Opowieść Zuzanny

"Opowieści Zuzanny" to moje pierwsze spotkaniez twórczością autorki. Mimo,iż wiel o niejssłyszałam, to jakoś nigdy nie miałam okazji sięgnąć po żaden z jej tytułów. A zdecydowanie warto.

Zuzanna to kobieta, która w życiu wiele przeszła. Sam fakt w jak trudnych czasach przyszło jej dorastać, wojna nie była łatwa dla nikogo, ale dzieciom chyba szczególnie trudno było zrozumieć czas okrucieństwa.

Ziunia nie wiedziała, co ją w życiu czego, czego może się spodziewać. Zdana była tak naprawdę sama na siebie, na swój upór i twarde dążenie do wyznaczonych sobie celów. Niemniej jednak kobieta w życiu poradziła sobie zaskakująco dobrze, potrafiła o siebie zawalczyć i była świadoma, że jeśli sama o siebie nie zadba, to nikt za nią tego nie zrobi.

Historię poznajemy z kilku perspektyw, to Artur, wnuczek Zuzanny poznaje historie swojej babci, co znacznie wpływa również na jego życie. Mamy możliwość bliżej poznać również Artura, który przechodzi ogromną przemianę, a w jego życiu dzieją się ogromne zmiany.

Książka jest idealna dla tych, którzy mają jeszcze swoje najstarsze pokolenie, ale tego nie potrafią docenić. Uświadamia nam jak życie jest kruche i ulotne. Dla dziadków nigdy nie znajdujemy swojego cennego czasu, nie wysłuchamy ich, z góry zakładając, że przynudzają. Niemniej jednak oni również mają swoje, niejednokrotnie bardzo interesujące historie, którym zdecydowanie warto poświęcić czas, wysłuchać, docenić to, że z nami są.

Tak właśnie postąpił Artur, który wysłuchał opowieści swojej babci, co pozwoliło mu bliżej poznać historie jego rodziny, miłosne perypetie babci i trudne czasy wojny, gdy wszyscy walczyli o życie i wolność.

Poznaniu tej historii pomaga Arturowi dorosnąć, docenić co w życiu jest ważne, i na co należy zwracać większą uwagę. Jego życie diametralnie zmienia się na lepsze i statkuje.

Książka to bardzo piękna, ale również mądra i pouczającą historia, którą warto poznać. Myślę, że przypadnie do gustu większości czytelników. Czyta się ja lekko, przyjemnie i bardzo szybko. Mimo, iż porusza trudne tematy, to jest to lektura przyjemna. Ja przyznam szczerze, niejednokrotnie podczas czytania płakałam, jak również żałowałam, że sama swojej babci o nic już nie zapytam.

Serdecznie polecam!

Książka Katarzyny Janus to pięknie opisana historia z życia jej mamy. Opowieści Zuzanny bo taki tytuł ma powieść, przenosi czytelnika w odległe czasy wojenne, gdzie młodej kobiecie dane było dorastać. Jej życie wraz z bliskimi to ciągła tułaczka i strach przed tym co nadejdzie jutro. Późniejsze lata też nie były łatwe. Młodej Zuzannie nie dane było lekkie życie, jednak kobieta była bardzo ambitna i dążyła do upragnionego celu.

Czytając powieść stopniowo przeżywałam historię Zuzanny, najpierw młodej kobiety później starszej już osoby. Autorka przeplata losy głównej bohaterki z osobą drugoplanowa, jej synem Arturem. Mogłam przekonać się jak duży wpływ na zmianę jego życia miała babcia i pewna młoda kobieta, zwana Czupurkiem. Jeśli lubicie książki z wątkiem historycznym a jednocześnie mającym swój finał w latach obecnych to ta lektura będzie dla was. Polecam.

NIc tak do mnie nie trafia, jak powieści napisane na podstawie wspomnień.

I dziś mam dla Was taką propozycję. Jest to książka #katarzynajanus pt. #opowieścizuzanny i jest to fabularyzowana historia życia Jej matki - nauczycielki, której rodzina wywodzi się z Rohatynia, Kresów Wschodnich.

W losy Zuzanny autorka wplata też inną współczesną historię, pogubionego w życiu młodzieńca - Artura, wnuka kobiety, któremu opowiada swoją historię, rozpoczynając od momentu przyjścia na świat w 1900 r. Jej matki Ewy, poprzez dzieciństwo na Kresach, czasy młodości, edukacji, wojny, zagrożenia ze strony Niemców i Ukraińców, wreszcie ucieczki i tułaczki rodziny z miejsca na miejsce. Potem poznajemy różne miłosne i zawodowe wybory kobiety, założenie rodziny, narodziny córki i przeprowadzki za mężem lekarzem.

Opowieści babki uświadamiają Arturowi /prawdopodobnie postać fikcyjna/, że przyszło mu żyć w spokojnych czasach, a mimo to nie radzi sobie, nie ma w życiu celu, do niczego nie dąży, ze wszystkiego rezygnuje. Zuzanna motywuje wnuka do walki o siebie, zwłaszcza że na horyzoncie pojawia się dziewczyna i może nawet ciekawa praca...

Bardzo ciekawie napisana powieść, z wieloma obrazowymi opisami czasów wojny, pogromów dokonywanych przez UPA, czy siermiężnych czasów powojennych.

Moją uwagę zwrócił też piękny literacko język pani Katarzyny i ukazanie pozytywnych wartości rodzinnych, przywiązania, wspólnego pokonywania trudności i zdolności do dokonywania trudnych wyborów, czyli wartości które nieraz młodemu pokoleniu są obce...

Zachwyciła mnie scena, kiedy podczas wspólnej wigilii Artur dostrzega podobieństwo pomiędzy trzema pokoleniami kobiet ze swojej rodziny, jakby zobaczył jedną osobę na różnych etapach jej życia - wzruszająca i prawdziwa refleksja.

„Opowieści Zuzanny” to niezwykle poruszająca historia dwóch różnych światów. Katarzyna Janus na kartach swej najnowszej powieści rysuje historie Zuzanny oraz jej wnuka Artura.

Zuzanna przyszła na świat krótko przed wybuchem wojny. Artur miał to szczęście, że dorastał w czasach wolności. Poznajemy realia sprzed wojny oraz jej pierwsze lata. Z drugiej zaś strony wgłębiając się w historię Artura poznajemy rzeczywistość daleką od wojennych zawirowań. Dzięki temu możemy docenić obecne czasy, gdy wojenna rzeczywistość nie rujnuje naszych marzeń i pragnień. Autorka zestawiając te dwie perspektywy czasowe uzmysławia nam, że warto doceniać poczucie bezpieczeństwa. Wojna to nie tylko krew i śmierć, to również zniszczone marzenia. Wojna zabiera wszystko. Natomiast w obecnych czasach, wszystko zdaje się być łatwiejsze.

Zuzanna urodziła się na Kresach Wschodnich. Jej życie napiętnowane było ciągłym strachem o każdy dzień. Zuzanna opowiada swojemu wnukowi o swojej tułaczce oraz próbach odnalezienia się w komunistycznej rzeczywistości. Na szczęście Artur może cieszyć się życiem w zupełnie innych realiach. Może realizować swoje pasje i marzenia. Może odnaleźć swoje szczęście w miłości. Jednak czy je odnajdzie? Czy znajomość z Anią pozwoli mu w pełni cieszyć się miłością? Warto poznać odpowiedzi na te pytania i sięgnąć po „Opowieści Zuzanny”.

Katarzyna Janus ciekawie połączyła dwa jakże inne światy, w których wspólnym mianownikiem jest poszukiwanie szczęścia w miłości. Autorka zarysowała tę historię w wyjątkowym stylu, sprawiając, że zakochamy się w tej historii już od pierwszych chwil jej poznawania. Lekki styl i ważne przesłanie to charakterystyczne punkty najnowszej powieści autorki. Po przeczytaniu tej książki możemy uświadomić sobie, że miłość – ta prawdziwa – potrafi przezwyciężyć wszystkie przeszkody. Nie ma dla niej żadnych granic.

Jeśli szukacie powieści obyczajowej, która skradnie Wasze serca, to nie musicie daleko szukać. „Opowieści Zuzanny” to powieść, która odnajdzie miejsce w Waszym czytelniczym sercu. Zdecydowanie polecam.

Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Filia [Adres usunięty]

Opowieści Zuzanny" to wspomnienia, wspomnienia o wojnie, życiu, miłości, przeplatane teraźniejszymi wydarzeniami.

Książka to historia życia matki autorki, w której losy wplecione są przygody Artura - wnuka kobiety. To jemu Zuzanna opowiada swoją historię. To opowieść o losach rodziny, życiu na Kresach, które momentami było bardzo ciężkie i o ucieczce w lepsze miejsce. To przejmująca historia, może o trudnej tematyce, jednak bardzo wzruszająca

Uwielbiam sięgać po książki, które są inspirowane lub oparte na wydarzeniach prawdziwych. Zawsze to wpływa na czytelnika tak, że patrząc w okno zastanawia się, czy gdzieś tamta osoba jest, czy jeszcze żyje i jak jej się czytało powieść o samej sobie. Tak jest w tym przypadku i, mimo że wydarzenia przeplatają się z niełatwą przeszłością kobiety, która opowiada je swojej rodzinie, to napisana jest tak lekko i przyjemnie, że czyta się ją bardzo szybko.

Myślę, że jest idealnym pomysłem na prezent dla każdej babci, mamy, cioci, siostry :)

Polecam!

W minioną środę premierę miła najnowsza powieść Katarzyny Janus „Opowieści Zuzanny”, która ukazała się nakładem Wydawnictwa Filia Ta książka to moje pierwsze spotkanie z piórem autorki, a czytając już sam jej opis byłam pewna, że czeka mnie niezwykła przygoda .

Autorka na kartach książki zabiera nas podróż do przeszłości, gdzie opowiada nam o wydarzeniach swojej matki Zuzanny. Dowiadujemy się tutaj o pierwszych latach jej życia, o ucieczce z Kresów Wschodnich, kiedy to prześladowcy zaczęli swoje wojenne represje, o tułaczce, o poszukiwaniu swojego miejsca na ziemi. Cała ta historia to opowieść Zuzanny snuta po wielu przeżytych już latach wnukowi Arturowi, który w pewnym momencie swojego życia niezwykle się pogubił. Wydarzenia z przeszłości przeplatają się tutaj z teraźniejszością i toczą się dwutorowo. Na kartach książki jesteśmy świadkami metamorfozy Artura i tego jaki wpływ maja na niego opowieści i wspomnienia babci.

To realna historia, która jest konsekwencją podjętych przez Zuzannę wyborów. Wyborów, które ją ukształtowały, które pozwoliły na takie a nie inne życie, w końcu wyborów, które doprowadziły ją do momentu w którym przy wspólnym stole spotykają się trzy pokolenia jej najbliższych.

Lekkie pióro autorki sprawia, że powieść czyta się niezwykle szybko i przyjemnie, a zaprezentowane koleje życia pozwalają na oderwanie się od spraw codziennych.

Polecam fanom powieści obyczajowych…

Czytanie tej książki, to czysta przyjemność. Językowo jest rewelacyjnie. Ciężko było się z nią rozstawać. Autorka napisała ją z dwóch perspektyw. Pierwsza dotyczy samej Zuzanny, jej przodków i życia w czasach wojny, tułaczki po Polsce, odnalezienia swojego miejsca na ziemi i miłości, której nigdy nie żałowała. Pokochałam tą bohaterkę, a podczas czytania czułam od niej nieposkromnioną siłę, odwagę i wrażliwość. Urzekła mnie całą sobą. Trochę mniej polubiłam Artura, wnuczka Zuzanny, którego autorka przedstawia w drugiej perspektywie. Taki niby dorosły, a jednak nie do końca - mały duży chłopiec, który wymaga opieki i nie potrafi wziąć za siebie odpowiedzialności. Dość negatywny i pesymistyczny, co było momentami drażniące.

W całości książka jest rewelacyjna - spokojna, lekka, z przesłaniem. Aż szkoda, że tak szybko się skończyła. O samej Zuzannie mogłabym czytać bez końca. Na szczęście o niej dowiadujemy się z niej najwięcej. Niesamowicie przy niej odpoczęłam. Momentami nawet się wzruszyłam. Bez mrugnięcia okiem mogę ją dodać na listę książek idealnych pod ciepły kocyk. Gorąco wam ją polecam.

Dziękuję @wydawnictwofilia za genialną niespodziankę.

Książka zachwyciła mnie piękną okładką i spodziewałam się po niej dużo więcej. Całkiem ciekawa jest opowieść Zuzanny, babci Artura. Przyjemnie się ją czytało. Czasy wojny, okupacji przypadły na dzieciństwo Zuzanny. A później dalsze życie, rodzina, dziecko. Miłość jest pięknie przedstawiona. Nie ma porywów serca, wielkich uczuć, namiętności. Miłość rozwijała się łagodnie, przez lata, żeby później być tą dojrzałą, trwałą miłością. W zdrowiu i chorobie, w śmiechu i płaczu. Pokonująca trudności, miłość, która nie jest ulotnym uczuciem, a decyzją. I za to duży plus. Natomiast postaci Artura od początku nie polubiłam. Bardzo mnie drażnił. I te ciągłe pytania, co by było gdyby. I tak na prawdę bardzo przeszkadzała mi w czytaniu historia Artura, która przeplatała się z historią Zuzanny. Wiem, że tak miało być, historia dawna i historia współczesna. Ale uważam, że gdyby losy Zuzanny były bardziej rozbudowane, a Artur był tylko gdzieś tam w tle, to książka tylko by zyskała. Ale to tylko takie moje zdanie.

Bardzo ładna powieść obyczajowa o miłości, która rozwijała się w trudnych czasach. Polecam serdecznie.