Uniwersum Metro 2033. Otchłań

Wrocław dwadzieścia lat po wojnie nuklearnej, wyprawa do ruin wieżowca Sky Tower, biegnąca poprzez miejsca, które praktycznie codziennie mijam , a które w książce Roberta Szmidta albo przestały istnieć, albo są tak niebezpieczne, że większość osób nie odważyłaby się na nie zapuścić. Postapokaliptyczna wizja rodzinnego miasta zafascynowała mnie na tyle, że nie musiałam długo się zastanawiać przed sięgnięciem po „Otchłań”, najnowszą pozycję z Uniwersum Metro. Przekonajcie się jak skończył się ów nietypowy „spacer” po Wrocławiu.

„Otchłań” po raz kolejny zaprasza nas do postapokaliptycznego świata Uniwersum Metro. Jest to także druga książka, w której zagładzie ulega nasz rodzinny kraj. Po Krakowie, przyszedł czas na Wrocław. Może to dziwny powód do radości, gdy apokalipsie ulegają dwa ulubione miasta, ale cóż, nie ukrywam, że z rosnącym z każdą stroną dreszczykiem emocji zagłębiłam się do podziemi Wrocławia, gdzie w ciągnących się pod miastem kanałach ludzie odnaleźli schronienie. Małe zamknięte społeczności, na jakie podzielili się mieszkańcy, dają tylko pozory bezpieczeństwa, o czym przekonuje się główny bohater powieści. Nauczyciel, jeden z najstarszych mieszkańców enklawy, pamiętający czasy przed zagładą, popada w konflikt z obecnym przywódcą Białym. By uchronić swojego niepełnosprawnego syna zmuszony jest opuścić ich dotychczasowy dom i szukać schronienia w owianym legendami Sky Towerze, zwanym również Wieżą, Mordorem, Paluchem, czy też mniej poetycko Kutasem. Wyprawa nie należy do najłatwiejszych, a dodatkowy balast w postaci niedorozwiniętego chłopaka, bynajmniej nie ułatwi Nauczycielowi osiągnięcia celu.

Książki z Uniwersum Metro są swoistymi powieściami drogi, gdzie podróż i trasa jaką przemierzają bohaterowie jest o wiele ważniejsza niż majaczący gdzieś w oddali, często zdawałoby się nieuchwytny cel. Tak jest i w przypadku „Otchłani”. Wyprawa Nauczyciela i Niemoty, mijane przez nich miejsca, zmaganie się z nieprzyjaznym środowiskiem, zmutowaną florą i fauną, która w większości przejęła władzę nad miastem, stanowią centrum całej historii, nad którymi góruje cień odległego Sky Towera, w którym mają nadzieję odnaleźć schronienie.

W między czasie będziemy mieli okazję zapoznać się nie tylko z głównym bohaterem powieści, którego tajemnicza i mroczna przeszłość idealnie wpasowuje się w to, czego oczekujemy po osobach zdolnych przetrwać najgorsze i stawić czoła wyzwaniom i przeciwnikom, przy których polegliby zwykli śmiertelnicy. W dodatku wiedza, inteligencja, szybkie przyswajanie się do nowych sytuacji i troska o chłopaka, który tak naprawdę już dawno powinien zginąć, w nowej rzeczywistości jaką spotkała ludzkość, sprawia, że nauczyciela nie sposób nie polubić. Niemota, głuchoniemy i opóźniony w rozwoju chłopak, którym się opiekuje, z pewnością stanowi element wyróżniający powieść wśród wielu innych, nie tylko tych z Uniwersum. Umieszczenie kaleki w postapokaliptycznej rzeczywistości wydaje się surrealistycznym pomysłem, a jednak tutaj sprawdza się znakomicie.

Ogólny upadek moralny społeczeństwa, zatracanie dawnych wartości i rezygnacja z wiedzy, która nie znajduje zastosowania w nowych warunkach, w jakim przyszło żyć mieszkańcom Wrocławia, sprawia iż miasto wydaje się zupełnie innym światem, w porównaniu z tym co widzę na co dzień. I choć Szmidt korzysta tutaj z elementów znanych czytelnikom z innych pozycji Uniwersum, czy też po prostu z powieści postapokaliptycznych, jednak robi to w taki sposób, że ani na chwilę nie zwątpiłam w wykreowaną przez autora wizję. Wszystko trzyma się tutaj przysłowiowej kupy, ma swój początek i sens. W dodatku liczne „smaczki”, gry słowne, czy nazewnictwo, za pomocą, którego zdaje się puszczać oko do czytelnika, tylko umilają lekturę.

Co do samego wydania książki, nie można mieć żadnych zastrzeżeń, tomik świetnie wkomponowuje się w pozostałe książki z Uniwersum Metra. Tradycyjnie też, z tyłu okładki, znajdziemy mapę terenów, na których rozgrywa się akcja powieści. Tym co z pewnością zwróci uwagę większości czytelników jest fakt, iż twarz autora posłużyła jako część ilustracji na przedniej części okładki. Niektórzy zapewne uznają to za objaw megalomanii, ale osoby lepiej obeznane z serią nie powinien zdziwić ten popularny w Rosji zabieg, gdzie praktycznie każda książka z Uniwersum na okładce posiada zdjęcie jej autora. Ciekawym dodatkiem, jakim znajdziemy na końcu powieści są rysunki bohaterów „Otchłani” autorstwa Marka Oleksickiego. Niby nic wielkiego, ale z pewnością wyróżnia „Otchłań” na tle innych wydanych w Polsce pozycji z Uniwersum Metro.

Choć „Otchłań” stanowi zamknięta historię, jej zakończenie daje nadzieję, że powstanie kontynuacja, po którą sięgnęłabym bez chwili namysłu. Wyprawa po postapokaliptycznym Wrocławiu była nie tylko ciekawym spojrzeniem na rodzinne miasto z zupełnie innej perspektywy, ale i emocjonującą lekturą. Pozycja obowiązkowa dla wszystkich fanów Uniwersum Metro, a tych, którzy przygodę z serią dopiero rozpoczynają, z pewnością zachęci do sięgnięcia po poprzednie odsłony cyklu. Książka, która pokazuje, że Polak potrafi.

Ocena: 9/10

Andromeda

Za egzemplarz do recenzji serdecznie dziękuję wydawnictwu Insignis.

Powieść „Otchłań” stanowi kolejny polski akcent w serii „Metro 2033”, a autor Rober J. Szmidt uznawany jest za mistrza rodzimej fantastyki postapokaliptycznej. W najnowszej książce z uniwersum postanowił zniszczyć Wrocław, zaś ocalonych przenieść w sieci podziemnych tuneli i zbudować im tam odizolowane społeczności. Wchodzenie w czyjeś buty nie zawsze należy do łatwych rzeczy, szczególnie jeżeli chodzi o pisanie opowieści z wykreowanego przez innego pisarza uniwersum. Trzeba zachować dbałość o szczegóły, uważać żeby gdzieś nie popełnić poważnej gafy i wciąż spoglądać na źródłowe dzieło. Ze światem „Metra 2033” jest trochę inaczej, tu raczej pozostali twórcy mogli sobie trochę pofolgować, a to dzięki różnicach kulturowych i uwarunkowaniach społecznych. Szmidt zatem mógł nieco poluzować wodze fantazji i – utrzymując się fizyki świata – stworzyć namiastkę swojego świata.

Wrocław po nuklearnej zagładzie.

Stolica Dolnego Śląska dwadzieścia lat po wojnie nuklearnej. Postapokaliptyczny świat, w którym ludzie ukrywają się pod ziemią, powierzchnia zaś nie nadaje się do zamieszkania i opanowana jest przez mutanty oraz wszelkiego rodzaju potwory. Jak apokalipsa w duchu serii "Metro" wyszła w wersji Roberta J. Szmidta?

Realia w których osadzono opowieść autor przedstawia dość wiarygodnie. Widać obeznanie Pana Roberta w tego typu klimatach. Przyjemnie czyta się coś, co daje pozory wiarygodności - zarówno jeśli chodzi o świat przedstawiony, jak i postacie. Za to duży plus.

Fabuła samej książki jest iście sensacyjna. Główny bohater to Nauczyciel - jeden z nielicznych, którzy pamiętają świat sprzed atomowej zagłady mającej miejsce 20 lat wcześniej, ojciec niepełnosprawnego syna i... postać nieomal niezniszczalna. Tu już pojawia się maleńki zgrzyt, choć wymuszony właśnie fabułą - o owej niezniszczalności głównego bohatera mowa. Nauczyciel opuszcza z synem zamieszkiwaną przez nich enklawę i próbuje dostać się do innej, rzekomo największej i najlepiej zaopatrzonej, która mieści się pod - cudem ocalałym - wieżowcem Sky Tower. Droga, jak nietrudno się domyślić, obfituje w ciągłe zagrożenia i niebezpieczeństwa. Jednak Nauczyciel nieustannie cudem ich unika, holując ze sobą głuchoniemego syna... Z uwagi na sens fabularny jest to wszystko zapewne konieczne, jednak troszeczkę w trakcie lektury zgrzyta...

Nie ma jednak co narzekać. Książka ma swój klimat! - i to jest jej największą siłą. W dobie dość sporego wysypu literatury post apo "Otchłań" zostawia po sobie dobre wrażenie, nie czuć w tej książce wtórności ani powielania czyichś pomysłów. Dodatkowy smaczek to umiejscowienie akcji w polskich realiach - Wrocław to wdzięczna arena dla tego typu opowieści.

Koniec końców - polecam :)

Dziękuję Wydawnictwu Insignis za egzemplarz recenzencki.

[Adres usunięty]

"Dłużej pożyje ten, kto umie lepiej władać maczetą i procą, a nie ten, kto cytuje z pamięci daty największych bitew i nazwiska najwybitniejszych generałów"

20 lat po wojnie nuklearnej, Wrocław. Ludzie żyją w kanałach, w utworzonych przez siebie enklawach. Brak wody, jedzenia i środków do życia nie pozwala przeżyć dużej liczbie osób. Z każdym dniem na świat przychodzi coraz więcej mutantów. Przyroda tworzy swój własny ekosystem, który jest niezależny od nieradzącego sobie z daną sytuacją człowieka.

Nauczyciel jest ostatnim z Pamiętających - ludzi żyjących przed Atakiem. Sytuacja z Białym nie pozwala mu pozostać w enklawie i decyduje się na ucieczkę. Bierze ze sobą syna - Niemotę. Chłopak jest głuchoniemy. W czasach im obecnym dzieci niepełnosprawne są natychmiastowo wysyłane na powierzchnie, gdzie mają umrzeć. Chłopaka omija prawo, towarzyszy "ojcu" przez całą wyprawę.

Po drodze napotykają na dziwne skupisko neonówek - grzybów, które były głównym źródłem światła w kanałach. Pod wpływem czasu zaczynały pękać i truć okolicznych ludzi, co powodowało masowe zgony. Wraca do swojej enklawy i powiadamia przetrwałych tam ludzi. W między czasie podaje kowalowi nasiona neonówek, które doprowadzają do jego śmierci. Pamiętający oskarżył go o wydanie trasy Białemu, co pozwoliło mu odszukać uciekiniera. Nauczyciel jednak nie dał się albinosowi i zabija go samodzielnie. (Eskortę albinosa również)

Kiedy bohaterowie są bezpieczni, udają się dalej. Gdy trafiają na powierzchnię, życie ocala im Farciarz. Zestrzelił mutanty biegnące ich śladem, nakarmił i podał nowe informacje w sprawie studzienek. Uciekając przed stąpaczami, życie uratowała im Iskra. Dziewczyna dość wulgarna z niewyparzonym językiem. Udzieliła im wielu informacji, pokazała studzienki i pragnęła podróżować z Nauczycielem i Niemotą. Niejednokrotnie ratowała im życie.

Będąc po drugiej stronie miasta, złapali ich Pasowie. Wyrywając się z objęć śmierci, trafili do Tesli. W jego bunkrze mogli zaczerpnąć rzeczy, które były dostępne przed Atakiem. Wody, posolonego mięsa, herbaty ziołowej. Jednak okazało się, że Tesla ma coś wspólnego z Czystymi - legendą powojennego miasta. Przychodzą po Nauczyciela i pragną z nim współpracy. Ten się zgadza, jednak musiał opowiedzieć historię sprzed chwili Ataku.

W tej książce trzeba zwrócić uwagę na świetne zwroty akcji. Pod koniec wydaje się, że Nauczyciel dochodzi do celu i nic mu nie stanie na przeszkodzie. Jednak na następnej stronie już zostaje schwytany przez Czystych.

Niebanalna w swojej prostocie jest bohaterka Iskra. Dwunastoletnia dziewczyna, typowa w wyglądzie dla czasów w których żyje. Jej język jest prosty, ale bardzo obfity we wszelkiego rodzaju wulgaryzmy, nazwy mutantów, świetnie potrafi odpyskować. Czasami jej niewyparzony język przyciąga kłopoty, z których Nauczyciel musiał ją wyciągać (a raczej jego samego i syna).

Byłam negatywnie nastawiona do tej książki, z racji komentarzy, które słyszałam. Jednak każdy ma inny gust i książka była niesamowita. Niezaprzeczalnie sięgnę po resztę pozycji z Uniwersum Metro 2033 i książki Szmidta. Nie żałuję żadnej minuty spędzonej nad tą książką. Nauczyłam się wielu nowych gatunków mutantów, co pozwala na większe zrozumienie książek post-apokaliptycznych z bardziej rozbudowaną fabułą

Link do bloga: [Adres usunięty]

Link do recenzji zabarwionej zdjęciami : [Adres usunięty]