegiem. Były momenty, w których akcja trochę się ciągnęła, jednak w ogólnym rozrachunku seria przypadła mi do gustu. Nawet zakończenie pasowało do całości.

Dowiedziałam się w końcu jak potoczyły się losy głównych bohaterów, co stało się ze wszystkimi członkami ekspedycji i kto został ostatecznie Panem Lodowego Ogrodu. Nawet tajemnica uroczysk i samego Midgardu została ujawniona...

Zżyłam się niesamowicie z postaciami z tej serii. Oczywiście moim ulubieńcem wciąż jest Vuko ☺️ i tak się zastanawiam, czy autor jeszcze kiedyś powróci do swojego bohatera... Mam nadzieję, że tak będzie :)

Nadszedł wiekopomny dzień, w którym ukończyłam przygodę z "Panem Lodowego Ogrodu" Jarosława Grzędowicza. Czwarty tom, mimo wyjątkowej obszerności (liczył prawie 850 stron), pochłonęłam szybko i sprawnie, z bólem docierając do epilogu. W ogóle całą tetralogię udało mi się nadrobić dzięki nowemu wydaniu, którym w roku 2021 swoich czytelników obdarzyła Fabryka Słów; wyjątkowo kolorowym, mega dopracowanym z naprawdę klimatycznymi ilustracjami Jana Marka.

"Pan Lodowego Ogrodu" jest historią okrutnie wciągającą i wybitnie oryginalną, czego raczej na ogół nie słyszy się w odniesieniu do fantastyki. Wszak w tym gatunku zwykle jakiś motyw gdzieś się spotkało, jakiś wątek skądś się kojarzy. U Grzędowicza dostajemy porcję wytrawnej literatury, czytając o poczynaniach Vuko Drakkainena (Polako-Fina z chorwackim obywatelstwem, wysłanego na inną planetę w celu ratowania ekspedycji naukowej) lub rdzennego mieszkańca Midgaardu - Filara syna Oszczepnika.

W tej części bohaterowie albo dokańczają rozpoczęte w poprzednich tomach zadania, albo planują i szykują się do wojny z Królem Węży i Pramatką - niegdysiejszymi ziemskimi naukowcami, a aktualnie jednymi z najsilniejszych Czyniących (midgaardzki odpowiednik władającego magią). Zdradzę, że zarówno bohaterów jak i czytelników czeka tu wiele zwrotów akcji, knowań wojennych, strategii czy mnóstwa magii, latających wywern, ognia i mgły. Znajdzie się miejsce dla szpiegów, dawnych przyjaciół, zdrajców oraz wrogów, a to wszystko w otoczeniu szeroko pojętych boskich pieśni.

Czwarty tom "Pana Lodowego Ogrodu" podobał mi się najbardziej ze wszystkich. Wiele spraw się wreszcie wyjaśniło (czekałam na ich rozwiązanie od pierwszego tomu), a fabuła potoczyła się w zupełnie niespodziewaną stronę. Po przeczytaniu pierwszych rozdziałów kompletnie nie wiedziałam, czego oczekiwać po zakończeniu, dlatego każdą kolejną stronę czytałam z jeszcze większym zaangażowaniem niż poprzednią.

W książce, poza wybitnie wpływającym na wyobraźnie przedstawieniem historii, totalnie zachwycił mnie jej humorystyczny aspekt. Obok myśli czy wyjątkowo obrazowych komentarzy Vuko wręcz nie da rady przejść obojętnie. Dodatkowa lekkość pióra i dynamiczne prowadzenie narracji sprawiły, że zupełnie nie odczuło się tych ponad ośmiuset stron.

Ostatnią część, jak i oczywiście całą tetralogię, "Pana Lodowego Ogrodu" Jarosława Grzędowicza zdecydowanie warto przeczytać, co serdecznie polecam wam zrobić. I to naprawdę niebawem, bo omija was wyjątkowa, nietuzinkowa, wielobarwna historia. Od książki nie da rady się oderwać, a przebywanie w Midgaardzie, towarzyszenie Vuko czy obserwowanie poczynań Filara sprawiają, że ma się ochotę dosłownie wniknąć w fabułę. I całkowicie żałuję, że nie znam takiej pieśni bogów, by móc to zrobić. :)

Jest to zdecydowanie jedna z najlepszych ksiażek fantasy jakie kiedykolwiek czytałem. Pozycja jest nie tylko wciągająca, ale również zaskakująca. Wyróżnia się także niesamowitymi zwrotami akcji. Autor postarał się o bardzo dużą liczbę obserwacji socjologicznych i przemyśleń dotyczących mechanizmów władzy. Zaskakujące jest także prowadzenie historii przez Jarosława Grzędowicza. Książka od samego początku do końca trzyma w napięciu. Została napisana niezwykle prostym językiem. Czwarty Tom ponadto kończy cały cykl. W ciekawy sposób zostały przedstawione szaleństwo, namiętność, walka, zniszczenie.

Ostatni tom przygód nieustraszonego Vuko Drakkainena, moim zdaniem doskonale zamyka cały genialny cykl, autorstwa Jarosława Grzędowicza. Duża ilość świetnie napisanych scen akcji ciekawi i nieschematyczni bohaterowie, którzy posiadają swój unikalny charakter oraz oczywiście genialne dialogi, wszystko to sprawiło, że finałowy tom serii, pochłonęłam w jeden wieczór i nic nie mogło mnie od niego oderwać. Osobiście gorąco polecam cały cykl "Pan Lodowego Ogrodu", jak również inne powieści autorstwa Jarosława Grzędowicza, gdyż moim skromnym zdaniem jest ON jednym z najlepszych polskich pisarzy fantasy.

Cykl "Pan Lodowego Ogrodu" to jedna z moich ulubionych polskich serii fantasy. Od pierwszego tomu zakochałem się wręcz w świecie i bohaterach, których wykreował Jarosław Grzędowicz. Początkowo z dużą dozą smutku sięgałem po ostatni tom przygód Vuko Drakkainena, gdyż obawiałem się, że autor może nie podołać zamknięciu tak wyśmienitego cyklu, jednak na szczęście się myliłem. Ostatnia powieść serii kończy moim zdaniem perfekcyjnie cały cykl. Będąc całkowicie szczerym, gorąco polecam wszystkie książki Jarosława Grzędowicza, a w szczególności właśnie cały cykl "Pan Lodowego Ogrodu". Naprawdę warto sięgnąć po każdą powieść z tej serii.

Jako zagorzały fan polskiej literatury fantasy, nie mogłem przejść obojętnie obok książek autorstwa Jarosława Grzędowicza. Twórca rewelacyjnej sagi "Pan Lodowego Ogrodu" stworzył doskonałą serię książek, z których najbardziej uwielbiam tom czwarty. Wyjątkowo ciekawa fabuła, wyraziste i niezwykle charakterystyczne postacie, cudowny klimat odległych światów i potężna dawka adrenaliny, sprawiają, że całość czyta się z niebywałym zainteresowaniem. Obowiązkowa pozycja dla każdego zwolennika gatunku fantasty, a także dla początkujących czytelników. Dla mnie to jedna z lepszych serii, jakie powstały w naszym kraju.

Postanowiłem zakupić mojemu bratu jakiś drobny upominek, z okazji ukończenia szkoły Ponieważ lubi książki o tematyce fantasy, udałem się do księgarni, gdzie znalazłem interesujący tytuł "Pan Lodowego Ogrodu". Zakupiłem tom czwarty sagi autorstwa Jarosława Grzędowicza i podarowałem ją bratu. Jego opinia o książce była niezwykle pozytywna. Wciągająca fabuła, rewelacyjny klimat powstały z połączenia gatunków s-f i fantastyki oraz wspaniale zredagowane opisy odległych planet. Zachęcony słowami brata, przeczytałem książkę i pomimo początkowego sceptycyzmu, uważam, że to doskonała powieść. Nie tylko dla fanów gatunku.

Ach, jak ja lubię ten stary, sprawdzony format przygodowego fantasy ze stajni Fabryki Słów! Perkele! Szkoda, że to już ostatni tom przygód Vuko, ponieważ bardzo zżyłam się z tą historią. Pierwszoosobowa narracja sprawiła, że czasami płakałam ze śmiechu z powodu sfrustrowanych, zszokowanych lub wkurzonych komentarzy, które rodziły się w głowie głównego bohatera. Cała seria jest, moim zdaniem, dość daleka od ideału, a ostatni tom był momentami tak przeszarżowany, że czułam się przebodźcowana, ale nie zmienia to faktu, że zawsze dobrze jest sięgnąć po oderwaną od naszych szarych realiów powieść o innym świecie, zaludnionym bohaterami, którzy bawią, szokują i przerażają.

Odkąd sięgam pamięciom, zaczytywałem się w książkach s-f i fantasy. Cenię sobie ten gatunek, za niezwykle interesujące opisy odległych światów, planet, nieznanych istot oraz zwierząt i roślin. Jedną z moich ulubionych serii jest saga "Pan lodowego Ogrodu" autorstwa Jarosława Grzędowicza. Pisarz w rewelacyjny sposób łączy w swoich powieściach elementy magii, mistycyzmu oraz problemy polityczne i społeczne, których żadne społeczeństwo, nawet to międzygalaktyczna, najwyraźniej nie jest pozbawione. Najlepszym tomem serii, jest bez wątpienia cześć czwarta sagi, która jest niezwykłym uwieńczeniem twórczość autora. Zdecydowanie polecam.

Nie czytam za często fantastyki, ale dla Jarosława Grzędowicza zrobię zawsze wyjątek. Jego książki mają w sobie taką atmosferę, która sprawia, że czytelnik nie jest w stanie oderwać się od czytania. Ta pozycja wciągnęła mnie tak bardzo, że przeczytałam ją w przeciągu jednego wieczora. Powieść jest łatwa w odbiorze, chociaż pierwsze strony mogą wydawać się dość monotonne. Nie warto się jednak zrażać i dać szansę dalszej fabule. Na pewno nie będziecie tego żałować. Na spory plus zasługuje także uniwersum, które jest tutaj naprawdę mocno i szczegółowo rozbudowane. Zachęcam każdego do czytania, bo warto.

Co tu dużo mówić - finał, na jaki wszyscy czekaliśmy. Cykl z każdym tomem wciągał mnie coraz bardziej - ze względu na ciekawie wykreowany świat i bohaterów innych niż zazwyczaj. Do tego Grzędowicz ma naprawdę dobry warsztat pisarski, dzięki czemu jego książki to czysta przyjemność czytania. „Pan Lodowego Ogrodu. Tom 4” z jednej strony zamyka wszystkie rozpoczęte wątki, ale z drugiej - wciąż niejednokrotnie zaskakuje. I jak zwykle humor miesza się z grozą i napięciem. Na plus mocniejsze zarysowanie bohaterów trzecioplanowych - Grunaldiego i Benkeja. Jedyny smutek, to taki, że to już naprawdę koniec.

Postanowiłem udać się do księgarni i kupić na weekend, jakaś ciekawą książkę. Ponieważ zawsze lubiłem powieści z pogranicza fantastyki i s-f, szukałem czegoś z tego gatunku. Natrafiłem na ciekawy tytuł "Pan Lodowego Ogrodu", autorstwa Jarosława Grzędowicza. I nabyłem czwartą część serii, po czym zagłębiłem się w lekturze. Odnalazłem w niej wszystko, to co sobie cenię w tego typu powieściach: specyficzny klimat, fanatycznie opisane postacie i wyjątkowo ciekawy krajobraz dalekich planet, Doskonała pozycja dla wszystkich czytelników, którzy gustują w tego typu książkach. Dla mnie osobiście jedna z lepszy serii, dostępna na naszym krajowym rynku.