Ostatnie srebrniki

„Ostatnie srebrniki” Tadeusza Biedzkiego, niepozorna książka, która jednak śmiało może rywalizować z popularnymi powieściami Dana Browna. Licząca niewiele ponad 200 stron historia ostatnich srebrników znalezionych w kupionej na targu staroci szkatule, jest o wiele lepiej skonstruowana niż poczytne tomy popularnego autora powieści kryminalno-historycznych. Szybka, trzymająca w napięciu akcja przenosi czytelnika do świata i czasów Poncjusza Piłata i jego rodziny. Czytelnik poznaje jego dom, żonę i synów, a także krótki fragment jego życia zakończonego, według autora powieści, samobójstwem. Na kartach książki Poncjusz Piłat jawi się jako człowiek z krwi i kości, ze swoimi słabostkami, ale także lękami i problemami. Ze starożytności czytelnik bardzo sprawnie przenoszony jest do współczesności, gdzie dwójka bohaterów próbuje ustalić historię monet znalezionych w szkatule. Towarzyszą temu rozliczne przygody, w tym morderstwo, którego stają się przypadkowymi świadkami.

W tej książce jest wszystko czego potrzeba dobremu kryminałowi, skarb, którego pochodzenie przyprawia o dreszcze i gęsią skórkę, naukowcy, którzy badają jego autentyczność, zorganizowana grupa, która chce zdobyć na własność cenne znalezisko i nie cofnie się przed niczym aby dopiąć swego, porwanie, nieuczciwy policjant i zamieszani w to wszystko Polacy. Czyta się naprawdę na jednym wdechu i byłaby to, jak dla mnie, powieść idealna gdyby nie odnośniki do najnowszej historii w tym do niedawnych wydarzeń z historii Polski, które z judaszowymi srebrnikami niewiele mają wspólnego. Mimo to polecam wszystkim miłośnikom powieści Dana Browna. Autorowi udało się uniknąć dłużyzn i wielokrotnych powtórzeń, nie traktuje czytelnika jak niedoinformowanego uczniaka, który jeszcze na dodatek ma trudności ze zrozumieniem i zapamiętaniem przedstawionych faktów. Czytając „Ostatnie srebrniki” czułam się równorzędnym partnerem autora i przyznaję, że w tej roli było mi się bardzo dobrze. Tadeusz Biedzki oferuje nam dobrą zabawę, ale także sporą dawkę wiedzy, czyli to co ja osobiście lubię najbardziej.

Na uwagę zasługuje też okładka książki. Kiedy się jej dokładnie przyjrzymy odkryjemy wszystkie elementy powieści, szkoda tylko, że jest tak mało kolorowa i niepozorna, trudno będzie ją odnaleźć na półkach księgarni.

Polecamy, zespół [Adres usunięty]

Tadeusz Biedzki w "Ostatnich srebrnikach" połączył w swojej książce fakty historyczne z współczesnością, a także wplótł w to wątek kryminalny. Pokazał jak dawne wydarzenia i przedmioty wpływają na późniejsze czasy, a przy okazji fabuła nie nudziła, wręcz nie dało się oderwać od tej książki. Tło historyczne zostało ujęte w ciekawy sposób i zaciekawi nawet osoby, którym z historią nie po drodze. Z pewnością jest to powieść z niepowtarzalnym klimatem. Odkrywaniu czasów prześladowań pierwszych chrześcijan towarzyszy nutka grozy, sporo ciekawości, ale i niepewności co będzie dalej, choć te rzeczy wiemy z Biblii.

Powieści Dana Browna nie czytałam, mam za sobą jedynie "Imię Roży" Umberto Eco, które było jedną z bardziej dopracowanych i dopieszczonych pod każdym względem książek jakie czytałam. Niestety czytanie jej dłużyło mi się i ciągnęło niemiłosiernie, w przeciwieństwie do "Ostatnich srebrników". Historia jest również bardzo dopracowana - gołym okiem widać, że autor spędził nad nią troszkę czasu, ale jednocześnie zaciekawia i zatrzymuje przy sobie czytelnika na dłużej.

Książka nie jest zbyt obszerna, więc na jesienny wieczór sprawdzi się idealnie. Autor ma swój styl, ciekawy i przyjemny w odbiorze. Książkę czyta się jednym tchem, ale nie dla zabicia czasu. Dwupłaszczyznowość świata, ciekawie opisani bohaterowie, ale i zagadki oraz wątek kryminalny są przepisem na dobrą książkę. Jeśli pozostałe książki T. Biedzkiego ("Dziesięć bram świata", "W piekle eboli", "Sen pod baobabem" i "Zabawka Boga") również są tak dobre i dopracowane, to autor może osiągnąć bardzo wiele i zostać zapamiętanym na długo, czego mu życzę.

Ostatnie srebrniki to połączenie powieści sensacyjnej, historycznej i thrillera. Ciekawie napisane i bardzo ładnie wydane przez Wydawnictwo Bernardinum. To moje pierwsze spotkanie z twórczością Tadeusza Biedzkiego, ale myślę, że nie ostatnie :)

Podczas pobytu w tureckiej Nikozji, Wanda znajduje w jednym z lokalnych sklepików starą szkatułkę, która bardzo jej się podoba. Znajomy sklepikarz sprzedaje jej pamiątkę rodzinną, jednak najpierw opowiada jej legendę związaną z tą szkatułkę Otóż przedmiot przynosi nieszczęście temu, w którego rękach się znajduje i przestrzega Wandę. Ta traktuje przepowiednię jak bajkę i nie obawia się klątwy. Niedługo później, wraz z mężem, staje się świadkiem zamordowania w barcelońskim kościele księdza. Sprawa jednak zostaje zatuszowana, a po powrocie do Polski nigdzie nie znajdują informacji na ten temat, ani w prasie ani w internecie. Temat ich intryguje i po nitce do kłębka drążą go.... Okazuje się, że zbrodnia wiąże się bezpośrednio z Zakonem Piłata i Judasza.

Co ciekawsze, w skrzynce z Nikozji, Wanda znajduje dwie bardzo stare monety i skrawek pergaminu, jak się okazuje są to srebrniki z czasów Jezusa. Skrzynka i Zakon Piłata i Judasza oraz morderstwo, którego było świadkiem polskie małżeństwo, okazują się ze sobą mocno powiązane, a kolejna wizyta w Hiszpanii obfituje w mrożące w żyłach krew wydarzenia.

Ostatnie srebrniki to powieść, która ciekawi i intryguje czytelnika. Legenda dotycząca skrzyneczki przeplata się z realnymi wydarzeniami tworząc spójną całość. W mojej głowie podczas lektury pojawiało się pytanie - na ile ta opowieść jest prawdziwa? Bo na pewno jest zaskakująca i bardzo ciekawa. Tadeusz Biedzki idzie w śladu Dana Browna i łączy watek historyczny ze współczesną intrygą w całość, jednak brakuje mi w jego powieści tego czegoś, co powoduje dreszcz i emocje. Powieść jest dobrze i poprawnie napisana, ale za mało w niej emocji. Przeczytałam ją z przyjemnością, ale odłożyłam z lekkim niedosytem.

Przeczytajcie i oceńcie sami - moim zdaniem warto :)

[Adres usunięty]

WARTKA AKCJA, ALE…

Akcja powieści nie zasypia. Autor częstuje intrygującymi pomysłami, które przy jednoczesnym zbagatelizowaniu umiarkowanie etapowego rozwoju sytuacji, balansują na granicy wiarygodności. Nie nudziłam się pochłaniając książkę do końca, co trwało krótko ze względu na niewielką objętość publikacji. Trochę jednak kręciłam nosem przyglądając się kolejnym sensacjom, którym przydałoby się nadać bardziej wyrazistego kształtu. Pozazdrościć kreatywności autorowi można, choć nad stylem dopieszczającym całość musiałby jeszcze nieco popracować.

KWESTIA HISTORYCZNA

W towarzystwie tej lektury przenosimy się na przemian w lata 2016-2017, a czasy rzymskich cesarzy. Sprawnie łączy Tadeusz Biedzki przeszłość z teraźniejszością i choć na początku miałam obawy dotyczące przykucia zbyt wielkiej uwagi do detali dziejów z przeszłości, szybko minęły. Tutaj skupianie się wyłącznie na ważnych konkretach wyszło autorowi na dobre. Czym są stare, przynoszące nieszczęście monety? Dlaczego Piłat popełnił samobójstwo? Co się przydarzyło papieżowi Formozusowi?

KIM SĄ BOHATEROWIE?

Nie obyło się bez eksperymentu w przypadku głównych bohaterów, a są nimi… autor i jego żona. Czy to poświęcenie? A może egoizm? Nie rozpatrywałabym intencji autora, który według mnie utorował sobie drogę do wspaniałej przygody i podczas pisania pewnie nieźle się bawił. Trudno więc oceniać mi postaci pod względem osobowości i charakterów, bo nie tak łatwo dopatrzyć się tutaj jakichś cech poza dociekliwością i odwagą ich oboje. Nie przywiązał Tadeusz Biedzki uwagi do kreacji bohaterów, a jednocześnie uniknął ich papierowości, bo przecież pożyczył im twarze i głęboko wierzę w to, że odwaga podróżnika w podobnej, sensacyjnej zagadce pozwoliłaby mu na takie książkowe zachowanie także w rzeczywistości.

PODSUMOWANIE

Intrygująca przygoda z pomysłami, jak głosi okładka, faktycznie podążającymi ścieżkami obieranymi przez Dana Browna. Wartka akcja, „żywi” bohaterowie, ale wszystko wymaga jeszcze doszlifowania - nie pod względem jakości informacji, ale jej przekazu. W rezultacie książkę czyta się szybko, z zainteresowaniem, ale i jednoczesnym powątpiewaniem w autentyczność wydarzeń, której u wspomnianego zagranicznego „kolegi po fachu” się nie dopatrzyłam. „Ostatnie srebrniki” to lektura wartościowa, ale nie obowiązkowa. Czy będziecie z niej usatysfakcjonowani? Wszystko zależy od oczekiwań.

[Adres usunięty]