Okruchy dnia. Wydanie filmowe

„Okruchy dnia” zdecydowanie nie są powieścią dla każdego i chciałabym to zaznaczyć już na samym początku. Bardzo mocno zostały one bowiem zanurzone w realiach epoki. Nie wszyscy, co zrozumiałe, są w stanie przebrnąć przez dywagacje nad przymiotami charakteryzującymi wielkiego kamerdynera. Dlatego też osoby, których choć w najmniejszym stopniu nie intryguje społeczeństwo Anglii okresu przemian kulturowych początków XX wieku, powinny sobie tę pozycję odpuścić. Czytając ją, po prostu ogromnie się wymęczą. Cała książka jest bowiem przesiąknięta nie tylko językiem ale i mentalnością oraz obyczajowością tamtych czasów. Dzieje się tak dzięki pierwszoosobowej narracji, a przede wszystkim jej genialnej stylizacji. Brnąc przez kolejne kartki powieści, mamy wrażenie, że czytamy pamiętnik z podróży angielskiego gentelmana. Elegancki, wyważony i przemyślany styl wywodu nie tylko doskonale wyraża głównego bohatera ale również wprowadza w klimat powieści. I tu trzeba oddać należyty szacunek i podziw naszemu rodzimemu tłumaczowi. Udało mu się bowiem oddać elegancję i klasę angielskiego ludzi obracających się w wyższych w sferach, posługując się językiem polskim. A nie jest to wcale takie proste.

„Okruchy dnia” to opowieść o człowieku danej epoki. Charakterystyka głównego bohatera udała się tu świetnie. Poznajemy bowiem mężczyznę, który nie zna niczego prócz swej profesji i z zachwytem wspomina czasy świetności swojego stylu życia i klasy – wielkich lordów oraz ich służących. Ishiguro bezbłędnie wyczuł swoją postać i co ważne konsekwentnie prowadził ją przez całą powieść. Dzieło noblisty nie jest jednak uważane za wybitne z powodu dobrego odwzorowania ludzi danego okresu. Poważa się je przede wszystkim, ponieważ przedstawia uniwersalną historię człowieka, który, mimo że prowadzi całkiem przyjemne życie, pomija bardzo ważną jego część. To właśnie wątek odtrąconej miłości, a raczej marginalizowania jej roli, sprawia, że po książkę sięgają rzesze czytelników. Nie muszę też mówić, że jest ON zdecydowanie największą zaletą powieści. Jeszcze nigdy nie spotkałam się z tak subtelnym opisem uczucia. Powiedziałabym, że uwidocznia się ono jedynie w dwóch scenach. I to nie pocałunkiem czy dotykiem, a nawet nie wyznaniem. Autor bowiem wie, że, by wyrazić głębokie przywiązanie, wystarczy myśl.

Kazuo Ishiguro dosłownie jednym zdaniem przekazał zdecydowanie więcej niż niejeden autor próbuje przekazać setkami stron. I właśnie to czyni go wielkim, a jego książkę jednym z najpiękniejszych dzieł opowiadających o uczuciu jakie przyszło mi czytać.

"Okruchy dnia" to historia, którą poznałem poprzez film wiele lat temu. Jej książkowy pierwowzór wpadł mi w ręce zdecydowanie później i zachwycił mnie jeszcze bardziej niż filmowa adaptacja. Konstrukcja książki przypomina mi bardzo misterną koronkę. W tej opowieści nie znajdziemy nagłych zwrotów akcji i fajerwerków. Akcja toczy się w swoim, dość nieśpiesznym tempie. I moim zdaniem to jest duży atut. Autor skupia się na życiu wewnętrznym swoich bohaterów. Kolejnym plusem jest przepiękny język, jakim operuje autor. Podsumowując "Okruchy dnia" to jedna z lepszych książek jakie czytałem w ostatnich latach.

Trzeba być człowiekiem wybitnym, żeby z tak nudnych tematów upleść tak znakomitą książkę.