One płoną jaśniej

„One płoną jaśniej” Shobha Rao opowiada historię dwóch dziewczyn, nastolatek, które urodziły się w biednej dzielnicy Indii. W miejscu, gdzie dziewczynki to problem, wręcz nieszczęście. Ważni są tylko chłopcy od początku życia do końca. Kobieta to rzecz, która ma im służyć, z którą mogą robić co chcą. Punima i Sawitha w pewnym momencie życia łączą swoje losy ze sobą – tylko na chwilę, jednak ta chwila łączy ich nieodwracalnie, budzi wielką przyjaźń, głębokie uczucie. Dalsze swoje losy poświęcają na odszukiwanie siebie i na walkę z ciężką rzeczywistością, która może spotkać indyjską kobietę.

Ta pozycja to nie jest łatwa i przyjemna lektura. Owszem, styl narracji jest łatwo przyswajany, ale dla narratora czytelnik jest raczej obojętny. Pokazuje nam świat przez dziurkę od klucza, możemy go tylko i wyłącznie obserwować, a ON nie fatyguje się z wyjaśnieniami. Jednak ten styl narracji całkowicie współgra z wydarzeniami z powieści. Książka porusza ważne tematy, jak handel żywym towarem, sytuacja kobiet w biednych światach, prostytucja, gwałty, narkotyki. Tematy, o których trzeba mówić głośno, by świat wiedział, by coś zmienić. W książce jednak nie wszystko jest złe. Jest światło, jest jasność, jest nadzieja. Jest wytrwałość i ciągłe parcie przed siebie, niezgoda na ‘zjedzenie’ przez innych. Bohaterki robią wszystko, by w końcu było im lepiej, czasami ich decyzje są dobre, czasami złe, ale nie stoją w miejscu, mają siłę, mają wewnętrzny płomień.

Oprócz tego książka zanurza nas w inny, indyjski świat. Pełen kolorów, zapachów, wierzeń, religii i potraw. Naprawdę, pomimo ciężkiego losu kobiet, akurat tylko aspektem tego świata byłam oczarowana. I znowu to udowadnia nam, że nie ma złego bez dobrego, nie istnieje jedno bez drugiego.

„One płoną jaśniej” to wbrew pozorom piękna historia o sile i odwadze. Książka ważna, oby było takich więcej.

Ta książka roztrzaskała moje serce na kawałki. Nie sposób zapomnieć o losie dwóch dziewczyn, które nic nie znaczą, bo urodziły się w Indiach, na wsi, w niskich kastach. Córka to przekleństwo dla ojca, trzeba zapewnić jej posag jakiego żądają rodzice przyszłego małżonka. Niestety żaden posag nie gwarantuje młodej małżonce dobrego traktowania. Jest traktowana jak służąca, znosząc upokorzenia i przemoc, a nawet okaleczenia. Przerażająca historia dwóch dziewcząt, które zaprzyjaźniają się jako nastolatki. Ta przyjaźń daje im siłę by przetrwać tragicznie ciężkie chwile, daje im nadzieję. Osamotnione w swojej walce o lepszy los, marzą o odrobinie szczęścia. Czy los pozwoli im się spotkać? Czy potrafią o siebie zawalczyć? Warto przeczytać! Daje do myślenia!

"Ależ z nas idiotki. Z nas, dziewcząt. Bojących się niewłaściwych rzeczy w niewłaściwych momentach. Bojących się spalonych twarzy, kiedy na zewnątrz czekają na ciebie ognie, których nie potrafisz sobie wyobrazić. Mężczyźni trzymający zapałki przy twoich tęczówkach z benzyny. Płomienie, wokół ciebie wszędzie płomienie, liżące twoje świeżo rozkwitłe piersi, twoje pierwszomiesięczne ciało. I czeluście piekieł. Piekieł rozległych jak świat. Czekających, by cię obedrzeć, by zmienić cię w popiół i nawet wiatr, nawet wiatr.... Nawet wiatr, moja miła, pomyślała, patrzy jak płoniesz, chce tego, przelatuje nad tobą i przez ciebie. Rozsypując cię, bo jesteś dziewczyną i jesteś popiołem".

Ta książka mnie trochę "przeciorała" emocjonalnie, zabolało mnie całe moje wnętrze. Bo źle się czyta o bólu młodych kobiet, o ich złym traktowaniu: poniżaniu, wykorzystywaniu, a nawet okaleczeniu dla własnego interesu, który i tak nie wychodzi. Straszne rzeczy przydarzyły się dwóch bohaterkom z indyjskich, biednych wiosek, ale ta opowieść to mimo wszystko historia pełna nadziei i wszystko zwyciężającej siły uporu i przyjaźni.

Purnima kocha tkać. Sawitha również. Obie pochodzą z wioski, w której głównie tak zarabia się na życie. Obie spotykają się i poznają, kiedy ojciec Purnimy zatrudnia w swojej małej tkalni Sawithę. Sawitha chce pomóc swojej rodzinie, żyjącej w bardzo złych i skromnych warunkach, dlatego musi zacząć pracować. Purnima będzie czerpać siłę i odwagę z tej relacji, bo Sawitha jest inna. Silna, jaśnieje dumą i mimo młodego wieku, potrafi walczyć o siebie, ciężko pracować, postawić się zaczepiającym ją mężczyznom, odważnie, z błyskiem w oku, pójść dalej zostawiając ich zaskoczonych. A to nie do przyjęcia przecież, by kobieta stawiała się mężczyźnie. Nie w kraju, w którym kobieta jest nikim, w którym małżeństwa są aranżowane, a gdy rodzi się dziewczynka, to często ojciec myśli o tym, że jakby tak postawić małą nad przepaścią, to wystarczyłoby lekko pchnąć. 

Purnima niedługo będzie musiała wyjść za mąż. Taka tradycja. Oczywiście nie zna przyszłego męża. Sawitha zacznie tkać dla niej ślubne sari, ale wydarzy się coś, co zmieni życie obu dziewczyn. Coś co sprawi, że będą musiały się rozstać. I od tej pory będziemy śledzić historię dwutorowo. Sawitha będzie uciekać. Purnima jej szukać. Dlaczego? Co sie wydarzy? Czy ich przyjaźń będzie miała szansę trwać dalej? Jak potoczą się ich losy? 

Tę powieść czyta się bardzo szybko, nawet mimo tego bólu i smutku, jaki płynie z historii obu dziewczyn. To sprawnie napisana książka o tym, jak ciężko jest być kobietą, w świecie, gdzie seksizm, przemoc domowa, czy opresyjne tradycje kraju niszczą wpływają na charakter kobiety. "[...] zrozumiała, że ona jest tą spłowiają, pozbawioną koloru częścią. Była tym, co wchłaniało brud i cierpienie. Tym, co jest zmęczone słońcem, Co niczym ręka zasłania jasność". Ale to tylko od niej zależy, czy jej wewnętrzny blask przetrwa, czy będzie się tylko tlił, czy też jarzył pięknym, jasnym płomieniem.

To powieść o tym, że kobieta wiele może znieść, że jest bardzo silna, nawet jeśli tak o sobie nie myśli. Bo warto walczyć o siebie. Być ambitnym, upartym, świadomym własnej wartości. Wtedy nic nie jest w stanie tego zniszczyć, żaden kamień, żaden nóż, żaden kolejny gwałt, żaden kolejny policzek. Czytajcie. Zostaje w pamięci.

„Zdawało się jakby swoim odejściem opróżniła wszystko — wejście do chaty i samą chatę”, czyli kilka słów o feminizmie.

One płoną jaśniej to kolejna książka poruszająca temat feminizmu na świecie. Shobha Rao, autorka tej książki, urodziła się w Indiach, skąd w wieku siedmiu lat przeniosła się do Stanów Zjednoczonych i mieszka w San Francisco. Vogue pisze o jej książce, że jest to„ płonący portret tego, jak wygląda feminizm w większości miejsc na świecie".

Urodziły się skazane na dożywotnie cierpienie – jak wszystkie kobiety z małych indyjskich wiosek. Tam nie liczy się, czy jest się siostrą, żoną czy matką. Tam kobieta jest niewolnicą. Poniżane, wykorzystywane i okaleczane Purnima i Sawitha w przyjaźni znajdują azyl. Do czasu… Jednak ogień nadziei, który raz zapłonął w ich sercach, nie gaśnie. A im bardziej los z nimi igra, tym one płoną jaśniej.

One płoną jaśniej ukazuje kobiety, które na co dzień zmagają z sytuacjami, które u nas są nierealne. Podczas czytania nie mogłam uwierzyć, że takie rzeczy dzieją się XXI wieku. Książka opowiada historię dwóch hinduskich dziewczyn. Purnima i Sawitha żyją we współczesnych Indiach, gdzie społeczeństwo podzielone jest na kasty. Ludzie uważają, że posiadanie córki jest ciężarem dla rodziny. Kobieta ma być posłuszna mężowi i urodzić dzieci. Główne bohaterki nie podzielają tej idei i marzą o lepszym świecie. Znoszą przemoc i poniżanie, nie mają praw i traktowane są jak rzecz, którą w każdej chwili można wyrzucić.

One płoną jaśniej to trudna lektura, która szokuje i jednocześnie przeraża. Na pewno nie wszystkim przypadnie do gustu i raczej przeciętny Kowalski nie sięgnie po nią. Porusza niezwykle ważne tematy. Jednak nie pomoże ona kobietom, których życie wygląda podobnie jak to Purnimy i Sawithy, ale być może uświadomi. Europejczyków, że takie rzeczy dzieją się naprawdę. Na pewno warto przeczytać i samemu stwierdzić czy jest to dobra książka. Ja mam mieszane uczucia i długo zastanawiałam się co napisać w recenzji.

To jest taka książka, którą czytając, myślisz sobie "ale ja mam świetne życie". Nie mam na wiele, wiele nie zobaczę, marzeń nie spełnię ale ciągle mogę dziękować za to, że jest takie wspaniałe. To też książka, której czytanie rodzi w tobie niemoc. Rozpiera cię gniew i dusi bezsilność.

Nie chcemy nawet wiedzieć, że ludzki los jest tak okrutny a już w ogóle wolelibyśmy nie wiedzieć, że to się dzieje w czasach nam współczesnych.

Indie. Rzeczywistość, w której kobiety się gwałci, zmusza do niewolniczej pracy, głodzi, oblewa gorącym olejem... Można by wymieniać. Strach w życiu tych kobiet nic nie zmienia, nie ma znaczenia. Dla nich najlepiej byłoby zniknąć, przestać istnieć. I w tej rzeczywistości poznajemy historie dwóch dziewczyn, które nie mają chęci się światu usunąć w cień. Między nimi rodzi się przyjaźń, jednak ich losy schodzą się i rozchodzą. Trudno określić, którą życie dotkliwiej doświadcza bo obie historie pisane są krwią, potem i spermą. A one, pomimo tego parszywego życia wiedzą, że muszą się odnaleźć. To waleczne i na swój sposób bezczelne kobiety, nie tak łatwo się poddadzą. Ich nadzieja, to ta z rodzaju najsilniejszych, zbudowana przez strach. Tym bardziej zatem, czytając, trzymasz za nie kciuki. Chcesz, aby wygrała ta ich niezależność i mądrość, adekwatna do pochodzenia i sytuacji, w której się znalazły. Z rodzinnych wiosek, życie rzuca je do Ameryki. Tam rozgrywa się wyścig z czasem, wyścig o życie.

To bardzo ładnie napisana powieść. Ładnym językiem, płynna. Wciąga bardzo i choć to żadna sensacja, trzyma w napięciu do końca. A zakończenie trudno przewidzieć.